Hij begint al goed te lachen sinds een paar dagen én hij beseft het. Roan lachtte al van toen hij geboren was, maar dat was dan zonder dat hij het wist. Niet bewust dus en nu wel hoor! Hij ziet je en lacht naar je, zo tof! Vooral 's morgens als hij wakker wordt, is hij erg vrolijk. Dan kreunt hij, lacht hij en maakt hij leuke krijsjes. Gewoonweg superschattig en plezant om mee wakker te worden
Als hij mamamelk gedronken heeft, nadat hij wat geslapen heeft, begint hij te friemelen. Hij wringt zich in alle bochten. Hij rekt en strekt zich uit langs alle kanten. Erg grappig om zien! Als je hem dan optilt, wordt het nog hilarischer. Zijn hoofdje achterover, armpjes in de lucht, beentjes opgetrokken en poepje achteruit. Hihi
Sinds een viertal nachten slaapt hij al flink enkele uren aan één stuk door. Toch zo'n 6u! Erg leuk voor mij, want dan kan ik toch al eens goed doorslapen. Da's echt al een luxe hoor! We hebben het goed getroffen. Roan is een flinke baby. Dat zal hij van zijn mama hebben, want papa was een krijser en ik niet. Vannacht heeft hij zelfs zijn record verbroken: gisterenavond van 22u tot vanmorgen 6u!!! We zijn maar rond 23u15 gaan slapen, maar heb toch weer al 'iets' meer geslapen.
Onze kleine kabouter heeft jammer genoeg niet het bekende superzachte babyhuidje. Hij heeft last van zuigelingacné en erg veel eigenlijk. Zo zielig om dat gezichtje zo te zien. Gelukkig zijn ze vandaag fel verminderd. Misschien zullen ze nu beginnen wegtrekken. Hij is ook nogal een zwetertje en dat zal er wel mee te maken hebben hé. Als hij van de borst drinkt, staan de zweetdruppels hem soms op het hoofd.
Het bezoek zit nu toch al over de helft. Oef, want het begint wel tegen te steken. Je geraakt op den duur wel uitgebabbeld en moet soms telkens opnieuw hetzelfde vertellen. Begint te vervelen Maar Roans spaarboekje geraakt wel goed gespeisd zo. Veel mensen geven toch geld ipv cadeaus en het geld gaat rechtstreeks op onze spruit zijn spaarboekje. Allemaal voor hem!!!!!!!
Mama heeft sinds donderdag last aan haar rug. Ik mank zelfs. Mijn rug heeft erg pijn gedaan hoor. Vandaag is het al beter, maar ik mank wel nog een beetje. Morgen gaan mama en meter Bibi naar Wijnegem gaan shoppen met kleine Roan, weliswaar al mankend (normaal gingen we zaterdag gaan, dus heb het al moeten uitstellen maar morgen WIL ik gaan). De eerste keer eigenlijk dat ik de buggy zal gebruiken. Allé, de draagmand bedoel ik dan en we met hem zullen wandelen. In de maxi-cosi en de draagdoek heeft hij al meerdere keren gelegen hoor, maar we hebben nog niet gewandeld met Roan. Dat zal gezellig zijn! Hoop alleen dat mijn rug weer iets zal verbeterd zijn. In elk geval, ik heb gelezen op het internet dat ik MOET bewegen om sneller te genezen. Mijn handen doen nog altijd pijn en ik vermoed dat het niet over zal gaan en dat het operatie zal worden. Ik wacht nog een weekje of 3 en zie dan verder.
En nog even zeggen dat Roan mijn snotteprotteke is en ik hem oneindig veel graag zie ...........

13-12-2009, 19:48 geschreven door Marieke  

Dat is hij wel, onze Roan. Haha! Nu is dat nog schattig, maar later, als hij groter en ouder is, mag hij er wel mee stoppen Ik geloof echt dat Roan zijn scheetjes niet normaal zijn in vergelijking met andere baby's. Hij steekt er met kop en schouders bovenuit, denk ik. Aan de reacties van kennissen met kinderen te horen, denk ik, dat Roan de topper is op dat vlak! Ik verschiet er telkens weer opnieuw van en hij overtreft zichzelf iedere dag. Alsof hij een record probeert te breken en in het Guinessbook of Records wil komen. Misschien moet ik het wel eens overwegen ... haha 't Is toch altijd lachen geblazen als hij zich weer laat 'horen'. Als papa dat dan eens doet, is het natuurlijk niet zo schattig en grappig en wordt ik boos. Papa zegt dan dat het niet eerlijk is, dat Roan wel mag en hij niet! Hihi! In elk geval, da's een anekdote die we later als Roan groter is, nog veel zullen oprakelen.
We zijn nu al 5 weekjes en 2 dagen verder en Roan doet nog steeds flink zijn best. Deze voormiddag zijn we naar het consultatiebureau geweest van K&G. Op 19/11 waren de metingen als volgt: 55cm en 4,7kg bijna en nu is het 57cm en 5,2kg. Dus hij zit goed, nog steeds boven het gemiddelde, alhoewel de dokter iets meer centimeters verwachtte. Ze zei dat hij waarschijnlijk zijn groeispurt nog moet krijgen en ik denk dat het toch begint hoor nu, want hij komt om meer melk vragen.
En met mama gaat het ook niet slecht. Het feit dat Roan een rustig babytje is, doet HEEL VEEL! De moeheid valt enorm goed mee (ben eerder moe van het bezoek, want da's ook wel vermoeiend toch, dan van Roan!). Mijn buik is nog TE dik naar mijn goesting. Zoals ik altijd al dacht, zal het bij mij niet zo snel slinken, desondanks de borstvoeding. Ik zal nog wat moeten trainen, denk ik! En verder draag ik nog de gevolgen van het carpal tunnelsyndroom! Mijn handen doen PIJN! Soms kan ik Roan niet optillen of moet ik gewoon op mijn tanden bijten en het feit dat hij al flink aan het verzwaren is, doet geen goed aan mijn handjes. Ik heb al een soort van stuiptrekkingen gehad in mijn vinger, die begint vanzelf gewoon te bewegen. Precies een tic! En soms blokkeren mijn duimen. Mijn zenuwen zijn verkort door de vochtophoping en daardoor trekt dat gelijk tegen. Ik komt niet toe met de lengte van mijn zenuw, haha, ik kom zenuw tekort! Snappie! Mja, nog een paar weekjes afwachten en zien hoe het evolueert, maar ik heb er geen goed oog op. Dan zal ik een EMG moeten laten nemen om te zien hoe ernstig het is en misschien kan het nog met een cortisonespuit opgelost geraken en anders zal het opereren worden. Ik hoop niet op het laatste!!!!!!!!

04-12-2009, 14:06 geschreven door Marieke  

Enkele dagen geleden ben ik om een boek geweest in de bibliotheek: 'Oei, ik groei'. Dit gaat over de mentale ontwikkeling van onze kleine pruts. Héél interessant! Zo leer ik Roan beter begrijpen in zijn groei en kan ik beter inspelen op zijn behoeften. Ik lees graag boeken over zaken die me op een bepaald moment bezighouden, zoals nu ons zoontje. Zo heb ik ook boeken gelezen tijdens mijn zwangerschap over de groei van dat babytje in mijn buik. Ik heb er veel van geleerd!
Door het boek 'Oei, ik groei' te lezen, vallen sommige veranderingen aan Roan mij beter op. Zo merk ik bijvoorbeeld dat hij alsmaar beter begint te zien. Soms heeft hij zo'n open en klare blik en lijken die ogen enorm. Als ik stilletjes aan zijn bedje kom te staan, heeft hij me plots in het vizier en blijft hij me aanstaren. Hij kan nog niet zien dat ik het ben die daar staat, maar wel dat daar iemand staat. Hij kan immers enkel scherp zien van op een 20 à 30cm afstand.
Er zijn nog vele dingetjes die me opvallen en die ik hier met veel plezier vertel, want een mens vergeet toch snel die kleine zalige dingen die het leven zo mooi maken. Ik kan het mij met de beste wil van de wereld later proberen te herinneren, maar hoogstwaarschijnlijk zal ik toch veel zaken vergeten zijn tegen dan.
Roan schrikt van klikgeluiden, van korte en scherpe geluiden. Als ik hem in zijn wipper leg en hem vastbind, dan schrikt hij telkens van het vastklikgeluid van de gesp. Het deuntje dat zijn knuffelkonijntje (gekregen van de Sint en meter Bibi) maakt, vind hij zalig. Met zijn paardjesrammelaar kan hij zich ook al goed amuseren, als ik die op zijn beentjes leg. Dan schopt hij het heen en weer met zijn beentjes. Met zijn handjes zou nog niet lukken. Hij kan die zware rammelaar nog niet vastgrijpen, laat staan heen en weer schudden. Als ik hem een badje wil geven, dan lijkt het wel alsof hij het moment al begint te herkennen. Van zodra ik hem op het kussen leg, naast het badje, dan wordt hij rustig en lijkt hij zich volledig te ontspannen, alsof hij denkt 'jippie, mama gaat me weer eens lekker verwennen', want van het warme badje geniet hij zichtbaar met volle teugen. Dat kan ik klaar en duidelijk op zijn gezichtje aflezen. Hij draait zijn hoofdje van links naar rechts, maakt soms klakgeluidjes met zijn tong en hij heeft een lachende grijns op zijn gezicht. Nog geen enkele keer heeft hij gehuild tijdens dit verzorgingsmoment, ook niet wanneer ik hem uit het warme bad til en op het kussen leg. Dan wikkel ik hem volledig in met een handdoek en wrijf ik hem droog en geef ik hem een dikke knuffel. Dat lijkt hem ook steeds deugd te doen. Als we zijn pamper verversen, lijkt hij daar ook van te genieten. Telkens we hem op het verzorgingskussen neerleggen, ontspant hij zich. Denkt hij 'laat ze maar aan me prutsen, ik geniet van de aandacht en de aanrakingen'.
Vannacht heeft Roan me weer met verstomming geslagen door weer één van zijn beste 'kunstjes' boven te halen: de protjes natuurlijk Man man man, hoe doet hij het toch ... ?!?! En dan die grimassen die hij erbij maakt en die friemelingen met zijn handjes en de kronkelingen die hij met zijn hele lijfje maakt. Dan wringt hij zich in alle bochten.
Sinds eergisteren lijkt hij een ander slaapritme te willen aannemen. Overdag was hij duidelijk meer wakker én - tof voor de mama - heeft hij vannacht van 22u tot 4u aan één stuk doorgeslapen. Woehoe! Zodus heb ook IK eens langer kunnen doorslapen. Zààààlig! Dankjewel lief zoontje
Roan maakt ook meer geluidjes. Papa en ik kunnen het onderscheid al een beetje maken. Soms zijn het geluidjes waarmee hij aandacht en gezelschap vraagt, uit verveling, van plezier, uit frustratie, uit boosheid, ... De geluidjes waarmee hij aandacht vraagt vind ik de leukste. Hihi, zo grappig. Zo van: ela, ik ben hier ook nog hé, ela, hoorde mij nie misschien, hier lig ik, allé, komde nog? ....
Deze week ben ik gaan shoppen bij H&M en de Hema voor onze Roan. Hij had dringend pyjamatjes nodig, want de meeste die ik van mijn schoonzus heb geleend, beginnen al te klein te worden. En ik moest dringend pyjamatjes hebben die niet zo warm zijn. Geen sponzen kleertjes dus, want Roan is een zwetertje. Hij heeft het gauw warm. De zweetdruppels staan hem soms op het voorhoofd. Echt! Als hij in de maxicosi ligt, dan wordt zijn haar in zijn nekje meestal nat. En natuurlijk is het ook leuk hé om kleertjes voor dat mini-mensje te kopen. Ik had Roan mee in een draagdoek. Dat is ZO heerlijk!!!!!!!! Zalig gewoon!!!!!!!! In het begin is het een beetje zoeken met die draagdoek, maar eens je het doorhebt, gaat dat vlotjes hoor en dan is het gewoon genieten voor zowel moeder als baby
's Avonds slaapt Roan ook bij mij in het grote bed. Papa ligt dan te slapen in de zetel in de living. Papa is toch een slechte slaper en valt meestal laat in slaap en heeft daarbij de hulp van de TV nodig Mja, niet ideaal en het is een slechte gewoonte, maar op dit moment komt het voor mij goed uit (papa is eventjes niet van tel 's avonds ). Dan geniet ik van het slaapmoment zo lekker gezellig met mijn zoontje in bed, zo dicht bij mij. De eerste twee weken sliepen we allemaal beneden in de living. Papa en ik in de zetel en Roan in zijn park. De reden daarvoor was omdat er nog geen chauffage boven op de slaapkamer was en Roan in dezelfde ruimte als wij moest slapen. Boven kon dat nog niet, dachten we, totdat we er eens goed over nadachten. Tuurlijk kon dat wel: Roan en ik samen in het grote bed in de slaapkamer (en we zetten het elektrische vuurtje op) en papa beneden in de zetel (want daar slaapt papa het best). Dus sinds een week en een half slapen Roan en ik samen en dat was een verademing. Vooral omdat ik van de storende TV verlost was en ik niet meer op hoefde te staan om Roan bij mij te nemen voor de borstvoeding. Nu ligt hij naast mij en hoef ik hem gewoon maar op te tillen en aan te leggen. En alles wat ik nodig heb, ligt binnen handbereik op het nachtkastje naast mij. En het is daar rustig en VEEL comfortabeler dan in die domme zetel!!!

28-11-2009, 16:13 geschreven door Marieke  

26-11-2009, 16:58 geschreven door Marieke  

"Na negen maand in de buik vertoeven, ben ik vandaag om 15u37 van het leven komen proeven. Roan is mijn naam. Alles is OK, want ik heb mijn kilootjes mee: 3kg765. En ik ben flink zoals een echte bink: 53cm" was het sms-berichtje dat familie en vrienden op 28 oktober zagen verschijnen op hun GSM. Vooraleer we dit grote nieuws de wereld konden inzenden, heeft mamaatje eerst enkele uren moeten afzien: zo'n 28 uurtjes welteverstaan!!! Valt niet te onderschatten hé?! Ja ja, 't verliep niet van een leien dakje. Op dinsdag 27/10 had ik rond de middag een afspraak bij de gynae. Rond 9u die dag kreeg ik een telefoontje van haar. Ze vroeg of ik niet vroeger kon komen. Dat was geen enkel probleem voor mij! Dus ik, hop, naar de gynae. Rond 9u30 ben ik daar aangekomen. Ik mocht meteen aan de monitor. Uit het resultaat bleek dat ik af en toe hele lichte weeën had, maar daar voelde ik niks van! Na de monitor mocht ik bij de gynae. Ik moest me uitkleden voor een inwendig onderzoek. Terwijl ik mijn slip uitdeed, zag ik dat ik redelijk wat vocht verloor. Ik verloor sinds enige weken al wat vocht, niks speciaal dus, dacht ik. Dus ik op de onderzoekstafel, de gynae onderzocht mij (bleek nog steeds 1cm opening te hebben), stripte me even (de baarmoedermond verwijden) et voila, terug in de kleren. De gynae merkte plots ook op dat ik vocht verloor. Ze zag een klein plasje op haar onderzoekstafel en op de grond, maar ze twijfelde of het wel degelijk vruchtwater was. Ze rook ook even aan mijn inlegkruisje, want vruchtwater ruikt zoet. De gynae zei dat ik het in de gaten moest houden en haar binnen een uurtje moest terugbellen om haar op de hoogte te houden. Terwijl ik naar huis reed, kreeg ik het gevoel dat ik toch meer vocht begon te verliezen. Ik ben thuis aangekomen rond 11u30, stapte de keuken binnen, deed mijn broek naar beneden om eens te checken en plots hoorde ik een kwak en zag iets in mijn onderbroek ploffen. Het was de slijmprop die eruit kwam, samen met wat vruchtwater. Daar stond ik dan, lichtjes geschrokken uiteraard, in een kleine plas vruchtwater. Allerlei emoties kwamen in mij op: lichte paniek, blijdschap, spanning, nieuwsgierigheid, .... Ik heb meteen naar de gynae gebeld om te zeggen dat het begonnen is. Ze vroeg of onze papa van ver moest komen. Dat was ongeveer een half uurtje rijden. Ze zei dat ik het rustigaan kon doen en mij op mijn gemakje mocht klaarmaken om dan naar de kliniek te rijden. Daarna heb ik vlug naar papa gebeld, maar ik kwam op zijn voicemail terecht, alsook bij de tweede en derde poging. Dan heb ik maar naar de receptie gebeld van de werkplaats waar hij die dag werkte. De meneer die ik aan de lijn kreeg, wist meteen wat hem te doen stond. Hij was al op de hoogte van het feit dat hij één dezer mogelijks een telefoontje van mij kon verwachten. Na een paar minuten belde papa mij terug. Ik hoorde aan zijn stem dat hij al haastig op weg was naar 'ons'. Daarna heb ik naar meter Bibi gebeld en naar jouw grootmoeders. Meter bibi en mijn mama waren in alle staten. Ze waren erg opgewonden. Ik natuurlijk ook. Ik kon het bijna niet geloven dat het echt zover was!!! O jee, het moment is aangebroken. Straks ben je er! Oh my god, ik moet het straks gaan doen. Aargghhh, help me .... Op zo'n moment denk je en voel je een beetje vanalles! Papa was er vrij snel. We keken mekaar aan met het gedacht van: eindelijk, het is zover, maar ook van, jeetje, 't voelt wel een beetje eng aan, maar na een paar omhelzingen en kusjes wisten we dat het goed zou komen. Dit lukt ons wel! Papa en ik hebben eerst nog rustig gegeten. Daarna heeft papa een bad genomen en heb ik nog enkele spullen klaargepakt. Nadat papa vervolgens de auto had volgeladen, zijn we naar de kliniek gereden. Ik had een grote handdoek in mijn broek gestopt om het vruchtwater op te vangen, want dat bleef er uiteraard met golfjes uit komen. Rond 13u30 zijn we in de kliniek aangekomen. We zijn ons gaan aanmelden op het verlossingskwartier. Ik werd meteen naar een verlossingskamer geleid, waar wij ons mochten installeren. Ik werd aan de monitor gelegd, kreeg een baxter (voor de streptokokken) toegediend en werd vaginaal onderzocht om te kijken hoeveel opening ik had: nog steeds 1cm. Na ongeveer een uurtje kwam de gynae binnen om te kijken hoe het met me ging. Ze zei dat ik niet op de verlossingskamer hoefde te blijven en dat ik eerst nog wat mocht rondwandelen op de gang en mij gaan installeren op de kamer waar ik na de bevalling zou verblijven. Dus zo gezegd, zo gedaan. Ondertussen namen de weeën ook toe in kracht, maar zeker nog niet te veel. Op de verblijfskamer heb ik dan de eerste lichte weeën liggen opvangen. Tegen 19u moest ik een tweede baxter krijgen. Ik moest er twee in totaal krijgen en tussen die twee baxters moesten er vier uren zitten. Ik dacht dat een verpleegster tot bij mij zou komen, maar dat bleek niet zo. Papa is gaan informeren en bleek dat we terug naar de verlossingskamer moesten voor die baxter. Dat hadden ze wel even mogen zeggen. Wij zijn dus van het 6de verdiep terug naar het 7de verdiep gegaan. Ondertussen waren de weeën toch al wat heviger en had ik redelijk wat pijn. Ik vond ook dat ik zo lang alleen gelegen had op de verblijfskamer. Er is geen enkele keer gedurende die 5 uren iemand van het verpleegpersoneel komen checken bij mij. Toen ik terug op de verlossingskamer lag voor de tweede baxter en de gynae de kamer binnen stapte, werd ik even emotioneel. Ik was opgelucht om haar te zien. Eindelijk een vertrouwd gezicht en een professioneel iemand. De gynae zag dat en richtte zich tot papa: oei, de emoties komen op, voelt ze zich eenzaam misschien? Papa had dat niet door en zei: ba nee, ik denk het niet. Papa kon het ook niet weten, want ik had er hem niks over gezegd, maar ikzelf had ook niet verwacht dat ik zo zou reageren. Ja, je ligt daar en je voelt vanalles hé. Er valt niks te voorspellen of zo ... Maar de gynae is een slimme en die zag dat er niet zoveel naar mij was omgekeken, die had dat direct door, dat zagen we aan haar reactie. Er was een verpleegster bij waarvan papa en ik vonden dat ze fake overkwam. Papa en ik zagen dat ze niet gemaakt was om in een kliniek te werken. Je zag dat ze haar beroep niet met hart en ziel deed. Het was eerder gespeeld. Ze had die fijngevoelige touch van het zorgzame niet om in die sector te werken. We zagen aan de gynae dat ook zij niet zo positief ingesteld stond tegenover die bewuste verpleegster. Maar goed, de bevalling ging ondertussen wel verder Na een inwendig onderzoek, bleek ik 3cm ontsluiting te hebben. Er was dus toch wat schot in de zaak gekomen. De gynae dacht dat ik tegen middernacht zou bevallen, te meer omdat mijn weeën alsmaar sneller na mekaar kwamen én ook veel heviger waren. Nu begon het best wel pijn te doen hoor!!! Ik heb liggen kermen van de pijn. Ik had niet gedacht dat ik zo'n kreuner zou zijn. Papa zorgde af en toe voor wat verkoeling door een washandje op mijn hoofd te leggen. Er stond ook een ventilator in de kamer te blazen. Ik had het erg warm. Tussen het kreunen en het afzien door, liet ik het woord epidurale al eens vallen, maar van zodra er een wee voorbij was, vergat ik de epidurale. Ik wou onder water bevallen hé, dus ik probeerde door te zetten. Om de pijn op te vangen, heb ik nog onder de douche gestaan en in het bad gezeten. Ik vond het een wonder hoezeer het warme water de pijn verzachtte. Dat was ongelooflijk! Zo kon ik het nog wel even uithouden dacht ik nog, maar de verpleegsters zeiden dat het op deze manier de bevalling vertraagde. Het relaxeert wel, maar het gaat trager en na verloop van tijd heeft het ook zoveel effect niet meer. Ik mocht er dus ook niet te lang inzitten. Ondertussen werd de familie alsmaar ongeruster ook. Ze stuurden regelmatig sms-jes naar papa om te horen hoe het ging. Meter Bibi, mijn mama en mijn schoonmoeder werden toch wel een beetje bang.
Tegen middernacht was de ontsluiting nog niet gevorderd (nog steeds 3cm) en had ik heel wat pijn. De ene wee kwam werkelijk na de andere, het hield niet op en ze waren erg erg erg hevig. Ik had geen moment meer om te bekomen. Ik zag het echt niet zitten om aan zo'n tempo te onstluiten en zoveel pijn af te zien. Ik zag mij daar nog uuuuuuren liggen terwijl het onderaan maar niet leek te openen!!! Dus, ik was het beu en moest een epidurale hebben. Et voila, 10 minuutjes na die verlossende spuit, kwam ik tot rust. Aaaah, zalig, geen pijn meer en eindelijk rust. Ik ben terug op aarde en besef alles wat er rondom mij gebeurt. Nu ja, ik kan nu wel niet onder water bevallen, maar ik vond het de pijn niet waard. Natuurlijk vind ik het ZO ONGELOOFLIJK JAMMER dat ik het niet kon, maar 't was nu eenmaal zo. Moest het ontsluiten vlotter gegaan zijn, dan zou het mij wel gelukt hebben, denk ik, om onder water te bevallen, maar het duurde gewoonweg veeeeeeeeel te lang. Zo jammer!!! Ik vond wel een beetje dat ik gefaald had. Ik wou het echt graag, maar het is mij niet gelukt! Maar ja, daar valt niet veel aan te veranderen. Ik heb het tenminste geprobeerd!
Na die epidurale ging het eigenlijk ook niet vooruit. De weeën namen af en de ontsluiting bleef hetzelfde. Zo bleef de situatie gedurende de ganse nacht. Het was erg vermoeiend hoor. Ik lag gekluisterd aan dat bed. Je benen zijn verlamd door de epidurale. Je vind geen comfortabele houding meer. Je rug doet pijn. Je bent moe. Om het uur komen de verpleegsters langs om je te draaien naar je andere zij zodat de epidurale zich in beide benen kon verspreiden. Desondanks al deze ongemakken heb ik tussendoor toch een uurtje of 3 kunnen slapen.
Ondertussen was er een nieuwe dag aangebroken: 28/10. In de loop van de vroege ochtend bleek ik al wat gevorderd te zijn: 5cm. En tegen de middag zo'n 8cm. Rond 14u30 is de gynae de kamer binnengestapt. Ik had ondertussen al meer weeën, die ik zelfs opnieuw kon voelen, desondanks de epidurale. Het was een beetje pijnlijk, maar nog draaglijk. De ene al wat pijnlijker dan de andere. Ik had 9cm en de gynae zei om toch al eens te proberen te persen bij een wee. Dus dat deed ik. Onze kleine pruts lag opnieuw in sterrekijkerspositie en de gynae wou proberen om hem te draaien. Papa en de gynae waren mij aan het aanmoedigen terwijl ik het beste van mezelf gaf. Na enkele keren geperst te hebben en zovele minuten later is het de gynae gelukt om onze kleine pruts te draaien. Enkele persweeën later was plots het hoofdje daar. Ik weet nog dat ik dacht van: amai, ik ben echt wel bezig, onze kleine pruts wordt nu geboren, dat had de gynae niet gezegd dat het NU zou gebeuren... Het meeste van de tijd had ik mijn ogen dicht. Ik heb wel even gepiept toen onze pruts er met zijn hoofdje uithing, maar ik durfde eerlijk gezegd niet goed te kijken. Dat zal ik bij een volgende bevalling wel doen: kijken en meer mijn ogen opendoen. Ik was ook zodanig uitgeput, maar dat was blijkbaar mijn manier om de pijn op te vangen! Toen de bevalling op zijn einde begon te lopen, is er een derde persoon bijgekomen om te helpen. Die verpleegster is op mijn buik komen duwen. Na een uurtje arbeid is Roan komen piepen om 15u37. Papa heeft hem onder zijn schoudertjes eruit gehaald en hem op mijn buik gelegd. Dat moment was zo'n verlossing, zo puur, zo vreemd, zo onwerkelijk, zo overweldigdend, zo onbeschrijflijk, gewoon geen woorden voor ... Dan ligt dat kleine wezentje daar op je buik. Hij voelde zo zacht en warm aan. Zo vertederend! Hij kreunde lichtjes. Geen gekrijs, geen gehuil, enkel lichte kreuntjes. Hij was erg rustig! Dat verwonderde ons.We dachten dat hij goed van zich zou laten horen, zoals je dat meestal op TV ziet. Papa en ik keken elkaar vol blijdschap aan en gaven elkaar een zoen. Toen Roan op mijn buik lag, heeft papa de navelstreng doorgeknipt. Ik was helemaal uitgeput en ZO blij dat het voorbij was. Ik weet nog dat ik dacht: oef, eindelijk, 't is voorbij, hij is eruit!!! Ik heb vreemd genoeg niet geweend. Ik heb altijd gedacht dat er traantjes zouden vloeien, emotioneel zoals ik ben, maar ik denk dat ik daar zelfs de kracht niet meer voor had. Ik was op het einde van mijn latijn ...
Roan werd met behulp van de verpleegsters meteen aan mijn borst gelegd. Hij sabbelde een beetje op mijn tepel. Ik denk dat hij niet echt gedronken heeft. Ik kan het mij niet zo goed meer herinneren eigenlijk. Een dik uur hebben papa, ik en onze kleine pruts kunnen genieten van het samenzijn. Onze eerste uur met z'n drietjes samen! De verpleegster is Roan nadien komen kleden, de kinderarts heeft de APGAR-test gedaan (hij had trouwens 8 op 9! hihi) zodat we tegen een uur of 18u30, 19u terug op de kamer waren. Papa was ondertussen één en al stress. Hij was bezig met sms-jes te versturen, dacht aan het bezoek dat op weg was naar ons, aan alle zaken die moesten geregeld worden en als papa veel dingen tegelijk moet doen, geraakt hij nogal verstrooid en gaat hij over de rooie! Een ongelooflijk warhoofd!!!
Tegen 19u30 was de familie daar: meter Bibi en nonkel Angelo, nonkel Jurgen en tante Els met Phebe en Ibe en mijn ouders. Ik zat in de zetel met Roan, die ingewikkeld was in een handdoek, in mijn armen. Iedereen kwam binnen en wenste mij proficiat. Ik zat te glunderen, heb toen wel enkele traantjes gelaten en vertelde met veel trots over de bevalling. Na een uurtje is iedereen vertrokken. Nu kon het beginnen, nu moest ik zorg dragen voor dat kleine ventje, weliswaar met nog veel hulp van de verpleegsters natuurlijk.
Gedurende de 5 dagen in het ziekenhuis heb ik Roan om de 3u aan de borst moeten leggen. Dat lukte heel goed. Hij was een goede drinker! De felicitaties stroomden via sms-jes en telefoontjes binnen. Ik heb bewust bezoek geweigerd. Ik bedankte vriendelijk. Dat had ik al op voorhand gezegd. Eerlijk gezegd is bezoek het laatste waar ik op dat moment aan dacht hoor. Laat mij maar rustig bekomen van de bevalling, van het feit dat ik een zoontje op de wereld gezet heb en dat mijn wereld eventjes helemaal op zijn kop staat. Mijn ononderbroken nachten zijn vanaf nu passé! Wegens slaapgebrek was ik ook allesbehalve mezelf. Ik voelde mij totaal niet in topvorm, laat staan in staat om volk te ontvangen en 'gezellig' gesprekken te voeren. En achteraf bekeken, ben ik zo blij dat ik geen bezoek gehad heb, behalve dan van de naaste familie natuurlijk. Ik was een wrak. Ik moest mentaal en fysiek herstellen. Mijn 'boeltje' onderaan was een ramp. Dat stond op ontploffen! Echt enorm gezwollen was ik. Niet normaal! Ik was ook gescheurd en de gynae heeft 2 hele kleine scheurtjes moeten naaien. Ik stapte met mijn benen open en ging traag vooruit. Mijn buik was maar met de helft verminderd. Ik had echt nog een dikke buik (nu 3 weken later nog steeds). Het leek alsof ik nog van een kindje moest bevallen. Ze zeggen dat je achteraf ALLES vergeet, de pijn en zo, maar nu, drie weken later, het moment waarop ik dit aan afwerken ben, ben ik het nog steeds niet vergeten. Het was allesbehalve plezant en gewoon zo zwaar. Pff, eerlijk gezegd, ik ben al bang om een tweede keer te bevallen. Ik wil DIT scenario geen tweede keer meer meemaken. Ik hoop nu al op een veel soepelere tweede bevalling!
Wat ik nooit zal vergeten, is de huiselijke intieme sfeer waarin ik bevallen ben. Het moment van de arbeid was eigenlijk wel zalig. Enkel de gynae en papa waren in de kamer en spraken mij motiverende woorden in. Papa heeft enorm goed meegeholpen en mij gesteund. Ik was wel een beetje geschrokken van hem eerlijk gezegd. Hij heeft dat wonderwel goed gedaan! Het was ook zo schattig en vertederend om hem zo bezig te zien. De gynae aan het ene been en papa aan het andere. De gynae had ook geen jas aan, enkel handschoenen. Op het moment dat ze binnen kwam, heeft ze ook niet luid aangekondigd dat ik het NU moest doen en dàt vond ik net zo geweldig. Moest ze dat wel gedaan hebben, dan zou ik een beetje in paniek geraakt zijn, dan zou ik een beetje schrik gekregen hebben, zo van: o jee, nu pas gaan we het krijgen ... Enkel tijdens de laatste minuten is er een derde persoon komen helpen. Ik ben zo tevreden van mijn gynae Dr De Vits. Het is een geweldige dokter!
En nu weet ik ook eindelijk eens hoe het is om een kindje te kopen! Desondanks de zware bevalling, droom ik al stiekem van een tweede spruitje ...

11-11-2009, 00:00 geschreven door Marieke  

Niet bang zijn! 't Is hier leuk hoor bij mama en papa. Ik heb het erg lastig. Mijn rug ziet echt af! En mijn voeten en handen zijn niet te doen!!!!!!!!!!!!! Ik heb foto's getrokken van mijn voeten. Die zijn echt walgelijk ... én pijnlijk, ja dat ook. Die staan erg gezwollen. Mijn huid staat zodanig gespannen dat het inderdaad pijn doet. En het is echt geen zicht, maar wel grappig Ik heb de veters van mijn schoenen een beetje (veel) moeten aanpassen Echt jong, ik geraak er niet meer in en ik moet ze wijd genoeg zetten, want anders doet het pijn. En mijn handen doen ook erg pijn hoor. Bij sommige handelingen moet ik gewoon opletten of er schiet een pijnscheut door mijn handen. Als ik 's morgens wakker wordt, dan moet ik ze altijd een beetje masseren om ze terug los te maken, zeg maar. Mijn handen staan dan stijf, vooral mijn duimen. Net alsof mijn vingerkootjes aan mekaar vergroeid zijn! 
Gisteren zijn papa en ik gezellig gaan winkelen. We zijn om eten geweest en andere zaken. Een mens heeft wel altijd iets te regelen hé. Papa die heeft me vergezeld en daar was ik blij om. Normaal ging ik alleen shoppen omdat het nog lukte en papa te druk bezig was met werken aan het huis, maar nu lukt dat zeker niet meer alleen hé. Ik moet zeggen dat dat wel eens plezant is hoor! Van zodra jij er zult zijn, kleine pruts, zal papa zich niet zo druk meer moeten bezighouden met het huisje, maar meewerken aan het huishouden, want ik zal al veel tijd moeten besteden aan jou en papa zal niet anders kunnen dan zijn deel te doen in het huishouden. Gelukkig maar dat de werken gedaan zijn, denk ik dan, want anders had ik een probleempje. Dan zou het niet zo simpel geweest zijn. Het zou ook wel lukken, maar 't zou natuurlijk VEEL drukker en minder plezant zijn hé!
We zijn naar dreambaby geweest om een knuffelbeer af te halen die ik zeker nog wou meenemen naar het ziekenhuis. Het is een doo-doo die baarmoedergeluiden maakt. Er staat ook nog een ander deuntje op. Ikzelf ben zo blij met die beer, hihi Ik heb hem gisteren een hele avond geknuffeld in de zetel en heb er ook mee geslapen, zodat hij mijn geur zou overnemen. Dan zal die beer jou misschien wat meer vertrouwen geven als die bij jou in bedje ligt. Ik hoop dan ook dat ik hem morgen mag neerleggen naast jou in jouw ziekenhuisbedje ...

25-10-2009, 11:09 geschreven door Marieke  

Nog een dagje of 4 of 5, zegt de gynae. Dus 't is nu wel zeker dat ik overtijd ga gaan. Allé vooruit dan, kleine kabouter, omdat je al zo flink je best gedaan hebt, mag je nog wel eventjes bij mij blijven. Maar ik begrijp je wel hoor, 't is toch zo goed é bij mamaatje!!! De poort naar de grote wereld staat in elk geval al op een kiertje. Eén centimeter om precies te zijn. Dus het is wel degelijk begonnen hé. De reis wordt stilletjes aan in gang gezet. Zo mag het van mij dan wel gedurende die paar daagjes nog verder gaan hoor. Iedere dag een centimetertje bij. Zou fantastisch zijn toch!
En je bent ook flink geweest hoor kabouter. Je ligt nu zoals je zou moeten liggen: met je gezichtje naar onder toe en dieper naar beneden, dus geen sterrekijkertje meer. Je hebt de boodschap begrepen met andere woorden. Volgens de gynae zul je zo'n 49 cm en 3,7 / 3,8 kg zijn. Dus da's een mooi gemiddelde hé. Toch niet overdreven zoals eerder gedacht. Geen dik patatje!
Met mama zelf gaat het ook niet slecht. Nu ja, wat je slecht kan noemen. Ik ben in totaal al 24kg bijgekomen. Niet 'slecht' hé! De laatste 2 weken ben ik er 4 bijgekomen. Kun je je dat voorstellen? Wel ja, ik ben het levende bewijs. Ik zie er héél sierlijk uit, moet ik zeggen. Ik heb foto's getrokken van mijn olifantenpoten (lees: voeten). Toch wel grappig om te zien hoor. Gelukkig zijn we geen zomer meer! 't Is vooral 's avonds dat mijn voeten opzwellen. Als ik dan mijn kousen uittrek, amai, echt geen zicht!!!
De gynae zei ook nog dat mijn bekken heel ruim is, dat er een kindje van 5kg zou doorkunnen. Hallo, moeder natuur! Goed gedaan, zou'k zeggen!!!
Allé bon, onze laatste dagen zijn geteld ...

21-10-2009, 23:43 geschreven door Marieke  

Maar de speeltijd is (in theorie) bijna voorbij hé, kleine pruts!!! Morgen zijn we 22 oktober en da's precies de dag dat jij normaal gezien verwacht wordt. Ben eens benieuwd of jij zo'n stipt ventje bent. Wij zijn echt benieuwd! In elk geval, vanavond rond 20u zien we jou nog eens, hopelijk voor de laatste keer, op een schermpje. Dan zal de gynae ons wat meer kunnen vertellen hoe we ervoor staan. Ik hoop dat ze ons kan zeggen dat ik al een paar centimeter opening heb. Dan zijn we al halfweg, allé ja, dat zou toch al flink helpen hoor.
Ik voel jou nog steeds goed en duidelijk bewegen. Ik sta er zelfs soms verstomd van dat je nog zoveel beweegt eigenlijk. Hopelijk haal je daar geen gevaarlijke toeren uit hé, zodat die navelstreng niet in de weg komt te zitten.
De spanning is te snijden, da's een feit! Iedereen is zo benieuwd naar jou. En ik maar mailtjes, smsjes en telefoontjes beantwoorden van familie en vrienden. Iedereen wordt ongeduldig hé. Maar daar merk jij niks van blijkbaar Jij zit daar lekker warm en veilig hé. Zolang je het maar naar je zin hebt, ben ik al heel tevreden. Da's natuurlijk het belangrijkste, maar je moet ook een beetje rekening houden met ons hé. Soms is het een echte kwelling die spanning. Wanneer, wanneer, wanneer .........
Bon, nog een uurtje of drie en dan weten we al iets meer!

21-10-2009, 17:03 geschreven door Marieke  

Dat hopen papa en ik althans. Ten eerste omdat we morgen 12 jaar samen zijn en welk mooier cadeau kunnen we mekaar geven op zo'n dag?!?! Ten tweede omdat ik het een beetje beu ben!!! Jongens toch, ik wil graag van die buik vanaf. Die zit in de weg! En het is gewoon zwaar en lastig. Het doet pijn, mijn rug ziet af, ik voel redelijk wat steken onderaan, soms lijkt het alsof mijn buik er gaat afscheuren, je beweegt nog volop en dat kan ook wel eens pijn doen ... en ik haat wachten! Dat wachten is soms om zot van te worden. Grrrr! Ja, ik weet het, ik klink een beetje boos en zo, maar van mij mag het nu stoppen. Ik bedoel dan, beginnen, de bevalling mag beginnen van mij. Kleine kabouter, je mag geboren worden hoor! Ik wordt ongeduldig! Ik ben er klaar voor. Klaar voor ik-weet-niet-wat-me-te-wachten-staat! Mijn god! De schrik zit er soms wel in hoor. Ik ben een beetje bang voor de pijn. Hopelijk wordt het geen lange lijdensweg. Je mag vlotjes komen, dus graag een beetje medewerking hé pruts?
Vooral het wachten maakt het soms onmenselijk. Da's gewoonweg moordend! Wachten, wachten, wachten, ... en niet weten wanneer het nu juist gaat gebeuren en hoe het gaat gebeuren, wat we gaan voelen en denken, enzoverder enzoverder. Kan het nog spannender??? Mja, er zit niks anders op hé dan wachten. Niks aan te doen! We moeten geduld hebben ... maar we tellen af ...

18-10-2009, 19:40 geschreven door Marieke  

14-10-2009, 19:42 geschreven door Marieke  

Eergisteren hebben we jouw 'tootje' nog eens gezien op de echo! Natuurlijk zien we nu al dat je de mooiste baby ter wereld zult zijn hé En we weten ook al dat je 'nen averechtsen' bent. Gene gemakkelijken dus en je zit nog in mijn buik, dus dat beloofd Zal even verduidelijken: toen de gynae een inwendig onderzoek deed, kon ze jou niet direct voelen, terwijl dat 3 weken geleden wel zo was. Je bent terug een beetje naar boven gekropen! Blijkbaar wil je toch nog niet zo snel mijn buikje verlaten en wil je liever nog wat veilig bij mamaatje blijven. 3 weken geleden dacht de gynae dat je wel eens vroeger zou kunnen geboren worden, maar zoals het er op dit moment uitziet, zou je gewoon je tijd uitdoen. Maar ja, het is nog 2 weken en er kan nog vanalles veranderen hé, net zoals nu het geval is. Je bent in gewicht ook niet zo fel bijgekomen: 300gr maar, dus nu weeg je 3,3kg. Heel wat minder dan we gedacht hadden, zoals zovelen eigenlijk wel dachten, alsook de gynae. Zij dacht dat je naar de 4kg zou opgaan, maar ook dit blijkt anders uit te monden, nu ja, het is nog afwachten hé. Zoals ik eerder al aangaf, op 2 weken kan er nog veel gebeuren ... Vervolgens kwam er minder leuk nieuws, toch op dat moment. We waren een beetje uit ons lood geslagen. De gynae zei dat ik een bekkenmeting moest laten uitvoeren in het ziekenhuis én dat ik een streptokokkenbesmetting had. Euh, wablief?! De gynae stelde ons meteen gerust en zei dat 1 op 6 vrouwen dit meemaakt en er niks aan de hand was. Bij de bevalling zou ik een paar baxters penicilline moeten krijgen en jij zou ook iets toegediend krijgen. Da's procedure, zei ze. Ik hoefde mij echt geen zorgen te maken, maar toch schrok ik een beetje. Jah, je verwacht daar niet aan hé!!! De naam alleen al doet je fronsen hé! Plots hoorden we ook het woord 'sterrekijker' vallen. Euh, is dat goed of slecht? De gynae zei ook dat jouw hoofdje een week voor zat op de gemiddelde groei. Moesten we ons hier nu ook zorgen om maken of wat? De vraag waarom ik een bekkenmeting moest laten doen, hebben we niet gesteld omdat we toch een beetje verbaasd waren van zoveel informatie. De vorige echo's verliepen altijd heel vlot en stapten we iedere keer buiten met vrolijk nieuws, maar nu was het een beetje anders ...We hielden er een vreemd gevoel aan over en we zaten eigenlijk met nog veel vragen, maar da's een beetje typisch voor ons hé. Op het moment zelf denken we eigenlijk niet goed na en komen de vragen pas achteraf, als het al te laat is eigenlijk en we daar al buiten zijn. Dat heb ik nu iedere keer hé bij doktersbezoeken. Maar ik denk dat er veel mensen zijn die bij een consultatie eigenlijk te weinig vragen stellen. De dokter zal nooit zoveel uitleg geven, zolang je er zelf niet naar vraagt. Nu ja, als we wat logisch nadachten konden we de balans zelf wel opmaken hoor, zeker na een beetje informatie op het internet te hebben opgezocht: ik moest die bekkenmeting laten doen om zeker te zijn of jij op de normale manier zou kunnen geboren worden aangezien jouw hoofdje redelijk groot is en jij in sterrekijkerspositie ligt, wat de bevalling normaal gezien bemoeilijkt. Ik begon toch al lichtjes te panikeren en kreeg al bijna nachtmerries van een keizersnede enz. Zeker na het lezen van de streptokokken op het net! Hoe meer ik vond, hoe benauwder ik het kreeg. Het leek me slim om dan maar te stoppen met het opzoeken van info over dit onderwerp!
Dus je ziet, deze keer was een héél andere echo dan al de vorige keren. Je kan mijn ongerustheid dus wel begrijpen, niet? Na vandaag, na de bekkenmeting, is die volledig verdwenen Ik kreeg meteen het resultaat mee van de meting. Die was dus OK!!! De gynae zag geen probleem om alsnog onder water te bevallen. Mijn bekken is dus breed genoeg. Naar het schijnt zou je wel een grote baby zijn, maar er is plaats genoeg daar bij mij onderaan om te passeren  Over die streptokokken was mijn ongerustheid ook onterecht. Een collega van mijn werk en vrouwen waarmee ik chat op een forum, hebben dit ook meegemaakt en da's echt niks om je zorgen over te maken. Wat ben ik blij! Echt blij! Mijn doemscenarios verdwenen als sneeuw voor de zon.
Ik kan dus rustig genieten van mijn laatste dagen, lekker thuis. 2 dagen geleden (woensdag) was mijn laatste werkdag, waar ik superblij om ben, want het is, voor de zoveelste keer, ERG zwaar en lastig!!! Ik heb heel veel last van mijn rug nu en mijn handen die bijna constant slapen. 's Nachts kan dat erg pijn doen hoor. Precies alsof mijn beenderen ook verstijven en ik mijn vingers bijna niet kan bewegen. Je kan je zoiets niet voorstellen, totdat je het zelf meemaakt! Als ik iets fijn, zoals een balpen, vastneem, krijg ik krampen in mijn handen. Het lezen van de flair bezorgt me zelfs krampen in mijn handen. En ja, die rug, dat komt door mijn hele dikke buik hé, die sinds een week of 2 erg begint af te hangen. Hierdoor dachten velen, alsook ik, dat het voor niet lang meer zou zijn, maar niets is minder waar. Nu blijk je ipv ingedaald te zijn, nog omhoog gekropen te zijn. 't Zoveelste bewijs eigenlijk dat je aan de buik van een vrouw NIKS, maar dan ook NIKS kunt afleiden hé!!!
Mijn gewicht bereikt ook hoge toppen Ik zit al aan een totaal van 20kg, wat ik wel verwachtte. Ik hou ook redelijk wat vocht op sinds een week of zo. Ik zie het aan mijn voeten en daar had ik een beetje schrik voor, maar gelukkig is het nog niet overdreven en zijn we ondertussen al herfst, dus dikke pullen en lange broeken-periode Op één van mijn heupen vertoon ik ook lichtjes een striem of twee. Ik hoop dat ze zich niet uitbreidt en naar mijn buik uitloopt. Please, 't is maar 2 weekjes meer. Je gaat me dat toch niet lappen hé?! Gedurende de hele zwangerschap had ik geen last van striemen en nu plots duikt er eentje op, weliswaar nog op mijn heup, maar er zit er eentje op de loer met andere woorden. Het is wel verwonderlijk dat ik er geen heb op mijn buik eigenlijk, zeker als je de omvang van mijn buik ziet en hoezeer hij de laatste weken gaan doorhangen is.
Ja ja, 't is bijna voorbij en wat ben ik blij. Heel eerlijk: ik zal die ongemakken en die kilo's allesbehalve missen!!! De klopjes en schopjes wel natuurlijk, maar anders kan ik niet bedenken waardoor ik meteen zou zeggen: ik wil opnieuw zwanger zijn. Ja, eigenlijk wel: om nog een kindje te maken Mja, enkel voor dat dan, maar nog niet voor direct hoor.
Het huis zal na dit weekend ook eindelijk op zijn plooien staan. De meeste dringende babyspullen zijn in huis gehaald, de babykamer is klaar, de kleertjes liggen in de kast, mijn valiesje is (bijna) klaar, de kleine verbouwinkjes en dergelijke zullen afgewerkt zijn, de grote kuis zal ook gedaan zijn nadat mijn ma en mijn zus door mijn huis gestormd zijn, het geboortekaartje is zo goed als klaar, de enveloppen zijn bijna allemaal geschreven, het doopsuiker is ook zo goed als klaar, m.a.w. na dit weekend zou er normaal gezien eindelijk rust in huis moeten zijn. Dan is het tijd voor stilte voor de storm! De laatste dagen die ons nog resten. Jouw papa en mama zullen dan op hun gemakske nog kunnen genieten van mekaar. Voor de laatste keer onder ons tweetjes ...Het werd tijd, want het begint te korten! Het is hier de laatste dagen al héél druk geweest. Veel heen en weer geloop, veel mensen in huis enzoverder, maar allemaal goed bedoeld natuurlijk hé. We hebben heel veel hulp gehad van mijn familie en dan in het bijzonder van mijn ouders. En daar ben ik hen ENORM dankbaar voor, want zonder hen hadden we er niet geraakt hoor! Door de komst van onze kleine pruts hadden we een deadline en moest er nog heel veel verbouwd worden vooraleer we jou in ons huisje konden ontvangen, maar nu, na al die goede daden die hier al verricht geweest zijn, kunnen we op onze beide oren slapen. Ik zal blij als dit weekend voorbij is, want hoe dankbaar ik ook ben voor de hulp, ik zal toch ook blij zijn dat ik eindelijk mijn laatste daagjes in alle rust en alleen kan uitdoen ...

09-10-2009, 20:49 geschreven door Marieke  

Da's dus waar ik sinds een paar nachten last van heb. Ik heb het opgezocht op het internet. Mijn handen slapen en doen pijn. Ik wordt er 's nacht wakker van. Door het vocht dat ik ophoud (ja, ik houdt vocht op, dacht dat ik ervan gespaard zou blijven, maar toch niet, gelukkig is het echt heel weinig, jipie!!!), geraakt een zenuw in mijn pols gekneld en daardoor gaan mijn handen slapen en tintelen. En da's gewoon constant gedurende de nacht hé! En dat kan echt pijn doen. Mijn beenderen in mijn handen doen er zelfs pijn van. Overdag heb ik er ook af en toe last van. Ik ben naar de apotheek geweest om te informeren naar middelen. Geneesmiddelen raadde de apotheker mij af omdat het maar lapmiddelen zijn, zei hij. Een polsband zou beter helpen, maar is OH ZO duur!!! 34 euro voor zo'n ding. En dan moet ik er 2 hebben hé!!! Reken en tel maar. Ik heb gezegd dat ik wel nog wat zal afwachten tot ik het niet meer kan uithouden van de pijn. En waarschijnlijk zal die dag nog aanbreken ook hoor. Maar 70 euro is niet niks hé! Allo seg! De apotheker zei ook dat ik het dan beter gedurende de dag ook zou aanhouden om echt effect te hebben. Waarschijnlijk zal dit vanzelf wel voorbij gaan, maar kan het wel nog eventjes duren. Als dat niet zo is, dan is de enige oplossing een operatie blijkt. Da's gene zever! Allé, plezante dinges. Eerst de buik-BH, die ik trouwens niet meer draag omdat hij te klein geworden is, en nu dit. Mja, 't is bijna voorbij. Nog eventjes en daar ben je dan!!! O JEE ........
Ja kleine pruts, je doet me wat aan hoor Jij begint echt te wegen hoor. Amai! Die buik begint echt neig af te hangen en je doet me af en toe wel eens pijn. Ik ga echt in slow motion vooruit hoor en ben snel buiten adem. De trap opgaan is een hele opgave. Je zult me wel geloven als je mijn buik zult zien. Die is GIGANTISCH!!! Nu ja, mijn droom is uitgekomen, maar het is meer dan wat ik ooit durven dromen heb
Papa en ik hebben gisteren nog enkele praktische zaken geregeld zoals telefoons uitwisselen voor als het zover is. Ik moet papa op zijn werk kunnen bereiken hé, want da's niet altijd zo evident. Hij moet zijn medewerkers op de hoogte brengen dat ik één dezer wel eens zou kunnen bellen met dringend nieuws! Haha! We hebben nog gezegd dat het wel erg spannend begint te worden. En dat het ook een beetje raar zal doen: zo ineens met drie en nooit meer met ons twee alleen. Het deed ons wel even schrikken hoor! 't Is ook precies alsof ik mijn ventje een beetje ga verliezen. Ik zal hem nooit meer alleen voor mij hebben. 't Klinkt zo dramatisch, maar het komt er toch wel een beetje op neer hé. De tijd van enkel ik en mijn vriend is bijna voorbij. Maar een nieuwe mooie tijd staat ons te wachten en we kijken er zeker naar uit, weliswaar met de krop in de keel ...

28-09-2009, 21:03 geschreven door Marieke  

23-09-2009, 18:37 geschreven door Marieke  

17-09-2009, 18:48 geschreven door Marieke  

09-09-2009, 18:49 geschreven door Marieke  

30-08-2009, 11:03 geschreven door Marieke  

18-08-2009, 20:17 geschreven door Marieke  

14-08-2009, 19:35 geschreven door Marieke  

04-08-2009, 20:11 geschreven door Marieke  

29-07-2009, 14:56 geschreven door Marieke