Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
17-02-2011
Lief ventje
Ons Roanneke is toch zo'n lief kereltje. Echt waar! Hij knuffelt graag. Hij is graag bij zijn mamaatje en papaatje hoor. Nog altijd het liefst bij zijn mamaatje maar papaatje heeft ook zijn hart gestolen. Papaatje en Roan zijn nu betere vrienden. Ze waren al vriendjes, maar de band is nu veel intenser geworden. Sinds kort eten we in het weekend gezamenlijk aan tafel onder de middag. Eerder zag ik dat niet zitten, omdat ik zo graag boterhammetjes eet overdag, maar nu moeten we wel want da's voor ons Roanneke ook veel gezelliger hé. En eerlijk gezegd zijn we wel blij dat we dit nu zo doen, want het komt beter uit voor het werk. Dan zijn we 's avonds al van het koken en het opruimen vanaf. Dan eten we 's avonds gewoon een boterhammetje en zitten we snel op ons gemak. Vroeger gebeurde het dan al dikwijls eens dat we zaterdagavond of zondagavond iets gingen afhalen of zo. Het kwam er dan gewoon minder rap van om iets degelijks te koken. Dus we vinden het een hele verbetering en veel aangenamer. Ons eerste maal samen was witloof in de oven, hét lievelingsgerecht van mamaatje. En het heeft ons gesmaakt hoor. Roan ook, want hij heeft veel gegeten en smullen dat hij deed. Je hebt toen zelfs voor de eerste keer zelfstandig gegeten. Wij moesten wel eten opscheppen met jouw lepel, maar je bracht de lepel zelf naar jouw mond. Voorheen gaven we jou ook al een lepel hoor, maar toen prutste je er meer mee dan iets anders. Roans favoriete bezigheid tegenwoordig is dansen en een torentje maken met de blokjes. Van meter Bibi heb je voor jouw kerst, dacht ik, een liedjesboek met een cd in gekregen. Jij en ik luisteren daar regelmatig naar. Mamaatje begint dan te zingen en jij doet dan mee door te bewegen op de muziek met jouw handje in de lucht, door heen en weer te wiegen, door te stampen met jouw voetjes, ... Allemaal superkoddig om te zien! Soms zingt mamaatje zo'n liedje zonder de CD en dan ben je ook aandachtig hoor, want je herkent de deuntjes. Heel tof cadeau van meter Bibi. En een toren bouwen kan je ook al goed hoor. Zo'n 8 potjes kun je stapelen. Weliswaar niet altijd van groot naar klein, maar het lukt jou toch om ze op de één of andere manier op mekaar te zetten en zo één of andere toren te bouwen. En buiten vertoef je ook maar al te graag. Er is daar ook zoveel te ontdekken hé. Dan wandel je van hier naar daar, op 't gras, op 't straat, op de steentjes. Zo leuk allemaal! Vraag jou dan maar eens terug naar binnen. Nee hoor, enkel wanneer jij er zin in hebt, maar dat gaat niet altijd hé. Gelukkig is het nog koud tegenwoordig, zodat je het niet te lang trekt. Maar ja, buiten is zoveel plezanter hé!!! Daarnet heeft ons kabouterke voor het eerst op vraag van mamaatje 'mama' gezegd. Ik vroeg om 'mama' te zeggen en je begreep mijn vraag door te antwoorden met 'mama'. Ik was in de wolken! En het was zo mooi gezegd hé en zo leuk omdat je gewoon begreep wat ik vroeg. En lachen dat je deed. Ik ook natuurlijk! Zoentjes geven doe je ook al veel als we het jou vragen. En je weet ook wanneer er meestal zoentjes gegeven wordt: bij het afscheid nemen, goeiedag zeggen, het slapen gaan ... Als het moment er is, dan sta je al klaar met jouw mond wijd open om een zoentje te ontvangen. Jaha, met jouw mond wijd open, zo doe je dat, in plaats van jouw lippen te tuiten. Dat kan je waarschijnlijk nog niet hé. Baby TV is ook iets wat je tegenwoordig erg graag ziet. Da's een DVD die we mogen lenen van meter Bibi. Als we het woord nog maar vernoemen, dan weet je al hoe laat het is. Soms kom je het bakje van de DVD-speler afgeven om te zeggen: ik wil baby TV kijken! Maar soms wil je gewoon te veel TV kijken. Dat zien ze toch allemaal zo graag hé TV, maar we proberen dat wat in te tomen, want te veel is te veel natuurlijk, gewoon spelen met vanalles is natuurlijk veel belangrijker hé. Natuurlijk is het voor ons ook wel eens gemakkelijk, want dan hebben we eventjes rust zeg maar. In jouw zeteltje van Winnie the Pooh zit je ook graag. Vroeger stond die tegen de muur naast het raam, maar dat hebben we nu aan de salontafel voor de TV gezet, dus dichter bij ons en nu ga je daar dus ook meer gaan in zitten. En als we zeggen: zet u in uw zetelke op uwe poep ze. Dan doe je dat. lapen, eten en drinken doet kabouter ook nog steeds flink. Soms is het eten al eens wat minder, maar melkje drinken niet hoor. Da's denk ik jouw favoriete eten! De fles is zo goed als altijd leeg. Boterhammetjes lust je ook graag. Ik denk dat je het vooral ook gewoon leuk vind om bezig te zijn met het opeten van die boterham. Dumbo en tutje zijn onmisbaar bij het slapen. De muziekmobiel zetten we 's avonds ook altijd aan, maar ik denk niet dat je die zou missen moest dat niet zo zijn, maar 't is maar een gewoonte en gewoontes zijn leuk! Overdag tut je niet! Dat hebben we jou ook zo gewend gemaakt. Je hebt ook zo goed als nooit problemen gemaakt van het afscheid nemen bij Tante Pug wanneer ik jou afzet. Zo'n keer of 7 heb je gehuild en dat was maar voor een 3-tal minuten en het was al voorbij! Gelukkig maar, want er is niks zo erg als jouw kind verdrietig te moeten achterlaten. Jasje aandoen begrijp je ook al een tijdje. Je begrijpt al zoveel meer. Dingen waar ik nu gewoon niet op kom. Je bent ook al bijna 16 maanden hé. Je groeit en groeit. Je gaat vooruit zoals elke andere peuter doet. Maar die tanden? Die zijn er nog steeds niet!!! Ja Roanneke, da's iets dat we ons ganse leven zullen herinneren, want hierop ben jij een uitzondering hoor. Haha Zo zijn er niet veel! Benieuwd wanneer die er zullen door komen?! Dat wordt voorpaginanieuws denk ik! Hihi!!! Mamaatje heeft onlangs nog eens naar de bevallingsfoto's en de babyfoto's gekeken van jou lieve schat. Ik werd een beetje emotioneel. Het is ook al eventjes geleden hé en toch ook niet zo lang. Niet lang wanneer je vergelijkt van vroeger met nu. Wat een wereld van verschil op eigenlijk zo'n korte tijd: van zo mini naar zo groot al! Van niks kunnen naar al zoveel! Ja ja, de tijd staat niet stil! Voor we het goed en wel beseffen zit je al op school. Da's binnen een dik jaar al. En een jaar stelt niet veel meer voor tegenwoordig. Het gaat toch allemaal zo snel!
Dat kun je wel zeggen. Amai, mijn god Maar ik kan je verzekeren dat het allesbehalve nog aangenaam is voor die big momma Pff, echt niet! Ik heb het erg zwaar hoor en ik heb nog meer dan 3 maanden te gaan!!! Veeeeeel te lang naar mijn goesting. Sorry dat ik het moet zeggen, maar ik geniet er niet zo van. Het is gewoonweg lastig! Punt! Het is net alsof ik al op mijn einde loop, maar niks is minder waar! Pff! Ik ben ook erg moe. Ik slaap zoveel ik kan en nog geraak ik niet uitgerust. Ik slaap ook niet goed, wordt veel wakker. En nu zit ik ook nog met een verkoudheid. Hoesten, hoesten en nog eens hoesten tot mijn buik er pijn van doet. Ik heb precies spierpijn onderaan mijn buik van het hoesten. En probeer dan meer eens te slapen hé. Ik wordt er constant wakker van natuurlijk. Naar het schijnt is een tweede zwangerschap lichamelijk zwaarder, te meer ook omdat er al een klein peutertje rondloopt hé. Pas op, papaatje vangt veel op hoor, ook van het huishouden. Dus ik heb niet te klagen daarover, maar 't verschil zit hem gewoon in het feit dat ik mij deze keer niet kan afleggen wanneer ik daar zin in heb, want anders is die kleine stoorzender daar. Vroeger liep er niemand 'in de weg'. Tjah, 't is op de tanden bijten en doorzetten hé. Eerlijk gezegd mogen die laatste maanden snel voorbij vliegen en achteraf bekeken zal dat ook wel zo zijn, maar nu, op dit moment, gaat het veeeeeeeeeeel te traag. GELUKKIG is mamaatje momenteel in ziekteverlof. Een twee-, drietal weken geleden heb ik ook een paar daagjes thuisgezeten omdat ik het niet zag zitten en nu stond ik terug bij de dokter om te zeggen dat ik zoooooooo moe ben, dat hij me meteen 2 weken ziekteverlof heeft uitgeschreven. Jah, ik verschoot er zelf van. Ik zei nog: oei, ik mag toch terug beginnen werken als ik het zie zitten hé? Nee, zei hij, je hebt je rust nodig, enkel en alleen maar zoveel mogelijk rusten. Dus ja, veel tegenstribbelen ga ik nu ook weer niet doen Dus, ik ben superblij, want dan ben ik verlost van de stress van het werk en die kan ik missen als kiespijn! Mijn job is mentaal veel te zwaar om te doen nu. Dus ik ben erg blij dat ik daar vanaf ben. Ik voelde me wel een beetje schuldig tegenover mijn collega's, maar ja, ik kan er uiteindelijk ook niks aan veranderen hé. Trouwens, de chef had al lang voor een invalster moeten zorgen, maar ja, zo gaat dat tegenwoordig hé in de zakenwereld. Maar bon, daar moet ik mij niet ongerust over maken nu. Gewoon rusten en alles op 't gemakje en zo komen we er wel. Na die 2 weken ziekteverlof had ik toevallig een weekje gewoon verlof gepland, m.a.w. mamaatje mag 3 lange weken thuis zijn. No work, no stress! Jippie jei! Tijdens het laatste weekje verlof zitten we in ofwel Holland ofwel in Duitsland in het Landallpark. Nog eventjes genieten vooraleer kleine broer ter wereld komt. Maar eerlijk gezegd, zie ik het ook niet zo heel erg zitten hoor. Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar het is nu eenmaal zo, maar ik zie momenteel niks zitten. Mijn energie is gewoonweg ver te zoeken. Geen enkele fut! Maar toch, het zal mijn gedachten verzetten hé en het zal ook wel tof en gezellig worden, zo met ons drietjes. Hopelijk wordt ik dan ook niet ziek, allé bon, ik ben het nu wel al. Ik ben de laatste tijd al zo een paar keer op en af ziekjes geworden. Da's ook het ambetante eraan hé. De ene dag ben ik goed en de andere dan weer niet. En dan voel ik mij daar soms zo wat ambetant bij, want dan zullen sommigen denken van: amai, da's ne profiteur, maar dat is het zeker niet! Echt niet! Als ik moet kiezen tussen fit en energiek de laatste maanden van de zwangerschap tegemoet gaan of het tegenovergestelde, dan weet ik het wel hoor! Och ja, mamaatje kijkt uit naar de bevalling, om 2 redenen: het einde van de zwangerschap en de last EN het zien van ons kleinste zoontje! Ik verlang er enorm naar om hem te zien. Ik ben ZO benieuwd! Ik wil gewoon dat klein ventje knuffelen en koesteren. En na de bevalling kan ik terug eens aan mezelf werken. Een ganse opknapbeurt, me terug goed in mijn lijf voelen en weer stralen, want op dit moment ben ik niet echt moeders mooiste. Ik zie er uiteraard moe uit, bleke huid, donkere kringen rond mijn ogen, DIK, lomp, pff, allesbehalve elegant. En dan trek ik er mij ook niet zo veel van aan hé. Zo ben ik hé, ik kleed me zoals ik me voel, terwijl ik weet dat ik me mooi zou moeten opmaken om me wel goed te doen voelen, maar dan denk ik van, pff, ik heb er toch geen zin in. Ma bon, na de zwangerschap ga ik eraan werken, een nieuwe start zeg maar. Beetje (veel) afvallen, kleurtje krijgen, haartjes knippen, dan wat nieuwe kleertjes kopen van zodra ik wat afgevallen ben. Grote plannen hé, die hopelijk ook werkelijkheid zullen worden. Maar het kan ook niet anders, want het is gewoon nodig. En vooral, het allerbelangrijkste, genieten van mijn gezinnetje.
Jawel hoor, de kuren van de befaamde peuter merken we nu ook aan ons klein groot manneke Roanneke!!!! Het testen is begonnen. Mama en papa staan te popelen Tjah, we staan ervoor en we moeten erdoor hé Niks aan te doen. We zullen ons best doen, maar 't is niet altijd even makkelijk. Da's zeker! Soms krijgen we het zodanig op ons heupen dat we willen schreeuwen, maar de boodschap is rustig blijven en er vooral zo weinig mogelijk op reageren. Het positieve lonen en het negatieve negeren. Da's de leuze die je tegenwoordig langs alle kanten hoort hé: op TV, boeken ... En dat proberen we toch tenminste, maar er komt veel geduld bij kijken. Pas op, het valt nog wel mee hoor, denk ik, bij ons Roanneke ... denk ik, want ik kan natuurlijk niet vergelijken, alhoewel, mamaatje heeft toch al wat ervaring opgedaan vroeger tijdens stages in crèches en zo. Ik denk nog steeds dat het bij ons Roanneke nog wel meevalt, maar we kunnen er niet onderuit. Je wordt groot en je WILT ook gewoon vanalles hé. Het woordje 'nee' kan je altijd laten merken door met je hoofdje te schudden. Hoe je dat geleerd hebt, is ons een raadsel. Niet van ons in elk geval! Vreemd hoe die kleine mannen sommige dingen opnemen hé. Onlangs had je een echte eerste erge driftbui. Jij en ik kwamen thuis na het werk. Papaatje en nonkel Jurgen waren op de oprit aan het prutsen aan de auto. Jij en ik gingen gedag zeggen. We hebben zo eventjes een wandelingetje op 't straat gemaakt tot ik het tijd vond om naar binnen te gaan, want het was ook enorm kou en je was verkouden. MAAR dat was niet naar de zin van JOU! En toen stak het protest van de kleine peuter de kop op! Huilen, krijsen, stampen, al wat je wilt, om toch maar duidelijk te maken dat je niet naar binnen wou. Niks was goed. Ik heb jou genegeerd, proberen te kalmeren, proberen af te leiden ... niks hielp. Je was En dat heeft geduurd tot je naar bedje ging. Dus reken en tel: om 16u30 waren we thuis en om 19u ben je gaan slapen! Driftkikker Jah jah, een zaaaalig moment was dat. Ma bon, één troost: het is een teken dat je evolueert, haha Het lastigste is het moment om je pamper te vervangen. Telkens opnieuw stribbel je tegen. Pff, altijd stampen en neuten. En je wilt maar niet meehelpen hé. Nee nee! Het vreemde is ook dat je wel ALTIJD flink bent bij meter Bibi, oma en Tante Pug! En thuis begin je pas je peuterstreken boven te halen. Ik denk dat dit komt doordat je bij anderen gewoon meer mag dan thuis, wat ook logisch is. Thuis gelden er ook meer regels dan bij een ander. En die regels wil je maar al te graag verbreken en kijken hoe ver je kan gaan. Dat ligt ook in de natuur van de mens. Jij moet gewoon nog leren dat niet alles kan en mag en dat er grenzen bestaan. Iemand anders dan de ouders zelf zijn daar veel soepeler in hé. Wij zijn ook gewoon strenger. Hier gelden er regels en bij een ander veel minder, dus daar valt ook minder uit te testen hé. Natuurlijk komt dat bij een ander over als: ze hebben geen grip op hun zoon, of ze kunnen het niet, of dit of dat ... Kritiek geven op een ander is natuurlijk altijd gemakkelijker dan wanneer je zelf voor de realiteit staat hé. Dat besef ik nu ook maar al te goed. Mea culpa, ik heb dat ook al gezegd hoor in de tijd toen ik nog kinderloos was, maar ik heb ook altijd verkondigd dat het zeker niet simpel moet zijn als je er zelf voor staat.
En hoe zit het met dat klein spookje in mamaatjes buik? Goed hé. Blij dat je laat weten dat je er ook nog bent, alhoewel ik soms wel heel aandachtig moet zijn, want die stampjes van jou zijn nog altijd zo licht, maar wel altijd op dezelfde plaats en da's heeeeeeelemaal onderaan. Alsof je weinig of niks bougeert. Grote broer deed veel tuimelingen hoor in mijn buik. Maar misschien voel ik gewoon niet zo goed waar je schopt. Misschien schop je op plaatsen waar ik het gewoon niet zo goed kan voelen. Ik vind dat wel jammer, want de schopjes van broer waren toch wel leuker. 't Mag best was heviger zijn. Ge moet geen schrik hebben hoor! Mamaatje is wel een straffe Mamaatje en papaatje zijn er nog altijd niet over uit hoe we jou gaan noemen. Al tientallen namen heb ik vernoemd, maar geen één waar we het over eens zijn of echt mooi klinken vinden. We zullen nog wat verder moeten zoeken vrees ik, maar ik vraag me af of er nog wel meer namen bestaan dan hetgeen ik al zien passeren heb op het internet Mamaatje begint ook al last te ondervinden van die dikke buik. Mijn rug begint weer pijn te doen hé. En ik ga ook al wat trager vooruit en ben wat sneller buiten adem. Slapen is ook niet meer wat het geweest is. Maar ja, die buik is wel mooi natuurlijk en we doen het voor ons klein spruiteke hé! We zitten ondertussen al over de helft. 22 weken om precies te zijn. En binnen 4 dagen alweer 23 weken! Het gaat snel, zeg dat wel! Maar mamaatje staat te popelen hoor om je te zien. Echt waar! Ik heb er zin in! Papaatje daarentegen krijgt dan weer meer stress. Hij is bang voor de drukte en het vele werk. Pas op, ik ook hoor, maar momenteel weegt het verlangen om jou te knuffelen meer op dan de schrik. Gezellig samenzijn met jou! Dikke kus klein sus. Love ya!
Maar ik kan je verzekeren dat het allesbehalve nog aangenaam is voor die big momma 
Pff, echt niet! Ik heb het erg zwaar hoor en ik heb nog meer dan 3 maanden te gaan!!! Veeeeeel te lang naar mijn goesting. Sorry dat ik het moet zeggen, maar ik geniet er niet zo van. Het is gewoonweg lastig! Punt! Het is net alsof ik al op mijn einde loop, maar niks is minder waar! Pff! Ik ben ook erg moe. Ik slaap zoveel ik kan en nog geraak ik niet uitgerust. Ik slaap ook niet goed, wordt veel wakker. En nu zit ik ook nog met een verkoudheid. Hoesten, hoesten en nog eens hoesten tot mijn buik er pijn van doet. Ik heb precies spierpijn onderaan mijn buik van het hoesten. En probeer dan meer eens te slapen hé. Ik wordt er constant wakker van natuurlijk. Naar het schijnt is een tweede zwangerschap lichamelijk zwaarder, te meer ook omdat er al een klein peutertje rondloopt hé. Pas op, papaatje vangt veel op hoor, ook van het huishouden. Dus ik heb niet te klagen daarover, maar 't verschil zit hem gewoon in het feit dat ik mij deze keer niet kan afleggen wanneer ik daar zin in heb, want anders is die kleine stoorzender daar. Vroeger liep er niemand 'in de weg'. Tjah, 't is op de tanden bijten en doorzetten hé. Eerlijk gezegd mogen die laatste maanden snel voorbij vliegen en achteraf bekeken zal dat ook wel zo zijn, maar nu, op dit moment, gaat het veeeeeeeeeeel te traag. GELUKKIG is mamaatje momenteel in ziekteverlof. Een twee-, drietal weken geleden heb ik ook een paar daagjes thuisgezeten omdat ik het niet zag zitten en nu stond ik terug bij de dokter om te zeggen dat ik zoooooooo moe ben, dat hij me meteen 2 weken ziekteverlof heeft uitgeschreven. 
Dus, ik ben superblij, want dan ben ik verlost van de stress van het werk en die kan ik missen als kiespijn! Mijn job is mentaal veel te zwaar om te doen nu. Dus ik ben erg blij dat ik daar vanaf ben. Ik voelde me wel een beetje schuldig tegenover mijn collega's, maar ja, ik kan er uiteindelijk ook niks aan veranderen hé. Trouwens, de chef had al lang voor een invalster moeten zorgen, maar ja, zo gaat dat tegenwoordig hé in de zakenwereld. Maar bon, daar moet ik mij niet ongerust over maken nu. Gewoon rusten en alles op 't gemakje en zo komen we er wel. Na die 2 weken ziekteverlof had ik toevallig een weekje gewoon verlof gepland, m.a.w. mamaatje mag 3 lange weken thuis zijn. No work, no stress! Jippie jei! Tijdens het laatste weekje verlof zitten we in ofwel Holland ofwel in Duitsland in het Landallpark. Nog eventjes genieten vooraleer kleine broer ter wereld komt. Maar eerlijk gezegd, zie ik het ook niet zo heel erg zitten hoor. Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar het is nu eenmaal zo, maar ik zie momenteel niks zitten. Mijn energie is gewoonweg ver te zoeken. Geen enkele fut! Maar toch, het zal mijn gedachten verzetten hé en het zal ook wel tof en gezellig worden, zo met ons drietjes. Hopelijk wordt ik dan ook niet ziek, allé bon, ik ben het nu wel al. Ik ben de laatste tijd al zo een paar keer op en af ziekjes geworden. Da's ook het ambetante eraan hé. De ene dag ben ik goed en de andere dan weer niet. En dan voel ik mij daar soms zo wat ambetant bij, want dan zullen sommigen denken van: amai, da's ne profiteur, maar dat is het zeker niet! Echt niet! Als ik moet kiezen tussen fit en energiek de laatste maanden van de zwangerschap tegemoet gaan of het tegenovergestelde, dan weet ik het wel hoor! 
Tjah, we staan ervoor en we moeten erdoor hé
Niks aan te doen. We zullen ons best doen, maar 't is niet altijd even makkelijk. Da's zeker! Soms krijgen we het zodanig op ons heupen dat we willen schreeuwen, maar de boodschap is rustig blijven en er vooral zo weinig mogelijk op reageren. Het positieve lonen en het negatieve negeren. Da's de leuze die je tegenwoordig langs alle kanten hoort hé: op TV, boeken ... En dat proberen we toch tenminste, maar er komt veel geduld bij kijken. Pas op, het valt nog wel mee hoor, denk ik, bij ons Roanneke ... denk ik, want ik kan natuurlijk niet vergelijken, alhoewel, mamaatje heeft toch al wat ervaring opgedaan vroeger tijdens stages in crèches en zo. Ik denk nog steeds dat het bij ons Roanneke nog wel meevalt, maar we kunnen er niet onderuit. Je wordt groot en je WILT ook gewoon vanalles hé. Het woordje 'nee' kan je altijd laten merken door met je hoofdje te schudden. Hoe je dat geleerd hebt, is ons een raadsel. Niet van ons in elk geval! Vreemd hoe die kleine mannen sommige dingen opnemen hé. Onlangs had je een echte eerste erge driftbui. Jij en ik kwamen thuis na het werk. Papaatje en nonkel Jurgen waren op de oprit aan het prutsen aan de auto. Jij en ik gingen gedag zeggen. We hebben zo eventjes een wandelingetje op 't straat gemaakt tot ik het tijd vond om naar binnen te gaan, want het was ook enorm kou en je was verkouden. MAAR dat was niet naar de zin van JOU! En toen stak het protest van de kleine peuter de kop op! Huilen, krijsen, stampen, al wat je wilt, om toch maar duidelijk te maken dat je niet naar binnen wou. Niks was goed. Ik heb jou genegeerd, proberen te kalmeren, proberen af te leiden ... niks hielp. Je was 
En dat heeft geduurd tot je naar bedje ging. Dus reken en tel: om 16u30 waren we thuis en om 19u ben je gaan slapen! Driftkikker 
Het lastigste is het moment om je pamper te vervangen. Telkens opnieuw stribbel je tegen. Pff, altijd stampen en neuten. En je wilt maar niet meehelpen hé. Nee nee! 
