We hebben zon stil vermoeden dat er op deze 21ste juli geen feeststemming zal
hangen in het paleis in Laken. Het land verkeert in een existentiële crisis en
niemand weet hoe we daar nog uit geraken. Her en der valt de suggestie om een
buitenlandse bemiddelaar in te schakelen. De vorming van een federale regering
lijkt stilaan onmogelijk te worden en dus komt het Tsjecho-Slowaaks scenario -
de vreedzame boedelscheiding - steeds dichterbij.
Een paar jaar geleden
wierp een Vlaams journalist Elio Di Rupo voor de voeten dat als de Franstaligen
dwars zouden blijven liggen, de Vlamingen gewoon hun meerderheid in het
parlement zouden kunnen gebruiken om de splitsing van BHV door te drukken. Dat
zou dan het einde van België zijn, antwoordde Di Rupo laconiek. De journalist
kaatste de bal terug met de opmerking: Dat zou democratie zijn. Waarop Di Rupo
zei: Dan zal de democratie het einde van België zijn. Met andere woorden: als
Vlaanderen zijn meerderheid gebruikt, barst België.
Het is jammer dat het
interview en deze passage niet meer aandacht gekregen hebben, want ze vatten de
kern van de Belgische impasse perfect samen. Als het een simpel geval was van
meerderheid tegen minderheid, dan hadden vijf minuten politieke moed volstaan om
BHV te splitsen, merkt Guido Vanden Wyngaerd, professor taalkunde aan de HUB,
op (De Standaard, 18.07.11). Maar de macht van het getal wordt in het Belgische
staatsbestel ingeperkt door allerlei mechanismen die de minderheid bescherming
bieden tegen ongebreidelde overheersing door de meerderheid. Wat Vanden
Wyngaerd de macht van het getal noemt, heet in feite democratie. En die is in
België deskundig buiten werking gesteld door pariteit, bijzondere meerderheden
en alarmbelprocedures. De minderheid heeft de macht gegrepen en alle touwtjes in
handen. Waar zit de linkse persmeute nu die ten tijde van de apartheid in
Zuid-Afrika elke dag one man, one vote stond te roepen? Voor België geldt dat
democratische principe blijkbaar niet
Vanden Wyngaerd stelt dat de
Vlamingen die hopen dat de Franstaligen uiteindelijk wel zullen buigen als de
Vlamingen maar voet bij stuk houden, zich vergissen. De Franstaligen beseffen
maar al te goed de inzet van het huidige conflict. Het gaat om hun eigen
toekomst in een hervormd België. Volgens de prof zijn er maar drie
mogelijkheden. Plan A geniet duidelijk zijn voorkeur: het behoud van de
Belgische status quo en van alle beschermingsmechanismen. Dat betekent verder
aanmodderen en - vermits de prof het er niet bij vertelt, zullen wij het maar
doen - dat de Vlamingen al hun gerechtvaardigde eisen moeten opgeven. Dat wij
Vlamingen nooit het beleid zullen kunnen voeren dat we willen en ook nodig
hebben. Plan B is de splitsing van België. Als het echt moet, zullen de
Franstaligen wel voor de splitsing kiezen. Maar dat is, volgens Vanden Wyngaerd
vooral ingegeven door hun afkeer voor plan C. En nu wordt het interessant: Plan
C is een hervormde Belgische staat waarin de Vlaamse meerderheid ongehinderd kan
spelen. Vandaag over BHV, morgen in andere en nog gevoeliger kwesties.
Die Vlaamse droom is de Franstalige nachtmerrie, schrijft Vanden
Wyngaerd. De Franstaligen zullen nooit willen leven in een België dat
gedomineerd wordt door een Vlaamse meerderheid. Lees en verbeter: in een land
waar ze hun bevoorrechte positie moeten opgeven en waar de democratische
meerderheid kan werken. Dan zullen het de Franstaligen zelf zijn die de stekker
uit België trekken. Dat is wat wij al talloze keren hebben betoogd. Vanden
Wyngaerd wijst er dan ook terecht op dat in Franstalig België veel concreter
wordt nagedacht over de splitsing van België, dan aan Vlaamse (of zelfs
Vlaamsnationale) kant.
De oude uitspraken van Di Rupo en het opiniestuk
van Vanden Wyngaerd verdienen de nodige aandacht. Al was het maar omdat ze de
hoop op een fundamentele staatshervorming doorprikken. Dat is een illusie. Wie
de Belgische blokkeringen wil wegwerken, moet de beschermingsmechanismen
opdoeken. Wie dit land grondig wil hervormen, moet aan de positie van de
Franstaligen raken. En dat zullen zij nooit dulden, want dan heeft België voor
hen geen enkele meerwaarde meer. Of, zoals Di Rupo al zei: democratie zal het
einde van België zijn. Stop dus maar met die oeverloze onderhandelingen die
nergens toe leiden. Vlaanderen moet duidelijk maken dat het Plan A niet lust. En
vermits de Franstaligen nu al 400 dagen lang laten blijken dat zij niet van Plan
C of een Copernicaanse omwenteling willen weten, blijft alleen Plan B over: de
splitsing. Wachten heeft geen enkele zin meer.
Een paar weken terug alweer het durft al eens
druk zijn stak ik het water over om in Sint-Amands naar de twee keer per jaar
doorgaande boekenmarkt te trekken. Toegegeven, als er niet ook een rommelmarkt
was aangekondigd, dan had ik dat niet gedaan. Op boekenmarkten ligt dan wel héél
veel te koop dat ik wel zou willen, maar de prijzen zijn er over het algemeen
ook naar en met enige teleurstelling moet ik over het algemeen veel meer
interessante dingen laten liggen dan ik er koop. Nu goed, de rommelmarkt stelde
uiteindelijk niks voor en op de boekenmarkt kocht ik toch een achttal boeken.
Hieronder, ter afwisseling van de publicaties in De leeshoek, krijgt u een
overzichtje:
- Doodlopend strand van J.G. Ballard (overleden op 19 april 2009),
uitgegeven bij Meulenhoff te
Amsterdam in de Science Fiction-serie (nr. 37) in 1970. Doodlopend strand is
een verhalenbundel, met daarin opgenomen Eindspel, Onder de
bewustzijnsdrempel, De laatste wereld van de Heer Goddard, De tomben des
tijds, Nu ontwaakt de zee, De Venusjagers, Eén doorhalen, Opeens in de
middag en het titelverhaal Doodlopend strand, en J.G. Ballard is zelfs de
meest onbelezenen onder u wellicht bekend vanwege ... een film: Empire of the Sun.
Deze film is gebaseerd op een boek dat eigenlijk niét in zijn oeuvre past en dat
de autobiografie van zijn jeugd in Shangai (en in het bijzonder in het
gevangenenkamp Lunghua) vormt. Maar meer van zijn boeken en verhalen werden
verfilmd. Wie het iets alternatievere circuit volgde in de jaren negentig zal
zich ongetwijfeld nog Crash (in een regie van
David Cronenberg, beslist een van mijn favoriete films) herinneren, maar ook
The Atrocity Exhibition, Low flying aircraft, Thirteen to Centaurus en een
aantal andere van zijn verhalen werden verfilmd. Hoe dan ook is de auteur bekend
vanwege zowel zijn apocalyptische sf-romans als vanwege zijn
magisch-realistische fantasy-verhalen. Zeggen u misschien iets: De brandende
aarde, De klap (Crash), Wakend oog of een van zijn talloze kortverhalen.
Zullen u misschien ook niet onbekend zijn: Brian Aldiss, Alex Garland, Jean
Baudrillard, Ian Curtis, Cabaret Voltaire, The Sisters of Mercy, The Buggles,
allemaal sterk beïnvloed door de werken van Ballard. En als u de niet zo
mainstream new wave kent, dan zal ook Warm Leatherette van The
Normal uit 1978 (later gecoverd door onder andere Grace Jones) u wel wat
zeggen: rechtstreeks geïnspireerd door Crash;
- Chronopolis, eveneens van J.G. Ballard.
Uitgegeven bij Meulenhoff in 1975 en bevattende de kortverhalen (condensed
novels) De eeuwige dag, Gevangene van de koraaldiepten, Morgen duurt een
miljoen jaar, De man op de 99ste verdieping, Billennium, Chronopolis, De
tuin des tijds, De wachttorens, De zandkooi en Het einde van het
diepzeeleven. Alle uitleg hierboven natuurlijk, maar toch nog even kort naar de
achterflap: het verhaal over de overbevolkte dolgedraaide supermaatschappij
waar alles volgens precieze en zeer gecompliceerde tijdschemas was geregeld
voor al haar bewoners: winkelen, werken, slapen, het gebruik van de openbare weg
totdat er een revolutie uitbrak die de klok verbood; of het verhaal van de
onheilspellende wolken die de mensheid observeerden tot in hun huizen, of de
Doornroosje-variatie over de stervende tuin van de tijd. Ballard is in deze
fantastische verhalen (geschreven tussen 1957 en 1962) een moderne magiër van
groot formaat;
- Dertig dagen oorlog van Wies Moens, uitgegeven
bij Wiek Op te Brugge in 1941. Tweede druk, voorzien van pentekeningen van René De Pauw. Wies
Moens voorstellen hoeft allicht niet, dus houd ik het bij de intro die hij
schreef bij het boek: In Zuid-Brabant, midden in de vruchtbare, heuvelende
streek tusschen Zenne en Dender, ligt de plaats, waar dit oorlogsdagboek
geschreven werd. De tijdspanne, die het omvat, loopt van 10 mei tot en met 8
juni 1940. Gedurende deze drie decaden heb ik de boven-aangeduide plaats mijner
woning slechts voor een paar korte uitstappen verlaten;
- Cyriel
Verschaeve door Luc Vilsen. Verschenen bij Desclée De Brouwer in de
reeks Ontmoetingen in 1964. Gekocht omdat ik al jaren boeken van en over
Verschaeve verzamel en de moeite waard alleen al omwille van het besluit: In de
tijd toen ook de Vlaamse beweging door de romantiek werd aangedreven, hebben
vele van zijn volgelingen en bewonderaars de vergissing begaan zijn
letterkundige produktie even hoog op te hemelen als hun eigen politiek-volkse
betrachtingen, waarvan hij het symbool was. Zijn verguizers hebben precies het
omgekeerde gedaan. Aldus werd hij een omstreden figuur. Voor onze generatie,
sceptisch en nuchter uit de wereldoorlog gekomen, die zelfs de schouders ophaalt
voor het Nooit meer oorlog! van haar vaders, en voor wie Vlaamse Beweging een
kwestie is geworden van werkloosheidscoëfficiënten, economische streekplanning
en industriële expansie, kan Verschaeve niet meer betekenen wat hij was voor de
generatie der IJzersoldaten. Hun strijd is echter onze verworvenheid geworden.
Daarom weigeren wij Verschaeve (en zijn tijd) als historisch verschijnsel te
klasseren, zoals anderen dat deden. De smaak van vandaag is de smaak van
gisteren niet, en niemand kan zeggen welke de smaak van morgen zal zijn. Van
onze generatie af zal de politieker-Verschaeve in de vergeethoek geraken; de
geschiedenis zal hem alleen oordelen op grond van zijn artistieke betekenis.
Wat op zijn zachtst gezegd niet echt het geval is gebleken. Ten slotte nog de
laatste twee zinnen van het boek: En wat men ook over de mens moge denken: in
vreemde grond te moeten rusten, heeft hij niet verdiend. Daarvoor heeft hij
Vlaanderen te zeer bemind.
Binnen een paar dagen krijgt u deel twee van
dit overzichtje.
Dreven anonieme brieven en laster Frank Geyssens tot
zelfmoord?
Donderdag heeft de 57 jarige Frank Geyssens een einde aan zijn
leven gemaakt. Frank Geyssens woonde in Lembeke maar is afkomstig uit
Maldegem. In 1990 werd hij bij Timbo de eerste streekmanager van het
Meetjesland.
Na enkele jaren kreeg hij op basis van vermoedens van
onregelmatigheden bezoek van het Hoog Comité van Toezicht. Hij werd van alle
blaam vrij gepleit, maar zijn imago was geschonden en hij verliet het
Meetjesland.
In 2008 kwam hij terug, en wel als directeur van
RESOC/SERR Meetjesland-Schelde-Leie. Hij kon zijn werk dat hij in 1990 was
gestart op het vlak van streekontwikkeling verder zetten.
De afgelopen
jaren heeft hij er in zijn functie als directeur van Resoc voor gezorgd dat
verschillende openbare besturen, verenigingen en organisaties tienduizenden
euros aan Europese subsidies binnenhaalden.
Begin dit jaar doken echter
de eerste anonieme brieven op waarin zowel Frank Geyssens als Comeet van
gesjoemel werden beschuldigd. Frank zag in die anonieme brieven een politieke
afrekening. Hij vond het jammer en laf dat de briefschrijver anoniem werkte.
Volgens Daniel Van de Velde, voorzitter van de SERR, is ondertussen duidelijk
gebleken dat bij de subsidietoekenning aan Comeet alles legaal is verlopen en
Frank Geyssens niets te verwijten viel.
Hoewel hij uiterlijk de indruk
gaf dat de lastercampagne hem niet raakte trof ze hem veel zwaarder dan hij
aan om het even wie wou toegeven. Zijn zelfmoord was voor iedereen die met
hem samenwerkte dan ook een complete verrassing.
De plechtige uitvaartliturgie, waartoe u vriendelijk wordt uitgenodigd, vindt plaats op vrijdag 22 juli 2011 om 10.30 uur in de decanale kerk Sint-Barbara (Marktstraat) te Maldegem, gevolgd door de nederzetting in de familiegrafkelder op de gemeentelijke begraafplaats te Maldegem.
Daniël Van de Velde
Voorzitter SERR MLS en Wnd Voorzitter RESOC MLS
9900 Eeklo - Oostveldstraat 91
» Bron: De Gentenaar, De Standaard, Het Nieuwsblad
Hendrik Vuye meent dat De Wever redenen genoeg heeft om de nota-Di Rupo
af te wijzen. Vuye is hoogleraar staatsrecht aan de Universiteit
Namen.
· Wat Elio Di Rupo voorstelt is geen zuivere splitsing van B-H-V, maar
wel een onzuivere uitbreiding van Brussel
De nota-Di Rupo werd aanvankelijk gunstig onthaald. Opvallend was dat
sommige opiniemakers snel hun enthousiasme verloren. Dit lijkt bevreemdend, maar
is het helemaal niet. Bij een eerste lectuur lijkt de nota evenwichtig. Alleen
is de nota gelaagd geschreven: wat de ene pagina geeft, neemt een andere
terug.
Neem bijvoorbeeld B-H-V. Unisono werd geschreven dat dit een vrij
zuivere splitsing is. Dit is juist wanneer men alleen het hoofdstuk over B-H-V
leest. De kieskring wordt gesplitst in drie kieskringen: Brussel, Vlaams-Brabant
en Waals-Brabant. Het enige onzuivere element is dat de inwoners van de zes
Vlaamse randgemeenten ook kunnen stemmen voor de kieskring Brussel, net alsof ze
Brusselaars waren. Deze splitsing heeft tot gevolg dat geen enkele Vlaming zal
verkozen zijn te Brussel. Maar hier toont Di Rupo zich vrijgevig. Hij vervangt
de gecoöpteerde senatoren door gecoöpteerde Kamerleden, zodat de Vlaamse
partijen één of meerdere Brusselaars kunnen aanduiden als Kamerlid. Hij noemt
dit het corrigeren van "ondervertegenwoordigingen". Tot hier niets dan
staatsmanschap en verdiend applaus. Frans als gerechtstaal Maar
wat staat er in de andere hoofdstukken? Wat het gerechtelijk arrondissement
betreft volgt Di Rupo ogenschijnlijk het wetsvoorstel-Vandenberghe. Het parket
wordt verticaal gesplitst in een parket Halle-Vilvoorde en Brussel. De
rechtbanken worden horizontaal gesplitst in eentalige rechtscolleges. Welhaast
onschuldig voegt de nota eraan toe dat binnen het gerechtelijk arrondissement
B-H-V partijen zich kunnen wenden tot de rechtbank van hun taalkeuze. En voor de
randgemeenten zullen er "bijzondere modaliteiten" komen. Wat een prachtige
valkuil! Di Rupo wijzigt wezenlijke elementen van de taalwet in gerechtszaken
van 1935 en niemand bemerkt het. Voor de burger die dit wenst, wordt Frans de
gerechtstaal, net alsof men niet in Vlaanderen woont.
In een ander
hoofdstuk komt het taalgebruik in de randgemeenten aan bod. Voor een periode van
zes jaar verlopen de contacten met de gemeente in het Frans. Na verloop van zes
jaar krijgt men een Franstalig schrijven met het verzoek deze periode te
verlengen. Dit betekent dat de Franstaligen in de zes Vlaamse randgemeenten
nooit een Nederlandstalig contact hebben met hun gemeentebestuur, net alsof ze
niet in Vlaanderen wonen.
Hoe zit het dan met wat Mangain omschrijft als
de "democratisch verkozen burgemeesters"? Een burgemeester wordt niet verkozen,
maar benoemd door de gewestregering. Dit is niet alleen in Vlaanderen zo, maar
ook in Brussel en Wallonië. In 1988, met de zogenaamde Pacificatiewet, hebben de
Franstaligen al verkregen dat de schepenen in de zes randgemeenten rechtstreeks
worden verkozen, net als de gemeenteraadsleden. Bovendien bepaalt de
Pacificatiewet dat er een onweerlegbaar vermoeden bestaat dat deze mandatarissen
Nederlands kennen. Surrealistischer kan moeilijk: zelfs indien een mandataris
kennelijk geen woord Nederlands spreekt, dan wordt hij wettelijk geacht
Nederlands te kennen. Dit is het soort van akkoorden uit de tijd van grote
staatsmannen als Mark Eyskens en Louis Tobback, twee Leuvense orakels die nu
graag de les lezen aan anderen.
De enige gemeentemandataris waar de
Vlaamse regering nog vat op heeft is de burgemeester. Wat stelt nu de nota-Di
Rupo? Indien de Vlaamse regering weigert een burgemeester te benoemen, dan kan
deze benoemd worden door het Grondwettelijk Hof. Op deze wijze ontsnapt de
benoeming aan de Vlaamse voogdij, net alsof deze gemeenten geen Vlaamse
gemeenten zijn.
Een ander hoofdstuk roept een samenwerkingsorgaan tussen
gewestregeringen, provincies en gemeenten in het leven, de Brusselse
"grootstedelijke gemeenschap" onder meer bevoegd op het vlak van werk, economie,
ruimtelijke ordening, mobiliteit, openbare werken en milieu. Wat er staat, is
echter niet wat het is.
Door gemeenten te laten toetreden tot dit orgaan
wordt ook een culturele samenwerking mogelijk - handig verzwegen in de nota -
tussen een Brusselse gemeente en een verfranste gemeente uit de rand. Beide
kunnen dan bijvoorbeeld gezamenlijk op Vlaams grondgebied een Franstalige
bibliotheek oprichten die subsidies krijgt van de Franse Gemeenschap. Dit zijn
extraterritoriale bevoegdheden en dus een doorbreken van het
territorialiteitsbeginsel. Zo wordt de Franse Gemeenschap bevoegd in Vlaamse
gemeenten, net alsof het Brusselse gemeenten zijn.
Belgitude En
wat met de toepassing van de taalwetgeving? Voortaan is niet langer een
Nederlandstalige kamer van de Raad van State bevoegd, maar wel het taalparitair
samengestelde Grondwettelijk Hof. Subtiel gevonden, maar in de feiten komt dit
neer op een afzwakken van de taalwetgeving. Waar de Raad van State steeds heeft
gewaakt over het territorialiteitsbeginsel, beoefent het Grondwettelijk Hof,
naar de woorden van emeritus voorzitter Paul Martens, een "belgitude
juridictionnelle". Ruim geïnterpreteerde faciliteiten neigen naar tweetaligheid,
net alsof deze gemeenten Brusselse gemeenten zijn.
Als toetje maakt de
nota ook het Brusselse en het Waalse Gewest bevoegd voor de ring rond Brussel.
Ook dit zijn extraterritoriale bevoegdheden. En de kers op de taart is dat 10
Kamerleden verkozen worden in een federale kieskring, zodat men van Oostende tot
Hasselt kan stemmen voor Franstalige kandidaten.
Is dit groot
staatsmanschap? Of is dit boerenbedrog? Wat Di Rupo voorstelt is geen zuivere
splitsing van B-H-V, maar wel een onzuivere uitbreiding van Brussel.
België is verzeild in een diepe regimecrisis, maar toch waarschuwt Karl Van Camp
voor voorbarig Vlaams optimisme over het snelle einde van België. Maar hoe moet
het dan? Hoe geven we de Belgische staat dat finale duwtje in de rug? De enige
strategie die werkt, is de Franstaligen het leven zuur maken! Ze zodanig
ambteren en koeioneren dat ze het zelf aftrappen! Dat zegt de hoofdredacteur
van t Pallieterke in een uitgebreid interview met Vlaams Belang Magazine.
Radicaal Vlaams, conservatief, rechts. Het Pallieterke is al generaties
lang een buitenbeentje in de gelijkgeschakelde Vlaams pers. Een luis in de pels
van de politiek. Maar zit er geen sleet op de formule? Is zon blad nodig en
heeft het nog wel toekomst? En wat als België er straks niet meer is? Dat en
veel meer vroegen we aan Karl van Camp.
Het Intervieuw:
"De Franstaligen jennen. Dat is de boodschap."
't Pallieterke is een buitenbeentje in de kleine Vlaamse
perswereld: radicaal Vlaams, conservatief, rechts. Maar is er nog wel ruimte
voor zo'n blad? Is het nodig? En beleven we de laatste stuiptrekkingen van de
Belgische staat? Dat en veel meer vragen we aan de nieuwe hoofdredacteur Karl
Van Camp.
Mijnheer Van Camp, hoe bent u eigenlijk bij
't Pallieterke terecht gekomen?
Dat is een lang verhaal, dat
teruggaat tot in 1982. Ik was toen stichter-praeses van NSV-Brussel, en stelde
vast dat NSV-Antwerpen en KVHV-Antwerpen, en NSV-Gent en Leuven wel aan bod
kwamen in 't Pallieterke en Brussel niet. Ik stuurde dan een boze maar
satirische brief naar de redactie en Jan Nuyts - toenmalig hoofdredacteur -
nodigde mij uit op zijn kantoor. Ze hadden niemand in Brussel en zo werd ik in
1982 studentencorrespondent voor 't Pallieterke. Dat was niet alleen plezant,
maar ook een leuke bijverdienste. Later ben ik kleine berichtjes, dossiers en
interviews beginnen te schrijven. Jan Nuyts heeft me dan een keer meegenomen
naar de drukkerij en ik heb hem ook een paar keer vervangen als hij met vakantie
was. Het Pallieterke was mij dus zeker niet vreemd of onbekend. Nadien heeft dat
een tijd op een kleiner pitje gestaan, ook al omdat ik het op professioneel vlak
heel druk had. In die periode heb ik 't Pallieterke wel eens bijgestaan met
promotie, affiches en propaganda â oei, dat is een vies woord. Ik ben altijd
wel betrokken geweest bij het Pallieterke, al was het vaak achter de schermen.
U nam de 'sjerp' over van illustere voorgangers: Bruno De
Winter, Jan Nuyts en Leo Custers. Is er - buiten de namen van de medewerkers dan
- veel veranderd in al die jaren?
Ja, er is in al die jaren
toch wel wat veranderd. Ik zou u de Pallieterkes van in het begin kunnen laten
zien, ten tijde van Bruno De Winter. Dat zag er helemaal anders uit, qua lay-out
maar ook inhoudelijk. Onder Jan Nuyts werd het blad zeker radicaler op Vlaams
vlak. De laatste jaren heb ik ook gemerkt dat het minder satirisch is geworden.
Maar los daarvan denk ik dat de grote lijnen en het opzet van het begin wel
bewaard zijn gebleven. Wij willen de luis in de pels van de politiek zijn. Vaak
hard, soms met een knipoog.
Zit er na 65 jaar niet wat sleet op
de formule?
We denken daar over na. Ik weet niet of u de meest
recente nummers gezien hebt. Maar ook in vergelijking met zes maanden geleden is
er toch wel wat verandering merkbaar. Ik geef toe, met heel kleine stapjes. We
zitten nu eenmaal met een zeer trouw publiek dat niet meteen van grote
veranderingen houdt. Zo hebben we brieven en mails gekregen over het
kleurgebruik. Wij vonden dat een stap vooruit, maar sommige lezers reageerden
nogal fel: 'voor ons is dat niet nodig'.
Jullie publiek is
conservatiever dan de redactie?
Ja, dat is zo. En ze zien ook
overal staatsgrepen of complotten. Ha, 't is nu 'ne nieuwe', het gaat
veranderen, het wordt een 'mannekesblad'. Vaak ziet men een afzwakking van onze
lijn of standpunten, ook als die er niet zijn.
't Pallieterke
kampt wel een beetje met een oubollig imago.
Dat klopt
ongetwijfeld. Maar daar wordt aan gewerkt. Ik ben hier nu zes maanden en we
hebben nu zes nieuwe medewerkers, waardoor de gemiddelde leeftijd toch ergens
rond de 40 jaar zit. We hebben nog wel een paar 'oude knarren', maar die hebben
ook hun verdienste.
Vroeger hadden jullie een aantal ronkende
namen uit de journalistiek: Louis De Lentdecker, Jef Anthierens, Jan Merckx,
Karel Dillen, Jef Elbers, Mark Grammens... Vandaag niet meer. Is dat een
handicap?
Nee, dat is jammer maar geen handicap. Het is ook
niet omdat we geen bekende journalisten meer in de etalage zetten, dat ze niet
meer voor ons schrijven. Dat doen ze dan wel anoniem. Een gevolg van het
beruchte cordon sanitaire dat heel de Vlaamse Beweging heeft aangetast. Dat
zorgt ervoor dat mensen niet meer met naam en toenaam voor ons willen of kunnen
schrijven, want dan zijn ze hun job bij de krant kwijt...
Hoeveel lezers hebben jullie wekelijks?
(Lachend) Dat is het grootste geheim van Vlaanderen...
De kok laat niet in zijn potten kijken...
Ik
zeg altijd: 'het kan meer en het kan altijd beter'. Ik noem geen namen, maar ik
kan alleen maar vaststellen dat heel wat Vlaams Belang-mandatarissen en
(bestuurs-)leden geen abonnement hebben. Dat geldt trouwens ook voor de N-VA. Ik
vraag me dan dikwijls af waar zij hun achtergrondinformatie halen.
Is een blad als 't Pallieterke op termijn wel leefbaar?
Maar de hele schrijvende pers heeft het moeilijk
vandaag. Als je weet dat Gazet van Antwerpen van 200.000 exemplaren. gezakt is
tot 96.000. Op tien jaar tijd. Dat geeft te denken.
Ongetwijfeld ook door de redactionele koerswijziging: van
Vlaams en rechts-conservatief naar links of centrumlinks...
Inderdaad.
Voor een groot stuk door die koerswijziging. Ze hebben een deel van hun lezers
weggejaagd. Als die nu eens allemaal 't Pallieterke zouden lezen, dat zou leuk
zijn...
't Pallieterke is ontstaan uit de erfenis van
collaboratie en repressie. Hoe kijken jullie aan tegen het amnestiedebat dat
onlangs weer is opgeflakkerd? Is dat dossier politiek nog relevant?
Tja, politiek relevant? Ik denk niet dat er vandaag nog iemand
is die zijn keuze in de stembus laat bepalen door het standpunt van een partij
in het amnestiedossier, of dat nu pro of contra is. De N-VA heeft het zelfs niet
meer in haar programma staan. Ik denk dat het Vlaams Belang de enige partij moet
zijn. Is het nog relevant? Ja, ik denk het wel. Omdat het een stuk van onze
geschiedenis is. Omdat men nu relativeert wat er toen in de repressie is
gebeurd. De perceptie is in elk geval dat het de bedoeling van de repressie was
om de Vlaamse Beweging te kortwieken of helemaal uit te schakelen. Het gaat
daarbij niet over oorlogsmisdadigers, daar is iedereen het over eens.
Ja, bij ons in de familie was er een
gerespecteerde onderwijzer. Die man had nooit gecollaboreerd, maar hing op 11
juli wel een Vlaamse Leeuw uit. Dat alleen al was genoeg om hem na de oorlog op
te sluiten. Een tante was bij de DMS (Dietse Meisjesscharen), amper 15 jaar bij
het einde van de oorlog. Ze werd opgesloten in een leeuwenkooi, maar wat kon dat
arme kind daar aan doen? Die heeft nooit iemand kwaad gedaan. Waarom moet je zo
iemand in een 'leeuwenkot' smijten, een week zonder eten? Men vergeet dat die
dingen gebeurd zijn, maar die mensen zijn wel gekraakt en velen hebben zich
nooit meer durven engageren in de Vlaamse Beweging. Hun enige uitlaatklep was
het stemhokje, als ze hun burgerrechten tenminste nog hadden. En het
Pallieterke. Als troost. Het Pallieterke werd toen binnengesmokkeld in de
gevangenissen en interneringskampen. Het was een troostblad, waarin ze steun
vonden en waaraan ze zich konden optrekken.
Het Pallieterke is
een buitenbeentje in de Vlaamse perswereld. 'Extreemrechts', 'ranzig', zeggen
sommigen. Liggen jullie wakker van die etiketten?
Ach nee,
wakker liggen we daar niet van. Ik lees het Pallieterke nu al zes maanden heel
intensief en ik vraag mij af wat daar 'extreemrechts' aan is. Natúúrlijk zijn
we niet links, dat is duidelijk. Maar het conservatieve, extreem-katholieke vind
je niet meer terug. De tijden zijn veranderd.
Als de rest van de
pers links is, ben je natuurlijk al snel extreemrechts...
Ja,
dat klopt. Wij hebben heel lang de stempel van een 'Vlaams Belang-blad'
gekregen? Waarom? Omdat wij de enige zijn waar jullie nog aan bod komen of af en
toe zelfs een forum krijgen. Maar ik wil die perceptie wel veranderen. Wat mij
betreft zijn niet alleen de kiezers van het Vlaams Belang, maar ook die van de
N-VA een leespubliek. Wij worden trouwens ook gelezen in CD&V-kringen, of
bij de VLD of op het stadhuis van Antwerpen... Wij komen vaak bij mensen terecht
waarvan je het niet zou denken.
Het Vlaams-nationalisme is de dominante factor
geworden in het politieke landschap, maar het is wellicht nog nooit zo verdeeld
geweest. In welke mate ondervinden jullie hinder van die tweespalt tussen Vlaams
Belang en N-VA?
Het grootste abonnementenverlies dateert van
'76-'77-'78, in de nasleep van het Egmontpact. 't Pallieterke heeft toen
duidelijk anti-Egmont gekozen en dat heeft ons heel wat abonnees gekost. Voor
een aantal N-VA'ers die uit de VU komen, is dat nog altijd een reden om 't
Pallieterke niet te lezen. Nadien is er dan nog een probleem bijgekomen: na
'Zwarte Zondag' kwam er het cordon sanitaire. We zijn nu 20 jaar verder en
kunnen alleen maar vaststellen dat het cordon heel de Vlaamse Beweging heeft
meegesleurd. Al wat Vlaams is, is verdacht. En al wie zich niet openlijk
distantieert van het Vlaams Belang is verdacht. Dus is ook 't Pallieterke
uitermate verdachte lectuur. Dat gaat soms heel ver. Zo heb ik in het ANZ
(Vlaams Nationaal Zangfeest) gesprekken meegemaakt tussen Hugo Portier en Peter
Vandermeersch (toen nog hoofdredacteur van De Standaard). 'Waarom schrijven
jullie niets over het Zangfeest (vooraf of erna) tenzij het heel negatief is?',
vroegen we. Vandermeersch heeft toen vlakaf gezegd: 'zolang jullie niet openlijk
afstand nemen van het Vlaams Belang, gaan we daar niks over schrijven'. Dat is
toch waanzin.
De traditionele media hebben dat cordon
kritiekloos gevolgd en overgenomen...
Inderdaad. Al wat Vlaams
is, vals is... En het Pallieterke - als uitlaatklep van die Vlaamse Beweging -
deelde in de klappen.
Een stoute vraag. Het Pallieterke heeft
heel lang de stempel gedragen van 'spreekbuis van het Vlaams Blok/Vlaams
Belang'. Tegenwoordig lijkt de sympathie eerder uit te gaan naar de N-VA?
Als je in de hoek zit waar de klappen
vallen, lijkt het al snel 'iedereen is tegen ons', terwijl dat niet altijd het
geval is...
Zo is het. Na jullie immigratiecongres kreeg ik
boze lezersbrieven omdat we daarvan geen verslag hadden gebracht. Maar dat is nu
eenmaal onze redactionele lijn. We doen niet aan partijpolitiek en brengen geen
congressen. Nogmaals: mensen zien heel vaak complotten, ook als die er niet
zijn. Ik kan jullie gerust stellen. We leveren soms kritiek op het Vlaams
Belang, maar ook op de N-VA hoor. We dragen er zorg voor dat beide partijen
evenwichtig aan bod komen en dat we ze even kritisch aanpakken. Zolang we uit
beide hoeken wel eens het verwijt krijgen: 'je bent te veel pro Vlaams Belang',
of 'te veel pro N-VA', zitten we nog goed, denk ik.
Als we de
politieke situatie nuchter bekijken, moeten we vaststellen dat de
participatiestrategie van de N-VA ook nog niet veel heeft opgeleverd. Waar staan
jullie in de keuze tussen het participationisme (N-VA) aan de ene kant en de
principiële afwijzing van Belgische onderhandelingen en staatshervormingen
(Vlaams Belang) aan de andere kant?
Veel valt er op dit
ogenblik niet over te zeggen. Grote toegevingen zijn er nog niet gedaan. Er
wordt hier en daar wel wat gefluisterd, maar er is nog niks officieel. Er is
vooralsnog geen regering en de Franstaligen beginnen te beseffen dat er iets
schort.
Hoe kijken jullie aan tegen de
regimecrisis en de golf van neo-belgicisme bij de zogenaamde culturele elite,
artiesten, BV's?
Dat is voer voor satire natuurlijk. Maar die
collaboratie van de 'Vlaamse intellectuele elite' met de andere kant is
onbegrijpelijk. Dat zie je alleen in Vlaanderen. Ik ken geen Waal die het
opneemt voor ons. In Vlaanderen is de situatie heel anders. Kijk maar naar De
Standaard, dat wordt echt gênant. Die zitten nu helemáál in het Belgische,
anti-Vlaamse kamp. Gek, want niet alleen Vlaanderen wordt beter van meer
autonomie en bevoegdheden. Alleen lijken compromissen niet meer mogelijk.
'Compromis' is nog altijd een vies woord binnen de Vlaamse
Beweging...
Ja, maar op bepaalde vlakken zal je wel
compromissen moeten sluiten. Bijvoorbeeld op het financiële vlak: besparingen,
werklozen, ziekteverzekering. Waar we absoluut geen compromissen over kunnen
afsluiten is het afstaan van grondgebied, de Vlaamse faciliteitengemeenten...
Die zijn van ons en daarover kan niet gemarchandeerd worden. Als we BHV niet
goed splitsen, of de faciliteitengemeenten worden bij Brussel gevoegd, dan is
het hek helemaal van de dam. Dan zitten we binnen een paar jaar weer met
problemen. En dan zal het over Dilbeek gaan, over Denderleeuw of Zemst...
Spijtig dat die intellectuelen het wezen van de verfransing niet zien of
niet kennen. Die vinden het blijkbaar heel normaal dat er in Dilbeek bij de
bakker Frans gesproken wordt. Maar als jij een frituur opent in Barcelona, dan
spreek je binnen de twee maanden Spaans en een mondje Catalaans. Om den brode,
omdat uw leverancier niks anders kent of uit respect. Maar hier? Die
Franstaligen komen naar hier, openen een zaak en vertikken het om de taal van de
streek te spreken. Potverdorie denk ik dan, we leven toch in België? Dat zijn
toch die mensen die het altijd hebben over federale solidariteit en loyauteit?
De echte incivieken zijn de Franstaligen...
Inderdaad. En die vinden in Vlaanderen gewillige collaborateurs zoals
een Mark Eyskens en vele anderen. Een Vandermeersch die nog nooit heeft gezegd
dat hij het spijtig vindt dat de Franstaligen zich niet aanpassen. Men zegt wel
eens dat die incivieken een uitstervend ras zijn, maar ze zijn er nog altijd, in
de adel, maar ook bij de Vlaamse goegemeente.
Verdampt België
zoals sommigen zeggen of hopen? Of zullen we er zelf wat moeten voor
doen?
Hoe lang geeft u België nog? Maken wij de Vlaamse
onafhankelijkheid nog mee?
Ik vrees dat België nog wel een tijd
zal meegaan. Ik ben niet zo optimistisch als vele anderen. Het zal in elk geval
geen Vlaamse revolutie zijn. Het zullen de Franstaligen zijn die de boel
uiteindelijk opblazen en die op zeker moment gaan zeggen: 'jullie willen te
veel, het hoeft niet meer voor ons'.
Aan Franstalige kant is men volop
bezig met scenario's voor 'plan B'. Kijk naar hun 'Wallo-Brux'. Aan Vlaamse kant
staat daar weinig of niks tegenover.
We hebben ook de neiging om onze
tegenstanders te onderschatten: de vakbonden, het hof, de adel, het VBO, de hele
linkerzijde. Die zullen België met hand en tand blijven verdedigen. En dan
spreek ik nog niet over de EU, waarvan we ook geen steun moeten verwachten.
"Het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om
te volharden." U kent de spreuk ongetwijfeld. Wat moeten we doen?
Ik denk dat de enige strategie die werkt, is: de Franstaligen het leven
zuur maken! Letterlijk en figuurlijk. Ze zodanig 'ambeteren en koeioneren' dat
ze het zelf aftrappen! We moeten ze elke dag opnieuw duidelijk maken dat we ze
beu zijn. En elke breuklijn die opduikt in de verf zetten en vergroten. De
barsten zijn er, we moeten er alleen elke keer opnieuw een wig indrijven. Tot de
boel eindelijk uit elkaar spat!
Stel dat het ooit zo ver komt. Dan geven
jullie een extra editie uit...
Dan geven wij een feestnummer uit en elke
lezer krijgt een fles champagne!
We houden u aan uw woord! Maar
dat feestnummer zal dan misschien ook het laatste nummer van 't Pallieterke
zijn?
Nee, ook in een onafhankelijk Vlaanderen zal een blad
nodig zijn dat de politiek kritisch volgt en zegt wat de anderen verzwijgen. Er
zijn nog genoeg maatschappelijke problemen die aandacht verdienen: drugs,
criminaliteit, immigratie, de opmars van de islam... Onafhankelijkheid is ons
streefdoel, maar niet het einde. Het einde van België betekent echt niet het
einde van 't Pallieterke.
Persmededeling Voorpost â 16 juli 2011 â Voorpost voert actie voor Vlaams karakter Kortrijk â Kortrijk Vlaams, Kortrijk troef !
Vandaag voerden een 35-tal militanten van de
Vlaams-nationalistische en heel-Nederlandse beweging Voorpost actie in Kortrijk.
In deze stad werd ter gelegenheid van de Franse nationale feestdag zwaar
publiciteit gevoerd. Daar hebben wij geen probleem mee, ware het niet dat deze
campagne Kortrijk verkocht als een quasi-Franse stad.
Onze militanten trokken, gewapend met Vlaamse
Leeuwenvlaggen, pamfletjes waarin het Vlaamse karakter van Kortrijk toegelicht
werd, en kleine Leeuwenwimpels de winkelstraten in. Daar deelden zij aan de
schaarse winkelaars het slechte weer zat daar voor veel tussen de pamfletjes
uit en aan de kinderen de Leeuwenwimpels.
De actie werd positief onthaald door de
winkelaars en verliep geheel zonder incidenten.
Kortrijk heeft een middenstand om fier op te
zijn, een middenstand van noeste werkers, dappere doorzetters en initiatiefrijke
denkers. Een middenstand, kortom, die zo Vlaams is als maar zijn kan.
Kortrijk heeft ook een unieke ligging. Dicht
bij de schreve, centraal in het oude Graafschap Vlaanderen, in het midden
tussen onze Vlaamse hoofdstad Brussel en het historisch even Vlaamse Bonen
(tegenwoordig Boulogne-sur-Mer), tussen Brugge en Dowaai (Douai). Kortrijk en de
Leiestreek hebben eigen streekproducten, Kortrijk en West-Vlaanderen als geheel
hebben eigen volksgebruiken, Kortrijk en het Vlaanderen dat langs beide kanten
van de schreve ligt hebben een eigen rijke geschiedenis. Die geschiedenis, die
gebruiken, die producten gebruiken om klanten van overal ter wereld, ook van aan
de andere kant van de schreve, aan te trekken, daar kan Voorpost zich voor de
volle honderd procent achter scharen. Handelaars die dat doen, kunnen dan ook op
onze volle steun rekenen.
Een stadsbestuur dat echter via de koopmanszin
van zijn inwoners doet wat in zoveel eeuwen niet gelukt is, zijnde de Vlaamse
stad Kortrijk verfransen, dat kan niét op onze steun rekenen. Kortrijk wordt
omwille van zijn ligging al meer dan genoeg bedreigd door de verfransing, het is
niet nodig die commercieel in de hand te werken. In Kortrijk hoort de Vlaamse
Leeuw te wapperen, niet de Franse driekleur. Kortrijk Vlaams, Kortrijk
troef!
Een maand geleden wisten in één weekend drie criminelen te
ontsnappen uit de gevangenis. Gisteren was het opnieuw prijs toen een Roemeense
zigeunerin, die vermoedelijk deel uitmaakt van een rondtrekkende dievenbende,
erin slaagde over de muur van het Mechelse gerechtsgebouw te klauteren en
vervolgens de benen te nemen.
Het is niet bepaald de eerste keer dat een
gevangene uit een gerechtsgebouw ontsnapt. Een van de meest spectaculaire
ontsnappingen vond in 2009 plaats, toen drie zware gangsters uit het Brusselse
gerechtshof wisten te ontkomen. Twee jaar na datum blijft de vraag of van de
maatregelen die destijds in het vooruitzicht werden gesteld om de beveiliging in
en rond gerechtsgebouwen te verbeteren, ondertussen veel in huis is gekomen. In
Mechelen blijkt dat alleszins niet het geval, getuige daarvan de al jaren
aanslepende klachten van de magistraten. Ook persrechter André Van Praet klaagt
vandaag (in Gazet van Antwerpen) aan dat er de voorbije jaren nauwelijks wat aan
de beveiliging is gedaan: Zelf werk ik hier al twintig jaar, maar daar heb ik
nauwelijks ingrepen zien gebeuren om de veiligheid van magistraten en griffiers
te verhogen. Er zijn heel wat tekorten op het vlak van beveiliging.
Blijkbaar is het dus ook deze keer allemaal bij de typisch Belgische
aankondigingspolitiek gebleven. Eén pluim mogen de opeenvolgende
justitieministers in dit land op hun hoed steken: met de opeenvolgende
ontsnappingen van de voorbije jaren werd op een originele manier iets gedaan aan
het probleem van de overbevolking in de gevangenissen.
De
leeuwenvlag aan het hek vóór de villa van de Eeklose N-VA-voorzitter werd op het
feest van 11 juli in brand gestoken. Het Vlaams Belang wil de N-VA-voorzitter
depanneren door hem - gratis - een nieuwe leeuwenvlag te schenken, per slot van
rekening is zijn verbrande vlag een Vlaams Belang-exemplaar dat onze partij
gratis verdeelde naar aanleiding van 11 juli. Aangezien de N-VA-voorzitter zijn
vorige vlag dus ook via het Vlaams Belang verkreeg, herkenbaar aan een op het
Vlaams Belang-logo gelijkende leeuw (zie hieronder), willen wij hem ook ditmaal
een vlag cadeau doen. De Vlaamse partijen in Eeklo moeten immers voor alles één
front vormen. De verbaasde reactie van de Eeklose N-VA op het voorval door te
stellen dat de Belgische driekleur en Vlaamse vlag toch al tientallen jaren -
broederlijk - naast elkaar hangen,' bewijst echter dat de N-VA op twee gedachten
hinkt: een Belgische en een Vlaamse. Het Eeklose Vlaams Belang daarentegen stelt
ondubbelzinnig dat de Belgische en Vlaamse vlag als water en vuur zijn: de
Belgische driekleur staat symbool voor de federale constructie die de toekomst
en welvaart van Vlaanderen niet alleen hypothekeert maar zelfs ondermijnt.
Staatshervormingen binnen het Belgische kader kunnen gewoonweg niets
fundamenteels opleveren dat die onrechtvaardige verhoudingen ten gronde
verandert. Het Vlaams Belang wil dan ook de ontbinding van de Belgische staat en
de oprichting van de Vlaamse Republiek in plaats van gemorrel aan de Belgische
instellingen.
- De laatste Belgische troepen mobiliseren voor wat wel eens het slotoffensief
zou kunnen worden. Belgicistische perscommentatoren, politici en politicologen
spuwen dezer dagen vuur en bloed nu Bart De Wever de desastreuze nota van Di
Rupo heeft gekelderd. We hadden het voorspeld: zodra de N-VA een bedreiging
wordt voor het voortbestaan van België, is het uit met de liefde in de media.
Ook CD&V moet het zwaar ontgelden. Her en der wordt geschreeuwd om
dan maar een regering te vormen zónder de N-VA. Een regering dus die door het
stof kruipt voor de Franstalige eisen. Als dat gebeurt zit de N-VA samen met ons
in hetzelfde schuitje, een Belgisch cordon sanitaire. Wat nog maar eens bewijst
dat het cordon in de eerste plaats werd uitgevonden om de
onafhankelijkheidspartij Vlaams Blok/Vlaams Belang de pas af te snijden.
Luc Van der Kelen (Het Laatste Nieuws) spot met de droom van een
Vlaamse natie, een volk dat staat wordt en noemt nationalisme een anachronisme
in onze tijd. Een hol argument, zeker uit de mond van de met uitsterven
bedreigde club voorvechters van het unitaire Belgische nationalisme. Bij gebrek
aan een Belgisch volk, een Belgische taal en een Belgisch natiegevoel, ontkent
de progressieve elite dan maar het bestaan van een Vlaams volk, schrijft
Bruno Valkeniers in een reactie.
De voorzitter van Vlaams Belang
verwijst in zijn column naar de Tsjechen en Slowaken, Esten, Letten en
Litouwers, Kroaten en Slovenen die nog niet zolang geleden hun vrijheid
veroverden. Dat bevrijdende volkse nationalisme is niet egoïstisch, in zichzelf
gekeerd of voorbijgestreefd. België is het échte anachronisme. Maar dat
anachronisme is bijna verleden tijd. Het onafhankelijke Vlaanderen komt eraan.
Het is alleen nog maar een kwestie van tijd.
Na
een kaartje huis-aan-huis vorige week ging de afdeling Zelzate op zoek naar de
Vlaamse Zelzatenaren en vond opnieuw een 40-tal vlaggen die allemaal prompt op
een 'Vlaamse Leeuw'-biertje werden getrakteerd. Wie wel ontbrak was... het
gemeentebestuur. Dat ze het geel-zwart niet graag zien komen weten we wel maar
dat de gemeente zijn laars lapt aan de decretale verplichtingen? Dat is ook weer
een nieuwe....
'We hadden gezworen dat we nooit aan zelfvernietiging zouden
doen. En dan gebeurt het toch.' Humo sprak met Filip Dewinter,
indien niet wijzer dan toch zeker ouder geworden.
Terwijl we via de noodtrappen en de kelder het Huis van de Vlaamse
Volksvertegenwoordigers verlaten, zegt Filip Dewinter (48), met de hem eigen
grijns: 'Ik heb dit écht niet geënsceneerd!'
Er is brandalarm in de kantoren van het Vlaams Parlement, waar
Dewinter als fractievoorzitter van het Vlaams Belang
een ruime werkkamer bewoont, en hij begrijpt dat ik het brandalarm
meteen verbind met het alarm in zijn partij. Honderdduizenden kiezers zijn de
jongste jaren gaan lopen, en recent is ook een uittocht van kopstukken begonnen.
Met Koen Dillen, zoon van stichter Karel
Dillen, en Frank Vanhecke, van 1996 tot 2008 Dillens
opvolger als voorzitter, zijn het de voorste mannen die verdwijnen. Onder de
bomen van het Vrijheidsplein zetten we het gesprek voort en serveer ik Dewinter
een uitspraak van hem van een paar jaar geleden: 'Telkens wanneer de situatie
voor ons wat moeilijker wordt, verander ik in een soort Duitse herder die de
kudde bijeenhoudt en vooruitdrijft.' Weer die grijns, en dan dit antwoord: 'Er
is nog genoeg kudde over om mijn taak als Duitse herder voort te zetten.' Hij
houdt zich sterk, de feitelijke leider van het Vlaams Belang. Nu zijn partij
nog. Een weekend eerder, zeg ik hem, was er een braai van de afdeling Lier in
Visput Moed en Geduld.
HUMO We hebben afgesproken om door de recente geschiedenis van het
Vlaams Belang te lopen, en ik zal maar op een mooi moment beginnen: het
zegebulletin bij de Vlaamse verkiezingen van 13 juni 2004. Bijna een miljoen
Vlamingen stemden VB. De partij was doorgedrongen in alle lagen van de
bevolking, wees verkiezingsonderzoek uit, en de boegbeelden Filip Dewinter en
Frank Vanhecke waren 'razend populair'. Uw gelukkigste politieke
periode? Filip Dewinter: «Natuurlijk, want het was méér dan een
verkiezingsoverwinning. We waren net veroordeeld voor racisme door het Hof van
Beroep in Gent, en dit was een vrijspraak door het volk.»
HUMO Door een kwart van 'het volk' dan
toch. Filip Dewinter: «De publieke opinie pikte het
duidelijk niet dat een partij veroordeeld werd door een rechtbank. Een partij
moet worden beoordeeld door de kiezer. Maar er was niet alleen euforie die
avond, er waren ook twijfels: hoe doen we dit in hemelsnaam ooit nog beter?
What goes up, must come down... Want het waren unieke omstandigheden.
Niet alleen was er de enorme boost door het proces; de VLD had, samen met
CD&V, net zijn kiezers verraden door de vreemdelingen stemrecht toe te
kennen, en er was verder geen concurrentie: van N-VA was nauwelijks sprake, van
Lijst Dedecker had men nog nooit gehoord. Wij waren een zwart gat dat alle
stemmen ter rechterzijde aantrok.»
HUMO Voor Bart De Wever was Yves Leterme toen de politicus van het
jaar. In een poging CD&V electoraal te doen standhouden speelde hij toen met
het kartel de Vlaamse kaart, en dat zullen we geweten hebben: het einde van het
land wordt sindsdien elke dag besproken, het separatisme is genormaliseerd. Als
Vlaams-nationalist moet u Leterme wel koesteren als een held. Filip
Dewinter: «Niet echt (lachje). Leterme heeft wel de
sirenenzang gelanceerd om Vlaams-nationale stemmen naar het kartel te lokken,
maar op het spierballengerol zijn er nooit daden gevolgd. Hetzelfde met
De Wever nu, die een Leterme II wordt. Van mij krijgen ze geen
applaus, maar het wordt de burger intussen wel duidelijker dat België geen
toekomst heeft. N-VA, CD&V, SP.A en Open VLD kiezen zelf onbewust voor de
verrotting.»
HUMO Terwijl u bewust voor een verrottingsstrategie
kiest? Filip Dewinter: «Nee, ik heb altijd een
positief voorstel gelanceerd: Vlaamse onafhankelijkheid, de Vlaamse republiek,
door afscheiding als het moet. Maar als door hun verrottingsstrategie België als
een rottend lijk uit elkaar valt, ook goed. Hóé het gebeurt zal mij een zorg
zijn, als het maar gebeurt.»
HUMO In 2004 veranderde het Vlaams Blok van naam. Maar aan dat nieuwe
Vlaams Belang hebt u weinig plezier beleefd. Spijt achteraf?
Filip Dewinter: «Het is niet van harte gebeurd,
laat dat duidelijk zijn. Maar goed, soms moet het riet plooien om de storm te
overleven - als het maar weer recht komt. We móésten van naam veranderen, het
risico was te groot dat de veroordeling bijkomende problemen zou opleveren. En
we hadden ook een tactisch doel met die nieuwe naam, geef ik toe: met een
propere lei beginnen, een nieuwe start nemen en doorgroeien tot een brede
volksbeweging. Maar ik geef toe: ik praat Belang, maar ik denk nog altijd Blok.
Blok en Belang zijn voor mij nog altijd één en dezelfde partij.»
HUMO U kondigde zelf een breuk aan met het verleden, maar die is er
nooit echt gekomen. In feite was u op een spreidstand uit, met een softere en
een vuilere poot - kwestie van álle muizen te kunnen vangen.
Filip Dewinter: «We hebben het kind niet met het
badwater weggegooid, dat is waar. We zijn vuil genoeg gebleven om nog
aantrekkelijk te zijn voor het radicalere deel van onze kiezers. Want we moesten
wel electoraal kunnen overleven als de operatie 'doorbreek het cordon' niet zou
lukken. Ze ís niet gelukt, en we hébben het overleefd, zij het met een kleiner
percentage kiezers. Alles overboord gooien zou fout geweest zijn, en niet
eerlijk ten opzichte van de stichters van de partij. We kunnen nog altijd in de
spiegel kijken: we zijn voldoende trouw gebleven aan het originele concept om te
overleven. Want dat is het gevaar: kijk naar de FPÖ van Haider
in Oostenrijk. Die partij heeft een totale uitverkoop van haar
programma gehouden om toch maar in de regering te zitten, en heeft zich zo kapot
geregeerd. Wij hebben een béétje water in de wijn gedaan, maar het moest wijn
blijven, en als het kon goeie wijn.»
HUMO Bent u, zoals Tom Cochez het opschreef in zijn boek 'Eigen
belang eerst', door een soort hybris bevangen na die spectaculaire overwinning
in 2004? U rook toen dat een overwinning in Antwerpen bij de
gemeenteraadsverkiezingen 2006 een haalbare kaart was.
Filip Dewinter: «Ja, absoluut! Ik besefte dat het
mogelijk was in Antwerpen het cordon te breken. En ik heb alles op alles
gezet.»
Lees het volledige interview in Humo 3697 van 12/07/'11
Vandaag om 11 uur, aan de vooravond van 11 juli 2011, heeft een
groep Vlaamsnationalisten in het Vlaams Parlement de stichtingsakte ondertekend
van een nieuwe Vlaamse onafhankelijke vakbond: de Vlaamse Solidaire Vakbond
(VSV).
Kamerlid Guy D'Haeseleer lichtte toe dat de oprichting van deze
vakbond noodzakelijk is om bij de sociale verkiezingen van 2012 het
ondemocratische monopolie op het indienen van kandidatenlijsten van ABVV, ACV en
ACLVB aan te klagen. ' De Vlaamse werknemer moet een andere keuze krijgen dan
kiezen tussen belgicisten, belgicisten en belgicisten', zo klonk
het.
Voorzitter Rob Verreycken koppelde de oprichting aan de politieke
evolutie in Vlaanderen. 'Vandaag stemt minder dan 50% van de Vlamingen voor
CD&V, VLD en SP.a, maar hun vakbonden ACV, ABVV en ACLVB houden wel nog
steeds 100% in handen van het recht op indienen van lijsten bij de sociale
verkiezingen in de bedrijven. Wij zijn niet tegen vakbonden, maar integendeel
voor échte syndicale keuzevrijheid voor de Vlaamse werknemers.'
De VSV
heeft als Vlaamsnationale vakbond de steun en sympathie van Vlaams Belang, maar
het is niet de vakbond van het VB: 'we hopen dat velen die onze Vlaamsnationale
overtuiging delen gaan meewerken', zo klonk het.
De VSV is een vakbond in
oprichting die onmogelijk vandaag al de activiteiten kan ontplooien die een
monopoliebond ontplooit. Daarom worden geen leden aangeworven en wordt ook geen
lidgeld gevraagd. VSV zoekt wel sympathisanten en medewerkers.
Een
symphatisant kan zich melden door aan te sluiten bij de Facebookpagina van VSV, of door zich in te schrijven op een
rondzendlijst door een mail 'inschrijven' te sturen naar info@vlaamsevakbond.be.
Een medewerker is door scholing of ervaring thuis in de
juridisch-administratieve details van een bepaalde arbeidssector en wil andere
Vlamingen gratis advies geven; hij is welkom om zich te melden via info@vlaamsevakbond.be.
Als
eerste belangrijke doel wil VSV in 2012 het monopolie van ABVV, ACV en ACLVB bij
de sociale verkiezingen aanvechten. Daarvoor wil men in 2012 geldige
kandidaturen indienen in bedrijven voor kaderleden, die mogen deelnemen met 10%
van de handtekeningen van hun collega's. Kaderleden die daaraan willen meewerken
wordt vriendelijk verzocht zich te melden via info@vlaamsevakbond.be. De
website van de VSV is te bereiken via vlaamsesolidairevakbond.org
Sinds 2010 stemt minder dan 50% van de Vlamingen voor CD&V, VLD en SP.a. Maar de met hen verbonden zuilvakbonden ACV, ACLVB en ACLVB houden wel agressief vast aan 100% van het monopolie op het indienen van lijsten bij de sociale verkiezingen in de bedrijven. Dat moet ophouden; vandaar een nieuwe vakbond VSV!
Uit de statuten van de Vlaamse Solidaire Vakbond VSV
De vereniging stelt zich tot doel: de behartiging van de belangen van de bevolking van Zuid-Nederland (Vlaanderen) en Noord-Nederland (Nederland) en van de bij haar aangesloten leden, in de meest algemene zin, zowel op materieel als moreel vlak, ten bate van meer welzijn en welvaart.
De vereniging verdedigt deze belangen in de meest ruime zin, waaronder de sociaal-economische verhoudingen, het individueel en het collectief overleg, het sociaal-economische beleid in Vlaanderen, Nederland, hun buurlanden, Europa en de wereld.
De vereniging wil zonder afbreuk te doen aan haar brede doelstelling in het bijzonder deelnemen aan sociale verkiezingen en haar leden bij de deelname daaraan bijstaan, en zich verzetten tegen discriminatie op basis van politieke of syndicale overtuiging en haar leden daartegen beschermen.
De vereniging is ervan overtuigd dat voor de bevordering van solidariteit, welvaart en welzijn in Vlaanderen de vorming van een Vlaamse staat noodzakelijk is. De Vlaamse staat moet voor de vereniging solidair, democratisch en republikeins zijn.
De vereniging vertrekt vanuit het beginsel van de solidariteit, waarbij in de organisch gegroeide samenwerkingsverbanden van de samenleving, in het bijzonder gezin, familie, lokale gemeenschap, onderneming en volksgemeenschap, solidariteit als basisprincipe wordt genomen waaruit zowel rechten als plichten voortvloeien. De mens heeft als lid van de gemeenschap de plicht waar mogelijk door arbeid solidair bij te dragen aan gemeenschappelijke welvaart en welzijn. De mens heeft als lid van de gemeenschap recht op zinvolle arbeid voor een eerlijk loon en op solidaire hulp en steun van de gemeenschap indien nodig. Zowel werknemer als werkgever zijn hoeder en drager van deze rechten en plichten, gegrond in het principe van de solidariteit.
De vereniging wijst af: de klassenstrijd en de daaruit voortvloeiende klassenhaat zoals gepromoot door het socialisme, en de afbraak van alle grenzen en regels en de daaruit voortvloeiende maatschappelijke ontwrichting door het onbeperkte kapitalisme en globalisme zoals gepromoot door het liberalisme.
De vereniging ziet haar werking uitsluitend in de context van een democratische rechtsstaat. Zij wijst eender welke praktijk en ideologie af die ervoor pleit hetzij de rechtsstaat, als behoeder van de fundamentele rechten en vrijheden waaronder het recht op vrije meningsuiting, te ondermijnen, hetzij de democratie, als waarborg voor en uitdrukking van de wil van het volk, te beperken.
De vereniging kan alle middelen aanwenden die tot de verwezenlijking van het doel rechtstreeks of onrechtstreeks bijdragen.
Voorpost zal geen tweede Egmontpact tolereren, van niet één Vlaamse partij
Het is allicht onnodig er nog op te wijzen dat etappe nummer zoveel in de belgische regeringsvorming, de zogenaamde nota Di Rupo, is afgelegd. Het zal wellicht ook niet onverwacht zijn dat Voorpost zich niet aan de kant der (gematigd) gelukkigen schaart bij het lezen ervan.
Zelfs een gedeeltelijke lezing we zijn zo vrij onze eerste aandacht te besteden aan de belgische staatshervorming leert ons dat het een nieuwe ramp voor Vlaanderen wordt als de Vlaamse partijen zich hier in meerderheid achter scharen.
In het plan Di Rupo wordt Brussel-Halle-Vilvoorde dan wel gesplitst, maar tegen een volkomen onaanvaardbare prijs voor Vlaanderen (terwijl die splitsing niet eens een prijs mag hebben): de faciliteitengemeenten worden deel van de Brusselse kieskring, de apparentering tussen de Vlaams-Brabantse en Brusselse lijsten wordt onmogelijk gemaakt, de omzendbrief-Peeters aangaande de faciliteiten wordt naar de prullenbak verwezen, het tweetalige Grondwettelijk Hof neemt de bevoegdheid inzake de benoeming van de burgemeesters in de faciliteiten grotendeels over, en de Franstaligen krijgen hun très grand Bruxelles. Bovendien komen er tweetalige lijsten in Brussel, wat niet minder betekent dan het einde van de gegarandeerde politieke vertegenwoordiging van de Vlamingen in hun eigen hoofdstad, de taalwetgeving voor de lokale besturen wordt de facto afgeschaft, en Brussel wordt daarvoor ook nog eens beloond met een blanco cheque van 461 miljoen euro ... per jaar. Om nog maar te zwijgen van de fiscale autonomie die zelfs niet kan ruiken aan wat in de resoluties van het Vlaams parlement werd geëist, het creëren van een federale kieskring, het laten samenvallen van de verkiezingen (en het daarmee compleet onderhorig maken van het Vlaamse niveau aan het Belgische), en we vergeten nog wel een paar dingen.
Laat duidelijk zijn dat deze nota nooit zelfs maar een basis voor onderhandelingen kan zijn. Niets van in bovengenoemde paragraaf genoemde zaken is ook maar enigszins aanvaardbaar voor de Vlaamse Beweging. De Vlaamse partij die vindt van wel, die heeft niet alleen Vlaanderen verkocht, maar ook zichzelf. Voorpost zal géén tweede Egmontpact tolereren, vanwege geen énkele partij.
Dit plan is géén verdienstelijke inspanning (dixit CD&Ver Carl Devlies), dit plan mag er absoluut niét toe leiden dat Vlaamse partijen hun taboes laten vallen (dixit PSer Paul Magnette), dit plan dient wel degelijk radicaal afgewezen te worden en een compromis betekent hier op geen enkele manier winst voor Vlaanderen. Voorpost roept dan ook, samen met de rest van de Vlaamse Beweging, in het bijzonder de N-VA, maar ook alle andere Vlaamse partijen, op niet toe te geven aan de druk en Vlaanderen niet te verkopen.
Er is en blijft immers nog steeds een alternatief. Misschien niet aanvaardbaar voor de Walen, maar aan hen zijn de Vlaamse partijen dan ook geen verantwoording schuldig. Dat alternatief heet Vlaamse onafhankelijkheid en dat alternatief zal gerealiseerd worden op de dag dat de Vlaamse partijen leren dat het binnen België eenvoudig niet meer kan. De tijd voor dat besef is nu méér dan gekomen. Gedaan met geven en toegeven, tijd voor het onafhankelijke Vlaanderen!
Vlaams Belang Zelzate wenst de inwoners een strijdbare Vlaamse Feestdag
Het politieke jaar loopt ook in Zelzate stilaan op zijn einde. Een
jaar waar het Vlaams Belang - zonder vertegenwoordigers in de raad - zwaar
gewogen heeft op het lokale bestuur. De zenuwachtigheid in de lokale politiek is
enorm: de SP.a moest steun zoeken bij de communistische Partij van de Arbeid om
de meerderheid in stand te houden en de Open VLD probeert geloofwaardig te
worden op de rechtervleugel van de politiek. Maar alle partijen weten dat
volgend jaar het vooral het resultaat van het Vlaams Belang zal zijn dat de
aandacht zal trekken.
Net als vorig jaar wensen de Vlaams Belang
militanten alle inwoners een prettige feestdag met het kaartje hiernaast. En op
11 juli zullen de Zelzaatse militanten vooral de Zelzatenaren bezoeken.
Wie echter nog niet in het bezit is van een leeuwenvlag en er toch nog eentje wil bekomen kan naar aanleiding van de jongste campagne en met het oog op de Vlaamse feestdag, opnieuw een leeuwenvlag bestellen. Sms vlag + naam en adres naar 3111 (0,50 euro per sms) en u ontvangt een gratis leeuwenvlag!
Met de nodige scepis nam ook het Taal Aktie Komitee (TAK) vanmiddag kennis van de onderhandelingsvoorstellen van Elio Di Rupo. Welke inspanningen de Vlaamse onderhandelaars ook nog zullen leveren, nu reeds is duidelijk dat het eventuele resultaat van die gesprekken nooit in verhouding zal staan tot de aandrang waarmee Vlaanderen op 13 juni 2010 om verandering vroeg.
Zoals we op basis van eerdere onderhandelingsposities konden verwachten is de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde (we beperken ons in een eerste reactie tot dit dossier) net zo goed de splitsing van Halle-Vilvoorde zelf. De zogenaamde randgemeenten worden afgesplitst van de rest van Halle-Vilvoorde en worden samengebracht in een nieuw kanton. Binnen dit kanton zal de kiezer kunnen kiezen voor ofwel Brusselse lijsten, ofwel Vlaams-Brabantse lijsten. De hoofdplaats van dit kanton wordt handig in Sint-Genesius-Rode gelegd. Nu al kunnen we er gif op innemen dat verkiezingen in dit kanton zullen uitdraaien op een talentelling. Verkiezing na verkiezing zal de druk om de zes verder los te laten opgevoerd worden. Door Sint-Genesius-Rode een grote symbolische waarde te geven in deze constructie, verzekert Franstalig België er zich van dat de corridorgemeente niet achterblijft wanneer het statuut van de randgemeenten verder evolueert ... de zo gezochte territoriale eenheid tussen Brussel en Wallonië wordt aldus realiteit.
Vlaanderen moet voorts aanvaarden dat Franstaligen (zetelend in het Grondwettelijk Hof) zich mogen uitspreken over alle taalgeschillen in de randgemeenten, inclusief de omzendbrieven Peeters en de benoeming van de burgemeesters. Deze nieuwe bevoegdheid voor het Grondwettelijk Hof beperkt zich overigens niet tot de zes, maar zou evengoed gelden voor ... bijvoorbeeld Voeren.
Ook inzake ruimtelijke ordening (!), werk en mobiliteit om er enkele te noemen moet Vlaanderen inmenging vanuit Brussel (en zelfs Wallonië) dulden. Een bijzondere wet moet voorzien in de oprichting van een grootstedelijke gemeenschap ter promotie van die samenwerking (cfr. BMR)
Tussendoor lezen we ook nog een pleidooi om het Minderhedenverdrag te ratificeren en de invoering van een federale kieskring (BHV wordt dus deels afgeschaft om het daarna terug in te voeren voor heel Vlaanderen)
De prijs die Vlaanderen voor de splitsing van BHV dient te betalen, wordt in Brussel nog verder opgedreven: - De taalwetgeving wordt er versoepeld. Aanwijzingen waarom de voorgestelde tweetaligheid van de dienst wel zou nageleefd worden hebben we niet. - Lijstverbinding tussen Vlaamse (of Waalse) en Brusselse lijsten is niet langer mogelijk - De positie van de Brusselse Vlamingen wordt verder verzwakt door de invoering van tweetalige lijsten bij de regionale verkiezingen. Het valt te vrezen dat Vlamingen die op dergelijke lijsten zullen mogen figureren, Vlamingen zullen zijn die op de eerste plaats in de pas lopen van hun franstalige broodheren - Bepaalde gemeenschapsbevoegdheden zouden in Brussel overgeheveld worden naar het Gewest - Jaarlijks krijgt Brussel 461 miljoen euro toegewezen
De splitsing van BHV zonder toegevingen - zoals destijds beloofd door ALLE Vlaamse partijen - is hiermee wel héél ver weg. Verder onderhandelen heeft ook weinig zin: voor elke angel die Vlaanderen eruit zal trekken, stopt Franstalig België een nieuwe in de plaats. Vlamingen en Franstaligen willen met het land een andere kant uit, Brussel-Halle-Vilvoorde ontsnapt daaraan niet. Zo simpel is het.
De tijd is rijp dat iemand daaraan de gepaste conclusie verbindt. En als onze politici dat niet doen zullen wij het voor hen doen. Afspraak op 18 september voor een betoging Dwars door Linkebeek tegen de francofone annexatiehonger en tegen Vlaamse toegevingen in de zes (info via www.dwarsdoor.be, een organisatie van TAK, VVB en HAVIKO)
Een eis van de Vlaamse Beweging is dat 11 juli een wettelijke
feestdag wordt. Helaas blijft het steeds bij vage intenties.
In heel wat gemeenten is 11 juli verwaterd tot een
feestzitting met receptie waar politieke uitspraken die naar meer Vlaanderen
gaan geschuwd worden.
Ondertussen maakt de huidige institutionele crisis duidelijk
dat het beschermen van onze welvaart binnen de Belgische context niet langer
mogelijk is. De plannen van Elio Di Rupo blijken er vooral in te bestaan om de
Belgische ziekte nog verder te laten woekeren: ongecontroleerd geld naar
Brussel, geen responsabilisering van het verkwistzieke Wallonië en vooral de
Vlamingen laten opdraaien voor de rekening. Typerend is het dat ook nu weer de
kleine spaarders en beleggers de rekening krijgen. Laat dat net vooral Vlamingen
zijn. En als dank blijven de Franstaligen zich mengen in Vlaanderen. Achter het
geknoei met de 6 faciliteitengemeenten in de Vlaamse rand rond Brussel blijft de
oude droom van le très grand Bruxelles latent aanwezig.
Op deze 11 juli is het dan ook meer dan cruciaal dat alle
Vlaamsgezinden hun stem duidelijk laten horen en hun woning bevlaggen en de
lokale beleidsmakers duidelijk maken dat het nog geen tijd is om alleen te
feesten. Echte verandering kan er pas komen als Vlaanderen onafhankelijk wordt.
Dat is de enige verandering die garant kan staan voor onze welvaart naar de
komende tientallen jaren.
Symbolisch koppelen we daar de strijd voor een wettelijke
erkenning van de Vlaamse feestdag aan.
In Zelzate, Evergem, Lovendegem en Waarschoot zal het Vlaams
Belang op 11 juli dan ook alle bevlaggers een kleine attentie bezorgen. Wie nog
geen vlag zou hebben: er is altijd wel een Vlaams Belanger in uw buurtof U kan terecht via een reactie hierop (of bel 0486 751 340 of 09 234 27 72).
Recent berekende de Europese fractie van het Vlaams Belang dat de Vlamingen de
meeste belastingen betalen voor Europa. Voor een Vlaming komt er bovenop de meer
dan 2000 euro die hij per jaar aan Wallonië betaalt nu ook een Europese transfer
van bijna 1000 euro per jaar: 278 euro aan Griekenland, 286 euro jaarlijks aan
de EU, en minstens 250 euro voor de redding van de euro in Ierland en in
Portugal. De Vlaming is vandaag dus een melkkoe geworden voor Wallonië, de
Europese Unie en de zwakke broertjes van de eurozone.
Naar aanleiding van de jongste
campagne en met het oog op de Vlaamse feestdag, kan u opnieuw een leeuwenvlag
bestellen. Sms vlag + naam en adres naar 3111 (0,50 euro per sms) en u
ontvangt een gratis leeuwenvlag!
Gentse burgemeester intimideert wie
de Islamisering van Gent aanklaagt
Is volgens Daniël Termont een tekst
van Tanguy Veys in strijd met de racisme- en discriminatiewet? Dat hij dan maar
eens klacht indient !
Termont is rode dictatoriale en
censurerende windbuil die zelf moet leren de wet te
respecteren
Op vrijdag 3 juni 11 hing, wellicht
in het kader van de voetbalwedstrijd België-Turkije, een Turkse vlag in de
klokkentoren van de Sint-Jozefskerk in de Gentse Wondelgemstraat.
Volksvertegenwoordiger Tanguy Veys was die dag zelf ter plekke gegaan om zich
hiervan te vergewissen en maakte ondermeer via http://www.tanguyveys.com/4/36 zijn
ongenoegen hierover kenbaar. In datzelfde artikel wees hij bovendien op diverse
andere voorbeelden van sluipende Islamisering van Gent. Het was evenwel niet
verwonderlijk dat dit vlagincident door de Gentse pers (bewust of misschien op
last van de burgemeester) werd verzwegen en toen een dag later de vlag op last
van de parochiepastoor werd verwijderd ging iedereen opnieuw over tot de orde
van de dag.
Iedereen? Sommigen evenwel hadden de
tekst op de webstek van Tanguy Veys ontvangen en stuurden die instemmend naar
een of meerdere adressen door, maar blijkbaar ook naar Gents sp.a-burgemeester
Daniël Termont...
Diezelfde Daniël Termont vond het
blijkbaar echter nodig om in een intimiderende e-mail (zie bijlage) te reageren
aan diegenen die het gedurfd hadden de tekst door te sturen en zelfs aan
diegenen die enkel als geadresseerde opgegeven stonden, behalve opvallend genoeg
niet aan de auteur in kwestie, volksvertegenwoordiger Tanguy Veys. In zijn
bewuste dreigmail schuwt Termont er niet voor om de opsteller en de verspreiders
van het bericht te betichten van het
aanzetten tot haat, geweld en discriminatie jegens een groep, gemeenschap of de
leden ervan op basis van hun nationale of etnische afstamming (art 20 van de wet
van 30 juli 1981 ter bestraffing van door racisme en xenofobie ingegeven daden,
gewijzigd door de wet van 10 mei 2007) en op basis van geloof of
levensbeschouwing (art 22 van de wet van 10 mei 2007 ter bestrijding van
bepaalde vormen van discriminatie), of om leugens te gebruiken. Zo
stelt Termont dat het zogenaamde Talibanzwemmen, aparte zwemuren voor
moslimas in het zwembad van Sint-Amandsberg, niet waar zou zijn en dat de
Turkse vlag al verwijderd werd toen de mail werd
opgesteld.
Doel van dit alles is natuurlijk door
leugens en intimidatie enerzijds de feiten (in dit geval de verdere Islamisering
van Gent) de kop in te drukken en anderzijds diegene die de euvele moed hebben
om dergelijke wantoestanden in Gent aan te klagen het zwijgen op te leggen.
Als burgemeester Termont dan ook van
oordeel is dat de tekst van volksvertegenwoordiger Tanguy Veys in strijd is met
de racisme- en discriminatiewet, dat hij dan ook maar eens de daad bij het woord
voegt en ook effectief klacht indient tegen de gewraakte tekst.
Anders is eens te meer bewezen dat
Daniël Termont niet meer dan een rode dictatoriale en censurerende windbuil is,
die, in plaats van anderen de les te spellen inzake strijdigheden met wetten,
beter zelf de wet zou respecteren wanneer hij bijvoorbeeld na een ongeval geen
alcoholproef moet afleggen Klik hier voor de bijlage.
De vereniging is ervan overtuigd dat voor de bevordering van solidariteit, welvaart en welzijn in Vlaanderen de vorming van een Vlaamse staat noodzakelijk is. De Vlaamse staat moet voor de vereniging solidair, democratisch en republikeins zijn. 
