6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
22-02-2010
Het groepsgebeuren is gestart
Tradities dienen om in ere gehouden te worden? Dan zeker wel in het wielrennen. Denk maar aan het eindeloos en domweg kilometers maken, zonder nadenken, variatie of afwisseling.
Nòg zon gewoonte is het gegeven van de groepstrainingen. Voorbijgestreefd maar nog steeds om de verkeerde redenen toegepast. Uiteraard is een groepstraining een uitstekende gelegenheid om de ploeg in een leuke sfeer kennis te laten maken of om de laatste dagen vóór een belangrijke wedstrijd met een rustige bezigheid door te brengen. Dit houdt dan in dat er rustig en zonder druk uitgereden wordt om uitgerust en in topvorm aan de start van de wedstrijd te komen.
Helaas wordt het fenomeen van de groepstrainingen nog al te vaak als een vaste trainingsvorm toegepast. Iets wat we vaak zien tijdens het voorjaar, als groepen wielertoeristen èn wielrenners in het straatbeeld opduiken als ware het de tijd van de grote paddentrek.
Druk pratende en gesticulerende renners maken dan het mooie weer, in regen en wind. Eén van de zeldzame voordelen van deze vorm van bezigheid; samen met anderen de baan op kan motiverender werken dan alleen te moeten vertrekken in grijs en miezerig weer. Alleen . wordt dan niet al te snel voorbij gegaan aan de kwaliteit van de training? Wèlke training wordt dan wel uitgevoerd? Velen zullen het antwoord schuldig moeten blijven.
En juist dàt zou dan weer het doel moeten zijn bij het werken met jonge renners: ze wijs maken in de uitgebreide wereld van trainingsvormen. Wanneer, hoeveel en welke trainingen uitvoeren. Jammer genoeg is dat een gegeven dat nog maar bij weinig ploegen ingang gevonden heeft.
Het wielrennen blijft een veelal individueel gebeuren. Het is nu eenmaal zo dat fysieke mogelijkheden en beperkingen een belangrijke rol spelen in de voorbereiding op wielerwedstrijden. Wat voor de ene een rustige duurtraining is, kan voor de andere een intensieve intervaltraining worden. En laat ons duidelijk zijn, dit is niet alleen het geval voor rennertjes van 14 à 15 jaar maar ook voor de meer ervaren types van 20, 25, 30 of ouder.
Maar het is nu eenmaal makkelijker en het vraagt véél minder moeite om renners samen in dezelfde zak te zetten, eens goed te schudden en daarna te kijken hoe deze het werk verteerd hebben. Want daar komt het toch wel op neer bij groepstrainingen.
Er wordt niet zozeer gekeken naar wat een renner in de voorgaande weken zoal uitgespookt heeft (of niet), er wordt zelfs niet nagegaan wat de doelstellingen zijn van deze of gene. Misschien heeft hij wel contact gezocht om een ideale begeleiding te bekomen?
In het wielrennen is het zoveel makkelijker om renners te verplichten deel te nemen aan groepssessies dan om zich individueel om het welzijn van de atleet te bekommeren. Dààr ligt volgens mij het geheim van een goeie begeleiding in een wielerploeg. Helaas moeten we vaststellen dat hier zo goed als geen aandacht aan besteed wordt.
Bij de mogelijkheid om gestraft te worden door de ploeg (deelname aan georganiseerde groepstrainingen staat in het contract tussen renner en club aangestipt als verplicht) hebben we echter geen seconde stil gestaan toen we beslisten om deze winter aan geen enkele groepstraining deel te nemen. Ik zie er gewoon het nut niet van in. Er zijn gewoonweg géén argumenten die het belang van groepstrainingen kunnen opkrikken.
Traditiegetrouw zijn er bij het begin van het wielerseizoen de gekende oefenkoersen. Deze bestaan uit 2 gedeelten; enerzijds een groepstraining (aha, hier zijn we er weer mee!), anderzijds een wedstrijdgedeelte.
Voor Vlaams Brabant worden deze al enige jaren ingericht te Vollezele en Kapellen-Glabbeek en dit tijdens de eerste weken van februari.
De oefenkoers in Kapellen is een inrichting van WBV in samenwerking met de ploeg waar Koen dit jaar (nog) aangesloten is, Olympia Tienen. Hierdoor werd enorm aangedrongen om deel te nemen (voor de goede verstaander:deelname verplicht uiteraard).
De nieuwelingen mochten een gezamenlijke training afleggen van 40 km, gevolgd door een wedstrijd van 35 km.
Koen zou na de training zelf beslissen of hij er nog een rondje wedstrijd bij zou nemen of niet.
Al bij al liep de training redelijk vlot. Het kostte uiteraard wel wat moeite om de groep bij te houden op de hellingen maar het lukte. Een beetje inspanning van dit niveau mag stilaan wel rond deze tijd van het jaar. Alhoewel dit nog niet echt deel uitmaakt van de specifieke planning die we voor Koen opgesteld hebben.
Toch ook een speciaal woordje voor Koen's ploegmaat Bjarne, die z'n eerste wedstrijd heel goed doorkwam. Ondanks een val (?) bij het begin van de wedstrijd, met een lange achtervolging tot gevolg eindigde zijn eerste koers toch met een bemoedigend resultaat. Het mooie eraan is dat hij niet opgaf na pech; dat is altijd véél belangrijker dan de uiteindelijke plaats in de uitslag. Proficiat.
Ondanks het winterweer heeft Koen toch al wat tijd op de fiets doorgebracht. De investering die we deden met de aanschaf van een Tacx Fortius bleek een schot in de roos. Het maakte de meestal saaie en langdradige trainingen op rollen stukken aangenamer. Alles bleef op souplesse gericht en zonder al te veel te focussen op hartslagen. Krachttrainingen zijn zelfs nog helemaal niet aan de orde.
Hopelijk kunnen we de volgende weken wat meer buiten trainen en eindelijk aan het (traditionele!) kilometers malen beginnen. Of hoe sommige principes toch overeind blijven ..
De voorbereiding begint stilaan vorm te krijgen, de eerste 'serieuze' trainingsweken zijn achter de rug maar toch ..... Zoals ook vorig jaar is het slechte weer een spelbreker om de voorbereiding ideaal te laten verlopen.
Daarom hebben we toch al een paar beslissingen genomen die een weerslag zullen hebben op het komende seizoen.
Om ons toe te latente werken aan een brede basis zonder ons hals over kop in het koersgeweld te gooien, zullen Koen en ik pas in competitie komen rond begin april.
De trainingsachterstand die we hebben willen we niet snel-snel goedmaken door de basisconditie te verwaarlozen en deze te vervangen door het rijden van wedstrijden om de nodige intervaltraining op te doen. Mochten we dit toch doen, dan volgt wellicht de weerslag (een terugval) in de loop van het seizoen.
Dan verkiezen we een seizoen op constant niveau met een paar piekperiodes boven een jaar met korte hoogtes en diepe lange dalen. Kwestie van keuzes maken.
Wat ook nieuw is, is dat de prioriteit voor Koen dit seizoen ligt op trainingsgebied. Bij de opvolging door onze vertrouwenspersonen bij Endocard (www.endocard.be) is gebleken dat Koen volop in groei en puberteit beland is. Hierdoor wordt het aangewezen om zijn lichaam rustigte laten wennen aan fysiek hardere inspanningen. Zo zou hij bijvoorbeel meer tijd moeten steken in een algemene fysieke voorbereiding door andere sporten te combineren met het (eenzijdige) fietsen.
Er werd ook geopperd om zelfs een gans jaar aan de kant te blijven en dus geen competitie te rijden. Maar hier ben ikzelf niet helemaal 100% voorstander van. Volgens mijn ervaringen is het beter om een minimum aan competitieritme, snelheid en 'peloton'gevoel te behouden. Ook Koen zou toch liever een aantal wedstrijden starten.
De tussenoplossing bestaat er dus in om een beperkt seizoen te plannen en zich dan ook niet te laten leiden door uitslagen en prestaties. Zoals we tot nu toe trouwens altijd gedaan hebben.
Koen's seizoen zal zich dan ook voornamelijk afspelen in de periodes april-mei en augustus-september. Tussendoor is er een rustige periode tijdens de examentijd van juni en aansluitend een deugddoende 'stage' in het middengebergte tijdens de maand juli. Het accent zal dus liggen op veel en lang rijden, een groot hart kweken en sterker worden.
In zijn eerste seizoen als nieuweling zal Koen dan ook maar een beperkt aantal keren aan de start verschijnen. Overeventuele selecties voor grotere wedstrijden als interclubs en wedstrijden voor Beker van België is dus geen sprake.Hopelijk kan deze werkwijze bijdragen aan mooiere resultaten oplangere termijn.
Voor mijzelf zal het seizoen ook pas starten ergens begin april. Persoonlijk heb ik ook liever een goeie basisconditie om een gans jaar op terug te kunnen vallen dan succes na te streven op korte termijn. Ik heb gewoon de klasse en het talent(en de nodige 'hulpmiddelen') niet om met een minimum aan training een maximum aan resultaat te bereiken zonder de onvermijdelijke dalperiodes tijdens het seizoen.
De zin om al vanaf de eerste wedstrijd en in de ijskou over de limieten te gaan is er trouwensgewoon niet. Daarom wordt er ook pas gestart rond april 2010.
In de hoop op een beetje zon en lekkere temperaturen,
Iemand vertelde eens dat de kortste weg naar het zuiden via Maubeuge liep. Die route hebben we dus jarenlang gereden. In een Ford Taunus, zeker ook een Citroën, later ook in een oranje Volvo. We durfden dan al eens stoppen voor een lekkere maaltijd bij Les Routiers, altijd ergens in Frankrijk te vinden langs de Nationals.
Kopje koffie uit de thermosfles, sigaretje, een boterhammetje en dan snel door.
Een volgende stop was altijd wel ergens voorbij de eerste péage. Daar hingen we dan een half uurtje rond, bij een picknicktafel in de schaduw naast het gloeiend hete asfalt. We konden dan kiezen voor een plasje of een poepje in a) het stinkende lokaaltje, ook wel Frans toilet genoemd, twee voetsteunen en een vuil gat in de grond of b) in een bosje dat door een hoog hek van onmetelijke bietenvelden werd gescheiden. Onze keuze bleek ook meestal de keuze zijn geweest van voorgangers, te zien aan het aantal sporen die op de grond te vinden waren.
En daarna waren we, of we nu 4 jaar of 12 jaar waren altijd wel te vinden voor iets lekkers. En dan door.
Bijna altijd vermeden we de Franse hoofdstad Parijs. Maar die enkele keer dat we er toch langs reden was het de kunst om de stad om een uur of twaalf te passeren, dan was het vrij rustig op de Périphérique omdat de Fransen lunchten.
We luisterden dan naar bandjes met onze favoriete muziekjes, later werden het onze eigen cassette-recorders met eigen opnames (van de radio). Of we deden spelletjes als Ik neem iemand in mijn hoofd, wie is het?, Je gaat op vakantie en je neemt mee We telden vrachtwagens van Vos Logistics, Willie Betz, de caravans van het merk Kip, bijna altijd met Nederlandse nummerplaat.
In mijn en mijn broers jeugdtijd was het nog niet zoveel te vinden als vandaag; de aires met klimrekken en speeltuigen. Met onze eigen kinderen waren we later wel toegespitst op deze plaatsen met jeux des enfants. Maar na een tijdje spelen moesten we verder. Niemand had nu nog echt zin, de auto rook naar etenswaar, kinderen en zweet. De achterbank was een ravage. Kledingstukken, lege flesjes, snoeppapiertjes, strips, Daar gingen we weer.
In vroegere jaren, onze jeugd en toen ik nog alleen met mijn broer de achterbank moest delen, reden we nooit via de snelweg. Het leek toen nog extra lang te duren alvorens we de tunnel van Lyon gepasseerd waren, daarna de Col du Grand Boeuf en dan uitkijken naar dè rots, onze rots, vlakbij onze camping. Wisten wij toen veel dat je die pas de laatste 3 kilometer te zien kreeg.
We overnachtten toen ook in de inderhaast open getrokken plooicaravan of simpelweg in de auto. Onze ouders elk in hun stoel, mijn broer en ik respectievelijk op de vloer van de wagen of de achterbank. Zo konden we toch nog de beentjes strekken zonder mekaar aan te raken en zo geïrriteerd te worden.
Later werden we groter en werd al eens meer de snelweg genomen. Het maakte de reis iets aangenamer. Als we s avonds laat vertrokken en de ganse nacht door reden kwamen we rond de middag ter plekke aan. Zonder airco in de wagen en dus aangetast door slecht humeur en kwalijke geurtjes.
Inmiddels zullen we de route al een keer of vijfentwintig hebben gereden. Het is al een keer iets meer dan duizend kilometer geweest, ook al 940 kilometer, een andere keer 960 kilometer. En al die duizend kilometer zitten in ons hoofd: iedere bocht, iedere péage, iedere afslag, alle borden, alle uitzichten.
De voorbij flitsende TGVs langs de A7, de (nu verlaten en desolate) grensposten, et oude Romaanse kerkje op de heuvel, de tunnel van Fourvière bij Lyon, de olieopslagplaats direct erna, de Rhône die ons vergezeld tot dichtbij onze bestemming.
Wij zijn groot geworden langs deze route, onze kinderen is eenzelfde lot beschoren.
De eerste jaren met onze eigen kinderen zaten ze nog in kinderstoeltjes. Ze hadden nog knuffels en lievelingsdekentjes. Nu zijn ze groot en mondig en soms zien ze er tegenop om nog mee te gaan. En dus proberen we het zo aangenaam mogelijk te maken. Overnachten we soms bij een wijnboer en hernemen we s anderendaags de reis nadat we een lekker ontbijt met verse baguette verorberd hebben.
Het enige wat echt niet veranderd is, zijn te teksten onderweg.
Wanneer stoppen we?
Zo meteen.
Ik wil iets lekkers.
Straks.
Zijn we er nu nog niet?
Bijna.
En dan is er altijd de laatste 60 kilometer. Het drukkere verkeer bij Montélimar, het kruisen van de Rhône, de brug met Bienvenue en Ardèche, de ziekmakende bochten in het voorgebergte, het typische ruige landschap, de droogstaande riviertjes, de bruine graskanten, de kraampjes langs de weg waar begin juli de allerlaatste kersen te koop aangeboden worden.
Daarna de ronde punten, de marktplaats bij het stadje vlakbij en uiteindelijk .. na al die jaren staat ze er nog altijd: onze rots. Onze rots met vlakbij de Sampzon. Een door de rivier uitgewerkte en prehistorische versie van een radio- en tv-zendmast.
Nu staat onze camping aan de voet van de heuvel van het dorpje Sampzon. Vroeger speelden we enkele kilometers verder stroomafwaarts.
We zijn er.
Inschrijven bij de receptie, snel omkleden en naar het zwembad, daarna onze dagen vullen met vissen, bootje varen en ping-pong spelen. Daarna ietwat vermoeid naar het restaurant waar de vakantie eindelijk kan beginnen.
Dat deden we vroeger ook al, naar het restaurant. Een halve kilometer (een eeuwigheid ver!) stappen en dan het lange wachten. Voor de kinderen stond er zelden iets fatsoenlijks op de kaart. We waren ook te klein en te onstuimig om stil te zitten in die vreselijke restaurants.
Het zal ook geen toeval zijn, natuur en psychologie zullen het zo geregeld hebben, en anders ligt het aan mij, dat we zoveel van wat we meemaken zo makkelijk vergeten.
De ellende van kleine kinderen bijvoorbeeld, ik weet het niet zo goed meer. De ruzies, de vermoeidheid, de strijd, het is verdwenen. Van dieptepunten maak je bovendien geen fotos zoals je wel plaatjes maakt van hoogtepunten.
Goeie herinneringen blijven, mindere momenten worden vergeten.
Als de kinderen likkend aan een ijsje ergens langs de snelweg zitten, dat wil je vereeuwigen. Of onze eigen herinnering van toen we een autootje mochten kiezen om later thuis mee te spelen. Maar de hysterische huilbuien als ze weer niet willen slapen, hun moeder eindeloos met hen bezig terwijl vader probeert om een beetje orde in de chaos te scheppen, daar zijn geen fotos van. Misschien is opvoeden ook wel een vorm van vergeten en verdringing.
De weg is een weg van verhalen, gebeurtenissen en beelden. Het is in feite een weg door ons eigen leven; al die jaren onderweg naar ergens.
Na een tijdje windstil op deze blog, hierbij de laatste nieuwtjes van ons wielerfront. Een front waar het al bij al nog redelijk kalm is. Waar het de voorgaande jaren reeds al voorbereiding was wat de klok sloeg, is het dit jaar heel rustig. En hiervoor zijn verschillende redenen. Redenen die niet altijd gefundeerd zijn maar die toch een belangrijke rol spelen, vooral op fysiek en mentaal vlak.
Ten eerste is er de factor: goesting. Na een volledige rustperiode (geen fiets, geenandere sport)van 2 weken voor mezelf en 4 weken voor Koen zou het lichaam vanzelf moeten aangeven dat de tijd aangebroken is om de activiteiten te hernemen. Niets is minder waar. Bij Koen bleek het hernemen moeilijk, de zin was er nog niet. Bij mezelf liep het wèl even goed (lopen, roeien en rustig fietsen) maar was het even snel weer voorbij. De vermoeidheid in het lichaam bleek meer aanwezig dan verwacht.
Daarbij kwam nog het jaarlijkse fenomeen van 'winteruur' en de vaststelling dat het rond 17u30 (of zelfs vroeger) donker was. Tè donker om veilig te kunnen trainen. Bij droog weer is dit nog haalbaar, bij regen wordt het te gevaarlijk. Gesteld dat de motivatie dan nog aanwezig is ..... Jammer genoeg knelt daar momenteel het schoentje.
Al deze gegevens zijn signalen dat het niet 100 % de goeie weg opgaat. Tijd voor actie.
Vorige week hebben zowel Koen als ikzelf een fietstest afgelegd bij Endocard (www.endocard.be). Deze test werd voorafgegaan door een medisch onderzoek, EKG, ... teneinde onze vergunningsaanvraag te kunnen indienen.
Na het verslag dat volgde kunnen een aantal besluiten genomen worden:
Koen:
De groeicurve toont aan dat de groeispurt stilaan ingezet is. Koen meet momenteel 160 cm tgo 156 een jaar geleden. Niet spectulair maar er is groei (50/100). Echter met het gewicht, en dus onrechtstreeks ook de spiergroei gaat het verkeerd. Tegenover vorig jaar is er geen vooruitgang en dus gaat automatisch de Body Mass Index (BMI) achteruit. Ondanks het gegeven dat Koen uiteraard sterker wordt door enkel te groeien, blijft er een belangrijk onevenwicht.
Daarom wordt er gesuggereerd om de trainingen aan te passen en bepaalde punten bij te werken. De mogelijkheid om een 'sabbatjaar' in te lassen wordt overwogen. En dit is toch wel een belangrijk gegeven. Een sabbatjaar zou inhouden dat het aandeel koersen en wedstrijden drastisch ingekort zou worden. Er werd zelfs gesproken over simpelweg geen wedstrijden te rijden maar na overleg stappen we hier van af. Het koersgevoel, een beperkt koersritme, ... moet behouden blijven.
Er worden evenwel belangrijke beslissingen van ons verwacht (wel of niet rijden, welke koersen rijden, welke tijdstippen van het jaar rijden). Niet evident in een (koers)wereld waar je aangesproken en beoordeeld wordt op de wedstrijden die je rijdt en de behaalde uitslagen. Komt daar nog bij dat het Koen's eerste jaar in de nieuwelingencategorie wordt. Een jaar waarin het nòg moeilijker wordt om op de voorgrond te treden.
Echter, zoals al zovele keren gesteld, staat bij ons alles in het teken van morgen, eerder dan vandaag. Wat belangrijk is, is de lichamelijke gezondheid. Zonder dat kan er geen sprake zijn van sporten op niveau, laat staan van een carrière uitbouwen. Een omzichtig omspringen met de trainingsplanning en het wedstrijdprogramma is de boodschap.
Ach, misschien komt dit nog niet eenszo slecht uit. De eerste contacten met de nieuwe ploegleiding kunnen niet echt als bemoedigend of motiverend ervaren worden. Daarom komt het niet slecht uit dat het contact tot een minimum zal herleid worden. Dat laat ons ruim de tijd om de evolutie binnen de ploeg te observeren en al dan niet onze conclusies trekken tijdens de loop van het seizoen.
Gert:
Bij de test werden de eerdere signalen die mijn lichaam gaven, bevestigd. Dit houdt in dat de vermoeidheid na een lang en regelmatig seizoen nog in het lijf zit. De recuperatie is nog niet volledig gebeurd en een tè snel en vooral tè intensief hernemen zou kunnen tot gevolg hebben dat ik snel opgebrand zou zijn. En dit is uiteindelijk ook niet de bedoeling.
Het is trouwens zo dat die aanhoudende vermoeidheid mij stilaan zorgen begint te baren. Het duurt nu toch ècht lang en het schrikbeeld van 2007 steekt de kop op. Toen ging het seizoen de mist in door het bekende cytomegalovirus (variant van klierkoorts). De symptomen van vandaag zijn dezelfde maar (voor zover ik me herinner) iets minder ernstig.
Ik heb me dus voorgenomen om mijn zoveel mogelijk aan het, door Karel Pardaens van Endocard gegeven advies te houden. Dat betekent dat ik de trainingen heel rustig zal hernemen en nog zeker tot het einde van het jaar alternatieve trainingen zal blijven uitvoeren (lopen, zwemmen, roeien). Het intensiever trainen zal pas veel later plaatsvinden en hierdoor zal ik de maand maart aan mij laten voorbij gaan.
Dit is sowieso een periode die me minder ligt door de koude en het slechtere weer. Mijn seizoen zal iets minder lang worden dan gewoonlijk en met de nadruk op piekperiode april-juni, een trainingsperiode in juli, weer gevolgd door een piekperiode in augustus-september.
Alles bij mekaar wordt het moeilijk om nu al de fijnafstelling van het seizoen te doen. Het wordt afwachten hoe de wintervoorbereiding verloopt. Het weer is hierbij een belangrijke factor.
Voor Koen gaat de fysieke groei boven alles, in functie hiervan passen we zijn koersprogramma van het eerste jaar nieuweling aan. Als het kan zal het dus met een aantal koersen zijn, als het moet wordt het zonder koersen. Maar we durven hopen dat het zover niet komt.
Voor mezelf is het één groot vraagteken. De wil om er weer zon goed seizoen van te maken, is er. Vraag is echter of het lichaam in staat zal zijn om er weer te staan als het moet.
De herfst staat traditioneel synoniem voor het opmaken van de balans van het voorbije seizoen. Ook deze keer is dit niet anders.
Het is ook een stuk afscheid nemen. Afscheid nemen van een bepaalde periode in de nog jonge carrière van Koen. Na een jaartje als 11-jarige miniem, gevolgd door de 3 jaren aspirant staat hij nu aan de vooravond van een nieuw hoofdstuk: in 2010 wordt hij nieuweling.
En dat wordt wellicht één van de moeilijkste stappen in zijn wielerloopbaan.
De kinderkoersjes zijn voorbij, tijd voor het grotere werk. In een omgeving waar hij geconfronteerd zal worden met jonge mannen die over meer maturiteit beschikken. Niet alleen fysiek zal een groot aantal jongens een jaar ouder zijn dan Koen (men is 2 jaar nieuweling, de jaren waarin men 15 en 16 jaar wordt), wellicht speelt het mentale ook een niet te verwaarlozen rol. De iets grotere ervaring, het jaartje extra gekoerst bij de nieuwelingen zal de 16 jarigen een onmiskenbaar voordeel opleveren.
Op het fysieke vlak blijft Koen een levensgroot probleem hebben. De groei, zowel in grootte als in gewicht en spiermassa blijft ontegensprekelijk achterstand oplopen. De groeispurt blijft achterwege, hoezeer we hier ook nood aan hebben.
Daarom hebben we een aantal overwegingen gemaakt die naar we hopen een gunstige invloed kunnen hebben op de verdere ontwikkeling van de ket.
Een eerste beslissing is geweest om nog een jaar extra bij de ploeg Olympia Tienen te blijven. Ondanks verschillende contacten, aftastende gesprekken en eventuele mogelijkheden hebben we besloten om trouw te blijven aan de 'vertrouwde' omgeving. Ondertussen hebben we een eerste kennismaking gehad met de nieuwe ploegleiding van Olympia Tienen en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit niet helemaal voldoet aan de verwachtingen. Maar hier hebben we ons louter laten leiden door het gevoel, het menselijke, het eerste contact. Laat ons afwachten, het voordeel van de twijfel is iedereen gegund.
De laatste 3 jaren bij Olympia zijn op alle gebied een meevaller geweest. We hopen om in de nieuwe omgeving, de leefwereld van de nieuwelingen hetzelfde gevoel terug te vinden.
Ook op gebied van trainingsplanning is er een grote wijziging in vergelijking met de vorige jaren. Een wielerjaar bij de nieuwelingen is in wezen een jaar waarin er van maart tot oktober (kan) gekoerst word(t)en.
Aangezien de fragiele fysiek van Koen hebben we nu al besloten om pas in competitie te treden vanaf (ten vroegste) de 2e week van maart. Met zijn huidige fysieke présence lijkt het mij niet opportuun om hem in alle weer en wind èn véél te vroeg te confronteren met een sterke tegenstand.
Traditioneel staan er voor de nieuwelingencategorie rond half en einde februari al oefenkoersen op het programma. Persoonlijk vindt ik dit onnodig en volledig achterhaald. Zoals zoveel staat het wielrennen bol van de tradities maar daarom moeten we hier niet aan tegemoet komen. Jongeren rond deze periode van het jaar al de weg opsturen voor een trainingssessie, gevolgd door een wedstrijd lijkt mij compleet overbodig. Deze jongeren zullen er met hun ongeremde karakter onmiddellijk invliegen en zich willen bewijzen. Dit loopt heel veel keren verkeerd af met gekende gevolgen als te vroeg pieken, ziek worden, overtraining, ... Ongetwijfeld zullen er ook wel positieve zaken aan te brengen zijn die voor deze aanpak pleiten maar die heb ik tot vandaag nog niet gehoord.
Die kelk laten we dus aan ons voorbij gaan.
Uiteraard heeft dit ook een invloed op de planning. De relatieve recuperatie- en rustperiode na het vorige seizoen zal dus iets langer uitvallen en de algemene voorbereiding zal pas gestart worden begin november 2009.
Qua begeleiding hebben we geopteerd om vroeg genoeg te beginnen met de opvolging op trainingsgebied.
Daarom is er binnenkort, midden november en na enkele weken algemene basistraining, een fietstest op de ergometer voorzien. Hierbij hoort een analyse van de fysieke paraatheid en mogelijkheden en wordt een bepaalde trainingsaanpak afgesproken. Een trainingswijzer die de ontwikkeling ten goede moet komen. Maar ook op het mentale vlak wensen we absoluut het beste voor Koen. Het feit om zich steeds te moeten opmaken voor een krachtmeting met een sterkere tegenstand kan leiden tot ongewenste effecten (mindere motivatie, minder zin om te trainen, mentale schade in het koppeke, ...). Een belangrijk punt moet zijn om zijn sport grààg te doen, met goesting aan de trainingen te beginnen. En met het vooruitzicht om de schade in te halen en mettertijd uitzicht te hebben op positievere uitslagen. Dààr moeten we uiteindelijk toe komen. En daarom moeten we uit die huiselijke en vertrouwelijke cocon breken.
En dat kunnen de papa, mama en de (vol goeie wil zijnde) supporters nooit alleen. Ook daarom richten we ons dus tot mensen in wie we alle vertrouwen hebben, specialisten op dat vlak, mensen met een sportieve achtergrond en met pakken ervaring en kennis van zaken. Endocard (www.endocard.be) lijkt ons hiervoor uitstekende mogelijkheden te bieden.
Het voorbije seizoen bracht voor Koen niet helemaal wat we er vooraf van verwacht hadden. We rekenden op een iets grotere progressie maar het werd eerder ter plaatse trappelen. Terwijl anderen vooruitgang maakten, groter en sterker werden, hadden wij de handen vol met de moed erin te houden. Het leverde een seizoen met pieken en dalen op, vallen en weer opstaan, een seizoen dat als een tikkeltje tè lang werd ervaren.
Maar voorbij is voorbij, de blik is nu gericht op 2010.
Ook voor mijzelf zit het voorbije seizoen al ver in de herinneringen. Goeie herinneringen, dat wel. Opnieuw een jaar waarin we mochten oogsten.
Na een jaar 2007, waarin er omwille van het cytomegalovirus amper getraind en gekoerst werd, was het jaar 2008 een jaar van opnieuw bouwen. Terugkomen op een aanvaardbaar niveau. Met een consequente houding op gebied van planning, een evenwicht tussen rust en training vonden we opnieuw het goeie spoor.
Het voorbije seizoen 2009 begon dus veelbelovend. Veel aanvalswerk en een constante vechtlust leverde in den beginne niet de gehoopte resultaten maar met een trainingskamp die naam waardig (!) tijdens de maand juli mochten we met vertrouwen naar de tweede helft van het seizoen toeleven. De oogst mocht er zijn. Er werd na enkele jaren (het was sinds 2003 geleden) opnieuw aangeknoopt met een overwinning en verschillende ereplaatsen werden mijn deel. Het lukte om mij redelijk staande te houden tegen een sterke tegenstand. Globaal gezien ben ik dan ook enorm tevreden over het voorbije jaar. Een gevoel dat we als ploeg, Cycling Team 2005 ook mogen hebben. Bij de ploegmaats uit de A-categorie vertoont de uitslagenlijst ook een aantal overwinningen en talloze ereplaatsen.
Hopelijk kunnen we in 2010 en met de nodige versterkingen ook aanspraak maken op een vergelijkbaar resultaat.
Je ziet het, de hoop is er nog altijd. Hoop voor onze ket dat hij de kracht mag vinden om stand te houden tijdens een moeilijk jaar. Hoop op bevestiging voor de oudste.
De mogelijke gevaren zoals ziekte (het verschrikkelijke griepmonster!) of valpartijen kunnen we niet uitschakelen maar daardoor laten we ons nog niet van de wijs brengen. De voorbereiding is met een goed gevoel gestart en mag voor mij uitlopen in een verbeterde 'versie 2009'. Een grand cru 2010 op sportief vlak wens ik ons toe alsook aan alle mensen op wie we ook dit jaar weer mochten/konden rekenen. Hopelijk kunnen we deze supporters en sponsors in 2010 nog mooie cadeau's en schitterende koersmomenten bieden.
Bedankt iedereen, bedankt ook om onze belevenissen mee te beleven via deze blog en tot binnenkort !
Ha, de mooiste en meest rustige tijd van het jaar is aangebroken. Alhoewel, rustig ..... Zo rustig dat ik nog eens geen tijd heb gevonden om een verslagje neer te pennen over ons laatste koersweekend ..... vorig weekend. Op professioneel gebied is het redelijk druk en zoals elk jaar is een tijdje zonder fiets de ideale periode om allerhande klusjes op te knappen die de rest van het jaar gewoon blijven liggen zijn. En daar zijn we dus momenteel mee bezig.
Maar, zowel voor de geteisterde spieren als voor de moral is een periode zonder fiets welkom. Niet te lang maar genoeg om te recupereren en zich voor te bereiden op alles wat komen gaat. Over de toekomst gaan we nog niet hebben, daar wijd ik binnenkort nog wel eens een stukje aan. Over het verleden, het voorbije seizoen zullen we wèl nog even terugkomen. Maar dat laat ik voor binnen enkele weken, als de tijd van allerhande prijsuitreikingen zich weer aandient (november).
De bedoeling is dus om vorig weekend nog even aan te kaarten. Een weekend in het verlengde van de vorige. Met vergelijkbare resultaten en dit voor zowel jong als oud. Dit betekent ook dat het resultaat voor het jonge geweld een ietsje minder was dan voor de oude bok (ik profiteer ervan om dit te benadrukken zolang het kan ...).
Op zaterdag trokken we naar Porcheresse. Met weersomstandigheden die ons meer aan de maand maart deden denken dan aan begin oktober. Amper 12 graden, kniestukken en handschoenen waren voor sommigen geen overbodige luxe ..... Met een blitzstart van Alain Falque was de koude vlug vergeten. Maar het was meer een uitval om de benen deftig op te warmen. Het parcours was redelijk zwaar, door de hellingen maar ook en vooral door de harde wind.
Tijdens de 2e ronde trokken echter een paar kanonnen naar voren en instinctief voelde ik dat dit wel eens ver kon gaan. Meegaan dus en samenwerken. Inderdaad, met ons vijven draaiden we goed rond en al snel konden we een kloof maken van 2 minuten. Maar er lagen nog 60 km op ons te wachten. Het zou dus zwaar worden.
Alain Falque vertrouwde het zaakje niet goed want in een sprint met Peter Hoydonckx was hij zeker niet op voorhand gewonnen. Dus demarreerde hij een paar keer. En elke keer kostte het me verschrikkelijk veel moeite en kracht om opnieuw aan te sluiten. En zo gebeurde enkele keren tot het in de laatste ronde voor mij de keer teveel was. Gelukkig wist ik toen onze voorsprong groot genoeg en kon ik de laatste 3 km op een relatief 'normaal' tempo afwerken. De 3 sterksten waren gaan vliegen, een spurt voor de 4e plaats stond mij nog te wachten maar mijn overgebleven tegenstander zat blijkbaar even dood als ik. Omdat ik tijdens de ontsnapping mijn deel van het werk opgeknapt had en hij niet, liet hij mij de 4e plaats nemen.
Na de aankomst moest ik er toch even bij gaan liggen. Zelden dit jaar heb ik zo afgezien als die koude zaterdagmiddag. De mindere trainingskilometers van de voorbije weken eisten hun tol, het werd letterlijk even sterretjes kijken, op het randje van bij bewustzijn blijven.
Maar de idee dat de eindstreep van dit seizoen bereikt werd, maakte veel goed.
Zondag stond eveneens de laatste prestatie van Koen gepland. De afsluiter ook van het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. En dat kwam niets te vroeg. Ondanks het fenomeen dat hij, ook nog tijdens deze laatste weken, goeie benen voelt tijdens de opwarming loopt het van bij de start mis. Was het in Landen nog een probleem van niet onmiddellijk in de voethaak te raken, dan liep het in Kumtich al van de eerste meter verkeerd en de benen vol. Zelfs aanklampen bleek teveel gevraagd. Met de moral op nul, de motivatie al op eenzelfde niveau, lieten we Koen een rustig rondje maken in afwachting van de doortocht van het peloton. En dan was het aan hem om zich in de groep proberen schuil te houden. Dit lukte een 5-tal kilometer maar toen was dit al weer teveel gevraagd. In het bijzijn van een collega zakte hij verder af. Het uiteindelijke resultaat was zowel verwacht als jammerlijk/pijnlijk/ontmoedigend en beangstigend, zeker naar volgend jaar toe. Dàt belooft alvast een zwaar seizoen te worden.
Maar zover zijn we nog niet. Een bloedanalyse bracht aan het licht dat het enige dat nu nog aan de orde moet zijn, RUST is. En niks anders dan RUST. Het lichaam laten recupereren (hematocriet op 26-09-2009 = 39,4 !), de gedachten verzetten, de fiets een tijdje vergeten en de natuur z'n werk laten doen. Hopelijk helpt die natuur zo snel en zo veel mogelijk waar het kan. En dan met vernieuwde krachten werken aan een goeie voorbereiding en een nieuwe start.
Aangezien de vermoeidheid bij de jongste (en toch ook wel bij de oudste) stilaan begint door te wegen, hebben we de planning lichtjes aangepast. De voorziene wedstrijd (Geel) voor het voorbije weekend werd geschrapt en vervangen door een degelijke maar niet al te zware training. Volgende week wacht hem de laatste wedstrijd van het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw en daar moet toch nog 'acte de présence' gegeven worden. Vermoedelijk zit een ècht goed resultaat niet meer in de benen maar hij kan het minimum te behalen punten nog goed gebruiken om zijn plaats in de eindstand te behouden. Afhankelijk van het gevoel tijdens deze wedstrijd zullen we beslissen om de week erop nog te starten in Hélécine of om stilaan uit te bollen en de fiets even aan de kant te laten staan om de fysieke en mentale batterijen op te laden voor een wintervoorbereiding als nieuweling.
Ikzelf kreeg hierdoor wel de kans om deel te nemen aan de wedstrijd in Chaumont-Gistoux. Deze stond al eerder op het programma maar werd afgevoerd om Koen toe te laten om er nog een extra wedstrijd bij te nemen. Uiteindelijk werd hier dus van afgezien.
Mijn zinnen stonden deze week dus weer op Chaumont.
Het parcours waar ook Koen op reed eerder dit jaar werd uitgebreid met nog een bijkomende lichte helling. Een parcours dat ik van buiten ken, een gedeelte van een trainingsparcours sinds jàren en met een helling zoals ik ze graag heb: niet te lang èn in slechte kassei. De meesten kijken er op neer, ik hou er wel van. In mijn jeugdjaren als renner zocht ik ze overal op, in de streek heb ik ze (waarschijnlijk) allemaal op mijn palmares. Voor zover het een prestatie is om ze allemaal ge(be)reden te hebben ..... want het is echt geen zegen voor het materiaal.
Ik had de wedstrijd van zaterdag in Marchin laten vallen om uitgerust te zijn voor zondag. Momenteel zouden 2 koersen op één weekend teveel van het goede zijn.
Bij de opwarming voelden de benen goed aan. Maar tijdens de eerste 15 kilometer moest ik deze mening herzien. Een snelle start, naar adem happen bij de eerste beklimming van de 'kasseimuur' van een goeie 150 meter à 12% en proberen te recupereren tijdens volle inspanning ..... Het draaide ineens vierkant. Misschien zou het helpen om dan toch maar eens extra door te duwen en tot op de bodem te gaan. Het houdt natuurlijk wel het risico in dat je daarna niet meer kan aanpikken.
Maar het hielp verrassend genoeg inderdaad wèl. Meedraaien lukte goed, aanvallen counteren ook en dus bleef er niet veel anders over dan zelf proberen of de sprint afwachten.
We bleven nog met 13 over en in een sprint zou dit voor mij waarschijnlijk zelfs geen plaats bij de eerste 10 betekenen.
Dus waagde ik bij het ingaan van de laatste ronde, nog 5 lange kilometers te gaan, mijn kans. Ik werd een handje geholpen door de 'gelegenheidsploegmaats' van Truval want het was Erwin Hoydonckx die het gaatje laat vallen. Na 1 kilometer krijg ik er 2 compagnons bij, Eddy Van Loy en Michel Jannes (deze laatste ook van de sterke ploeg Truval). Samen krijgen we een 20-tal seconden bij mekaar en dit moet volstaan om het tot aan de meet te trekken.
Aangezien ik mezelf sowieso als 3e weet in een sprint, doe ik het kopwerk tijdens de laatste 500 m voor Michel Jannes als wederdienst voor de Truval-boys en met plezier.
Het werd nog nipt maar Michel weet de sprint en de koers te winnen, ik word 3e.
Ik had dan wel mijn zinnen op deze koers gezet maar al bij al moet ik heel tevreden zijn met deze uitslag. Méér zat er echt niet in, de concurrentie was heel sterk en de wedstrijd werd afgehaspeld aan meer dan 42 km/u.
De beker komt bij op de kast, de bloemen waren dit keer bestemd voor mijn mamaatje, die er ook bijna elke keer bij is om haar oudste zoontje aan te moedigen.
Volgende week zal ik de laatste kilometers van dit seizoen afwerken op zaterdag in Porcheresse, Koen rijdt zondag in Kumtich.
Wegens de drukkere bezigheden van de laatste weken hebben de koersverslagjes op zich laten wachten. Om een beetje tijd in te halen, vinden jullie hieronder een overzichtje van de gebeurtenissen van de voorbije tijd.
Zondag 13 september
Koen rijdt die dag in Budingen. Het weer is niet aangenaam, een koude wind maakt het al wat herfst. Het peloton maakt er een intervalwedstrijd van op het (te korte) parcours. Elke ronde is er wel iemand die probeert te ontsnappen maar helaas .... er wordt niet weggereden. Ook Koen klampt goed aan, rijdt elke keer het gaatje dicht. Soms kan ook gewoon meerijden in de groep zonder gat te laten vallen. Alles verloopt dus naar wens. Tot op 7 km van het einde de grote jongens toch nog eens alles op het lint trekken en er brokken vallen. Het peloton versnippert en Koen moet ook lossen. Hij rijdt dan met een paar gezellen op een afstand van een groepje voor hem. Dichter komen zit er niet meer in. Maar hij wordt op de omloop van een goeie kilometer ook niet gedubbeld. We hebben het al anders geweten dus vinden we deze prestatie helemaal niet slecht. Het blijft oefenen op de intervals maar met het ouder en sterker worden, komt dit zeker en vast goed. Uiteindelijk wordt hij voorlaatste maar vindt toch moral in de goeie prestatie.
Woensdag 16 september
We trekken allebei naar Alleur voor de laatste meeting op de piste.
Op het programma staan de normale onderdelen als scratch, puntenkoers en afvalling. Bij mezelf wordt de afvalling omgezet in koers 'à la Danoise'. Dit betekent eigenlijk een omgekeerde afvalling. T.t.z. dat de elke ronde gesprint wordt, de winnaar van elke ronde mag stoppen en krijgt de meeste punten. Dit gaat zo tot de eerste 5 gekend zijn. Een korte maar pijlijke en intensieve inspanning dus. En vooral niet te onderschatten .....
Koen rijdt z'n wedstrijden zoals gekend maar heeft nog last van een lichte verkoudheid. Hij heeft evenwel niets meer te winnen of te verliezen in het regelmatigheidscriterium op de piste en kan dus de wedstrijd zonder stress en als goeie training afwerken. Koen eindigt vandaag 15e van 16.
Voor mijzelf kwam het erop aan om mijn 2e plaats in het algemene pisteklassement veilig te stellen. Dit vroeg gewoon om elke keer bij eerste 4 te eindigen en zo de nodige punten te sprokkelen. Dit lukt ook vrij makkelijk en levert dus binnenkort een mooie prijs op. Vandaag is het genoeg voor een 4e plaats op 12.
Zaterdag 19 september
Een wedstrijd op de rand van Henegouwen en Waals Brabant. Hennuyères is een gemeente vlak naast Tubize en ligt in een streek waar er geen meter vlak te vinden is. Tenzij je op de spoorweg of naast het kanaal zou gaan rijden .....
Jammer genoeg is dit niet het geval en het beloofde dus een redelijk zware opgave te worden. Ook stilaan op moreel gebied want met het seizoenseinde in zicht wordt de goesting er niet groter op. Dit is trouwens nog meer het geval bij Koen dan bij mij. Mij lijkt het dat de batterijen bij Koen stilaan leeg raken, de fysiek is op, de adolescentie maakt het niet makkelijker, de groei zet zich door en de hormonen doen (hopelijk) hun werk. Stilaan tijd om een beetje uit te rusten.
De westrijd zelf dan. Op een parcours waar meer dan de helft in dalende lijn gaat, kan je denken dat alles samen zal blijven. Toch maakt de klim van een goeie kilometer, gevolgd door een afdaling en opnieuw een steil stuk van 300 m omhoog brokken. Elke ronde zijn er van de 26 vertrekkers (B-C) wel enkelen die moeten achterblijven.
Ik probeer om er zelf een snok aan te geven en blijf ongeveer 7 km alleen voorop rijden. Ik had gehoopt om enkele medestanders te vinden maar niemand volgt. Alleen vind ik het een beetje te zwaar en laat me opnieuw inlopen. De groep is ondertussen al goed uitgedund en zelf beginnen de inspanningen door te wegen. Ook de mindere (in aantal en in kwaliteit) trainingen laten zich gevoelen. De laatste 15 km spelen de opkomende krampen mij parten bij elke beklimming. Toch kan ik, veel meer op karakter dan op kracht, elke keer weer de paar tientallen meter goedmaken en weer meewerken. De laatste sprint bergop lijkt niet echt meer op sprinten maar ik eindig toch nog 10e.
Zondag 20 september
Voor Koen de voorlaatste koers in het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. Vandaag in het centrum van Landen. Een wedstrijd die niet te onderschatten is want er wordt meer dan de helft van de wedstrijd slepend omhoog gereden.
En dan heb je nog eens een slechte dag, slechte benen èn bovenal een slechte start. Met 24 stonden ze klaar en Koen stond op de 2e rij. Niet slecht gepositioneerd dus. Jammer genoeg heeft hij moeite met het in zijn pedaal klikken en verliest 10 m. Daarbij nog een vliegende start van een paar opponenten en dan heb je natuurlijk wel héél veel pech. De 10 meter achterstand wordt er op het einde van de 1300 m lange omloop al snel 50. De volgende ronde is het al een 15-tal seconden en dan moeten we ingrijpen. Ik laat Koen stoppen met z'n achtervolging en zeg hem om gewoon te wachten op de volgende doortocht van het peloton. Alles is toch verloren en de andere komen zowiezo terug. Beter even recupereren en opnieuw aanpikken. Dat doet hij ook maar het vlot nog altijd niet te best. Is het de verkoudheid van in het begin van de week? Is het vermoeidheid? Niemand weet het, ook Koen niet. Het is wel duidelijk dat er niets lukt en dat het bobijntje af is. Voor vandaag alleszins, voor de komende weken valt het nog af te wachten. We gaan er alles aan doen om het seizoen nog helemaal vol te maken maar als het beter is om een weekend over te slagen, zullen we niet twijfelen. Alleen 4 oktober in uiteindelijk nog belangrijk want dan is het de laatste wedstrijd van het criterium. Starten is daar gewoon nodig.
Wat er volgend weekend op het programma staat, is nog niet duidelijk. Eerst maar eens afwachten wat de groepstraining van dinsdag ons vertelt en vooral wat de recuperatie achteraf meebrengt. In functie hiervan zal het westrijdprogramma aangepast worden.
Gert eindigde vorige woensdag op de pistemeeting in Rochefort. Deze meeting maakt deel uit van de "Challenge sur piste" van de Waalse wielerbond FCWB.
Met een 2e plaats op de tijdrit (kilometer met stilstaande start), een 3e plaats in de puntenkoers en een 4e plaats in de afvalling werd hij 2e in het eindklassement van deze proef.
Volgende week woensdag wordt de laatste proef georganiseerd. Jammer genoeg, waarschijnlijk zonder de oudste Deno. Geen deelname door andere verplichtingen ..... Een gemiste kans om een bijna zekere 2e plaats in het eindklassement van de challenge vast te leggen. Jammer, jammer, jammer. Tenzij er toch nog een mouw aan gepast wordt ... We zullen zien wat er lukt.
Ronde de Liège ..... weer een paar belevenissen rijker
De gevolgen van de valpartij van Koen in Hakendover vallen al bij al nog mee. Een dag later kon hij al op de rollen rijden zonder teveel problemen. Schaafwonden vragen nu eenmaal enkele weken tijd om helemaal te genezen, een snijwonde iets meer. Maar met een goeie verzorging is het probleem op een week van de baan.
Voor Koen stond er dit weekend geen wedstrijd op de kalender, voor mijzelf een 2-daagse met de Ronde de Liège.
Een wedstrijd met een algemeen klassement over de 2 dagen.
Zaterdag, 13 uur te Herve.
Aan de opwarming begonnen met mijn ploegmaat Eric en met Koen, die op zichzelf een beetje zou bijtrainen. Een heuvelachtig landschap en een serieuze klim met een stuk aan 10% maakte het voor Koen moeilijk om ons te blijven volgen. Omdat het onbekende wegen waren voor Koen besloot ik om bij hem te blijven. Tot de seingevers ons verkeerd stuurden en we tijd verloren. Eric zou dan al doorrijden en aan de officiëlen vragen om even te wachten ..... Dit was nog niet vertoond. Ongeveer 5 minuten te laat kwam ik aan de streep met een hartslag die tot het maximum ondertussen bereikt had. Maar het peloton had gelukkig gewacht.
Aan de start met 36 vertrekkers. Al direct een aanval van een paar enkelingen maar die werd na 1 ronde van 9 km teniet gedaan. Zelf dan maar eens geprobeerd en het ook bijna een volledige ronde uitgehouden. Jammer dat er geen versterking uit de achtergrond kwam en mij dus wijselijk laten inlopen. Met een harde wind was het nutteloos om alleen te overleven.
Tijdens de volgende kilometers, net op het moment dat ik op kop van het peloton rij, rijdt er uiteraard wel een groepje weg en ..... ze blijven weg. Al vlug schraapten ze een voorsprong van 1'30 bij mekaar. Er zat weer niks anders op dan rijden voor de kruimels.
Maar ik voelde me goed en op een goeie 25 km van de meet, op het steile stuk zag ik mijn kans om een kloofje te slaan. Ik kreeg Patrick Van Zwijgenhoven mee. Een sterke kerel in absoluut goeie vorm. Dat zat dus wel snor. Met 2 maakten we er werk van om voorsprong te nemen op de rest en onderweg raapten we nog een paar man op. Dit maakte dat we de laatste 2 ronden met 4 ronddraaiden en het moesten beslechten in de sprint. 2 man waren duidelijk sneller dan ik en dus moest ik tevreden zijn met een 12e plaats. Niet slecht op een redelijk zwaar parcours. En nu maar proberen te recupereren voor morgen.
Zondag, 11 uur te Soumagne.
Na een goeie nacht (maar eigenlijk een paar uur te kort om ècht goed te zijn) met een waterig zonnetje vertrokken naar Soumagne, aangekomen in de regen en bij een temperatuur van bijna 11 °C. Prettig is anders. Maar er was hoop dat het droger zou worden. Zo geschiedde; de opwarming bracht niet veel warmte maar de zon deed toch z'n werk zodat het tegen 11 uur al iets aangenamer was.
Maar dat het makkelijker zou worden dan gisteren was niet helemaal juist .....
Daarvoor zorgde een helling van een paar kilometer. Minder steil dan deze van gisteren maar toch genoeg om de benen af en toe op het randje van krampen laten rond te draaien.
De familie Hoydonckx (Peter en Erwin) vonden dat het kaf al van de eerste ronde van het koren moest gescheiden worden en ze trokken even door op de helling. Met amper 5 km op de teller komt dit even aan, dat kan ik je wel vertellen.
Gelukkig voor ons werd hun groepje de verkeerde weg opgestuurd en kwam alles dus terug samen. Toen iedereen dan wèl opgewarmd was, ging het hek nog eens van de dam. Dezelfde mannen met een paar compagnons konden boven een kleine kloof slaan. Ik kon toen even niet reageren, de benen zouden nog wel willen maar op een smal stuk was er niet echt een gaatje waar ik me door kon wurmen. En eerlijk gezegd, daar hadden de benen niets op tegen .....
Een paar honderd meter verder probeerde ik het toch maar en reed warempel wèl weg. Ik kwam nog tot op ongeveer 100 m van de 9 vluchters maar kwam toen volop alleen op een recht stuk in tegenwind. En dan kon ik het schudden. Ik moest ze laten gaan en hoopte met de andere geslagenen het gaatje niet te groot te laten worden om eventueel bij de volgende beklimming nog eens te proberen.
Zoals al zovele keren dit seizoen kon ik nog eens vaststellen dat er een groot aantal renners zijn die niets anders willen dan gewoon meerijden. Zij doen dan ook geen enkele moeite om ook maar een keer te komen helpen en komen mee te werken in de achtervolging.
Jammer genoeg zit ik ook veel te veel keer 'in de achtervolging'. Dat is in elk geval een prioriteit voor de volgende koersen en volgend seizoen: proberen om véél meer mee te gaan met de beslissende ontsnapping.
Al het werk kwam dus weer op de schouders van enkelingen en dus mochten we de hoop weer opbergen.
Alles dus maar weer zetten op de laatste kilometers. Maar ondertussen staken de krampen volop de kop op.
Ik weet zelf nog niet hoe ik het deed maar ik demarreerde bovenaan de helling mèt krampen ..... En dat deed pijn. Ik bleek wel niet de enige te zijn want toch maakte ik een klein gaatje. Maar onnodig verder te proberen, het lukte niet om deze inspanning vol te houden. De laatste 3 km probeerde in te stretchen en de krampen te verbijten maar helemaal recupereren voor een sprint was onmogelijk. In het achterhoofd had ik ondertussen wel de idee dat de anderen met hetzelfde probleem zaten. Dus toch maar meesprinten. En juist dan moet er één van de luie zakken z'n kont opheffen en nog komen meesprinten. En dan wordt het teveel.
In een opwelling had ik mijn drinkbus in de hand en zonder het te beseffen vloog ze door de Luikse lucht. Doel: de rug van tamzak.
Dit kost me in het beste geval de diskwalificatie, in het slechtste een schorsing van een paar weken.
Toen ik dan met krampen tot over m'n oren van mijn fiets viel en de benen met bijhorende krampscheuten rustig liet betijen had ik tijd om te kalmeren en me mentaal voor te bereiden op de uitleg die ik zou moeten geven voor dit incident.
Een ongecontroleerde beweging door de stuiptrekkingen en de krampen? Een voorbereiding voor het ballenkot op Leuven Kermis?
Het bleek niet nodig te zijn. Buiten enkele collega's hadden de officiële niets gemerkt. Waarschijnlijk waren hun ogen gericht op de andere spurters en aangezien het spektakel zich afspeelde net nà de meet hadden ze niks gemerkt.
Het leverde mij niet veel meer op dan een 15e plaats in de koers en in het totale klassement behaalde ik een 12e plaats.
Een paar mooie koersen en met een beetje meer geluk en durf zat er misschien meer in. Al bij al ben ik tevreden met het resultaat. De conditie is nog goed en ik hoop deze verder uit te spelen in de volgende 2 pistewedstrijden. Daar heb ik nog een mooi klassement te verdedigen.
"Stop! Laten we ermee ophouden. Clubs, spelers maar ook wij, de
media. ..."
Dit was een opmerkelijk artikel deze week (dinsdag) in een Belgische
krant. Uiteraard gaat het hier over de "moordschop-doodschop-aanslag"
van dader en Gouden Schoen Axel Witsel tegenover het (voor één keer)
slachtoffer Marcin Wasilewski.
Ik wil hier geen oordeel vellen, hiervoor zitten voldoende 'rechters
in spé' aan menig café-toog en achter het klavier van de pc bij alle
krantenredacties. Ik meng me in geen enkele discussie, discussies tussen
'kenners', discussies die uiteindelijk uitmonden in conclusies die - zo is
algemeen geweten - meestal veel te snel gemaakt worden èn overgoten met een
emotioneel sausje. Voetbal is nu éénmaal een spel waar emoties hoog kunnen
oplaaien.
Laten we niet rond de feiten heen draaien. De fout die gemaakt
werd, kan niet door de beugel, hierover is iedereen het eens. Al was
er meer dan waarschijnlijk geen intentie om de speler te raken - en al
zeker niet de bedoeling om een dubbele beenbreuk te veroorzaken - de
feiten zijn wat ze zijn. Voet vooruit en met gestrekt been is gevaarlijk en
verboden. Zelfs al komen fouten van gelijke aard wekelijks voor op de
voetbalvelden en worden ze véél te laks aangepakt, dit kan geen vrijgeleide
zijn om deze praktijken voort te zetten. Hier hoort een straf bij maar wel binnen
proportie. Net bij de voorgestelde straf heb ik mijn vragen.
Men is van oordeel dat er vrijwilligheid in het spel is en dat de
intentie er was om de tegenstander moedwillig te kwetsen. Zoals al aangehaald,
dit zijn spelfases die wekelijks op de velden voorkomen, iedereen die al
ooit de voetbalschoenen aangebonden heeft, zal dit bevestigen. Toch een simpele
vergelijking met een gebeurtenis die iedereen zich kan herinneren: de vuistslag
van Gilles De Bilde aan Krist Porte van een aantal jaren terug.
Hiervoor werd een schorsing uitgesproken van 9 speeldagen. Het element
van 'intentie' kan hier toch niet in vraag gesteld worden, lijkt mij? Hier werd
geoordeeld op basis van de gebeurtenissen en niet van de gevolgen. Bij het
geval van voorbije zondag is het duidelijk omgekeerd.
Axel Witsel krijgt - amper 2 dagen na de feiten - een straf van 15
speeldagen (10 competie + 1 beker + 4 Champion's League) ... Werd hier
niet geoordeeld op basis van de gevolgen? In elk geval werd er niet enkel met
de bewuste spelfase rekening gehouden.
Men kan dus stellen dat het vrijwillig toedienen van een vuistslag aan
een tegenspeler iets minder erg is dan de gebeurtenissen van zondagavond.
Toch niet het voorbeeld van 'ethiek' die de heer Van Holsbeeck van RSC
Anderlecht (al 40 jaar de enige topploeg in België! dixit Van
Holsbeeck) zo hoog in zijn vaandel voert .....
En laat ons ook stoppen met de hypocriete conclusies als zou dit voorval
echt geen voorbeeld zijn voor de jeugd. Hetzelfde kwam ons al ter ore in de
cocainezaak van Tom Boonen. Is het dan zo'n beter voorbeeld om zware criminelen
op amateuristische wijze te laten ontsnappen uit gevangenissen en
gerechtsgebouwen? Of het gesjoemel van parketmagistraten en rechters? Of het
gedrag van gewone mensen (in het bijzijn van de kinderen) in het verkeer? Of
..... of ..... of .....? Vul zelf maar verder aan.
Axel Witsel werd al door de media veroordeeld lang voor hij voor zijn
'rechters' van het bondsparket moest komen. Bij het bondsgebouw aangekomen werd
hij door enkele nietsnutten en/of randdebielen die ècht geen ander nuttig werk
te doen hadden, uitgescholden voor moordenaar. Bij mijn weten is Wasilewski nog
altijd (en gelukkig maar) goed en wel in leven. De (blijkbaar) sympathieke maar
beenharde nieuwe halfgod van Brussel staat een lange revalidatie te wachten
maar zal zijn leven niet moeten laten door wat gebeurde.
Witsel zal de voorbije gebeurtenissen z'n hele leven meedragen. Hopelijk
trekt hij er de nodige lessen uit en leert hij ermee te leven. Een andere keuze
heeft hij niet.
Maar stellen dat hij hiervoor openbaar terecht moet worden gesteld als
moordenaar is een brug te ver.
Ook hier heeft de media een verpletterende verantwoordelijkheid. Er
wordt te weinig rekening gehouden met het feit dat mensen veel geloof en
waarde hechten aan al wat op krantenpapier gedrukt heeft gestaan.
De voetbalkwaliteiten van Axel Witsel worden nu zelfs beoordeeld aan de
hand van zijn kleding. Wat nog? Wat is het volgende? Gaat hij worden
veroordeeld voor het niet-reglementair dragen van zijn pet ...? Dàt is nu
éénmaal de jeugd van vandaag. Als ik terugdenk aan 30 jaar geleden kan ik mij
levendig voorstellen dat mijn manier van kleden ook niet echt overeen kwam met
de toen geldende norm. En toch werd ik hiervoor nooit openlijk terecht gesteld.
Laat de jeugd de jeugd zijn.
Waarschijnlijk zal Axel Witsel snel naar het buitenland verhuizen. Het
resultaat ook ook in de zaak De Bilde. En hierdoor zou het Belgisch voetbal
weer een topper kwijt zijn. En maar klagen over het gehaalde spelpeil in België
... en de lage coëfficiënt van de Belgische ploegen in Europa ... Een speler
die amper 6 weken geleden nog bestempeld werd als één van de beste en meest
elegante spelers in de competie wordt nu als een moordenaar het land uitgeduwd.
Arm België.
Natuurlijk zijn er nog andere verantwoordelijken van de actuele hetze:
van de gewone supporter die zich verheugt in de zware blessure van een speler
van de vijand tot degenen die de schuldige nu aan de muur nagelt, tot een
trainer die graag 11 smeerlapjes op het veld verkiest tegenover een andere
trainer die met vermoedens en subtiele hints met een soort humor verkondigt
(herinner u het beaucoup beaucoup van Ariël Jacobs na de gemiste strafschop
van Bryan Ruiz).
Andere (mede)verantwoordelijken blijven ondertussen vrolijk buiten schot
en blijven hun grieven verder verkondigen, blijven de olie rijkelijk op het
vuur gooien. Zij zijn het uiteraard niet die de fouten op het veld gemaakt
hebben maar dat wil niet zeggen dat zij elke verantwoordelijkheid ontlopen.
Frustraties die geuit worden door clubverantwoordelijken, beweringen die zonder
enig bewijs gestaafd worden, ... En laat het nu net die mensen zijn die van
oordeel zijn dat wat gebeurd is echt wel geen voorbeeld is voor de jeugd. Beide
clubbesturen zijn hier betrokken partij en hebben weliswaar fouten
gemaakt. Maar het paars-witte bestuur mag de hand redelijk ver in eigen
boezem steken.
De frustratie van 2 jaar wachten op een 30e titel weegt blijkbaar zwaar
door en doet de gemoederen snel oplaaien. Na de Luikse titel in 2008, de testmatchen
in 2009 (vorig jaar had men in Anderlecht het reglement van de voetbalbond niet
goed gelezen, in 1986 blijkbaar wel maar dit werd gemakshalve vergeten) werden
er dit jaar vermoedens geuit dat Standard wel eens 5 miljoen èn een jaarsalaris
van 1,5 miljoen beloofd zou hebben aan Jelle Van Damme. Laat ons realistisch
blijven: welke Belgische ploeg kan en zal dit ooit aan een speler betalen?
Hierover werden in de pers opvallend weinig vragen gesteld. Eén persoon,
in casu de heer Herman Van Holsbeeck mag vrijelijk deze verklaringen
rondstrooien. Hij werd ook niet teruggefloten door zijn voorzitter, die
uiteindelijk ook geen verklaring (of zelfs bevestiging van de vermoedens)
hierover aflegde. Zelfs oud-secretaris Michel Verschueren heeft het zelden zo
bont gemaakt.
Nochtans werd verklaard dat het op bestuursniveau koek en ei was tussen
de 2 clubs. Er werd zelfs gewag gemaakt van 'vriendschappelijke' betrekkingen.
Dit tussen alle bestuursleden met uizondering van Van Holsbeeck. De
spreekwoordelijke rotte appel in de mand?
Want dat er altijd concurrentie en een zekere vijandigheid zal zijn
tussen supporters is onvermijdelijk. Maar op clubniveau mag dit nooit het geval
zijn.
En nu is een grens ruimschoots overschreden. Mijn vrees is dat dit nog
wel eens zwaar zou kunnen blijven doorwegen in een nacompetitie (maart
2010) die waarschijnlijk nog enkele keren beide ploegen tegenover mekaar
zal plaatsen. Waar zal dit eindigen?
Tijd voor een aantal mensen om zichzelf eens erg in vraag te stellen.
En anders is er maar één oplossing: laten we al onze sjaals - rood/wit,
blauw/zwart en alle andere kleuren - verbranden, ons supportershart
vergeten, laat ons op bedevaart gaan naar het Astridpark, allen samen
knielen en als zondaars vergiffenis vragen aan zijne hoogheid Van Holsbeeck. In
de hoogste kringen kan dan ineens een contract opgemaakt worden waarin
gestipuleerd staat dat de landstitel voor de volgende 5 jaar naar Anderlecht
zal gaan. Zijn we meteen van alle discussie verlost.
Niettemin wens ik veel sterkte aan beide heren, Wasilewski en Witsel. Zij
zullen beiden nog een aantal moeilijke stappen doormaken. Hopelijk komt het
ooit nog goed met hen en komt er een einde aan de huidige ongezonde
agressiviteit.
Na een weekend zonder koersen maar met (eindelijk) voldoende rust, gevolgd door enkele doorgedreven trainingen met uitgeruste benen was het gevoel op zaterdagochtend heel goed. Niet teveel stress of zenuwachtigheid, ondanks het feit dat mijn fiets pas zaterdag en dus op het laatste nippertje klaar geraakt is (gebroken tussenstuk aan het zadel en een probleem aan het crankstel). Met dank aan David van Fietsen Craninx.
Volgde dan een trip van iets meer dan een uur autorijden naar Hensies (vlakbij de grens met Frankrijk). Met 59 A's en 26 B's stonden we aan de start. Samen rijden met de jongere gasten betekent altijd dat het gemiddelde, zeker op een vlak parcours, de hoogte in gaat. Er stond dan nog redelijk wat wind, een stuk in het voordeel maar het meerendeel op de zijkant.
Op het kantje rijden of met de ellebogen werken behoort niet echt tot mijn lievelingsbezigheden en is al helemaal geen specialiteit.
Uiteraard werd het begin van de wedstrijd getypeerd door een spervuur van aanvallen en demarrages maar deze droegen niet ver. De benen draaiden goed en soepel rond dus rond half koers had ik wel zin om even vooraan te gaan kijken. Het kostte moeite om dit grote peloton voluit in de wind voorbij te rijden. Maar verbazend genoeg hield ik nog genoeg jus in de benen over om die inspanning verder te zetten. Doortrekken dus en op mijn beurt eens proberen het verschil te maken. En het lukte nog ook. Ik kreeg 7 A-renners in het wiel en een tijdje later kon nog een collega B-renner zijn wagonnetje aanpikken.
Het werd een gevecht tegen de grote groep die blijkbaar ook een mooi tempo onderhielden. Elke keer bij het omkijken bleek de voorsprong nooit meer dan een paar honderd meter te bedragen. Bij ons was er echter een voorbeeldige samenwerking en een paar ronden voor het einde konden we zeker zijn. Voor mij betekende dit dus al zeker een 2e plaats. Alles zou dus in een sprint beslist worden. Op een kleine kilometer van de streep voelde ik me echter ingesloten want de anderen bleven keurig overnemen en het leek een eeuwigheid te duren alvorens alle A's aan de beurt waren. Eindelijk ... toch een klein gaatje en dan alles op alles voor de laatste 300 m. Dàt kan ik natuurlijk wel! Nooit verwacht maar dus toch gebeurd: de eerste overwinning voor dit jaar is binnen. Een beloning voor het vele aanvallen, aanklampen, vechten, ..... in sommige andere koersen. Na een harde wedstrijd, mèt een pakket jongere A'-renners en met een gemiddelde van 42 km/u als winnaar over de meet bollen geeft een geweldig gevoel en ..... smaakt naar meer. Er blijven nog 6 weken te rijden, 6 weken met nog enkele mooie wedstrijden. Hopelijk blijft de gezondheid goed en de conditie al van eenzelfde niveau. Volgend weekend rijden we met de ploeg de Ronde van Luik. Dan kunnen we weer gaan voor de mooiste prijzen.
Ook Koen voelde zich goed in z'n vel. Nadat hij vorige donderdag een goeie prestatie had geleverd op de piste in Alleur hadden we onze hoop gezet op Hakendover. Vorig jaar reed hij hier de ganse wedstrijd mooi mee in het peloton en eindigde slechts op een paar honderd meter van de groep. Voor hem een hele goeie prestatie. Na de opwarming voelden de benen goed aan en klaar voor de inspanning. In een peloton van 39 renners wordt het mogelijk om lang mee te draaien.
En het liep ook goed tijdens de eerste 10 km. Tot het noodlot toesloeg. In een flauwe bocht haakten een paar renners in elkaar en vielen. Het sein voor Koen om zijn eerste vlieguren te boeken ... Hij kon de op de grond liggende renners niet meer ontwijken en vloog erover. Hierbij raakte hij een borduur, een verhoogje om uiteindelijk in de haag te belanden. Uiteraard bevonden wij ons op dat moment aan de andere kant van het parcours. We zagen Koen niet meer met de groep voorbij komen maar dachten dat hij gelost zou hebben. Maar het was nogal lang wachten ..... Dan begin je toch al een flauw vermoeden te hebben dat er wel eens iets mis zou kunnen zijn. En dan wordt het lopen, met de reservewielen in de hand.
Koen stond al recht toen ik bij hem kwam. Maar verder rijden was niet meer mogelijk; de linkershifter bleek afgebroken maar voor de rest was de schade aan de fiets miniem. Bij Koen lag wel de linkerknie open (snede) en hij had een pak schaafwonden aan been, arm en kin. Hij heeft met zijn gezicht wel de grond geraakt maar op het eerste zicht zonder al teveel erg. Hij klaagt wel over pijn aan de borstkas en ribben maar kan zonder probleem bewegingen maken. Vrees voor erger is dus niet nodig maar we zullen toch nog een paar dagen moeten afwachten. Als alles blijkt mee te vallen, staat niks verder trainen in de weg. De wonde aan de knie zal wel zorgen voor een beetje stijfheid en een stram gevoel maar een paar rustige trainingen op de rollen tijdens de volgende dagen zullen alles wel soepel houden.
Volgend weekend heeft Koen geen wedstrijd op de kalender. Hopelijk helpt dit om helemaal te recupereren en klaar te zijn voor de laatste weken van het seizoen.
Gisteren stond de voorlaatste meeting op de piste van Alleur op de kalender. Op 12 september volgt de laatste en kan de eindstand opgemaakt worden in het criterium.
Aan de start stonden in totaal 6 renners van Olympia, verspreid over alle categorieën.
Ondanks Koen's goeie prestaties in sommige individuele nummers èn een opmerkelijke algemene verbetering tegenover de pistewedstrijden vanvorig jaar zal hij het moeilijk hebben om tussen de eerste 10 te eindigen. Geen enkel probleem voor ons maar het lijkt toch ietsje mooier als je kan zeggen dat je bij de eerste 10 staat. Vergelijk het met het verschil tussen Champion's League en Europa League in het voetbal (ondankseventuele mindere resultaten). Nèt dat tikkeltje anders.
In het eerste nummer, de scratch (gewone wedstrijd met start en aankomst) over 15 ronden, werd snel gestart. En werd vol doorgegaan. Soms wordt er gas terug genomen maar dit was deze keer niet het geval. Met als gevolg dat Koen het hogeritme geen ganse koers kon volhouden en nog 7 ronden alleen moest afwerken. Hij werd niet laatste want er een tegenstander die het nog moeilijker had. Resultaat: 11e van 12. Toch mooi tegen de limiet blijven rijden en blijven voluit gaan.
Voor de afvalling had hij een plannetje in z'n hoofd: hij zou van bij het begin wegrijden en proberen weg te blijven. Dit was wel te riskeren, hij vormt voor niemand een bedreiging in het klassement en ze weten dat hij niet de sterkste/snelste is. Het was zijn bedoeling om een aantal ronden voor het peloton uit te rijden en hiermee nooit in afvallingsgevaar te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Na een eerste opwarmingsronde waar niemand màg wegrijden (reglement) ging hij er vol voor èn ...... niemand reageerde onmiddellijk. Behalve ..... zijn eigen ploegmaat Guillaume. Die gek nam de kop van de groep en trok de rest tot bijna op het wiel van Koen. Hierdoor werd zijn voorsprong gereduceerd tot een goeie 30 meter. Te weinig. Uiteraard kostte die inspanning van Guillaume hem de kop in de eerste sprint! Een basisregel in koers is toch wel dat je nooit achter een ploegmaat rijdt met het peloton in het wiel. Ook niet bij aspiranten.Volgend jaar rijdt die kerel voor een andere ploeg. Ze zullen hem graag zien komen met zo'n houding.
Voor Koen maakte het natuurlijk een wereld van verschil. Een voorsprong van bijna 100 m werd maar 30 meter. Dat maakt dat bij elke tussensprint het peloton tot bijna op het wiel van Koen kwam. En dan stilviel. Maar doordat het gaatje overbrugbaar bleef, was er toch een tegenstander die het gevaar zag en hetineensdichtte. Uiteraard kon Koen niet meer aanpikken en viel af. Jammer genoeg waren er ondertussen maar 3 tegenstrevers afgereden. We hadden gehoopt om méér. Dankzij de medewerking van een ploegmaat mocht het niet zijn.
Die inspanning tot het uiterste had tot gevolg dat de benen voor de laatste proef niet meer 100% waren. De puntenkoers werd dan ook redelijk zwaar om te verteren. Wederom een snelle start kostte aan 4 man de kop. Hierbij Koen. De 4e man moest alonmiddellijk lossen, deandere 3 reden elk om beurt hun aflossing. Uiteindelijk liet Koen er nog 2 achter zich en eindigde 10e van 12.
Al bij al heeft hij een goeie meeting en goeie prestaties achter de rug.
Zondag rijdt hij in Hakendover en we steken niet onder stoelen of banken dat we iets verwachten van die koers. Het is niet te zwaar en er zijn niet al teveel bochten waar moet opgetrokken en versneld worden.
Hopelijk wordt het een resultaat waar hij zich nog eens kan aan optrekken.
Over het voorbije wielerweekend kunnen we deze keer vrij kort zijn. Er werd uiteindelijk alleen door Koen gekoerst.
Na de gebeurtenissen vande vorige koers, gevolgd door een drukkere werkweek, aangevuld met een enorm slaaptekort was er bij mezelf 1) niet veel zin om zaterdag een verre verplaatsing te maken, 2) geen goed gevoel door de fysieke vermoeidheid (warmte en slaaptekort) en dus 3) de drang om er een rustweekend van te maken. Als je op een zaterdagochtend, na een normale nacht van ongeveer 9 uur slaap wakker wordt met een begin van krampen in de benen, dan gaat het rode lichtje branden en moet je nuchter genoeg zijn en besluiten dat dit niet de ideale situatie is om te gaan koersen.
De beslissing om niet te rijden was dus snel genomen en daar heb ik zaterdag, afwisselend doorbrengend in de ligzetel op het terras en de zetel vóór het televisietoestel, nog geen moment spijt van gehad.
Mijn schema werd dan ook aangepast. Dat maakt dat voor zaterdag èn ook voor zondagochtend 'verplichte rust'met rood aangestipt stond in de planning. Maandag volgt dan de ontnuchtering meteen training van minimum 2 uur 30 op geaccidenteerd parcours, gevolgd door de wekelijkse massage door kiné Wout met zijn magische handen. Blijft er nog de rest van de week, uitgezonderd donderdag want dan rijdt Koen op de piste in Alleur, om klaargestoomd te worden voor zaterdag in Hensies.
Met de aspiranten van Olympia Tienen hadden we de voorbije weken al enkele keren de omloop van de koers in Goetsenhoven verkend. We wisten dus op voorhand waar we ons mochten aan verwachten: een parcours van een eerder zwaar kaliber waar enkele de sterksten de koers zouden uitrijden. Van de 2,4 af te leggen kilometers ging meer dan de helft in stijgende lijn. Een prachtparcours in vergelijking met wat we eerder voorgeschoteld kregen in het criterium Hageland & Haspengouw. Met als toetje een aankomst uit de oude doos: op een helling in kassei. Vooruit met de geit!
Wat we verwachten kwam ook uit. De eerste van 15 ronden bleef het peloton van 27 renners gegroepeerd. En dan kon het hek van de dam. Ene Seppe Vervoort, een sterke kerel uit Hulshout en in staat tot geweldige uitspattingen, sloop ervandoor. Ik heb het hem al zien doen en ook hier presteerde hij het weer: hij dubbelde het ganse peloton en werd met meer dan 4 minuten de verdiende overwinnaar.
Over Koen is er verder niet veel meer te vertellen. Hij voelde zich bij de opwarming naar eigen zeggen goed, ondanks een loden warmte bij 28 °C. Maar dit goeie gevoel verdampte blijkbaar snel. Eens gelost kon hij nooit meer aansluiting vinden, het bleef achteraan aanmodderen en aanklampen bij een al even slechte ploeggenoot. Samen reden ze de wedstrijd uit. Door het falen van nog een paar collega's werd hij uiteindelijk 24e. Een dag om snel te vergeten.
Maar wat zeg ik, de wedstrijd uitrijden?? De jongens mochten amper 25 van de voorziene 35 km afleggen en werden op 4 ronden van het einde uit de wedstrijd gehaald. Begrijpe wie kan. Ik heb het al eens aangehaald, wat is er mis met achterblijvers die zelfs nog niet kunnen aanklampen bij het voorste peloton? Rijden zij in de weg? Koersvervalsing? Lààt die jongens hun wedstrijd uitrijden! Maar haal ze geen 10 km te vroeg uit koers! Of maakt dit de opdracht van de afgevaardigden anders tè moeilijk?
Mijn voorstel aan hen om in het vervolg na 5 km al een schifting te maken en een aantal renners te laten afstappen, kwestie van het tellen niet al te ingewikkeld te maken kon blijkbaar op niet veel begrip rekenen .....
Daarom deze oproep in opdracht van de sectie Vlaams Brabant van Wielerbond Vlaanderen: als er mensen zijn die zich zouden geroepen voelen om bondsafgevaardigde voor deze provincie te worden, stuur zo snel mogelijkuw kandidatuur.
De voorwaarden waaraan moet voldaan worden, zijn minimaal: kan je jongeren tussen 10 en 15 jaar op een leuke manier afblaffen, ben je meer een randverschijnsel en een (wellicht) graag geziene gast aan de toog van een willekeurig plattelandscafé, cijfers inj uiste volgorde kunnen noteren lukt je amper, je wiskundige kwaliteiten op school waren niet om aan te zien en kan je op goed geluk en met wat meeval tot 15 tellen, drink je graag op tijd en stond je gratis pintje (liefst meerdere en binnen een redelijke tijd) en lukt het jou om dit gedurende een paar uren vol te houden, dan ben je wellicht de geschikte kandidaat. Enige kennis van waarden en normen is van generlei belang. We verwachten je kandidatuur voor deze interessante machtspositie ten opzichte van jongeren en hun directe omgeving!
Inderdaad, toeschouwer van of deelnemer zijn aan wedstrijden voor aspiranten in Vlaams Brabant staat garant voor een onvergetelijke namiddag. Verrassingen liggen op jou te wachten, elke keer weer .....
De volgende week kondigt zich aan als 'normaal'. Dat wil zeggen dat ons trainingsschema opnieuw de 'normale' weg kan volgen. Dit was de voorbije weken wel anders door de midweekwedstrijden (piste). Koersen die we aflegden als zogezegde trainingskilometers, met intensieve momenten en zelfs met redelijke resultaten als gevolg. Ongeacht het feit dat je de piste aanpakt als training komt er toch lichte wedstrijdstress aan te pas. Oppassen dus voor mentale overtraining in het kopke. En je verliest uiteraard ook de wel voeling met een gewone week waarin de koersen zich afspelen in het weekend.
Het voorbije weekend stonden er dan ook nog 2 wedstrijden op het programma, ééntje voor elk.
Koen mocht zaterdag aan de slag in Kontich. Een koers die hij vorig jaar al reed. Een parcours over mooie wegen maar met enkele scherpe bochten waar het telkens weer optrekken is. Een risico voor Koen, die nog niet de sterkte heeft om die korte sprints (na elke bocht optrekken) telkens tot een goed einde te brengen. Het is elke keer weer het gaatje dichtrijden en het wiel van je voorganger houden.
Maar omdat we geen uitdaging uit de weg gaan en alles de voorbije jaren (en volgende paar jaren) in het teken staan van vooruitgang boeken, sterker worden en proeven van alles wat de wielrennerij te bieden heeft, zijn we toch naar deze koers gekomen. Maar dus met het risico dat het snel voorbij kon zijn.
Bijkomende moeilijkheden: het warme weer (we kregen 31 °C op de thermometer!) en het verhoogde aantal kilometers.
Vanaf de maand augustus mogen de wedstrijden van de 14 jarige aspiranten tot rond de 50 km duren. Voor Kontich betekende dat 15 af te leggen ronden om tot een totaal van 45 km te komen. Een eerste kennismaking van Koen met zoveel wedstrijdkilometers. De afstand en duur op zich is voor hem geen enkel probleem maar tussen training en wedstrijd ligt een wereld van verschil. Komt daarbij dat er, vermoedelijk omwille van de veiligheid (een andere plausibele uitleg kan ik niet vinden) geen bevoorrading toegelaten is bij aspiranten, zelfs niet bij temperaturen boven 30 °C, en je kan je inbeelden aan welke karwei de jongens mochten beginnen.
Uiteraard is het weer niet aan ons om een mening hierover te hebben - de intellectuelen en uitzonderlijk grote lichten van de bond zijn uiteraard de enigen die enig wetenschappelijk verstand hebben en dus beslissen - maar toch heb ik mijn bedenkingen bij het feit dat er geen drank mag uitgereikt worden tijdens de koers. Het is trouwens een probleem dat zich ook stelt bij het veldrijden. Ook daar worden wedstrijden gereden in temperaturen waarin het aangewezen is om op tijd te drinken. Helaas ... het is verboden. En regels zijn regels en gelden voor iedereen. Ongeacht de omstandigheden. Een discussie hierover aangaan met de afgevaardigden heeft dus geen enkele zin. Zolang je maar niet raakt aan hun fris pintje bier tijdens het wachten op de doortocht van de renners. Dit lijkt me inderdaad véél zwaarder dan de inspanning die de renners leveren. En dat verdient een goeie pot!
Soit, volgens mij is het geen overbodige luxe om frisse drank te nuttigen tijdens de inspanning en dit a rato van 500 ml per half uur. Dit betekent 2 drinkbussen per uur. En aangezien een wedstrijd van 45 km langer duurt dan een uur kom je dus schromelijk tekort zonder bevoorrading èn bij deze temperaturen. En dan reken je nog niet op een beetje verfrissing door een halve drinkbus over je gezicht te gieten of hou je nog geen rekening met het feit dat je drank na een half uur ongeveer opgewarmd is tot warme thee. Aangenaam in de winter, iets minder lekker in 30 graden.
Maar wie zijn wij? Ach ja, wij zijn toch maar ouders die met de gezondheid en het gezond sporten van onze kinderen begaan zijn. Waarschijnlijk is de uitleg er eentje in de trant van "ze moeten maar hard worden, zo word je een echte wielrenner". Misschien is dat wel waar maar je kan evengoed ondertussen helemaal verkrampt en met een droge mond op een draagberrie eindigen.
De reden dat ik hier zoveel woorden aan vuil maak is uiteraard omdat Koen op een bepaald moment helemaal blokkeerde en dat er niks meer ging. Want hij was goed bezig. In tegenstelling tot zijn vader lijkt hij wel degelijk beter tegen de warmte bestand. Hij verteerde de talrijke demarrages wonderwel goed, haakte zijn wagonnetje elke keer weer aan en leek de koers volledig uit te gaan rijden in het peloton. Maar dan sloeg het 'noodlot' toe, verloor hij alle macht in de benen en moest de groep laten gaan. Blijkbaar werd er dan ook nog snel gereden want al gauw viel het ganse peloton uit elkaar in kleinere groepje. We waren dan op 10 km van de finish. Jammer maar toch een mooie koers, alle omstandigheden in acht genomen. En een bewijs voor Koen dat het moet mogelijk zijn om de koers met de groep uit te rijden. Méér hoeft niet. Maar het zou een geweldige boost voor zijn vertrouwen betekenen als het snel zou lukken. We werken er verder aan door de zwakkere punten bij te trainen. Door zijn inzinking werk Koen 19e van 23 vertrekkers.
Zondag mocht ikzelf er aan beginnen in iets mildere temperaturen. Het was 'amper' 29 graden in Hamoir. Thuis vertrokken we nog met een grijze hemel en bijna 20 °C. Een omloop van 17 km, mooie brede wegen, een klimmetje van een goeie kilometer aan ongeveer 4%, gevolgd door een vlak en een slepend stuk en dan weer een lange afdaling naar de aankomst toe.
Het verschil moest dus duidelijk op de helling gemaakt worden. En dan als een razende naar beneden om verder te werken en de voorsprong groter te maken.
Enkele korte uitvallen later (die op niets uitdraaiden) besloot ik om de voorlaatste passage een tandje bij te steken en nogmaals mijn kans te wagen. Hopende op het gezelschap van enkele hardrijders ..... helaas, het ganse pak kwam terug op het einde van de afdaling. Recupereren dus maar en hopen om nog wat reserves over te houden voor de onvermijdelijke demarrage op de helling tijdens de laatste ronde. Maar hier kwam ik inderdaad tekort. Buiten 4 koplopers, die al de eerste ronde weggeraakt waren, lukte het nog een paar enkelingen om de kloof te maken. De rest, een grote hoop tamzakken en profiteurs, aangevuld met enkele renners die hun truitje tijdens de koers toch nat gemaakt hadden (zonder schroom mag ik zeggen dat murw gereden ikke hierbij hoorde) mocht sprinten voor een 8e plaats. Met mijn legendarische sprintsnelheid werd ik 31e van 47 starters. Alweer een belachelijke uitslag dus. Maar als ik zo afwachtend moet rijden zoals er velen doen, en dan fier moet zijn om voor een 8e, 15e of 25e plaats te mogen sprinten ..... neen, dan hoeft het voor mij niet.
En ik vrees dat dit op een dag de reden wordt dat ik ermee zal stoppen, met het competitieve wielrennen. De ganse koers geen k***en doen, geen poot uitsteken en dan als een gek spurten voor een envelopje met 3 . Neen, bedankt. Dan liever op tijd en stond een uitstapje met de fiets, rijdend het kopje leegmaken na een werkdag en terugdenken aan mooie koersmomenten.
Sommigen zullen het dom koersen vinden van mij en met het 'kopje' rijden van de anderen maar hier ga ik zelden mee akkoord. Soms is het wèl zo maar het merendeel van de keren is het gewoon luiheid en profiteren.
In afwachting en zolang de conditie goed is, blijf ik proberen. Tegen beter weten in? Ik weet het nog zo niet.
Verslag van onze 'gastverslaggever' - Piste Elewijt - Koen
Koen verwent zijn supporters
Donderdag 6 augustus 2009: Mijn eerste verlofdag van in totaal 3 weken. Kan het verlof beter beginnen dan door een avondkoersje mee te pikken in de buurt: de Piste te Elewijt alwaar onze Koen Deno nog eens zijn koersbenen wou trainen. Het is voor ons eens een andere discipline, waar we niet in thuis zijn.
We dachten dat het maar om een trainingshalfuurtje ging, maar neen, het was een samengesteld programma met wisselende disciplines. Dus goed om onze wielerkennis bij te schaven. En ook de huisfotograaf Patricia kon mee, want ze moest maar Verpleegsterke spelen tot 15.30 u, zodat ze zich nog eens kon uitleven in haar rennerspassie. Aangekomen met ons drieën zagen we Koen al opwarmen op het ronde ovaal van Elewijt. Maar we waren niet alleen, ook OMA Marie-José en Jos waren weer van de partij. Opwarmen met zon warm weer ?!, maar de spiertjes hebben dit nodig, want ze weten nog niet wat ze gaan meemaken. De aspiranten mochten vandaag dus de asfalt strelen met hun smalle tubes, want morgen was het de beurt aan het grote geweld van de Profs.
Ze begonnen iets later, want een processie Bondsheren (van die oude mannen met een ronde buik) waggelden met kuismateriaal om de eerste (herfst)bladeren weg te borstelen; kwestie van de piste wat proper te krijgen. Nadien kropen ze allen in hun oude marktkraan met elk hun eigen taak: microman, rondeteller, klokkenluider, en enkele notabelen om te noteren.
Tijdrit
De activiteit begon individueel en kalm. Een tijdrit over 500 meter met stilstaand vertrek. Eerst de meisjes (uit beleefdheid), dan de jongens. Op teken van de vlaggeman wordt er afgeteld. De pezen spannen zich op om direct snelheid te halen, want Koen moet als eerste 14-jarige man starten, zodat hij ook de beste tijd klokt. Er wordt zo vlug mogelijk (tegen 46 km / uur) rond gepeddeld tegen de rode lijn. Weinigen durven de blauwe lijn te overschrijden om iets hogerop snelheid te pakken, toch uit schrik voor tijdverlies. Koen doet zijn best en eindigt 7de (op 8 deelnemers). Zou hij toch niet graag de molligere benen hebben van sommige meisjes, die inderdaad hun mannetje kunnen staan en zelfs beter presteren dan de stoerdoeners. En daar zitten zijn supporters nog wat op te wachten: de frêle benen die nog moeten uitgroeien tot turboledematen waar de spieren zich als kabels opspannen.
Puntenkoers
Hier ging het om 20 rondjes rijden met om de 4 ronden een sprint waarin punten te verdienen vallen voor het klassement. De eerste ronden gaat het dan wat kalmer aan, maar eens de zenuwachtigheid en de posities belangrijk worden voor de 1ste sprint, schiet de snelheid met een schok de hoogte in. Zulke opstoten zijn er steeds teveel aan voor onze Koen en dus moet hij snel lossen. Hij is dit wel een beetje gewoon, maar dit is daarom niet het einde van zijn koers, zoals later zal blijken. Koen maakt stilletjes zijn achterstand korter op de vorige afvaller; maar of de afstand van de koers nog lang genoeg is om dit te overbruggen is twijfelachtig. Maar dan komt zijn koersmoment. Door de sprintronden valt de beste groep op zijn achterwiel. Dat is het moment om aan te pikken, op aanraden van de wielenman: bij elke koers merken we een raar manneke met 2 wielen en een zwart T-shirt, die hem steeds randinformatie toeroept. En Koen doet het: hij kan deze groep volgen en heeft direct de voorligger te pakken Nu is het een koers in de koers. Onze nr. 1 moet immers zorgen de nr. 3 achter zich te laten. De nr. 3 heeft intussen ook zijn beste pijlen verschoten, probeert Koen bij te houden, maar dat gaat boven zijn petje (euh, zijn valhelm). Koen houdt hem met de nodige wilskracht ruim achter zich en finisht weer als 7de. Moegestreden maar tevreden wordt hij opgevangen door Jos en MJo. Met een gelukje van een opgever (door een lekke band) wordt hij als 6de geklasseerd.
Deze discipline heeft ons toch wel verbaasd. Hier wordt echt wel bijna aanhoudend gekoerst en snelheid gemaakt. De geleverde inspanningen krijgen een hogere graad van categorie dan de wegkoersen.
Tussenin is weeral pauze, maar onze gemotiveerde puber heeft geen tijd voor een cola met chips. Onze jonge smalle professional laat niets aan het toeval open en is echt goed uitgerust: hij heeft zelfs de rollen mee om de spieren soepel en in het ritme te houden. Aan motivatie geen gebrek dus; je moet het maar willen doen: trappen zonder vooruit te gaan.
Dit is ook een ideaal moment voor Koen om oog te hebben voor zijn supporters of is het omgekeerd. Hij poseert gewillig (?, allée van moeten van zijn pa) voor de lens. Zonder helm en bril herkennen we hem al niet zo goed meer. Is dat onze renner?, maar onze bescheiden Koen oogt mooi en is wel fotogeniek. Er moet niet gefotoshopt worden en zelfs beloont hij Patricia met een mooie glimlach.
Ook is het moment gekomen voor een Kriekmoment: met de harde kern zetten we ons aan een geïmproviseerd salon en genieten we van de zwoele avond, tot de volgende wedstrijd zich aandient.
3. Scratch
Dit blijkt dus een gewone wedstrijd te zijn over 10 ronden. Bij de start laat Koen zijn zonnebril achterwege (geen gesponsorde ?). Is dit een voorteken ? en zal hij al zijn opgepepte agressie uit het lijf fietsen? Na de start volgt hij lange tijd gezwind mee in de groep, doch na een tijdje hangt hij weer aan de rekker. Ook zijn rivaal (de nr. 3) moet lossen. Dan komt een eerste cruciaal moment. Hij beent zijn voorganger bij, maar souffleur Gert maant hem aan om de andere kop te laten doen om het gat toe te rijden. Een goed tactisch maneuver: dat is echter maar voor efkens, want dan komt Koen zijn eerste jump. Op zijn Cavendish springt hij weg vanachter dat korte rugje, neemt snelheid en slaagt erin terug bij de kopgroep te komen. Wat een koersdoorzicht; en toch wel een pakkend moment. Van zijn gezelschap liggen zijn kompanen niet wakker; de Koen is toch geen bedreiging meer voor het eindklassement. Ook bij de aspiranten beginnen ze al te tellen en speculeren.
En dan gebeurt het? Op 3 ronden van het einde ontbindt Koen zijn duivels. Hij demarreert uit het pak, neemt zelfs een mooie voorsprong. Zijn supporters worden gek; het duo (Pa en Zoon) heeft het weer mooi bedisseld. Nog 2 ronden: dat is alles geven. De fotografen kijken bibberend door hun lens (allee, de Jos toch met zijn minicamera). Koen houdt goed stand, tot de laatste ronde eraan komt. Kan Oma nu die bordjes eens niet veranderen?; want de benen beginnen te verzuren en Koen kijkt achteruit. Niet Omkijken, Koen doorgaan, vlammen, volhouden, de reclameborden worden bijna uit hun krammen geslagen ter aanmoediging. De fans gaan helemaal uit de bol. De tennissers aan de achterzijde worden uit hun concentratie gebracht.
Maar Koen laat de finishfoto over aan de anderen (hij is al genoeg in beeld geweest). En wie wint er ? Jawel: het meisje met de sterke dijen. En Koen eindigt heel verdienstelijk 6de. Zijn inspanningen zijn beloond. Hij heeft zich getoond en de ereplaats niet gestolen.
Koen, Bedankt voor dit mooie koersmoment. U heeft een harde, maar mooie hobby, U bent zeer gemotiveerd en dat stimuleert ons telkens weer om onvoorwaardelijk voor U te blijven supporteren. Doe zo voort en tot een volgende keer.
Met een flauw zomerzonnetje thuis vertrokken, in een mooie blauwe hemel en 24°C aangekomen in Mornimont.
Aangezien we lichtjes (maar gezond) jaloers aan het worden zijn op onze ploegmaats bij de A's stonden we (Eric, Jos en mezelf) redelijk gemotiveerd aan de start. Alles samen waren er 29 B's en 23 C's. Al bij al een mooi pelotonnetje voor zo'n parcours.
Met de terugkeer uit schorsing van Bruno Marchiori mochten we ons verwachten aan een aanval van bij het eerste fluitsignaal. We hadden afgesproken dat Eric mee zou proberen te gaan omdat mijn eigen diesel enkele rondjes opwarming nodig heeft alvorens op temperatuur te komen. En zo geschiedde. Echter niet voor lang; het ontsnapte drietal (in de gevangeniswereld mag je dit aantal enkele keren vermenigvuldigen) werd snel ingelopen. Het signaal voor mezelf om het eens te proberen.
En zo ging het eigenlijk de ganse wedstrijd door: de ene poging volgde de andere op, er waren renners die het verschillende keren probeerden, er waren er veel meer die geen meter kop deden en die het Zoetemelk-principe (blijven zitten en volgen) weer alle eer aan deden.
Ons ploegenspel werd enkele keren goed gespeeld, zodanig zelfs dat Eric verwijten naar het hoofd kreeg omdat hij niet wou meehelpen om het gat op een ploegmaat dicht te rijden.
Alle pogingen ten spijt leek het goeie moment aangebroken op 7 ronden van het einde. Op een uitval van Peter Hoydonckx, samen met een C-renner kon ik nog net reageren. Maar wat ik ook probeerde, die laatste 50 meter kreeg ik niet meer dicht. Na een halve ronde het onmogelijke geprobeerd te hebben, liet ik me opnieuw inlopen door het peloton. Doodjammer want Peter bleef uit de greep. Als ik maar ... (afgewacht had, niet zoveel geprobeerd had, langer van de anderen geprofiteerd had, ...) ..... daar koop je niks voor. Ik zag dus een zekere 2e plaats aan mijn neus voorbij gaan. Redelijk ontgoochelend na een koers met goeie benen.
Hop, naar de meet met een compact peloton, een groep waarin de gebruikelijke gekken aan het werk waren om de toch nog die begeerde 3 binnen te halen ..... Maar geen valpartijen deze keer.
Eric en Jos zijn toch nog ietsje (?!) sneller dan mezelf als het op sprinten aan komt, dus kon ik enkel nog proberen om hen met plezier naar een goeie plaats in de groep te piloteren. Maar het bleek niet nodig te zijn; Eric zat perfect gepositioneerd en Jos wist ook z'n weg in het peloton te vinden.
Een hele sterke laatste kilometer bracht een verdiende 4e plaats op voor Eric. Proficiat!
Jos werd uiteindelijk 13e bij de C's. Ikzelf eindigde 16e.
Was er onmiddellijk na de koers nog tevredenheid over de goeie benen, over de redelijk goeie wedstrijd dan begon het na enkele minuten door te dringen wat een mooie kans er weer verkeken was. Hoe langer het duurde, hoe meer het doordrong. Ik kon het niet meer opbrengen om nog naar de A's te kijken (waar ploegmaat Jurgen de zoveelste overwinning boekte). Maar dan zat ik al ontgoocheld en ellendig in de wagen op weg naar huis.
Uit frustratie heb ik er vanmorgen bij de training nog enkele sprintjes uitgeperst. Vanavond zal mijn geweldige kiné er z'n werk mee hebben. En als ik me morgen weer uitgerust voel, kan het zelfs zijn dat ik start op de piste in Alleur voor het Kampioenschap van Luik. Ik kom dan wel niet in aanmerking voor de titel en het kan me niet schelen wie Luiks kampioen wordt maar ze zullen me daarvoor toch voorbij moeten.
Hij die vol gramschrap en frustratie zit en volop op z'n volgende kans zit te azen, groet u,
Er een stevige training van maken, interval trainen, sprints en snelheid onderhouden; dat waren de doelstellingen waarmee we naar de piste in Elewijt trokken.
Het warme en drukkende weer op deze warmste dag van het jaar zou het er niet makkelijker op maken. Voldoende drinken in de dagen voor de wedstrijd was dus een noodzaak. En Koen was goed voorbereid.
Het omnium hield een tijdrit in over 500 m, een puntenkoers over 20 ronden (5 sprints) en een scratch over 10 ronden.
Koen deed iets meer dan 49 seconden over de 500 m met stilstaande start. Hij werd hiermee 7e van 8.
In de puntenkoers werd er vanaf de eerste sprint (elke 4e ronde wordt gesprint en krijgen de eerste 4 renners punten) doorgereden. Koen verloor hierna voeling met het peloton maar bleef het tempo onderhouden. Hierdoor kwam hij weer opnieuw in de wedstrijd en kon toch nog een concurrent (èn iemand die lek reed) achter zich laten. Nog maar eens een bewijs dat je de moed nooit moet laten zakken en gewoon blijven doorrijden. Hij werd dus 6e.
Het scratch-nummer is eigenlijk een gewone wedstrijd. Er zijn dus enkel punten te verdienen volgens je resultaat aan de aankomst. Aangezien Koen voor de eersten in het omnium geen gevaar betekende voor hun stand zou hij van de situatie kunnen profiteren. Maar dan moest hij wel het tempo aankunnen en bij de groep kunnen blijven.
Het lukte zowaar redelijk makkelijk en hij had zelfs nog energie en wilskracht over om op 2 en een halve ronde van het einde uit de groep weg te rijden. Zou het lukken? Zou hij het zolang kunnen volhouden? Zouden ze hem laten rijden?
Anderhalve ronde reed hij een 30-tal meter voor het peloton uit, alles gevend, de mond wagenwijd open. Dat was afzien.
Maar helaas, men liet niet begaan en op iets meer dan een halve ronde van de lijn werd hij voorbij gesneld. Hij probeerde nog aan te pikken maar moest al snel opnieuw gaan zitten. Een brandend gevoel in de benen, ontploffingsgevaar! We kennen dit maar al te goed .....
Natuurlijk had zijn uitval tot gevolg dat er achteraan toch nog 2 concurrenten moesten lossen. Hij werd dus opnieuw 6e.
Normaal zou hij in het eindklassement dus 6e kunnen geëindigd zijn ..... ware het niet dat er toch nog iemand was die een puntje had meegesprokkeld in de puntenkoers.
Hierdoor werd de ket 7e in de einduitslag.
Maar bovenal een hele mooie prestatie. We kunnen er met reden fier op zijn. Hij heeft nog maar eens getoond van nooit af te laten en van er 100% voor te gaan. En reken maar van yes dat het soms pijn aan de beentjes doet als je wel wil maar niet altijd kan aanklampen. Met nog een beetje hulp van de natuur kan hij echter uitgroeien tot een luis in de pels van de (betere, grotere) favorieten. Met een manier van rijden die niet altijd het gewenste resultaat zal opleveren maar die getuigt van karakter. Blijven gààn, het snot uit de neus rijden, ... kortom, Aanvallen met een grote A.
Soms mag je niet teveel nadenken. Eerst doen en dan de kijken. Zo word je renner. Later hebben we nog tijd genoeg om aan het (koers)verstand te werken.
Ook nog eens bedankt aan de supporters die er ook gisteren weer bij waren. De bevoorrechte getuigen van de eerste keer dat Koen het peloton wel degelijk op sleeptouw neemt ...... (zie bijgaande foto).
Volgende afspraak: dinsdag 11 augustus op de piste in Alleur!
Augustus kondigt zich aan als redelijk druk wanneer het op aantal koersdagenaankomt ..... Maar we hebbener bij nader inzien toch even in gesnoeid. Overdaad schaadt. Zowel voorde vader als voor de zoon.
Toch werd de maand ingezet met 2 koersen op rij, eentje voor elk.
Nog even voorrang geven aan de oudste van de twee. Met toch wel klein eitje in de broek trokken we zaterdagnaar Spurk (Bilzen). Na het débâcle van vorig weekend èn een bloedafname later (ombevestiging/reden vanfalente zoeken) was ik toch wel benieuwd of de conditie de goeie weg op ging of dat er meer aan de hand was. Naderhand heb ik de indruk dat het eerder de goeie kant op gaat. Het gevoel tijdens de eerste koershelft was nog niet je dat, eigenlijk vergelijkbaar met vorige week. Lichte paniek dus tijdens de eerste ronden.
De hoge snelheid op het vlakke parcours was hier echter niet vreemd aan; ik moet duidelijk nog aan de versnellingen wennen na ons klimwerk tijdens detrainingen in het middengebergte. De wedstrijd werd uiteindelijk afgewerkt aan meer dan 42 km/u.
Het peloton liet niet onmiddellijk begaan, het zou moeilijk worden om weg te rijden, je zou al sterk moetenzijn om er in te lukken. Een groepje van 11 renners lukte er echter in; ikzelf probeerde aan te sluiten maar strandde op 20 meter ..... Pijnlijk. Maar het kostte mij een piek in de hartslag van 198 bpm! Ergensbetekende dit een positieve impuls; ik voel me warempel 20 jaar jonger met zulke hartfrequenties.
Uiteraard vraagt dit ookom een terugval. Meer nog, later lukte het mij nog wel om zo'n inspanning te herhalen maar raar genoeg viel ik steeds terug na enkele minuten. Het kwam er dus op aan om die (eventuele) uitvallen goed uit te kiezen want van zulke pijlen heb je er per wedstrijdmaar een paar op je boog.
We reden uiteindelijk voor een 12e plaats en ik waande mijn moment gekomen op ongeveer 6 km van de finish. Misschien tè verom het te riskeren maar de benen gaven toch het bevel om te gaan. Helaas ... een paar kilometer verder was het verhaaltje voorbij. Plaats nemen in het peloton en de sprint afwachten was de enige keuze die overbleef. Resultaat: 28e op 43 deelnemers. Het kan dus alleen maar beter gaan .....
Zondag regende het oude wijven. En het bleef maar duren ..... Met het parcours van de wedstrijd voor Koen in Chaumont-Gistoux in het achterhoofd leek dit niet zo'n prettig vooruitzicht. Er moet namelijk een helling van ongeveer 100 m genomen worden op schots en scheve kasseien. Het riskeert een glibberpartij te worden.
Een smalle weg voert je lichtjes oplopend naar de voet van de helling, vanwaar je dan na een scherpe bocht enmet een klein verzetje de helling mag aanvallen. Een bijna perfecte (maar veel minder lange en ietsminder steile)kopie van de Paterberg, in het geval je deze langs links komt aangereden.
En dan denk je natuurlijk onmiddellijk aan de familie Van Hooydonck. Wie denkt aan Paterberg, meer nog aan Bosberg of gewoon aan de Ronde van Vlaanderen kan er niet omheen.
Het parcours leek dus op maat gemaakt voor de neven Van Hooydonck. De sympathieke familie was inderdaad vertegenwoordigd door Nathan (de latere winnaar) en Dante (slachtoffer van een lekke band op een slecht moment).
Een klein deelnemersveld want er startten uiteindelijk maar 12 renners.
Niet echt een parcours voor Koen, dat wisten we op voorhand. Maar hij wou absoluut deze koers rijden, er is iets in de kasseien dat hem aantrekt. Nochtans is zijn lichaamsbouw hier (nog) niet echt voor geschikt. Maar goed, aan hem de keuze, je moet trouwens van alles eens geproefd hebben, niet?
De koers verliep ook zoals verwacht; minder sterke renners moesten gaten laten vallen, de sterkeren zonderden zich snel af. En dan staken de heren Verstrepen en Van Hooydonck er nog boven uit.
Koen werd uiteraard een paar keer gedubbeld, zag af bij elke beklimming, schakelde elke ronde kleiner en kleiner en kwam elke ronde trager en trager naar boven gekropen. 't Moet pijn gedaan hebben.
Maar hij hield vol, reed uiteindelijk wel enkele kilometers minder dan de concurrentie maar eindigde toch de wedstrijd ..... als laatste.
Hopelijk komt hij ook hier weer sterker uit.
Volgende weken staan er pistewedstrijden op het programma van Koen, dan kan er weer aan de snelheid gewerkt worden.
't Heeft deugd gedaan, al leek het zoals altijd weer véél te kort. De jaarlijkse vakantieroes. We ontsnappen er niet aan. Altijd blij om te kunnen vertrekken, een vleugje sentiment omdat we na enkele weken terug moeten naar de dagelijkse sleur. Maar kom, we horen gelukkig bij de 6% van de wereldbevolking die zich een jaarlijkse vakantie kan veroorloven.
Mentaal recupereren (want we zijn geen profrenners en hebben dus nog een druk beroepsleven te voeren) en de fysieke batterijen opladen om de volgepropte koerskalender van de volgende maanden de baas te kunnen. Het is allemaal gelukt. In het kader van "alles kan en niks moet" hebben we getracht een evenwicht te vinden tussen deze twee gegevens. We hebben volop gezonde Franse lucht ingesnoven vanop een ligzetel op een schaduwrijke plaatsje (mentale en fysieke rust) en, vooral, langere nachtrust genoten dan tijdens de rest van het jaar (fysieke rust).
Maar ..... onze beste vriend op 2 wielen werd niet uit het oog verloren. Het voordeel van iets meer rust te kunnen inbouwen nà een training stelde ons in staat om de trainingsintensiteit op te voeren. De laatste week voor ons vertrek werd al een relatieve rustweek ingebouwd, daarna mochten we op een méér dan geaccidenteerd parcours voluit gaan en werken aan een conditie die ons moet toelaten om een mooi tweede deel van het seizoen te rijden.
Dus werden onze grenzen opgezocht door middel van kortere, intensievere trainingen. De hellingen werden aangevallen met hartslagen die er niet om logen, lange beklimmingen afgewerkt met als doel een hogere weerstand/uithouding op te bouwen. Kortom, een stage in een ideale trainingsomgeving. Koen deed ook een aantal beklimmingen, waaronder een colletje van 6 km constant klimwerk à 5%.
Het eindresultaat na 2 weken: fysieke vermoeidheid. Een paradox met ons uiteindelijke doel .....
Iemand met kennis van (wieler)training weet hierbij dat we nu met ongeduld wachten op het gekende fenomeen dat 'supercompensatie' heet.
Dit wil zeggen dat we door een weekje relatieve rust, waarin we trainingen afbouwen en volop recupereren van geleverde inspanning opnieuw op een fysiek hoger niveau kunnen acteren.
Klein addertje onder het gras: voor we van dit effect kunnen genieten, staat er ons nog wel een aanpassing te wachten .....
De pure koerssnelheid en competitieritme zijn we zeker al kwijt door er 3 à 4 weken uit te zijn. Maar het overbruggen van de tijd die het lichaam nodig heeft om te recupereren van de geleverde inspanningen is nog het meest delicaat. De grootste fout die we zouden kunnen maken is op ons elan doorgaan tot de uitputting erop volgt.
Dus wisten we al dat het héél moeilijk zou worden bij de herneming.
Voor mezelf stond er zaterdag een wedstrijd in Pommeroeul op het programma, Koen mocht zondag rijden in Attenrode. Toevallig allebei mooie parcours, allebei van een ander type.
In Pommeroeul werd er gereden op een biljartvlak parcours, met een redelijke wind die zowel frontaal als in de rug blies. Van bij het eerste fluitsignaal werd gereden aan een tempo waarvan ik nooit had gedacht dat we dit lang zouden kunnen volhouden. Toch wel dus .....
De insiders weten dat een razende start nooit binnen mijn mogelijkheden zal passen. Maar de benen voelden goed aan. Jammer genoeg niet voor lang.
Van in het begin stond de achterdeur wagenwijd open, de ene na de andere moest passen, een ravage zoals we die niet alle weken meemaken. Er werd constant op het lint gereden, de stoepranden opgezocht.
Zelf keek ik redelijk veel vooruit, met de stille hoop om de groep zien stil te vallen. Jammer maar helaas ... dit gebeurde niet. Mijn aandacht ging dus meer en meer naar achteren om te zien hoeveel collega's er al moesten afhaken. Meer en meer begon het door te dringen dat de benen toch niet zo geweldig waren dan ze in het begin lieten vermoeden. Jawel, het was mijn beurt. Wat begon met 1 meter werd al snel een onoverbrugbare kloof. Lang geleden dat me dit nog overkomen was. Simpelweg uit de wielen gereden. Een snelle blik op mijn computer vermeldde volgende gegevens: hartslag 195 bpm, gemiddelde snelheid 42 km/u! En we waren amper half koers. Ik moet toegeven dat mijn beslissing om zo hard mogelijk door te gaan om er nog een goeie training van te maken al snel overwoekerd werd door de gedachte dat het misschien beter zou zijn om af te stappen en opnieuw de rust van een ligzetel op te zoeken .....
Toen het peloton mij opnieuw voorbij raasde - inderdaad, u leest het goed, ik werd gedubbeld op deze ronde van 4,5 km! - kon ik toch nog aanpikken en reed de wedstrijd toch nog uit. Meer op karakter want het gevoel in de beentjes lieten niet veel aan de verbeelding over. Besluit: we wisten dat dit kon gebeuren maar ik had er niet echt rekening mee gehouden. Dit deed pijn maar de ervaring leert dat de pijn volgende week alweer voorbij kan zijn als de supercompensatie z'n werk heeft gedaan. Resultaat: 28e op 36 vertrekkers.
Eenzelfde verhaal speelde zich een dag later af in Attenrode maar met onze ket in de hoofdrol. Een mooie omloop met een helling van een goeie 500 m. Ideaal voor de sterkeren om er het verschil te maken. De eerste ronden lag het tempo laag en kon Koen zich makkelijk in het groepje houden. Toen er een snok aan werd gegeven in de 3e van 10 af te leggen ronden was het mooie liedje uit. Waar Koen een ronde eerder nog aan kop van het peloton voorbij kwam, was het nu even wachten tot we zijn rode helmpje aan de einder zagen verschijnen. Zo'n achterstand op 1 ronde tijd? Inderdaad, de geschiedenis van een dag eerder herhaalde zich.
Het was harken op de helling, afzien en nog karakter tonen om de wedstrijd af te werken. Uiteindelijk werd hij 18e van de 19 vertrekkers.
Resultaten zonder belang. We kennen de oorzaak en blijven geduldig afwachten op beterschap.
De inspanningen van de afgelopen weken zijn inderdaad in de kleren gekropen maar kunnen alleen maar een positief effect hebben. Het blijft echter wachten. Onrust om de uitslagen van dit weekend is er helemaal niet en we maken ons dus rustig op voor Spurk (Gert op zaterdag) en Chaumont-Gistoux (zware koers met een kasseihelling voor Koen op zondag).
Tot dan!
PS: let op de foto met het standbeeld voor de oorlogsslachtoffers - een grapje van de fotograaf van dienst ..... maar wel van toepassing op dat moment
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
