En plots moet blijkbaar iedereen Jamaica zeggen. Met de "J" van Japan en niet meer met "DZJ" van jungle of jazz. Waar de Olympische Spelen al niet goed voor zijn. Zou het Karl van Nieuwkerke zélf zijn die dat verzonnen heeft?
19-08-2008
Nieuwe disciplines gezocht
Nu het er stilaan benard begint uit te zien, heb ik het eens opgezocht. Het is in de geschiedenis van de Olympische Spelen nog nooit gebeurd dat de Belgen zonder één medaille naar huis gekomen zijn. Al kun je over de prestaties in het gezegende jaar 1932 wel discussiëren. Nogal wat journalisten beweren dat de Belgen het ook toen zonder medaille moesten stellen. Dat is niet juist. In die tijd werden op de Olympische Spelen ook kunstprijzen uitgereikt. André Verbeke won in de discipline "stadsplanning" de bronzen medaille. Het is niet omdat het Internationaal Olympisch Comité tegenwoordig die kunstprijzen niet meer erkent en er geen melding meer van maakt in officiële medailleklassementen dat de medaille 76 jaar geleden niet werd uitgereikt. André Verbeke behaalde brons voor zijn "ontwerp voor een marathonpark" en daarmee werden, gezien de omstandigheden, de Olympische Spelen in 1932 zelfs nog een vrij groot succes voor België. Veel meer dan één medaille kun je niet verwachten als je maar zeven atleten en één kunstenaar afvaardigt. De medaille van 1932 is geen alleenstaand geval. Er zijn in de geschiedenis van de Olympische Spelen wel meer Belgen van de tabellen verdwenen. De reden ligt voor de hand. Blijkbaar hebben we altijd uitgeblonken in sporten en disciplines die achteraf naar het rariteitenkabinet werden verwezen. Neem nu de Olympische Spelen van 1900 in Parijs. België won de gouden medaille in het hoogspringen voor paarden en de bronzen medaille in het verspringen voor paarden. In het zwemmen met hindernissen en het onderwaterzwemmen grepen we helaas naast de ereplaatsen, maar Leon de Lunden maakte veel goed door op een slagveld van bloed en veren 21 levende duiven af te knallen en het duifschieten te winnen. De Olympische Spelen van 1900 worden niet voor niets de bloederigste uit de geschiedenis genoemd. Met dank aan de Belgen. Behalen we geen enkele medaille in Peking? Dan maken we van de nood een deugd. De hoogste tijd om enkele nieuwe sporten te bedenken, zodat we nog eens ouderwets kunnen schitteren in disciplines die over enkele jaren niet meer erkend zullen zijn. Maar voor zolang het duurt, beleven we er dan toch lol aan. Ik denk dat we in het kruiwagenlopen, het trampolinevolleybal, het speerwerpen naar konijnen, het biljarten met aanloop en het korteafstandpetanquen brokken kunnen maken.
14-08-2008
In de Walen
Ik zit drie dagen in de Ardennen. In de Walen, zoals ze zeggen. Mijn blog staat een verlengd weekend op non-actief.
Wim Soutaer schrijft popgeschiedenis!
Nu zullen we 't krijgen. Wim Soutaer heeft het -best genietbare- zomerhitje "All summer long" van Kid Rock gecoverd. Hij heeft er "Heel de zomer lang" van gemaakt. Typisch. We kennen het fenomeen al jaren. Omdat ze zelf te weinig inspiratie hebben om een degelijk nummer te schrijven, kijken zangers -of hun platenfirma's- graag over de landsgrenzen om te zien wat daar aanslaat. Een hit gevonden? Dan is het halve werk gedaan. Nu alleen nog snel een vertalinkje maken, want als het nummer niet in het Nederlands gezongen wordt, past het niet in de format van "Tien om te zien". En dat zou een klein drama zijn: de showbizztop in Vlaanderen bereik je alleen als je ooit met je wapperende manen op een winderig openluchtpodium in Blankenberge hebt geplaybackt. Dat Wim Soutaer vrolijk meedraait in deze dans der dwazen is begrijpelijk. Je neemt een garnaal niet kwalijk dat hij nooit Shakespeare heeft gelezen. Maar zelfs Soutaer zou moeten beseffen dat "All summer long" zich niet laat denegreren tot een "Tien om te zien"-nummer. Want wat is nu juist de sterkte van Kid Rock? Dat ze dat nummer volledig hebben opgebouwd rond de gitaarriff van "Sweet home Alabama" en dat de originele Lynyrd Skynyrd-intro dus perfect in "All summer long" past. Het ene gaat naadloos over in het andere. En wat doet Soutaer? Beseffende dat zelfs de simpele rock van Lynyrd Skynyrd veel te hoog gegrepen is voor zijn fans haalt de Onnozele Hals de sample van "Sweet home Alabama" uit het lied, om het te vervangen door een stukje "Als een leeuw in een kooi" van Willy Sommers. Het slaat als een tang op een varken, het nummer gaat in één klap nergens meer over, de structuur en de opbouw leiden plots tot dingen die er niks mee te maken hebben. Op zijn eigen website kondigt het Muzikale Onbenul zijn nieuwste hit aan als "Wim Soutaer schrijft popgeschiedenis!" Beter had ik het niet kunnen verwoorden.
12-08-2008
Dedju
Dedju. Ze heeft het niet gehaald. Ze is negende geworden, Karin Donckers. Ach, er zijn ergere dingen dan de negende beste ter wereld te zijn. Maar ik had haar die medaille graag gegund. Het zal voor 2012 in Londen zijn. Of voor nog later. "Een mensenleven is te kort om te leren paardrijden", vertelde ze me ooit. Tijd zat, dus.
Ode aan Yang Peiyi
Hebt u ook zo genoten van de openingsceremonie van de Olympische Spelen? Ik ook. Tot ik vandaag las dat de Chinezen de boel belazerd hebben. Het Chinese kindsterretje (Lin Maoke) dat de "ode aan het vaderland" bracht, zong dat nummer niet echt. Het lied werd ingezongen door Yang Peiyi. "Maar die heeft scheve tanden en is niet bekwaam om wereldwijd op tv te komen", oordeelde de directeur van het muziekspektakel. En dus huurde hij een kindmodelletje in om het nummer te playbacken. Het ergste is nog dat niemand in China daar aanstoot aanneemt. Het is er de normaalste zaak van de wereld. "We willen het beste voor onze natie. China moet perfect in beeld worden gebracht", luidt het argument van de organisatie. Het is niet eens een verontschuldiging; het is een slogan. Nu ja, de organisatoren zijn daarmee wél helemaal geslaagd in hun opzet. Ze hebben het perfecte beeld van China opgehangen. Dat van goedkope namaak.
11-08-2008
Vleesgeworden zwartgalligheid
Ik heb hem uit, "Finale kwijting" van Hans Dorrestijn. Een dik halfjaar heb ik erover gedaan. Over 450 bladzijden. Voor mijn doen is dat weinig, want ik lees niet graag. Vreemd, eigenlijk: doodgraag schrijven, maar een hekel hebben aan lezen. Het is een combinatie die ik bij vrienden en collega's nog niet tegengekomen ben. De meeste mensen die van hun pen leven, zijn ook maniakale lezers. "Finale kwijting" is de autobiografische roman van cabaretier Hans Dorrestijn, de vleesgeworden zwartgalligheid, en daarom door iedereen geklasseerd als "onverbeterlijke pessimist". Fout. Ik denk juist dat hij een onvoorwaardelijke optimist is. Pessimisten zijn immers niet in staat hun ondraaglijke bestaan te bestrijden met humor, terwijl Dorrestijn elke dag opnieuw dapper de wapens opneemt tegen alle ellende die het leven per definitie met zich meebrengt. Enkele maanden geleden heb ik hem opgezocht. In zijn huisje in Bennekom. Bij een dampende kop koffie, vers gezet, hebben we een uur gepraat. Hij was vriendelijk. Traag. Bedaard. Hij wikte en woog zijn woorden. Net als de eerste keer dat ik hem ontmoette, na een voorstelling in de Warande. Het was toen dat ik "Finale kwijting" kocht. Tientallen bewonderaars wilden zijn cd's; ik vroeg hem naar zijn boek. Niet omdat ik zonodig anders wilde doen dan de rest, maar simpelweg omdat ik zijn cd's al had. Dorrestijn vond het bijna verdacht dat iemand interesse toonde voor zijn boek. Hij keek me onderzoekend aan, nam een exemplaar van "Finale kwijting" van de stapel, vroeg hoe ik heette en schreef er als opdracht in: "Voor Roel. Kop op!" De uitleg gaf hij er direct bij: "Je zult alle steun kunnen gebruiken als je tot de laatste bladzijde wil geraken". En nu heb ik hem dus uit. Ik zou geapplaudisseerd hebben toen ik het boek daarstraks opborg. Zo enthousiast. Maar niet iedereen is even laaiend. De enige recensie die ik op het net vind -een stuk dat verscheen in Het Parool- is vernietigend. Een van de kritieken is dat Dorrestijn te weinig oog heeft voor detail. Als voorbeeld wordt de omschrijving aangehaald van "de man die de mouwen van zijn T-shirt opstroopt, zodat je zijn onderarmen kunt zien". Inderdaad: een onoplettendheid die gecorrigeerd had moeten worden... Net als de foute spelling van de naam Dorrestijn -met 'ei'- in de recensie van Het Parool, trouwens. Finale kwijting van Hans Dorrestijn is een absolute aanrader voor iedereen die vindt dat het leven een straf is, maar troost kan vinden bij de wetenschap dat er toch altijd iemand rondloopt die het nóg slechter getroffen heeft. Uitgegeven bij De Arbeiderspers en op eenvoudig verzoek te lenen bij ondergetekende.
10-08-2008
Luxepaardjes
De Chinese voetbalsupporters hebben zich vandaag van hun slechtste kant laten zien. Bij een 1-0-achterstand tegen de Belgen kregen ze het al danig op de heupen en toen het 2-0 werd, bolden ze het gewoon met z'n allen af. Op wat officials, vrijwilligers, ordehandhavers en een handvol Belgen na zat er niemand meer in het stadion toen er werd afgefloten. Pffft, luxepaardjes... als Belgische supporters hetzelfde zouden doen, hadden ze de laatste twintig jaar geen voetbalmatch meer uitgekeken.
Het moment van rechtvaardigheid
Pech. Zeker in sportmiddens is het een term waarmee je heel zuinig moet omspringen. "We hebben verloren, maar we hebben veel pech gehad ..." Het kán natuurlijk, maar ik stel me er toch altijd vragen bij. Behalve in het geval van Karin Donckers, de amazone uit Minderhout. Ik ken weinig sportmensen die in hun leven meer tegenslag hebben gekend dan zij. Paardenstallen uitgebrand, paarden in paniek uitgebroken en richting snelweg gevlucht, Olympische paarden doodgereden op E19, dan maar met een onervaren paard naar de Spelen, zware val op de Spelen in Sydney (2000), ruggenwervel gebroken, ... het houdt niet op. Ik heb het genoegen gehad La Donckers een keer of drie te mogen interviewen. Een bijzondere dame. IJzersterk. Steeds in staat om niet aan het verschrikkelijke verleden terug te denken, maar om vooruit te kijken. Ik heb haar het woord pech nooit in de mond horen nemen. Integendeel. "Nog veel geluk gehad", zei ze na haar tuimelpartij in Sydney. "Het had veel erger kunnen zijn". Op dit moment zit Karin Donckers op de Olympische Spelen in Hong Kong, waar de disciplines voor de paardensport worden afgewerkt. Gisteren kwam ze in actie op het onderdeel "dressuur". Met een glansprestatie en een voorlopig tweede plaats tot gevolg. Ik ken niks van paardensport. Ik ken ook niks van paarden. Maar als Karin Donckers rijdt, zit ik voor de tv. Met een bang hartje, want ik kan me moeilijk van de indruk ontdoen dat de pech haar achtervolgt. Bij elke hindernis moet ik mezelf moed in praten om te durven kijken. Je kunt te véél pech gehad hebben in je leven, denk ik dan. Je kunt op een bepaald moment compensatie eisen en een beetje meeval vragen. Nu gaat het lukken. Ik denk dat voor Karin het moment van rechtvaardigheid gekomen is.
08-08-2008
Uitroken, die handel
Dat het slecht gaat met het Belgisch voetbal, hoef ik niet meer te herhalen. We voetballen tegenwoordig even goed als de Congolezen schaatsen of de Nepalezen beachvolleyen. Maar niet getreurd, want tussen twee copieuze zakendiners en vorstelijke reisjes naar Oostenrijk, Zwitserland en China door is het blijkbaar ook de bobo's van de voetbalbond niet ontgaan dat er wat schort aan de prestaties. En er is beterschap in het vooruitzicht, zo wordt beloofd. Twee zeer ingrijpende maatregelen heeft de bond al genomen, lees ik vandaag in de krant. Ten eerste zal de topschutter van de Belgische competitie voortaan geen gouden bal meer, maar een gouden stier op zijn rug mogen dragen. Ten tweede zal de competitie van onze eersteklassers voortaan niet meer Jupiler League, maar Jupiler Pro League genoemd worden. Met de pro van prossers. Wat een blijk van doortastendheid. Het doet me denken aan die madam die bij haar garagist komt. "Ik heb de asbak al eens leeg gemaakt en de zetels gestofzuigd, en nog wil hij niet starten". Wil iemand aub dat complete bondsgespuis eens gaan uitroken in de Houba De Strooperlaan? Dringend? NU?
07-08-2008
Na de lifestyle, nu de mindstyle
Je bent journalist en dus wil je op de hoogte blijven van wat nieuw is in medialand. Je struint naar een perscentrum (zeg nooit krantenwinkel tegen een perscentrum) en je neemt alle boekjes en blaadjes uit de rekken waarvan je nog nooit gehoord hebt. Eén keer om de paar maanden doe ik dat eens. Het grapje kost me altijd rond de 30 euro. Of het de moeite loont? Neen. De buit valt meestal dik tegen. De laatste keer kwam ik thuis met een stuk of zeven magazines. Vijf ervan belandden al snel in de prullenmand. De twee overige wilde ik wel eens van dichterbij bekijken. "Happinez" omschreef zichzelf -hou je vast- als "een tijdschrift voor mensen die geïnteresseerd zijn in zingeving en verdieping in combinatie met een pure, stijlvolle manier van leven". Voor iedereen, dus. Durf van jezelf maar eens beweren dat je niet tot die groep hoort. Het tweede heette "Mind Magazine" en daarop kleefde een sticker "winnaar beste nieuwe tijdschrift 2008". Het heeft als ondertitel "psychologie voor een leuker leven". Daar ga je dus even voor zitten. Tot mijn grote verbazing bleek "Happinez" al aan zijn zesde jaargang bezig te zijn. "Mind Magazine" daarentegen is nog maar een paar maanden oud. Beide tijdschriften worden uitgegeven in Nederland. Beide hebben ook een vrouw als hoofdredacteur, maar dat is toeval, neem ik aan. Opvallend is dat ze zich alletwee omschrijven als een mindstylemagazine. Na de overvloed aan lifestylemagazines is er in Nederland dus blijkbaar een slimmerik geweest die een gat in de markt zag. "Nu iedereen zijn loungemeubelen gekocht heeft en er in de doorsneetuin twee zwembaden liggen, nu de Bentleys en de Lamborghini's mekaar voor de wielen rijden, nu is het tijd voor iets anders. Voor een tegengewicht. Laten we, voor we hol en oppervlakkig genoemd worden, eens een boekje maken ter versterking van de geest en de inwendige mens. Want het verstand wil ook wat. Ik noem het mindstyle". "Hapinez" werd geboren. "Mind Magazine" zou enkele jaren later volgen. Maar hoeveel slimmer word je van het lezen van die boekjes? Hoeveel steken we ervan op? Kunnen we al dat voedsel voor onze mind wel verteren? Tenzij u het verstand heeft van een kleuter, hoeft u zich daar geen zorgen over te maken. Wie in de magazines diepgaande reportages, filosofische bespiegelingen en kritische columns verwacht, komt bedrogen uit. Happinez noch Mind Magazine komt verder dan wat huis-, tuin- en keukenfilosofie. Happinez draait blijkbaar altijd rond een centraal thema en deze zomer is dat "geluid". De artikels die daaraan opgehangen worden zijn bijvoorbeeld "Leren mediteren", "Ontdek je eigen stem", Het bewezen effect van acupunctuur" en "Waarom ontstaan er zo vaak misverstanden?" Mind Magazine heeft het deze maand onder andere over "Je bent zoals je kookt", "Zomerbruin: dé kleur voor je humeur", "Juliëtte had een verslaafde vader" en "Wat zegt een voornaam over een karakter?" En dát wordt dus verkocht onder de noemer "psychologie voor een leuker leven". Jammer. Een gemiste kans, die Nederlandse mindstylemagazines. Want het oorspronkelijke idee lijkt me zeker niet slecht. Welke Vlaamse uitgever steekt zijn nek uit en brengt een betere versie op de markt?
06-08-2008
Beau monde
Veertien dagen heb ik tussen de beau monde gezeten. Nee, ik ben niet op reis geweest. Ik heb gewerkt. Publireportages geschreven voor de betere (lees: duurdere) winkels in de regio. Winkels waar ik voordien nooit een voet had binnen gezet wegens not my cup of tea. Een mens moet zijn grenzen kennen. Bedden van 7.000 euro, op maat gemaakte salons van 35.000 euro, keukenkasten van 3.000 en een beetje, een tuinset van een half jaarloon, een zakhorloge voor de prijs van een limousine, een audio- en videosysteem voor het ronde bedrag van 75.000 euro ... ik heb ze allemaal gezien en in mijn artikels uitvoerig bewierookt. En weet je wat? Het deed verdorie pijn. Al die fantastische spullen die ik nooit zal kunnen betalen... ggrrrrr... Stiekem had ik gedacht dat het me allemaal steenkoud zou laten. Ik had mezelf een stuk nuchterder ingeschat. Op een plastic tuinstoel kun je ook zitten en het uur lees je op je gsm wel af (bij mij is dat trouwens de meest gebruikte functie). Niet dus. Stikjaloers ben ik. Op al die mensen die het wél kunnen betalen. En er niet eens moeite voor hoeven te doen. Journalist en copywriter zijn is best interessant. Af en toe kom je jezelf eens tegen. We zullen het daar maar op houden.
05-08-2008
Drie akkoorden
Hoe word ik waardig ouder, deel 2. Nadat The Sex Pistols toonden hoe het niet moet (zie het bericht "Punk en voetbal") liet Status Quo gisteren op de Lokerse Feesten zien hoe het wél kan. De band bestaat al veertig jaar en op enkele psychedelische sixtiesplaten na heeft de groep alleen maar doodsimpele en rechtlijnige rechttoe-rechtaannummers geschreven. Net zoals duizenden andere bandjes, trouwens. Alleen probeerde Status Quo het nooit te verdoezelen. Integendeel juist, ze bewezen dat goeie rockmuziek geen franjes vandoen heeft. Het leverde hen bergenvol kritiek op van alle muziekrecensenten over heel de wereld. Status Quo goed vinden was -en is- "not done". Al drie decennia lang slikken Francis Rossi en zijn gezelschap met een grote glimlach alle denigrerende opmerkingen over de drieakkoordenrock die ze spelen. Vorig jaar brachten ze een nieuwe cd uit. Ze noemden hem "In search of the fourth chord" en maaiden daarmee het gras voor de voeten van alle criticasters weg. Dát is dus zelfspot waarmee ze voor mijn part 110 jaar oud mogen worden en nog zeventig platen mogen opnemen. Twintig nummers per plaat. Drie akkoorden per nummer. Ik hoop dat ze het vierde nooit vinden. De kans is trouwens klein.
04-08-2008
Meer van hetzelfde
Jean Philip De Tender, de netmanager van Eén, pakt uit met groot nieuws. Dat vindt hij in elk geval zelf en wie ben ik om hem tegen te spreken. Hij kondigt in één klap acht nieuwe programma's aan voor het najaar. Er zit een muziektalkshow bij, een nieuwe fictiereeks en ze gaan een naaktkalender samenstellen (het idee dat elke plaatselijke fanfare al vijf keer heeft uitgewerkt, omdat het meer opbrengt dan een wafelverkoop). Verder is er humor met Stany en Peter (meer van hetzelfde, maar dan anders), een politiereeks "Flikken - Maastricht" (juist ja: meer van hetzelfde, maar dan anders), en voor de rest worden onder meer "Blokken", "De Rode Loper" en "Steracteur sterartiest" in een nieuw kleedje gestoken (nog maar eens: meer van hetzelfde, maar dan anders). Voor de rest blijft FC De Kampioenen, herhaling 749, natuurlijk de grote publiekstrekker... Meer van hetzelfde, maar dan hetzelfde.
03-08-2008
Punk en voetbal
Gisteren naar de algemene ledenvergadering geweest van Mensen Met Hanenkammen. De vergadering vond plaats in Lokeren en werd voorgezeten door de zélf hanenkamloze The Sex Pistols. Enkele honderden punkers van het eerste uur tekenden present. Voor de gelegenheid hadden ze zich helemaal opgemaakt en zich uitgedost in hun beste pak: hanenkam op de kop, hondenband rond de nek, ketting tussen de benen, veiligheidsspeld in het oor en kapotte kleren om het lijf. En op een spuitbus verf meer of minder hadden ze niet gekeken. Hoe meer de die hards op de eerste tien rijen wild om zich heen slaand en schoppend probeerden te bewijzen dat punk niet dood is, hoe meer ze het tegendeel bewezen. Ceremoniemeester Johnny Rotten diende eigenhandig de laatste sacramenten toe. "Johnny is your friend, all politicians are your ennemies", preekte de naar Californië uitgeweken multimiljonair, die tegenwoordig vooral aan de kost komt als koper en verkoper van dure huizen en daarnaast nog wat extra geld opraapt door af en toe The Sex Pistols te reanimeren. "Belgium is fantastic! What a great audience! Do you wanna sing along with us?" Zijn idolate fans vonden het allemaal heerlijk en lieten zich de complimentjes welgevallen. Waar is de tijd dat Rotten hen in het gezicht speekte en hij er een toek op zijn bakkes voor terug kreeg? Tegenwoordig vraagt hij om zijn nummers mee te zingen. En wie wil, mag de polonaise inzetten. Ach, tijden veranderen en dat is maar goed ook. En in tegenstelling tot wat je zou vermoeden, viel de muziek van The Sex Pistols gisteren trouwens best te pruimen. God save the queen, Pretty vacant, Holiday in the sun, ... ik mag die nummers graag met de punt van de schoen meetappen. Alleen jammer dat die 52-jarige huisjesmelker vooraan zich nog als een 20-jarige keetschopper stond te gedragen. Ter verhoging van de feestvreugde had hij zijn haren rood geverfd en zich in een legeroveral gehesen. Het droeg, om het zacht uit te drukken, niet bij tot de geloofwaardigheid van de peetvader van de punk. Waardig ouder worden, het is weinigen gegeven. Ikzelf heb er gelukkig geen enkele moeite mee. Ik zou vandaag -ook al op de Lokerse Feesten- naar de concerten van Daniel Lanois en Sinead O' Connor gaan luisteren. Maar ze voorspellen regen en ik denk dat ik thuis blijf. Er is voetbal op tv.
02-08-2008
Iek kant nie ooitstoan, da gezaaik !
Bob Dylan wordt tot in den treure de beste tekstschrijver ooit genoemd. En eerlijk is eerlijk: het zal er niet ver naast zijn. Maar al veertig jaar lang moet His Boabness zijn meerdere erkennen in Randy Newman. Geen mens op deze planeet weet de kleinburgerlijkheid en de stompzinnigheid van het mensenras beter op rijm te zetten dan Newman. Zo scherp, zo spits en zo écht dat het maar amper te verdragen is. Daarom drenkt Randy Newman zijn teksten in humor. Want humor, ook al is het bijtend sarcasme, maakt alles verteerbaar. "Het leven is een hel, maar we zullen er maar mee lachen". Da's Randy Newman. Newman ontziet niets of niemand. Vooral Amerika niet, maar als je denkt dat je als onbeduidende Belg wel aan zijn genadeloze pen kan ontsnappen, ben je er lelijk naast. Dat blijkt op "Harps and angels", zijn nieuwste cd. In "A few words in defense of our country" herinnert Newman de bewoners van het oude continent er even aan dat hun leiders geen haar beter zijn dan de regering Bush, die hij tussen de lijnen nog snel even neersabelt als "the worst that we've had". Maar dan richt hij het vizier op Europa en noemt hij King Leopold of Belgium in één adem met Hitler en Stalin. "Everyone thinks he's so great Well, he owned the Congo He tore it up too Took the diamonds Took the silver Took the gold You know what he left 'em with? Malaria!" En daarmee houdt het niet op. In "A piece of the pie" moet Newman eens goed lachen met het eeuwige gekibbel tussen Vlamingen en Walen. Hoogtepunt in het nummer is een Antwerpse furie die naar een Waal uithaalt: "Iek kant nie ooistoan, da gezaaik, hiejl den dag, hiejl den dag" en de Waal die als een gebeten hond terugblaft, waarna Newman het brandje blust met "Knock it off, knock it off!". Schitterend! Een link naar "A piece of the pie" vind ik helaas niet op het net (wie wel een link heeft, mag hem posten). Newmans krachtige karakterschets van Leopold II kun je hier beluisteren: http://www.youtube.com/watch?v=OldToIF5ZGs.
31-07-2008
Het had gekund
Vanmorgen, 10u. Een reportage in het Openbaar Psychiatrisch Zorgcentrum van Geel. Ik heb net mijn auto geparkeerd langs de Pas. Een voorbijganger, een prille dertiger, spreekt me aan. - Dag meneer, mag ik eens iets vragen. Die Toyota Avensis, is die van u? - Ja. - Ziet er goed uit. - Bajaat, voor tien jaar oud te zijn, valt het wel mee. - Hebt ge er aan het rood licht al eens mee opgetrokken tegen een Audi A4? - Euh ... nee. - Vroeger bedoel ik, toen hij nog nieuw was. - Ook niet. De kerel is zichtbaar van zijn melk. Het ongeloof druipt van zijn gezicht. - Zou hij rapper zijn? - Geen flauw benul, maar ik betwijfel het. Waarom? - Ik ga een nieuwe auto kopen en ik twijfel nog tussen een Avensis en een A4. Er valt een korte stilte. - "Ben jij ook op weg naar het OPZ?", vraag ik. - Neen, ik ben op weg naar huis. Waarom? - Zomaar. Het had gekund.
30-07-2008
Topsport in België
Wit-Rusland ligt in het oosten van Europa. De hoofdstad van Wit-Rusland is Minsk en Minsk is meteen ook de grootste stad van het land. De tweede grootste stad is Homel, de derde grootste is Mogilev, de vierde grootste is Vitebsk, de vijfde grootste is Hrodna, de zesde grootste is Brest, de zevende grootste is Babruysk en de achtste grootste stad is Borisov. In Borisov staat een fabriek: BATE. Daar maken ze motoren en tractoren. En de baas van die fabriek heeft een voetbalploeg: BATE Borisov. BATE Borisov komt op de Europese ranglijst van voetbalploegen niet voor. Op nummer 1 van die lijst staat Chelsea, op 2 Liverpool, op 3 AC Milan en zo gaat dat verder tot en met nummer 187. De 187ste beste ploeg van Europa is HF Hafnarfjardar uit IJsland. Daarachter moet dus BATE Borisov nog ergens staan, maar zo ver worden de lijsten niet opgesteld. Je moet ergens stoppen en ze stoppen bij 187. Bij HF Hafnarfjardar. Begrijpelijk. Als ik de lijst had moeten opstellen, zou ik daar ook gestopt zijn. Tot Hafnarfjardar en niet verder. Anders wordt het belachelijk. Anderlecht heeft daarnet verloren van BATE Borisov, dat dus van de UEFA-sterktelijst gevallen is. Erger nog: dat er nooit op gestaan heeft. Wit-Rusland staat trouwens wél op de landenlijst van de UEFA. Het staat op de 37ste plek. Twee plaatsen voor Liechtenstein. Het zijn harde tijden voor Belgische voetbalsupporters. Het verdriet is niet te meten. Alleen te vergelijken met dat van Belgische wielersupporters. Die hadden een maand of wat geleden alle Tour-hoop op Stijn Devolder gevestigd. Stijn-ik ga-zeker-bij-de-eerste-tien-eindigen-en-misschien-zelfs-bij-de-top-drie-Devolder. De eerste berg geraakte hij nog net over, de tweede reed hij op de achterbank van een Skoda Superb naar boven; zijn fiets op het dak, zijn helm tussen zijn knieën. België en sport: het komt nooit meer goed. De zomer is nog maar half. Het aantal vernederingen ook. Straks beginnen de Olympische Spelen. In de extreme hitte en vochtigheid van Bejing. Maar voor de supporters die thuis bij de tv zitten, zullen de ontberingen vele malen groter zijn dan voor onze topsporters in China.
29-07-2008
Flauwekul
Ik had ze verwacht, de vraag waarom ik in godsnaam met een blog ben begonnen. Schrijven doe ik inderdaad elke dag al. Voor de kost. Maar dan mag ik geen flauwekul verkopen. Hier wel. Daarom, dus.
28-07-2008
Zum kotzen
Je bent 42 en je denkt dat je al heel wat gezien hebt. Niet dus. Gisteren werd ik nog eens met verstomming geslagen. Watskeburt? Bij het aanmaken van deze blog surf ik naar www.bloggen.be. Kwestie van eens na te gaan hoe zo'n blog er uit kan zien, bekijk ik willekeurig een aantal voorbeelden. Het toeval brengt me bij een blog met de weinigzeggende titel: "SmokeyEyes and lullabies". De ondertitel is al veel onheilspellender: "I want to be a stick figure / Living on oxygen". Ik blijk op de website van een 18-jarig meisje -Cinderella- terecht te zijn gekomen dat, zo stelt ze zichzelf voor, 50 kilo weegt en streeft naar 42 kilo. Het doel van haar blog is andere anorexiapatiënten te helpen ... met afvallen. Anti-ana's wordt vriendelijk gevraagd geen commentaren te plaatsen, want "daar heeft niemand hier een boodschap aan". Mijn maag draait om wanneer ik bij het bericht "tips om over te geven" kom. De lijst met tips is langer dan mijn maag kan verdragen. Tegen dat ik hem helemaal gelezen heb, heb ik al bijna geen tip meer nodig om te kunnen overgeven. Lukt overgeven niet? Hier enkele tips zodat het wel lukt. - Maak je vingers nat voor je ze in je keel steekt. - Zorg ervoor dat je voldoende beweegt tegen je huig. Hiervan krijg je heftige braakneigingen. - Niet slikken!! Als je slikt, kun je helemaal opnieuw beginnen. - Wacht niet langer dan een half uur na het eten. - Drink water voor en tijdens en na de maaltijd. Dan doet overgeven minder pijn en is het makkelijker. Aan te raden is erg fijn te kauwen en na elke hap te drinken. - Als je niet alleen thuis bent, doe het dan onder de douche. Niemand zal je horen! - Drink lauw water. Daar word je misselijk van. - Als het de eerste keer niet lukt, geen paniek. Oefening baart kunst. Het is een kwestie van oefenen, oefenen en oefenen. Let wel op: eens je het braken onder de knie hebt, is het héél verslavend! - Gebruik het liefst telkens je vingers want in een tandenborstel kan je stikken. - Ga na het kotsen niet direct je tanden poetsen. Je maagzuur maakt je glazuur week en ga je dan poetsen, dan poets je het glazuur weg. Dat ziet een tandarts! - Tegen de keelpijn na het overgeven helpt het om op een ijsblokje te sabbelen of ijskoud water te drinken ... Zo. Hopelijk helpen deze tips je wat. Vriendelijke "Ana" sluit af met drie kusjes. Haar bericht heeft succes. Twee meisjes reageren. Eentje dankt haar voor de fantastische blog en de goede tips. Ze heeft er veel aan gehad, schrijft ze. Een ander reageert met een probleem: "Hebben jullie dat ook dat soms de braakreflex helemaal weg is? ... Dat het gewoon niet meer lukt? Da's bij mij meestal twee dagen en dan kan ik weer braken. Echt vervelend!" Ze heeft er nog geen antwoord op gekregen, het arme schaap. Ik zou haar wel willen antwoorden. Graag zelfs. Maar anti-ana's moeten zich onthouden van commentaar.
