Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
27-05-2010
En je groeit en je groeit ...
Sinds enkele dagen blijk je minder slaap nodig te hebben. Als we jou in jouw bedje leggen op jouw gewoonlijke uurtjes, dan lig je eerst een half uur tot soms een uur te lachen en te brabbelen en te vertellen in jouw bedje. Af en toe steken we jouw tutje in jouw mondje, maar blijkbaar helpt dat niet. Nochtans in het begin wel, want dan zweeg je meestal na 2 of 3 keer, maar nu wil je zo te zien nog niet direct slapen en gewoon nog wat alleen liggen vertellen in jouw bedje. Na een tijdje begint jou dat wel tegen te steken en verandert dat vrolijk toontje in een zagedeuntje en dan moeten we zeker die tut in jouw mond gaan steken! Jouw bedje heb je ondertussen ook al flink uitgetest door er in de meest onmogelijke houdingen te gaan liggen. Ik heb je eens op een nacht met jouw hoofdje aan jouw voeteneinde teruggevonden Als je 's nacht soms eens wakker wordt en ik jouw tutje in jouw mondje wil gaan stoppen, doe ik dat meestal op de tast, dus zonder een licht aan te steken. Toen ik dat weer eens wou doen en niet direct jouw hoofdje kon voelen, maar op een gegeven moment wel voetjes, moest ik het licht wel aansteken, want ik begreep er niks van!! En ja hoor, daar lag je, helemaal in de andere richting. Man, hoe je dat geflikt had?!?! Tegenwoordig is het dagelijkse kost en lig je meestal dwars in jouw bedje. Da's altijd wel grappig om te zien, maar ook wel een beetje gevaarlijk eigenlijk. Zo heb ik jou eens met jouw beentjes tussen de spijlen teruggevonden. Je zou je maar eens kunnen bezeren hé! Op een bepaalde nacht stond ik naar jou te kijken terwijl je sliep en je lag te draaien en te keren en te friemelen. Geen wonder dat ik jou in allerlei posities terugvind. Ha ja, sinds een 3-tal weken eet je ook al flink fruitpap. In het begin vlotte het niet zo goed, omdat je een beetje ziekjes was. Je gaf weer over en zo en het leek erop dat je last had van je maag door het fruit. Alsof je maagzuur had of zo! Dus ik naar de dokter gebeld, want jouw papa en ik vonden dat er nu toch wel een grondiger maagonderzoekje nodig was. Tante Pug dacht ook dat er meer aan de hand was en de kinderarts had gezegd dat van zodra je regelmatig bleef overgeven, we haar mochten contacteren. Zodus is papa op een dag met jou naar het ziekenhuis gegaan voor een foto van jouw maagje en een bloedafname. Uit de resultaten bleek er vreemd genoeg niks aan de hand te zijn. Raar hoor, want de dag nadien gaf je na je eerste voeding van 's morgens meteen weer bijna alles over. De dokter van het ziekenhuis dacht dat het een soort van infectie aan de maag moet geweest zijn die hele tijd en mede een beetje aanpassing aan het eten, dat jouw maagje een beetje overgevoelig of overhoop lag. Tjah, het zal wel niet ernstig geweest zijn hé, want uit het onderzoek lijkt alles ok, dus des te beter toch hé. Beweeglijk als je bent in jouw bedje, ben je ook zo in mijn armen. Je stampt en doet volop! Je kan ook al redelijk goed op jouw beentjes staan als we jou vasthouden aan je buikje of onder jouw armpjes. Zo sta je daar dan op onze schoot of zo en je houdt de beentjes goed stijf! Sinds vandaag heb je ook jouw vocabulaire uitgebreid haha. 'Da da da' is jouw nieuw woordje. Tegenwoordig was ik jou in het grote mensenbad. Ik laat een beetje water in het bad lopen en laat jou daar liggen spelen en genieten. Je spartelt dan met de beentjes en ondertussen speel je met de eendjes En natuurlijk is dat ook weeral grappig hé, haha. Alles is gewoon grappig aan jou EN schattig!!! Je herkent ons ook duidelijker. Je weet ondertussen wel wie jouw mama en papa zijn en je kan ons herkennen tussen vreemd volk. Sinds gisteren ben je ook weer al 7,5 maandjes geworden (wat gaat het snel, goh goh ). Ongelooflijk toch! Niet normaal. En je begint alsmaar meer en meer op papaatje te trekken. Nog een paar maanden en ik denk dat ik dan een foto van jou naast die van jouw papa zal kunnen leggen van rond ongeveer dezelfde leeftijd en jullie zullen als twee druppels water op mekaar lijken. Echt grappig! Ik zie het nu al voor mij. Die foto van jouw papa heb ik al jaren in mijn portemonnee zitten en binnenkort kan ik er een kopietje van maken, maar dan met jou erop, haha
Vorig weekend was een megagezellig weekend. Het was een verlengd weekend en het was prachtig weer. Papa en mama besloten er een leuke dag van te maken in onze eigen tuin. We hebben ons met de parasol, stoelen en de bbq in de tuin geplaceerd en gewoon genoten. Eerst van mekaar en van de zon, lekker veel fotootjes gemaakt, en 's avonds, toen jij al in jouw bedje lag, hebben mamaatje en papaatje een gezellige bbq gedaan. Het was echt héél erg plezant. Het ganse weekend! De zon heeft ook enorm deugd gedaan. En jij Roan, was zo grappig met jouw petje en jouw zonnebrilletje op jouw snoetje. Je lag daar ook te genieten hoor in jouw oplaasbare paddestoel die je van jouw meter Bibi hebt gekregen. Zo leuk en zo grappig! Die paddestoel is echt een handig ding. Het is bedoeld als zwembadje, maar het was ook enorm gemakkelijk om jou er gewoon zo in te laten spelen. Je lag er veilig en zacht en je had plezier.
Zondag 2 mei was de allerlaatste dag waarop wij samen van ons laatste meest intieme moment met ons twee hebben genoten! Inderdaad, einde van de borstvoeding. Het was niet zo emotioneel als ik dacht dat het zou zijn, maar ik mis het natuurlijk wel! Uiteraard heeft mamaatje voor voldoende beeldmateriaal gezorgd zodat ze er telkens opnieuw naar kan liggen kijken en mijmeren. Onlangs lag ik in mijn bed naar een filmpje op mijn GSM te kijken en maakte een diepe zucht, zo van: hmm, waar is de tijd ... 't Is nog niet zo lang geleden, maar toch, 't is voorbij en we kunnen niet meer terug! Ik dacht ook meer vrijheid te verwerven en dat ik dat opmerkelijk zou voelen, maar dat is niet zo. Toen ik nog borstvoeding gaf, dacht ik een beetje 'gevangen' te zitten, maar achteraf gezien, heb ik mij daar toch in vergist. Van waar haalde ik die gedachte toch .. Praktisch gezien was je wel wat beperkt in bepaalde zaken, maar als ik het nu bekijk, had ik het er allemaal voor over en leek het maar een peuleschil, want veel verschil met nu merk ik niet. Het was kort, maar goed: 6 maand, 2 weken en 4 dagen heb ik het gedaan!!! DAG EN NACHT! Ja ja, je leest het goed! OOK 's nachts, geen papfles die eraan te pas kwam. Recht van de bron Het was wel vreemd om neen te zeggen tegen moeder natuur, want na een week zat er nog melk in mijn borsten. Al die kostbare melk die verloren ging ... Zondag 9 mei was een grote dag voor jouw mamaatje. Het was mijn ALLEREERSTE moederdag!!! Ik verheugde me enorm op deze dag en ik verwachte uiteraard een kleine verassing van papaatje. De verassing had ik voor een stuk al ontdekt. Mja, papaatje had het niet al te zorgvuldig aangepakt, maar da's papa's style hé. Hij had een bestelling via het internet gedaan en de bevestiging was via mail toegekomen. Ik zag die mail dus staan in de mailbox en vroeg me af wat die daar deed. Ik dacht: wat heeft papa nu weer besteld van gerief voor het huis? Ik dacht dat hij weer iets had moeten kopen voor de werken aan het huis, maar toen las ik 'chocolade met foto ...' en heb gauw de mail toegeklikt. Mijnen euro was al snel gevallen! Maar ja, ik wist het al hé. Ik dacht: oh nee, hij doet dan eens iets verrassends en origineels en dan ontdek ik het toch wel zeker! Potverdorie, kan hij dan niet beter opletten. De verrassing was er af hé! Maar ... de verrassing werd op 9 mei toch nòg groter!!! Papaatje was al wakker, ik wilde nog wat verder slapen want jij had een lastige nacht achter de rug (ik dus ook ), maar papa kwam bij mij in bed liggen en hij kan geen minuut stil liggen, waardoor ik mij begin te ergeren en dus niet meer kan verder slapen, dus stond ik ook maar op. Papa ging gauw naar beneden en kwam terug naar boven met een grote mand. Ik hoorde al iets ritselen toen hij de trap kwam opgestapt. Daar stond hij dan, met een supergrote ontbijtmand met vanalles en nog wat in. Het was echt mooi en er zat heel veel in. Ik was heel tevreden en erg verrast, want ik dacht dat ik enkel die chocolade zou krijgen. Maar waar was die chocolade nu? Toen we naar de keuken gingen om al dat lekkers op te eten, zag ik daar op tafel die chocolade staan. Dat ontroerde mij zodanig dat die traantjes natuurlijk naar boven kwamen. En je gelooft het of niet, maar ik zag papa zijn oogjes ook al een beetje waterig worden. Papaatje de stoere vent! Maar zo is hij hé, een lieverd, hij kan echt superlief zijn. Mijn eerste moederdag was dus geslaagd. Eerlijk gezegd had ik niks verwacht hoor van papaatje, want hij is niet de man van de verrassingen, maar het was hem eerlijk gezegd geraden hoor! Ik zou enorm teleurgesteld zijn moest hij niks gedaan hebben. Het moest niks groot zijn, met een roosje of een kaartje zou ik ook al blij geweest zijn, maar toch wou ik eens 'gevierd' worden Samen met meter Bibi heb jij ook iets in elkaar gestoken. Ik heb jouw allereerste tekening gekregen. En die was mooi hoor. Amai, wat kon jij al kleuren seg, hihi En verder ben je, zoals gewoonlijk , flink bezig hé Roan de kleine bohan! Hihi, hoe kan het ook anders, stoef stoef Nee, je bent goed bezig, zoals ieder ander normaal kind. Je gaat vooruit zoals het hoort. Nu ja, ieder kind op zijn manier en tempo hé, maar ik wil maar zeggen dat je goed groeit en bijleert. Je wordt echt groot. Je begint zo een echt klein manneke te worden, zo'n klein kerelke, geen babietje meer, maar een kleine deugniet. Je kan sinds een paar daagjes helemaal alleen zitten. Zonder steun! Als je omver valt, dan lig je daar natuurlijk wel en geraak je niet meer recht, da's voor later. Op je buik kan je jou ook al goed manouvreren. Omdraaien van buik naar rug gaat goed en van rug naar buik is jou ook al een keertje gelukt. Het lachen is je nog steeds niet vergaan Dat doe je nog steeds volop! Zo plezant hé!!! Jouw rosse haartjes zijn ook al een flink stukje gegroeid. Niet veel, zullen anderen wel denken, maar voor jouw koppie is dat toch wel veel. En je hebt hele mooi blauwe kijkertjes. Echte helderblauwe. Papaatje heeft ook van die hele mooie ogen, maar de jouwe zijn daar een mooiere versie van, zo zegt papaatje zelf. De laatste weken heb je een paar lastige nachten gehad. Je bent dan een paar nachten zo'n aantal keren 's nachts al huilend wakker geworden. Dan stak ik jouw tutje in jouw mond en was het meestal direct over, maar dat kon je zo'n paar keer per nacht doen. Ik vraag me af waarom? Raar hoor. En dan ging dat voor een paar nachten weer goed en dan begon je weer. En Dumbo, jouw allerbeste vriend, hielp jou ook bij deze lastige momenten. Op die vriend heb je al veel kunnen rekenen hé! Voor een tijdje was crocodilio ook jouw vriend die jou iedere morgen goeiemorgen wenste. Da's die krokodil aan die spiegel hé Telkens wanneer je wakker werd, gingen jij en ik goeiemorgen gaan zeggen tegen crocodilio, maar nu zie je hem precies niet meer staan Onlangs heb je jouw eerste valpartij gehad. Gelukkig heb je er niks van gemerkt, want voor jou was het alsof er niks aan de hand was!. Je zat in jouw wipper en ik had die op het aanrecht van de keuken gezet, vlak naast mij waar ik groentjes aan het kuisen was, dus ik had jou perfect in het oog, maar met dit voorval heb ik geleerd dat het leven in een flits van een seconde helemaal op zijn kop kan draaien. Ik gooide iets in de vuilbak en had jou dus een fractie van een seconde niet in het oog. Plots hoorde ik een val en ik keek meteen jouw richting uit. Daar lag je onder de wipper met jouw buik op het aanrecht. Ik dacht meteen een gekrijs te horen, maar toen ik jou rechtzette deed je gewoon zoals anders en leek er niks aan de hand. Nu, het was ook geen harde klap en je zult goed terechtgekomen zijn, maar het kon ook erger!!!! Hoe je dat geflikt had? Je kon je sinds kort helemaal rechttrekken terwijl je in de wipper zat. Je gebruikte al jouw buikspieren en met een slag kantelde je naar voor en hierdoor viel al het gewicht naar voor en is daardoor de wipper gekanteld. Toch wreed hé! Een ongeluk zit soms in een klein hoekje. Vreselijk! Ik mag er niet aan denken moest dit anders uitdraaien. Tegenwoordig ga je in jouw bedje ook op ontdekkingsreis. Je probeert alle hoeken uit. Toen je onlangs in jouw bedje lag en ik ging kijken nadat je al een hele tijd lag te vertellen en te giechelen, lag je met jouw hoofdje onder de bedomranding die je helemaal had losgetrokken. Dat was niet zo erg op zich, want je zou er niet in kunnen stikken of, en ik ga trouwens zowiezo elke keer gaan checken nadat je in slaap gevallen bent, maar je had het toch maar gefixt.'t Is dus duidelijk geworden dat we jou goed zullen in de gaten moeten beginnen houden, want het begint gevaarlijk te worden!
Aka speelkameraadje! Hihi! Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, dat zou leuk zijn. Mamie en papie gaan erin vliegeeeeeeeeeeeeeen! En hoe sneller, hoe beter!!! Hopelijk werkt jouw brusje beter mee dan jou hoor Roan. Wil maar zeggen, jij stelde onze nieuwsgierigheid nogal op de proef en besliste om op jouw duizenden gemakjes te 'verschijnen' op deze wereld: eerst moesten mama en papa een jaar aan een stuk 'vissen' naar jou, dat ging allemaal niet vanzelf, dus moesten we extra hulpmiddelen inschakelen om jou te 'vinden', dan moest je groeien zoals ieder ander mens en dan moest je geboren worden, maar dat deed je ook op jouw manier (teekitiezie, no stress maan). Dus brusje, doe het ook op jouw manier, maar toch liever ietsje vlugger, haha Mamaatje en papaatje zien het volledig zitten hoor. We zitten al op hete kolen! Vooral mamaatje, want ik vind het REUZELEUK om mamaatje te spelen Het enige nadeel dat ik voorlopig vind aan onze keuze, is dat we onze aandacht niet volledig alleen aan jou zullen kunnen schenken. Da's wel jammer, maar langs de andere kant, je zult het dan van in het begin gewoon zijn om met twee te zijn. Van jouw babyjaren besef je toch niet veel en zul je denken dat je bij manier van spreken altijd al met twee geweest bent. Dus dan zul je het ook gewoon zijn om de aandacht te delen met jouw brusje. Dat zou niet zo zijn moest je al 2 of 3 jaar zijn en er daar plots een 'indringer' op het toneel verschijnt! En daarbij, aan alle keuzes zijn er zowel voor- als nadelen, dus wat is het beste? Dat is er gewoonweg niet! Gewoon het gevoel volgen, zeggen wij. We hopen echt dat het niet lang zal duren vooraleer dat brusje in mama's buik zal beginnen groeien. Als de natuur niet wil meewerken, dan zullen we het niet nalaten om ze een handje te helpen. En eerlijk gezegd, veel geduld zullen we deze keer niet hebben! Wil het niet vanzelf lukken, dan zullen we daar redelijk snel een duwtje aan geven. En we zijn er ons zeer van bewust dat het HEEL druk zal worden. S U P E R D R U K ! ! ! Mja, dat zijn weer keuzes hé. Of je doet het zo, ... of je doet het zo ... Wij doen het dus zo! Een tweede boeleke zal er volgen en dat mag wat ons betreft héél snel zijn
Precies 8 dagen geleden besliste ik om een einde te maken aan onze borstvoedingsmomenten. Eerst wilde ik stoppen aan de hand van een pilletje, zodat het vlot zou gaan en omdat ik bang was om een ontsteking te krijgen indien ik langzaam zou afbouwen. MAAR, jij hebt daar een stokje voor gestoken! Vorige zaterdag was je ineens ziek. De dag ervoor begon het wel al zo'n beetje hoor, maar zaterdag brak het pas echt door en je had het toch wel goed te pakken: hoesten, verstopte neus, lichte koorts en je was erg slap en suf. Je zag dat je het lastig had! Doordat jouw neusje potdicht zat, kon je moeilijk ademen. Dat ging dus alleen via de mond, waardoor je erg moe werd. Ook voor ons is het lastig om enkel en alleen via je mond te ademen. Je moet dat maar eens doen en je merkt het meteen! Erg irritant!!! En omdat je niet door jouw neusje kon ademen, ging het drinken bij mij ook niet zo goed. Dus ja, veel leuk en gezellig was er niet aan hé, aan het borstvoeden, niet voor jou en niet voor mij. Dus, op deze manier wou ik nu ook geen afscheid nemen hoor van onze laatste innige voedingsmomenten!!! Daarom besliste ik om het een beetje uit te stellen tot je weer beter was en we op een mooie en rustige manier konden afsluiten. Aangezien je door ziek te zijn wat minder dronk, verminderde mijn productie al lichtjes, dus dan besliste ik om het anders aan te pakken. Ik zou langzaamaan afbouwen. Nou, langzaam was het eigenlijk wel niet. Ik schakelde van gemiddeld 6 voedingen per dag over naar 2 voedingen op 3 à 4 dagen tijd! De eerste 2 dagen stonden mijn borsten op ontploffen Amai, wat een joekels, haha Ik was wel bang voor een borstontsteking, maar gelukkig is het zover niet gekomen. Toen ik thuiskwam, legde ik jou meteen aan en daarna kroop ik in bad om het overtollige eruit te masseren. Dus al bij al is het afbouwen tot nu toe héél vlot gegaan. Meteen kreeg ik ook mijn maandstonden. Kwam het door het verminderen of was het gewoon de periode? Ik heb mijn maandstonden toch al zo'n 4 keer gekregen in die 6 maanden. De verminderde productie zal er ook wel voor gezorgd hebben dat ik mijn regels kreeg. Momenteel ziet ons voedingsschema er als volgt uit: 's morgens rond 7u wanneer je wakker wordt, krijg je mamamelk van de borst, 's middags groentepap en daarna een beetje water, rond 15u poedermelk, rond 18u30 mamamelk aan de borst, rond 23u mamamelk uit een flesje en soms 's nachts ook nog eens een voeding maar dan ook mamamelk uit een flesje. En nu ga ik proberen af te bouwen naar enkel nog 's avonds, wanneer we lekker thuis rustig met ons twee zijn, net voor jij in jouw bedje kruipt, zodat je kan dromen van jouw mamaatje Dus eigenlijk ben ik wel blij dat ik langzaam kan afbouwen ipv dat pilletje. Het is ook zo raar hé, zo'n pilletje. Zo ineens met chemische brol de natuur bruusk tegenhouden! Maar ja, ik heb dat voorschriftje nog in mijn tas zitten hoor, voor als mijn productie toch te lang zou aanhouden. Ideaal zou zijn natuurlijk, dat ik zwanger wordt én jou kan blijven borstvoeding geven. Ik geloof ergens eens gelezen te hebben dat dat perfect mogelijk is ... Dan zouden wij alsnog samen kunnen genieten van een zalig momentje iedere dag en ondertussen kan jouw brusje rustig verder groeien in mama's buik ... dan zijn we met z'n drietjes dicht bij mekaar, hihi. We zullen papa er dan eens bij vragen, zodat hij toch ook eens kan genieten hé van hoezeer wij van deze momenten genieten Nu ja, zover zijn we bijlange nog niet, maar voor mijn part mag het meteen beginnen Laten we hopen dat het zo loopt hé?! En ondertussen doen wij nog even verder ... luv ya x
3 dagen geleden ben je 24 weekjes geworden ofwel 6 maandjes! Dat was mijn streefdoel om jou die hele periode te voeden met mamamelk en het is ONS gelukt! Ja ja en mama is fier hoor. In deze hectische moderne tijd is dat allemaal niet zo evident hoor en zeker als je terug aan het werk bent. Ik heb het toch maar gedaan en al zeg ik het zelf: ik verdien een DIKKE PLUIM!!! Dikke duim voor mamaatje!!! Maar ik ben nog bezig hoor, maar niet voor heel lang meer. Vandaag zijn we vrijdag en zondag stoppen we ermee. Dus dit weekend geniet ik nog ten volle van de momentjes alleen met ons twee, wat niemand ons nog kan afpakken. Maar ik zal ze missen hoor. Echt wel! Slik ... ik krijg al een krop in mijn keel ... Moet dat echt? Moet ik nu echt stoppen ... ik wil het niet ... en dan weer wel ... mja, het moet hé. Ik zal het ZOOOOOOOOOOOOO hard missen. Echt, maar het is genoeg geweest. Als we zo snel mogelijk een brusje voor jou willen, dan moet het maar hé. Ja ja, kleine kabouter, mama en papa willen werken aan een speelkameraadje voor jou. En liefst zo snel mogelijk, zodat jullie niet te veel in leeftijd schelen. Jouw nichtjes Phebe & Ibe schelen ook niet veel van mekaar en dat vinden wij super als we hen zo bezig zien. En zolang jij mamamelk drinkt, kan er ook geen brusje in mama's buik groeien, dus jij moet er ook iets voor over hebben hé ... In elk geval, je hebt het beste toch maar gekregen hé van jouw mamaatje. K&G raad aan om de eerste 6 maanden enkel en alleen mamamelk te geven, want dat volstaat en het is HET beste van HET beste. En als dat zo, dan doet mama dat! Voor jou! Dus die 6 maanden zijn voorbij en dit weekend wordt het afscheid nemen. Afscheid van mooie, zalige, unieke, leuke momenten, maar ook vermoeiende en soms vervelende momenten, want het moet gezegd worden, het is niet altijd rozengeur en maneschijn geweest hoor. Ik heb daar een periode gehad, of beter gezegd JIJ hebt daar een periode gehad dat je dwars lag. Waarom, is mij nog altijd een raadsel. Je moest er even niet van weten en toen geraakte ik wel een beetje in paniek. Ik was bang dat dat het einde was, maar gelukkig heeft mamaatje doorgezet en hebben we toch nog kunnen genieten van ONZE momenten. Het is ook meer afstand nemen van jou, want nu was je toch eigenlijk wel een beetje meer van mij dan van papa hé. Ik zie je nog niet aan papa's borsten hangen hé, haha Ik ben de trotse bezitter van 2 melkfabriekjes en dat maakte mij zo speciaal, zo wonderlijk mooi dat ik jou dit kon geven. Er bestaat geen mooier geschenk van moeder natuur, of toch, een kindje kunnen kopen is ook zoiets hé. Wat is het toch leuk om een vrouw te zijn? En nu dat ik moet stoppen met de borstvoeding, gaan we nooit meer zo gebonden zijn zoals we nu waren. Iets mooier dan dit kan ik mij niet voorstellen. Maar ja, je groeit en groeit en er zal nog veel veranderen en we zullen nog heel veel mooie momenten meemaken. Dat is nu eenmaal mama zijn hé, een ouder ... Langs de andere kant ben ik ook een klein beetje blij, wel maar een heel klein beetje hoor, dat ik zal stoppen met borstvoeden, want dan krijg ik ook terug een beetje meer vrijheid. Dan ben ik het niet alleen meer die jou moet voeden thuis, maar kan papaatje het ook eens doen. Dat kon eerder ook wel al hoor, maar dat wilde ik dan weer niet en ook, het was beter voor mijn productie om jou volledig alleen te voeden thuis. Naast die mooie momenten zullen er ook veel minder mooie momenten zijn. Kleine kindjes, kleine zorgen en grote kindjes, grote zorgen, wordt er wel eens gezegd. En ik moet bekennen: mama zijn kan mooi maar hard zijn. Pas op, ik heb nog geen echte harde momenten gehad hoor, we mogen in onze handen wrijven. Maar ik merk wel dat ik veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel emotioneler geworden ben, en ik was nu al zo'n emotionele berggeit. Pff, amai, en nu is dat nog eens 10x erger geworden. Zeker nu ik een kind heb, besef je dat. Als ik misère zie of hoor van kinderen die lijden of zo, dan breekt mijn moederhart en denk ik aan jou. Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat we maar weinig slechte momenten zullen meemaken, maar mamaatje weet ondertussen wel dat dit nu eenmaal het leven is en dat het soms een harde strijd kan zijn ... Papaatje en mamaatje zullen er in elk geval altijd voor jou zijn. We houden zielsveel van jou lieve schat!!! XXX
Vandaag heb je voor de 11de keer wortelpuree gegeten!!! Hihi! Ja ja, mijn klein snotteprotteke wordt groot. 't Gaat toch snel hé! Een babietje evolueert en groeit toch veel hé op een jaar tijd. Wat je allemaal al niet moet leren hebt in jouw jonge bestaan. Toch veel hé. En 't is ook altijd zo spannend. Tof om te zien hoe je reageert op al die nieuwe dingen. De worteltjes gaan goed binnen. De eerste lepel was niet zo smakelijk, maar da's logisch hé. Al bijna 6 maanden aan een stuk, heb je niks anders dan mamamelk gedronken en plots wordt zo'n oranje plakkerige pap in jouw mond gestopt met een raar ding wat wij grote mensen een lepel noemen! Je zou voor minder een verbaasd gezicht trekken hé! Er was dus nog veel over van die eerste groentepap. Meer dan een lepel of 5 kon er niet in, maar dat was meer dan voldoende. We wilden jou ook niet pushen hé! 't Is weeral wennen voor jou ook hé. De 2de dag verliep al veeeeeeeeeel vlotter en de derde en de vierde ook ... Tijdens de werkweek heeft tante Pug en meter Bibi jou eten gegeven en tijdens het weekend terug door mij. Wat was ik verbaasd toen ik zag hoe vlot het nu binnen ging. Op die week tijd ben je er erg goed op vooruit gegaan. Amai! Da's wel een plezier zo om jou op die manier eten te geven. Mama was fier! We merken ook dat je op alle vlakken weer een beetje gegroeid bent. Je begrijpt alsmaar meer en je reageert alsmaar duidelijker op ons. En dat lachen stopt maar niet! Maar dat vinden we zeker niet erg!!! Leuk, zo'n lachend boeleke in ons huis. Grijpen en zitten gaat ook met kleine stapjes vooruit. Op dit ogenblik is er één speelgoedje dat jouw voorkeur draagt en da's een rammelaar die je van meme Spanje gekregen hebt. 't Is een redelijk groot ding, maar je kan hem al met al je macht goed naar de kanten sturen die jij wilt. En hij maakt allerlei geluidjes van rammel rammel tot krik krak ... D'er is zelfs al een onderdeeltje stuk, zo graag speel je ermee, haha Je kan jouw kleine lijfje ook al goed manoevreren. Het rollen begint al veel beter te gaan. Af en toe krijg je een duwtje in de rug van mama, maar die probeert jou alleen maar aan te moedigen hé. Beetje oefenen! En dat vind jij leuk hoor! Jouw gegiechel vertelt me dat! Jouw slaaprimte begint zich ook te stabilliseren. Tegenwoordig leggen we jou in de voor- en namiddag in bed en 's avonds om 19u ga je slapen tot de volgende morgen. Daarvoor lieten we jou gewoon in jouw park in de living liggen om te slapen, maar je sliep nooit erg goed en je werd altijd snel wakker. Van zodra we jou in jouw bedje leggen, ben je meteen vertrokken. En we mogen er de klok opzetten dat je tegen 19u in jouw oogjes begint te wrijven. Een kleine kneuting en je moet naar boven in jouw bedje! Eerst legden we jou pas om 20u in bed, maar dat bleek wat aan de late kant te zijn. Mja, 't is zo een beetje zoeken en proberen hé. En 't is ook het ritme van het drukke leven dat je nog gewoon moet worden hé: tante pug, meter bibi, thuis bij jou mamaatje ... We hebben efkes dagen gehad dat je overdag praktisch niet sliep en dat was niet normaal, maar dat is in orde gekomen. We moesten gewoon jouw ritme vinden en dat is gelukt Je bent gelukkig ook helemaal niet ziek meer. Tot over een paar daagjes had je nog wat snot, maar dat lijkt bijna helemaal verdwenen te zijn. 2 weken geleden kreeg ik op maandag plots weer een telefoon van tante Pug omdat je terug overgaf. Ik was volledig in paniek, want ik dacht dat je opnieuw zou opgenomen worden in het ziekenhuis, maar gelukkig was het zover niet gekomen. Een typische kleine kinderziekte, zei de dokter. Niet veel aan te doen en zeker niet ernstig. Gelukkig!!!!!!! Wat ik zo schattig en verteterend vind, is wannneer ik met mijn hoofd langs de zijkant van jouw hoofdje kom en jij met jouw handje naar mijn hoofd grijpt. Als ik jou uit bed neem, dan grijp je ook altijd zo naar mijn hoofd. Je reikt nog niet uit, maar als ik jouw vasthoudt tegen mijn borst, dan lijk je mij te omhelzen. Dat doe je ook, maar nog niet bewust, denk ik. Je bent gewoon een schatje hé. Om op te eten! Een klein mini-petertje hé. Je hebt alle uiterlijke kenmerken van jouw papa. Dat vind ik wel jammer. Had je nu maar iets van mij hé. Dat moest niet veel zijn, maar nee, niks niemendal hé. Maar het lijkt er wel op dat je mijn karakter zult hebben. Dus dan toch misschien nog iets van mij, maar da's nog afwachten hé. We zijn wel benieuwd wat voor een persoontje je zult worden ... in elk geval: we houden van jou met héééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééél ons hart!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! kusknufjes mijn lieve kleine kabouter ...xxx...
FAN-TAS-TISCH!!! Gewoonweg SU-PER!!! Mama-zijn staat momenteel nog gelijk aan verzorgen. Nu bestaat het alleen maar uit zorgen dragen voor jou: zorgen dat je kunt eten, zorgen dat je kunt slapen, zorgen voor jouw kleertjes, zorgen dat je gewassen bent, zorgen, zorgen, zorgen ... Echt mama zijn, ben je pas, vind ik dan, van zodra ik jou iets kan leren, opvoeden, ... Zorg dragen voor iemand, kan normaal gezien iedereen. Dat zijn de basisbehoeften en daar is toch niks moeilijk aan of zou toch niks moeilijk aan mogen zijn. Maar opvoeden, daar begint het pas! Ik kijk er wel naar uit. Ik heb er zin in. Ik wil jou dingen aanleren, ontdekken, de wereld laten zien, voelen, spelen, ... ook al zal dat niet gemakkelijk zijn. Toch zal ik mijn best proberen te doen. En papa heeft er ook zin in hoor. Dat zal een echte uitdaging zijn voor hem. Ik heb hem al zoveel horen vertellen over zijn papa vroeger en nu denkt hij wel, nu is het mijn beurt om die wijsheid door te geven ... Vreemd toch hoeveel je plots zo kunt over hebben voor dat kleine ding, ja voor jou ... Niks is mij te veel. Natuurlijk heb ik ook mijn mindere dagen hé en ben ik moe en zaag of klaag ik wel eens (alhoewel ik dat toch nog maar bitter weinig heb gedaan hoor), maar vroeger was dat toch anders. Vroeger ging ik veel sneller zagen en was het me al vlug te veel. Nu doe je het gewoon. Actie en niet nadenken. Dat vind ik zo machtig! Leuk! Alles voor de kleine, voor jou! Je mag daar ook niet in overdrijven en dat zijn we ook niet van plan hoor. Papa en mama hebben afgesproken om binnenkort eens een stapje in de wereld te zetten en binnenkort wil zeggen, van zodra ik gestopt ben met de borstvoeding. Dus da's nog een dikke maand hé. Dan gaan we misschien es vragen aan meter Bibi of zij het zou zien zitten om jou een nachtje bij haar te hebben zodat wij eens alle remmen kunnen loslaten, want het is lang geleden hoor, voor mij althans: 9 mnd zwanger + babietje van 5 mnd = 14 mnd!!! Moet kunnen en net dat maakt mama en papa zijn ook zo tof. Je verantwoordelijkheid dragen maar ook voor jezelf zorgen. 't Is ook raar dat je dat allemaal zo snel gewoon bent. Alsof je hier gewoon altijd al geweest bent eigenlijk. Tjah, je wordt daar ook zeg maar, ingesmeten hé. Je wordt geboren, je bent er en we moeten voor je zorgen. Dat gaat gewoon als vanzelf. Van de ene op de andere dag. Gelukkig kun je er een beetje naar toe groeien door de zwangerschap, maar het wordt toch pas echt van zodra je geboren bent hé. En dat het allemaal zo lukt hé. Dat geeft pas een kick. Ik moet toch ook wel zeggen dat ik enorm trots ben op mezelf. Het geeft me een goed gevoel en ik vind het leuk om mama te zijn. Het is leuk om een gezinnetje te hebben en er zorg voor te dragen. Ik mis mijn oude leventje totaal niet. Ik was er dan ook volledig klaar voor. Natuurlijk denk ik wel eens: goh, ik wil eens laat opblijven en niet hoeven denken aan morgen en er vroeg uit te moeten en te moeten zorgen dat dit en dat klaar staat ... Ik moet vroeg gaan slapen, want heb al weinig slaap (gelukkig heeft me dat nog niet gekraakt, want ik kan er hééééééééééél goed tegen en jij bent ook geen nachtenbreker zeg maar, hihi). Ik ben eigenlijk wel een nachtmens. Nu is er altijd wel iets te doen hé. Het gaat vooruit! En luide muziek is ook het enige wat ik af en toe wel mis. Ik benut de momenten alleen in de auto dan ook ten volle. Van zodra het kan, is het muziek vollen bak, haha Maar dat alles is niks in vergelijking met jou hé snotteprot! Jij bent mijn zoontje en ik jouw mama en ik vind het reuzefijn!!!
't Is een cliché, maar zo waar als maar kan zijn: de tijd vliegt!!! Nu ja, ik vind het niet zo erg hoor, want het wordt gewoonweg alsmaar plezanter met jou snotteprot. Je bent een mensje aan het worden hé. Iemand uniek! Iemand met trekjes. Jezelf! En het is tof om je te ontmoeten, om je te leren kennen, want zo is het wel hé. We weten nog altijd niet volledig wie jij bent, hoe jij doet ... Jouw persoontje is nog volop in ontwikkeling. Tot nu toe ben je al héél erg interessant geweest en niks dat mij doet denken dat die interesse zal verminderen hoor, haha Je bent gewoon mijn zonnetje, mijn alles, mijn geluk, mijn mijn mijn ... van wie ik oneindig veel hou. Jij doet me lachen en stralen van geluk! Je bent zo zalig gewoon! Het woord dat beschrijft wat ik voor jou voel, moeten ze nog uitvinden, dat bestaat nog niet. Het is gewoon zo fernompel! Echt megafernompel Weeral een beetje ouder, dus weeral een paar kunstjes rijker. Je weet jouw lichaam al goed te gebruiken. Je kan je poep al opdrukken vanuit ruglig en je buikspieren heb je ook al goed ontwikkeld door steeds te proberen jezelf recht te trekken naar zithouding. Dat lukt soms en je kan ook al goed zitten met steun. Soms val je nog omver en alleen zitten is nog te vroeg. Soms vind ik jou in jouw bedje terug op een plaats waar ik jou vooreerst niet had neergelegd, haha Die benen gaan regelmatig de lucht in. Beentje strek en met de vingertjes aan de toppen van je tenen. Echte gymnastiek. Ik zou krampen krijgen in mijn benen bij deze oefening Je reikt ook naar iets uit. Als we jou iets willen aangeven, dan neem je het ook aan. Voorheen zag je dat niet aankomen. Je kon wel grijpen, maar nu reik je jouw handjes al op voorhand uit. Je ziet het aankomen. Bijvoorbeeld: als ik jouw tutje voor je mond houdt, dan open je je mond al van ver en hap je ernaar, zeg maar. Ze omschrijven dat als de samenwerking tussen ogen en handen, volgens de boeken. En je beseft en begrijpt ook meer. Jawel hoor. Je vraagt of zeg maar, je huilt om aandacht. Je ben niet graag alleen. Als we de kamer verlaten, dan zet je jouw keel open. Je wilt gezelschap. Ik heb gelezen dat je nog niet kunt beseffen dat als iets of iemand verdwijnt, daarna ook kan terugkomen. Nu denk je: het is weg en dus ook voorgoed. Je denkt niet dat het zal terugkomen. Het bestaat niet meer. Je kunt nog niet verder denken. We hebben jou al een paar keer een uur aan een stuk laten krijsen, maar na dit op het net gelezen te hebben, stel ik mij de vraag of het wel nuttig is om jou dan te laten huilen als je toch denkt dat je zogezegd in de steek gelaten wordt. Dan hoeven we jou toch niet onnodig bang/ongerust/van streek te maken?! We dachten van: negatief gedrag negeren, wat ons ook héél goed lukt. Geen problemen mee, want da's korte pijn voor jou en des te sneller resultaat en zo is iedereen tevreden, maar me dunkt dat deze techniek nog iets te vroeg is ... We zullen het moeten ondervinden hé. We zien wel ... Je laat precies ook meer affectie blijken. Je laat zien dat je van de vele knuffels houdt. En lachen gaat zo gemakkelijk, al bij het minste. We hoeven je maar lief aan te kijken en daar verschijnt al een schattig glimlachje. Alles wat in jouw handjes terechtkomt, moet ook met de mond onderzocht worden. Alles ondergaat een grondige inspectie en een spoor van kwijl is daar steeds het bewijs van. Zo grappig, zegt papa, dat je alles zo in jouw mondje wilt stoppen. Dat je groeit, blijkt ook uit het feit dat je een klein varkentje bent: eten, eten en eten. Amai, mijn melkproductie kan niet volgen hoor. Gelukkig had ik al een voorraadje aangelegd in de diepvriezer voor als mijn borsten niet meer volstaan. Ik weet dat ze zeggen dat je niet mag bijvoeden (en probeer dat ook zoveel mogelijk te vermijden), maar hoe kan ik in godsnaam mijn productie verhogen als ik aan het werk ben hé?!?! Kolven is niet hetzelfde als een zacht babymondje zenne! Raar dat die borsten dat weten, maar de mijne in elk geval wel. Sinds 3 weekjes ben ik aan het werk en mijn melkproductie gaat achteruit. De eerste week kwam ik met 4 potjes van 180cc naar huis en nu nog maar de helft. Het weekje ziekenhuis heeft er ook voor gezorgd dat je minder at, maar je haalt je schade al goed in hoor. Jammer genoeg kunnen mijn borsten moeilijk volgen. Ik heb al geprobeerd om van zodra ik thuiskwam van het werk, jou om de 2u aan te leggen, ook 's nachts (wat een mama al niet over heeft hé voor haar kleintje ) en dat hielp wel, maar ik zie het mij wel nog niet elke nacht doen hoor. Al 5 maanden aan een stuk voed ik jou en heb je zelden een flesje gekregen. Nu moet het wel, bij Tante Pug en meter Bibi, omdat het niet anders kan, maar 's nachts voed ik jou nog steeds aan de borst, al van in het begin Gelukkig is mijn einddoel in zicht. Nog een maandje en dan breekt er een nieuwe fase aan: starten met vaste voeding en de borstvoeding afbouwen. Ik kijk er dubbel tegenaan: weer iets nieuws en héél erg spannend (hoe zullen de eerste groentepapjes smaken???) en opnieuw weer wat meer vrijheid want dan ben je niet meer zo afhankelijk van mij op het vlak van de voeding. Ben al benieuwd hoeveel je weer zult wegen, want ik ben er vrijwel zeker van dat je jouw schade dubbel en dik al hebt ingehaald Het voorbije weekend zijn we op bezoek geweest bij peet toen papa daar aan het helpen was met de werken in zijn tuin. Voor het eerst had je een jasje aan met muts. Geen pakjes of zo, maar een echt jasje en een mutsje met een bolleke op de top. Dat was zoooooooooooo schattig. En mama was zo fier om met jou buiten te lopen. Ik met mijn zoontje .... samen naar papa gaan kijken die aan het werken was bij peet ...
Die microben van vorige week hadden je goed te pakken hoor Roanneke Dedju seg!!! Van vorige woensdag was het al begonnen hé en het ganse voorbije weekend was je niet in je nopjes, allesbehalve. Maandag bij tante Pug. In de voormiddag rond 10u kreeg ik plots een berichtje op mijn GSM van haar en ik wist meteen dat het niet goed was. Lichte paniek en mijn hart sloeg in mijn keel. Ik las: 'Roan blijft constant overgeven. Best dat je ermee naar de dr gaat!' En ja, als jonge mama denk je meteen het ergste hé. Wat moet je je daarbij voorstellen? Ik gauw naar de kinderarts gebeld en pas om 15u20 hadden we een afspraak. Ik vond dat erg laat, maar de arts zei me om ORS te gaan halen bij de apotheek. Da's een poeder die je met water moet mengen en regelmatig moet toedienen aan jouw kleine pruts. Zo gezegd, zo gedaan. Meteen ben ik van mijn werk vertrokken op weg naar tante Pug. Ik was zo blij om je te zien en jij blijkbaar ook, want er kon toch wel een glimlachje vanaf toen je mij zag Thuis heb je eigenlijk nog goed gegeten, maar wel overgegeven en VEEL en je hebt nog wat geslapen. En dan mochten we naar de kinderarts ... Het verdict: naar het ziekenhuis!!!!!!!!!!! Je moest aan een infuus en wel zo snel mogelijk, want je was helemaal uitgedroogd door het overgeven én diarree. Je was op 5 dagen tijd bijna 400gr afgevallen en voor een klein hummeltje als jij is dat gigantisch veel!!! Dat was wel even schrikken. Ik kon dit alles wel moeilijk staven met de manier waarop jij je eigenlijk gedroeg. Je hebt die hele tijd niet veel gehuild of zo. Je was wel stil en niet vrolijk. Je speelde niet en kon niet lachen en zo, maar dat het zo erg zou zijn, dat je zoveel afgevallen was, had ik niet verwacht!!!!!!! Ik dacht dan ook dat we na 2 dagen ziekenhuis, terug naar huis zouden mogen gaan, maar niks was minder waar. Je ging een beetje op en af. De kinderarts zei het ook: 't is een hardnekkig beestje in jouw lijfje blijkbaar en zo kwam er telkens een dagje bij. Van dinsdagnamiddag tot zaterdagmiddag (gisteren dus) hebben jij en ik in het ziekenhuis verbleven. Natuurlijk moest ik wel bij jou blijven hé. Eén omdat ik het wil, twee vanwege de borstvoeding en drie omdat papa het daar zo moeilijk niet mee heeft om jou achter te laten EN vier: denk toch dat je mij liever had, haha Al bij al viel het allemaal wel mee hoor. Ik weet nog toen Ibe, mijn metekindje en jouw nichtje, in het ziekenhuis lag, ik het daar wel een beetje moeilijk mee had. Mijn hart brak toen ik haar daar zo zag liggen. Echt zielig! Ik dacht dat als mij dit later overkomt, ik het daar héél moeilijk mee zou hebben, maar als je er dan zelf echt voorstaat, dan is het alsof jouw moederinstict gaat spreken en zich sterk houdt en er probeert te zijn voor jouw kleintje. Natuurlijk zijn er nog ergere dingen dan dit hé. Het was gewoon een kinderziekte en er zijn zovele andere kleine kindjes die dit jammer genoeg doormaken. Het was gewoon een kwestie van genezen en veel vertroetelt worden door mamaatje Bij het ontslag uit het ziekenhuis moet ik zeggen dat ik er wel nog niet volledig gerust in was, want ik vond jou nog niet zo tip top in orde hoor. Jouw gewicht was bijlange nog niet terug het oude, maar blijkbaar vraagt dit tijd. Je zag er nog een klein beetje pips uit, maar da's logisch hé, want je hebt het wel erg lastig gehad: overgeven als een fontein , diarree, hoesten, niezen, tranende oogjes, koorts, verstopte neus ... Arm schaapje! Maar je hebt het overleefd en dit zal niet het eerste en het laatste zijn, jammer genoeg. Ik hoop althans dat we er allemaal zoveel mogelijk van gespaard blijven. Wie niet heh?! Gelukkig ben je vandaag weer de oude Roan: lachen, lachen en nog eens lachen. Vandaag heb je veel plezier gehad. Je hebt veel gespeeld en zo en alles was weer grappig Alleen daarnet, 's avonds, lijkt er toch weer iets te zijn dat nog niet in orde is. Maar wat? Je hebt geweend en je was niet te troosten. Ik hoop dat er niks nieuws opkomt of dat je terug gaat hervallen. Ik ben eerlijk gezegd wel bang om je opnieuw naar tante Pug te doen. Maar ja, ik kan niet blijven thuis blijven van het werk hé. We zullen zien hoe je de nacht doorbrengt en hoe je morgenvroeg geluimd bent ...
Ja hoor, je hebt jouw eerste microobjes te pakken. Van bij tante Pug natuurlijk, van de andere kindjes! 3 daagjes bij andere kindjes en je hebt het zitten: snotteren, rode en tranende oogjes, hoesten en niezen, koorts ... Ik had er mij al op voorbereid dat het niet lang zou duren, maar dat het zo snel zou gaan, had ik niet verwacht! En da's zooooooooooo zielig hé. Je merkt echt wel dat je ziekjes bent. Je ben stil, knotterd, huilt, kijkt beteuterd met een pruillipje, kan niet lachen, brabbelt niet ... echt triestig maar tegelijkertijd ook verteterend. We hebben echt compassie met jou. Zo van: ocheere da schoapke. Zo triestig ! Te meer ook omdat je zo'n lachebekje bent en nu kan er nauwelijks een glimlachje vanaf. Op een beter moment heb je ons wel een lachje gegund hoor, maar die waren minder. Woensdag moet het al zitten broeden hebben, want toen was je lastig. Meter Bibi zei dat je meer gehuild hebt en 's avonds hebben we dat ook gemerkt. Je hebt redelijk wat geweend en je kon moeilijk de slaap vatten. Ik heb meerdere keren jouw tutje in jouw mondje gestoken en jou getroost en geknuffeld. 's Nachts had je ook een lastig momentje. Donderdag bij tante Pug was je ook wat lastiger en toen ik jou afhaalde zag ik voor het eerst snot aan jouw neusje hangen. En toen is het pas echt begonnen hé. Gisteren had je het moeilijk. Je had koorst en je zag er echt niet kiplekker uit. Je hebt ook bijna de ganse dag geslapen. Niet altijd even vast, want regelmatig werd je even wakker van het huilen omdat je je waarschijnlijk niet zo goed voelde. Gelukkig is het vandaag al VEEL beter. Ja hoor, je hebt duidelijk weer meer gelachen. En je ziet er beter uit ook! Morgen ben je er misschien van verlost. Ik hoop het en ik hoop ook dat je het na maandag niet opnieuw zitten hebt!!! Dit hebben we dan ook weeral meegemaakt! Mijn collega's hebben me gezegd dat het beter is dat je veel ziek bent nu je kleintjes bent, zodat je er beter tegen kunt als je wat groter bent. Dat zal waarschijnlijk wel, maar het is toch niet leuk. En natuurlijk zal je, of zou je toch, minder ziek moeten zijn, want je krijgt de beste vitamientjes van de hele wereld: mamamelk. ja ja, nog steeds hé. Mama doet verder totdat je 6 maand bent. En gelukkig doe je ook niet meer moeilijk. Weet je nog, jouw kuren die je onlangs had, dat tegenstribbelen? Da's voorbij. Gelukkkig!
En die is wonderwel goed verlopen!!!!!!!!!!!!!!!! Ik ben een blije mama!!! Geen moment heb ik er van afgezien eigenlijk. Raar eh! Ik, de emotionele berggeit, hoe ist mogelijk? Normaal moet ik niet veel hebben, of de waterlanders komen al boven, maar die zijn maar héél eventjes komen piepen en daarna vlug weg. 't Was snel over. Toen ik Roan afzette bij tante Pug en vervolgens naar mijn werk reed, heb ik onderweg eventjes diep moeten slikken en had ik traantjes in mijn ogen en na een diepe zucht was ik weer OK, want ik ging ervoor. Ik zag het zitten en had er ongelooflijk veel zin in. O jee, da's niet meer normaal: ik die stond te popelen om te gaan werken?!?! Je zou nog zeggen dat het normaal zou zijn, moest onze Roan een blijterke zijn en ganse dagen op mijn zenuwen zou zitten werken hebben, maar dat was allesbehalve zo. Dan zou je blij zijn dat je er vanaf was ... Maar in ons geval was alles koek en ei, een droombabietje hé. Weinig of geen probleempjes met hem gehad! En nog steeds hé, 't is zo'n lieverd en een flinke! Het was gewoon tijd voor iets anders. Ik snakte naar de buitenwereld, weer wat routine, sociale contacten enz ... En ik was ZO benieuwd hoe het ons gezinnetje zou vergaan. En ik vind het plezant, zo echt zo, huisje spelen, mama en papa, begrijp je? Gezellig druk, zeg maar! Vóór onze Roan was er tijd zat, niks moest en alles mocht. Zo van: och, dat of dat zal ik morgen wel doen, ik heb tijd genoeg, maar nu niet, nu moet je alles beter plannen en gewoon doen. Alles direct uitvoeren en niks laten liggen, want het zou kunnen dat je dat straks dan toch niet kunt doen omdat de kleine daar is: huilen, pamper ... Ja, 't is de zoon die ons leven bepaalt hé nu. Hij zegt wanneer wij eten, wanneer we slapen, wanneer we dit en wanneer we dat doen ... Maar ik vind het leuk! Natuurlijk komt er wel een dag dat ik er genoeg van zal hebben, maar voorlopig geniet ik van mijn nieuwe leven, van ons nieuw gezinnetje. Ik voel me echt belangrijk nu, want ons zoontje heeft mij nodig. Alles wat ik doe, staat in het teken van hem. En ik moet zeggen dat ik wel fier ben op mezelf. Jah, d'er zijn zoveel mama's hé op de wereld. Ik doe niks wat nog niemand mij voorgedaan heeft hé, maar nu besef ik wat dat inhoudt en ik moet zeggen dat alle mama's toch wel een pluim verdienen, want er komt toch veel bij kijken hé. Zonder de mama is het kindje, zeg maar, ten dode opgeschreven hé!!! Deze week ben ik 's morgens opgestaan telkens rond 6u15. Eerst maak ik mezelf klaar en dan onze Roan. Roan wordt meestal ook vanzelf wakker rond 6u. Ik was hem, kleed hem aan en geef hem daarna de borst. En daarna zijn we ribbedie naar tante Pug. Rond 7u15 komen we daar toe en na een minuutje of vijf neem ik afscheid van hem en vertrek ik richting werk. Dat gaat allemaal heel vlotjes. Het geeft zo'n beetje een kick dat het mij lukt. Dat ik mijn plan kan trekken en zo, want papa komt hier niet veel aan te pas, noch andere mama's of papa's ... Alleen ik en niemand anders! Papa moet ook steeds vroeger vertrekken naar 't werk, maar anders ben ik ook diegene die het meeste met onze Roan bezig is hoor: verzorgen enzoverder. 't Is en blijft iets vrouwelijks hé al dit. Op het werk kolf ik af en dat lukt ook heel erg goed. Ik kom steeds met een volle lading terug naar huis en deze neem ik steeds de volgende dag terug mee naar tante Pug. 's Nachts geef ik Roan ook nog steeds de borst, als hij er om vraagt tenminste. Hij heeft toch weer al een paar nachtjes gehad dat hij er niet om vroeg. Misschien zal hij weer veranderen ... maar langs de andere kant wil ik misschien toch liever nog 1 keer 's nachts voeden, want dat komt mijn melkproductie ten goede hé. Da's ook allemaal niet zo erg vermoeiend. Ik en Roan zijn allebei goede slapers. Ik leg hem aan, hij eet flink aan één stuk door, na 5 à 10 minuten is hij klaar, dan hou ik hem nog een paar minuutjes recht, leg hem in zijn bedje, ik kruip in mijn bedje, tegen dan ligt Roan al in dromenland en van zodra mijn hoofd mijn kussen raakt, ben ik er ook al bij manier van spreken 't Is ook altijd grappig om zien als Roan 's nachts drinkt . Met zijn oogjes toe, half in slaap, zoeken zijn lipjes mijn tepel. En als hij vertrokken is, zuigt hij goed door. Na enkele minuten is hij voldaan en dan slaapt hij meteen weer lekker door ... 's Woensdag gaat hij dan bij meter Bibi. Ik ben wel blij dat hij bij iemand van de familie is. Da's iemand vertrouwd hé. Allé, het moet nog groeien hé, maar dat kan er alleen maar op verbeteren als hij iedere woensdag zal gaan. 3 daagjes bij de onthaalmoeder vind ik meer dan genoeg. Wat ik minder leuk vind, is dat Roan na een dagje bij tante Pug, helemaal naar haar ruikt. Alsof hij niet van ons is! Dat vind ik echt wel vervelend en kan ik totaal niet verdragen. Na een tante Pug-dagje is Roan dan ook totaal uitgeput van al het lawaai en de drukte rondom hem. Tja, hij is dat niet gewoon hé zoveel kindjes en al. Daardoor kan hij niet goed slapen en moet hij dat thuis inhalen hé. Maar na een weekje of 3 zal hij dat ritme ook weeral gewoon zijn en komt alles wel in orde. 't Is allemaal nieuw, hij moet zijn mama voor het eerst zoveel missen, krijgt minder de borst, .. dus je zou voor minder van slag zijn hé. Het leukste aan al dit gebeuren, vind ik het ophalen van onze kleine pruts. Het weerzien! Zaaaaaaaaaaaaaaaaalig! Als ik de deur openzwaai, stort ik mij eerst en vooral op mijn kabouterke. De schat! Na 1 dagje werken was ik het eigenlijk al terug gewoon hoor. Het leek wel alsof ik nooit ben weggeweest. En de week gaat snel. Na 2 daagjes werken zit ik al halfweg, want vrijdag ben ik thuis hé. Da's genieten! En de tijd zal vliegen nu. Een week is niks hé, dus onze Roan zal ook snel 1 jaartje zijn. En dat vind ik dan ook wel een beetje jammer. Omdat je aan het werk bent, mis je ook veel van de evolutie van de kleine hé. Misschien gaat hij wel voor de eerste keer zitten terwijl hij bij tante Pug is. Die 4,5mnd thuis was IK altijd diegene die alle nieuwe stapjes van Roan voor de eerste keer meemaakte, maar da's niet meer zo. Maar da's het leven zeker hé ...
Terug aan het werk!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Morgen is het zover: terug naar het werk! Ja ja, mooie liedjes duren niet lang hèh, maar gene paniek, ik heb er wel zin in. WIE HAD DAT GEDACHT? Mja, kan het zelf bijna niet geloven, maar 't is toch zo. Vreemd hé? Vier en een halve maand was mooi en tof, maar het heeft lang genoeg geduurd. Nu gaan we een nieuwe stap tegemoet en nu ist serieus. Bedoel, het echte leven begint, de routine, het drukke leven, springen en vliegen, zuchten en blazen ... Pff, de moed zou in je schoenen zakken als ik dit hier zo lees, maar da's niet zo hoor. Ik zie het volledig zitten. Ik schrik van mezelf! Nooit gedacht! Ik had eerder een depressieve dag voor ogen. Ik zag mezelf al triestig in mijn zeteltje zitten met mijn kabouterke op mijn schoot en de traantjes in de ogen. Maar niks was minder waar! Ik heb genoten van het 'laatste samenzijn' met mijn schatje. En ik zal hem ENORM missen hoor! Begrijp me niet verkeerd. Een ganse dag is lang en zeker zo 4 van die dagen na mekaar. Ik zal blij zijn als het terug vrijdag is en ik opnieuw een ganse dag EN een weekend ongegeneerd bij mijn kabouterke kan zijn. Dan knuffel ik hem te pletter!!! 't Is beter zo hé, dat ik het zie zitten, dan dat ik hier tranen met tuiten zit te huilen. Aan het begin van mijn zwangerschapsverlof dacht ik bijlange nog niet aan mijn eerste werkdag, want toen hoopte ik dat die er nooit zou komen Maar ik begin vol goede moed! En traantjes zullen er ook wel zijn hoor als ik mijn kabouterke zal afzetten. Zeker wel! 't Is echt wel een grote stap ook hé mijn klein lief schatje ... Ik zal een ganse dag aan je denken. Ik heb al 3 kadertjes in mijn tas zitten waarin HELE mooie en leuke fotootjes van jou inzitten en die ga ik direct op mijn bureautje uitstallen. Mijn USB-stick heb ik ook volgepropt met fotootjes en daarvan zal ik er ook gauw eentje op mijn bureaublad van mijn pc ploffen Ik wil terug aan het werk, maar ik zal je ook ENORM missen. Dat het wel maar snel 16u is. Dan is het de auto inspringen en zjoef naar Merelbeke!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Je bent weer al een paar 'kunstjes' rijker sinds een goeie 2 weken! Je begint je al rechtop te trekken door je buikspieren op te spannen, net alsof je wilt gaan zitten. En je kan al een beetje zitten, maar wel met steun. Zonder steun, zou je maar omver vallen Je lacht ook meer. Jah, nòg meer en je was al zo'n lachebekje. Nu hoeven we maar te knipperen met onze ogen bij manier van spreken en je begint te schaterlachen. Jouw kreuntjes beginnen ook meer en meer te variëren in hoogtes en laagtes en nieuwe klanken enz. De decibels beginnen ook stilletjesaan toe te nemen. Het grijpen lukt al veel beter. Als je jouw tutje in jouw mond hebt, neem je die uit je mond en je bestudeert ze dan. Je begint er dan aan te sabbelen en zo, net alsof je ze terug in jouw mondje wilt stoppen. Soms lukt dat, maar da's dan wel toevallig natuurlijk, want je beseft het niet. Bij het in slaap vallen heb je graag jouw dumboknuffel tegen jouw gezichtje aanliggen. Da's dan in jouw bedje, maar in het park slaap je met de muziekbeer (die groene die ook baarmoedergeluiden maakt). Die beer leg ik dan ook dicht tegen jouw gezichtje en dan druk je de knuffel tegen jouw gezichtje aan. Het is zo schattig om dat aan te zien, hoe je dan in slaap valt. Ik zou er mij dan zo willen bijleggen Tegenwoordig geniet je ook meer van het badje. Dat was al in het begin zo hoor, maar telkens toen je in het water zat, was je altijd precies een beetje op je hoede, alsof je het zaakje niet betrouwde ... maar nu lach je zelfs als je in het water zit en brabbel je enz. Op je buikje liggen gaat tegenwoordig héél erg goed. Zo kan je wel enkele minuten blijven liggen, maar dan ook niet TE lang, want na een minuut of 8 ben je het beu En je slaapt in jouw eigen bedje op jouw kamertje. Dat is zo al sinds een week of twee, drie. En me dunkt dat je daar erg graag slaapt. Om 20u 's avonds stop ik jou in bedje in jouw slaapzak, geef je jouw tutje en leg jouw dumbo tegen jouw gezichtje. Meteen gaan die oogjes al toe en begin je te soezen. Nog eventjes en je bent al in dromenland! Hier ben je al goed op getraind hoor. 20u 's avonds en je bent vertrokken. Erg gemakkelijk! Hopelijk blijft dat ook zo. Wel jammer dat je sinds een drietal weken van slaapritme bent veranderd. Je sliep zo goed door al en nu verander je ineens! Nu dat ik volgende week terug aan het werk moet?! Dompie En je groeit en groeit maar hé. Je bent echt een flinke baby. Een stevig manneke! Je begint alsmaar meer op jouw papa te lijken. Je zal een echt mini- petertje worden, zoals ik ook gehoopt had. Alleen, het zou toch ook leuk geweest zijn, moest er maar iets van trekjes van mij te zien zijn, maar no way, niks hé, niemendal. Niks, nada, nothing! Pas op, ik vind het leuk hoor dat je op jouw papa lijkt, maar ik zou het toch tof gevonden hebben, moest je nu mijn neus gehad hebben, of die blik of zo, maar ik kan echt niks van mezelf terugvinden in jou. Hoe je bent van karakter, kunnen we nog niet zeggen uiteraard. Misschien zal je op dat vlak wel mijn kant uitgaan en da's misschien ook wel beter, haha , want papa is niet van de simpelste zenne! Ik ben dan toch een veel gemakkelijker persoon hoor! In elk geval, momenteel lijk je een mama's-kindje te worden. Je reageert gemakkelijker op mijn fratsen dan op die van papa. Ik hoef weinig te doen om jou aan het lachen te brengen. Bij papa lukt dat minder goed, haha Maar ja, het kan ook niet anders hé. Jij en ik zijn dag in dag uit samen. En ik ben het meest met jou bezig, zowel bij het spelen als het verzorgen. Je ziet mij gewoon ook meer hé. Dus of je een mama's- of papakindje zult worden, valt nog moeilijk te zeggen eigenlijk. Dat kan nog veel veranderen. Ik hoop natuurlijk dat ik jouw uitverkorene zal zijn hé, haha maar ook niet te neig, want moest je zo echt aan mij plakken, dan zou het ook niet meer leuk zijn. Ik wil niet dat er de hele tijd: maaamaaaa? maamaa? mama????? door het huis geroepen wordt! En als laatste, heb ik ook nog de indruk dat je ons beter begint te begrijpen. Je reageert beter op ons, we kunnen beter 'communiceren'. Het gaat snel, maar ik vind het niet zo erg, want het wordt alsmaar leuker. Een baby is schattig en leuk voor eventjes, want uiteindelijk slaapt en eet dat alleen maar. Het is veel toffer met een klein mensje dat al het één en ander kan, dat leert ontdekken en zo ... Ik kijk al uit naar jouw volgende kunstjes ... 't is zo plezant allemaal!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Vorige week woensdag ben jij een halve dag bij jouw meter geweest en vrijdag een ganse dag. Dat was om even te oefenen, voor meter Bibi, voor jou én voor mezelf! Het was krokusvakantie, dus meter Bibi was thuis en nu ik ook nog thuis ben, was dat wel handig voor in het geval er iets aan de hand moest zijn en ik vlug aan meter Bibi's deur moest staan of zo. Maar dat was niet nodig hoor! Meter Bibi heeft haar taak goed volbracht, precies alsof je haar eigen zoontje bent. Ze gaf mij de indruk alsof ze nog nooit iets anders had gedaan. Dat ging haar héél goed af (ze zal voorbereid zijn ... ). En ik? Ik heb het er ook goed vanaf gebracht hoor. Ja ja! Ik had het niet verwacht eigenlijk!!! Ik dacht dat ik de muren zou oplopen van de zenuwen en jou héél hard ging missen en ongerust zijn en zo ... maar neen hoor, ik heb er zelfs van genoten Haha! Mja, niks om mij over te schamen of schuldig te voelen hé eigenlijk. Mama mag toch ook eens me-time?! Het was de eerste keer in 4 maanden dat ik gescheiden was van jou voor een paar uurtjes. Het heeft me eens deugd gedaan hoor, zo niet constant aan jou hoeven te denken of te moeten springen, op jou te letten enz. Gewoon eens ongestoord een paar uurtjes alleen voor mezelf. Moet kunnen! Is ook nodig!!! Het is niet omdat ik een kindje heb, dat ik mezelf volledig moet gaan wegcijferen hé. Ik leef ook nog! En wat heb ik gedaan tijdens die paar uren voor mezelf? Je zult misschien lachen, maar het was iets simpel en ik heb er echt van genoten: muziek, maar dan wel LUIDE muziek! Haha, ja ja, ik ben een muziekfan hé en liefst héél erg luid, zodanig luid dat de beats in mijn hele lijf te voelen zijn en ik lekker hard kan meebrullen en shaken Zowel in de auto als thuis wou ik zoveel mogelijk decibels! Dat kon niet meer hé sedert jij hier bent, want zoveel decibels kunnen jouw kleine oortjes nog niet verdragen. En ik heb een hele flair aan één stuk door uitgelezen IN bad! Hihi! Met muziek op de achtergrond natuurlijk! Ik heb je natuurlijk wel gemist hé, mijn snotteprotteke. Natuurlijk!!! Ik was dan ook héél erg blij om je terug te zien, maar het was niet zo dat ik mij treurig voelde omdat je niet bij me was. Neen. Ik ben wel van mezelf geschrokken, want ik had het niet verwacht, maar des te beter zo hé. Misschien zal ik het dan ook niet zo moeilijk hebben als ik binnen een kleine week terug aan het werk moet? Ik hoop het althans! Nu was je bij meter Bibi en dus niet bij vreemden hé, maar volgende week wel en dan is het ineens 4 dagen na mekaar dat ik je zal moeten missen. Dat zal, denk ik, toch wel pijnlijker zijn. Maar toch, na meer dan 4 maanden te hebben thuis gezeten, zal ik blij zijn om opnieuw te gaan werken, want ik ben het thuiszitten beu. Ik wil nu wel eens iets anders ... En jij, mijn klein kabouterke, ik denk niet dat jij hoegenaamd maar iets beseft hebt van bij wie en waar je was en of je door had dat ik er niet was of mij zelfs nog maar gemist hebt? Denk het niet! Jij beseft er nougatballen van!!! Meestal is het zo dat de mama's er meer last van hebben dan de babies ...
Tante Pug
Deze voormiddag zijn we bij tante Pug langsgeweest, jij en ik snotteprot. Dat was om de zaken op een rijtje te zetten en de nodige afspraken te maken, want volgende week maandag is het zover! Ik heb ook spullen afgegeven, zoals reservekledij, pampers, mamamelk enz zodat we dat allemaal niet meer op de eerste dag moeten regelen. Dan kan ik rustig afscheid nemen op de eerste dag (maar ook niet te lang, want dat maakt het misschien moeilijker ...). Het was gezellig. We hebben zitten kletsen. En kletsen kan ze wel, Tante Pug! Pfew! Amai, maar dat was me al van het eerste uur dat ik haar ontmoet heb duidelijk hoor. Maar ik heb toch wel redelijk wat mensenkennis en weet dat Tante Pug een goed mens is en dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Pas op, de kleine kantjes zullen na een tijdje ook wel komen boven drijven hoor, maar iedereen heeft mindere kantjes. Ik denk dat we een goede band met haar zullen kunnen opbouwen. En dat ze een goed hart heeft, is ook omdat ze zich inzet voor haar medemens. Zo heeft ze me al verteld dat ze ieder jaar met kerst met haar ganse gezin (haar man én 4 kids) gaat helpen in een instelling voor gehandicapten. En ze geeft zich volledig voor haar job als onthaalmoeder. Met het kerstfeestje is dat ook gebleken. Als onthaalmoeder is zij niet verplicht om zoveel moeite te doen. Ze doet dat omdat ze dat wil doen, met heel haar hart. Tijdens mijn zwangerschap stuurde ze mij ook regelmatig smsjes om te vragen hoe het met ons ging. Ze is ook op babybezoek geweest en had een cadeautje mee. 't Is echt wel een toffe en valt tot nu toe goed mee. 't Is een aparte en dat trok me aan in haar. Ze heeft een gedacht en is niet zoals iedereen, zeg maar! Maar bon, da's mijn mening tot op vandaag hé. Ik hoop dat ik er niet naast zit met mijn mensenkennis en we een goede tijd tegemoet gaan ...
Pff, sinds een tweetal weken is Roan veranderd van een lief schatje naar een boos ventje. Waaraan het juist ligt, is moeilijk te zeggen uiteraard. Je hebt een beetje buikgriep, dus daarvan zal je ook wel wat lastig zijn. En je groeit en groeit, dus die spurtjes zullen jou ook wel overstuur maken. We hebben er het raden naar hé. Een goeie week geleden had ik een afspraak bij de kinderarts omdat je bloed in jouw stoelgang had. Ik had hiervan een staaltje in het ziekenhuis binnen gestoken en bleek dat je het adenovirus hebt, m.a.w. buikgriep. Nadat je op de weegschaal gewogen was, merkten we op dat je 90gr was afgevallen, maar de kinderarts verzekerde me dat ik mij geen zorgen moest maken, dat dit allesbehalve een ramp is. Zolang je maar niet uitgedroogd geraakte, genoeg at en vrolijk was en zo, was er geen vuiltje aan de lucht. Ik moet dit wel in de gaten houden natuurlijk, want indien er nog bloed in de stoelgang is na 2 weken, dan moest ik opnieuw contact opnemen. Vandaag had je nog steeds bloed, maar veel minder. Het ziet ernaar uit dat het stilletjesaan zal overgaan. De laatste paar dagen doe je ook steeds vervelend terwijl je de borst krijgt. Om gek van te worden Pff, da's geen lachertje. Waarom je zo doet is mij een raadsel, maar ik heb al vernomen van op het forum waarop ik regelmatig met andere mama's babbel, dat dit van voorbijgaande aard is en het een kwestie van doorzetten is. Gewoon laten uitrazen en dan komt het vanzelf wel in orde. Alleen, dit kan wel eventjes duren!!! Vreselijk hoor die kuren! Man man man ... Het is gewoonweg niet meer leuk om jou te borstvoeden. Je ligt daar dan op mijn schoot te krijsen, te stampen, te huilen, ... En natuurlijk begin ik dan te panikeren en te twijfelen hé, ondanks het feit dat ik weet dat het normaal is. Het is en blijft niet plezant! Dan beginnen mijn hersenen te kronkelen: heb ik nog wel genoeg melk? Krijgt hij genoeg binnen? Wil hij mijn borst niet meer? Maar melk is er genoeg hoor, want dat check ik dan eventjes, maar toch blijft die vraag in mijn hoofd spoken! Ik kolf nu ook af sinds een tweetal weken en dan begin ik te denken: ik neem zijn melk af ipv het aan hem te geven. Ik kolf de ene borst af terwijl Roan van de andere drinkt (en geloof me, da's een heel gedoe hoor met een spartelende baby op je schoot ) en dan denk ik dat ik teveel afneem voor mijn voorraadje in de vriezer ipv het aan hem rechtstreeks te geven! De gedachte om ermee te stoppen, spookt meer en meer door mijn hoofd. Ik stop er zoveel tijd in!!! Maar toch ben ik een volhoudertje hoor! Ik heb altijd gezegd dat ik jou tot jouw 6mnd blijf borstvoeden en ben dat ook van plan, desondanks de moeilijke momenten die ik nu heb. Gelukkig doe je 's nachts niet zo vervelend, want ik weet niet of ik het dan wel nog zou volhouden. Zo'n harde tante bent ik nu ook weer niet! We zien wel.Voorlopig doe ik verder. Ik doe mijn best, dus da's al veel hé! Het moment dat ik er niet meer van geniet, is een teken dat ik ermee moet stoppen, denk ik. Eerlijk gezegd kijk ik al uit naar de dag dat je 6 mnd bent en deze vreselijke periode voorbij is. Ik hoop dat je hiermee weldra stopt, zodat ik toch nog een aangename periode beleef met jou tijdens het borstvoeden. Ik kan er niet meer van zeggen dan dat ik momenteel niet geniet van het borstvoeden. Nog een dikke week thuis en het routineleventje kan weer beginnen: WERKEN!!! Geloof me of niet, maar ik zie het wel een beetje zitten hoor. 4,5 maand thuiszitten is lang en 't begint een beetje tegen te steken. Iedere dag met jou bezig zijn, is nu ook niet wat ik wil hoor Roan. Pas op hé, je bent mijn hartediefje, maar ik heb ook behoeften hé. Ik wil ook eens tijd voor mezelf, dus zonder jou en zonder de papa. Daar heb ik recht op en daar hoef ik mij niet schuldig over te voelen. Dus ik zal wel blij zijn dat ik opnieuw tot de maatschappij zal behoren, haha Ideaal zou zijn, halftijds werken. Dan zou ik genoeg tijd hebben voor jou en dan heb ik ook sociaal contact. Dan is er een mooi evenwicht. Maar ja, da's de maatschappij van tegenwoordig hé: wie nie werkt, verdient nie hé. En 't leven is al zo duur! We werken dus om te leven hé. Ik besefte onlangs dat ik het haat dat anderen mijn leven bepalen eigenlijk. De maatschappij neemt mij mijn tijd met mijn zoontje af. Omdat ik moet werken en dus geld moet verdienen, spendeert mijn zoontje meer tijd bij een ander dan bij mij. Ik ga 4 dagen per week werken, dus dan zie ik hem maar 3 dagen per week. 's Avonds na het thuis komen van het werk, zal ik hem ook maar een uurtje of 3, 4 zien! Die gedachte maakt mij zo boos. De echte durvers stappen uit die routine en beslissen zelf hoe ze leven: minder werken, niet werken, reizen, ... maar da's dan wel ten koste van de financiën natuurlijk. Dan moet je je met minder tevreden stellen, maar ik kan mij goed voorstellen dat dit dan wel HEEL weinig zal zijn. Wij hebben een huis waar nog veel werk aan is. Dat gaat er niet vanzelf allemaal komen hé! Mja, dat zijn keuzes die je maakt zeker hé in 't leven.
Jij bent weeral veranderd! Zo van de ene dag op de andere! Man, wat gaat het snel. Supersnel! Sneller dan een TGV Haha! Maar er is echt een wereld van verschil van gisteren tot op vandaag. Echt hoor! Vandaag lijkt het wel alsof je 5cm gegroeid bent, 500gr bent bijgekomen en nieuwe truukjes kunt. Je brabbelt 'in zinnen'. Nu is het niet meer van 'a', 'o', 'e', maar wel 'aaaaoooo', 'eeeeaaaa', ... Je maakt geen korte geluidjes meer, maar probeert 'zinnen' te maken van hoog naar laag, echt vertellen hé. En je hebt ook nieuwe 'woordjes'. Je lacht ook weer op een andere manier en je reageert duidelijker op onze fratsen als je iets grappig vind. Je begrijpt meer en communiceert ook meer. Je kan ook al beter met jouw voetjes tot bijna aan jouw gezichtje. Je probeert jouw beentjes vast te nemen, maar je kan jouw handjes nog niet rond jouw beentjes klemmen, maar je kan ze wel aanraken. Je kan makkelijk jouw beentjes optillen tot aan jouw gezicht en zo in die pose blijven liggen. Je ziet dat je minder moeite moet doen. Dit allemaal is zo ineens veranderd t.o.v. gisteren. Zoals ik al zei, een nieuwe baby! Je kan ook jouw hele lichaampje strekken. Met het hoofd in de lucht, de rug gekromd en de beentjes stijf. Jouw hele lijfje staat dan gespannen. En probeer dan maar eens jouw beentjes te plooien. Dat lukt niet hoor. Je verzet je met man & kracht. Je hebt ook een andere blos. Je hebt rode kaakjes sinds gisteren. Gisteren heb ik dat voor de eerste keer gezien. Zo schattig. Alles is gewoon schattig hé. Vreemd dat ik dit nu ga zeggen, maar jouw baby mag nog het lelijkste gedrocht zijn dat er bestaat, dan nòg zal jij, als mama of papa, het het mooiste kindje ter wereld vinden. Iedere ouder vind zijn baby het mooiste wat er bestaat. En dat geld of course ook voor mij, alleen ..., je BENT ook gewoon de mooiste baby, hihi Omdat je zo schattig bent, hebben ik en onze papa al veel koosnaampjes gegeven aan ons lief klein zoontje. Ik zeg meestal 'snotteprotteke' en papa zegt 'Rohan de kleine bohan', maar da's eigenlijk gepikt van mij, want mamaatje had dit eerst uitgevonden. Papa heeft er ook al 'bohanovich' van gemaakt. Papa en koosnaampjes, die kan er nogal wat van hoor. Ik ben ook al vanalles geweest voor hem. Hij heeft een heel woordenboek aan koosnamen! Soms zeg ik ook wel eens 'kleinen De Groot', als je jou eens te veel laat horen naar mijn goesting en ik het ff beu gehoord ben . Papa vind jouw minivoetjes het meest schattig aan jouw lijfje en ik jouw billetjes. Die zijn gewoon om in te bijten hé. Die babybilletjes met dat babyvet. Hihi, om op te fretten gewoon!!! 3 dagen geleden had je een beetje bloed in jouw kaka. Ik heb naar de dokter gebeld en die zei om een staaltje van jouw stoelgang in de kliniek af te geven, maar de dag nadien was het bloed al veel verminderd en de derde dag was er niks meer te zien. Dus ik ben niet meer naar de kliniek gegaan, aangezien het vanzelf is overgegaan én daarbij, je leek zo happy. Je lachte veel en er was geen temperatuursverhoging of zo. Ik vermoed dat je jouw poepgaatje gekwetst hebt bij de zoveelste harde scheet. Ja ja, maar. Je kan er wat van ... Je hebt ook al een paar keer in mijn tepel gebeten tijdens het borstvoeden. Auw, zeg ik dan natuurlijk, en je stopt eventjes. Alsof je beseft dat je me pijn doet. Als we jouw tutje in je mondje stoppen, dan grijp je altijd naar onze handen. Zo lief ook! Je bent een schatje ...
Mja, jammer dat ik dit moet schrijven, maar Roan zou een beetje last hebben van reflux ! Vorige vrijdag ben ik met Roan naar zijn eerste doktersbezoekje geweest (dus niet K&G). Ik had al gezegd dat hij de laatste dagen onrustiger was en dat waren we niet gewoon van hem. Hij had op een week tijd al meer gehuild dan op die 3 maandjes dat hij al op deze wereldbol vertoeft. Dus wij waren toch een beetje ongerust en vonden het niet normaal. Na een zoveelste avond gekrijs, dacht ik, nu is het gedaan, ik ga morgen met Roan naar de dokter, want er is iets aan de hand. Roan bibberde van het huilen en hij kromp ineen. Het leek erop dat hij pijn leed. Hij was ook ontroostbaar. Na het bezoek aan de dokter, was het verdict dat Roan een siroopje moet krijgen gedurende twee weken en dan evalueren of het beter gaat met hem. En inderdaad, hij heeft nog maar 2 huilavonden gehad. De ene was van pijn, maar die andere avond was voor iets anders hoor, denk ik. Maar waarvoor juist, kan ik niet zeggen. Ik denk dat hij gewoon dicht bij mama wou zijn en mijn knuffels nodig had, want hij kwam om het uur en een half vragen naar de borst en hing er telkens maar 3 minuutjes aan. Na de zoveelste keer heb ik hem toch wel even laten krijsen hoor, want het was niet leuk meer. En of dat hij gekrijst heeft. Ik dacht 'neen hoor, deze keer niet, huil maar, je krijgt mijn borst niet'. Ik heb toen wel even op mijn tanden moeten bijten hoor, want ik had veel zin om hem een paar kneepjes in zijn billen te geven. Grrr, ik was een paar keer heel erg boos op hem en wilde dat hij meteen ophield met huilen. Maar dan denk je weer dat het ventje er ook niet aan kan doen hé. Hij huilt niet om je te pesten, maar om te zeggen dat er iets scheelt. Maar 't is nu ook eenmaal zo dat dat gekrijs wel ferm op je zenuwen kan werken. En nu pas kan ik ook meer begrip opbrengen voor mensen die zeggen dat ze ervan schrikken dat er niet meer geweten is over gevallen waarbij mensen flippen en hun kind hardhandig aanpakken. Dat begrijp ik nu maar al te goed! Gisterenavond heb ik ook momenten gehad hoor dat ik zo'n agressie voelde opkomen t.o.v. Roan. Ik schrok daar wel van en voelde me daar heel slecht bij achteraf, maar dat zijn gevoelens die je niet kan onderdrukken. Ik ben ervan overtuigd dat er VEEL mama's en papa's zijn hoor die zo'n woede in zich voelen opkomen, maar het niet zeggen. Dat IS gewoon zo! Pas op hoor, ik heb mijn kleintje niks aangedaan hoor, maar ik heb hem wel eens steviger beetgepakt, zeg maar. Ben ik blij dat ik geen huilertje heb! Pfew! Maar ik merk wel wanneer hij pijn heeft hoor. Dat zie je aan zijn maniertjes. Gelukkig zal het verbeteren met dat siroopje. Zeg wel gelukkig, want indien dat niet het geval zou zijn, dan moeten er verder stappen ondernomen worden voor testen en een dagopname in het ziekenhuis. Maar zover lijkt het niet te komen! Dat siroopje is Roans favoriet duidelijk niet. Kon ik hem maar zeggen dat het voor zijn eigen goed is hé. De siroop smaakt naar anijs en hij is niks anders gewoon dan mamamelk. En dan krijgt hij een nieuw smaakje binnen en dan nog eentje die vreselijk smaakt Met een spuitje breng ik dat in zijn mond en dat gaat met de nodige spartelingetjes en kleine huiltjes. 't Arm schaapje! Mama's buik is gelukkig toch ook al verminderd, maar heeft vast en zeker nog een lange weg te gaan. Man man man, vreselijk gewoon. Als ik mijn kleding aanheb, dan zie je overduidelijk nog een bol buikje. Het lijkt echt wel op een beginnend zwanger buikje. En dan heb je mij nog niet naakt gezien. De hel gewoon! Maar ja, dat zachte en soepele lijfje van vroeger komt niet meer terug hé. Een zwangerschap vergt veel van het lichaam. En te weten wat voor een GIGANTISCHE buik ik wel niet had!!! Iedere dag opnieuw maak ik pogingen om te starten met lopen. Dat is me nog maar een keer of 4 gelukt. Hmmm, 't ontbreekt me aan karakter! De laatste tijd heeft Roan meer en meer interesse voor zijn mini-voetjes. Hij zit er zo naar te kijken, naar hoe die bewegen en zo. En soms probeert hij ze ook te pakken, maar dat lukt hem nog zeker niet hoor. Ja ja, ons snotteprotteke is goed op weg. 't Is en blijft nog altijd een schatje. En ik zie hem oneindig veel graag!!!
Wat 'n luxebaby is onze Roan toch!!! Echt waar! Soms vergeet ik dat, maar besef het dan weer opnieuw wanneer de mensen mij complimentjes geven als ik vertel hoe flink Roan 's nachts al doorslaapt en weinig huilt. Ja ja, wie had dat gedacht. Ik heb er zeker van gedroomd, maar niet gedacht dat het ook zo werkelijk zou zijn. Ik mag mezelf erg gelukkig prijzen en dat ben ik ook hoor, zonder twijfel! Hoeveel mama's kunnen zeggen dat hun baby al van zijn 8 à 10 weken flink doorslaapt? En dat hun baby maar zelden huilt en zo gemakkelijk is? Soms besef ik niet dat ik een babietje heb ....?!?! Pas op, de laatste goeie week is hij wel al onrustiger geweest hoor, maar we moeten toch weten dat hij er ook is hé Mja, iedereen heeft wel eens een mindere periode en dus ook babies! Met rode kaken moet ik zelfs zeggen dat ik die laatste week al gezegd heb: 'ach jong, ist nu al es goed met neuten!' terwijl hij in die 3 maanden (want hij is sinds gisteren 12 weekjes) al zo flink geweest is We zijn al verwend geweest hé op dat vlak, dat we het gewoonweg niet gewoon zijn van hem. Goh jong, een huilbaby, pff, 't zou me niet afgaan, maar wie wel hé ... En als het nu zo zou zijn, mja, dan moet je er ook door hé. Ik denk altijd: 'zo'n tweede maken we niet meer', haha Verschiet niet als ik zeg dat Roan van 22u30 ongeveer doorslaapt tot 7u!!! Als dat niet flink is hé!!! 't Is een gemakkelijk kind. Hij maakt ons ZO fier, weet je! Hij probeert ook al te grijpen. Als ik hem een speeltje voorhoudt, dan reikt hij er naar met gesloten handjes of hij slaat erop. Dat slaan wijst volgens het boek 'oei, ik groei' op het proberen vastnemen van dingen. Zo grappig dat slaan! Maar het lukt hem zeker nog niet om iets vast te nemen en dat maakt hem snel boos. Je ziet dat hij meer wil doen dan hij in werkelijkheid kan. Ja, dan maakt hij een nijdige schreeuw. En sinds kort kan hij ook al fantastisch goed op zijn buikje liggen met het hoofdje rechtop. Wat doet hij dat goed! In die pose heb ik al de meest grappige foto van hem gemaakt. Hij heeft zo'n smile tot achter zijn oren. Schattiger kan gewoonweg niet. Hij staat dan ook op het bureaublad van de PC of course! Volgens 'oei ik groei', heb je twee soorten babies: de doeners en de kijken-luister-voel-babies. Ik kan Roan niet plaatsen in één van deze groepen, maar zou hem in beide zetten. Hij probeert motorisch gezien al redelijk wat en je merkt ook dat hij graag luistert, kijkt en voelt. Van elke groep doet hij evenveel, zeg maar. Daarnet heb ik nog eens een bezoekje gebracht aan mijn collega'tjes op het werk, mèt onze Roan natuurlijk! En wat is hij opnieuw flink geweest. Mama fier natuurlijk! Nog maar één keer hebben we meegemaakt dat Roan onrustig was in het bijzijn van andere mensen. Dat was toen we een bezoekje brachten bij zijn overgrootouders in Mere en dan was het nog tegen het einde van de avond. Beter kan niet hé! Hihi. Ja, ik weet het, als het zo is, dan mag het ook gezegd worden hé! Ik mag zeker stoefen op onze kleine filou! Iedereen zegt ook dat Roan een flinke baby is, in de zin van een groot en stevig kereltje. Niet dik, maar echt groot voor zijn leeftijd. De mensen schatten hem ouder. Ikzelf zie dat niet hoor, waarschijnlijk omdat ik hem iedere dag zie hé. Des te beter hoor dat hij groot en stevig is. Hij mag zelfs dik zijn van mij, want dat vind ik schattig én da's ook beter hé. Dan kunnen ze beter tegen vanalles. Liever een dik dan een fijn babietje hoor! En toch, als ik hem in zijn blootje zie, vind ik zelfs dat hij zo petite is. Ik zou pas het verschil merken, moest er een ander babietje van dezelfde leeftijd naast liggen hé.
Zoals ik dus voorspeld had, is onze Roan aan het veranderen van een lief en braaf kereltje in een echte De Groot!!! M.a.w. eentje met karakter en 'een kop'. Hij beseft al meer en kan ook meer. Dat uit zich in bepaalde geluidjes dat ons prutske maakt. Je kunt er al een toon van opstandigheid in terugvinden. Vanmorgen was de eerste echte protestkreet. Ik schrok ervan. Dacht: o jee, nu al en je bent nog maar pas 11 weken!!! Ik moest talkpoeder in de plooien van zijn keeltje aanbrengen en dat leek hem niet te goesteren, dus zette hij zijn keel open op de manier van 'stop daar nu toch eens mee!'. Ik vond het eerder grappig dan vervelend, maar ja da's ook zijn eerste keer hé. Na 10x zal ik het al minder leuk vinden, haha De laatste 4 dagen was hij ook onrustiger, maar dat komt misschien door de sprongetjes die hij maakt. Als hij nieuwe dingen leert, dan is dat ook wennen hé voor zo'n klein hummeltje en de enige manier om dat te laten merken, is door te huilen of te kneuten. Want 't was meer zo'n gekneut eigenlijk en dat begon al ferm op de zenuwen te werken Haha! We begonnen ons al af te vragen of hij in een zageventje zou beginnen veranderen, maar gelukkig is dat gekneut voorbij. Jammer genoeg is ons prutske overgestapt naar iets minder leuk, namelijk huilen. Dat huilen is al een keer of drie erg hevig geweest dat ik bang was dat er iets ergers aan de hand was, dat hij ziek was of ergens pijn had of zo, want dat huilen kwam van diep hoor en hij moest zodanig bekomen dat hij al snikkend naar adem hapte. Dat was wel even schrikken hoor. Mijn moederhart deed eventjes pijn! Maar na zijn temperatuur opgenomen te hebben en deze maar lichtjes hoger bleek te zijn (37,7°C), was er geen reden tot paniek. Ook omdat hij zich het meeste van de dag gelukkig en vrolijk gedroeg. Hij lachte en brabbelde veel. Daar is hij ondertussen ook al sterk in geworden hoor en dat is toch ZOOOOOOOOOOO plezant om naar te luisteren hé Hij lacht zelfs al met geluid, dus niet glimlachen maar met schattige babygeluidjes. Die paar keren dat hij dat al gedaan heeft, hebben mij zo ontroerd dat er spontaan traantjes in mijn ogen schoten van geluk. Echt waar! Die kleine schaterlachjes hadden mij zodanig geëmotioneerd! En hij glimlacht veel hoor. Zo grappig ook. Precies een oud ventje zonder tanden. Hihi Roan gromt en bromt ook veel, vooral als hij er een drolleke moet doordraaien. Echte persgeluidjes maakt hij dan. Wreed man zenne! En je ziet dat hij zich dan zo boos maakt hé, precies of hij denkt: 'man toch, moet dat nu zo moeilijk gaan? Moet ik nu WEER al een drolletje laten?' De laatste 2 weken is hij weer enorm veranderd, onze kleine pruts. Hij evolueert met de dag en gaat er goed op vooruit, zowel fysiek als emotioneel, psychisch en motorisch ... de ganse rammetam! Hij doet het dus erg goed en daar zijn wij heel erg blij om. Qua gewicht en lengte, zit onze Roan nog steeds boven het gemiddelde. Volgens de verpleegkundige van K&G zal dit weldra gaan veranderen vanwege de borstvoeding. Blijkbaar gaat de groei na verloop van tijd iets trager (maar daarom zeker niet slechter) dan bij kindjes die kunstvoeding krijgen. Borstvoeding is en blijft natuurlijk nog de beste optie en dat zal mamatje blijven proberen te doen tot Roanneke 6 maandjes is. Binnen een maand en een half moet mamatje terug gaan werken! Boehoe! Is een héél pak minder leuk! Jeetje, aan die dag denk ik liever nog niet!!! Maar het moet er eens van komen hé. Begin februari zal ik dus starten met het afkolven en stilaan beginnen voeden met de papfles, maar nog met echte mamamelk uiteraard. Het zal dus een combinatie worden van voeden met de borst en voeden met de papfles. Dit is een grote verandering, dus dat moeten we een beetje gewend zijn tegen dat ik opnieuw aan het werk ga op 1 maart. Verleden weekend is onze Roan weeral op reis geweest. Dat klein ventje heeft al alle uithoeken van België gezien: de kust en de ardennen en hij beseft er niks van. Haha! Maar mama en papa vonden het leuk en we hebben het toch maar gedaan hé met zo'n klein babietje en de ganse verhuis erop uittrekken! Omdat Roan zo'n gemakkelijk babietje is, komen we ook weinig ongemakken of problemen tegen hé. Hij legt ons voorlopig nog niet veel in de weg! Maar Roan zal niet zo gemakkelijk blijven hoor, zoals ik al vernoemd heb. Ik zie hem al denken: 'ik heb mama en papa al 3 maanden gespaard, maar nu zal ik hen eens een poepie laten ruiken!' Ik heb het toch gezegd hé. 't Is een echte De Groot. En nu zien we dat ook duidelijker aan Roans uiterlijk. Hij gaat volledig papa zijn kant uit. Het zal een echt mini-petertje worden, zoals ik ook al gehoopt had hé, al van vóór ik zwanger was. En ik heb ook altijd gedacht dat het zo zou verlopen: dat het een jongen zou zijn, dat het een mini-petertje zou worden met alle kenmerken van een echte De Groot. En dat begint hoe langer hoe meer duidelijker te worden. Niks is nog zeker natuurlijk, maar de eerste symptomen zijn al gebleken, haha Mensen uit mijn omgeving zeggen ook dat hij op de papap lijkt. Ze zeggen het dan wel voorzichtig omdat ze dan denken dat ze mij kwetsen, maar dat doet me niks, want dat was wat ik wou. De laatste paar dagen leg ik ons snotteprotteke ook regelmatig eens op zijn buikje, want er breekt weldra een nieuwe ontwikkelingsstap aan op motorisch vlak. Als hij op zijn buik ligt, dan zie je dat hij zich weert en sterk maakt om zijn hoofd recht te houden. Hij maakt zich zelfs colèrig! Hij wordt echt kwaad en laat zich dan horen! Het lukt hem al redelijk om zijn hoofdje recht te houden. Hij geeft ons ook de indruk al meer te willen doen, dan dat hij eigenlijk kan. We hebben al dagen gehad dat hij kneut en dat er hem niks leek te boeien of aan te staan. Hij wou niet in de wipper, niet in het park, niet op de schoot, rondstappen vond hij ook maar niks, de borst was ook niet wat hij nodig had, speeltjes of TV verzetten zijn gedachten ook niet ... 't Was echt zo van: ik wil eens iets anders dan altijd maar liggen, ik wil zelf iets doen! Maar ja, nog eventjes geduld kleine schat. Ondertussen heeft hij ook de TV ontdekt. Dat kan hem al boeien hoor, al die lichtjes, bewegingen en kleuren. Erg handig ook voor mij om hem even te sussen of zo. Hihi! En in het grote mensenbad heeft onze Roan ook al gezeten, samen met papa welteverstaan. Hij genoot er wel van hoor. Alsook van mijn dagelijkse gezichtsmassage. Onlangs viel hij zelfs in slaap van het masseren. Zo'n deugd deed het! Hahaha ... Minder deugd deden de verplichte pikuurtjes die hij een tiental dagen geleden gekregen heeft bij K&G. Eentje in de linkerbil en eentje in de rechterbil. Ik kreeg het al benauwd in Roans plaats toen ik de pikuur zag. Amai, wat een grote naalden zijn me dat! Ik zei het nog tegen de dokter en die zei dat ze enkel de prik voelen en het inspuiten van de vloeistof. De lengte van de naalden doet niks aan de frequentie van de pijn. En toch vond ik die lange naalden er zo eng uitzien Roan heeft ze zeker en vast gevoeld. Wat een pijn en wat een kreet Ocharme, zo'n verdriet dat hij had. Ik heb hem gauw in mijn armen genomen om hem te troosten, dat klein prutske!!!! Maar ja, 't is voor zijn eigen goed hé. Binnen een paar weekjes opnieuw van deze prikjes ... Het zijn solden nu en mamatje heeft er al van geprofiteerd hoor. Allé, meer voor onze Roan dan voor mezelf eigenlijk! Ik heb mezelf maar weinig gekocht hoor, maar meer voor jou snotteprotteke. Maar je had ook kleertjes nodig hoor, echt wel, maar misschien wel niet zoveel, haha, maar 't valt nog redelijk goed mee eigenlijk, ja hoor! Pyjamatjes heb ik genoeg, maar gewone kleertjes voor een babietje van 3 maanden niet eigenlijk. Vanaf 4 en 5 maanden heb ik er genoeg, al van vóór je geboren was, héhé! Mja, ik ben en blijf een vrouw hé en alles ziet er nu ook eenmaal ZO schattig uit dat het lijkt alsof die kleertjes zeggen: KOOP MIJ! Ik zal dan nu maar afsluiten, want je roept op mij, denk ik. Allé, tot later voor meer leuke anekdotes en nieuwtjes ...
We zijn nu twee daagjes terug thuis van een klein reisje. We zijn een weekje naar Middelkerke geweest, naar 't appartement van jouw grootmoeder. Het was ZAAAAAAAAAAAAAAAAAAAALIG! Super gewoon! We hebben echt genoten met ons drietjes. En wat is hij flink geweest, onze Roan. We hebben weinig of geen last gehad met jou. Zo'n flink en braaf kereltje dat jij bent! We hebben het echt getroffen hoor met jou! We zijn veel gaan wandelen. Jij in de poussette. Overal kunnen we naartoe met jou. Niks van misère hebben we gehad. Van zodra je in de draagmand ligt, horen we jou niet meer, want dan ben je vertrokken naar dromenland. Eerst stoppen we jou in jouw berepakje (zo'n heel cute pakje met oortjes en een staartje, net een klein schattig en zacht beertje ben je dan , letterlijk en figuurlijk, want dan brom je ook werkelijk als een klein beertje wanneer we jou kunffelen, echt waar!) en dan ga je in een grote wikkeldoek, zo de draagmand in. Daar lig je dan knus en warm te soezen en trotseer je zo de strenge Koning Winter die heel wat koude gezaaid had over het hele land. 't Vriesde dat 't kraakte, zeggen ze!!! 't Was echt koud!!!!!!! Maar dat weerhield ons niet van wandelingetjes te maken. Mama en papa waren ook heel goed ingepakt hoor met muts, sjaal en wanten. Zo wandelen in de vrieskou heeft zijn charmes. Dat doet echt eens deugd en zeker wanneer we af en toe een stopje maakten in een taverne voor een lekkere warme chocomelk en een koffietje. Eens opgewarmd, zetten we onze wandeling verder. Regelmatig checkten we wel of je het niet te koud had, want daar maakten we ons wel soms zorgen om, maar dat bleek nergens voor nodig, want je had het wel degelijk warm genoeg. We hebben het ons één keer geriskeert om te gaan eten. Niet op restaurant hoor, maar zo'n taverne. We bestelden ons allebei een schotel friet met kaaskrotten. Halverwege ons diner ben je stilletjes aan beginnen kneuten. Dat kneuten werd alsmaar vervelender, dus heb ik jou op mijn schoot gepakt terwijl papa verder at. Toen hij klaar was, heb ik verder gegeten terwijl hij jou op zijn armen nam. Dus dat hebben we dan ook maar opgelost hé. Zo zie je maar dat je eigenlijk nog wel veel kunt hé met een kleintje in huis. Niet alles, maar nog veel. Toen we een taverne uitzochten om iets te drinken of zo, letten we er ook op of er niet gerookt werd. Hoe later op de avond, hoe moeilijker het werd om een rookvrij etablissement te vinden. Dat was wel een probleempje waar we af en toe mee geconfronteerd werden. De jeneverkotjes op de kerstmarkt hebben we ook niet kunnen doen, want er was hele luide muziek die niet goed voor jouw oortjes zou geweest zijn. Dus ja, je bent zeker wel beperkt in sommige dingen, maar je huis niet meer uit komen is nergens voor nodig! Op die ene week aan zee ben je ook veel gevorderd in je ontwikkeling. Je lacht overduidelijk meer en je bent ook beginnen brabbelen. 's Morgens steek je al van wal en ben je net een spraakwaterval! Zo vertellen dat je dan doet. Da's zo plezant om naar te luisteren hé. En als je lacht, dan smelt ik gewoon!!! Als ik die lach op jouw guitig tootje zie verschijnen, dan vult mijn hartje zich met warmte! Heerlijk!!! Tijdens het badmoment vertel je ook naar hartelust, maar van zodra ik jou een gezichtsmassageke geef met de weer- en windcrème (voor jouw teer huidje), val je sloot. Dan hoor ik jou niet meer hoor, maar zie ik jou met volle teugen genieten. Da's echt grappig! Van zodra ik begin te masseren, val je direct stil en beweeg je niet meer, maar dan kijk je mij met grote ogen aan en heb je een glimlachje op je mond. Het is echt opmerkelijk hoeveel je daarvan geniet én ik geniet er dan ook van natuurlijk hé, gewoon door naar jou te kijken. Je kan ook al verder kijken, want je ziet ons soms al van ver afkomen. En je volgt ook al beter met je ogen van links naar rechts enzoverder. Je draait zelfs je hoofdje mee als we bijvoorbeeld van je ene zij naar je andere gaan staan. Slapen doe je ook fantastisch goed! Ik heb geluk! Ik kan al meerdere nachten 6 à 7 uurtjes aan één stuk doorslapen. Dat is niet iedereen gegund. Daarvan trek je echt op je mama hoor, die ook zo braaf was als baby en als kind ook eigenlijk. Ik denk wel dat je als peuter zal veranderen op dat vlak. Ik denk dat je het hevige karakter van papa wel zal hebben. Er is niks dat daar nu op lijkt hoor, maar ik gok dat. Je zal nog straf uit de hoek komen, vermoed ik. Je bent niet voor niks een De Groot! Natuurlijk hoop ik dat je nog altijd een braaf en makkelijk kind zal blijven, maar toch ook met een stout kantje hoor. Je mag gerust een klein deugnietje zijn, want doodbraaf is toch ook een beetje saai hé. 't Mag wel een beetje spannend zijn! Uiterlijk gezien kunnen we niet direct zeggen of je nu op mama of op papa lijkt. Het is wel duidelijk dat je meer naar de papa trekt, want jullie zijn allebei bleekscheetjes. Mama is donker. Mama en papa zijn twee uitersten op dat vlak. Het kon niet anders dat je ofwel heel donker ofwel heel bleek zou zijn en het is het laatste geworden. Het lijkt er ook meer en meer op dat je roste coupe zult hebben hoor. Jouw haartjes zijn een beetje gegroeid en we zien de roste schijn alsmaar duidelijker worden. Hihi, leuk, da's zoooo schattig gewoon, net als papa toen hij baby was!!! Jammer genoeg zien we geen gelaatskenmerken waarvan we kunnen zeggen dat dit van mij of van jouw papa komt. Alhoewel, de lippen zijn van jouw papa en de lange wimpertjes heb je van ons beiden, maar die grote wipneus .... mja, van meter Bibi zeker hé, 't zit in elk geval in de familie. Maar er is zo niks opvallends. Uiteraard zal je nog wel veel veranderen hé. Ik ben benieuwd!
Als je 's nacht soms eens wakker wordt en ik jouw tutje in jouw mondje wil gaan stoppen, doe ik dat meestal op de tast, dus zonder een licht aan te steken. Toen ik dat weer eens wou doen en niet direct jouw hoofdje kon voelen, maar op een gegeven moment wel voetjes, moest ik het licht wel aansteken, want ik begreep er niks van!! En ja hoor, daar lag je, helemaal in de andere richting. Man, hoe je dat geflikt had?!?! 
Tegenwoordig is het dagelijkse kost en lig je meestal dwars in jouw bedje. Da's altijd wel grappig om te zien, maar ook wel een beetje gevaarlijk eigenlijk. Zo heb ik jou eens met jouw beentjes tussen de spijlen teruggevonden. Je zou je maar eens kunnen bezeren hé! Op een bepaalde nacht stond ik naar jou te kijken terwijl je sliep en je lag te draaien en te keren en te friemelen. Geen wonder dat ik jou in allerlei posities terugvind. 
haha. 'Da da da' is jouw nieuw woordje.
En natuurlijk is dat ook weeral grappig hé, haha. Alles is gewoon grappig aan jou EN schattig!!! 
). Ongelooflijk toch! Niet normaal. En je begint alsmaar meer en meer op papaatje te trekken. Nog een paar maanden en ik denk dat ik dan een foto van jou naast die van jouw papa zal kunnen leggen van rond ongeveer dezelfde leeftijd en jullie zullen als twee druppels water op mekaar lijken. Echt grappig! Ik zie het nu al voor mij. Die foto van jouw papa heb ik al jaren in mijn portemonnee zitten en binnenkort kan ik er een kopietje van maken, maar dan met jou erop, haha 
), maar papa kwam bij mij in bed liggen en hij kan geen minuut stil liggen, waardoor ik mij begin te ergeren en dus niet meer kan verder slapen, dus stond ik ook maar op. Papa ging gauw naar beneden en kwam terug naar boven met een grote mand. Ik hoorde al iets ritselen toen hij de trap kwam opgestapt. Daar stond hij dan, met een supergrote ontbijtmand met vanalles en nog wat in. Het was echt mooi en er zat heel veel in. Ik was heel tevreden en erg verrast, want ik dacht dat ik enkel die chocolade zou krijgen. Maar waar was die chocolade nu? Toen we naar de keuken gingen om al dat lekkers op te eten, zag ik daar op tafel die chocolade staan. Dat ontroerde mij zodanig dat die traantjes natuurlijk naar boven kwamen. En je gelooft het of niet, maar ik zag papa zijn oogjes ook al een beetje waterig worden. Papaatje de stoere vent! Maar zo is hij hé, een lieverd, hij kan echt superlief zijn. Mijn eerste moederdag was dus geslaagd. Eerlijk gezegd had ik niks verwacht hoor van papaatje, want hij is niet de man van de verrassingen, maar het was hem eerlijk gezegd geraden hoor! Ik zou enorm teleurgesteld zijn moest hij niks gedaan hebben. Het moest niks groot zijn, met een roosje of een kaartje zou ik ook al blij geweest zijn, maar toch wou ik eens 'gevierd' worden 
Dedju seg!!! Van vorige woensdag was het al begonnen hé en het ganse voorbije weekend was je niet in je nopjes, allesbehalve. Maandag bij tante Pug. In de voormiddag rond 10u kreeg ik plots een berichtje op mijn GSM van haar en ik wist meteen dat het niet goed was. Lichte paniek en mijn hart sloeg in mijn keel. Ik las: 'Roan blijft constant overgeven. Best dat je ermee naar de dr gaat!' En ja, als jonge mama denk je meteen het ergste hé. Wat moet je je daarbij voorstellen? Ik gauw naar de kinderarts gebeld en pas om 15u20 hadden we een afspraak. Ik vond dat erg laat, maar de arts zei me om ORS te gaan halen bij de apotheek. Da's een poeder die je met water moet mengen en regelmatig moet toedienen aan jouw kleine pruts. Zo gezegd, zo gedaan. Meteen ben ik van mijn werk vertrokken op weg naar tante Pug. Ik was zo blij om je te zien en jij blijkbaar ook, want er kon toch wel een glimlachje vanaf toen je mij zag 
