Voor wie Cliff Clavin uit de onvolprezen serie Cheers niet of niet meer kent ... dit vind ik zijn beste uitspraak ooit: "Als je teruggaat in de geschiedenis van Amerika en je neemt de namen van alle presidenten, dan stel je vast dat de numerieke waarde van elke letter van hun namen perfect deelbaar is door het jaartal waarin ze verkozen werden. Volgens mijn berekeningen heet onze volgende president Yellnick McWawa." Wel, aan dat citaat moest ik dus denken toen ik gisteren Paul De Knop (zie bericht hieronder) bezig hoorde.
25-08-2008
Alles is wiskunde
Net gehoord op het nieuws. "Wetenschappelijk gezien worden de medaillewinnaars bepaald op basis van de rijkdom van een land en het aantal inwoners. Op basis van die gegevens mag er verwacht worden dat België vier gouden medailles wint op de Olympische Spelen, of acht medailles in totaal". Wie al ooit zo'n flauwekul gehoord heeft, mag het nu zeggen. Ik heb in mijn leven alleen Cliff Clavin, eminent tooghanger uit de serie Cheers, dergelijke prietpraat horen verkopen. Maar in dit geval komt die larie uit de mond van Paul De Knop, kabinetsmedewerker bij sportminister Anciaux, decaan van de faculteit Lichamelijke Opvoeding aan de VUB en vanaf eind september zelfs rector van de VUB. Meneer de professor heeft dus eens uitgerekend hoeveel medailles we hadden moeten winnen, en naar eigen zeggen heeft hij daar perfect meetbare parameters als rijkdom en populatie voor gebruikt. Te gek voor woorden, al begrijp ik het wel. Rug- of tegenwind, binnenkant of buitenkant paal, gele of rode kaart, binnenbocht of buitenbocht, goed of slecht geslapenq ... dat laat zich niet in statistieken wringen. En daar kan een geleerde dus niks mee. Toch raar, hoe mensen met heel veel verstand op den duur denken dat ze álles kunnen becijferen. Net zoals mensen met heel veel geld gaan geloven dat alles te koop is.
Clement for president
Sometimes you are my sunshine But mostly you are my rain en dan zwaaig ik nog van the days that you are my hurricane.
Gisteren op de Beverse Feesten: The Clement Peerens Explosition. Wereldliteratuur op muziek.
Medailles op bestelling
Voilà. Twee medailles, een gouden en een zilveren: daar moeten we het mee doen. Over de vraag of we daa nu tevreden mee moeten zijn, kunnen we tot in de eeuwigheid discussiëren. Feit is dat die twee medailles heel relatief zijn. Voor hetzelfde geld halen we er geen enkele, maar met een klein beetje meeval brengen onze sporters er vijf mee naar huis. Aangezien nul medailles winnen the worst case scenario was en vijf het maximaal haalbare, kun je met enige zin voor logica zeggen dat we er middenin zitten en dat de Spelen dus "redelijk goed" waren. Of "redelijk slecht". Dat hangt ervan af of je vindt dat de pint half vol of half leeg is. Daarmee weten we nog niet of we tevreden moeten zijn met twee medailles. We zijn héél rap geneigd om jaloers over de grens te kijken, als we die vraag willen beantwoorden. De Hollanders zijn met 16 medailles thuisgekomen. Dat verschil is zo groot dat we bijna automatisch concluderen dat wij het er wel heel belabberd van af hebben gebracht. Maar is Nederland wel een goed referentiepunt? Neen, en wel hierom. In 2005 publiceerde het Nederlandse ministerie van volksgezondheid, welzijn en sport een nota ter bevordering van topsport. Het doel dat daarin wordt omschreven, laat geen ruimte voor interpretatie: Nederland moet tot de tien beste sportlanden ter wereld gaan behoren. Aan de hand van de medaillestand van de Olympische zomer- én winterspelen zal het klassement worden opgemaakt. Nederland wil met andere woorden op sportief vlak alleen nog grootmachten als de Verenigde Staten, Rusland, China, Duitsland en Groot-Brittannië voor zich dulden. Dat getuigt niet alleen van grootheidswaan. Er hangt ook een vies smaakje van dictatoriale principes aan vast. Kinderen worden gedresseerd om atleten te worden, atleten worden getraind om medailles te winnen. Het doel heiligt de middelen. Niets wordt aan het toeval overgelaten om de toptien te bereiken. Er worden technieken gebruikt die in de vroegere Oostbloklanden niet zouden misstaan hebben. Denken we alleen nog maar aan de "regionale en nationale talentherkennings- en ontwikkelingsprogramma's", dat de toekomstige medaillewinnaars recruteert. Of aan het feit dat het ministerie alleen de olympische sporten zwaar betoelaagt. Wie per ongeluk uitblinkt in een "verkeerde" sport moet zelf zijn boontjes zien te doppen. De eens zo frisse oranje vlaggen ruiken muf. Nederland wint geen medailles, het koopt ze. Het bestelt ze jaren op voorhand al. Het investeert zwaar in atleten, begeleiders, verzorgers, trainers en infrastructuur. Het kost de maatschappij -ook de mensen die niet van sport houden- bergen geld. Daar hoeven wij niet jaloers op te zijn. Laten we gerust ambitieus zijn en proberen om over vier jaar in Londen beter te presteren dan tijdens de voorbije Olympische Spelen. Maar laten we Nederland vooral niet als voorbeeld nemen. Onze jongeren hoeven geen sportmachines te worden, voorgeprogrammeerd om medailles binnen te rijven.
24-08-2008
Ferm geregeld
Dat heeft ze dan weer ferm geregeld, die van Hellebaut. Dat springt dan van het hele jaar, om het in koereurstermen te zeggen, geen platte prijs, maar als het wereldkampioenschappen of Olympische Spelen zijn, ga dan maar om staan. Dan zou ze de 110 meter horden winnen als de horden 2,05 meter hoog waren. Teutebolle, Vlasic! Teutebolle, Chicherova! Geweldig goed gedaan van die lange uit Tessenderlo. Als het goed is, zeggen we het ook.
23-08-2008
Kwak en Boemel
Als keeper behoorde hij tot de top in België. Hij had de grote tegenslag dat hij zowel bij zijn club, Standard, als bij de Rode Duivels de ongenaakbare Michel Preud'homme voor zich moest dulden. En dus zat Gilbert Bodart vooral op de bank. Zonder Preud'homme was hij waarschijnlijk vijftien jaar titularis geweest bij de Rouches en tien jaar keeper van de nationale ploeg. Zo goed hij als doelman was, zo waardeloos is hij als crimineel. Als misdadiger is hij een grotere kluns dan Kwak en Boemel samen. Nog geen vier jaar geleden probeerde hij een centje bij te verdienen door zich als trainer van K.V. Oostende en later van R.A.A. La Louvière te laten omkopen. In Oostende werd hij op staande voet ontslagen nadat de hulptrainer na de match op Standard een papiertje had opgeraapt dat uit de broekzak van Bodart was gevallen. Het was een gokbiljet, waar op stond dat Bodart 500 euro zou verdienen als Oostende de wedstrijd zou verliezen. Dat was een half uur voordien ook gebeurd: Standard - Oostende werd 5 - 0. Hoe onnozel kun je zijn om het gokbiljet in je broekzak mee naar Luik te nemen? Maar het bleef niet bij die ene stommiteit. Toen hij later aan de slag was bij La Louvière vond gokchinees Ye in hem een geschikte handelspartner. Opnieuw liep Bodart als een beginneling tegen de lamp. We herinneren ons nog allemaal de tv-beelden van Bodart bij het parket van Hasselt. "Ik ben niet in Hasselt geweest", verraste de ex-doelman vriend en vijand, "ik was thuis bij mijn kinderen". Een groot leugenaar is hij nooit geweest. "Ik zweer op het hoofd van mijn kinderen dat ik niks met de zaak Ye te maken heb", verkondigde hij ooit. Later -in Humo- gaf hij toe onder druk van de gokchinees de wedstrijd tegen Club brugge te hebben verkocht. En drie weken geleden gaat Gilbert Bodart dan ineens aan de slag als marketingverantwoordelijke bij de Grotten van Han. "Gedaan met al die heisa rond het voetbal", laat Bodart weten. In de grotten zou hij zijn beschadigd blazoen eens gaan oppoetsen. Heel even ben je geneigd hem te geloven. Welgeteld drie weken heeft het geduurd. Samen met een zootje ongeregeld beraamt hij een overval. Hij zal een raampje laten open staan. Op een zondag. Na een verlengd weekend. Er ligt toevallig een toprecette in de kassa: 300.000 euro. Het kan moeilijk nog meer opvallen. De dagen voor en na de diefstal heeft Bodart nog vrolijk lopen rondtelefoneren over hoe en waar en hoeveel er te rapen valt in de Grotten van Han. De rechercheurs luisteren mee en lossen de simpelste misdaadzaak van de eeuw geeuwend en koffiekoeken etend op. Een echte billenkletser, die diefstal in Han. Het parket van Dinant moet zich een breuk hebben gelachen. Ze mogen hem niet te zwaar straffen, vind ik. Ten eerste is het onrechtvaardig om domheid te bestraffen. De mens kan daar niet aan doen. Ten tweede kan Bodart ons nog veel plezier verschaffen als hij een beetje vrijheid krijgt. Ik wacht al ongeduldig op de publicatie van zijn mémoires. Ik zweer op het hoofd van zijn kinderen dat dat er ooit nog van komt.
21-08-2008
Jamaica
En plots moet blijkbaar iedereen Jamaica zeggen. Met de "J" van Japan en niet meer met "DZJ" van jungle of jazz. Waar de Olympische Spelen al niet goed voor zijn. Zou het Karl van Nieuwkerke zélf zijn die dat verzonnen heeft?
19-08-2008
Nieuwe disciplines gezocht
Nu het er stilaan benard begint uit te zien, heb ik het eens opgezocht. Het is in de geschiedenis van de Olympische Spelen nog nooit gebeurd dat de Belgen zonder één medaille naar huis gekomen zijn. Al kun je over de prestaties in het gezegende jaar 1932 wel discussiëren. Nogal wat journalisten beweren dat de Belgen het ook toen zonder medaille moesten stellen. Dat is niet juist. In die tijd werden op de Olympische Spelen ook kunstprijzen uitgereikt. André Verbeke won in de discipline "stadsplanning" de bronzen medaille. Het is niet omdat het Internationaal Olympisch Comité tegenwoordig die kunstprijzen niet meer erkent en er geen melding meer van maakt in officiële medailleklassementen dat de medaille 76 jaar geleden niet werd uitgereikt. André Verbeke behaalde brons voor zijn "ontwerp voor een marathonpark" en daarmee werden, gezien de omstandigheden, de Olympische Spelen in 1932 zelfs nog een vrij groot succes voor België. Veel meer dan één medaille kun je niet verwachten als je maar zeven atleten en één kunstenaar afvaardigt. De medaille van 1932 is geen alleenstaand geval. Er zijn in de geschiedenis van de Olympische Spelen wel meer Belgen van de tabellen verdwenen. De reden ligt voor de hand. Blijkbaar hebben we altijd uitgeblonken in sporten en disciplines die achteraf naar het rariteitenkabinet werden verwezen. Neem nu de Olympische Spelen van 1900 in Parijs. België won de gouden medaille in het hoogspringen voor paarden en de bronzen medaille in het verspringen voor paarden. In het zwemmen met hindernissen en het onderwaterzwemmen grepen we helaas naast de ereplaatsen, maar Leon de Lunden maakte veel goed door op een slagveld van bloed en veren 21 levende duiven af te knallen en het duifschieten te winnen. De Olympische Spelen van 1900 worden niet voor niets de bloederigste uit de geschiedenis genoemd. Met dank aan de Belgen. Behalen we geen enkele medaille in Peking? Dan maken we van de nood een deugd. De hoogste tijd om enkele nieuwe sporten te bedenken, zodat we nog eens ouderwets kunnen schitteren in disciplines die over enkele jaren niet meer erkend zullen zijn. Maar voor zolang het duurt, beleven we er dan toch lol aan. Ik denk dat we in het kruiwagenlopen, het trampolinevolleybal, het speerwerpen naar konijnen, het biljarten met aanloop en het korteafstandpetanquen brokken kunnen maken.
14-08-2008
In de Walen
Ik zit drie dagen in de Ardennen. In de Walen, zoals ze zeggen. Mijn blog staat een verlengd weekend op non-actief.
Wim Soutaer schrijft popgeschiedenis!
Nu zullen we 't krijgen. Wim Soutaer heeft het -best genietbare- zomerhitje "All summer long" van Kid Rock gecoverd. Hij heeft er "Heel de zomer lang" van gemaakt. Typisch. We kennen het fenomeen al jaren. Omdat ze zelf te weinig inspiratie hebben om een degelijk nummer te schrijven, kijken zangers -of hun platenfirma's- graag over de landsgrenzen om te zien wat daar aanslaat. Een hit gevonden? Dan is het halve werk gedaan. Nu alleen nog snel een vertalinkje maken, want als het nummer niet in het Nederlands gezongen wordt, past het niet in de format van "Tien om te zien". En dat zou een klein drama zijn: de showbizztop in Vlaanderen bereik je alleen als je ooit met je wapperende manen op een winderig openluchtpodium in Blankenberge hebt geplaybackt. Dat Wim Soutaer vrolijk meedraait in deze dans der dwazen is begrijpelijk. Je neemt een garnaal niet kwalijk dat hij nooit Shakespeare heeft gelezen. Maar zelfs Soutaer zou moeten beseffen dat "All summer long" zich niet laat denegreren tot een "Tien om te zien"-nummer. Want wat is nu juist de sterkte van Kid Rock? Dat ze dat nummer volledig hebben opgebouwd rond de gitaarriff van "Sweet home Alabama" en dat de originele Lynyrd Skynyrd-intro dus perfect in "All summer long" past. Het ene gaat naadloos over in het andere. En wat doet Soutaer? Beseffende dat zelfs de simpele rock van Lynyrd Skynyrd veel te hoog gegrepen is voor zijn fans haalt de Onnozele Hals de sample van "Sweet home Alabama" uit het lied, om het te vervangen door een stukje "Als een leeuw in een kooi" van Willy Sommers. Het slaat als een tang op een varken, het nummer gaat in één klap nergens meer over, de structuur en de opbouw leiden plots tot dingen die er niks mee te maken hebben. Op zijn eigen website kondigt het Muzikale Onbenul zijn nieuwste hit aan als "Wim Soutaer schrijft popgeschiedenis!" Beter had ik het niet kunnen verwoorden.
12-08-2008
Dedju
Dedju. Ze heeft het niet gehaald. Ze is negende geworden, Karin Donckers. Ach, er zijn ergere dingen dan de negende beste ter wereld te zijn. Maar ik had haar die medaille graag gegund. Het zal voor 2012 in Londen zijn. Of voor nog later. "Een mensenleven is te kort om te leren paardrijden", vertelde ze me ooit. Tijd zat, dus.
Ode aan Yang Peiyi
Hebt u ook zo genoten van de openingsceremonie van de Olympische Spelen? Ik ook. Tot ik vandaag las dat de Chinezen de boel belazerd hebben. Het Chinese kindsterretje (Lin Maoke) dat de "ode aan het vaderland" bracht, zong dat nummer niet echt. Het lied werd ingezongen door Yang Peiyi. "Maar die heeft scheve tanden en is niet bekwaam om wereldwijd op tv te komen", oordeelde de directeur van het muziekspektakel. En dus huurde hij een kindmodelletje in om het nummer te playbacken. Het ergste is nog dat niemand in China daar aanstoot aanneemt. Het is er de normaalste zaak van de wereld. "We willen het beste voor onze natie. China moet perfect in beeld worden gebracht", luidt het argument van de organisatie. Het is niet eens een verontschuldiging; het is een slogan. Nu ja, de organisatoren zijn daarmee wél helemaal geslaagd in hun opzet. Ze hebben het perfecte beeld van China opgehangen. Dat van goedkope namaak.
11-08-2008
Vleesgeworden zwartgalligheid
Ik heb hem uit, "Finale kwijting" van Hans Dorrestijn. Een dik halfjaar heb ik erover gedaan. Over 450 bladzijden. Voor mijn doen is dat weinig, want ik lees niet graag. Vreemd, eigenlijk: doodgraag schrijven, maar een hekel hebben aan lezen. Het is een combinatie die ik bij vrienden en collega's nog niet tegengekomen ben. De meeste mensen die van hun pen leven, zijn ook maniakale lezers. "Finale kwijting" is de autobiografische roman van cabaretier Hans Dorrestijn, de vleesgeworden zwartgalligheid, en daarom door iedereen geklasseerd als "onverbeterlijke pessimist". Fout. Ik denk juist dat hij een onvoorwaardelijke optimist is. Pessimisten zijn immers niet in staat hun ondraaglijke bestaan te bestrijden met humor, terwijl Dorrestijn elke dag opnieuw dapper de wapens opneemt tegen alle ellende die het leven per definitie met zich meebrengt. Enkele maanden geleden heb ik hem opgezocht. In zijn huisje in Bennekom. Bij een dampende kop koffie, vers gezet, hebben we een uur gepraat. Hij was vriendelijk. Traag. Bedaard. Hij wikte en woog zijn woorden. Net als de eerste keer dat ik hem ontmoette, na een voorstelling in de Warande. Het was toen dat ik "Finale kwijting" kocht. Tientallen bewonderaars wilden zijn cd's; ik vroeg hem naar zijn boek. Niet omdat ik zonodig anders wilde doen dan de rest, maar simpelweg omdat ik zijn cd's al had. Dorrestijn vond het bijna verdacht dat iemand interesse toonde voor zijn boek. Hij keek me onderzoekend aan, nam een exemplaar van "Finale kwijting" van de stapel, vroeg hoe ik heette en schreef er als opdracht in: "Voor Roel. Kop op!" De uitleg gaf hij er direct bij: "Je zult alle steun kunnen gebruiken als je tot de laatste bladzijde wil geraken". En nu heb ik hem dus uit. Ik zou geapplaudisseerd hebben toen ik het boek daarstraks opborg. Zo enthousiast. Maar niet iedereen is even laaiend. De enige recensie die ik op het net vind -een stuk dat verscheen in Het Parool- is vernietigend. Een van de kritieken is dat Dorrestijn te weinig oog heeft voor detail. Als voorbeeld wordt de omschrijving aangehaald van "de man die de mouwen van zijn T-shirt opstroopt, zodat je zijn onderarmen kunt zien". Inderdaad: een onoplettendheid die gecorrigeerd had moeten worden... Net als de foute spelling van de naam Dorrestijn -met 'ei'- in de recensie van Het Parool, trouwens. Finale kwijting van Hans Dorrestijn is een absolute aanrader voor iedereen die vindt dat het leven een straf is, maar troost kan vinden bij de wetenschap dat er toch altijd iemand rondloopt die het nóg slechter getroffen heeft. Uitgegeven bij De Arbeiderspers en op eenvoudig verzoek te lenen bij ondergetekende.
10-08-2008
Luxepaardjes
De Chinese voetbalsupporters hebben zich vandaag van hun slechtste kant laten zien. Bij een 1-0-achterstand tegen de Belgen kregen ze het al danig op de heupen en toen het 2-0 werd, bolden ze het gewoon met z'n allen af. Op wat officials, vrijwilligers, ordehandhavers en een handvol Belgen na zat er niemand meer in het stadion toen er werd afgefloten. Pffft, luxepaardjes... als Belgische supporters hetzelfde zouden doen, hadden ze de laatste twintig jaar geen voetbalmatch meer uitgekeken.
Het moment van rechtvaardigheid
Pech. Zeker in sportmiddens is het een term waarmee je heel zuinig moet omspringen. "We hebben verloren, maar we hebben veel pech gehad ..." Het kán natuurlijk, maar ik stel me er toch altijd vragen bij. Behalve in het geval van Karin Donckers, de amazone uit Minderhout. Ik ken weinig sportmensen die in hun leven meer tegenslag hebben gekend dan zij. Paardenstallen uitgebrand, paarden in paniek uitgebroken en richting snelweg gevlucht, Olympische paarden doodgereden op E19, dan maar met een onervaren paard naar de Spelen, zware val op de Spelen in Sydney (2000), ruggenwervel gebroken, ... het houdt niet op. Ik heb het genoegen gehad La Donckers een keer of drie te mogen interviewen. Een bijzondere dame. IJzersterk. Steeds in staat om niet aan het verschrikkelijke verleden terug te denken, maar om vooruit te kijken. Ik heb haar het woord pech nooit in de mond horen nemen. Integendeel. "Nog veel geluk gehad", zei ze na haar tuimelpartij in Sydney. "Het had veel erger kunnen zijn". Op dit moment zit Karin Donckers op de Olympische Spelen in Hong Kong, waar de disciplines voor de paardensport worden afgewerkt. Gisteren kwam ze in actie op het onderdeel "dressuur". Met een glansprestatie en een voorlopig tweede plaats tot gevolg. Ik ken niks van paardensport. Ik ken ook niks van paarden. Maar als Karin Donckers rijdt, zit ik voor de tv. Met een bang hartje, want ik kan me moeilijk van de indruk ontdoen dat de pech haar achtervolgt. Bij elke hindernis moet ik mezelf moed in praten om te durven kijken. Je kunt te véél pech gehad hebben in je leven, denk ik dan. Je kunt op een bepaald moment compensatie eisen en een beetje meeval vragen. Nu gaat het lukken. Ik denk dat voor Karin het moment van rechtvaardigheid gekomen is.
08-08-2008
Uitroken, die handel
Dat het slecht gaat met het Belgisch voetbal, hoef ik niet meer te herhalen. We voetballen tegenwoordig even goed als de Congolezen schaatsen of de Nepalezen beachvolleyen. Maar niet getreurd, want tussen twee copieuze zakendiners en vorstelijke reisjes naar Oostenrijk, Zwitserland en China door is het blijkbaar ook de bobo's van de voetbalbond niet ontgaan dat er wat schort aan de prestaties. En er is beterschap in het vooruitzicht, zo wordt beloofd. Twee zeer ingrijpende maatregelen heeft de bond al genomen, lees ik vandaag in de krant. Ten eerste zal de topschutter van de Belgische competitie voortaan geen gouden bal meer, maar een gouden stier op zijn rug mogen dragen. Ten tweede zal de competitie van onze eersteklassers voortaan niet meer Jupiler League, maar Jupiler Pro League genoemd worden. Met de pro van prossers. Wat een blijk van doortastendheid. Het doet me denken aan die madam die bij haar garagist komt. "Ik heb de asbak al eens leeg gemaakt en de zetels gestofzuigd, en nog wil hij niet starten". Wil iemand aub dat complete bondsgespuis eens gaan uitroken in de Houba De Strooperlaan? Dringend? NU?
07-08-2008
Na de lifestyle, nu de mindstyle
Je bent journalist en dus wil je op de hoogte blijven van wat nieuw is in medialand. Je struint naar een perscentrum (zeg nooit krantenwinkel tegen een perscentrum) en je neemt alle boekjes en blaadjes uit de rekken waarvan je nog nooit gehoord hebt. Eén keer om de paar maanden doe ik dat eens. Het grapje kost me altijd rond de 30 euro. Of het de moeite loont? Neen. De buit valt meestal dik tegen. De laatste keer kwam ik thuis met een stuk of zeven magazines. Vijf ervan belandden al snel in de prullenmand. De twee overige wilde ik wel eens van dichterbij bekijken. "Happinez" omschreef zichzelf -hou je vast- als "een tijdschrift voor mensen die geïnteresseerd zijn in zingeving en verdieping in combinatie met een pure, stijlvolle manier van leven". Voor iedereen, dus. Durf van jezelf maar eens beweren dat je niet tot die groep hoort. Het tweede heette "Mind Magazine" en daarop kleefde een sticker "winnaar beste nieuwe tijdschrift 2008". Het heeft als ondertitel "psychologie voor een leuker leven". Daar ga je dus even voor zitten. Tot mijn grote verbazing bleek "Happinez" al aan zijn zesde jaargang bezig te zijn. "Mind Magazine" daarentegen is nog maar een paar maanden oud. Beide tijdschriften worden uitgegeven in Nederland. Beide hebben ook een vrouw als hoofdredacteur, maar dat is toeval, neem ik aan. Opvallend is dat ze zich alletwee omschrijven als een mindstylemagazine. Na de overvloed aan lifestylemagazines is er in Nederland dus blijkbaar een slimmerik geweest die een gat in de markt zag. "Nu iedereen zijn loungemeubelen gekocht heeft en er in de doorsneetuin twee zwembaden liggen, nu de Bentleys en de Lamborghini's mekaar voor de wielen rijden, nu is het tijd voor iets anders. Voor een tegengewicht. Laten we, voor we hol en oppervlakkig genoemd worden, eens een boekje maken ter versterking van de geest en de inwendige mens. Want het verstand wil ook wat. Ik noem het mindstyle". "Hapinez" werd geboren. "Mind Magazine" zou enkele jaren later volgen. Maar hoeveel slimmer word je van het lezen van die boekjes? Hoeveel steken we ervan op? Kunnen we al dat voedsel voor onze mind wel verteren? Tenzij u het verstand heeft van een kleuter, hoeft u zich daar geen zorgen over te maken. Wie in de magazines diepgaande reportages, filosofische bespiegelingen en kritische columns verwacht, komt bedrogen uit. Happinez noch Mind Magazine komt verder dan wat huis-, tuin- en keukenfilosofie. Happinez draait blijkbaar altijd rond een centraal thema en deze zomer is dat "geluid". De artikels die daaraan opgehangen worden zijn bijvoorbeeld "Leren mediteren", "Ontdek je eigen stem", Het bewezen effect van acupunctuur" en "Waarom ontstaan er zo vaak misverstanden?" Mind Magazine heeft het deze maand onder andere over "Je bent zoals je kookt", "Zomerbruin: dé kleur voor je humeur", "Juliëtte had een verslaafde vader" en "Wat zegt een voornaam over een karakter?" En dát wordt dus verkocht onder de noemer "psychologie voor een leuker leven". Jammer. Een gemiste kans, die Nederlandse mindstylemagazines. Want het oorspronkelijke idee lijkt me zeker niet slecht. Welke Vlaamse uitgever steekt zijn nek uit en brengt een betere versie op de markt?
06-08-2008
Beau monde
Veertien dagen heb ik tussen de beau monde gezeten. Nee, ik ben niet op reis geweest. Ik heb gewerkt. Publireportages geschreven voor de betere (lees: duurdere) winkels in de regio. Winkels waar ik voordien nooit een voet had binnen gezet wegens not my cup of tea. Een mens moet zijn grenzen kennen. Bedden van 7.000 euro, op maat gemaakte salons van 35.000 euro, keukenkasten van 3.000 en een beetje, een tuinset van een half jaarloon, een zakhorloge voor de prijs van een limousine, een audio- en videosysteem voor het ronde bedrag van 75.000 euro ... ik heb ze allemaal gezien en in mijn artikels uitvoerig bewierookt. En weet je wat? Het deed verdorie pijn. Al die fantastische spullen die ik nooit zal kunnen betalen... ggrrrrr... Stiekem had ik gedacht dat het me allemaal steenkoud zou laten. Ik had mezelf een stuk nuchterder ingeschat. Op een plastic tuinstoel kun je ook zitten en het uur lees je op je gsm wel af (bij mij is dat trouwens de meest gebruikte functie). Niet dus. Stikjaloers ben ik. Op al die mensen die het wél kunnen betalen. En er niet eens moeite voor hoeven te doen. Journalist en copywriter zijn is best interessant. Af en toe kom je jezelf eens tegen. We zullen het daar maar op houden.
05-08-2008
Drie akkoorden
Hoe word ik waardig ouder, deel 2. Nadat The Sex Pistols toonden hoe het niet moet (zie het bericht "Punk en voetbal") liet Status Quo gisteren op de Lokerse Feesten zien hoe het wél kan. De band bestaat al veertig jaar en op enkele psychedelische sixtiesplaten na heeft de groep alleen maar doodsimpele en rechtlijnige rechttoe-rechtaannummers geschreven. Net zoals duizenden andere bandjes, trouwens. Alleen probeerde Status Quo het nooit te verdoezelen. Integendeel juist, ze bewezen dat goeie rockmuziek geen franjes vandoen heeft. Het leverde hen bergenvol kritiek op van alle muziekrecensenten over heel de wereld. Status Quo goed vinden was -en is- "not done". Al drie decennia lang slikken Francis Rossi en zijn gezelschap met een grote glimlach alle denigrerende opmerkingen over de drieakkoordenrock die ze spelen. Vorig jaar brachten ze een nieuwe cd uit. Ze noemden hem "In search of the fourth chord" en maaiden daarmee het gras voor de voeten van alle criticasters weg. Dát is dus zelfspot waarmee ze voor mijn part 110 jaar oud mogen worden en nog zeventig platen mogen opnemen. Twintig nummers per plaat. Drie akkoorden per nummer. Ik hoop dat ze het vierde nooit vinden. De kans is trouwens klein.
04-08-2008
Meer van hetzelfde
Jean Philip De Tender, de netmanager van Eén, pakt uit met groot nieuws. Dat vindt hij in elk geval zelf en wie ben ik om hem tegen te spreken. Hij kondigt in één klap acht nieuwe programma's aan voor het najaar. Er zit een muziektalkshow bij, een nieuwe fictiereeks en ze gaan een naaktkalender samenstellen (het idee dat elke plaatselijke fanfare al vijf keer heeft uitgewerkt, omdat het meer opbrengt dan een wafelverkoop). Verder is er humor met Stany en Peter (meer van hetzelfde, maar dan anders), een politiereeks "Flikken - Maastricht" (juist ja: meer van hetzelfde, maar dan anders), en voor de rest worden onder meer "Blokken", "De Rode Loper" en "Steracteur sterartiest" in een nieuw kleedje gestoken (nog maar eens: meer van hetzelfde, maar dan anders). Voor de rest blijft FC De Kampioenen, herhaling 749, natuurlijk de grote publiekstrekker... Meer van hetzelfde, maar dan hetzelfde.
