Daarnet in de winkel. Een kereltje, ik schat hem tien jaar, heeft net boodschappen gedaan voor zijn ouders. Van de winkelier mag hij een doosje snoep kiezen. - "Zitten in alle doosjes dezelfde snoepjes, meneer?" vraagt de knaap in perfect AN. - "Neen, jongen", antwoordt de winkelier in zijn beste Nederlands. "Daar zitten overal ... euh ... tefrenten in". Geweldig woord, tefrenten. Lang geleden dat ik het nog gehoord had.
22-09-2008
Geen zin
Herfst. De miserie kan beginnen. September is erg, oktober is nog erger, november is nóg erger en december is nóg erger. Dat is, bondig samengevat, de herfst. En dan krijg je de hele fokking winter nog. De winter is de reden waarom de herfst zo verschrikkelijk is. Terwijl je je in de winter nog sterk kunt houden door jezelf wijs te maken dat het ergste achter de rug is en dat de lente in aantocht is, heb je in de herfst helemaal niks om naar uit te kijken. Tot februari moet je op geen straal zon rekenen en ook daarna moet je nog twee maanden buien en grillen doorstaan voor je je nog eens op een terras kunt wagen. Het zijn donkere, korte dagen en lange, lange maanden. En ik heb er absoluut geen zin in.
18-09-2008
De vooruitgang is niet te stoppen
Vandaag op de frontpagina van Het Laatste Nieuws: "Treinen rijden trager, maar stipter". Ja. Zo kan ik het ook. Iedereen is dus precies even lang onderweg. Reizigers kunnen nu alleen ín de trein wachten, in plaats van erbuiten. De vooruitgang is niet te stoppen.
Onwaarheden
Vanmiddag gehoord uit de mond van een advocaat in de Ranonkel (ja, ik zit 's middags soms in de kroeg): "Ik heb nog nooit gelogen. Ik vertel hoogstens onwaarheden". Ik ben er zeker van dat hij het nog meende ook.
Wie plast het verst?
Deze week in Vrij Nederland staat een opiniestukje -over macht en machtsverhoudingen- met de beste inleiding die ik sinds lang gelezen heb. Zo spits en to the point en zo doodsimpel dat ik ze integraal meegeef. "Precies zeven jaar nadat Osama Bin Laden twee passagiersvliegtuigen het World Trade Centre in New York liet doorboren om éven te laten zien dat hij machtiger was dan George Bush, kregen in het Zuid-Afrikaanse Durban twee mannen ruzie in een herentoilet. Twistpunt: de vraag wie van hen de grootste penis had. De ruzie liep zo hoog op dat beide mannen hun vrienden erbij haalden, en op een gegeven moment zelfs hun wapens trokken. Gevolg: drie doden en twee gewonden. Het is een droef stemmend besef, maar het leven draait vaak om hetzelfde: wie heeft de grootste, en wie plast het verst?" Het zal wel aan mij liggen, maar van zulke stukjes proza kan ik echt genieten. Ernstige onderwerpen op een vlotte manier aanpakken en in enkele zinnen het volledige probleem uittekenen: het is honderd keer moeilijker dan het lijkt.
16-09-2008
Dire Straits
De laatste dagen wordt ten huize Sels de dertigste verjaardag van 'Dire Straits', het debuutalbum van de gelijknamige band, nogal uitbundig gevierd. Niet dat ik een onvoorwaardelijke Dire Straits-fan ben. Maar die debuutplaat is zonder meer fantastisch. Eentje die over tweehonderd jaar nog gedraaid kan worden. Negen liedjes lang puur genot. Straffe kost. Normaal maak je zo'n plaat op het einde van je carrière; moet je eerst twintig andere platen maken om zo'n meesterwerk te kunnen schrijven. Mark Knopfler niet. Hij pakte een gitaar vast en dit was wat eruit kwam. Dat het album in 1978 werd gemaakt, maakt het allemaal nog straffer. In de nadagen van de disco, in het midden van de punk en aan het begin van de new wave komt Dire Straits met een heel eigen stijl, die mijlenver staat van alles wat er op dat ogenblik op deze planeet te horen is. Alsof hij nog nooit naar muziek heeft geluisterd, alsof hij nooit door iemand is beïnvloed, spelen Knopfler en zijn band hun debuutelpee op magistrale wijze vol. Zwoel en warm. En eigenwijs ook, want 'zwoel en warm' is precies wat muziek in die jaren niet mocht zijn. Een jaar later wordt de opvolger 'Communiqué' al uitgebracht en die is even geniaal als zijn voorganger. Iets minder straf en verrassend, omdat iedereen ondertussen al wist tot wat Knopfler in staat was. Toch denk ik dat ik volgend jaar ook de dertigste verjaardag van 'Communiqué' ga vieren.
14-09-2008
Middenvakrijers
Gisteren van Brugge naar Turnhout gereden op anderhalf uur tijd. Dat is de normale duur als je je aan de snelheidsbeperkingen houdt en als je overal de 120 km/u kan aanhouden. Dat was geen probleem. Er was bijna geen verkeer. En wat merk je dan? De weinige chauffeurs die er zijn, rijden zonder uitzondering allemaal op het middelste baanvak. Ik krijg daar de wöbbe van. Ik kan het niet laten om ze allemaal rechts in te halen en boos naar links te kijken wanneer ik naast hen rijd. Beleefd opgevoed als ik ben, houd ik de scheldwoorden binnensmonds en de opgestoken middelvinger aan de onderkant van het stuur. Dat wel. Middenvakrijers zijn de veroorzakers van alle problemen in de wereld. Zij zorgen ervoor dat er op snelwegen maar twee van de drie baanvakken gebruikt worden. Zij werken files in de hand en files doen mensen te laat komen op hun werk. Omdat mensen te laat op hun werk komen, draait de economie niet en als de economie vierkant draait, vallen er ontslagen. Wie ontslagen wordt, heeft geen geld om zijn gezin te onderhouden en armoede drijft mensen tot corruptie en criminaliteit. En een escalatie van geweld leidt tot oorlogen. Valla. Haal de middenvakrijers van de baan en er is wereldvrede. Alle middenvakrijers achter de tralies. Nu!
12-09-2008
Een goed lijf, dus een goed leven.
"Gelukkig heb ik altijd nog een goed lijf, dus een goed leven". Nederland staat op zijn kop omwille van die zin, die gebruikt wordt in een reclamespot voor "Slankie 20+"-kaas. Half de natie schreeuwt moord en brand. Een schande is het. Een kaakslag voor alle vrouwen die niet de ideale maten hebben. En voor alle vrouwen die wél de ideale maten hebben, maar niet voor hoer willen versleten worden. En natuurlijk ook voor alle mindervaliden, bejaarden, zieken, daklozen en kinderen. En voor alle homo's en lesbo's. En voor alle bewaarders van het goed fatsoen. En bijgevolg ook voor iedereen die politiek correct wil zijn. "Zever. Gezever!", zou Frankie Loosveld zeggen. De reclame is gewoon geweldig goed gemaakt en bijzonder grappig. En bovendien op het (goede) lijf geschreven van de al even goed gemaakte en bijzonder grappige zangeres Sanne Hans, die zichzelf de artiestennaam 'Miss Montreal' heeft aangemeten. "Hoe ik die naam ooit heb verzonnen, is niet te begrijpen. Ik stotter en kan hem zélf niet uitspreken. Dat men mij vroeg om het reclamelied in te zingen, is ook al een wonder. Ik stotter alleen niet wanneer ik zing, maar wel wanneer ik praat. En bijna het hele lied wordt gesproken, niet gezongen." (Heel even, in de tweede strofe, dreigt het trouwens mis te gaan, maar ze haalt het nog net). Die reclame krijgt van mij -mede dankzij de zangeres- tien op tien. Over het product zelf kan ik me niet uitlaten. Daar heb ik geen kaas van gegeten.
Eigen voetbal eerst
Vandaag in Blokken: Lies Conderaerts uit Retie. Ben Crabbé vraagt haar of Retienaren doorgaans voor de voetbalclub van Geel of Turnhout supporteren. Lies antwoordt: "Niet voor Geel. En zeker niet voor Turnhout". Crabbé kijkt verbaasd op. Lies legt uit: "Turnhout heeft in Retie een slechte naam bij veel mensen. Niet bij mij, want ik ging in Turnhout naar school". Klopt helemaal. Retienaren houden niet van Turnhout, tenzij ze er schoolliepen of werk vonden. Als uitgeweken Retienaar kan ik het weten. Als ik in Retie vertel dat ik tussen de Binken ben gaan wonen, kan ik op weinig begrip rekenen. Maar om op de vraag van Ben Crabbé te antwoorden: In Retie supporteren ze alleen voor ploegen van Retie: KSK Branddonk of Retie SK. Eigen voetbal eerst.
11-09-2008
Het leven is een gele trui
Lance Armstrong gaat weer koersen. De laatste tien jaar heeft hij zeven keer de Ronde van Frankrijk gewonnen. Alleen in 2006, 2007 en 2008 won hij hem niet. Omdat hij niet meer meedeed. Anders had hij de Tour nu tien keer gewonnen. "Niet deelnemen is even erg als verliezen". Het is Armstrongs variant op "deelnemen is belangrijker dan winnen". Armstrong zit al drie jaar voor zijn tv te kniezen omdat hij andere renners de Tour ziet winnen. Renners die hij in zijn goeie jaren gemakkelijk op tien minuten zou gefietst hebben. En dus wil Lance in 2009 opnieuw de Tour winnen. En in 2010 en 2011 waarschijnlijk ook. Want als je nu niet kunt stoppen, waarom zou je het dan volgend jaar kunnen? Een normaal mens begrijpt zoiets niet. Is het dan echt zo moeilijk om een hut en een hangmat te kopen, een abonnement op een goei gazet te nemen en een cd van pakweg Sheryl Crow op te leggen? Blijkbaar wel. Armstrongs leven is een gele trui. En omgekeerd: de gele trui is zijn leven. Voor de rest is er niks. Zelfs als hij voor de fun deelneemt aan een marathon trekt Armstrong een gele T-shirt aan. Zielig. Alsof Eddy Merckx nog dagelijks in een regenboogtrui zou rondlopen. Echte kampioenen herken je niet alleen aan het aantal overwinningen dat ze ooit behaalden, maar ook aan de manier waarop ze afscheid namen van hun sport. Armstrong is geen kampioen. Hij zal er ook nooit een worden. Erger nog. Hoe harder hij probeert, hoe minder hij het is.
09-09-2008
Barbara is een huismus
Deze voormiddag zat ik in opdracht van Onderox op de koffie bij Marc Dex, voor een dubbelinterview met hem en dochter Barbara. Beiden vertelden over hun carrière. Ze hebben ook alletwee wat te vieren. Barbara brengt eind deze maand een nieuwe cd uit, Marc is in november de centrale gast op een groot concert, ter gelegenheid van zijn 65ste verjaardag. Marc: "Voor mij is België altijd groot genoeg geweest. Maar Barbara zou met haar talent internationaal moeten doorbreken". Barbara: "Och pa, ik kan nog geen week van huis zijn. Ik ben een echte huismus". Het was mooi om te zien hoe hard de dochter op de vader lijkt. Twee voeten op de grond. Bescheiden. Kunnen relativeren. Beseffen dat er nog een leven is naast de showbizz. Je moet hun platen niet kopen om daar respect voor te hebben.
08-09-2008
Hoi poeskie
Omdat hij "hoi poeskie" zegt tegen een kat die in Mongolië tegen zijn benen opspringt. Daarom vind ik Martin Heylen de beste reportagemaker van ons land.
Lelijke vent
Het voordeel van sms'en is dat je er gesprekken mee kan voeren die je gewoon over de telefoon nooit zou kunnen hebben. In mijn favoriete kroeg in Retie hangt een bierkaartje met de mededeling dat ik een concertticket van Mariza verkoop voor 25 euro. Mijn gsm-nummer staat erbij. Zondagnamiddag krijg ik een sms-bericht van een zekere Tom. Volgend gesprek ontwikkelt zich. - Ik geef 15 euro voor je kaart. Tom. - Bedankt, maar ik vraag 25. Ik wacht op een beter bod. - Denk verkeerd verbonden. - Had jij geen 15 euro geboden voor een ticket van Mariza? - Zegt me nx maar klinkt intress ;-), grtjs - Raar. Heb jouw nummer nochtans niet ingetikt, maar gewoon jouw bericht beantwoord... Enfin. No prob. - Kan gebeuren. Je bent toch toev geen tof knap sportief mieke dat es graag lekker gaat eten? - Nee. Een lelijke vent van in de veertig, maar als je me wil trakteren, mag dat altijd. Ik kan veel eten.
07-09-2008
De we-believer
Ook de uitleg gehoord van René Vandereycken na de match België-Estland? "Oké. We hebben twee doelpunten tegen gekregen. Maar als we elke wedstrijd drie goals maken, zullen we nog veel punten pakken". Juist ja. 't Is maar hoe je het bekijkt. Als ze er elke match twee in hun kooi krijgen, kan het ook zijn dat ze geen enkel punt meer pakken. Vandereycken is een optimist. Een "we-believer", om het met een schoon Nederlands woord te zeggen.
06-09-2008
We believe!
België heeft met de hakken over de sloot gewonnen tegen Estland. Dat Estland door de wereldvoetbalbond qua sterkte gerangschikt wordt tussen landen als Tsjaad, Liechtenstein en Burundi, daar wil ik het niet eens over hebben. Als je, zoals ik, al jaren beweert dat België een klein voetballand is en dat de Rode Duivels al jaren Rode Duiveltjes zijn, hoef je niet verontwaardigd te reageren wanneer zij niet met de vingers in de neusgaten kunnen winnen van een andere -weliswaar nog kleinere- voetbaldwerg. 't Is de logica zelf dat zoiets bloed, zweet en tranen kost. Waar ik het wél over wil hebben: ons volkslied. Dat de Belgische voetbalbond met grote waarschijnlijkheid de onbekwaamste is op onze planeet hoef ik niet eens aan te tonen, dat bewijzen de bondsheren voortdurend zelf. Met een naamsverandering dachten ze de kwaliteit van het eersteklassevoetbal te verhogen. "We noemen de Jupiler League voortaan Jupiler Pro League en iedereen zal dan vanzelf wel beter gaan sjotten". Wie die maatregel bedacht, zou verplicht moeten worden zijn hersenen af te staan voor wetenschappelijk onderzoek. Vandaag zijn dus ook de Rode Duiveltjes aan een nieuwe competitie begonnen. En ook dat kon natuurlijk niet gebeuren zonder de nadrukkelijke steun, én een nieuwe campagne van de bond. U begrijpt dat ik zeer benieuwd was naar de fratsen die de bobo's hadden bedacht om het voetbal van onze nationale ploeg te doen verbeteren. Een foto van Pele in het stadion hangen? Chearleaders inzetten om de boel wat op te vrolijken? Helmuit Lotti anderhalf uur lang 'We are the champions' laten zingen? Mijn ideeën kunnen zo onnozel niet zijn of ze worden nog in domheid geklopt door de initiatieven van de bond, zo is maar weer gebleken. Om te beginnen moeten we allemaal zeggen dat we geloven. Waarin wordt niet precies gezegd. In beterschap. In doelpunten. In een kwalificatie. In minder stommiteiten. In veel blesssures bij de tegenstander. Je mag het zelf invullen. Zolang je maar in het Engels gelooft. Want wat doe je met drie officiële landstalen? Allemaal Engels praten, natuurlijk. Unity makes strength. "We believe" is de slogan die de Duiveltjes naar Zuid-Afrika moet helpen. Nog doortastender was het idee om het volkslied door Toots Thielemans te laten spelen. Wellicht de grootste muzikant van België, geen kwaad woord over Toots. Maar je kunt je geen treuriger lied voorstellen dan een nationale hymne die solo en in een extreem trage versie op een mondharmonica -het weemoedigste instrument dat er bestaat- geblazen wordt. Ideaal voor als de koning ooit sterft, maar om spelers en supporters in de juiste stemming te brengen voor een belangrijke voetbalwedstrijd is het spelen van een elegie even doeltreffend als vis eten om beter te kunnen zwemmen. Enfin. We hebben weer eens goed kunnen lachen. Met dank aan de KBVB. De KolderBrigade voor Vermakelijkheden en Blunders. Ik denk dat ik ze nog regelmatig zal opvoeren op deze blog. We believe!
05-09-2008
Mariza live
Een streepje Mariza. Voor de liefhebber. Of voor wie liefhebber wil worden.
04-09-2008
Mariza
Ik heb het weer gepresteerd: een overboeking. Een citytripje naar Salamanca gearrangeerd terwijl ik voor diezelfde periode al een kaart voor Mariza gekocht had in Bozar in Brussel. Als iemand goesting heeft, kan-ie ze voor een prikje overkopen. Fadodiva Mariza staat op maandag 6 oktober in Bozar in Brussel. Prachtige stem, indrukwekkend charisma, kippenvelmomenten aan de lopende band. Maar ik kan er dus niet naartoe. 't Is een kaart voor de zesde rij, centraal voor het podium. Kostprijs 35 euro, maar wie er 25 voor wil geven, mag ze hebben.
01-09-2008
De Jeroen is een zak van een vent
Hij werkt terug, mijn natuurlijke wekker. Twee maanden lang is hij weg geweest. Niet erg. Ik red me ook zonder wekker wel. Maar nu is hij dus terug. Vanaf vandaag zal ik weer elke weekdag rond kwart na acht uit mijn slaap worden gehaald door vrolijk taterende scholieren die met honderden tegelijk langs mijn deur fietsen. Een gekakel waar Debby en Nancy, mijn twee Mechelse koekoeken, zelfs even stil van worden. Wat heb ik ze gemist, die roddelpraatjes onder mijn slaapkamerraam. Vanmorgen heb ik vernomen dat Sardinië een 'keifakke' vakantiebestemming is en dat de Jeroen een zak van een vent is die nooit zal veranderen. Dat soort wetenwaardigheden: mijn kat en ik mogen daar, languit op bed, geeuwend, gapend en slaapdronken onze oren spitsend, graag naar luisteren. Beter kan een dag niet beginnen.
31-08-2008
Plat amusement
Zondagavond. Zomergasten op Nederland 2. Een van mijn favoriete tv-programma's. Eén centrale gast mag zijn ideale tv-avond samenstellen. Hij kiest alle tv-fragmenten die iets voor hem betekenen en hij mag honderduit vertellen waarom hij die beelden zo belangrijk vindt. Hallucinante nieuwsfragmenten, pakkende documentaires, doldwaze shows, harde interviews... een hele avond lang word je getrakteerd op historische tv-beelden. Oké, alles staat of valt met de keuze van de gast en soms wordt er wel eens een eind weg geluld. Maar gisteren, met ex- producer en tv-maker Joop Van den Ende, was het toch weer raak. De man aan wie de wereld Big Brother te danken heeft, vertelde onder meer dat hij helemaal niet zo'n liefhebber is van reality-tv. Hij verklaarde de paradox: "Als je televisiemaker bent en je voelt dat er een behoefte is aan plat amusement, maak dat plat amusement dan zo goed mogelijk". Een zin die blijft hangen. Ik weet nog altijd niet of ik het er mee eens ben.
28-08-2008
Opperbeller
Bellens blijft bij Belgacom. Maar ze hebben hem wel goed liggen. Ten eerste moet hij ongeveer een miljoen euro per jaar inleveren. Hij zal voortaan ocharme nog maar 1,7 miljoen per jaar verdienen. Dat ziet er niet te best uit voor Bellens. Het wordt tandenbijten: choco uit de Lidl, bier uit de Aldi, vakanties op Camping Bonanza in Blankenberge en met de fiets naar 't werk. Het goede nieuws is dan weer dat hij voor die 1,7 miljoen geen klop hoeft uit te voeren. Want 1,7 miljoen krijgt hij sowieso. "En", zo wordt in het VRT-journaal gemeld, "dat kan oplopen tot 2 miljoen als hij ervoor zorgt dat Belgacom goed presteert". De grote man van Belgacom, de opperbeller, de CEO, de directeur-generaal, noem hem zoals je wil, krijgt dus per definitie 1,7 miljoen euro en daar komt een bonus van 300.000 euro bovenop als hij zijn werk doet. Je moet al lid zijn van de Belgische regering om zo'n maatregel te bedenken. Je vraagt je af waarom ze zo'n kerel ooit de hoogste post bij Belgacom cadeau hebben gedaan. Gewoon vanwege zijn familienaam, denk ik.
