Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
28-02-2010
Terug aan het werk!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Morgen is het zover: terug naar het werk! Ja ja, mooie liedjes duren niet lang hèh, maar gene paniek, ik heb er wel zin in. WIE HAD DAT GEDACHT? Mja, kan het zelf bijna niet geloven, maar 't is toch zo. Vreemd hé? Vier en een halve maand was mooi en tof, maar het heeft lang genoeg geduurd. Nu gaan we een nieuwe stap tegemoet en nu ist serieus. Bedoel, het echte leven begint, de routine, het drukke leven, springen en vliegen, zuchten en blazen ... Pff, de moed zou in je schoenen zakken als ik dit hier zo lees, maar da's niet zo hoor. Ik zie het volledig zitten. Ik schrik van mezelf! Nooit gedacht! Ik had eerder een depressieve dag voor ogen. Ik zag mezelf al triestig in mijn zeteltje zitten met mijn kabouterke op mijn schoot en de traantjes in de ogen. Maar niks was minder waar! Ik heb genoten van het 'laatste samenzijn' met mijn schatje. En ik zal hem ENORM missen hoor! Begrijp me niet verkeerd. Een ganse dag is lang en zeker zo 4 van die dagen na mekaar. Ik zal blij zijn als het terug vrijdag is en ik opnieuw een ganse dag EN een weekend ongegeneerd bij mijn kabouterke kan zijn. Dan knuffel ik hem te pletter!!! 't Is beter zo hé, dat ik het zie zitten, dan dat ik hier tranen met tuiten zit te huilen. Aan het begin van mijn zwangerschapsverlof dacht ik bijlange nog niet aan mijn eerste werkdag, want toen hoopte ik dat die er nooit zou komen Maar ik begin vol goede moed! En traantjes zullen er ook wel zijn hoor als ik mijn kabouterke zal afzetten. Zeker wel! 't Is echt wel een grote stap ook hé mijn klein lief schatje ... Ik zal een ganse dag aan je denken. Ik heb al 3 kadertjes in mijn tas zitten waarin HELE mooie en leuke fotootjes van jou inzitten en die ga ik direct op mijn bureautje uitstallen. Mijn USB-stick heb ik ook volgepropt met fotootjes en daarvan zal ik er ook gauw eentje op mijn bureaublad van mijn pc ploffen Ik wil terug aan het werk, maar ik zal je ook ENORM missen. Dat het wel maar snel 16u is. Dan is het de auto inspringen en zjoef naar Merelbeke!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Je bent weer al een paar 'kunstjes' rijker sinds een goeie 2 weken! Je begint je al rechtop te trekken door je buikspieren op te spannen, net alsof je wilt gaan zitten. En je kan al een beetje zitten, maar wel met steun. Zonder steun, zou je maar omver vallen Je lacht ook meer. Jah, nòg meer en je was al zo'n lachebekje. Nu hoeven we maar te knipperen met onze ogen bij manier van spreken en je begint te schaterlachen. Jouw kreuntjes beginnen ook meer en meer te variëren in hoogtes en laagtes en nieuwe klanken enz. De decibels beginnen ook stilletjesaan toe te nemen. Het grijpen lukt al veel beter. Als je jouw tutje in jouw mond hebt, neem je die uit je mond en je bestudeert ze dan. Je begint er dan aan te sabbelen en zo, net alsof je ze terug in jouw mondje wilt stoppen. Soms lukt dat, maar da's dan wel toevallig natuurlijk, want je beseft het niet. Bij het in slaap vallen heb je graag jouw dumboknuffel tegen jouw gezichtje aanliggen. Da's dan in jouw bedje, maar in het park slaap je met de muziekbeer (die groene die ook baarmoedergeluiden maakt). Die beer leg ik dan ook dicht tegen jouw gezichtje en dan druk je de knuffel tegen jouw gezichtje aan. Het is zo schattig om dat aan te zien, hoe je dan in slaap valt. Ik zou er mij dan zo willen bijleggen Tegenwoordig geniet je ook meer van het badje. Dat was al in het begin zo hoor, maar telkens toen je in het water zat, was je altijd precies een beetje op je hoede, alsof je het zaakje niet betrouwde ... maar nu lach je zelfs als je in het water zit en brabbel je enz. Op je buikje liggen gaat tegenwoordig héél erg goed. Zo kan je wel enkele minuten blijven liggen, maar dan ook niet TE lang, want na een minuut of 8 ben je het beu En je slaapt in jouw eigen bedje op jouw kamertje. Dat is zo al sinds een week of twee, drie. En me dunkt dat je daar erg graag slaapt. Om 20u 's avonds stop ik jou in bedje in jouw slaapzak, geef je jouw tutje en leg jouw dumbo tegen jouw gezichtje. Meteen gaan die oogjes al toe en begin je te soezen. Nog eventjes en je bent al in dromenland! Hier ben je al goed op getraind hoor. 20u 's avonds en je bent vertrokken. Erg gemakkelijk! Hopelijk blijft dat ook zo. Wel jammer dat je sinds een drietal weken van slaapritme bent veranderd. Je sliep zo goed door al en nu verander je ineens! Nu dat ik volgende week terug aan het werk moet?! Dompie En je groeit en groeit maar hé. Je bent echt een flinke baby. Een stevig manneke! Je begint alsmaar meer op jouw papa te lijken. Je zal een echt mini- petertje worden, zoals ik ook gehoopt had. Alleen, het zou toch ook leuk geweest zijn, moest er maar iets van trekjes van mij te zien zijn, maar no way, niks hé, niemendal. Niks, nada, nothing! Pas op, ik vind het leuk hoor dat je op jouw papa lijkt, maar ik zou het toch tof gevonden hebben, moest je nu mijn neus gehad hebben, of die blik of zo, maar ik kan echt niks van mezelf terugvinden in jou. Hoe je bent van karakter, kunnen we nog niet zeggen uiteraard. Misschien zal je op dat vlak wel mijn kant uitgaan en da's misschien ook wel beter, haha , want papa is niet van de simpelste zenne! Ik ben dan toch een veel gemakkelijker persoon hoor! In elk geval, momenteel lijk je een mama's-kindje te worden. Je reageert gemakkelijker op mijn fratsen dan op die van papa. Ik hoef weinig te doen om jou aan het lachen te brengen. Bij papa lukt dat minder goed, haha Maar ja, het kan ook niet anders hé. Jij en ik zijn dag in dag uit samen. En ik ben het meest met jou bezig, zowel bij het spelen als het verzorgen. Je ziet mij gewoon ook meer hé. Dus of je een mama's- of papakindje zult worden, valt nog moeilijk te zeggen eigenlijk. Dat kan nog veel veranderen. Ik hoop natuurlijk dat ik jouw uitverkorene zal zijn hé, haha maar ook niet te neig, want moest je zo echt aan mij plakken, dan zou het ook niet meer leuk zijn. Ik wil niet dat er de hele tijd: maaamaaaa? maamaa? mama????? door het huis geroepen wordt! En als laatste, heb ik ook nog de indruk dat je ons beter begint te begrijpen. Je reageert beter op ons, we kunnen beter 'communiceren'. Het gaat snel, maar ik vind het niet zo erg, want het wordt alsmaar leuker. Een baby is schattig en leuk voor eventjes, want uiteindelijk slaapt en eet dat alleen maar. Het is veel toffer met een klein mensje dat al het één en ander kan, dat leert ontdekken en zo ... Ik kijk al uit naar jouw volgende kunstjes ... 't is zo plezant allemaal!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Vorige week woensdag ben jij een halve dag bij jouw meter geweest en vrijdag een ganse dag. Dat was om even te oefenen, voor meter Bibi, voor jou én voor mezelf! Het was krokusvakantie, dus meter Bibi was thuis en nu ik ook nog thuis ben, was dat wel handig voor in het geval er iets aan de hand moest zijn en ik vlug aan meter Bibi's deur moest staan of zo. Maar dat was niet nodig hoor! Meter Bibi heeft haar taak goed volbracht, precies alsof je haar eigen zoontje bent. Ze gaf mij de indruk alsof ze nog nooit iets anders had gedaan. Dat ging haar héél goed af (ze zal voorbereid zijn ... ). En ik? Ik heb het er ook goed vanaf gebracht hoor. Ja ja! Ik had het niet verwacht eigenlijk!!! Ik dacht dat ik de muren zou oplopen van de zenuwen en jou héél hard ging missen en ongerust zijn en zo ... maar neen hoor, ik heb er zelfs van genoten Haha! Mja, niks om mij over te schamen of schuldig te voelen hé eigenlijk. Mama mag toch ook eens me-time?! Het was de eerste keer in 4 maanden dat ik gescheiden was van jou voor een paar uurtjes. Het heeft me eens deugd gedaan hoor, zo niet constant aan jou hoeven te denken of te moeten springen, op jou te letten enz. Gewoon eens ongestoord een paar uurtjes alleen voor mezelf. Moet kunnen! Is ook nodig!!! Het is niet omdat ik een kindje heb, dat ik mezelf volledig moet gaan wegcijferen hé. Ik leef ook nog! En wat heb ik gedaan tijdens die paar uren voor mezelf? Je zult misschien lachen, maar het was iets simpel en ik heb er echt van genoten: muziek, maar dan wel LUIDE muziek! Haha, ja ja, ik ben een muziekfan hé en liefst héél erg luid, zodanig luid dat de beats in mijn hele lijf te voelen zijn en ik lekker hard kan meebrullen en shaken Zowel in de auto als thuis wou ik zoveel mogelijk decibels! Dat kon niet meer hé sedert jij hier bent, want zoveel decibels kunnen jouw kleine oortjes nog niet verdragen. En ik heb een hele flair aan één stuk door uitgelezen IN bad! Hihi! Met muziek op de achtergrond natuurlijk! Ik heb je natuurlijk wel gemist hé, mijn snotteprotteke. Natuurlijk!!! Ik was dan ook héél erg blij om je terug te zien, maar het was niet zo dat ik mij treurig voelde omdat je niet bij me was. Neen. Ik ben wel van mezelf geschrokken, want ik had het niet verwacht, maar des te beter zo hé. Misschien zal ik het dan ook niet zo moeilijk hebben als ik binnen een kleine week terug aan het werk moet? Ik hoop het althans! Nu was je bij meter Bibi en dus niet bij vreemden hé, maar volgende week wel en dan is het ineens 4 dagen na mekaar dat ik je zal moeten missen. Dat zal, denk ik, toch wel pijnlijker zijn. Maar toch, na meer dan 4 maanden te hebben thuis gezeten, zal ik blij zijn om opnieuw te gaan werken, want ik ben het thuiszitten beu. Ik wil nu wel eens iets anders ... En jij, mijn klein kabouterke, ik denk niet dat jij hoegenaamd maar iets beseft hebt van bij wie en waar je was en of je door had dat ik er niet was of mij zelfs nog maar gemist hebt? Denk het niet! Jij beseft er nougatballen van!!! Meestal is het zo dat de mama's er meer last van hebben dan de babies ...
Tante Pug
Deze voormiddag zijn we bij tante Pug langsgeweest, jij en ik snotteprot. Dat was om de zaken op een rijtje te zetten en de nodige afspraken te maken, want volgende week maandag is het zover! Ik heb ook spullen afgegeven, zoals reservekledij, pampers, mamamelk enz zodat we dat allemaal niet meer op de eerste dag moeten regelen. Dan kan ik rustig afscheid nemen op de eerste dag (maar ook niet te lang, want dat maakt het misschien moeilijker ...). Het was gezellig. We hebben zitten kletsen. En kletsen kan ze wel, Tante Pug! Pfew! Amai, maar dat was me al van het eerste uur dat ik haar ontmoet heb duidelijk hoor. Maar ik heb toch wel redelijk wat mensenkennis en weet dat Tante Pug een goed mens is en dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Pas op, de kleine kantjes zullen na een tijdje ook wel komen boven drijven hoor, maar iedereen heeft mindere kantjes. Ik denk dat we een goede band met haar zullen kunnen opbouwen. En dat ze een goed hart heeft, is ook omdat ze zich inzet voor haar medemens. Zo heeft ze me al verteld dat ze ieder jaar met kerst met haar ganse gezin (haar man én 4 kids) gaat helpen in een instelling voor gehandicapten. En ze geeft zich volledig voor haar job als onthaalmoeder. Met het kerstfeestje is dat ook gebleken. Als onthaalmoeder is zij niet verplicht om zoveel moeite te doen. Ze doet dat omdat ze dat wil doen, met heel haar hart. Tijdens mijn zwangerschap stuurde ze mij ook regelmatig smsjes om te vragen hoe het met ons ging. Ze is ook op babybezoek geweest en had een cadeautje mee. 't Is echt wel een toffe en valt tot nu toe goed mee. 't Is een aparte en dat trok me aan in haar. Ze heeft een gedacht en is niet zoals iedereen, zeg maar! Maar bon, da's mijn mening tot op vandaag hé. Ik hoop dat ik er niet naast zit met mijn mensenkennis en we een goede tijd tegemoet gaan ...
Pff, sinds een tweetal weken is Roan veranderd van een lief schatje naar een boos ventje. Waaraan het juist ligt, is moeilijk te zeggen uiteraard. Je hebt een beetje buikgriep, dus daarvan zal je ook wel wat lastig zijn. En je groeit en groeit, dus die spurtjes zullen jou ook wel overstuur maken. We hebben er het raden naar hé. Een goeie week geleden had ik een afspraak bij de kinderarts omdat je bloed in jouw stoelgang had. Ik had hiervan een staaltje in het ziekenhuis binnen gestoken en bleek dat je het adenovirus hebt, m.a.w. buikgriep. Nadat je op de weegschaal gewogen was, merkten we op dat je 90gr was afgevallen, maar de kinderarts verzekerde me dat ik mij geen zorgen moest maken, dat dit allesbehalve een ramp is. Zolang je maar niet uitgedroogd geraakte, genoeg at en vrolijk was en zo, was er geen vuiltje aan de lucht. Ik moet dit wel in de gaten houden natuurlijk, want indien er nog bloed in de stoelgang is na 2 weken, dan moest ik opnieuw contact opnemen. Vandaag had je nog steeds bloed, maar veel minder. Het ziet ernaar uit dat het stilletjesaan zal overgaan. De laatste paar dagen doe je ook steeds vervelend terwijl je de borst krijgt. Om gek van te worden Pff, da's geen lachertje. Waarom je zo doet is mij een raadsel, maar ik heb al vernomen van op het forum waarop ik regelmatig met andere mama's babbel, dat dit van voorbijgaande aard is en het een kwestie van doorzetten is. Gewoon laten uitrazen en dan komt het vanzelf wel in orde. Alleen, dit kan wel eventjes duren!!! Vreselijk hoor die kuren! Man man man ... Het is gewoonweg niet meer leuk om jou te borstvoeden. Je ligt daar dan op mijn schoot te krijsen, te stampen, te huilen, ... En natuurlijk begin ik dan te panikeren en te twijfelen hé, ondanks het feit dat ik weet dat het normaal is. Het is en blijft niet plezant! Dan beginnen mijn hersenen te kronkelen: heb ik nog wel genoeg melk? Krijgt hij genoeg binnen? Wil hij mijn borst niet meer? Maar melk is er genoeg hoor, want dat check ik dan eventjes, maar toch blijft die vraag in mijn hoofd spoken! Ik kolf nu ook af sinds een tweetal weken en dan begin ik te denken: ik neem zijn melk af ipv het aan hem te geven. Ik kolf de ene borst af terwijl Roan van de andere drinkt (en geloof me, da's een heel gedoe hoor met een spartelende baby op je schoot ) en dan denk ik dat ik teveel afneem voor mijn voorraadje in de vriezer ipv het aan hem rechtstreeks te geven! De gedachte om ermee te stoppen, spookt meer en meer door mijn hoofd. Ik stop er zoveel tijd in!!! Maar toch ben ik een volhoudertje hoor! Ik heb altijd gezegd dat ik jou tot jouw 6mnd blijf borstvoeden en ben dat ook van plan, desondanks de moeilijke momenten die ik nu heb. Gelukkig doe je 's nachts niet zo vervelend, want ik weet niet of ik het dan wel nog zou volhouden. Zo'n harde tante bent ik nu ook weer niet! We zien wel.Voorlopig doe ik verder. Ik doe mijn best, dus da's al veel hé! Het moment dat ik er niet meer van geniet, is een teken dat ik ermee moet stoppen, denk ik. Eerlijk gezegd kijk ik al uit naar de dag dat je 6 mnd bent en deze vreselijke periode voorbij is. Ik hoop dat je hiermee weldra stopt, zodat ik toch nog een aangename periode beleef met jou tijdens het borstvoeden. Ik kan er niet meer van zeggen dan dat ik momenteel niet geniet van het borstvoeden. Nog een dikke week thuis en het routineleventje kan weer beginnen: WERKEN!!! Geloof me of niet, maar ik zie het wel een beetje zitten hoor. 4,5 maand thuiszitten is lang en 't begint een beetje tegen te steken. Iedere dag met jou bezig zijn, is nu ook niet wat ik wil hoor Roan. Pas op hé, je bent mijn hartediefje, maar ik heb ook behoeften hé. Ik wil ook eens tijd voor mezelf, dus zonder jou en zonder de papa. Daar heb ik recht op en daar hoef ik mij niet schuldig over te voelen. Dus ik zal wel blij zijn dat ik opnieuw tot de maatschappij zal behoren, haha Ideaal zou zijn, halftijds werken. Dan zou ik genoeg tijd hebben voor jou en dan heb ik ook sociaal contact. Dan is er een mooi evenwicht. Maar ja, da's de maatschappij van tegenwoordig hé: wie nie werkt, verdient nie hé. En 't leven is al zo duur! We werken dus om te leven hé. Ik besefte onlangs dat ik het haat dat anderen mijn leven bepalen eigenlijk. De maatschappij neemt mij mijn tijd met mijn zoontje af. Omdat ik moet werken en dus geld moet verdienen, spendeert mijn zoontje meer tijd bij een ander dan bij mij. Ik ga 4 dagen per week werken, dus dan zie ik hem maar 3 dagen per week. 's Avonds na het thuis komen van het werk, zal ik hem ook maar een uurtje of 3, 4 zien! Die gedachte maakt mij zo boos. De echte durvers stappen uit die routine en beslissen zelf hoe ze leven: minder werken, niet werken, reizen, ... maar da's dan wel ten koste van de financiën natuurlijk. Dan moet je je met minder tevreden stellen, maar ik kan mij goed voorstellen dat dit dan wel HEEL weinig zal zijn. Wij hebben een huis waar nog veel werk aan is. Dat gaat er niet vanzelf allemaal komen hé! Mja, dat zijn keuzes die je maakt zeker hé in 't leven.
mijn klein lief schatje ... Ik zal een ganse dag aan je denken. Ik heb al 3 kadertjes in mijn tas zitten waarin HELE mooie en leuke fotootjes van jou inzitten en die ga ik direct op mijn bureautje uitstallen. Mijn USB-stick heb ik ook volgepropt met fotootjes en daarvan zal ik er ook gauw eentje op mijn bureaublad van mijn pc ploffen 
Je bent weer al een paar 'kunstjes' rijker sinds een goeie 2 weken! Je begint je al rechtop te trekken door je buikspieren op te spannen, net alsof je wilt gaan zitten. En je kan al een beetje zitten, maar wel met steun. Zonder steun, zou je maar omver vallen 
Haha! Mja, niks om mij over te schamen of schuldig te voelen hé eigenlijk. Mama mag toch ook eens me-time?! Het was de eerste keer in 4 maanden dat ik gescheiden was van jou voor een paar uurtjes. Het heeft me eens deugd gedaan hoor, zo niet constant aan jou hoeven te denken of te moeten springen, op jou te letten enz. Gewoon eens ongestoord een paar uurtjes alleen voor mezelf. Moet kunnen! Is ook nodig!!! Het is niet omdat ik een kindje heb, dat ik mezelf volledig moet gaan wegcijferen hé. Ik leef ook nog! En wat heb ik gedaan tijdens die paar uren voor mezelf? Je zult misschien lachen, maar het was iets simpel en ik heb er echt van genoten: muziek, maar dan wel LUIDE muziek! Haha, ja ja, ik ben een muziekfan hé en liefst héél erg luid, zodanig luid dat de beats in mijn hele lijf te voelen zijn en ik lekker hard kan meebrullen en shaken 
Pff, da's geen lachertje. Waarom je zo doet is mij een raadsel, maar ik heb al vernomen van op het forum waarop ik regelmatig met andere mama's babbel, dat dit van voorbijgaande aard is en het een kwestie van doorzetten is. Gewoon laten uitrazen en dan komt het vanzelf wel in orde. Alleen, dit kan wel eventjes duren!!! Vreselijk hoor die kuren! Man man man ... Het is gewoonweg niet meer leuk om jou te borstvoeden. Je ligt daar dan op mijn schoot te krijsen, te stampen, te huilen, ... En natuurlijk begin ik dan te panikeren en te twijfelen hé, ondanks het feit dat ik weet dat het normaal is. Het is en blijft niet plezant! Dan beginnen mijn hersenen te kronkelen: heb ik nog wel genoeg melk? Krijgt hij genoeg binnen? Wil hij mijn borst niet meer? Maar melk is er genoeg hoor, want dat check ik dan eventjes, maar toch blijft die vraag in mijn hoofd spoken! Ik kolf nu ook af sinds een tweetal weken en dan begin ik te denken: ik neem zijn melk af ipv het aan hem te geven. Ik kolf de ene borst af terwijl Roan van de andere drinkt (en geloof me, da's een heel gedoe hoor met een spartelende baby op je schoot 
