Is het een kwestie van elementaire beleefdheid? Of interpreteert iemand de verkiezingsuitslag verkeerd? Dat vraag ik mij af als ik de affiches zie met de tekst: "SP.A bedankt haar kiezers".
10-06-2009
Dooie mus
Volgens de gouverneur van de Nationale Bank is de eigenlijke crisis voorbij, maar zullen de naweeën nog lang duren. Da's nog eens een schoolvoorbeeld van mensen blij maken met een dooie mus. Wat is in 's werkmans portefeuille het verschil tussen een crisis en de naweeën ervan? Wat de gouverneur bedoelde, was dus: "Van die crisis zijn we voorlopig nog niet af". Een goed verstaander heeft maar een ha wo no, nietwaar?
08-06-2009
Altijd gewonnen! Iedereen prijs!
- "Wij hebben gewonnen omdat we gewonnen hebben". - "Wij hebben gewonnen omdat de anderen verloren hebben." - "Wij hebben niet zo veel verloren als voorspeld was en daarom hebben wij ook gewonnen." - "Wij hebben gewonnen, want de andere partijen hebben onze programmapunten overgenomen." - "Wij hebben verloren, maar de anderen hebben nog meer verloren, dus hebben wij eigenlijk gewonnen." - "Eigenlijk heeft de politiek vandaag gewonnen. Wij dus ook." En bijgevolg heeft iedereen gisteren de verkiezingen gewonnen. Zoals elke verkiezing, trouwens. Dat is nu het leuke aan een democratie. Iedereen wint. Altijd.
04-06-2009
Muziekjournalisten: karikaturen van zichzelf
Muziekjournalisten permitteren zich veel meer dan andere journalisten. Ze kúnnen zich ook veel meer permitteren. Ik heb dat nooit goed begrepen. Als ze een concert hebben gezien waar ze niet wild van waren -meestal zelfs niet eens omdat het inderdaad een slecht concert was, maar gewoon omdat het toevallig hun ding niet was- slaan ze genadeloos toe. Een bloemlezing uit Pinkpop-recensies. - (titel) Billy Talent heeft absoluut geen spoortje ... Talent. (tekstfragment) Hier moet je niet te veel woorden aan vuil maken. Billy Talent is een non-band, een groep matige muzikanten zonder liedjes en ideeën. Pinkpop verdient meer, veel meer. Met zo'n bandnaam moet je wel een grap zijn. Maar Billy Talent is geen persiflage. Nee echt! Dit is niet als grap bedoeld, maar het schoolvoorbeeld van wansmaak en diepe treurnis." - (titel) Chris Cornell is zichzelf kwijt. (tekstfragment) Het is normaal dat rocksterren het spoor een beetje kwijtraken als de jaren verstrijken. Hoeveel muzikanten zijn nog op de top van hun creativiteit na hun 35ste? Zegje gedaan, tijd voor wat anders. Maar de vrije val die Chris Cornell maakt, is wel heel rigoureus. Koop dan gewoon een motor. - (titel) Just Jack is en blijft Just Jack. (tekstfragment) Jack is een behoorlijk kleurloos figuur. En dan staan er ook nog ultiem saaie jochies omheen en moet een uit de jaren '90 vergeten enthousiasteling het goedmaken. Jack heeft veels (sic) te weinig goede liedjes en verveelt met veilige muzikale keuzes. Zelfs met etenstijd heel gezapig en dun. - (titel) Milow is saaier dan vissen. (tekstfragment) Noem het de X-factor, noem het een uniek talent: Milow heeft het niet. Geen uitstraling, geen bijzondere stem, geen rauw randje, geen spannende band achter zich. We kunnen niet allemaal Bruce Springsteen zijn, maar zo nietszeggend als Milow is het andere uiterste. Milow is saaier dan vissen in een vissenkom. 50 Cent schept misschien wat te veel op met die negen kogelgaten in zijn lijf, Milow kan er best een paar gebruiken... Nee nee, dat bedoelde ik niet zo. Dat floepte eruit.
En zo zou ik nog een hele tijd kunnen doorgaan met het knippen en plakken van ronduit kwetsende 'recensies'. In de muziekwereld is dat allemaal toegelaten. Meer zelfs: het staat zelfs goed. Muziekjournalisten proberen zichzelf ten koste van wie dan ook een hoog rock-'n-rollgehalte aan te meten. Het schrijven van beledigende stukjes is het middel bij uitstek om dat te doen: "Lees maar eens wat ik durf schrijven. Ik ben van niemand bang, ik heb geen respect. Voor niemand. Ik ben rock-'n-roll." Een goeie pen én kennis van zaken hebben, is niet nodig om over muziek te schrijven. Een frank blad hebben volstaat. Het ergste is nog dat 90% van de muziekjournalisten karikaturen zijn van zichzelf. Ze willen allemaal zo graag rock-'n-roll zijn, maar in werkelijkheid zijn ze gatlikkende broodschrijvers. Watjes die héél lief vragen om aub gratis binnen te mogen op concerten, die tijdens interviews met artiesten niet één kritische vraag durven stellen en die alleen maar in extase 'oh' en 'ah' roepen als een muzikant een persconferentie geeft. Maar zodra die artiesten hun rug gedraaid hebben en liefst nog het land uit zijn, zijn de critici plots dapper genoeg om de vernietigende wapens boven te halen. "Saaier dan vissen in een vissenkom". "Absoluut geen talent". Dán ineens wel. Het is als in de handen klappen als de president voor je neus passeert, maar een steentje omhoog gooien als zijn vliegtuig 3 kilometer hoog vliegt. Geweldig dapper. Het is altijd mijn overtuiging geweest dat wat je over iemand schrijft ook in zijn gezicht moet durven zeggen. Als dat criterium in de muziekwereld gehanteerd zou worden, staat morgen minstens 90% van het muziekjournalistenkorps op straat. En dat zou geen slechte zaak zijn.
03-06-2009
Pinkpop 2009
Pinkpop was geweldig. The Boss is en blijft The Boss, Snow Patrol was ronduit fantastisch, net als Amy MacDonald, Franz Ferdinand en Madness. The Kooks vielen mij wat tegen. Niet dat ze slecht waren, verre van. Ik had er gewoon te veel van verwacht. De muziek van Keane is goed te verdragen, maar naar die aanstellers blijven kijken, vergt toch een flinke dosis moed en volharding. Anouk, Krezip en Rowwen Heze speelden thuiswedstrijden en zoals kon worden verwacht, wonnen ze die met glans. En al ben ik zelf niet zo'n fan: het was best leuk om te zien hoe de Hollanders ook Milow en Novastar in de armen sloten. Om een lang verhaal kort te maken: het was genieten op Pinkpop. Dankzij de goede en gevarieerde programmatie én de stralende zon beleefde ik vermoedelijk zelfs de beste Pinkpop die ik ooit meemaakte. Toch zijn er twee zaken waar ik me ongelooflijk aan kan ergeren. Eén: het massale "laten-we-eens-allemaal-onnozel-doen" dat -we mogen het na al die jaren gerust zo zeggen- typerend geworden is voor Nederlanders. Naar het voetbal gaan ze alleen in het oranje, naar Pinkpop gaan ze tegenwoordig alleen nog in het roze. Roze schoenen, sokken, broeken of T-shirts: alles kan dienen. Of nog beter: roze pruiken. Met 60.000 mensen precies hetzelfde doen en daar dan hartelijk om lachen: de lol van dat kuddegedrag ontgaat mij compleet. Het tweede punt van ergernis: de prijzen voor een consumptie. In navolging van Herman Schuermans heeft ook Jan Smeets de prijs voor een bonnetje opgetrokken van 2 euro naar 2,50. Foei! 2,50 euro voor een slecht getapte kermispint in een plastic beker. 10 euro voor iets wat van heel ver op een kommetje rijst met een saté lijkt. Dat is niet meer fatsoenlijk. Bericht aan Schuermans en Smeets: willen jullie in 't vervolg dat pokkeduur vuurwerk na elk festival achterwege laten en de consumptieprijzen terug laten zakken? Ik méén het: het zou bij wet verboden moeten worden om een drie- of vierdaags evenement te organiseren, het publiek te verbieden om voedsel of drank mee binnen te brengen en dan 2,50 euro te vragen voor een consumptiebon.
02-06-2009
Dave Allen (4) : Auto-reminders
Een week is snel voorbij als je drie dagen aan zee zit en drie dagen op Pinkpop. Nog maar juist terug en het is weer tijd om Dave Allen los te laten. Vier minuten en een half genieten van de beste Ierse komiek ooit.
29-05-2009
Nooit nooit nooit
"Deze helling is steil steil steil. Maar Sastre trapt nog klein klein klein. Het ziet er allemaal nog goed goed goed uit bij hem. Maar hij is er nog niet. De weg is nog lang lang lang en de finale wordt nog lastig lastig lastig. De anderen zullen nog moeten rijen rijen rijen om terug te komen." Ik word mottig van dat kleutertaaltje van wielercommentator José De Cauwer, die als het even even even kan, drie keer na mekaar hetzelfde woord gebruikt om een nadruk te leggen. Hoe spannender de koers, hoe armzaliger het taalgebruik van De Cauwer. Da's nu eens de reden waarom ik nooit nooit nooit de koers op Sporza volg als het niet écht moet.
27-05-2009
In gedachten
Frank De Winne draait rond de aarde. Prins Filip heeft hem uitgewuifd. "In gedachten gaan we met u mee", zei hij. Hij wel. Heel zijn leven al. In gedachten heeft prins Filip volgens mij nog geen moment op planeet aarde gezeten.
Dave Allen (3) : de bijbel
Maandag en dinsdag zat ik aan zee.Vandaar dat ik de wekelijkse portie Dave Allen die ik had beloofd nog niet op mijn blog heb kunnen zetten. Dat is bij deze dus goedgemaakt. Net als vorige week heeft Allen het in dit fragment over zijn meest geliefde onderwerp: het geloof. Hij gaat dieper in op een duidelijk "Iers boek": de bijbel.
Het fragment komt uit een tv-show die in Polen werd uitgezonden. Let maar niet op de Poolse ondertitels.
22-05-2009
't Is voor de verzekering.
Vandaag heb ik een brief gekregen van mijn verzekeringsagent. Een brief met goed nieuws nog wel. Ik ben, comform de wet van 1 april 2007, vanaf volgende maand gedekt tegen schade door terrorisme. (Twee jaar en twee maanden te laat, denk ik dan. Maar goed. Er is in die tijd niks gebeurd, dus we zwijgen er maar over). Helemaal gerust kan ik niet zijn. Schade door nucleair terrorisme wordt niet vergoed. Als ze een atoombom op Turnhout gooien, ben ik dus gesjareld. Dan moet ik mijn kapotte ramen en het kot in het dak zelf betalen. Ik zal de terroristen dus met aandrang vragen om de boel met gewone bommen te verinneweren, of eventueel mitrailleurs en granaten te gebruiken. Dan trek ik terug. Ik moet hen trouwens ook vragen om op papier te zetten dat het wel degelijk om 'terrorisme' gaat en niks anders, want dat begrip is in mijn polis heel duidelijk omschreven. En ik wil het risico niet lopen om door een verkeerde kwalificatie naast de prijzen te pakken. "Excuseer me, meneer de bommengooier, spreekt iemand van uw club Nederlands? Zou iemand mij willen bevestigen dat het hier gaat om een clandestien georganiseerde actie of dreiging van actie met ideologische, politieke, etnische of religieuze bedoelingen, individueel of door een groep uitgevoerd, waarbij geweld wordt gepleegd op personen of de economische waarde van een materiaal of een immaterieel goed geheel of gedeeltelijk wordt vernield, ofwel om indruk te maken op het publiek, een klimaat van onveiligheid te scheppen of de overheid onder druk te zetten, ofwel om het verkeer of de normale werking van een dienst of een onderneming te belemmeren? 't Is voor de verzekering."
19-05-2009
Dan mag het
Een citaat dat me is bijgebleven. Een Russische vrouw in het programma 'Man bijt hond': "Ze zeggen dikwijls dat wij, Russen, te veel drinken. Dat is waarschijnlijk wel waar. Maar we drinken nooit zonder reden."
18-05-2009
Toekomstperspectief
In de dierengevangenis van Antwerpen werd dit weekend een olifant geboren. Grijs vel, vier poten, grote oren en een slurf. Bij een ander dier zou dat lelijk zijn, maar een olifant staat daar wel mee. De kleine mag nu twee jaar in de gevangenis van Antwerpen blijven en dan wordt hij overgeplaatst naar een andere gevangenis. 1,2 miljoen mensen hebben de geboorte voor het computerscherm gevolgd en werden tot tranen toe bewogen. De kleine Dumbo ongetwijfeld ook, met zo'n toekomstperspectief.
Maandag Dave Allen - dag (2)
De Dave Allen die je vandaag ziet, is bijna 20 jaar ouder dan die van vorige week. Hij zit niet meer, hij staat recht. En hij heeft zelfs het roken afgeleerd. In dit fragment behandelt hij zijn favoriete onderwerp: het geloof.
15-05-2009
Allen naar Vancouver
Bij deze wens ik alle ongelukkige mensen in Vancouver heel veel sterkte. Veel kunnen er dat niet zijn, want het Britse tijdschrift The Economist heeft Vancouver aangewezen als de aangenaamste stad op deze planeet. Maar toch. Uitzonderingen zijn er altijd en je zult maar ongelukkig zitten zijn in Vancouver. Ongelukkig zijn is op zich al erg genoeg. Maar ongelukkig zijn én weten dat je geen voet moet verzetten, want dat het op een ander nog veel slechter is, lijkt me simpelweg ondraaglijk. Geef mij dan maar Turnhout, een stadje dat je niet snel in een statistiek zult zien opduiken. Vancouver, dus. Het telt 600.000 inwoners en ligt aan een uitloper van de Stille Oceaan. Het heeft een bruisend en kosmopolitisch centrum, het derde grootste Chinatown van Noord-Amerika (voor The Economist is dat blijkbaar een argument), een indrukwekkend restaurantwezen, betere dim sum en sushi dan in Japan zélf en genoeg bars en pubs om een half leven weg te feesten. Bovendien is de plaatselijke bevolking bijzonder tolerant ten opzichte van minderheden zoals bijvoorbeeld Aziaten en homo's: twee minderheden die zo talrijk zijn dat ze die naam bijna niet meer verdienen. En veilig is Vancouver ook nog. De kans dat er onder je voeten een metrostation opgeblazen wordt of dat je een bom op je hersens krijgt, is belachelijk klein. Ook dat heeft The Economist allemaal laten uitrekenen. Opvallend is trouwens dat Canada met nog twee andere steden -Toronto en Calgary- in de toptien staat. Canada boert dus niet slecht. Helaas is het voor ons, Europeanen, niet direct de meest voor de hand liggende vakantiebestemming. Maar er is goed nieuws voor wie de dure vliegtuigtickets wil uitsparen en wat dichter bij huis naar 'aangename' steden wil trekken. Met Düsseldorf, München, Frankfurt en Nurnberg hoog in de rangschikking is het volgens de lijst van The Economist ook in Duitsland bijzonder leuk toeven. Een beetje raar, toch. Ik kan me moeilijk voorstellen dat ze daar grote Chinatowns hebben.
14-05-2009
Pronostiek
Speeldag 32: - Anderlecht mag tot de 96ste minuut voetballen om gelijk te komen tegen Tubeke. - De wedstrijd Zulte Waregem - Standard wordt afgefloten twee seconden voor Zulte alleen voor de Standard-keeper komt.
Speeldag 33: - Anderlecht wint makkelijk van Roeselare. - Standard krijgt de hulp van de scheidsrechter om 1-0 voor te komen tegen Club Brugge.
Speeldag 34: - Is er iemand in dit land die er nog aan twijfelt dat Standard dit weekend zal winnen op Gent, en Anderlecht op Genk?
13-05-2009
Averechts effect
Vanmiddag gehoord op tv. "Hoe zit het met de stoelgang van deze motorrijders?" - "Ene keer per dag minimum". - "Een keer per week gemiddeld". - "Drie tot vier keren per dag". "Ze eten twee weken lang probiotische yoghurt. Zal hun darmstransit versnellen? Wij doen de test!" ... Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar op mij heeft zo'n trailer een averechts effect. Alles is beter dan straks naar tv kijken. Ik hoef absoluut niet te weten hoe vaak de doorsnee motorrijder moet kakken.
Het imago van de wielersport
Tom Boonen wordt geschorst omdat hij in zijn vrije tijd onnozeliteiten uithaalt. En dan nog "omdat hij het imago van de wielersport schade toebrengt". Wat een flauwekul. Dat zijn werkgever hem schorst, kan ik begrijpen. Dat zijn sponsor vraagt om hem te schorsen ook. Maar de internationale wielerbond? Hoe lijdt die schade omdat een wielrenner die er tijdelijk de riem heeft afgelegd in zijn vrije tijd aan de drugs, de drank of voor mijn part aan de vrouwen zit? Ten eerste heeft het drugsgebruik van Boonen buiten competitie niks te maken met de wielersport. Ten tweede telt het volledige wielerpeloton geen vijf coureurs meer als er niemand meer in mag zitten die de wielersport ooit schade heeft toegebracht. Als je het imago van de wielersport wil herstellen, moet je als inrichtende macht vooral niet met twee maten en gewichten meten.
11-05-2009
Maandag Dave Allen-dag
Een paar weken geleden heb ik op deze blog een paar filmpjes van Tommy Cooper gezet. Tot groot plezier van vooral mezelf ga ik vanaf nu ook regelmatig een filmpje van Dave Allen laten zien. Eentje per week. Laten we zeggen: op maandag. Kwestie van de week goed te beginnen. Ik heb altijd een enorm grote bewondering gehad voor komieken en cabaretiers. Als kind was ik helemaal wég van de Nederlandse grootmeesters. Toon Hermans, Wim Kan, André Van Duin, Jos Brink, Paul Van Vliet, Herman Van Veen, later ook Freek De Jonge, Youp Van 't Hek, Koot en Bie... Ik zat met open mond voor de tv als een van hun shows werd uitgezonden (en gelukkig gebeurde dat regelmatig). Ik vond alles en iedereen geweldig. Zelfs al begreep ik in de verste verte niet waarover het ging -bijvoorbeeld vanwege mijn gebrekkige kennis van de Nederlandse politieke actualtiteit- dan nog bleef ik in blinde bewondering. Ik kon maar niet begrijpen dat ik avonden werk had om een spreekbeurt van amper drie minuten (180 seconden) voor te bereiden en dat die cabaretiers schijnbaar moeiteloos twee uur aan de gang konden blijven. Hoe lang moet hun tekst wel niet zijn als je die zou uitschrijven? Hoe hebben ze die ooit uit het hoofd kunnen leren? Dat vroeg ik me af. Zelfs voor de slechtste cabaretier had ik nog het diepste respect. De grote liefde voor cabaret is altijd gebleven, en er was één cabaretier die alle anderen overtrof: de Ier Dave Allen. Heel af en toe werd op de Nederlandse tv een show van hem uitgezonden. Het moet in de jaren tachtig geweest zijn. Wie veertig is of ouder, herinnert het zich misschien nog. Ik was een onvoorwaardelijke fan van Dave Allen, vanaf het eerste moment dat ik hem zag. Dave Allen was anders dan alle anderen. Hij ontdeed het cabaret van alle mogelijke franjes en kleedde het uit tot op het bot. Geen indrukwekkende decors, geen toeters en bellen, geen smoelentrekkerij, geen verkleedpartijen, zelfs geen muziek. Hij had dat allemaal niet nodig. Hij kwam het podium op, zette zich op een kruk, stak een sigaret op (dat mocht toen nog) en begon te vertellen, af en toe met smaak van een glas single malt nippend. En twee uur lang hing het publiek aan zijn lippen. Ik heb Dave Allen altijd de strafste komiek ooit gevonden. Juist omdat hij zo puur was en consequent geen enkel hulpmiddel gebruikte om zijn shows op te smukken. Ik was hem uit het oog verloren, Dave Allen. Maar toen ik een paar weken geleden op Youtube naar filmpjes van Tommy Cooper zocht om de blog te zetten, moest ik ineens ook aan Dave Allen denken. Wikipedia leerde me dat de briljante komiek helaas al overleden is. Hij stierf in 2005. Hij was 68. En vanaf vandaag komt er dus -voor onbepaalde duur- elke maandag een fragment uit een Dave Allen-show op deze blog. Voor mij persoonlijk een eerbetoon. Voor velen een middel om kennis met hem te maken. Voor iedereen een manier om de werkweek aangenaam te starten. Om de reeks te beginnen, laat ik een filmpje van Dave Allen zien dat perfect illustreert dat hij niks nodig had om grappig te zijn. Er zijn op Youtube nog leukere conferences van Dave Allen te zien (geen paniek: die krijg je de volgende weken nog wel te zien op deze blog), maar als eerste fragment heb ik dit gekozen omdat het hem zo perfect typeert als een verteller pur sang. Een verteller, die bovendien niet te beroerd is om met zichzelf en zijn eigen handicap te lachen, ... Enjoy!
10-05-2009
De feiten alstublieft
Tom Boonen is dus weer aan de coke gegaan. Wat moet je daarover zeggen? "Ne mens mee geld is iet arig", zeggen ze in Retie, en ze hebben gelijk. Of het nu om doping gaat dan wel om drugs: wielrenners die tegen de lamp lopen, hebben de wonderlijke gave om de zaken nog erger te maken dan ze al zijn. Remember Jan Ullrich: "Ik heb de doping niet bewust genomen. Ik dacht dat het XTC was." In gewonemensentaal betekent dat: "Ik dopeer me niet alleen, ik zit nog aan de XTC ook". Tom Boonen dribbelde zichzelf al op even belachelijke wijze het drijfzand in. "Ik zat op een terras, ik heb wat gedronken, ik kreeg een black-out en nadien heb ik blijkbaar cocaïne gesnoven, maar daar weet ik niks meer van. Vrij vertaald: "Ik heb aan de coke gezeten, maar niet voordat ik mezelf eerst in een coma gezopen had." Zo'n dom excuus. Je kunt dat zelfs geen leugentje om bestwil noemen. Alsof de coke spontaan naar Tom Boonen komt gevlogen van zodra hij niet meer bij zijn volle verstand is. Even niet opletten en hoppa... er ligt een lijn coke voor je neus. En wat doe je dan? Snuiven, zeker? Zo gaat dat tegenwoordig. 't Is de moderne tijd, meneer. Drie zaken storen me enorm in heel de Boonen-affaire. Eerst Boonen zelf. Dat hij coke gebruikt, moet hij zelf weten. Dat hij zijn carrière op het spel wil zetten ook. Maar dat hij denkt dat wij allemaal onnozelaars zijn die zijn idiote uitleg over een uit de hand gelopen terrasje geloven, kan ik niet goed verdragen. Nog kwader maak ik me in het commentaar dat Saxo-ploegarts Joost De Maeseneer geeft: "Cocaïne hoort er tegenwoordig gewoon bij. Vroeger zat de jeugd aan de alcohol, nu aan de cocaïne. De jeugd beschouwt dat niet als een drug, maar als een product dat bij het uitgaansleven hoort" Wablief? En dat noemt zichzelf dokter? Heeft die vent eigenlijk kinderen? Kan iemand De Maeseneer terug naar planeet aarde roepen? Het kan nog erger. Sportjournalist Hans Vandeweghe heeft zich met groot gemak tot de meest hatelijke tv-figuur in de Boonen-affaire gekroond. Wat hij in het VTM-nieuws aan halve waarheden en pure speculaties durfde verkondigen, grenst aan het ongelooflijke. "Het zou wel eens kunnen dat de moeder van Boonen nu zegt dat hij moet stoppen met wielrennen. Dat zei ze vorig jaar ook al, maar toen heeft hij niet geluisterd. Het zou me niet verbazen dat hij dat nu wel doet. De kans bestaat dat Parijs-Roubaix zijn laatste grote overwinning was." Of Patrick Lefevere hem nog zal beschermen, wilde de VTM-redactie weten. Vandeweghe verplaatste zich moeiteloos in het hoofd van Lefevere. "Dat betwijfel ik. Lefevere is een vergevingsgezinde man, maar er zijn grenzen. Twee keer is te veel, denk ik. Als Boonen wielrenner blijft, vermoed ik dat het in buitenlandse loondienst zal zijn." Dat is in enkele zinnen wel héél erg veel "het zou me niet verbazen", "het zou wel eens kunnen", "de kans bestaat", "ik betwijfel", "ik denk" en "ik vermoed". Bah! Onder het mom "ik ken Boonen beter dan zijn eigen lief" een hoop flauwe zever de wereld insturen en in naam van Lefevere, Boonen én de moeder van Boonen vragen beantwoorden: daar word ik mottig van. Da's trouwens geen kritiek op Vandeweghe alleen, maar ook op de VTM-nieuwsredactie die zo'n praatjesmaker een forum geeft. Kunnen we het in het vervolg bij de feiten houden, alstublieft?
07-05-2009
Bloed geroken
Ze hebben bloed geroken, bij Toyota. Ik ben ineens niet meer 'Roel Sels'. Ik ben 'Roel Sels, de kerel die geen auto meer heeft'. Dat is een groot verschil. Wanneer 'Roel Sels' vroeger in de garage kwam, werd hij altijd vriendelijk en correct geholpen door de baliebediende. De eerstelijnshulp, zeg maar. De baliebediende luistert aandachtig naar je noden of wensen, noteert ze soms zelfs, en roept dan de persoon die je het beste kan helpen. Is niks mis mee. Werkt perfect. Maar nu 'Roel Sels, de kerel die geen auto meer heeft' de garage binnenkomt, gaat het er compleet anders aan toe. De eerstelijnshulp is onbereikbaar geworden. Op weg ernaartoe word ik tegengehouden door de verkoopsadvidseur, zo staat te lezen op het naamkaartje dat hij me al meteen in mijn hand drukt. - "Meneer Sels?" Het is mij een raadsel hoe hij me kent. Ik heb hem nooit eerder gezien. Is er een briefing geweest bij Toyota? Hebben ze in elk bureel mijn foto opgehangen? Het kan haast niet anders. Ik beeld me grote witborden in. Met een rode viltstift hebben ze er "Onze volgende auto verkopen we aan ..." geschreven, en daaronder hangt mijn foto. - "Meneer, ik heb gehoord dat uw wagen stuk is. Ik heb eens met de techniekers gebabbeld. De reparatiekosten zullen 3.000 euro bedragen. Nu heb ik de vrijheid genomen om na te gaan hoeveel uw auto nog waard is. In herstelde toestand zou dat nog 4.000 euro zijn. Zoals hij er nu bij staat dus nog 1.000 euro." Ondertussen heeft ook de technieker naast mij postgevat. "Hey Roel". Hij tutoyeert me, maar ook hem heb ik nooit eerder gezien. Zijn overall verraadt zijn functie. "Ik heb je auto eens van dichtbij bekeken. Dat ziet er niet goed uit, jom. We kunnen die culasse wel vervangen, maar wie zegt dat ge volgende maand geen nieuwe amortisseurs nodig hebt? En die motor heeft toch ook het beste gehad, hé." De verkoopsadviseur staat de hele tijd een redelijk irritant "zie-je-wel-ik-heb-het-toch-gezegd"-gezicht te trekken. Ik probeer het te negeren. Maar het amateurtoneel is nog niet afgelopen. De grote middelen worden nu ingezet. Tijd voor la grande finale. Voor het derde bedrijf komt zelfs de grote baas uit zijn hok. Hem ken ik wel. Hij zit normaal in een glazen kooi. Ik heb hem er nog nooit uit zien komen. Normaal knikken we mekaar goeiedag of steken we onze hand op. Maar nu heeft hij dus zijn troon verlaten. "Meneer Sels. We vrezen het ergste voor uw auto. Op is op. En ik vind dat het onze plicht is om u goeie raad te geven. Wel, ons advies is dat de herstelkosten te hoog oplopen. Ik zou hem niet meer laten maken als ik u was." De drie hebben hun zegje gedaan. Ze kijken mij aan en wachten op een reactie. Ik heb immers nog altijd geen woord gezegd. En dat blijft ook zo. Het is de verkoopsadviseur die de pijnlijke stilte verbreekt. "Ik kan u een paar goeie occasies laten zien als u wilt". Als zij opdringerig mogen zijn, dan mag ik het ook. Ik ga in de tegenaanval. "Zoals hij er nu bij staat, is mijn auto nog 1.000 euro waard, zeg jij. Okee. Laat me dan maar eens een paar goeie occasies zien voor 1.000 euro." Het wordt opnieuw stil. De zaakvoerder moet de meubelen redden. "We hebben dit weekend opendeurdagen. En speciale condities. Kom eens af." Maar ook daar reageer ik niet op. De toon wordt grimmiger. "We hebben gezegd dat uw auto hier gerust mag blijven staan, zolang u geen beslissing hebt genomen. Dat is ook zo... Tenminste ... als u nadien bij ons een auto koopt. Anders kost het stationeren van je auto hier 5 euro per dag." Vandaag laat ik een takelwagen mijn auto weghalen bij de garage. Dat zal een stuk goedkoper zijn dan de wagen er nog een tijd laten staan. En zelfs al zou het duurder zijn: alles is beter dan je te laten chanteren. Dan kennen ze 'Roel Sels' nog niet. En 'Roel Sels, de kerel die geen auto meer heeft', evenmin.
