Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Gisteren heb ik mijn laatste pilletje clomid genomen van de kuur van 5 dagen, oftewel mijn clomielleke, zoals papa het noemt. Laat het pilletje nu maar zijn werking doen. Hopelijk heeft het zijn effect, want het is uiteraard nog niet zeker of ik een eitje zal aanmaken. Ik had de eerste keer maar één eitje aangemaakt en de gynae vond het weinig. Goed, maar weinig. De meeste vrouwen reageren er meer op, maar één is eigenlijk wel beter om de kans op meerlingen te verkleinen. Of is dat niet zo? Ik weet het eigenlijk niet. Ik weet niet of ik kans heb op een meerling als ik meerdere eitjes aanmaak. Is het eigenlijk wel mogelijk dat er meerdere eitjes tegelijkertijd door elk een aparte zaadcel bevrucht worden? Kan zoiets door die pilletjes? Ik weet dat je meer kans hebt op een meerling met die pillen, maar ik weet niet op welke manier het zou kunnen gebeuren. Ik denk dat een eitje zich vlugger splitst en uitgroeit tot een tweeling door de pillen, maar niet dat er meerdere eicellen tegelijkertijd kunnen bevrucht worden. Dit zou ik eigenlijk eens moeten vragen aan de gynae, als ik durf. Ik vraag eerlijk gezegd liever niks bij die gynae. Ik ben daar graag zo snel mogelijk buiten. Dit zou niet mogen hé! Bij de gynae moet je je 100% op je gemak voelen, maar dat is allesbehalve het geval bij mij. Maar ja, geloof het of niet, maar er is maar één gynae hier in Merelbeke en anders moet ik naar het kliniek in Gent en duren de wachttijden langer en is het ook verder van huis. Och ja, ik kan dit wel van me afzetten. Zolang ze me maar geen blazen wijsmaakt, dan ben ik ook al tevreden. En ze moet ons kindje natuurlijk goed opvolgen in de buik! Ons kindje die er weldra, hoop ik, zal gaan groeien. Het zou toch een mooie afsluiter zijn van het jaar, niet? Een kindje op komst voor het nieuwe jaar. 2009 wordt dan onze grote ommekeer. Dat zou pas leuk zijn! Lieve pruts, kom jij in het jaar 2009 kennis maken met de grote wereld? Je hoeft niet bang te zijn. Jouw mama en papa zullen jou zo goed als ze kunnen opvangen. Dat beloven we!!!
Ondertussen ben ik al bekomen van de slag in mijn gezicht! Nou ja, het heeft niet lang geduurd hoor. Er zijn ergere tegenslagen en zoals ik al zei: we zijn nog niet zo lang bezig in vergelijking met andere koppels. Uit onze vriendenkring ken ik wel geen enkel koppel die zo lang als wij moeten oefenen heeft. Of wel zeggen ze het gewoonweg niet, want ja, de mensen zouden nog al eens aan kwaadsprekerij kunnen doen hé Dat begrijp ik wel, want ik weet niet of ik dit allemaal aan onze vrienden zal vertellen ook, dat wij een kleine strijd hebben moeten leveren, dat er pilletjes aan te pas gekomen zijn, dat jouw papa een zaadtest moeten doen heeft, Och, we moesten het allemaal eens weten hé. We zouden nog kunnen verschieten van hoeveel koppels op de tien dit allemaal moeten ondergaan. Er hangt allemaal een beetje een taboe rond hé. Slecht nieuws wordt niet graag verteld en niemand luistert ook graag naar slecht nieuws. De mensen willen dat niet horen. Ze zouden je sneller negeren zelfs! Ze willen niet meegeslepen worden in die negatieve spiraal, want ze hebben zelf al problemen genoeg. Daarnaast is er ook nog de schaamte! Men schaamt zich soms gewoonweg voor de manier waarop sommige dingen moeten gebeuren, als het niet op de normale manier lukt. Eigenlijk triestig hé! Maar ja, het verandert er niks aan. Dit is nu eenmaal realiteit. Weinig zaken verlopen steeds van een leien dakje. En al valt het soms tegen, een mens moet positief blijven. Alleen met die ingesteldheid kom je er en kwel je jezelf niet te veel. Natuurlijk is dit gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar hoop doet leven, niet! Daarom gaan we er opnieuw 100% voor. Ik heb goede moed. 30 november wordt opnieuw een belangrijke dag, want dan mag ik opnieuw een eitjestest doen. Dit wil zeggen dat jouw papa en mama op de dag zelf, de dag ervoor en de dag erna paraat zullen zijn. Een zaadcel overleeft 3 dagen en een eicel 1 dag. Hopelijk ontmoeten ze elkaar op de juiste dag, op de juiste plaats en op het juiste tijdstip. Wij gaan alleszins ons best doen, maar daarna is het wel aan jou. Dus, go for it! Laat zien wat je kunt, kleine pruts!
Nog 1 dagje na vandaag! Op dit moment voel ik nogal wat krampen die verdomd goed gelijken op die hatelijke duivels, maar ze zijn nog altijd niet doorgebroken. Maar ik blijf redelijk realistisch nu, want hoe dichter we D-day naderen, hoe meer nuchter ik het bekijk. Ik vertrouw mn eigen lichaam niet meer! Gisteren heb ik er eigenlijk niet zo heel veel aan gedacht. Ik voelde toen ook niet zo veel in mijn buik. Wat ik wel had, was veel vochtafscheiding. Echt wel veel, want ik heb meerdere keren gedacht dat het mijn regels waren. Dju seg, het is niet simpel hoor. Maar ik heb het nu al zo lang uitgehouden, dus dan zal ik deze dag ook nog wel overleven. Vandaag ga ik een test kopen en morgenvroeg doe ik die meteen. Amai, dat zal spannend zijn! We zullen zien! Ik maak het kort vandaag, want door te schrijven, maak ik me op dit moment, zo kort voor D-day, alleen maar zenuwachtiger. Dus, tot morgen voor meer nieuws of tot morgen lieveling XXX
Vervolg: 10u26
Jij deugniet! Je wil nog wat verstoppertje spelen zo te zien! Geen probleem! Jouw mama zal het spelletje meespelen, maar dan wel voor een tijdje hé, niet te lang met mijn voeten spelen ook hé ;-) Ja hoor,t is van dat, de russen zijn in t land!!! Jammer, maar we geven de hoop niet op. Volgende keer meer geluk. Onze tijd komt wel. We moeten alleen wat meer geduld hebben. Jou mama en papa zijn altijd al speciaal geweest en anders dan de meeste koppels. Dus waarom zou het dan nu wel normaal verlopen bij ons. We wisten al van in het begin dat het niet evident zou zijn. Ik wist het trouwens al sinds mijn puberteit. Mijn cyclus is altijd al heel onregelmatig geweest. Nu lijk ik hier wel heel positief, en dat ben ik ook hoor, maar toch moest ik daarnet even bekomen van de schok! Zoals ik deze morgen al zei, had ik erge buikkrampen net zoals bij het doorbreken van mijn regels. Het was redelijk hevig hoor en kijk, ik ging naar het toilet en bij het afvegen zag ik bloed en slijm. Duidelijk de duivels! Vandaag moet ik de gynae bellen om een afspraak te maken voor dag 12 om opnieuw een follikeltest te doen, want morgen moet ik terug starten met clomid om een nieuw eitje te aan te maken. Het handige aan die pilletjes is dat we perfect kunnen weten wanneer ik een rijpklaar eitje zitten heb. Dan hoeven we enkel goed te oefenen en in de roos te mikken. Het vervelende eraan komt daarna. Daarna is het wachten in onzekerheid, maar 1 ding heb ik nu wel duidelijk geleerd: GELOOF NOOIT WAT JE LICHAAM JOU VERTELD!!! Je kunt er niet op rekenen. Het kan gewoonweg vanalles zijn. Nu zal ik pas overtuigd zijn wanneer ik merk dat ik overmatig moet overgeven en me echt misselijk voel. En wanneer ik merk dat ik echt over tijd ben, een week of twee. Trouwens, ik mag nog van geluk spreken en eigenlijk is dit allemaal nog heel normaal. We zijn nog geen jaar bezig. Nog een dikke 3 maanden en dan zijn we een jaar verder. En dan nog zijn we eigenlijk nog geen jaar bezig, want ik ben nog maar 4 keer ongesteld geworden in die 9 maanden. Uiteraard is dit niet normaal, maar technisch gezien hebben we nog maar 4 rondes gehad in die 9 maanden, maar dan wel met wat meer tijd tussen iedere ronde. En bij deze laatste ronde kunnen we pas met zekerheid zeggen dat er een kans was op bevruchting omdat we wisten wanneer exact de eisprong plaatsvond. Dit was de eerste echte kans die we hadden, maar die hebben we duidelijk gemist. Het kan ook niet van de eerste keer patat zijn hé! Er volgen meer kansen na deze. En die gaan we volop benutten. Bij ons verloopt het natuurlijk allemaal wat stroever en anders dan normaal, een beetje geforceerd eigenlijk, maar we moeten er iets voor over hebben hé. We zullen moeten vechten voor jou, maar we kunnen er tegen. Mamie en papie zijn hard en kunnen tegen een stootje! Niet tot morgen dan maar, maar tot later lieve schat.
Weer bijna een dagje overleefd, maar toch nog te vroeg om zeker te zijn. Ik heb opnieuw vanalles en nog wat gevoeld. Verdorie, als het maar niet de duivels zijn hé!!! Het lijkt er eerlijk gezegd toch wel een beetje op hoor, maar op den duur weet ik gewoon niet meer wat ik moet denken. Ik wordt er zo zenuwachtig van. Van zodra ik iets nat voel in mijn slipje, begin ik te panikeren, maar steeds blijkt het vochtafscheiding te zijn. Elke pijnscheut in mijn buik, weeg ik af. Komt dit door mijn maandstonden of ben jij het die aan het groeien is? Ik heb sedert 3 dagen ook mijn temperatuur gemeten en die ligt steeds boven de 37°C, wat volgens de informatie op het internet, ook kan duiden op een zwangerschap. Ik loop ook zo verdorie geïrriteerd rond hé. Ik kan niks verdragen van andere mensen, maar dan ook niks. Jouw papa krijgt het meeste te verduren. Hij moet mijn geklaag en gezaag bekopen. Och ja, hij mag er ook iets voor over hebben hé J Maar ik moet eerlijk zijn met mezelf, als ik mijn maandstonden moet krijgen, loop ik zo geïrriteerd rond, maar dan wel in mindere mate. Deze voormiddag heb ik een serieuze steek in mijn buik gevoeld. Ik kromp eventjes ineen. Wat kan dat toch allemaal zijn?!?! Begrijp je nu waarom ik zo gek wordt? Het liefst zou ik niks willen voelen in mijn buik, want dan zou ik me minder zorgen maken, denk ik, alhoewel, dan zal ik wel iets anders uitvinden
Hoe dichter D-day komt, hoe zenuwachtiger ik wordt. Oh jeetje toch, de natuur hé, dat is me wat. Ik hoop alleen dat moeder natuur me goed gezind is. Dat we binnenkort echt mama en papa zullen mogen zeggen tegen elkaar. En ondertussen droom ik maar verder, stel ik me vanalles voor en maak ik volop plannen. Het kan niet op! Ik moet wel zwanger zijn, wat moet ik anders zeggen donderdag op de demo bij Veronique?! Ik wil met goed nieuws naar ginder stappen. Hoe moet ik godsnaam slecht nieuws meedelen? Dat heb ik nooit goed gekund. En dat wil ik ook niet!
Ik heb me vandaag verlof gevraagd op het werk voor woensdag, donderdag en vrijdag. Morgen is het dus mijn laatste werkdag deze week. Dat zou toch ideaal zijn hé. Zwanger zijn en lekker thuis kunnen genieten van het goede nieuws. Dat is het gedroomde scenario althans. Och ja, nog 3 daagjes na deze. Het begint te korten! Hopelijk tot gauw
Nog 5 dagen en dan ben ik zeker of we zwanger zijn of niet?!?! Het wachten duurt een eeuwigheid! Ik word er hoorndol van!!! Mijn gevoel zegt dat het prijs is en ik merk ook allerlei vroege kwaaltjes zoals vaak plassen, veel vochtafscheiding, gevoelige tepels, steken in mijn buik en bloedverlies onlangs tijdens het vrijen. Deze laatste 2 kunnen duiden op een innesteling van het eitje. Ja ja, ik heb er al veel over gelezen en heb ook al veel gelijkaardige scenarios gelezen op verscheidene forums op het internet, wat mijn vermoeden alleen nog maar vergroot. Maar o wee zal de teleurstelling des te groter zijn, wanneer blijkt dat het vals alarm is. Ook te meer omdat ik een beetje druk op mijn nek gewerkt heb, namelijk tijdens de jaarmarkt. Ik kon het ook niet wegsteken. Ik dronk geen alcohol wegens het vermoeden van zwanger te zijn en uiteraard viel het meteen iedereen op dat dit niet mijn normale doening was (ja ja, mama kon er wat van ;-D ). Iedereen begon dan maar te speculeren à volonté, terwijl ik het toch nog niet zeker wist. Ik heb niet ja, maar ook niet neen gezegd tegen onze vrienden, maar ondertussen weten ze wel dat we aan het oefenen zijn. Maar toch denkt iedereen dat het patat is. Ze wilden ons nog net niet feliciteren. En net dat zal zo vervelend zijn, wanneer het niks wordt! De hele avond door waren ze me aan het pesten, wat ik als gevolg met een dubbel gevoel onderging: blijdschap en bezorgdheid. Op een gegeven moment heb ik Veronique dan maar eventjes in vertrouwen genomen (vooral omdat zij er het meeste mee begaan was en omdat ik mijn ei kwijt wou (niet letterlijk dan uiteraard!!!)) en heb haar gezegd hoe het in mekaar zat: dat ik aanstaande donderdag, 20 november, pas definitief uitsluitsel zou hebben. Net die avond wordt ik bij haar thuis verwacht voor een tupperwaredemonstratie en alle andere vrouwen zullen er ook zijn uiteraard, en of course, zal iedereen heel nieuwsgierig zijn en ongeduldig zitten wachten op meer nieuws, want ja, zoiets gaat snel de ronde hé en ze willen het wel eens uit mijn mond horen! Opnieuw kijk ik hier met een dubbel gevoel tegenaan. Ofwel wordt het des te leuker, ofwel des te bedroefder
Voor alle duidelijkheid, zal ik ook eventjes het begin schetsen: half februari 2008 ben ik gestopt met de pil op vraag van jouw papa. Hij begon er op een avond over. We waren toen net thuis van een bezoek, namelijk bij Nico en Veerle, die net een babytje gekocht hadden. Dat zal wel wat losgemaakt hebben in hem. Eindelijk!!!!! Ja, ik was er al langer klaar voor hoor, maar voor zoiets moet je met twee zijn.
Maar zoals ik al heel lang vermoedde, had ik een heel onregelmatige cyclus, met als gevolg dat we al oktober waren en ik van februari tot oktober slechts drie keer gemenstrueerd had. De huisarts zei toen ook dat het niet eerlijk was dat ik zo weinig kansen kreeg om zwanger te geraken. Dat vonden wij ook en dus heeft ze me doorverwezen naar de gynaecoloog voor verdere stappen. Deze laatste (aangenaam en supervriendelijk, not!!!) heeft me pilletjes voorgeschreven, namelijk clomid en orgametril, om de boel een beetje op gang te krijgen. Op 2 november had ik een afspraak om een follikeltest te doen. Bleek dat ik slechts 1 eitje had aangemaakt, maar dat kan, zoals misschien blijkt nu, meteen ook het goeie zijn! De gynae zei: morgenavond is dit eitje rijpklaar, dus veel succes!, m.a.w. geef maar van katoen!
Die bewuste avond, 3 november, was het niet rozengeur en maneschijn tussen jouw mama en papa, want er was een beetje onenigheid (ik treedt nu beter niet in details), maar de plicht riep. Die ene keer (ja meer kon er niet van af) was misschien meteen wel raak! Het was niet de meest romantische avond, maar dat was nu eenmaal de realiteit. Ik moet hier nu ook niks gaan verbloemen hé!
Enkele dagen erna begonnen de verschijnselen al op te treden. Op 8 november had ik een bloeding nadat we gevreeën hadden. Het was weinig en lichtrozig. Ik kreeg ook steken in mijn buik. Soms leek het op gewone menstruatiepijnen, maar toch was het nog anders. Het viel ook net binnen de termijn van ongeveer 5 dagen na de vermoedelijke bevruchting. Zou dit de innesteling zijn???
Tot op vandaag voel en merk ik vanalles zodat ik echt compleet zot aan het worden ben. Ik ben ook beginnen lezen als een gek en zoek vanalles op over vroege zwangerschapsverschijnselen. Die onwetendheid is echt moordend! Dat kun je je niet voorstellen! Soms denk ik, o nee, zouden het mijn maandstonden zijn die er gaan doorkomen, of toch niet, of wel, of niet Grrr, gruwelijk is dit! Het lichaam is ook zo onvoorspelbaar hé. Iedere dag dat ik goed doorkom, dus zonder regels welteverstaan, maakt me blijer, maar ook nog zenuwachtiger. Het is zo onwezenlijk spannend! Normaal gezien zouden vanaf morgen, maandag 17 november, mijn regels er moeten doorkomen. Misschien zelfs vandaag al, of pas dinsdag of woensdag. Iedere dag die ik overwin en zo dichter bij donderdag kom, maakt onze kansen groter. Wat zal ik blij zijn als het donderdag is. Die dag zal ik wel enorm gestresseerd zijn, daarom is het misschien beter dat ik er s morgens een testje tegenaan gooi of misschien net niet, want als hij positief test, zal ik erg ongeduldig zijn omdat ik het tegen iedereen zal willen vertellen, ofwel enorm teleurgesteld zijn, omdat het negatief blijkt te zijn. Misschien moet ik dan wachten tot zaterdag, dan heb ik de tijd om het te verwerken, op welke manier dan ook.
Sinds gisteren ongeveer is er ook nog een nieuw verschijnsel opgetreden maar wel in heel lichte vorm, namelijk misselijkheid en braakgevoelens of zit het allemaal tussen de oren. Toch zijn het heel veel verschijnselen dat ik bijna niet kan geloven dat ik niet zwanger zou zijn!!! Als ik niet zwanger blijk te zijn, dan heeft mijn lichaam me enorm misleid! Ik kan alleen maar doen dan ongeduldig zitten af te wachten en de dagen af te tellen. Ondertussen kan ik alleen maar hopen dat je gedwee verder groeit, lief klein wondertje tot binnen een 38 weken
mijn naam is Marijke en ben 28 jaar jong. Mijn vriend - die ook 28 jaar is - en ik zijn sinds oktober 2008 elf jaar samen. Momenteel werken we aan 2 van onze grote dromen die we op dit ogenblik koesteren. De ene droom is het verbouwen van ons nestje en de tweede is om dit nestje uit te breiden. Het is dus redelijk druk de laatste tijd, maar het zal nog drukker worden als die laatste droom is uitgekomen. Daar zijn we ons heel erg bewust van, maar daar gaan we uiteindelijk voor. We zijn er klaar voor! Alhoewel, voor zoiets ben je nooit echt klaar, denk ik. Na het horen van verhalen van vrienden, kun je je wel iets inbeelden over hoe het moet zijn om kinderen te hebben, maar de praktijk kan voor jou helemaal anders uitdraaien. Iedereen ervaart alles ook op een andere manier. En ik moet eerlijk zeggen dat het de laatste tijd enorm kriebelt. Mijn vriend en ik zijn enorm nieuwsgierig naar ons nageslacht: wat zal het samensmelten van mijn eicel met zijn zaadcel teweeg brengen? Wat heeft moeder natuur voor ons in petto? Wat gaan wij ervan terecht brengen? Hoe gaan we het allemaal aanpakken? Wat doet zo'n klein wonder met ons? Zo veel vragen, zo weinig antwoorden. We hopen dat die antwoorden niet te lang op zich laten wachten! Dit wordt een groot avontuur, waarvan ik alles wil onthouden. Met deze blog wil ik mijn woorden, ervaringen en gevoelens vereeuwigen en uiteraard delen met andere mensen! Dit wordt een soort van dagboek naar onze kleine pruts toe ...
