Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
06-03-2010
1ste werkweek zit erop
En die is wonderwel goed verlopen!!!!!!!!!!!!!!!! Ik ben een blije mama!!! Geen moment heb ik er van afgezien eigenlijk. Raar eh! Ik, de emotionele berggeit, hoe ist mogelijk? Normaal moet ik niet veel hebben, of de waterlanders komen al boven, maar die zijn maar héél eventjes komen piepen en daarna vlug weg. 't Was snel over. Toen ik Roan afzette bij tante Pug en vervolgens naar mijn werk reed, heb ik onderweg eventjes diep moeten slikken en had ik traantjes in mijn ogen en na een diepe zucht was ik weer OK, want ik ging ervoor. Ik zag het zitten en had er ongelooflijk veel zin in. O jee, da's niet meer normaal: ik die stond te popelen om te gaan werken?!?! Je zou nog zeggen dat het normaal zou zijn, moest onze Roan een blijterke zijn en ganse dagen op mijn zenuwen zou zitten werken hebben, maar dat was allesbehalve zo. Dan zou je blij zijn dat je er vanaf was ... Maar in ons geval was alles koek en ei, een droombabietje hé. Weinig of geen probleempjes met hem gehad! En nog steeds hé, 't is zo'n lieverd en een flinke! Het was gewoon tijd voor iets anders. Ik snakte naar de buitenwereld, weer wat routine, sociale contacten enz ... En ik was ZO benieuwd hoe het ons gezinnetje zou vergaan. En ik vind het plezant, zo echt zo, huisje spelen, mama en papa, begrijp je? Gezellig druk, zeg maar! Vóór onze Roan was er tijd zat, niks moest en alles mocht. Zo van: och, dat of dat zal ik morgen wel doen, ik heb tijd genoeg, maar nu niet, nu moet je alles beter plannen en gewoon doen. Alles direct uitvoeren en niks laten liggen, want het zou kunnen dat je dat straks dan toch niet kunt doen omdat de kleine daar is: huilen, pamper ... Ja, 't is de zoon die ons leven bepaalt hé nu. Hij zegt wanneer wij eten, wanneer we slapen, wanneer we dit en wanneer we dat doen ... Maar ik vind het leuk! Natuurlijk komt er wel een dag dat ik er genoeg van zal hebben, maar voorlopig geniet ik van mijn nieuwe leven, van ons nieuw gezinnetje. Ik voel me echt belangrijk nu, want ons zoontje heeft mij nodig. Alles wat ik doe, staat in het teken van hem. En ik moet zeggen dat ik wel fier ben op mezelf. Jah, d'er zijn zoveel mama's hé op de wereld. Ik doe niks wat nog niemand mij voorgedaan heeft hé, maar nu besef ik wat dat inhoudt en ik moet zeggen dat alle mama's toch wel een pluim verdienen, want er komt toch veel bij kijken hé. Zonder de mama is het kindje, zeg maar, ten dode opgeschreven hé!!! Deze week ben ik 's morgens opgestaan telkens rond 6u15. Eerst maak ik mezelf klaar en dan onze Roan. Roan wordt meestal ook vanzelf wakker rond 6u. Ik was hem, kleed hem aan en geef hem daarna de borst. En daarna zijn we ribbedie naar tante Pug. Rond 7u15 komen we daar toe en na een minuutje of vijf neem ik afscheid van hem en vertrek ik richting werk. Dat gaat allemaal heel vlotjes. Het geeft zo'n beetje een kick dat het mij lukt. Dat ik mijn plan kan trekken en zo, want papa komt hier niet veel aan te pas, noch andere mama's of papa's ... Alleen ik en niemand anders! Papa moet ook steeds vroeger vertrekken naar 't werk, maar anders ben ik ook diegene die het meeste met onze Roan bezig is hoor: verzorgen enzoverder. 't Is en blijft iets vrouwelijks hé al dit. Op het werk kolf ik af en dat lukt ook heel erg goed. Ik kom steeds met een volle lading terug naar huis :-P en deze neem ik steeds de volgende dag terug mee naar tante Pug. 's Nachts geef ik Roan ook nog steeds de borst, als hij er om vraagt tenminste. Hij heeft toch weer al een paar nachtjes gehad dat hij er niet om vroeg. Misschien zal hij weer veranderen ... maar langs de andere kant wil ik misschien toch liever nog 1 keer 's nachts voeden, want dat komt mijn melkproductie ten goede hé. Da's ook allemaal niet zo erg vermoeiend. Ik en Roan zijn allebei goede slapers. Ik leg hem aan, hij eet flink aan één stuk door, na 5 à 10 minuten is hij klaar, dan hou ik hem nog een paar minuutjes recht, leg hem in zijn bedje, ik kruip in mijn bedje, tegen dan ligt Roan al in dromenland en van zodra mijn hoofd mijn kussen raakt, ben ik er ook al bij manier van spreken :lol::lol::lol: 't Is ook altijd grappig om zien als Roan 's nachts drinkt :-D. Met zijn oogjes toe, half in slaap, zoeken zijn lipjes mijn tepel. En als hij vertrokken is, zuigt hij goed door. Na enkele minuten is hij voldaan en dan slaapt hij meteen weer lekker door ... 's Woensdag gaat hij dan bij meter Bibi. Ik ben wel blij dat hij bij iemand van de familie is. Da's iemand vertrouwd hé. Allé, het moet nog groeien hé, maar dat kan er alleen maar op verbeteren als hij iedere woensdag zal gaan. 3 daagjes bij de onthaalmoeder vind ik meer dan genoeg. Wat ik minder leuk vind, is dat Roan na een dagje bij tante Pug, helemaal naar haar ruikt. Alsof hij niet van ons is! Dat vind ik echt wel vervelend en kan ik totaal niet verdragen. Na een tante Pug-dagje is Roan dan ook totaal uitgeput van al het lawaai en de drukte rondom hem. Tja, hij is dat niet gewoon hé zoveel kindjes en al. Daardoor kan hij niet goed slapen en moet hij dat thuis inhalen hé. Maar na een weekje of 3 zal hij dat ritme ook weeral gewoon zijn en komt alles wel in orde. 't Is allemaal nieuw, hij moet zijn mama voor het eerst zoveel missen, krijgt minder de borst, .. dus je zou voor minder van slag zijn hé. Het leukste aan al dit gebeuren, vind ik het ophalen van onze kleine pruts. Het weerzien! Zaaaaaaaaaaaaaaaaalig! Als ik de deur openzwaai, stort ik mij eerst en vooral op mijn kabouterke. De schat! Na 1 dagje werken was ik het eigenlijk al terug gewoon hoor. Het leek wel alsof ik nooit ben weggeweest. En de week gaat snel. Na 2 daagjes werken zit ik al halfweg, want vrijdag ben ik thuis hé. Da's genieten! En de tijd zal vliegen nu. Een week is niks hé, dus onze Roan zal ook snel 1 jaartje zijn. En dat vind ik dan ook wel een beetje jammer. Omdat je aan het werk bent, mis je ook veel van de evolutie van de kleine hé. Misschien gaat hij wel voor de eerste keer zitten terwijl hij bij tante Pug is. Die 4,5mnd thuis was IK altijd diegene die alle nieuwe stapjes van Roan voor de eerste keer meemaakte, maar da's niet meer zo. Maar da's het leven zeker hé ...
