Vandaag in Gazet Van Antwerpen: Heen: Ramses Shaffy Terug: Frank De Winne Toch net iets te laconiek (en dus ook te respectloos), vind ik. Ik denk dat Het Laatste Nieuws zich dat niet zou kunnen permitteren zonder dat er schande over gesproken zou worden. GVA komt er blijkbaar mee weg. 'Nieuws op mensenmaat', 'nieuws hapklaar verpakken', 'titels die aanspreken' en 'luchtig schrijven'... ik geloof het allemaal wel. Maar er zijn grenzen.
28-11-2009
De postbode kon het beter
Ik heb twee cd's gekocht van John Prine, een krasse zestiger uit Illinois. Niet dat ik erg vertrouwd was met zijn werk, maar als Bob Dylan en Johnny Cash hem ooit omschreven als de beste tekstschrijver die ze kennen, en als Roger Waters (Pink Floyd) hem samen met Neil Young en John Lennon in zijn top-drie aller tijden zet, dan was het de hoogste tijd om zelf ook eens kennis te maken met John Prine, dacht ik zo. Om me enig idee te kunnen vormen over 's mans carrière kocht ik zowel een verzamelcd als de recentste cd van Prine (ondertussen ook alweer bijna 4 jaar oud. Hij is geen veelschrijver). De cd's zijn beide bijzonder goed. Dat zijn jongste cd niet eens onder doet voor zijn best of, bewijst bovendien dat de singersongwriter het singersongwriten nog lang niet verleerd is. En ik begin ook te snappen waarom hij door the incrowd zo op handen gedragen wordt. Er zijn inderdaad maar héél weinig mensen die in een paar lijnen een heel verhaal kunnen vertellen. En ik ken al helemaal niemand die daar dan nog de nodige humor in kan verwerken. Bij Prine lijkt het allemaal vanzelf te gaan. En misschien is dat ook wel zo. "Ik ga nooit op zoek naar nieuwe songs. Ik wacht gewoon tot zij naar mij komen", zei hij ooit. Ik denk dat alleen echte genieën zich die luxe kunnen permitteren. Prine is er onmiskenbaar een. Simpel, spits, to the point en grappig... Prine is het meestal allemaal tegelijk. Bijvoorbeeld in deze passage uit "Some humans ain't human" (een van de heel weinige protestsongs van John Prine): Have you ever noticed when you're feeling really good There's always a pigeon that 'll come shit on your hood Or you're feeling your freedom and the world's off your back Some cowboy from Texas starts his own war in Iraq. Legendarisch is trouwens de manier waarop Prine in de muziekbusiness rolde. Omdat hij een hekel had aan optreden, wilde de jonge postbode Prine eigenlijk alleen maar liedjes schrijven voor anderen. Tot hij, eind jaren zestig, aanwezig was op een talentenjacht en hij zijn ongenoegen liet blijken over een optredende artiest. Die vroeg hem prompt of hij het misschien beter kon. "Ja", zei John Prine. Hij stapte het podium op en deed zijn ding. Een aanwezige krantenjournalist prees hem de dag nadien de hemel in. De rest is geschiedenis.
19-11-2009
Thuis op mijn gat
Ik heb het de jongste dagen zo verschrikkelijk druk gehad dat de hele heisa over de kilometerheffing aan me voorbij is gegaan. En out of the blue hoor ik vandaag in De Laatste Show Michiel Devlieger vragen aan Philippe Geubels wat hij nu eigenlijk van de kilometerheffing vindt. "Ik weet het niet, maar ik denk dat het een beloning is voor mensen die de hele dag thuis op hun gat zitten en een straf voor mensen die elke dag gaan werken," antwoordde de komiek. Nu behoor ik tot de happy few die thuis op hun gat zitten te werken, maar toch: ik denk dat Philippe Geubels gelijk heeft.
11-11-2009
Hoe zit dat nu?
11 november. Ik vraag mij af waarom wij wél elk jaar het einde van de Eerste Wereldoorlog vieren, maar nooit dat van de Tweede. Of is die nog niet helemaal gedaan, misschien?
10-11-2009
Van Ranst over de rooie
Kan iemand mij eens vertellen hoe het nu zit met de Mexicaanse griep? Want ik snap het écht niet meer. Eerst jagen ze jan en alleman de daver op het lijf met dagelijkse nieuwsberichten over de Mexicaanse griep. We kunnen niet voorzichtig genoeg zijn. Wie naar het buitenland geweest is, kan zich maar beter meteen laten onderzoeken. Rampenplannen worden opgesteld. In elke gemeente liggen spuiten klaar tegen de Mexicaanse griep. De wereldwijde pandemie valt niet te onderschatten en is de ergste en gevaarlijkste sinds lange tijd. Zoveel duizenden nieuwe zieken elke week. Het aantal blijft stijgen, en is alarmerend. Je durft bijna niet meer buitenkomen om de spuit te halen. Zo erg is het. Maar als voetballers zich laten inenten, is het kot te klein. Ik citeer Van Ranst: "De heren voetballers behoren niet tot de risicogroep. Het is een schande dat zij op kosten van de gemeenschap medische voorzorgen nemen." De hoogleraar gaat zelfs compleet over de rooie: "Ik hoop dat ze de injectie in de bil hebben gekregen en dat het een dikke naald was, zodat ze er nog dagen last van hebben." Wil Van Ranst mij dan eens vertellen hoe dat precies zit met die risicogroepen? Als voetballers, die wedstrijden afwerken in het buitenland tussen minstens 25.000 met wijdopen mond brullende -of geeuwende- mensen, niet tot de risicogroep behoren, wie moet zich dan wél ongerust maken? Iets klopt er niet. Ofwel is die Mexicaanse griep niet half zo erg als iedereen altijd heeft beweerd, ofwel weet griepcommissaris Marc Van Ranst niet wat hij zegt.
09-11-2009
Iets te vurige stede
Twee vaststellingen na de topper Standard-Club Brugge van zondagavond. Eén: als ze er écht voor gaan en als ze zich ervoor kunnen opladen, is Standard nog altijd de beste voetbalploeg van het land. Twee: iemand moet de spelers van Standard dringend eens wat fatsoen bijbrengen. Er vielen gelukkig geen zwaargewonden, zoals tijdens de match tegen Anderlecht. Maar de vechtpartijen van enkele opgenaaide spelers, tijdens én na de wedstrijd, bewijzen opnieuw dat er veel te veel agressie in de ploeg schuilt. Ongezonde en onsportieve agressie, voor alle duidelijkheid. Anderlecht-Standard werd een regelrechte schoppartij, Standard-Brugge werd twee keer ontsierd door vechtpartijen. En tijdens Brugge-Anderlecht was er geen vuiltje aan de lucht. Het kàn dus wel: toppers afwerken mét inzet, maar zonder te schoppen en te boksen. Maar Standard is er dit seizoen nog niet in geslaagd. De vurige stede is mij iets te vurig. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat Standard niet kampioen speelt. Als het dan toch Club niet is, mag het voor mijn part Anderlecht zijn. Da's redelijk revolutionair. Dat zeg ik dit seizoen voor het eerst in mijn leven.
08-11-2009
Grasparkieten en roze kaketoes
Ik heb deze namiddag de humor van natuurdocumentaires ontdekt. Je kunt je daar echt krom mee lachen. De truc is om alleen naar zo'n documentaire te luisteren en er niet naar te kijken. Het overkwam me dus deze namiddag. Terwijl ik naarstig enkele teksten voor Suiker aan het schrijven was, stond aan de andere kant van de woonkamer de tv nog aan. Kurkdroog voorgelezen zinnen als "In het kielzog van de grasparkiet zie je heel vaak roofvogels" en "Roze kaketoes lijken alle tijd van de wereld te hebben om gekke streken uit te halen" zijn echte billenkletsers als je er geen beelden bij ziet. Ik ga dat vaker doen, naar een natuurdocumentaire luisteren op zondagnamiddag. Hilarisch!
04-11-2009
Staking
Ongelooflijk maar waar. Vanaf vandaag kan je het actuele spoorwegnieuws lezen op teletekst (pagina 365). Uitgerekend op de dag dat de NMBS 24 uur in staking gaat. Geef toe, da's er eentje voor de geschiedenisboeken: het allereerste teletekstbericht over de diensten van de NMBS meldt dat er geen treinen zullen rijden. "Dankzij teletekst kunnen we instaan voor een nog betere dienstverlening aan de reizigers", meldde de NMBS bij de start van teletekstpagina 'Rail Time'. De vooruitgang is -in tegenstelling tot het nationale treinverkeer- niet te stoppen.
Banen weg
"600 farmabanen weg", zegt De Standaard. "558 banen weg bij Janssen Pharmaceutica", kopt Het Nieuwsblad. "558 jobs weg bij Janssen Pharmaceutica", weet Het Laatste Nieuws." "Janssen Pharmaceutica schrapt 599 banen," volgens De Morgen. 558 of 599 of 600. Welke van de 3 of 4 kranten zou er het dichtst bij zijn?
25-10-2009
Een zanger
Gisteren een interessante documentaire gezien over rockband The Who. Met uniek beeldmateriaal en enkele rake uitlatingen van groepsleden. Zo legt Pete Townsend in niet mis te verstane woorden uit waarom het zo vaak hommeles was geweest tussen Roger Daltrey en de rest van de band. Je ziet Townsend aarzelen. Eerst slikt hij zijn woorden in, en dan zegt hij het tóch: "Ik zou dit misschien beter niet zeggen. Maar Keith (Moon) was geniaal, John (Entwistle) was geniaal, ik was op mijn beste momenten ook geniaal en Roger was een zanger."
19-10-2009
SOS SPELFOUT
Wil iemand eens tegen Goedele Liekens zeggen dat ze haar boek "SOS SEX" uit de handel moet nemen? Er staat een spelfout op de cover. Seks mag niet met een X.
Louche hotelletjes
Wat mij erg opgevallen is in de hele VDB-historie: het gemak waarmee 'La Maison Bleue' een louche hotel wordt genoemd. Aftands. Uitgeleefd. Zevendehands... Ik ben in mijn leven wel eens op een paar plaatsen geweest, waaronder trouwens Senegal. En in 90% van de gevallen heb ik daar geslapen in hotelletjes van het niveau van "La Maison Bleue": budgethotelletjes, die vaak omwille van hun ligging buiten het centrum al iets goedkoper zijn, en die voldoen aan de basisbehoeften. De kamers zijn er proper, er is sanitair en er staat een bed in. Wat heeft zo'n hotel niet? Airconditioning, een zwembad, een sauna, vergaderlokalen en een rooftoprestaurant met panoramisch zicht. Maar om een hotel daarom meteen 'louche' te noemen... ? In de kranten las ik dat een kamer in La Maison Bleue 30 euro kost. Het was die informatie die me aan het denken zette. Want tijdens de meeste reizen die ik maak, betaal ik gemiddeld niet meer dan 30 euro per nacht voor een kamer. Vaak zelfs nog een stuk minder. Simpel zat: je leest de Lonely Planet, je overloopt de budgetaccommodaties en je kiest er de beste uit. Een hotel dient immers alleen om in te slapen. Van zodra er een bed en sanitair is, en het er hygiënisch okee uitziet, is het voor mij in orde. Het zet je toch even aan het denken. Stel dat ik stoemelings het leven had gelaten op één van mijn trips. Zouden de kranten dan ook geschreven hebben dat er een Belg was omgekomen 'in een louche hotelletje'? "In een onguur kamertje van bedenkelijk allooi, niet ver van de sloppenwijken van Rio De Janeiro is maandag Roel Sels overleden." Dat klinkt toch nét iets anders dan: "In een budgetvriendelijk hotel, op wandelafstand van Copacabana, is maandag Roel Sels om het leven gekomen." Wil iedereen dus bij deze noteren dat ik op reis altijd in 'budgetvriendelijke accommodatie' logeer en nooit in 'louche hotelletjes van verdacht allooi'? Als ik bij de ene of andere Sint-Pieter een goeie indruk moet maken, kan zoiets van doorslaggevend belang zijn.
16-10-2009
Vol verrassingen
Het leven zit soms toch vol verrassingen. Zo heb ik vandaag het beste, soberste, warmste en degelijkste paar zwarte kousen gekocht dat ik ooit gekocht heb. Terwijl ik eigenlijk alleen voor kiekeneten in het Aveve Tuincentrum moest zijn.
Reclame?
Helaba! Wie gooit er reclame op mijn blog? Ben ik niet zo happy mee, moet ik zeggen...
03-10-2009
Jacky was ... euh ... anders
Voor het eerst sinds een half jaar wordt tijdens de thuiswedstrijden van Club Brugge het aantal toeschouwers weer meegedeeld door stadionomroeper Luc Van den Meersschaut. Dat komt door Roel Sels, en het verhaal dat erachter schuilt is leuk genoeg om het op een blog te zetten. Als correspondent voor teletekst volg ik nu voor het derde seizoen alle thuiswedstrijden van Club. Behalve de goals, de gele en rode kaarten, de strafschoppen en de vervangingen wordt van mij verwacht dat ik tijdens de wedstrijd ook het aantal toeschouwers meedeel. Geen enkel probleem, want in de loop van de tweede helft werd dat altijd omgeroepen door de stadionspeaker. Tot februari vorig jaar. Van de ene wedstrijd op de andere deelde hij het toeschouwersaantal niet meer mee. Vervelend, want je kunt het volk in de tribune toch ook moeilijk beginnen tellen. Maar ik dacht dat het om een vergetelheid ging, dus ik trok de omroeper niet meteen aan zijn mouw. Het seizoen sleepte zich naar zijn einde, net als Club zélf trouwens, en over het toeschouwersaantal werd met geen woord meer gerept. Jammer voor mij en voor teletekst. Twee maanden geleden startte het nieuwe voetbalseizoen. Ik ging ervan uit dat de omroeper de gewoonte wel weer zou oppikken om het aantal toeschouwers mee te delen. Maar dat deed hij niet. Na de thuiswedstrijd tegen Genk kon ik hem even spreken. - "Hey Luc, de mensen van teletekst vragen mij om tijdens de wedstrijd al het aantal toeschouwers te laten weten. Maar jij deelt dat niet meer mee." - "Nee, ik mag dat niet meer." - "Dat mag niet meer? Van wie niet?" - "Van de vorige trainer. Die heeft mij vorig seizoen op de vingers getikt. Hij wilde niet meer dat ik die informatie nog meedeelde." - "Huh? Waarom niet?" - "Hij vond dat zijn spelers erdoor uit hun concentratie werden gehaald." - "Die is goed. Spelers uit hun concentratie. Daar zal het aan gelegen hebben, ja. De helft spreekt niet eens Nederlands en verstaat niet wat je zegt." - "Weet je, overmorgen hebben we een vergadering. Ik zal voorstellen om die info opnieuw om te roepen." Bij de eerstvolgende thuiswedstrijd hoorde ik, ergens in de tweede helft, een vertrouwd bericht. "Dames en heren, er zijn vandaag 22.997 toeschouwers". Na de match: - "Hey Luc, merci om het aantal toeschouwers opnieuw mee te delen." - "Ach, ik heb het op de vergadering eens gevraagd. En Koster maakt daar allemaal geen probleem van. De vorige trainer was ... euh ... hoe zal ik het zeggen ... euh ... anders". Helemaal waar. Anders dan Koster. Da's wel het minste wat je kan zeggen.
29-09-2009
The Beatles compleet
Wat een feest, wat een feest!... Ik heb vandaag de twee Beatles-cd's aangekregen die nog in mijn collectie ontbraken. Twee maanden geleden vond ik dat het tijd was om mezelf een cadeautje te gunnen en mijn Beatles-collectie compleet te maken... Werk aan de winkel, want ik had nog maar vijf cd's van The Fab Four. Op de website van CDWOW (een aanrader) vond ik de tien overige albums. Voor 10 of 11 euro per stuk trouwens, wat voor Beatles-platen du jamais vu is. Vier cd's vielen al na een dikke week in de bus, de zes resterende albums zijn pas sinds vorige week pas beginnen aan te komen. En vandaag kreeg ik dus de laatste twee aan. Dat er wat tijdsverschil tussen de twee ladingen zat, is te danken aan CDWOW. Nadat ze me vier cd's hadden opgestuurd, besloten ze blijkbaar te wachten op de nieuwe geremasterde cd's en me die te bezorgen. Zonder meerprijs. Een leuk cadeau, al moet je de 'originele' (nu ja: wat is origineel als je over The Beatles op cd spreekt?) en de geremasterde versie al vlak na mekaar opleggen om het verschil te kunnen horen. Wat mij het meest opvalt, is dat de geremasterde albums gewoon een stuk luider zijn opgenomen. Voor de rest hoor ik eerlijk gezegd niet zoveel verschil. Maar goed: ik heb ze nu dus allemaal in mijn bezit. "Please please me", "With the Beatles", "A hard day's night", "Beatles for sale", "Help!", "Rubber soul", "Revolver", "Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band", "Magical mystery tour", "The Beatles" -de witte-, "Yellow submarine", "Abbey Road" en "Let it be". En natuurlijk ook de rode en de blauwe dubbele verzamelaars, waarover dadelijk meer. Een ongelooflijk interessant overzicht is het. Je hoort de complete jaren 60 passeren, terwijl The Beatles musiceren en evolueren en hun tijd altijd nét iets vooruitblijven: van pure pop (1962) over psychedelische flowerpower (1967) tot rauwe hardrock (1968). Ook aan hun kapsels en hun kostuums kun je het volledige decennium voorbij zien glijden. En als je het zo allemaal op een rijtje ziet en hoort (net geen 20 cm Beatles-cd's, de ruggen netjes naast mekaar), is de muzikale erfenis nog veel groter dan je ooit had gedacht. Op elke cd prijkt wel een pareltje dat je al bijna vergeten was, dat je bijna nooit gehoord hebt (radiostations hebben immers al meer dan genoeg bekénd Beatles-werk waaruit ze kunnen putten), of dat je zelfs nooit gekénd hebt. Inderdaad: zelfs een fan als ik doet nog ontdekkingen. Wat ook érg opvallend is en wat je je nu simpelweg niet meer kunt voorstellen: de gewoonte die The Beatles hadden om een uitgebrachte single niet op een elpee te zetten. Al veertig jaar dienen singles juist om de verkoop van elpees te stimuleren. Voordien was dat blijkbaar niet het geval. The Beatles brachten hun singles apart uit, compleet los van de elpees. Kwestie van de mensen niet te bedriegen en hun niet twee keer hetzelfde te willen verkopen... Dat waren nog eens tijden. Het verklaart meteen waarom je toch ook nog de rode en blauwe verzamelaar nodig hebt, ook al heb je alle studio-elpees van The Beatles gekocht. Klassiekers als "From me to you", "She loves you", "I want to hold your hand", "I feel fine", "We can work it out", "Day tripper", "Paperback writer", "Lady Madonna", "Hey Jude", "The ballad of John and Yoko" en "Revolution" zijn nooit op elpee uitgebracht. Kun je je dat inbeelden? Da's meer dan wat Oasis, Coldplay, Snow Patrol, en een dozijn andere Britse bands ooit bij mekaar zullen schrijven. Ach, The Beatles... ze zullen nooit meer geëvenaard worden. Maar laat ik het daar maar niet meer over hebben. Straks ga je nog denken dat ik bevooroordeeld ben.
28-09-2009
Gelijk een ander
Ik heb vandaag een halve dag door Brussel gestruind. Filmpje meegepikt. Krant gelezen. Koffie gedronken. Naar een pleintje gewandeld. Kip gegeten. En friet in een zakje. Veel mensen gezien. Terrasje gedaan. Een brouwersgast met tonnen bier zien rollen. Verder gewandeld. En tot mijn grote verbazing vastgesteld dat alles op wandelafstand van mekaar ligt. Brussel. 't Is een dorp gelijk een ander.
26-09-2009
Regi en Linda zijn watjes
Vandaag gehoord op het nieuws: "De nieuwe concerten van Milk Inc in het Sportpaleis duren drie uur. Een echte uitputtingsslag". Waarna Regi en zangeres Linda Mertens volmondig beamen dat zij voor de concertreeks -van zes dagen- inderdaad in topvorm moeten zijn en dat drinken en roken tijdelijk uit den boze is. Wil iemand hun eens vertellen dat de onlangs 60 jaar geworden Bruce Springsteen nooit anders gedaan heeft dan optredens van drie uur gegeven? En dat hij dat nog altijd volhoudt?
24-09-2009
Wit licht. Zwarte sneeuw.
Marco Borsato is failliet. Of beter: The Entertainment Group is failliet en Borsato was daar mede-eigenaar van. Dat Marco Borsato er zélf een boterham minder voor moet eten, durf ik te betwijfelen. Zijn persoonlijk vermogen werd drie jaar geleden nog op 27 miljoen geschat. Euro. Ik kan me vergissen, maar ik vermoed dat hij er daar wel eentje van opzij gelegd zal hebben. Wat er ook van zij, en of ik nu fan ben van Borsato of niet: ik ga me niet vrolijk maken over mensen die failliet gaan. Waar ik wél naar uitkijk, is zijn volgende plaat. "Het kan niet anders dan dat deze gebeurtenis mijn muziek gaat beïnvloeden", zei Borsato gisteren bij Pauw & Witteman. Een donkere bluesplaat van Borsato, vol scherpe randjes, bijtend sarcasme en giftige uithalen: ik kijk ernaar uit. Maar als ik hem was, liet ik de nummers toch door Thé Lau schrijven.
Paul Jammert
Paul Jambers heeft ter meerdere eer en glorie van zichzelf een boek geschreven over hoe briljant hij wel is. "Ik heb het gedaan", is de titel. En om op te kunnen sommen wát hij precies allemaal gedaan heeft, heeft hij 718 bladzijden nodig gehad. Nu ja, ik kan me er wel iets bij voorstellen: "Seks in het bejaardenhuis", "oude druggebruikers", "tienermoeders", "oude playboys", "portret van een alcoholist", "liefde in het bejaardentehuis", "pornoacteurs", "oud en sexy", "gemengde huwelijken", "comapatiënten", "seks te koop", "fetisjisten", "christusfiguren", "dorpsgekken", "Vlaamse mannen en exotische vrouwen", ... : daarover valt wel wat te vertellen. (Bovenstaande titels zijn trouwens niet verzonnen. Meer zelfs: deze lijst beschouwt hij zélf als zijn 'best of' en werd door VTM uitgezonden onder de titel: "De meesterwerken van Paul Jambers"). Misschien moet piekenpaul eens overwegen een nieuwe reportage te maken: "Gevallen tv-sterren", of "Veel geblaat, weinig wol". Daarin zou hij zélf een glansrol kunnen spelen. Jambers heeft nooit kritiek kunnen verdragen, of die nu terecht was of onterecht. Remember 2006, toen bedgenote Pascale Naessens in de tv-wedstrijd 'Dancing On Ice' vroegtijdig werd uitgeschakeld. Paul Jambers stoof het podium op, stak de armen van vrouwlief de hoogte in en begon te roepen en te tieren dat zij de ware winnares was. Waarna hij natuurlijk niet naliet om ook de juryleden nog eens verrot te schelden voor tv-kijkend Vlaanderen. Pascale Naessens schaamde zich dood in zijn plaats. Of had dat toch moeten doen... Zo heeft de heer Jambers dus altijd met kritiek omgegaan, zelfs als het om een dom spelletje ging. Dat hij compleet over de rooie zou gaan na de -terechte en zéér raak omschreven- kritiek van Jan Eelen ("Ik zou niet kunnen slapen op een boot die ik verdiend heb met andermans ellende") was dus te verwachten. Jambers fulmineerde voor de micro van StuBru, verslikte zich haast in zijn eigen speeksel, brieste dat Eelen geen verstand had én dat het toch wel ver gekomen is dat zo'n figuur een forum krijgt in de media. Het leverde goeie radio op. Dat zal Paul Jambers zélf ook wel gevonden hebben. Uiteindelijk stond hij zo toch nog eens twee minuten in het middelpunt van de belangstelling. "IJdeltuiten op leeftijd". Nóg een onderwerp waarover hij eens een reportage zou moeten maken.
Twee vaststellingen na de topper Standard-Club Brugge van zondagavond.
Voor het eerst sinds een half jaar wordt tijdens de thuiswedstrijden van Club Brugge het aantal toeschouwers weer meegedeeld door stadionomroeper Luc Van den Meersschaut. Dat komt door Roel Sels, en het verhaal dat erachter schuilt is leuk genoeg om het op een blog te zetten.
