Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
22-03-2010
Mama zijn, is ...
FAN-TAS-TISCH!!! Gewoonweg SU-PER!!! Mama-zijn staat momenteel nog gelijk aan verzorgen. Nu bestaat het alleen maar uit zorgen dragen voor jou: zorgen dat je kunt eten, zorgen dat je kunt slapen, zorgen voor jouw kleertjes, zorgen dat je gewassen bent, zorgen, zorgen, zorgen ... Echt mama zijn, ben je pas, vind ik dan, van zodra ik jou iets kan leren, opvoeden, ... Zorg dragen voor iemand, kan normaal gezien iedereen. Dat zijn de basisbehoeften en daar is toch niks moeilijk aan of zou toch niks moeilijk aan mogen zijn. Maar opvoeden, daar begint het pas! Ik kijk er wel naar uit. Ik heb er zin in. Ik wil jou dingen aanleren, ontdekken, de wereld laten zien, voelen, spelen, ... ook al zal dat niet gemakkelijk zijn. Toch zal ik mijn best proberen te doen. En papa heeft er ook zin in hoor. Dat zal een echte uitdaging zijn voor hem. Ik heb hem al zoveel horen vertellen over zijn papa vroeger en nu denkt hij wel, nu is het mijn beurt om die wijsheid door te geven ... Vreemd toch hoeveel je plots zo kunt over hebben voor dat kleine ding, ja voor jou ... Niks is mij te veel. Natuurlijk heb ik ook mijn mindere dagen hé en ben ik moe en zaag of klaag ik wel eens (alhoewel ik dat toch nog maar bitter weinig heb gedaan hoor), maar vroeger was dat toch anders. Vroeger ging ik veel sneller zagen en was het me al vlug te veel. Nu doe je het gewoon. Actie en niet nadenken. Dat vind ik zo machtig! Leuk! Alles voor de kleine, voor jou! Je mag daar ook niet in overdrijven en dat zijn we ook niet van plan hoor. Papa en mama hebben afgesproken om binnenkort eens een stapje in de wereld te zetten en binnenkort wil zeggen, van zodra ik gestopt ben met de borstvoeding. Dus da's nog een dikke maand hé. Dan gaan we misschien es vragen aan meter Bibi of zij het zou zien zitten om jou een nachtje bij haar te hebben zodat wij eens alle remmen kunnen loslaten, want het is lang geleden hoor, voor mij althans: 9 mnd zwanger + babietje van 5 mnd = 14 mnd!!! Moet kunnen en net dat maakt mama en papa zijn ook zo tof. Je verantwoordelijkheid dragen maar ook voor jezelf zorgen. 't Is ook raar dat je dat allemaal zo snel gewoon bent. Alsof je hier gewoon altijd al geweest bent eigenlijk. Tjah, je wordt daar ook zeg maar, ingesmeten hé. Je wordt geboren, je bent er en we moeten voor je zorgen. Dat gaat gewoon als vanzelf. Van de ene op de andere dag. Gelukkig kun je er een beetje naar toe groeien door de zwangerschap, maar het wordt toch pas echt van zodra je geboren bent hé. En dat het allemaal zo lukt hé. Dat geeft pas een kick. Ik moet toch ook wel zeggen dat ik enorm trots ben op mezelf. Het geeft me een goed gevoel en ik vind het leuk om mama te zijn. Het is leuk om een gezinnetje te hebben en er zorg voor te dragen. Ik mis mijn oude leventje totaal niet. Ik was er dan ook volledig klaar voor. Natuurlijk denk ik wel eens: goh, ik wil eens laat opblijven en niet hoeven denken aan morgen en er vroeg uit te moeten en te moeten zorgen dat dit en dat klaar staat ... Ik moet vroeg gaan slapen, want heb al weinig slaap (gelukkig heeft me dat nog niet gekraakt, want ik kan er hééééééééééél goed tegen en jij bent ook geen nachtenbreker zeg maar, hihi). Ik ben eigenlijk wel een nachtmens. Nu is er altijd wel iets te doen hé. Het gaat vooruit! En luide muziek is ook het enige wat ik af en toe wel mis. Ik benut de momenten alleen in de auto dan ook ten volle. Van zodra het kan, is het muziek vollen bak, haha Maar dat alles is niks in vergelijking met jou hé snotteprot! Jij bent mijn zoontje en ik jouw mama en ik vind het reuzefijn!!!
't Is een cliché, maar zo waar als maar kan zijn: de tijd vliegt!!! Nu ja, ik vind het niet zo erg hoor, want het wordt gewoonweg alsmaar plezanter met jou snotteprot. Je bent een mensje aan het worden hé. Iemand uniek! Iemand met trekjes. Jezelf! En het is tof om je te ontmoeten, om je te leren kennen, want zo is het wel hé. We weten nog altijd niet volledig wie jij bent, hoe jij doet ... Jouw persoontje is nog volop in ontwikkeling. Tot nu toe ben je al héél erg interessant geweest en niks dat mij doet denken dat die interesse zal verminderen hoor, haha Je bent gewoon mijn zonnetje, mijn alles, mijn geluk, mijn mijn mijn ... van wie ik oneindig veel hou. Jij doet me lachen en stralen van geluk! Je bent zo zalig gewoon! Het woord dat beschrijft wat ik voor jou voel, moeten ze nog uitvinden, dat bestaat nog niet. Het is gewoon zo fernompel! Echt megafernompel Weeral een beetje ouder, dus weeral een paar kunstjes rijker. Je weet jouw lichaam al goed te gebruiken. Je kan je poep al opdrukken vanuit ruglig en je buikspieren heb je ook al goed ontwikkeld door steeds te proberen jezelf recht te trekken naar zithouding. Dat lukt soms en je kan ook al goed zitten met steun. Soms val je nog omver en alleen zitten is nog te vroeg. Soms vind ik jou in jouw bedje terug op een plaats waar ik jou vooreerst niet had neergelegd, haha Die benen gaan regelmatig de lucht in. Beentje strek en met de vingertjes aan de toppen van je tenen. Echte gymnastiek. Ik zou krampen krijgen in mijn benen bij deze oefening Je reikt ook naar iets uit. Als we jou iets willen aangeven, dan neem je het ook aan. Voorheen zag je dat niet aankomen. Je kon wel grijpen, maar nu reik je jouw handjes al op voorhand uit. Je ziet het aankomen. Bijvoorbeeld: als ik jouw tutje voor je mond houdt, dan open je je mond al van ver en hap je ernaar, zeg maar. Ze omschrijven dat als de samenwerking tussen ogen en handen, volgens de boeken. En je beseft en begrijpt ook meer. Jawel hoor. Je vraagt of zeg maar, je huilt om aandacht. Je ben niet graag alleen. Als we de kamer verlaten, dan zet je jouw keel open. Je wilt gezelschap. Ik heb gelezen dat je nog niet kunt beseffen dat als iets of iemand verdwijnt, daarna ook kan terugkomen. Nu denk je: het is weg en dus ook voorgoed. Je denkt niet dat het zal terugkomen. Het bestaat niet meer. Je kunt nog niet verder denken. We hebben jou al een paar keer een uur aan een stuk laten krijsen, maar na dit op het net gelezen te hebben, stel ik mij de vraag of het wel nuttig is om jou dan te laten huilen als je toch denkt dat je zogezegd in de steek gelaten wordt. Dan hoeven we jou toch niet onnodig bang/ongerust/van streek te maken?! We dachten van: negatief gedrag negeren, wat ons ook héél goed lukt. Geen problemen mee, want da's korte pijn voor jou en des te sneller resultaat en zo is iedereen tevreden, maar me dunkt dat deze techniek nog iets te vroeg is ... We zullen het moeten ondervinden hé. We zien wel ... Je laat precies ook meer affectie blijken. Je laat zien dat je van de vele knuffels houdt. En lachen gaat zo gemakkelijk, al bij het minste. We hoeven je maar lief aan te kijken en daar verschijnt al een schattig glimlachje. Alles wat in jouw handjes terechtkomt, moet ook met de mond onderzocht worden. Alles ondergaat een grondige inspectie en een spoor van kwijl is daar steeds het bewijs van. Zo grappig, zegt papa, dat je alles zo in jouw mondje wilt stoppen. Dat je groeit, blijkt ook uit het feit dat je een klein varkentje bent: eten, eten en eten. Amai, mijn melkproductie kan niet volgen hoor. Gelukkig had ik al een voorraadje aangelegd in de diepvriezer voor als mijn borsten niet meer volstaan. Ik weet dat ze zeggen dat je niet mag bijvoeden (en probeer dat ook zoveel mogelijk te vermijden), maar hoe kan ik in godsnaam mijn productie verhogen als ik aan het werk ben hé?!?! Kolven is niet hetzelfde als een zacht babymondje zenne! Raar dat die borsten dat weten, maar de mijne in elk geval wel. Sinds 3 weekjes ben ik aan het werk en mijn melkproductie gaat achteruit. De eerste week kwam ik met 4 potjes van 180cc naar huis en nu nog maar de helft. Het weekje ziekenhuis heeft er ook voor gezorgd dat je minder at, maar je haalt je schade al goed in hoor. Jammer genoeg kunnen mijn borsten moeilijk volgen. Ik heb al geprobeerd om van zodra ik thuiskwam van het werk, jou om de 2u aan te leggen, ook 's nachts (wat een mama al niet over heeft hé voor haar kleintje ) en dat hielp wel, maar ik zie het mij wel nog niet elke nacht doen hoor. Al 5 maanden aan een stuk voed ik jou en heb je zelden een flesje gekregen. Nu moet het wel, bij Tante Pug en meter Bibi, omdat het niet anders kan, maar 's nachts voed ik jou nog steeds aan de borst, al van in het begin Gelukkig is mijn einddoel in zicht. Nog een maandje en dan breekt er een nieuwe fase aan: starten met vaste voeding en de borstvoeding afbouwen. Ik kijk er dubbel tegenaan: weer iets nieuws en héél erg spannend (hoe zullen de eerste groentepapjes smaken???) en opnieuw weer wat meer vrijheid want dan ben je niet meer zo afhankelijk van mij op het vlak van de voeding. Ben al benieuwd hoeveel je weer zult wegen, want ik ben er vrijwel zeker van dat je jouw schade dubbel en dik al hebt ingehaald Het voorbije weekend zijn we op bezoek geweest bij peet toen papa daar aan het helpen was met de werken in zijn tuin. Voor het eerst had je een jasje aan met muts. Geen pakjes of zo, maar een echt jasje en een mutsje met een bolleke op de top. Dat was zoooooooooooo schattig. En mama was zo fier om met jou buiten te lopen. Ik met mijn zoontje .... samen naar papa gaan kijken die aan het werken was bij peet ...
Die microben van vorige week hadden je goed te pakken hoor Roanneke Dedju seg!!! Van vorige woensdag was het al begonnen hé en het ganse voorbije weekend was je niet in je nopjes, allesbehalve. Maandag bij tante Pug. In de voormiddag rond 10u kreeg ik plots een berichtje op mijn GSM van haar en ik wist meteen dat het niet goed was. Lichte paniek en mijn hart sloeg in mijn keel. Ik las: 'Roan blijft constant overgeven. Best dat je ermee naar de dr gaat!' En ja, als jonge mama denk je meteen het ergste hé. Wat moet je je daarbij voorstellen? Ik gauw naar de kinderarts gebeld en pas om 15u20 hadden we een afspraak. Ik vond dat erg laat, maar de arts zei me om ORS te gaan halen bij de apotheek. Da's een poeder die je met water moet mengen en regelmatig moet toedienen aan jouw kleine pruts. Zo gezegd, zo gedaan. Meteen ben ik van mijn werk vertrokken op weg naar tante Pug. Ik was zo blij om je te zien en jij blijkbaar ook, want er kon toch wel een glimlachje vanaf toen je mij zag Thuis heb je eigenlijk nog goed gegeten, maar wel overgegeven en VEEL en je hebt nog wat geslapen. En dan mochten we naar de kinderarts ... Het verdict: naar het ziekenhuis!!!!!!!!!!! Je moest aan een infuus en wel zo snel mogelijk, want je was helemaal uitgedroogd door het overgeven én diarree. Je was op 5 dagen tijd bijna 400gr afgevallen en voor een klein hummeltje als jij is dat gigantisch veel!!! Dat was wel even schrikken. Ik kon dit alles wel moeilijk staven met de manier waarop jij je eigenlijk gedroeg. Je hebt die hele tijd niet veel gehuild of zo. Je was wel stil en niet vrolijk. Je speelde niet en kon niet lachen en zo, maar dat het zo erg zou zijn, dat je zoveel afgevallen was, had ik niet verwacht!!!!!!! Ik dacht dan ook dat we na 2 dagen ziekenhuis, terug naar huis zouden mogen gaan, maar niks was minder waar. Je ging een beetje op en af. De kinderarts zei het ook: 't is een hardnekkig beestje in jouw lijfje blijkbaar en zo kwam er telkens een dagje bij. Van dinsdagnamiddag tot zaterdagmiddag (gisteren dus) hebben jij en ik in het ziekenhuis verbleven. Natuurlijk moest ik wel bij jou blijven hé. Eén omdat ik het wil, twee vanwege de borstvoeding en drie omdat papa het daar zo moeilijk niet mee heeft om jou achter te laten EN vier: denk toch dat je mij liever had, haha Al bij al viel het allemaal wel mee hoor. Ik weet nog toen Ibe, mijn metekindje en jouw nichtje, in het ziekenhuis lag, ik het daar wel een beetje moeilijk mee had. Mijn hart brak toen ik haar daar zo zag liggen. Echt zielig! Ik dacht dat als mij dit later overkomt, ik het daar héél moeilijk mee zou hebben, maar als je er dan zelf echt voorstaat, dan is het alsof jouw moederinstict gaat spreken en zich sterk houdt en er probeert te zijn voor jouw kleintje. Natuurlijk zijn er nog ergere dingen dan dit hé. Het was gewoon een kinderziekte en er zijn zovele andere kleine kindjes die dit jammer genoeg doormaken. Het was gewoon een kwestie van genezen en veel vertroetelt worden door mamaatje Bij het ontslag uit het ziekenhuis moet ik zeggen dat ik er wel nog niet volledig gerust in was, want ik vond jou nog niet zo tip top in orde hoor. Jouw gewicht was bijlange nog niet terug het oude, maar blijkbaar vraagt dit tijd. Je zag er nog een klein beetje pips uit, maar da's logisch hé, want je hebt het wel erg lastig gehad: overgeven als een fontein , diarree, hoesten, niezen, tranende oogjes, koorts, verstopte neus ... Arm schaapje! Maar je hebt het overleefd en dit zal niet het eerste en het laatste zijn, jammer genoeg. Ik hoop althans dat we er allemaal zoveel mogelijk van gespaard blijven. Wie niet heh?! Gelukkig ben je vandaag weer de oude Roan: lachen, lachen en nog eens lachen. Vandaag heb je veel plezier gehad. Je hebt veel gespeeld en zo en alles was weer grappig Alleen daarnet, 's avonds, lijkt er toch weer iets te zijn dat nog niet in orde is. Maar wat? Je hebt geweend en je was niet te troosten. Ik hoop dat er niks nieuws opkomt of dat je terug gaat hervallen. Ik ben eerlijk gezegd wel bang om je opnieuw naar tante Pug te doen. Maar ja, ik kan niet blijven thuis blijven van het werk hé. We zullen zien hoe je de nacht doorbrengt en hoe je morgenvroeg geluimd bent ...
Ja hoor, je hebt jouw eerste microobjes te pakken. Van bij tante Pug natuurlijk, van de andere kindjes! 3 daagjes bij andere kindjes en je hebt het zitten: snotteren, rode en tranende oogjes, hoesten en niezen, koorts ... Ik had er mij al op voorbereid dat het niet lang zou duren, maar dat het zo snel zou gaan, had ik niet verwacht! En da's zooooooooooo zielig hé. Je merkt echt wel dat je ziekjes bent. Je ben stil, knotterd, huilt, kijkt beteuterd met een pruillipje, kan niet lachen, brabbelt niet ... echt triestig maar tegelijkertijd ook verteterend. We hebben echt compassie met jou. Zo van: ocheere da schoapke. Zo triestig ! Te meer ook omdat je zo'n lachebekje bent en nu kan er nauwelijks een glimlachje vanaf. Op een beter moment heb je ons wel een lachje gegund hoor, maar die waren minder. Woensdag moet het al zitten broeden hebben, want toen was je lastig. Meter Bibi zei dat je meer gehuild hebt en 's avonds hebben we dat ook gemerkt. Je hebt redelijk wat geweend en je kon moeilijk de slaap vatten. Ik heb meerdere keren jouw tutje in jouw mondje gestoken en jou getroost en geknuffeld. 's Nachts had je ook een lastig momentje. Donderdag bij tante Pug was je ook wat lastiger en toen ik jou afhaalde zag ik voor het eerst snot aan jouw neusje hangen. En toen is het pas echt begonnen hé. Gisteren had je het moeilijk. Je had koorst en je zag er echt niet kiplekker uit. Je hebt ook bijna de ganse dag geslapen. Niet altijd even vast, want regelmatig werd je even wakker van het huilen omdat je je waarschijnlijk niet zo goed voelde. Gelukkig is het vandaag al VEEL beter. Ja hoor, je hebt duidelijk weer meer gelachen. En je ziet er beter uit ook! Morgen ben je er misschien van verlost. Ik hoop het en ik hoop ook dat je het na maandag niet opnieuw zitten hebt!!! Dit hebben we dan ook weeral meegemaakt! Mijn collega's hebben me gezegd dat het beter is dat je veel ziek bent nu je kleintjes bent, zodat je er beter tegen kunt als je wat groter bent. Dat zal waarschijnlijk wel, maar het is toch niet leuk. En natuurlijk zal je, of zou je toch, minder ziek moeten zijn, want je krijgt de beste vitamientjes van de hele wereld: mamamelk. ja ja, nog steeds hé. Mama doet verder totdat je 6 maand bent. En gelukkig doe je ook niet meer moeilijk. Weet je nog, jouw kuren die je onlangs had, dat tegenstribbelen? Da's voorbij. Gelukkkig!
En die is wonderwel goed verlopen!!!!!!!!!!!!!!!! Ik ben een blije mama!!! Geen moment heb ik er van afgezien eigenlijk. Raar eh! Ik, de emotionele berggeit, hoe ist mogelijk? Normaal moet ik niet veel hebben, of de waterlanders komen al boven, maar die zijn maar héél eventjes komen piepen en daarna vlug weg. 't Was snel over. Toen ik Roan afzette bij tante Pug en vervolgens naar mijn werk reed, heb ik onderweg eventjes diep moeten slikken en had ik traantjes in mijn ogen en na een diepe zucht was ik weer OK, want ik ging ervoor. Ik zag het zitten en had er ongelooflijk veel zin in. O jee, da's niet meer normaal: ik die stond te popelen om te gaan werken?!?! Je zou nog zeggen dat het normaal zou zijn, moest onze Roan een blijterke zijn en ganse dagen op mijn zenuwen zou zitten werken hebben, maar dat was allesbehalve zo. Dan zou je blij zijn dat je er vanaf was ... Maar in ons geval was alles koek en ei, een droombabietje hé. Weinig of geen probleempjes met hem gehad! En nog steeds hé, 't is zo'n lieverd en een flinke! Het was gewoon tijd voor iets anders. Ik snakte naar de buitenwereld, weer wat routine, sociale contacten enz ... En ik was ZO benieuwd hoe het ons gezinnetje zou vergaan. En ik vind het plezant, zo echt zo, huisje spelen, mama en papa, begrijp je? Gezellig druk, zeg maar! Vóór onze Roan was er tijd zat, niks moest en alles mocht. Zo van: och, dat of dat zal ik morgen wel doen, ik heb tijd genoeg, maar nu niet, nu moet je alles beter plannen en gewoon doen. Alles direct uitvoeren en niks laten liggen, want het zou kunnen dat je dat straks dan toch niet kunt doen omdat de kleine daar is: huilen, pamper ... Ja, 't is de zoon die ons leven bepaalt hé nu. Hij zegt wanneer wij eten, wanneer we slapen, wanneer we dit en wanneer we dat doen ... Maar ik vind het leuk! Natuurlijk komt er wel een dag dat ik er genoeg van zal hebben, maar voorlopig geniet ik van mijn nieuwe leven, van ons nieuw gezinnetje. Ik voel me echt belangrijk nu, want ons zoontje heeft mij nodig. Alles wat ik doe, staat in het teken van hem. En ik moet zeggen dat ik wel fier ben op mezelf. Jah, d'er zijn zoveel mama's hé op de wereld. Ik doe niks wat nog niemand mij voorgedaan heeft hé, maar nu besef ik wat dat inhoudt en ik moet zeggen dat alle mama's toch wel een pluim verdienen, want er komt toch veel bij kijken hé. Zonder de mama is het kindje, zeg maar, ten dode opgeschreven hé!!! Deze week ben ik 's morgens opgestaan telkens rond 6u15. Eerst maak ik mezelf klaar en dan onze Roan. Roan wordt meestal ook vanzelf wakker rond 6u. Ik was hem, kleed hem aan en geef hem daarna de borst. En daarna zijn we ribbedie naar tante Pug. Rond 7u15 komen we daar toe en na een minuutje of vijf neem ik afscheid van hem en vertrek ik richting werk. Dat gaat allemaal heel vlotjes. Het geeft zo'n beetje een kick dat het mij lukt. Dat ik mijn plan kan trekken en zo, want papa komt hier niet veel aan te pas, noch andere mama's of papa's ... Alleen ik en niemand anders! Papa moet ook steeds vroeger vertrekken naar 't werk, maar anders ben ik ook diegene die het meeste met onze Roan bezig is hoor: verzorgen enzoverder. 't Is en blijft iets vrouwelijks hé al dit. Op het werk kolf ik af en dat lukt ook heel erg goed. Ik kom steeds met een volle lading terug naar huis en deze neem ik steeds de volgende dag terug mee naar tante Pug. 's Nachts geef ik Roan ook nog steeds de borst, als hij er om vraagt tenminste. Hij heeft toch weer al een paar nachtjes gehad dat hij er niet om vroeg. Misschien zal hij weer veranderen ... maar langs de andere kant wil ik misschien toch liever nog 1 keer 's nachts voeden, want dat komt mijn melkproductie ten goede hé. Da's ook allemaal niet zo erg vermoeiend. Ik en Roan zijn allebei goede slapers. Ik leg hem aan, hij eet flink aan één stuk door, na 5 à 10 minuten is hij klaar, dan hou ik hem nog een paar minuutjes recht, leg hem in zijn bedje, ik kruip in mijn bedje, tegen dan ligt Roan al in dromenland en van zodra mijn hoofd mijn kussen raakt, ben ik er ook al bij manier van spreken 't Is ook altijd grappig om zien als Roan 's nachts drinkt . Met zijn oogjes toe, half in slaap, zoeken zijn lipjes mijn tepel. En als hij vertrokken is, zuigt hij goed door. Na enkele minuten is hij voldaan en dan slaapt hij meteen weer lekker door ... 's Woensdag gaat hij dan bij meter Bibi. Ik ben wel blij dat hij bij iemand van de familie is. Da's iemand vertrouwd hé. Allé, het moet nog groeien hé, maar dat kan er alleen maar op verbeteren als hij iedere woensdag zal gaan. 3 daagjes bij de onthaalmoeder vind ik meer dan genoeg. Wat ik minder leuk vind, is dat Roan na een dagje bij tante Pug, helemaal naar haar ruikt. Alsof hij niet van ons is! Dat vind ik echt wel vervelend en kan ik totaal niet verdragen. Na een tante Pug-dagje is Roan dan ook totaal uitgeput van al het lawaai en de drukte rondom hem. Tja, hij is dat niet gewoon hé zoveel kindjes en al. Daardoor kan hij niet goed slapen en moet hij dat thuis inhalen hé. Maar na een weekje of 3 zal hij dat ritme ook weeral gewoon zijn en komt alles wel in orde. 't Is allemaal nieuw, hij moet zijn mama voor het eerst zoveel missen, krijgt minder de borst, .. dus je zou voor minder van slag zijn hé. Het leukste aan al dit gebeuren, vind ik het ophalen van onze kleine pruts. Het weerzien! Zaaaaaaaaaaaaaaaaalig! Als ik de deur openzwaai, stort ik mij eerst en vooral op mijn kabouterke. De schat! Na 1 dagje werken was ik het eigenlijk al terug gewoon hoor. Het leek wel alsof ik nooit ben weggeweest. En de week gaat snel. Na 2 daagjes werken zit ik al halfweg, want vrijdag ben ik thuis hé. Da's genieten! En de tijd zal vliegen nu. Een week is niks hé, dus onze Roan zal ook snel 1 jaartje zijn. En dat vind ik dan ook wel een beetje jammer. Omdat je aan het werk bent, mis je ook veel van de evolutie van de kleine hé. Misschien gaat hij wel voor de eerste keer zitten terwijl hij bij tante Pug is. Die 4,5mnd thuis was IK altijd diegene die alle nieuwe stapjes van Roan voor de eerste keer meemaakte, maar da's niet meer zo. Maar da's het leven zeker hé ...
en was het me al vlug te veel. Nu doe je het gewoon. Actie en niet nadenken. Dat vind ik zo machtig! Leuk! Alles voor de kleine, voor jou! Je mag daar ook niet in overdrijven en dat zijn we ook niet van plan hoor. Papa en mama hebben afgesproken om binnenkort eens een stapje in de wereld te zetten en binnenkort wil zeggen, van zodra ik gestopt ben met de borstvoeding. Dus da's nog een dikke maand hé. Dan gaan we misschien es vragen aan meter Bibi of zij het zou zien zitten om jou een nachtje bij haar te hebben zodat wij eens alle remmen kunnen loslaten, want het is lang geleden hoor, voor mij althans: 9 mnd zwanger + babietje van 5 mnd = 14 mnd!!! Moet kunnen en net dat maakt mama en papa zijn ook zo tof. Je verantwoordelijkheid dragen maar ook voor jezelf zorgen. 
Die benen gaan regelmatig de lucht in. Beentje strek en met de vingertjes aan de toppen van je tenen. Echte gymnastiek. Ik zou krampen krijgen in mijn benen bij deze oefening 
Je reikt ook naar iets uit. Als we jou iets willen aangeven, dan neem je het ook aan. Voorheen zag je dat niet aankomen. Je kon wel grijpen, maar nu reik je jouw handjes al op voorhand uit. Je ziet het aankomen. Bijvoorbeeld: als ik jouw tutje voor je mond houdt, dan open je je mond al van ver en hap je ernaar, zeg maar. Ze omschrijven dat als de samenwerking tussen ogen en handen, volgens de boeken. 
) en dat hielp wel, maar ik zie het mij wel nog niet elke nacht doen hoor. Al 5 maanden aan een stuk voed ik jou en heb je zelden een flesje gekregen. Nu moet het wel, bij Tante Pug en meter Bibi, omdat het niet anders kan, maar 's nachts voed ik jou nog steeds aan de borst, al van in het begin 
Gelukkig is mijn einddoel in zicht. Nog een maandje en dan breekt er een nieuwe fase aan: starten met vaste voeding en de borstvoeding afbouwen. Ik kijk er dubbel tegenaan: weer iets nieuws en héél erg spannend (hoe zullen de eerste groentepapjes smaken???) en opnieuw weer wat meer vrijheid want dan ben je niet meer zo afhankelijk van mij op het vlak van de voeding. 
Dedju seg!!! Van vorige woensdag was het al begonnen hé en het ganse voorbije weekend was je niet in je nopjes, allesbehalve. Maandag bij tante Pug. In de voormiddag rond 10u kreeg ik plots een berichtje op mijn GSM van haar en ik wist meteen dat het niet goed was. Lichte paniek en mijn hart sloeg in mijn keel. Ik las: 'Roan blijft constant overgeven. Best dat je ermee naar de dr gaat!' En ja, als jonge mama denk je meteen het ergste hé. Wat moet je je daarbij voorstellen? Ik gauw naar de kinderarts gebeld en pas om 15u20 hadden we een afspraak. Ik vond dat erg laat, maar de arts zei me om ORS te gaan halen bij de apotheek. Da's een poeder die je met water moet mengen en regelmatig moet toedienen aan jouw kleine pruts. Zo gezegd, zo gedaan. Meteen ben ik van mijn werk vertrokken op weg naar tante Pug. Ik was zo blij om je te zien en jij blijkbaar ook, want er kon toch wel een glimlachje vanaf toen je mij zag 
