Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
14-03-2010
In het ziekenhuis
Die microben van vorige week hadden je goed te pakken hoor Roanneke :evil::cry::twisted::-?:-( Dedju seg!!! Van vorige woensdag was het al begonnen hé en het ganse voorbije weekend was je niet in je nopjes, allesbehalve. Maandag bij tante Pug. In de voormiddag rond 10u kreeg ik plots een berichtje op mijn GSM van haar en ik wist meteen dat het niet goed was. Lichte paniek en mijn hart sloeg in mijn keel. Ik las: 'Roan blijft constant overgeven. Best dat je ermee naar de dr gaat!' En ja, als jonge mama denk je meteen het ergste hé. Wat moet je je daarbij voorstellen? Ik gauw naar de kinderarts gebeld en pas om 15u20 hadden we een afspraak. Ik vond dat erg laat, maar de arts zei me om ORS te gaan halen bij de apotheek. Da's een poeder die je met water moet mengen en regelmatig moet toedienen aan jouw kleine pruts. Zo gezegd, zo gedaan. Meteen ben ik van mijn werk vertrokken op weg naar tante Pug. Ik was zo blij om je te zien en jij blijkbaar ook, want er kon toch wel een glimlachje vanaf toen je mij zag :oops::-P Thuis heb je eigenlijk nog goed gegeten, maar wel overgegeven en VEEL en je hebt nog wat geslapen. En dan mochten we naar de kinderarts ... Het verdict: naar het ziekenhuis!!!!!!!!!!! Je moest aan een infuus en wel zo snel mogelijk, want je was helemaal uitgedroogd door het overgeven én diarree. Je was op 5 dagen tijd bijna 400gr afgevallen en voor een klein hummeltje als jij is dat gigantisch veel!!! Dat was wel even schrikken. Ik kon dit alles wel moeilijk staven met de manier waarop jij je eigenlijk gedroeg. Je hebt die hele tijd niet veel gehuild of zo. Je was wel stil en niet vrolijk. Je speelde niet en kon niet lachen en zo, maar dat het zo erg zou zijn, dat je zoveel afgevallen was, had ik niet verwacht!!!!!!! Ik dacht dan ook dat we na 2 dagen ziekenhuis, terug naar huis zouden mogen gaan, maar niks was minder waar. Je ging een beetje op en af. De kinderarts zei het ook: 't is een hardnekkig beestje in jouw lijfje blijkbaar en zo kwam er telkens een dagje bij. Van dinsdagnamiddag tot zaterdagmiddag (gisteren dus) hebben jij en ik in het ziekenhuis verbleven. Natuurlijk moest ik wel bij jou blijven hé. Eén omdat ik het wil, twee vanwege de borstvoeding en drie omdat papa het daar zo moeilijk niet mee heeft om jou achter te laten EN vier: denk toch dat je mij liever had, haha :-D Al bij al viel het allemaal wel mee hoor. Ik weet nog toen Ibe, mijn metekindje en jouw nichtje, in het ziekenhuis lag, ik het daar wel een beetje moeilijk mee had. Mijn hart brak toen ik haar daar zo zag liggen. Echt zielig! Ik dacht dat als mij dit later overkomt, ik het daar héél moeilijk mee zou hebben, maar als je er dan zelf echt voorstaat, dan is het alsof jouw moederinstict gaat spreken en zich sterk houdt en er probeert te zijn voor jouw kleintje. Natuurlijk zijn er nog ergere dingen dan dit hé. Het was gewoon een kinderziekte en er zijn zovele andere kleine kindjes die dit jammer genoeg doormaken. Het was gewoon een kwestie van genezen en veel vertroetelt worden door mamaatje :-):wink: Bij het ontslag uit het ziekenhuis moet ik zeggen dat ik er wel nog niet volledig gerust in was, want ik vond jou nog niet zo tip top in orde hoor. Jouw gewicht was bijlange nog niet terug het oude, maar blijkbaar vraagt dit tijd. Je zag er nog een klein beetje pips uit, maar da's logisch hé, want je hebt het wel erg lastig gehad: overgeven als een fontein :shock:, diarree, hoesten, niezen, tranende oogjes, koorts, verstopte neus ... Arm schaapje! Maar je hebt het overleefd en dit zal niet het eerste en het laatste zijn, jammer genoeg. Ik hoop althans dat we er allemaal zoveel mogelijk van gespaard blijven. Wie niet heh?! Gelukkig ben je vandaag weer de oude Roan: lachen, lachen en nog eens lachen. Vandaag heb je veel plezier gehad. Je hebt veel gespeeld en zo en alles was weer grappig :lol::lol::lol: Alleen daarnet, 's avonds, lijkt er toch weer iets te zijn dat nog niet in orde is. Maar wat? Je hebt geweend en je was niet te troosten. Ik hoop dat er niks nieuws opkomt of dat je terug gaat hervallen. Ik ben eerlijk gezegd wel bang om je opnieuw naar tante Pug te doen. Maar ja, ik kan niet blijven thuis blijven van het werk hé. We zullen zien hoe je de nacht doorbrengt en hoe je morgenvroeg geluimd bent ...
