Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
30-01-2009
5 jaar wachten op een kind
Dat moet vreselijk zijn. Echt de hel! Maar het is wel de realiteit. Zoiets kan jammer genoeg echt gebeuren. Dat is ook bij mijn kozijn en zijn vriendin gebeurd. Maar liefst 5 jaar van frustraties, verdriet, onmacht, geduld, onzekerheid, ... hebben zij moeten doorstaan. Ik mag er echt niet aan denken!!! Ik denk altijd, zoals de meeste mensen waarschijnlijk, dat dit enkel bij anderen gebeurt. Zoiets gebeurt niet in mijn contreien!!! Maar toch is het niet ver van mijn bed. Bij een kozijn en 2 nichten ging het allemaal niet zo vanzelf. Dat zijn er 3 waarvan ik het weet. Bij mijn schoonzus liep het ook niet allemaal van een leien dakje, maar dat lag aan haar. Ik weet eigenlijk niet of zoiets erfelijk bepaald is. Mijn moeder heeft zelfs een miskraam gehad vóór of na mij. Er staat mij alleszins nog een onrustige periode te wachten. Dat is duidelijk! Ook al geraak ik binnen de kortste keren zwanger, dan nog zal ik niet gerust zijn. Ik zal heel bezorgd zijn. Ik ben ook redelijk pessimistisch ingesteld, een trekje dat ik dringend zou moeten veranderen. Gedurende de ganse zwangerschap zal ik denken dat het nog fout kan lopen. Ik denk nu al dat ik nog een lange tijd geduld zal moeten hebben vooraleer ik zwanger zal zijn. Ik denk zelfs dat ik nog enkele stappen verder zal moeten gaan dan IUI (= d.m.v. een naald worden geselecteerde zaadcellen rechtstreeks geïnsemineerd in de baarmoeder). Hoor mij nu, ik ben opnieuw aan het doemdenken. Mijn vriend, de schat, heeft me zelfs al lachend eens gezegd dat ik eerder zal zeggen dat een glas halfleeg is i.p.v. halfvol. En hij heeft gelijk! Ik zou de dingen meer een positieve wending moeten geven. Ik besef het maar al te goed. Maar als ik het al weet van mezelf, dan is dat toch al veel. Ik probeer de negatieve gedachten te verdringen, maar het lukt nog niet zo goed.
Verder heb ik veel last van mijn hormonen, of beter gezegd van de toegediende hormonen. Je weet wel, pilletjes en spuitjes! Ik ben een ongelooflijke bitch deze week. Ik zou iedereen op zijn kop willen slaan. Graauuww!!! Beware, of ik sla op jullie smoel. Nee, daartoe ben ik (nog) niet in staat. Maar ik kan niet ontkennen dat ik me vreselijk voel. Ik ben echt depri! Er zit geen levenslust meer in mij. Het zal ook wel een beetje te wijten zijn aan de koude, donkere, kille en lange dagen én de verbouwingsstress. Ik hààt Koning Winter! En ik heb het druk, druk en nog eens druk door die verbouwingen. We hebben altijd wel iets om handen en er moet zoveel gedaan en geregeld worden. Maar ik moet me focussen op het positieve. Binnen een weekje of 2 of 3 zullen we terug wat comfort hebben en zullen we van de bovenverdieping naar de benedenverdieping kunnen verhuizen. Binnen een dikke maand hebben we onze keuken en dat zal pas een HELE GROTE verandering zijn. Dan verwen ik mijn lieve lieve schat met een lekker bordje scampi's, want dat - en meer - heeft hij toch wel verdiend. Echt wel!!!
Vandaag de eerste inseminatie en hopelijk de laatste!!!
Ja, 't is gebeurd! Vandaag om 13u30 in het St-Jan-Palfijnziekenhuis in Gent. Ik heb al een paar bewogen dagen achter de rug. Heel emotioneel! Ik heb al enkele traantjes gelaten hoor! Ik dacht dat ik sterk en stoer genoeg was, maar dat bleek toch niet zo te zijn. Na het bezoekje bij de gynae afgelopen zondag én de nodige uitleg over inseminatie, ben ik thuis in tranen uitgebarsten. Ik was redelijk geschrokken van de uitleg van de gynae. Ik had niet gedacht dat er zoveel bij kwam kijken, maar goed, dan moet het maar! Maandagmorgen om 7u30 is een verpleegster bij mij thuis gekomen om mij een spuit pregnyl te zetten. Dit dient om de ovulatie te versnellen. Vandaag om 9u moest ik een spermastaal van de papa gaan afleveren in het ziekenhuis en om 13u30 moest ik daar terug zijn. Het is snel gebeurd, maar ik had toch wat zenuwen. En eigenlijk voel ik mij er niet zo heel goed bij. Het is toch zó onnatuurlijk hé! Potverdorie, waarom moet dat nu weer bij ons zijn! En dan zeggen ze dat we er niet te veel mogen mee bezig zijn. Hallo, wil me iemand uitleggen hoe je dat moet doen als je steeds jouw afspraken moet plannen voor de gynae, kliniek, testen ... ? Maar ja, we staan ervoor en moeten er door zeker hé. Dus we doen ons best, ook al is het moeilijk. Mijn emoties slaan ook een beetje op hol door al die hormonen én ik ben van nature al zo'n emotioneel ding. Pff! En niet te zwijgen over mijn werk. Goh, ik moest gisteren nog uitleggen op mijn werk dat ik vandaag niet kon komen werken. Wat heb ik me daarover doodgepiekerd seg! Amai! Amai! Amai! Mezelf kennende, voorspelde ik dat ik sowieso in tranen ging uitbarsten op het werk toen ik mijn uitleg zou doen, en ja, dat is dus ook gebeurd. Dus mijn collega's weten nu wat er aan de hand is. Gelukkig was iedereen begripvol en heb ik veel steun gekregen. Dat doet wel deugd! Maar ik blijf het allemaal heel vervelend vinden ... Hopelijk is de inseminatie gelukt en blijft het bij deze ene keer!
Jawel, inseminatie! Klinkt groots, maar ik denk dat we er ons niet te veel hoeven bij voor te stellen. Bij mijn laatste visite bij de gynae viel het woordje 'inseminatie'. Dus ik dacht, waarom vraag ik daar eens niet achter bij mijn volgende visite. Zondag heb ik dus een afspraak voor mijn follikeltest en daarna gaan we eens de nieuwe mogelijkheden bespreken. Alle middelen die helpen, kunnen we goed gebruiken. Waarom nog langer wachten als het niet 'gewoon' kan? We zullen de natuur een handje helpen, toch?! Eerlijk gezegd had ik liever, zoals zovele vrouwen, op de gewone ouderwetse manier zwanger geworden, maar het mag niet baten. Als de middelen er zijn, waarom niet! En ach, zulke drastische stappen zijn het nu ook weer niet hé. Er zijn er nog zovele anderen! Dus, een vogel is geen mus; ik ben benieuwd wat mijn gynae te vertellen heeft. Ik heb al gelezen over het zaad dat door een naald bij de vrouw wordt ingebracht. Ik vermoed dat het zoiets zal zijn. Het zaad wordt gewoon dichter bij de bron gebracht. Dan moeten ze iets minder werk leveren Och ja, die zaadcel en die eicel, dat is me nogal wat zenne!!! Moeilijk dat die doen. En dan is 'het' nog niet eens geboren en doet 'het' nu al zo opstandig. Och ja, liever een beetje opstandig dan gemakzuchtig zou ik zeggen. Maar nu is het welletjes geweest. Mama en papa kunnen er niet meer mee lachen. Dus, rug recht, borst vooruit en ga er voor! Laat je niet kennen en doe wat van je verwacht wordt. Speeltijd is voorbij!!! Tot gauw lieverd
Je kunt het al raden. 't Is niks geworden! Ik zou anders ook niet zo lang gewacht hebben om hier iets neer te schrijven. Niet lang nadat ik donderdag mijn laatste berichtje hier op het net postte en mijn PC afsloot, waren 'ze' daar! Ik had al een test gekocht, maar ik mag hem aan de kant leggen voor de volgende ronde. Mijn nieuwe NOD valt nu op 11 februari, dus op 14 februari mag ik testen. Rinkelt er al een belletje??? Ja ja, 14 februari is Valentijnsdag. Misschien krijg ik dan wel het mooiste cadeautje in mijn hele leven. Misschien heeft onze kleine spruit wel bewust gewacht en wil hij/zij zijn/haar aankondiging op een speciale manier doen! Waarom niet op Valentijnsdag? Je weet maar nooit! Ik blijf hopen, want hoop doet leven hé. Is het niet?
Terut tut tut tetuuuuuuut! Newsflash: ik ben overtijd en ik heb het maximum overschreden. Mijn maximum was tot nu toe 2 dagen. De laatste tijd kreeg ik altijd mijn MS in de namiddag van de 2de dag, maar nu wordt het al avond. Maar krijg nu geen hoop, want ze zijn zeker en vast in aantocht. Dus niet beginnen dromen. Jammer maar helaas, het zal niet voor deze keer zijn! Tot later!
Ik gok dat mijn regels er in de loop van deze namiddag zullen doorkomen. Je zal wel zien! Ik heb sinds een tweetal uurtjes duidelijke ongi-krampen. Potverderorie!!! I hate it! Ik mag me al focussen op een volgende ronde. Tot later voor de officiële mededeling.
(gisteren 14/01/09 geschreven) zei Gargamel! EN IK HAAT WACHTEN!!!! Man man man toch, het is gewoonweg vreselijk. Maar eerlijk is eerlijk, ik denk dat ik het al een beetje weet. Mijn buik staat een beetje gezwollen sinds een uurtje en hij rommelt ook. Dus ik denk dat de Russen in aantocht zijn. Alhoewel mijn temperatuur sinds de laatste dagen steeds boven de 37° aangaf. Ofwel speelt deze met mijn voeten. Dat kan ook en moet ik misschien maar een nieuwe aanschaffen. Daarnet zat ik met twee meters in mijn mond om te kunnen vergelijken en om toch maar zeker te zijn, hoe belachelijk het ook was! De ene gaf iets hoger aan dan de andere, maar wel hoger dan de normale lichaamstemperatuur. Het is toch wel ongelooflijk hoe ik me telkens opnieuw zo laat meeslepen door al dit gedoe. Ondanks dat ik al een HELE GROTE teleurstelling heb meegemaakt en mezelf had voorgenomen om me niet meer zo te laten misleiden, trap ik opnieuw in de val van de psychologische spelletjes. Mijn gedachten slaan voortdurend op hol. Te gek voor woorden wat er zich allemaal al in mijn hoofd heeft afgespeeld. Ik geloof enkel de positieve dingen en negeer de negatieve dingen. Onbewust zet ik mijn oogkleppen op of stop ik watjes in mijn oren als er iets gebeurt wat ik liever niet wil zien. Toch probeer ik om er niet in te trappen door herhaaldelijk tegen mezelf te zeggen dat mijn regels er zullen doorkomen, dat ik niet zwanger ben, maar dan is het alsof ik niet luister naar mezelf. Ik blok het af en laat het niet tot me doordringen. Het is sterker dan mezelf! Het lukt me gewoonweg niet!!! Nu al weet ik dat ik opnieuw enorm teleurgesteld zal zijn en het dus een zware klap zal zijn om te verwerken indien blijkt dat het ook deze keer niet gelukt is. Natuurlijk zullen er ook traantjes vloeien op het moment van de ontdekking. Bij een positieve ontdekking zullen er ook traantjes vloeien, maar er zit wel een groot verschil tussen beide. Bij het eerste zijn het traantjes van verdriet en bij het laatste traantjes van blijdschap. O wat zal ik ontmoedigd zijn! Weer niet gelukt, zal ik dan denken. Hoe lang moet het nog duren vooraleer het onze beurt is? Hoe lang moet ik nog verlangen en dromen? En dan is er nog die grote vraag: WAAROM? Gewoonlijk ben ik 2 dagen overtijd. Zo is het al enkele keren geweest de laatste tijd. Dus dan wacht ik ook deze keer ongeduldig af tot vrijdag om een zwangerschapstest te doen. Aangezien mijn buik menstruatieachtig doet , vermoed ik dat die test niet nodig zal zijn en dat ik morgen een duidelijk bewijs zal zien in mijn slipje!
Ik haat de tijd dat je zit te wachten totdat je overtijd bent en een test mag doen. Ik ben de wanhoop nabij! Verdorie hé! Ik ben steeds een beetje gek aan het worden tijdens zulke periodes. Steeds opnieuw ben ik één en al oor en luister ik aandachtig naar wat mijn lichaam te vertellen heeft. Dat is soms gevaarlijk, want ik ken mezelf, dan zou ik dingen durven zien die er niet zijn. Maar deze keer niet hoor! Deze keer ben ik er 100% van overtuigd dat ik symptomen heb, maar of deze door het zwangerschapshormoon of door het griepvirus komen, kan ik niet zeggen. Dat er iets is, dat weet ik ondertussen al en daar zal ik over een drietal dagen uitsluitsel van krijgen. Ik tel de dagen af! De symptomen die ik de laatste dagen gehad heb zijn: harde stoelgang (of ik eet ongezond?!), grotere borsten (of ik ben gewoon verdikt?!), grote honger (tjah, verdikken hé?!), hoofdpijn (of stoute bacteriën?!), kokhalzen (bacteriën?), verafschuwing van eten (idem dito?!). Dat is het zo'n beetje. En onlangs las ik een boek over het zwangerschapsmasker en meteen dacht ik dat ik dit ook heb. Ofwel zie ik echt spoken en is het misschien tijd voor een bezoekje aan het gekkenhuis?! Loonatic! Och ja, het is niet lang meer en dan kan ik weer een beetje gerust zijn. Dan ben ik weer mee met de stand van zaken. But keep fingers crossed!!!
Dit is wat ik de laatste dagen al 3x gegeten heb en nochtans, da's al laaaaaaaaaaang geleden hoor! Van toen ik nog héél jong was. Toen had ik dat graag, tot op een gegeven moment. Waarschijnlijk besefte ik plots wat ik juist in mijn mond stak (en het dus waarschijnlijk vies begon te vinden ), want toen ik ouder werd, veranderde ik in een echte lekkere. Kinderachtig, ik weet het, maar zo was ik nu eenmaal en het zit er vrees ik nog altijd in Zielig hé! Maar goed, langs de andere kant eet ik dan wel veel fruit, doe ik pogingen om aan sport te doen (niet dat ik het doe, maar ik probeer het toch, hihi ), drink regelmatig water (doch niet voldoende) ... en anderzijds eet ik nog steeds té grote porties en ben ik zo verzot op chocolade! Een echte verslaving is het! Eén ding weet ik zeker, van zodra ik weet dat ik zwanger ben, zal ik heel gezond eten. Daar ben ik van overtuigd! Dan pomp ik geen smerigheid in mijn lijf hoor. That's for sure! Even terug naar de makreelfilets. Marieke, begin nu weer niet te zweven hé, maar op zich is het toch een beetje merkwaardig, niet? Dat ik nu plots zo zin heb in makreel? Het is jàren geleden dat ik deze nog in mijn mond gestopt heb. Of plots verdwijnt mijn kinderachtig gedoe en zal ik andere dingen beginnen uit te proberen op het vlak van eten. Wie weet! Verder heb ik vandaag geen last gehad van misselijkheid of dat kokhalsgevoel in mijn keel. Op één moment na, maar heel kort dan wel. Laat ons hopen dat het niet opnieuw tussen mijn oren zit. Ik zal wel weer psychologische spelletjes met mezelf aan het spelen zijn. God toch, wat doe ik mezelf toch aan?
Ik heb vandaag opnieuw bijna de ganse dag moeten kokhalzen. Bah! Zo'n vervelend gevoel seg! Echt vervelend. Gewoon omdat ik niet weet of het voortkomt van sluipende bacteriën of door het zwangerschapshormoon. Japperdepietjes, wat zou het nu kunnen zijn? Ik begin meer en meer te denken dat ik zwanger ben hoor, maar ik durf het moeilijk luidop te zeggen. Het staat nog niet zwart op wit geschreven hé!!! Of beter, ik zal nog geen twee dikke strepen hebben op de test. Ik moet nog altijd wachten tot en met 17 januari. The big day!
Sinds een dag of twee, drie doet mijn maag een beetje raar. Een klein tijdje nadat ik opgestaan ben, krijg ik zo'n misselijk gevoel. Het lijkt wel of ik moet overgeven, maar het is wel lichtjes, maar het duurt wel een tijdje. 's Avonds krijg ik er ook een beetje last van. Ik weet echt niet of dit een voorteken is, maar het zou misschien ook kunnen voortkomen van het feit dat ik de laatste dagen veel en vettig gegeten heb, met die feestdagen (en niet alleen met die feestdagen hoor ). Of misschien wordt ik wel ziek! Ze hebben op het nieuws aangekondigd dat er een ernstige griepepidemie in 't land is. Hopelijk komt hij niet naar hier en hopelijk komen die braakneigingen van iets anders voort. Ik heb regelmatig zo'n kokhalsgevoel in mijn keel. En als ik aan eten denk, bah, dan zou ik wel bijna kunnen braken. Ik hoop echt niet dat er stoute bacteriën in mijn lijf zitten hoor! Een bevrucht eitje in mijn baarmoeder, dat zou fantastisch zijn! Yep yep! Maar goed, ik zal er maar mee ophouden vooraleer ik opnieuw de draak steek met mezelf. Ik moet maar weer eens beseffen dat de kans dat ik niet zwanger ben even groot is, of helaas zelfs nog groter, dan dat ik wel zwanger ben.
Nee, ik weet het niet zeker, want daar is het nog te vroeg voor, maar mijn gevoel zegt dat we binnen een 40-tal weekjes mama en papa zullen worden. Ik weet niet hoe het komt, maar iets zegt me dat het nu onze beurt is. Niet dat ik lichamelijk iets merk hoor, want ik heb het al gezegd, ik weet wel beter nu, maar ja, er is 'iets'. Eigenlijk merk ik ergens wel kleine dingen op lichamelijk vlak, maar dan echt wel kleine dingen en deze hoeven niet per sé voortekenen te zijn. Toch zal ik even zeggen wat ik voel: vlaagjes van het gevoel te moeten overgeven, pijnlijke tepels, steken in mijn onderbuik en dat is het. Maar dit kunnen evengoed verschijnselen zijn die zich voordoen bij een ovulatie. Al die symptomen hé, je kunt er niet op voortgaan. Maar een gevoel, da's toch nog een beetje anders hé. Maar misschien begint mijn vurige verlangen zo'n beetje de overhand te nemen. Dat kan het ook zijn hé. Ik zou het leuk vinden en ook een tikkeltje specialer, indien ons kindje rond oudejaar zou verwekt zijn. Mijn zusje verjaart op 1 januari en noem me misschien bijgelovig, maar misschien was het voorbestemd dat ons kindje precies rond deze tijd moest ontstaan. En we hebben meteen een mooi vooruitzicht voor het jaar 2009!!! Nou ja, da's wat ik momenteel voel en denk, maar of het ook allemaal waar is, zal ik pas rond 17 januari zeker weten ...
Nee, daartoe ben ik (nog) niet in staat. Maar ik kan niet ontkennen dat ik me vreselijk voel. Ik ben echt depri! Er zit geen levenslust meer in mij. Het zal ook wel een beetje te wijten zijn aan de koude, donkere, kille en lange dagen én de verbouwingsstress. Ik hààt Koning Winter! En ik heb het druk, druk en nog eens druk door die verbouwingen. We hebben altijd wel iets om handen en er moet zoveel gedaan en geregeld worden. Maar ik moet me focussen op het positieve. Binnen een weekje of 2 of 3 zullen we terug wat comfort hebben en zullen we van de bovenverdieping naar de benedenverdieping kunnen verhuizen. Binnen een dikke maand hebben we onze keuken en dat zal pas een HELE GROTE verandering zijn. Dan verwen ik mijn lieve lieve schat met een lekker bordje scampi's, want dat - en meer - heeft hij toch wel verdiend. Echt wel!!!
Och ja, die zaadcel en die eicel, dat is me nogal wat zenne!!! Moeilijk dat die doen. En dan is 'het' nog niet eens geboren en doet 'het' nu al zo opstandig. Och ja, liever een beetje opstandig dan gemakzuchtig zou ik zeggen. Maar nu is het welletjes geweest. Mama en papa kunnen er niet meer mee lachen. Dus, rug recht, borst vooruit en ga er voor! Laat je niet kennen en doe wat van je verwacht wordt. Speeltijd is voorbij!!! Tot gauw lieverd 
, vermoed ik dat die test niet nodig zal zijn en dat ik morgen een duidelijk bewijs zal zien in mijn slipje!
), want toen ik ouder werd, veranderde ik in een echte lekkere. Kinderachtig, ik weet het, maar zo was ik nu eenmaal en het zit er vrees ik nog altijd in 
Zielig hé! Maar goed, langs de andere kant eet ik dan wel veel fruit, doe ik pogingen om aan sport te doen (niet dat ik het doe, maar ik probeer het toch, hihi 
), drink regelmatig water (doch niet voldoende) ... en anderzijds eet ik nog steeds té grote porties en ben ik zo verzot op chocolade! Een echte verslaving is het! Eén ding weet ik zeker, van zodra ik weet dat ik zwanger ben, zal ik heel gezond eten. Daar ben ik van overtuigd! Dan pomp ik geen smerigheid in mijn lijf hoor. That's for sure!
