6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
21-01-2008
Ploegvoorstelling Olympia Tienen
Zoals de bloemetjes bij de bijtjes, de mannetjes bij de wijfjes, zo hoort bij elk team ook de jaarlijkse ploegvoorstelling. Zaterdag was de ganse ploeg van Koen (Olympia Tienen), van miniemen tot elites te gast in de sporthal van Hoegaarden. Het geheel werd gepresenteerd door Luc Verschueren (Radio 2) in aanwezigheid van de peter van de club, Michel Wuyts.
De ploeg werd voorgesteld en de renners werden één voor één op het podium geroepen. Tussendoor werden nog een paar interviews afgenomen van de bekendere namen in de groep.
De kledij is nog niet volledig klaar maar voor de traditionele groepsfoto had elke renner toch al een trui met lange mouwen. Zodra de foto's beschikbaar zijn kan je ze bekijken op deze site of op die van Olympia Tienen.
Het was erg professioneel georganiseerd, waarvoor proficiat aan Joëlle, Guido en alle mensen die er een prachtige organisatie van maakten.
Eindelijk zijn de resultaten van mijn bloedafname van 4 januari jl gekend. En die kunnen me niet echt gerust stellen. 't Is eerder ontgoocheling en een lichte demotivatie die overheerst. Tegenover de vorige afname (september 2007) blijven het dezelfde problemen die opspelen; de schildklier en het gehalte aan testosteron.
De schildklier werkt onvoldoende tot bijna niet. Hiervoor kreeg ik al medicatie met een lichte verbetering tot gevolg. Vermoedelijk zal hier de dosis aangepast moeten worden.
Wat me nog het meest zorgen baart is de testosteron-waarde. Sinds juni 2007 blijft deze opmerkelijk laag en onder het minimum. Hier is een behandeling aangewezen. Het moeten geen dosissen zijn waarmee ik bij de eerste de beste controle tegen de lamp vlieg maar een mens moet toch gezond worden, niet? Dat blijft het grote probleem bij wielrenners: waar ligt de grens tussen gezond worden/sporten en doperen? Ik kies voor het eerste.
Gelukkig kan ik terecht bij een dokter die van wanten weet en die de beste behandeling zal uitkiezen. Hopelijk kan hij snel analyseren wat er nodig is om een aanvaardbaar niveau te halen. En met aanvaardbaar bedoel ik een niveau dat mij toelaat om te koersen. Gewoon fietsen is geen enkel probleem maar om te koersen moet alles 100% goed zitten want anders zijn de gevolgen weer niet te overzien. Vorig jaar werd ik gewoon uit de wielen gereden, kon geen vuist maken en had simpelweg geen kracht. Achteraf gezien niet verwonderlijk zonder (of bijna) testo en met het cytomegalo-virus in de leden.
Maar nu ben ik blijkbaar nog geen stap verder al komt dat op de training niet altijd tot uiting. De trainingen worden meestal goed verteerd maar het bizarre is dat het heel moeilijk is om 2 intensieve trainingsdagen na mekaar te plannen. Laat staan 3 dagen. Dan las ik al snel een dag rust in want het schrikbeeld van vorig jaar zit er nog goed in. Ik ging er evenwel van uit dat de leeftijd er voor iets tussen zit maar als ik vergelijk met collega's waarmee ik af en toe eens samen train, dan moet ik toegeven dat er ook andere zaken spelen. Als het aankomt op kracht dan moet ik sneller passen. Nochtans hadden de krachttrainingen méér dan hun plaats in mijn trainingsschema's van deze winter.
Gezien deze onderlinge testjes en wetende dat trainen en koersen nog eens dag en nacht verschil zijn ..... dan moet er geen tekeningetje bij om te begrijpen dat er nog werk aan de (medische) winkel is. Het staat wel vast dat ik pas begin te koersen als ik me er helemaal klaar voor voel. En geen dag vroeger. Al kriebelt het enorm. Maar na ontvangst van deze bloedresultaten is het optimisme al fameus getemperd. Er zijn nog maar 5 à 6 weken te gaan vóór de eerste start. Het staat nu al zo goed als vast dat het clubkampioenschap van 24 februari aan mijn neus zal voorbijgaan. Hopelijk lukt het om de week erna te starten met een optimale conditie.
't Gaat snel. Half januari al en dus mag het stilaan iets intensiever. Voor mezelf gaat het redelijk vlot. Geen ziekte, geen zwakke momenten maar toch moet er af en toe al wat meer recuperatie ingebouwd worden. En daar wringt het schoentje. Na een paar intensievere dagen kan ik niet anders dan een rustdag inlassen. Ik slaap gewoon te weinig tijdens de week en dat wreekt zich na de trainingen verder in de week. Vrijdag 4 januari stond er een bloedafname op het programma. Ik wacht nog op de resultaten en ik hoop maar dat alles goed zit. Sinds een week ben ik meer dan normaal moe. Waar een aantal uren langer slapen in het weekend anders wel hielp, lijkt het nu wel of ik zelfs dan nog moe blijf. Het doet me spontaan terugdenken aan dezelfde periode van een jaar geleden. Ik maak me nog geen zorgen maar de schrik zit er wel in. Als ik nu nòg eens zo'n resultaat te horen krijg, zou ik het wel eens voor bekeken kunnen houden. Het vraagt enorm veel moeite om alle voorziene trainingen tot in de puntjes uit te voeren (zelfs méér dan vorige seizoenen) maar als er dan nog eens de morele druk bijkomt van schrik om te hervallen, wordt het wel héél zwaar. Maar kom, we zullen er ons wel door werken, zeker? Afwachten op de bloedresultaten.
Voor Koen zijn de wegtrainingen ook begonnen. Afgelopen zaterdag verliep de eerste wegtraining met Olympia onder een mooie blauwe hemel. We reden een mooi en afwisselend parcours en Koen kreeg al 2 uren en half kilometers vreten onder z'n wielen. Naarmate de kilometers vorderden, nam ook de vermoeidheid toe maar hij maakte de training zonder problemen vol. Goeie uithouding, onze ket. Meer nog, de dag nadien had hij blijkbaar ook goeie benen en dus maakten we nog een tochtje van anderhalf uur. Voor hem kon het weekend dus niet beter qua training. Gezien de weersvoorspellingen zal er deze week indoortraining gepland moeten worden. Op dinsdag is er de zaaltraining met de ploeg, woensdag en/of donderdag volgt een korte training op de rollen en in het weekend zullen we nog eens de mtb van de haak halen en een wegtraining uitvoeren. Zaterdagnamiddag krijgt Koen de nieuwe uitrusting voor 2008 tijdens de ploegvoorstelling van Olympia Tienen. Hou de kranten van volgende week dus maar in het oog.
Beste wensen voor 2008 aan al onze supporters en bezoekers van deze site! Voor iedereen een goede gezondheid gewenst en hopelijk komen al jullie wensen en dromen uit tijdens de volgende 366 dagen.
Ook dit jaar zullen we proberen om jullie op de hoogte te houden van het reilen en zeilen in de carrière van vader en zoon. Allebei een jaartje ouder, (nog) wijzer en ..... sterker. Hopelijk kunnen we dit omzetten in mooie resultaten.
Op resultaten in wedstrijden is het nog wat wachten. Maar de trainingen beginnen toch al vruchten af te werpen. Er is vooruitgang merkbaar; Zowel bij vaders als bij zoon. Het zoontje doet zijn best, volgt de trainingssessies in zaal en op mountain bike met de ploeg en op oudejaarsdag werden de eerste kilometers op de weg afgelegd. Een familie-uitstap van vader en zoon op eindejaar ..... Allemaal zonder problemen verlopen. Zelfs op nieuwjaarsdag stond een training op het programma. Een rustige rit met een eerste kennismaking met de Chartreuzenberg in Holsbeek. Dit jaar zullen we zeker enkele keren door een nieuwe omgeving rijden, andere paden verkennen. De trainingen mogen weer wat langer worden en verandering van spijs doet eten. Papa kent de streek al jaren en verloren rijden zal moeilijk zijn.
Diezelfde papa heeft ook al van andere vergezichten genoten. Een eerste groepstraining met de ploegmaats had onlangs plaats in de omgeving van Riemst-Lanaken-Bilzen. De wegen lagen toen op verschillende plaatsen gevaarlijk glad maar ongelukken werden gelukkig vermeden. Andere trainingen werden afgelegd langs het vertrouwde parcours richting Hageland of op de weg van en naar het werk. Een eerste dipje, te wijten aan opgebouwde vermoeidheid ligt achter de rug. Hiervan kon ik optimaal recupereren en opnieuw opbouwen naar een volgende fase. Enkele dagen vakantie tijdens de eindejaarsperiode helpen om het slaapgemiddelde op te krikken en laten ook toe om met daglicht te trainen. Toch een ander gevoel dan met lichtjes aan een tocht door het donker te beginnen.
Vrijdag staat ook een eerste bezoek aan de sportdokter gepland. Een bloedonderzoek zal ons iets wijzer maken over eventuele tekorten. Het algemene gevoel is ok maar soms ontbreekt het ook wat aan energie en vitaliteit. Zal misschien ook wel met de periode van het jaar te maken hebben. Weinig zon en veel grijze dagen. In 2008 staat er ook geen stage in het buitenland (en de zon!) op het programma. Dit zal ik proberen te compenseren met een paar dagen van intensieve training in de Ardennen. Voor zover het weer het toelaat, tenminste ..... Maar dat is voor later.
Ik merk het toch al, de motivatie is er om er een geslaagd seizoen van te maken. Het is al uitkijken naar de eerste wedstrijden. Dat zal weer een aanpassing worden na (bijna) een jaar zonder competitie. Eerst nog aan de conditie werken en gezond blijven. En dan ..... let the beast go!
En daarna is het de beurt aan de ket. Hopelijk zit er dit jaar groei in. Zowel fysiek als mentaal, en dan volgen de resultaten vanzelf.
Koud, koud, koud buiten. Maar wel droog. En dan kunnen we toch al buiten komen. Na enkele natte weken is het eindelijk prettiger weer geworden om de trainingen in af te werken. Geen rollen meer nodig, we kunnen de straat op. Hopelijk blijft het zo een tijdje. Op dit ogenblik wordt de planning tamelijk strikt gevolg, ze wordt niet in de war gestuurd door onverwachte hindernissen zoals ziekte of valpartij. Nochtans is de eerste val al achter de rug, 't was al een hele tijd geleden maar tijdens het mountainbiken is het toch eens misgelopen. Gelukkig gebeurde het al bij het begin van een afdaling. Te hard aan de voorrem getrokken en dapper over de kop gegaan ..... zonder erg. En op een zachte bosgrond vallen is toch een aangenamer (!?) gevoel dan doorschuiven over hobbelige en korrelige asfalt. Vorige week werd een relatieve rustweek ingelast. Daar was mijn oude(re) lichaam wel aan toe. De vermoeidheid begon z'n tol te eisen, de trainingen verliepen niet zo vlot meer, de ochtendpols vertoonde ongekende hoogten. Een beetje recupereren was aangewezen. Vanaf deze week zit het spel weer op de wagen. Deze week wordt er van maandag t/m donderdag de pees op gelegd, vrijdag rustdag om tijdens het weekend weer enkele lange en intensievere trainingen af te werken. De enkele vrije dagen bieden de gelegenheid om tijdens de dag te trainen ipv 's avonds. Toch iets aangenamer en vooral veiliger om in daglicht te rijden. Je ziet het, we zitten niet stil. Constant een oogje op het trainingsschema, oppassen om de nodige rust in te bouwen en tijdens de trainingen voluit gaan. De voorbereiding in volle gang!
Koen houdt het momenteel bij de circuittraining (turnen en lopen) met zijn ploeg en een mtb-training op zaterdag. Soms ook een extra ritje op zondag. Vanaf de kerstvakantie zal hij ook enkele keren op de rollen beginnen rijden om zijn basisuithouding te vergroten. Maar dat doet hij echt niet graag ..... In zijn fysieke ontwikkeling zit ondertussen ook niet veel vooruitgang. Zijn koersschoenen van 2 seizoenen geleden passen nog altijd (!). Wel goedkoop. Z'n groeihormonen hebben nog steeds hun opwachting niet gemaakt. Ook weer goedkoop want andere kleding heeft hij nog niet direct nodig. We blijven het nog altijd doen met koers- en andere kleding van enkele jaren geleden. Hopelijk komt er toch nog wat beweging op dat gebied, liefst zo snel mogelijk. Misschien als we héél hard wensen met Nieuwjaar??
Om de motivatie nog maar eens een ruk naar omhoog te geven, toch maar eens gaan kijken of er toevallig al een nieuwe kalender 2008 online was. En inderdaad! De eerste koersen zijn gekend, de eerste data bekend. Nu, veel verschil met voorgaande jaren is er niet maar het is toch zoals met een vakantie. De dag dat geweten is wanneer vertrokken wordt, geeft altijd een paar kriebels in de buik.
Voor mezelf het normale menu met korte verplaatsingen tijdens de eerste weekends. Op 2 maart naar Geer, daarna volgt Lens-St-Remy en verder een eerste trip naar het verder gelegen Rencheux. Buiten eventuele wijzigingen ligt dit zo goed als vast.
Koen zal waarschijnlijk ook z'n eerste koersen rijden in de nabije omgeving van Leuven. Tussen de wedstrijden in Geetbets (4 mei) en Hoegaarden (18 mei) ligt zelfs een bijna thuiswedstrijd geprogrammeerd in Leefdaal, een gekend gedeelte van ons trainingsparcours. Hopelijk kan hij dan weer op een groot aantal supporters rekenen. Hij zal alle hulp, in eender welke vorm dan ook goed kunnen gebruiken. Koen zal deze wedstrijden rijden op voorwaarde uiteraard dat zich hier geen koersen van een paar klassementen tussen wringen. Zoals afgesproken, zal hij met zekerheid de koersen rijden die deel uit maken van het regelmatigheidscriterium Hageland en Haspengouw en een challenge op de piste.
Buiten een figuratie voor een reclamespot voor een Nederlands ministerie (op de Koppenberg) gedurende 2 dagen is er niet veel te melden. Het kopje zit goed en aan de conditie wordt hard gewerkt a rato van 5 à 6 dagen per week. Niet altijd aan hoge intensiteit maar vooral mikken op een brede basis.
Voor Koen starten dit weekend ook weer de mountainbiketrainingen met de aspiranten van Olympia Tienen. Na een week van lichte ziekte kijkt hij weer uit naar deze bostrainingen. We rijden met de fiets naar de plaats van vertrek (Bierbeek) en achteraf terug naar huis. Goed voor iets meer dan 2 uren training. Hopelijk wordt het weer niet al te guur. Rijden in kou en regen, zelfs op de mtb is niet al te aangenaam. Maar wel goed voor de karaktervorming!
Een beetje administratie hoort erbij. Alles moet op tijd aangevraagd worden, documenten binnen de termijnen ingevuld en opgestuurd, schema's en planningen maken, ..... Zo liggen al een paar afspraken voor opvolgingsbezoeken aan de dokter vast (geen risico's meer nemen voor overtraining, bloedonderzoeken op z'n tijd om eventueel snel te kunnen ingrijpen), binnenkort volgen nog lactaattesten voor mezelf en positionering op de fiets voor Koen.
Een eerste bezoek aan de dokter voor het invullen van de vergunningsaanvraag resulteerde in een paar lichtpunten maar ook weer een kleine ontgoocheling.
Voor mezelf kan ik kort zijn, een echo van het hart toonde aan dat rond het hart geen water gevormd werd. Blijkbaar kon dit ook een gevolg zijn van problemen aan de schildklier. Maar hier kon Dr Vermylen mij dus wel geruststellen. Een lactaattest bij Karel van Endocard is voorzien voor februari. Oorspronkelijk was het gewoon de bedoeling om verder te werken op de gegevens van mijn laatste test (oktober 2006) maar door de gezondheidsproblemen van vorig seizoen zou het meer aangewezen zijn om een nieuwe lactaattest af te leggen. Deze mening kan ik wel bijtreden, in het verleden was het de gewoonte om dit jaarlijks minstens 1 keer te doen. Het geeft een indicatie van het huidige conditieniveau en geeft aanleiding om eventueel bij te sturen in de trainingen. Het vraagt wel telkens een (kleine) investering maar ik ben ervan overtuigd dat dit toch héél nuttig is. En uiteraard is (hoe klein ook) sponsoring altijd welkom .....! Het leven van een wielrenner is niet bepaald goedkoop. Laat staan, de omkadering van 2 renners!
Voor Koen liggen de kaarten anders. Een voorlopige conclusie is gewoon dat Koen laat-matuur is. Je ziet het in z'n lichaamsbouw, z'n ontwikkeling, z'n krachtsontwikkeling, ..... Vergeleken met zijn tweelingzus (!) staat hij enkele lichtjaren achter. En uiteraard laat dit zich voelen bij de uitoefening van zijn geliefde hobby. De kleine test die hij deed op de ergometer bij de dokter liet niet veel beterschap uitschijnen. Koen's lichaam staat nog niet direct op het punt om te ontploffen. Moeder Natuur doet het echt aan een gezapig tempo. De conditie van Koen blijkt wel een stap vooruit gezet te hebben tegenover één jaar geleden maar spieren en pezen volgen niet echt. Een echte vooruitgang op gebied van kracht en algemene ontwikkeling is er niet. En nu komt het: deze valt ook niet voor onmiddellijk te verwachten .....! Hier knijpt het schoentje dus geweldig. Letterlijk niet want Koen zal nog een bijkomend seizoen kunnen doen met dezelfde schoenen(maat) ..... Maar wat moeten we hier nu mee? Het antwoord hierop is ook duidelijk: niet panikeren, niks proberen te overhaasten en vooral geduldig afwachten. Het zal er dus op aankomen de motivatie niet te verliezen en blijven voort te bouwen aan een goeie basis. Echte goeie resultaten en een merkbare verbetering in de uitslagen zal dus nog niet voor 2008 zijn. Zoals ook niet de bedoeling was, maken we hier dus nog steeds geen prioriteit van. Maar het zou toch veel leuker zijn dat ...... enfin, met als en dan komen we geen stap verder. Rustig verder werken is de boodschap, geen stress en geen plaats laten voor grote ontgoocheling. En met dezelfde steun en aanmoedigingen als in 2007 moet dit gewoon lukken.
Half november, de eerste koude, korte dagen en snel donker, nattigheid in de lucht, kriebels in de benen ..... Dàt betekent traditioneel het begin van de wintertrainingen, de aanloop naar een nieuw seizoen. De meeste mensen denken stilaan aan de feestdagen, aan de voorbereiding van de komende feesten.
Wij, wielrenners (en uiteraard ook de atleten uit andere zomersporten als triatlon, nietwaar Karel ....) denken dan spontaan aan voorbereidingen die ons iets meer zouden moeten liggen. Want, zeg nu zelf, enkele weken uit de strakke planning van trainen, eten en rusten kan geweldig deugd doen maar eens de eerste sensaties van het goede (en soms Bourgondische) leven achter de rug zijn, begint het weer onvermijdelijk te kriebelen. We beginnen kregelig te lopen, hebben last van kleine kwaaltjes, ons lichaam vraagt naar enkele prikkels (neen, geen bier-, wijn- of chipsprikkels meer) en meer van die lastige dingetjes. Dus, wat doen we? We doen wat ons lichaam vraagt: actie! Een beetje lopen, sleuren met gewichten bij het fitnessen, af en toe eens gaan zwemmen, de mountainbike van stal halen en starten maar!
Toch ook nog een beetje genieten maar de gedachten gaan al uit naar 2008. De planning ligt klaar, het trainingsschema is uitgetekend en de eerste afspraken staan al op de kalender. Met de idee aan komende (hopelijk) mooie momenten in het achterhoofd is het niet moeilijk om het luie nietsdoen achter ons te laten.
Voor de eerste keer lopen de voorbereidingen voor Koen en mezelf redelijk gelijklopend. Dat wil zeggen dat we weer vele uren samen zullen doorbrengen. Zo zijn we al enkele weken de bossen onveilig aan het maken met de mountainbike. Het moet gezegd, Koen heeft me al een paar keer verbaasd. Uiteraard werken we helemaal niet op kracht maar qua uithouding loopt het al lekker. Volhouden zit er bij hem ingebakken en ik heb het gevoel dat hij over een tamelijk grote motor beschikt. Als we daar later nog een hoop pk's aan kunnen toevoegen, ziet de toekomst er mooi uit. Aan uitslagen denken we nog niet; graag fietsen, veel bijleren en zich amuseren moeten voor Koen nog altijd het belangrijkste uitgangspunt vormen. Vanaf vandaag beginnen ook de zaaltrainingen met de jongens en meisjes van Olympia Tienen. Lopen, coördinatie-oefeningen, sport en spel vormen daar de belangrijkste elementen. Qua planning naar volgend seizoen toe zullen we ook andere accenten leggen dan het voorbije jaar. In 2007 heeft Koen met uitzondering van 3 of 4 weekends, aan alle wedstrijden deel genomen. Dat was niet helemaal zo voorzien maar de mogelijkheid was er (ikzelf lag bijna een gans seizoen in de prullenmand ...) en dan is het moeilijk om het beestje binnen te houden. In 2008 zou Koen graag deelnemen aan wedstrijden die tellen voor enkele klassementen. Onder andere de 'Challenge FCWB' op de piste en het 'Criterium Hageland en Haspengouw'. Het seizoen begint rond half april met de eerste wedstrijd op piste en een eerste gedeelte zal duren tot einde mei. Daarna volgen de schoolexamens en de tweede seizoenshelft van juli tot begin oktober.
Koen's planning geeft mezelf de mogelijkheid om me volledig toe te spitsen op een vroege start (einde februari tot einde april) om dan een beetje relatieve rust in te bouwen tijdens de maand mei (weer voorrang aan Koen) en toe te werken naar een drukke periode vanaf juli met waarschijnlijk een heel aantal volgeboekte weekends. Weekends van 2 verplaatsingen (Koen èn Gert) zullen geen uitzondering zijn .....
Je ziet het, onze plannen beginnen vorm te krijgen en op de motivatie zit nog geen sleet. Hopelijk blijven we verstoken van tegenslagen allerhande en mogen we blijven hopen op een geweldig seizoen 2008.
Eerlijk gezegd, we keken er wel naar uit. Het was al voelbaar sinds vorige zondag. Hoe dichterbij het kwam, hoe sneller het kwam, hoe liever. Voor een goed begrip, ik heb het hier over de laatste koers van het seizoen ..... De goesting was er net iets minder, de motivatie botte wat af, ... aan kleine dingetjes konden we merken dat het voor Koen tijd was voor een laatste uitspatting.
Wij dus zondag, nog maar eens met een mooie najaarszon in de lucht, op weg richting Corswarem. Mooi parcours, lichtjes op en af. Alle ingrediënten waren aanwezig voor een mooie afsluiter.
26 dapperen stonden aan de start. Met de ervaring van vorige week in Kumtich in het achterhoofd nestelde Koen zich onmiddellijk in het midden van de groep. Het was eindelijk tot hem doorgedrongen waar de beste plaatsen in het peloton te vinden waren. Leuk om te zien. Mooi meegenomen ook dat het niet Koen was die de eerste gaten van de eerste afvallers moest dicht rijden. Hij leek dus op de goeie weg om een schitterende uitslag te rijden.
Na 4 van de 7 af te leggen ronden werd het echter toch ietsje te zwaar om de groep te volgen. Het peloton brak in 2 en Koen belandde in de 2e groep. Maar ook daar werd het moeilijk en opeens was de veer gebroken. Zijn groepje viel verder uit elkaar en verbrokkelde volledig. De fut was eruit en de laatste kilometers van het seizoen waren er een beetje teveel aan.
Koen sloot de koers af als 20e van de 26. Eigenlijk een weerspiegeling van het ganse seizoen, deze plaats is zo'n beetje zijn plaats geweest in het peloton. Geen topper, geen uitschieter maar zeker en vast ook geen achterblijver. Koen heeft getoond dat hij kan volhouden en doorbijten. Dàt, samen met het plezier dat hij altijd gevonden heeft in het fietsen is en blijft het allerbelangrijkste. Mede door de fysieke problemen van papa waardoor deze (bijna) niet kon koersen in 2007 maken dat Koen zo goed als elke week gekoerst heeft. De weken dat we niet koersten, hebben we samen de wegen onveilig gemaakt in Frankrijk. En beweren dat dat licht verteerbare kilometers waren, is de waarheid enorm geweld aandoen.
Elke week koersen en trainen, zowaar niet makkelijk voor een jonge kerel van zijn fysiek kaliber, nog eens geen 12 jaar. Waar voor vele anderen de lat om zelfs nog maar gewoon te sporten en te bewegen véél te hoog ligt, heeft Koen getoond dat hij er heel wat voor over heeft om zijn droom te bereiken; een goeie renner worden en af en toe een graantje, een kruimeltje dat de grote beren hebben laten vallen, meepikken. Liefst in de vorm van een mooie plaats in de uitslagen van volgende jaren.
Kerel, een dikke proficiat voor je inspanningen en voor je gelijkmatige seizoen 2007. Geweldig wat jij ervoor over hebt om halsstarrig je droom na te jagen. We werken er samen verder aan tijdens deze winter en volgend seizoen.
Het begint zwaar te worden voor de ket. De motivatie is er nog wel maar aan details kan ik merken dat ook die serieus begint af te botten: liever binnen blijven en een half uurtje op de rollen in plaats van een uur in de miezerige regen, in koers wil het hoofd nog wel maar de benen sputteren tegen, ..... Het einde van het seizoen komt dichterbij en valt geen week te laat. We hadden voorzien om ook het weekend van 13-14 oktober bij te nemen maar daar zijn we vanaf gestapt; 't is mooi geweest en 2007 heeft lang genoeg geduurd. Volgende week nog een mooie koers; nog 1 keer opladen en dan: bàsta. Maar vorige zondag was er nog Kumtich, een inrichting van Koen's team Olympia Tienen. Het moet gezegd: dit was een prachtige omloop voor aspiranten misschien wel de schoonste van het ganse jaar. Brede wegen, goed asfalt, licht bergaf en een lichtlopende helling met een stukje vals plat naar de aankomst toe. Rondjes van bijna 2 km, ideaal voor renners en zeker ook voor het publiek. Met 4 waren ze, de aspiranten 12 jaar van Olympia Tienen. En zoals op training hingen ze al voor de start achteraan het peloton te babbelen en te zeveren. Jammer genoeg was het niet om mekaar op te peppen. Ze vonden het tof om samen enkele ronden achteraan het slabbakende peloton te hangen. De kerels vonden zelfs nog tijd om bij te praten tijdens de koers! Met alle gevolgen vandien ... Hoe dikwijls heb ik onze Coppi al ingepeperd dat hij van een traag rijdend peloton moet profiteren om vooraan plaats te nemen en zich op de helling laten mee te drijven en boven opnieuw z'n karretje aan te haken? Neen, dan was het leuker om de tijdelijke stilte voor de storm op te vullen met gepalaver over koetjes en kalfjes. Wacht tot de meisjes hun opwachting maken in hun leven, dan is er nòg meer te bespreken. Hopelijk gebeurt dat dan nà de koers en niet tijdens. Bij de eerste de beste versnelling van de sterkere jongens (bijna de gehele top 5 van het Belgisch kampioenschap was weer present) vielen de eerste slachtoffers. Hierbij een mooie afvaardiging van het plaatselijke comité van Olympia. Gelukkig viel het een ronde later opnieuw stil en zagen onze helden kans om opnieuw aan te sluiten. Niet voor lang echter. De volgende keer was het goed prijs. Een eerste groep van 10 jongens, gevolgd door een achtervolgend pelotonnetje van 10 werd gevormd. Hierbij welgeteld 1 Olympiaan. En dan nog niet de (in onze ogen) juiste. Inderdaad, Koen en kompanen konden aan een hopeloze achtervolging beginnen. Ondertussen was het vloeken mij al vergaan, 't werd eerder berusting. Maar kom, iedereen moet leren en wellicht krijgt elke renner wel eens het deksel op de neus na niet opgelet te hebben tijdens de koers. Koen lukte er nog wel in om een mooie remonte te maken tijdens de laatste 2 km en komaf te maken met een paar concurrenten. Hij eindigde op een lichtelijk teleurstellende 20e plaats van 23 vertrekkers. Ik moet toegeven dat de papa er iets meer van verwacht had. Volgens mij moet het mogelijk geweest zijn om minstens met de 2e groep van 10 mee te zijn. Dat heeft hij in vroegere koersen al bewezen. Of was het vaderlijke overschatting. Ik hoop het niet. Ik denk eerder dat het 'eindeseizoensmoeheid' was. Voor de laatste inspanning van dit seizoen gaan we proberen om zondag nog eens alle zeilen bij te zetten. Maandag en woensdag zat Koen een half uurtje op de rollen, donderdag is het de wekelijkse training in Goetsenhoven en (misschien) vrijdag maar zeker zaterdag profiteren we nog van de aangename temperaturen om lichtjes los te rijden om er zondag in Corswarem de laatste keer te staan. Hopelijk vindt Koen nog ergens een vaatje energie. 't Zal nodig zijn om nog eens extra te tanken na een lang seizoen.
Geen problemen met recuperatie meer, geen zere benen, geen moe gevoel, ..... een geweldig gevoel. Het was al een tijdje opnieuw in orde maar iedereen met een beetje ervaring kan het bevestigen: trainen is niet hetzelfde als wedstrijden rijden. Niemand wist het en ik wou het ook niet aan de grote klok hangen, gewoon rustig voorbereiden en starten. Na 5 maanden zonder competitie was de goesting enorm groot om vóór de winter nog eens het gevoel hebben van wat het is, deel uit te maken van een peloton. Koersen dus. En 't was meteen ook de laatste als ..... A-renner.
Druk was er helemaal niet en ongelooflijk genoeg had ik zelfs geen greintje zenuwachtigheid. Wat een verschil met vorige koersen; 't lijkt wel een vorig leven! Dan speelt het al van 2 dagen tevoren op: zenuwen en lastig worden. Natuurlijk zal het zo niet blijven want verstoken blijven van competitie tijdens zo'n lange periode brengt een gretigheid teweeg die je je niet kunt voorstellen. Het volgende seizoen kan niet snel genoeg beginnen. We zijn ondertussen woensdag en ik heb nog 2 dagen op de fiets getraind en een looptraining ingelast. Ik pas wel op voor overdrijven en heb me voorgenomen om genoeg rust en recuperatie in te bouwen. De wintervoorbereiding ligt al vast in m'n hoofd, blijft alleen nog dit schema aan het papier toe te vertrouwen. Kortom, het lichaam reageert hoe het moet en in het kopke zit het snor. Als we nu nog gezond mogen blijven, staan we voor een nieuw begin .....
Ik wil ook van deze gelegenheid profiteren om de ploegmaats te bedanken die af en toe een opbeurend woordje deden terwijl ze wisten dat het moeilijk was om niet te mogen/kunnen rijden. Bedankt ook aan degenen die een leuke opmerking hadden bij het weerzien in Marchin, voor het mailtje of telefoontje achteraf. Ik mag wel van geluk spreken om van zo'n ploeg deel te mogen uitmaken. Hopelijk kan ik volgend seizoen iets voor jullie terug doen. En uiteraard ook een dikke 'dankuwel' voor al degenen die een tof berichtje lieten op de site. Zowel voor Koen als voor de oudste van de twee.
Ach ja, de wedstrijd in Marchin. Kort samengevat: de snelheid lag van bij het begin te hoog, dat was ik niet meer gewoon. En met mijn fabuleuze startproblemen (dat is inderdaad nog niet opgelost ... 't zal voor eeuwig dieselen blijven) zorgde dat ervoor dat het veel te snel ging voor mij bij het peloton van zowel de A's als de B's. Aan de conditie is dus nog veel werk. Maar eens de kaap van de 20 à 25 km bereikt, begon het wonderwel weer te lopen en zoals vanouds begon toen pas de wedstrijd voor mij. Ik slaagde er zelfs in om de koers uit te rijden! Weliswaar op 1 ronde want een groepje van een man of 15 (met ploeggenoten Filip en Peter) dubbelde mij toch nog. Niet getreurd, deze koers heeft me toch genoeg moral gegeven om er weer een goeie winter van te maken en er van bij de hervatting, begin maart, stevig in te vliegen.
Zo leek het wel ... Als er iemand was die een mooie ode bracht aan 'de geweldige hit' van de Vlaamse bard Luc Steeno, dan was het Koen wel. Maar het was wel een genietbaar stuk dat hij opvoerde.
We maakten zondag de verre verplaatsing naar Frasnes-lez-Anvaing (Saint-Sauveur). Prachtig weer, ideaal koersweer eigenlijk, zowel voor publiek als renners. Er stond wel een wind die heel goed voelbaar was op de open vlaktes door de velden. Een omloop van 2,5 km zonder hellingen. Maar de wind maakte het zwaar genoeg. Bij de verkenning hadden we dus ook doorgenomen waar het moeilijk zou worden. Maar we wisten ook dat we er mochten op rekenen dat de koers op bepaalde plaatsen zou stilvallen. En dat was gelukkig ook het geval. De eerste van 7 af te leggen rondes deden de renners tegen een gezapig tempo, de ideale opwarming om het dieseltje van Koen in gang te trekken. Toen begon het grote werk .....
In het pelotonnetje van 10 renners (waaronder 2 meisjes) begonnen er enkelen als een razende te rijden en de ene demarrage na de andere volgde. Teveel voor een paar renners en ook Koen, deze opeenvolging van spurtjes. Er viel dus een breuk en Koen bleef een tijdje op een paar honderd meter van de rest hangen. Hij wist ook dat er kans was dat het toch nog stilviel en gaf het dus niet op. Rijen, rijen, rijen, stoempen, stoempen, stoempen ..... En het lukte nog ook! Niet één keer, geen 2 keer en ook geen 3 keer maar ... 4 keer nog wel. Het bleef werken, aan de rekker hangen, erbij komen, proberen te recupereren maar geen tijd krijgen ... Degenen, zoals o.a. de papa die dit spelletje kennen weten wat dat betekent: je moet sterk (ook in het hoofd) zijn om dit vol te houden. Met het risico dat het hele vat leeg is als de sprint eraan komt.
Het draaide uit op een groepsspurt waarbij Koen eindigde op de 7e plaats van 8 jongens. Maar hij mag terugkijken op een hele verdienstelijke koers. Hij heeft eruit gehaald wat er in zat. Op meer mogen we momenteel niet hopen; ongeveer hetzelfde verhaal als de vorige weken.
We trekken er ons niet teveel van aan en blijven er 100% voor gaan. Geen gezeur, geen al te grote teleurstellingen na op het eerste zicht tegenvallende resultaten maar ons optrekken aan de manier waarop gekoerst werd. En op dat gebied heeft Koen zich helemaal niets te verwijten. Gewoon nog 3 weken volhouden en we mogen terugkijken op een seizoen waar we weer heel wat van opgestoken hebben.
Volgende week staat een koers in Kumtich op het programma. Geen verre verplaatsing en daarenboven een inrichting van Koen's ploeg Olympia Tienen. Iedereen welkom vanaf 14 uur!
Na wikken en wegen hebben we toch beslist om niet naar de wedstrijd in Landen te gaan maar voor Opprebais te kiezen. Geen slechte keuze. Het parcours is er zeker even zwaar maar iets minder bochtig dan Landen. Een korte omloop, amper 1,3 km met een slepende helling die de rennertjes 12 keer mochten beklimmen. Niet echt steil maar zwaar en lang genoeg om direct het kaf van het koren te scheiden.
Het koersverloop kwam ongeveer overeen met dit van de vorige weken. De snellere en sterkere jongens reden van bij de 2e ronde weg en ook bij deze groep werd even later een schifting doorgevoerd. Met 9 vertrekkers was de spoeling al dun, na een kwartier lagen de posities dus al redelijk vast : een kopgroep van 5, kort op de hielen gereden door 2 renners 'aan de rekker'. Achter deze 2 pelotonnetjes leverde Koen een gevecht met zichzelf en een concurrent.
Papa had de mooiste plaats gekozen om de belevenissen van kleine Coppi op de fiets te volgen ; 100 m na de bocht onderaan de helling. En elke ronde kreeg ik hetzelfde scenario voorgeschoteld. Koen die telkens een versnelling plaatst om zijn collega af te schudden. Het heeft wel een aantal rondes geduurd maar ... de volhouder wint. Na 8 ronden was het gaatje uiteindelijk geslagen, de volgende ronden werd de voorsprong elke keer iets groter en bleef uiteindelijk behouden. 't Was mooi om zien hoe hij elke ronde het onderste uit de kan haalde en probeerde om de inspanning zo lang mogelijk op de oplopende strook vol te houden.
Een gevecht op zijn niveau want jammer genoeg kan hij het nog niet aan om met de grote groep mee te gaan. Zeker op een iets zwaardere omloop is het verschil duidelijk te zien. Maar het siert hem dat hij elke week weer wil vechten tegen die sterkere jongens en zèlf ervoor kiest om koersen te rijden waar iets of wat helling in voorkomt. Ik heb wel de indruk dat een aantal jongens tijdens de zomervakantie merkelijk sterker geworden zijn. Koen zeker en vast ook maar wel in mindere mate. Geen paniek, ook dat laatste verschil zullen we uiteindelijk wel kunnen wegwerken. Het zal nog wel wat duren en ook niet meer voor dit jaar zijn maar het volgt wel. Koen werd uiteindelijk 8e en voorlaatste maar zal de geleverde inspanningen wel voelen tot dinsdag .....
Er staan nog 4 koersen op de kalender. Te beginnen met een verre verplaatsing naar Frasnes-lez-Anvaing (Saint-Sauveur), volgende zondag. We verwachten dus iets minder supporters dan in Opprebais. Maar we houden er wel aan om iedereen die er zondag bij was te bedanken voor de aanmoedigingen : peter Dirk die de verplaatsing maakte met meter en Jos (deze week geen rommelmarkt dus allen naar de koers ...) en de tante en nonkel van mama Tamara, die we nog veel sterkte wensen in de revalidatie.
Uiteraard houden we ook rekening met de goeie raad van de mama en papa van Gert-Jan Decoster. Hij is ondertussen al aan z'n 7e (of is het 8e) overwinning van het seizoen toe. Proficiat!
Emptinne, gelegen in het glooiende landschap van de Naamse Ardennen, op het boogscheut van het bekendere Ciney. De organisatoren hadden een mooie omloop uitgetekend met een helling van +/- 800 m lengte aan +/- 6%, een stukje door de velden en een snelle, rechte afdaling. Zo'n helling is uiteraard op het lijf geschreven van de sterkere renners uit de lichting. Dus stonden er weer enkele kleppers aan de start (o.a. de Belgische kampioen, die er een demonstratie van maakte). Niet getreurd, we wisten het op voorhand en resultaten zijn nog enkele tijd van geen enkel belang. Koen verkiest zèlf zulke omlopen boven de vlakkere koersen. Onze bedoeling is en blijft om sterker te worden, ervaring op te doen en af en toe hopen we op een uitschieter.
Ondanks een beginnende verkoudheid had onze ket een goed gevoel na een bijna volledige week van recuperatietrainingen, hij was dus niet bang van deze zware wedstrijd. Bij de opwarming hebben we goed doorgenomen hoe er geschakeld moest worden en uitgekeken waar er eventueel tijd was voor recuperatie. De voorbereiding zat dus goed, de temperatuur fris maar ideaal om te koersen (16°C).
Het was duidelijk dat het niet lang zou duren alvorens het peloton van 15 renners (+ 2 meisjes) uit elkaar zou vallen. Alles zou gebeuren tijdens de 4 beklimmingen. Na een, al bij al rustige verkenningsronde kwam het ganse peloton samen aan de voet van de klim voor de 2e ronde. Eens boven gekomen viel het eerste kloofje en onze kleine Coppi was bij de eerste slachtoffers. Heel logisch op dit parcours en met zijn gestel en dus ook helemaal geen schande. Hij zou trouwens niet de enige afvaller blijken. Ook bij anderen leek het wel of ze hadden een goeie scheut van de plaatselijke Tripel-streekbier in hun drinkbus gegooid ..... Enfin, hij was weer klaar voor weer eens een eenzame achtervolging.
De verschillen in het verbrokkelde peloton waren uiteindelijk niet zo groot. Het verschil tussen de meerderheid van de groep en Koen echter, leert ons dat het nog wat wachten is op het moment dat de krachten zo ontwikkeld zijn dat hij op zo'n parcours z'n mannetje echt kan staan. Maar we hebben geleerd om geduld te hebben en de moed erin te houden, ook al krijgen we wel elke week een pak(je) slaag en blijft het afzien. Elke keer weer.
Koen heeft voor mij en voor iedereen die hem een warm hart toedraagt nog maar eens bewezen dat hij een volhoudertje is en dat hij de wil heeft om verder te werken en te trainen zoals het hoort. Alleen zo kunnen we proberen om er te komen. Hij doet echt zijn uiterste best. En dat toont het uiteindelijke resultaat ook wel. Koen werd 12e op 15 deelnemers.
Volgende week is er een korte verplaatsing gepland naar Opprebais (bij Incourt) voor weer een koers mèt helling. We krijgen er maar niet genoeg van .....
Het was te verwachten, het zat er een beetje aan te komen. Er waren al tekenen van vermoeidheid die maar niet weg te werken waren door het losrijden van vrijdag en zaterdag. De opwarming verliep nog goed maar al tijdens de eerste ronde werd het duidelijk: vandaag wordt het niks. De benen willen niet mee, ze zijn niet pijn te doen en niet te forceren. Het logisch gevolg van een paar zware trainingsweken. De ontgoocheling was groot na al dat werk. Maar geduld is en blijft een schone zaak. En leg maar eens uit aan zo'n jonge kerel wat supercompensatie betekent .....
We hebben bewust een paar zwaardere trainingen ingelast tijdens de laatste 2 weken van de zomervakantie. Door ook voluit te blijven koersen werd de vermoeidheid opgebouwd en was er geen tijd voor recuperatie. Dus kunnen ook de resultaten niet onmiddellijk zijn wat er verwacht wordt. Maar ..... dat hebben we nog opzij liggen voor de volgende weken.
Na de uithoudings-, snelheids- en een beetje krachtoefeningen is het nu tijd om volledig te bekomen en te recupereren. Dat wil zeggen dat er deze week enkel hersteltrainingen op het programma staan, alleen donderdag op de groepstraining zal er iets dieper getraind worden. En dan is er geen excuus meer mogelijk, volgend weekend èn de daarop volgende weken moeten we kunnen profiteren van de opgebouwde conditie en mooie resultaten halen.
Oh ja, het verslagje van de wedstrijd in Amay. Niet veel te melden. Koen moest al na enkele kilometers lossen uit het peloton en bleef in het gezelschap van enkele anderen. Veel meer dan gewoon volgen zat er niet in, voluit gaan was zelfs nodig om simpelweg in het wiel te blijven. Kortom, een wedstrijd om snel te vergeten. Uitslag: 17e van 21 vertrekkers.
Afspraak volgende zondag in Budingen bij Zoutleeuw.
Gepakt op snelheid en op kracht ... maar niet op doorzetting!
Gisteren werd een wedstrijd ingericht tamelijk dicht bij huis in Keerbergen. We verwachtten ons aan een groot peloton maar met 18 deelnemers viel het nogal mee. In wedstrijden in deze regio komen er veelal veel renners aan de start. Er zijn veel renners die de voorkeur blijven geven aan vlakke parcours. Wij rijden liever op omlopen waar een helling in voorkomt omdat je daar toch sterker uitkomt en er meer uit leert. Jammer dat er dit weekend geen andere keuze was dan het biljart van Keerbergen .....
Aan de start stonden, naast de Belgische kampioen ook nog enkele provinciale kampioenen. Het was mooi om Koen naast deze Belgische kampioen te zien staan. Vanuit een ooghoek keek hij eens naar die mooie trui ..... De blikken van de 2 renners kruisten mekaar. Je zag de grote denken: 'Sta ik hier tussen de miniemen aan de start ...?'. En Koen die opkeek en zich afvroeg waar hij nu weer aan begonnen was. Een jongeman tegenover nog een kind. Als vader denk je dan: hier staat weer een ontgoocheling in de steigers .....
Wat we vreesden kwam ook uit. Van bij de start volgde een spervuur van demarrages. Koen zat nog niet goed in z'n pedalen of hij kon al achtervolgen. Een groep met de 11 sterksten reed snel weg om nooit meer teruggepakt te worden. Daarna kwam een groepje van 3 en iets verder reed Koen, samen met nog 3 lotgenoten.
De 3 metgezellen van Koen waren niet sterk genoeg om mee te rijden tot bij het volgende groepje en hij probeerde het dan maar alleen. Op de foto zie je de werken van Koen, de 3 companen moeten breken. Van de 18 ronden reed Koen er uiteindelijk 14 helemaal alleen ..... alleen in een hopeloze achtervolging. Hij kwam geregeld iets korter op het groepje van 3, moest dan weer iets toegeven maar zag ze constant voor zich uit rijden. Om moedeloos van te worden ..... als je alles geeft, de benen pijn doen en je er maar niet bij komt! Maar hij gaf niet op, toonde weer oeverloos veel karakter en bewees dat hij een constant tempo aankan. Natuurlijk moest hij inbinden tegen de sterkeren uit het peloton, zelfs tegenover het kleine groepje dat voor hem reed. Maar het feit dat die 3 ook niet verder van hem wegreden moet hem de moed geven om het nooit op te geven en om voluit te blijven trainen. De resultaten zijn op dit moment van geen enkel belang maar ik ben er zeker van dat ook deze wel zullen volgen.
Dikke proficiat, kerel. Je komt er wel en hopelijk komt je droom ooit nog uit .....! We werken er samen aan!
Stap voor stap, week na week leren we bij. Koen heeft, met zijn mogelijkheden een hele goeie meeting gereden op de piste in Ans. Hij is (nog) geen sprinter, geen afwerker, dat kan zijn carrosserie en motor momenteel nog niet aan. Maar de wil is er en hij toont enorm veel bereidheid om te rijden, om door te bijten en om pijn te hebben. 3 verschillende disciplines stonden op het programma: scratch, afvalling en puntenkoers.
Bij de scratch (gewone wedstrijd) over 9 ronden rijdt de ganse groep samen om pas op 2 ronden van het einde uit elkaar te vallen. Koen haalt hier een 10e plaats op 15 deelnemers.
Het is bij de afvalling dat papa bijna omver valt van verbazing. Bij wat normaal zijn minst sterke punt is, haalt Koen de beste uitslag. Voor de leken: bij deze discipline valt elke ronde de laatste renner af (het achterwiel telt bij het overschrijden van de lijn). Koen had begrepen dat bij deze wedstrijd steeds vooraan moet gereden worden en dat je je vooral niet moet laten opzij drummen. En hij deed het nog ook! Geen schrik, rijden maar! Alleen toen de grote kerels overbleven en elke ronde een verschrikkelijke sprint uit hun kuiten persten, moest hij de rol lossen. Maar wel met een 8e plaats tot gevolg!
Bij de puntenkoers werden 9 ronden gereden en was er een tussenspurt bij de 3e, de 6e en uiteindelijk de laatste ronde (aankomst). Van bij de eerste sprint viel het peloton in brokken uiteen en werd het alles uit de kast halen en toch maar volhouden om een mooie plaats bij mekaar te rijden. Uiteindelijk bleven 3 renners vooraan, achtervolgd door een groep van 9 waar Koen nog bij zat. Bij de laatste, langgerekte sprint speelde de vermoeidheid op en moest Koen ze nog allemaal laten voorgaan. Behalve 3 afvallers. Hij werd 12e.
Al bij al een mooie uitslag in een wedstrijd vol afwisseling, tempo rijden en sprinten. Scratch 10e op 15 Afvalling 8e op 15 Puntenkoers 12e op 15
Dreigende wolken, een donkere hemel, ..... en een veelbelovend parcours. Althans, in omgekeerde richting .....
De verkenning van de wedstrijd hebben we inderdaad gedaan in omgekeerde zin. Gelukkig waren de mensen van de wielerbond rijkelijk laat begonnen met de inschrijvingen en daar vernamen we puur toevallig dat het parcours andersom gereden werd. Het werd hierdoor iets lichter maar er bleef toch nog een lange aankomststrookmet tegenwind over. Hierna volgde een 200 meter lange (niet steile) helling en een lange afdaling waarna opnieuw de aankomst in zicht kwam.
15 vertrekkers aan de start en de wandel- en zoektocht kon beginnen .....
Het was een wedstrijd (?!) die vermoeiender leek voor de toeschouwers dan voor de renners. Aan een slakkengangetje werden de eerste 5 van 12 rondes afgelegd. Ideaal voor Koen, z'n motor kon rustig aanslaan. Een ideaal scenario dus. Tot hier het wandelgedeelte. Dan kon de zoektocht beginnen. Op de korte helling werd bijna elke ronde even getest maar wegraken lukte niemand; het was zoeken en proberen om een een gaatje te slaan. Helaas.
Ondanks het zenuwachtige werk van de papa langs de zijlijn (rij toch meer vooraan, hoe dikwijls !) kon Koen het hoofdje tamelijk koel houden. Z'n slechte gewoonte om helemaal achteraan het peloton te hangen (of nog liefst ernaast in volle wind of op enkele meters na de laatste ...) werd gebroken, de meeste schrik leek overwonnen en naarmate de wedstrijd naar z'n einde fietste, kroop Koen zowaar stilaan naar voren. Hij nestelde zich mooi in het voorste gedeelte. Je moest al moeite doen om hem te vinden als kleinste en weerom jongste (!) deelnemer tussen al die beren (bijgevoegde foto maakt het iets duidelijker, je vindt hem achteraan links). Onze Teddy(beer) kan je ergens tussen de Grizzly's terugvinden.
Het draaide zoals verwacht uit op een sprint met de ganse groep en toen wisten we wel dat we Koen niet vooraan moesten verwachten. Niet getreurd, tegen zoveel kracht en sterkte was toch geen kruid gewassen. Mede door het wandelwerk kwamen de sterksten dan nog eens (relatief) fris aan de sprint.
Tja, wat kan je daar tegen inbrengen. Niet veel.
Einduitslag: 14e op 15.
Bij onze bespreking achteraf kwamen we tot de conclusie dat er niet veel méér inzat vandaag. Koen heeft vorige dinsdag een zware training ingelast (sprintjes op de befaamde Paardenstraat in Bertem, ongeveer het enige stuk berijdbaar asfalt in de gemeente) en donderdag werd er tijdens de aspirantendag van zijn team een duurtraining van 45 km afgelegd. Een soort 'crash-week' dus die ervoor zorgde dat de benen dit weekend niet al te fris meer waren. Maar hierdoor is de hoop wel gewettigd dat deze trainingen, na de nodige recuperatie vruchten zullen afwerpen in de weken die volgen.
Koen wist ook wel dat, als het op een pelotonsprint zou uitdraaien, hij niet veel kans zou hebben. Hij moest het dus alleen proberen en trachten op kousenvoeten weg te rijden tijdens de voorlaatste of laatste ronde. Waarom het toch niet geprobeerd? Je moet kunnen, natuurlijk. Het antwoord op deze laatste vraag vind je enkele regeltjes hoger.
De volgende dagen zijn toegespitst op recuperatietrainingen, losrijden. Als het weer het toelaat, lassen we donderdag een pistemeeting in (meer snelheid, minder kracht en ook niet al te intensief). Daarna kijken we uit naar de wedstrijd van volgende zondag in Keerbergen.
Een wedstrijd vlakbij huis, 't komt ook alle weken niet voor op de kalender. Het parcours was gekend, we hebben het de voorbije weken een aantal keren verkend. Het was dus geen verrassing dat het een mooie omloop was, brede straten en makkelijk te nemen bochten. En dat het geen makkie ging worden, was ook wel te verwachten. Hiervoor zorgde de Milsestraat die 18 keer mocht omhoog gereden worden ... Er waren ook enkele supporters die profiteerden van de korte verplaatsing. Hartelijk bedankt aan iedereen die op één of andere manier onze ket kwamen steunen. Dat doet altijd deugd.
19 renners kwamen aan de start, hierbij een paar beren van kerels waarvan de benen al geschoren waren en de beginnende snor was al duidelijk te zien! 12 jaar!
De wedstrijd kende eigenlijk een simpel verloop. Na een gemiste start van Koen, hij raakte niet onmiddellijk in z'n klikpedaal (dodelijk bij een start bergop) bleef het ganse peloton samen tot aan de voet van de helling. De groep brak en 11 renners reden weg. Door het probleem bij de start reed Koen op dat moment achteraan en miste dus de goeie groep. Een aantal rennertjes haakten dan al definitief af en Koen kon beginnen rijden volgens het scenario van de voorbije weken; d.w.z. (meestal alleen) achtervolgen. Uiteindelijk reed hij nog een tijdje met 2 lotgenoten maar samen kwamen ze niet dichter bij de grote groep. Jammer want hierin zou hij zich toch een tijdje moeten kunnen schuil houden. Ik ben er zeker van dat hij het tempo van het peloton aan kan. Maar dan moet je er wel van het begin bij zijn. Na een tijdje begonnen de inspanningen te wegen en 3 ronden voor het einde moest Koen de 2 anderen laten gaan. Alhoewel hij met een geweldige alles-op-alles-inspanning in de laatste ronde nog bij een voorganger kwam, moest hij toch met een half wieltje de duimen leggen in de sprint. Uiteindelijk eindigde hij de wedstrijd op een 14e plaats op 19 starters.
Nog een opmerkelijke vaststelling: Koen was zaterdag de jongste van het ganse deelnemersveld. De 2e jongste vierde z'n verjaardag al in de maand mei, Koen moet ondertussen nog 12 worden ..... Voor wanneer die snor?
Het is een tijdje geleden maar de 'oudste' heeft ook nog een beetje nieuws ..... De verhalen moeten niet altijd over het jonge geweld gaan. Deze ochtend had ik afspraak met de behandelende dokter ivm de diverse medische problemen. Na een 6-tal weken van rustige duurtrainingen, af en toe eens een krachttraining maar geen specifieke wedstrijdvoorbereiding (geen intervals, geen snelkracht) voel ik mezelf toch al beter in m'n vel; het lijkt wel of het lichaam blij is dat er opnieuw impulsen komen in de trend van "ha, eindelijk, er komt opnieuw beweging in". Die 'beweging' is overigens niet voor alle lichaamsdelen letterlijk te nemen want het onontbeerlijke hormoon, genaamd testosterone blijft nog steeds onder het strikte minimum ..... Voor het overige gaat het goed, ten gevolge van de training is de ochtendpols weer gezakt tot het normale ritme van 41-42 sl/min, spierkracht komt stilaan terug en de beenspieren krijgen weer hun normale volume.
Verder is er nog de de bevestiging dat het virus helemaal verdwenen is. Dat neemt niet weg dat ik er vanaf nu veel gevoeliger voor blijf dan vroeger. Dit wil zeggen dat er genoeg tijd moet zijn voor rust en recuperatie na training. Iets waar het altijd aan ontbroken heeft.
De scan van de schildklier maakt duidelijk dat één helft van de schildklier niet genoeg werkt. Hiervoor brengt medicatie de oplossing. Het probleem zou hiermee na een tijdje verholpen moeten zijn en complicaties zijn niet te verwachten. Dat gaat dus de goeie richting uit.
Blijft dus nog één werkpunt, en niet het minste. Het testosteronegehalte moet absoluut omhoog. Om hier aan te verhelpen wordt momenteel geen medicatie voorgeschreven, eerst wachten we af wat een optimaal werkende schildklier teweeg brengt. Ondertussen blijf ik enkele tabletjes op natuurlijke basis bijnemen. Soit, ik moet helemaal niet met een bang hart naar de dopingcontrole. Dat ligt wel anders voor een aantal collega-renners .....
Dit alles maakt dat er toch lichte ontgoocheling is. Ik was al een beetje warm gelopen voor een mooi seizoenseinde. Misschien wel zonder goeie uitslagen maar toch met een beetje koersritme. Kwestie van met een goed gevoel de winter in te gaan. De honger is er, de goesting, ... het zal het uitkijken naar de eerste wedstrijd van 2008 er niet minder om maken. Want dat is de eigenlijke conclusie en de oorzaak van de ontgoocheling; voor mij zit het seizoen er wel degelijk op. Een seizoen om snel te vergeten. Maar één belofte moet me nog van het hart: volgend jaar zal er met de oude Deno nog rekening moeten gehouden worden (met de jonge trouwens ook ...). Ik verzeker u dat de motivatie er nu al is om er een stevige winter van te maken, een winter vol variatie (MTB, kracht, intensiteit, ...), een winter waar de basis gelegd wordt om volgend jaar een bom in het peloton te gooien! Daar mag iedereen op rekenen. Niet in het minst de collega's. Want daar hebben ze nog geen oplossing voor gevonden; het aanvallen zit er goed ingebakken en opgeven is niet iets wat het eerste in mij opkomt.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
Gisteren werd een wedstrijd ingericht tamelijk dicht bij huis in Keerbergen. We verwachtten ons aan een groot peloton maar met 18 deelnemers viel het nogal mee. In wedstrijden in deze regio komen er veelal veel renners aan de start. Er zijn veel renners die de voorkeur blijven geven aan vlakke parcours. Wij rijden liever op omlopen waar een helling in voorkomt omdat je daar toch sterker uitkomt en er meer uit leert. Jammer dat er dit weekend geen andere keuze was dan het biljart van Keerbergen .....
Een wedstrijd vlakbij huis, 't komt ook alle weken niet voor op de kalender. Het parcours was gekend, we hebben het de voorbije weken een aantal keren verkend. Het was dus geen verrassing dat het een mooie omloop was, brede straten en makkelijk te nemen bochten. En dat het geen makkie ging worden, was ook wel te verwachten. Hiervoor zorgde de Milsestraat die 18 keer mocht omhoog gereden worden ... 
