6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
09-05-2011
Bloemen en champagne voor Moederdag
Warm, drukkend warm zelfs. Niet echt mijn ding maar in een topdag kan er al iets meer.
Het losrijden van zaterdag gaf al aan dat de goeie benen nog niet verdwenen waren. Rustige duurtrainingen (toch met een enorme hongerklop op donderdag maar met veel dank aan Bakkerij Warot in Winksele voor de fruittaartjes) lieten toe om volledig te recupereren maar toch de conditie op peil te houden.
Hoop op weer een goed resultaat was dus gerechtvaardigd maar met deze koers in het industriepark van Baudour-Ghlin weet je nooit. Korte rondes zorgen meestal voor een hergroepering van A en B-renners en meestal op een slecht moment als de eindspurt.
Met 43 renners aan de start en er werd door de afgevaardigde toch een dikke minuut tussen de twee verschillende starts gelaten. De eerste 2 ronden (ronde van 4 km) werd aan een strak tempo gereden, enkele uitvallen brachten niets op tenzij het goed inrijden van de spieren. En dan kan het spel beginnen.
De ene na de andere poging vertrok, bijna altijd was ik mee, goed uitkiezend welke de goeie kon zijn, afwachtend welke concurrenten hun schouders onder een of andere aanval zouden zetten. Koersen blijft in zekere zin een beetje een loterij. Niet altijd de sterkste wint, geregeld ook de slimste. En laat mij nu net niet altijd geen van beiden zijn ...
Half koers lukte het toch eens. Met 7 man kozen we het hazepad op het golvende en redelijk winderige parcours.
Uiteraard zaten er weer een paar slepers bij die niet beter konden of wilden. Af en toe werd er wel eens een beurt overgeslagen.
Onze voorsprong liep uiteindelijk uit tot iets meer dan een minuut.
Met razendsnelle spurters als Didier Rousseau, Thierry Folens en andere Ledecqs in ons groepje was het duidelijk dat ik nog een cartouche moest proberen over te houden, anders was het gegarandeerd weer een verre ereplaats. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Op 5 km van de aankomst, op een lang stuk vals plat achtte ik mijn moment gekomen. Het leek misschien nog iets te ver maar het leek me ideaal.
Ik had onmiddellijk een gat van een paar honderd meter en achter mij werd blijkbaar geaarzeld. Nu was het doorbijten tot het bittere einde.
En wie kreeg ik op een kilometer van het einde in mijn vizier: inderdaad, het peloton van de A's ..... Zouden zij nog roet in het eten komen gooien en mij de doorgang beletten?
Al roepend en schreeuwend baande ik mij een weg langs de groep (alleen in de laatste bocht werd het nog even scherp), een weg ook naar een eerste overwinning van het seizoen.
Eindelijk, de kop is eraf, de eerste prijs van het jaar staat op de kast. Een beloning voor de gedane inspanningen en het harde (winter)werk op training, soms op momenten dat de meesten zich nog eens omdraaien in hun warme bed ..... Maar daar kiezen we zelf voor natuurlijk.
Een mooi boeket bloemen voor de Moederdag van het vrouwtje die mij alle kansen geeft om mijn hobby uit te blijven oefenen, met alle aanpassingen en beperkingen die dat voor een renner met zich meebrengt. Een cadeau ook voor mijn supporters en alle mensen die mij steunen, degenen die wekelijks mee de (soms verre) verplaatsingen maken, zij die af en toe eens aan mij denken en mij dit kleine succesje gunnen. Een welgemeende 'dankuwel'.
Maar hier stopt het niet. Het seizoen is nog niet de helft ver, het glas is nog niet eens half vol. Op naar volgende zondag!
Mooi weer, zelfs warm weer om te koersen en jammer genoeg niemand beschikbaar deze week voor het aangeven van de broodnodige drinkbussen. Op voorhand goed hydrateren is dus de boodschap.
Ook veel wind op het parcours van 5 kmwaarbij 2 spoorwegbruggen 15 keer overwonnen moeten worden.
Het was al lang geleden dat de aanloop nog zo rustig verlopen is.De eerste 10 km werden aan een rustig tempo afgewerkt, eerder een kwestie om de 1 minuut voor ons gestarte A's genoeg voorsprong te laten nemen. Maar dan was het over met 'inrijden'. Ongeveer gelijktijdig met Jef Devidts en Richard Deridder koos ik het hazenpad. We kregen er 2 (voor mij) onbekende namen bij en even later sloot ook Eddy L'hoest aan. 4 hardrijders en de 2 onbekenden die zich gewoon lieten meedrijven. Eentje ervan moest al redelijk snel lossen, de tweede had een originele reden bedacht om uit te leggen dat hij niet beter kon en dus niet kon overnemen: zijn zadel stond los en hij zou 'stoppen om die even vast te zetten' ..... Deze had ik nog nooit gehoord! Feit was dat hij er even later inderdaad af was. Maar of dat zadel er voor iets tussen zat, zullen we nooit te weten komen .....
Ons groepje werkte goed samen en op een bepaald moment liep onze voorsprong op tot meer dan 2 min. 30 sec.
De laatste 2 ronden, dus met nog 10 kilometer te gaan, vielen we op het peloton van de A's. We besloten dan gezamenlijk om achter deze groep te blijven en alzo een eerlijke sprint te bekomen. Onze voorsprong was toch groot genoeg. Helaas viel mijn plannetje - nog iets proberen in de laatste kilometers - daarmee ook in het water. Maar (eerlijk is eerlijk) het beste was er toch al redelijk af en mijn scherpste kruit was verschoten. Dat voelde ik zeker in de sprint waarin ik me verplicht moest opnieuw op het zadel zetten wegens opkomende krampen. De warmte, een beetje tekort aan drank en het gebrek aan duurtraining van de laatste weken eisten hun tol.
Al bij al ben ik als niet-sprinter toch tevreden met mijn 4e plaats op 57 vertrekkers. Wetende dat een sterk rijdende Nico Debaes nog alleen uit het peloton in de achtervolging was gekomen. Als deze snelle man er nog was bijgekomen, zou ik zeker nog een plaats achteruit geschoven zijn.
Het lot van de traagste spurter: sterk rijden, hopen van met een klein groepje weg te kunnen rijden, nog eens proberen uit te halen en alleen aankomen. Het is al zo moeilijk om een overwinning te behalen maar met zo'n profiel is de kans wel heel klein. Maar we zullen blijven proberen zolang de conditie het toelaat. Misschien valt er hier of daar toch nog iets uit de kast?
We schuiven op ..... en nog wel in de goeie richting
Zondag 17 april 2011
Vandaag vindt het Kampioenschap van Henegouwen plaats. Als niet-Henegouwer kom ik niet in aanmerking voor de trui maar toch is het een mooie koers om te rijden. Ten eerste omdat het een mooi parcours is, ten tweede om nog eens de sfeer te proeven van een kampioenschap. En dat dan met het oog op de kampioenschappen die ik met stip aangeduid heb. Dit jaar is de maand juni de kampioenschapsmaand bij uitstek.
Het parcours van Ville Pommeroeul is golvend maar met lange rechte stukken. Een nadeel want eventuele vluchters zien hun kansen dan ook verminderd. Het peloton kan ze altijd binnen schotsafstand houden. En ook hier werd dit weer eens bewezen.
Verschillende vluchtpogingen, van bij de start, werden een voor een teniet gedaan en het verslag van de wedstrijd kan beperkt worden tot één woord: massasprint. Met 70 man afstormen op een korte aankomststrook, voorafgegaan door enkele bochten is om problemen vragen. Wonderlijk genoeg bleven deze uit. Ik mengde me niet in de spurt en werd uiteindelijk 30e. Geen mooie uitslag maar wel goed getraind.
Zaterdag 23 april 2011
De eerste koersdag van een lang paasweekend. En het eerste weekend waar ik redelijk naar gepiekt had.
Zoals de trainingen ook de ganse winter volgens planning verliepen, was dit ook voor deze piek het geval. Ik voelde me goed ondanks de drukkende warmte en het opgeblazen gevoel bij de opwarming. Het parcours was gekend. Maar werd toch nog een beetje aangepast door wegenwerken. Het gevolg was een omloop van amper 3,7 km waarvan een kilometer (redelijk) klimwerk, daarna een korte afdaling met bochten in een woonwijk, een stuk aflopend en een stuk plat. Iets voor de mannen in vorm. Vorig jaar kon ik deze koers (gereden in augustus) - en mijn enige van het seizoen - winnend afsluiten. Vanaf de eerste ronde werd er aangevallen en dat leverde na een 5-tal kilometer al een kopgroep van 6 man op.
En wat dan volgt, is echt een scene uit een slechte film: mijn poging om er snel naartoe te rijden werd teniet gedaan doordat een mastodont van een tractor (zo breed dat hij de ganse weg innam) mij de volledige doorgang belette en dit uiteraard net in het bochtige gedeelte van de omloop. Geen voorbij rijden aan, ondanks mijn geroep en getier. Het omgekeerde was eerder het gevolg; hij ging gewoon stil staan in een bocht waardoor ik zelfs bijna voet aan grond moest zetten. Voorbij achtervolging, voorbij koers. Ik werd teruggepakt door het nog 50 man tellende peloton en alles was te herdoen. Vooraan begrepen ze mekaar goed en alles was dus over. Samen met 4 compagnons konden we nog ontsnappen en reden zo de koers uit. Jef Devits won ons 'spurtje', voor Roeland en mezelf. Een schampere 9e plaats was mijn deel.
Maandag 25 april 2011
Gisteren goed gerecupereerd en de spieren goed losgereden, gevolgd door een massage van eigen hand. Ik voelde al snel dat het goed zat met vorm en benen. In Brugelette wachtte ons een parcours van amper 4 km. Wéér veel te kort om een eerlijke koers te garanderen. De A's werden amper 40 seconden voor ons gelost.
Van in de eerste ronde trok ik samen met Patrick Raes in de aanval, we konden dit enkele ronden volhouden. Daarna werden we bijgehaald door 10 concurrenten waarbij enkele gekende profiteurs. Zij zouden, zoals verwacht, niet teveel werk verrichten. Maar toch konden we snel voorsprong nemen - méér dan 1 min 30 - en hierdoor de groep A's bijhalen. En dan begon de miserie. Elke poging van iemand van ons werd wel teniet gedaan door een A-renner. Er werd dus echt in ploeg gereden, jammer genoeg dus ook met hulp van enkele A's. Pure koersvervalsing en echt onaangenaam rijden. Zelf had ik een superdag zoals je er maar enkele op het jaar hebt. Alles lukte en alles kon. Hierdoor kon ik ook reageren op alle pogingen van concurrenten. En met de bedoeling om de laatste ronde dan zelf nog aan de boom te schudden.
Ik werd in snelheid genomen door Joël Nicodeme, die nog geen meter kopwerk gedaan had (en dat tijdens de 2 koersen van het weekend!) terwijl ik net op kop van de groep reed. Ik wachtte even en zag dat hij gevolgd werd door nog 3 anderen. Uiteindelijk moest ik weer zelf reageren maar zag onmiddellijk dat dit met het hele peloton in mijn wiel zou zijn. Ik liet ze dan maar rijden en probeerde de laatste kilometer er nog alleen naartoe te springen. Uiteraard weer met 2 concurrenten in het wiel maar toch probeerd ik het peloton voor te blijven omdat ik me in een groepsspurt toch geklopt weer door zowat iedereen.
Ik kwam nog tot op 30 meter toen de spurt ingezet werd. Ik kon dus niet anders dan zo hard mogelijk blijven doorrijden en werd uiteraard nog voorbij gestoken door mijn 2 volgers. Maar het doel - uit het bereik van het peloton blijven - werd dan wel gehaald en ik werd 7e. Maar met zo'n goed gevoel in de benen zat er waarschijnlijk meer in. Ik zal misschien moeten proberen om veel meer op de anderen hun zenuwen te werken en veel meer te profiteren. Ook met goeie benen en een goed gevoel moet je eigenlijk rijden zoals bij een slechte dag. Het is gekend maar toch pas ik het niet genoeg toe.
Hopelijk blijft de vorm enkele weken op dit niveau en kan ik iets dichter eindigen dan die verre top 10-plaatsen. Afwachten.
Zondag met een goed gevoel gestart in Bernissart. Nochtans zettede verkenning van het parcours een domper op het enthousiasme. Een laatste kilometer met 3 opeenvolgende chicanes en de aankomst na een 90° bocht en 200 meter. Dat beloofde een angstwekkende sprint met een peloton van 79 deelnemers.
Er waren er blijkbaar nog die het niet zo begrepen hadden op een koers met zo'n uitgebreid peloton en een mogelijke groepsspurt bij zo'n aankomst. Van bij de start regende het dan ookdemarrages en voor ik het goed en wel besefte waren er 10 vogels gaan vliegen. In plaats van rustig warm te lopen mocht ik na amper 6 kilometer al vol aan de bak om de achtervolging in te zetten.
Aangezien ik voor het eerst dit seizoen aan de start kwam met een ploegmaat kon ik aanvallen lanceren zoveel ik wilde. Mocht het op een spurt uitdraaien, hadden we met Michel nog een snel ijzer in het vuur.
De achtervolging begon met eerst een weg te zoeken langs en voorbijde groep en eens dit gevonden zo hard mogelijk rijden.
Toen het eerste lukte, was de achterstand op de vluchters al redelijk en kon het tweede gedeelte aangevat worden. Ik kreeg een collega mee maar die moest na amper een kilometer afhaken.
Een beetje later kwam ik nog een koppeltje tegen voor wie het vooraan te snel ging en hiervan vond ik er eentje bereid om de strijd aan te gaan. Samen probeerden we de kloof te dichten maar dit was onbegonnen werk. Van de bordjesman aan de kant kregen we te horen dat onze achterstand op de achttussen de een en anderhalve minuut bedroeg. Onze voorsprong op het grote peloton hadden we opgevoerd tot iets meer dan een minuut dus was het zaak om de koers met twee vol te maken voor een ereplaats.
De uiteindelijke spurt was er geen. Mijn reisgenoot bleek zijn beste pijlen reeds verschoten te hebben. En zo kreeg ik de 9e plaats cadeau. Een cadeau waar ik toch hard voor heb moeten werken.Een verre ereplaats ook, zonder veel bravourewant er zat zeker meer in. Maar ja, eigen schuld dat ik er niet bij was.
Langs een kant is het maar een kleine troost dat er nog een paar 'namen' de goeie vlucht gemist hadden, langs de andere kant was ik wel heel tevreden met de goeie benen. De onzekerheid van de voorbije wedstrijden is voorbij en waarschijnlijk heeft een kleine aanpassing van het trainingsprogramma hiermee veel te maken. Het komt er nu op aan om dit de volgende weken te bevestigen. Te beginnen met Ville Pommeroeuil op zaterdag, gevolgd door een drukpaasweekend.
Goed nieuws van het Krampenfonds: deze week is er geen storting geweest. Met andere woorden, het voorval van vorige week bleek eenmalig te zijn en waarschijnlijk puur toeval. Misschien wel te wijten aan de eerste warmte alhoewel deze helemaal niet overroepen mag worden (het was amper 16 à 17 graden).
Nadat de sessie bij de kinesist van vorige maandag en een telefoontje naar de persoon die de fietsmeting met bijhorende aanpassingen gedaan heeft, geen reden voor de plotse krampen aan de oppervlakte bracht, was het afwachten wat de volgende koers in petto had.
De opwarming verliep vlot en ik had direct een goed gevoel in de benen. En in het hoofd want er waren toch wel zekere revanchegevoelens tegenover wat er vorige week gebeurde.
We stonden met weinigen - amper 26 deelnemers - aan de start. Het beloofde dus een gesloten wedstrijd te worden op een biljartvlak parcours maar met een aartsgevaarlijke aankomst net na een afgezwakte chicane.
Van in het begin wou ik de pees erop leggen, ik had het er graag op gewaagd met een paar andere dapperen. Maar het was telkens verloren moeite. Elke poging, en dan moet ik er toch een 7 à 8 van mij tellen, werd teniet gedaan. Als het niet mogelijk zou zijn om weg te geraken, zou ik me bij een groepsspurt moeten neerleggen. En net dat wou ik vermijden omdat er enerzijds die gevaarlijke aankomst was en anderzijds mijn beperkte sprintcapaciteiten.
Uiteraard kregen de slimsten en leepsten daarna nog een ultieme kans om te ontsnappen. En dat deden ze ook. Je ziet ze van de ganse wedstrijd niet, als je ernaast rijdt, klagen ze over 'dikke' benen door de koers van daags voordien, is er vermoeidheid, ...... noem maar op. Maar de laatste 10 km is blijkbaar alles vergeten en proberen ze het toch nog eens met duidelijk frissere benen. Noem het dan slim of leep of whatever, echt mooi en sportief is het niet. Maar het is toegelaten. Daarom zullen de heren Ledecq en Renard dit jaar geen meter vrije ruimte meer krijgen als het van mij afhangt. Ik zal in elk geval ook proberen om mijn strategie aan te passen en mijn aanvalsdrift in te tomen; misschien houd ik dan ook nog een ultieme raket achter de hand om de anderen voor schut te zetten.
In de groepsspurt nam ik als eerste de kop met de bedoeling om zo hard mogelijk door te gaan en aan de lijn wel te zien waar het schip zou stranden. Ik had me tijdens de koers al verzoend met een verre ereplaats en had - gezien de onmogelijkheid om te ontsnappen - de wedstrijd opgenomen als een doorgedreven training. Door de opgave van vorig weekend had ik de voorbije week enkel een lange duurtraining gedaan en enkele recuperatietrainingen. Met de relatieve rustweek van de week daarvoor maakte dat 2 weken zonder echte diepgang in de trainingen. Daardoor profiteerde ik tijdens deze wedstrijd van de situatie om een aantal intervals af te werken.
Het resulteerde uiteindelijk in een 12e plek.
Gerustgesteld dat er geen fundamentele problemen aan het licht zijn gekomen, kan ik de volgende weken weer trainen zoals het hoort. De sprintjes moeten dringend aangepakt worden zodat er iets meer snee komt op demarrages en je zal me de volgende weken ook op de heuveltjes rond Overijse en/of het Hageland terugvinden. The best is yet to come!
In mineur. De enige juiste omschrijving voor de afloop van de wedstrijd van zondag in Ghlin.
In den beginne was er niets dat erop wees dat het zo zou lopen. De opwarming verliep normaal, bij enkele sprintjes leek het wel of de benen ietsje snelle blokkeerden dan normaal maar zonder erg.
Ook de eerste kilometers liep alles zoals het hoorde. Het goeie ritme werd onmiddellijk gevonden en na 5 km kon ik al opschuiven naar de frontlinie. Ik reageerde op een demarrage van een concurrent en reed gewoon door. Hierdoor kwam ik alleen maar al snel sloten nog 8 anderen aan. Niet allemaal de verwachte namen maar het leek een mooi groepje. Eigenlijk was de koers na nog geen 10 km al gereden. Onze voorsprong groeide snel en ging van enkele tientallen seconden naar een minuut en zelfs al tot 1 min 40.
Zoals altijd waren er enkele slepers meegeslopen maar die konden snel op hun plaats gezet worden. Het was duidelijk dat we zouden moeten blijven doorduwen tot het einde om het peloton, met daarin enkele snelle mannen die de ontsnapping gemist hadden voor te blijven.
Ik deed meer dan mijn deel van het werk maar dan sloeg het noodlot toe. Na net een uur wedstrijd, amper 41 km ver.
Op een paar minuten tijd was er dat gekende gevoel dat de kop opstak: het begin van krampen in het linkerbeen. Ik dacht dat het maar een opflakkering was, dat het aan de snelle start lag maar vooral dat het snel zou voorbij gaan. Niks van. Opeens stond ik van de krampen recht op de trappers. Geen mogelijkheid om nog te bewegen. Gewoon naar de kant laten bollen en van de fiets zien geraken, was nog de enige mogelijkheid. Game over.
En dan begint de gedachtengang die uiteindelijk tot nu duurde. Wat ging er fout? Waaraan lag het dat er al na een uur krampen opkwamen? Hoe kan dit? Waarom ging zo'n mooie uitgangspositie verloren door een onverklaarbaar voorval? Want, gezien de concurrentie in de groep lag minimum een podiumplaats zomaar voor het grijpen.
Een immense ontgoocheling!
Hoe kan dit?
Is de conditie nog niet top?
Mogelijk maar toch bijna uit te sluiten. Ik heb een quasi perfecte winter achter de rug en stond met een meer dan degelijke basis aan de start van de eerste koers vorige week. De prestatie van vorige week kwam er ook duidelijk omdat de conditie goed is. Goed maar nog niet goed genoeg? Is mogelijk.
Lag het aan de voorbereiding van de voorbije dagen of aan de eerste warmte?
Het is geweten dat ik niet de beste prestaties opteken bij hitte maar - weliswaar mooi weer - 16 graden kan je bezwaarlijk tè warm noemen. Het wàs warm en ik had een redelijk warm onderlijfje aan (ik sprak er toevallig nog over met collega Nico aan de start).
Drinken doe ik ook genoeg, zeker tijdens de laatste dagen voor een wedstrijd. Mijn voorbereidingen op dat gebied kunnen moeilijk beter, al zeg ik het zelf.
Is er vermoeidheid in het spel?
Mogelijk. Nochtans is er de laatste weken redelijk wat verbetering op gebied van slapen. Het is elke dag vroeg opstaan, dat wel maar ik probeer om redelijk op tijd op te staan. Gemiddeld kom ik (met het inhalen van de slaap tijdens het weekend) aan ongeveer 7u30 slaap per dag. Niet optimaal maar ik kan er mee leven.
De voorbije zaterdagavond was er als bijkomde moeilijkheid wel de uursverandering naar het zomeruur. Ook moest ik rond middernacht nog opdraven om de oudste dochter ergens gaan op te halen. Niet ideaal maar uiteindelijk sliep ik nog 8 uren. Het is dus niet echt een excuus of een reden voor het falen. Maar misschien heeft het er wel een beetje invloed op gehad.
Als het een zekere vermoeidheid zou zijn, is deze dan te wijten aan de een gebrek aan rust of aan de intensiteit van de trainingen? De voorbije week was een relatieve rustweek. Dit wil zeggen dat er vorige dinsdag nog doorgetraind werd op het circuit van Zolder en dat de daaropvolgende dagen enkel 3/4 uur losgereden werd. Normaal recuperatie genoeg. Nu twijfel ik ook daaraan..
Ligt het aan de nieuwe positie op de fiets en aan de aanpassingstijd hieraan?
Kan zijn maar waarom had ik dan vorige week geen enkele last? Toen ik 3 weken geleden de aanpassing liet uitvoeren, werd er gesproken over een aanpassingsperiode en het eventueel uitstellen van de start van de competitie. Aangezien ik mij eerder veel beter voelde met de nieuwe positie dan dat er sprake was van een nodige aanpassingstijd, begon ik toch te koersen. Zonder problemen. Tot verleden zondag. Lag het hieraan? Het lijkt mij een plausibele uitleg.
Is het gewoon toeval en een slechte dag?
Onwaarschijnlijk gezien het goeie wedstrijdbegin.
We zijn nu 2 dagen verder en ik ken de reden en het waarom nog steeds niet. Bij de kiné bleek gisteren dat de benen goed vol zaten en een goeie en diepe massage was nodig. Bij de training van een uur vanmorgen liep alles goed en vanmiddag volgt er een duurtraining van 3 uren.
Voor de rest twijfel ik nog steeds over het te volgen programma voor de rest van de week. Geen idee wat ik moet/kan/mag doen. Rustig aan? Recuperatietijd inlassen? Iets meer intensiviteit in de training brengen?
Vandaag kies ik in elk geval voor het rustigere werk. Morgen en de volgende dagen blijven de vraagtekens. Zondag start ik in Thulin. Met een ongelooflijke hoop twijfels (terwijl het er vorige week nog helemaal anders uitzag) en met een heel klein hartje.
Je mag nog zo zeker zijn van je stuk, ervan overtuigd dat je de goeie voorbereiding achter de rug hebt, het blijft altijd een vraagteken hoe je èchte niveau eruit ziet bij de start van de eerste wedstrijd.
Voorbije winter verliep zonder noemenswaardige problemen. Uiteraard wilde het weer niet mee maar dat gold voor iedereen. Een groot gedeelte van de kilometers en trainingsuren werden gemaakt op de rollen. Maar van fysiek ongemak of ziekte was geen sprake. Vorig seizoen eindigde in een goeie conditie en helemaal niet uitgeblust zoals de voorgaande jaren wel eens het geval was. De klierkoorts van 2007 lag helemaal achter de rug, alleen nog een verre herinnering.
Eigenlijk was het ook al een beetje te laat dat ik de fietsanalyse en meting liet uitvoeren. Tenslotte is dat vandaag nog maar 2 weken achter de rug. De aanpassing verliep tot nog toe vlot met alleen midden van vorige week een oprisping met lichte hinder in de linkerknie. Maar van voorbijgaande aard. Vanaf nu zijn er een paar kritieke weken achter de rug, het kan alleen nog crescendo gaan.
Het verslag van de eerste koers van vorige zaterdag kan redelijk kort zijn. Met 51 deelnemers namen we de start voor bijna 70 km wedstrijd. Een vlak parcours van ongeveer 5 km zonder noemenswaardige relances (bochten). De wind stond een paar kilometer in het nadeel, de rest van de wedstrijd redelijk in de rug. Garantie voor een snelle koers en weinig afscheiding.
Maar toch werd het niet het voorziene scenario.
Mijn eerste doel voor deze première lag erin om zo makkelijk mogelijk te proberen volgen en afhankelijk van wat de benen mij lieten aanvoelen, af en toe een reactie plaatsen. Maar al vroeg moesten we aan de bak. Na een goeie 12 km werd er aan de boom geschud en van ver (want ergens achteraan het peloton) zag ik een 5-tal wegrijden. Daarbij de grote namen uit de reeks. Na licht getwijfel over de staat van de benen en vooral de reactie indien ik zou proberen mee te gaan, besloot ik het er toch op te wagen. Het was eerder de impulsiviteit die maakte dat ik er naartoe probeerde te springen dan het verstand. Want voor ik het wist, reed ik voorbij de concurrentie om zo snel mogelijk vooraan te geraken. Tot mijn verbazing kon ik dit tempo een tijdje aanhouden, net zolang tot ik als eenzaat tussen de 2 groepen reed. Ik kwam een 100-tal meter tekort om mijn karretje bij de 5 koplopers aan te hangen en besloot dan toch even in te houden om met een nieuw zevental de achtervolging in te zetten. We probeerden nog mooi rond te draaien maar niet snel genoeg. De eerste groep reed langzaam maar zeker stilletjes van ons weg. Een enkeling maakte nog de sprong van onze groep naar de kopgroep. Sterke kerel blijkbaar want hij won uiteindelijk nog in de sprint voor een nochtans snelle Nico Debaes.
Wij maakten nog met 6 de rondjes vol en ondanks enkele pogingen van mijnentwege om nog te ontsnappen, werd ik veroordeeld tot de sprint voor de 7e plaats. Het beste kruid was ondertussen verschoten en ik werd pas 5e van de 6. Dit bracht mij een 11e plaats in het klassement op. Niet slecht voor een diesel die traditiegetrouw enkele wedstrijden nodig heeft om tot een deftig resultaat te komen. Het bewijs dat de voorbereiding als geslaagd mag beschouwd worden. Deze redelijke uitslag mag als bonus beschouwd worden. Bevestigen wordt iets voor de volgende weken.
Deze week wordt een relatieve rustweek. Zondag deden Koen en ik nog een mooie tocht van 53 km door de bossen, soepel en doorspekt met recuperatiemomenten (voor mij toch). Dinsdag wacht nog een doorgedreven training en de daaropvolgende dagen worden vooral recuperatietrainingen ingelast. Zondag wacht de wedstrijd op het industrieterrein in Ghlin. Een snelle koers waar het vanaf minuut 1 doorbijten en vlammen wordt. Hopelijk krijg ik daar de kans om nog enkele plaatsjes in het klassement op te schuiven.
Hieronder zie je nog enkele impressies van deze koers in Callenelle. Mooie foto's gemaakt door de semi-professionele apparatuur èn vakwerk van mijn compagnon de route van de voorbije jaren en (hopelijk en waarschijnlijk) 2011 ! Je ziet hem aan het werk op één van bijgaande foto's.
De titel is misschien een beetje te sterk uitgedrukt maar er is toch iets van ... Ik zal het een beetje proberen verduidelijken.
Mijn laatste positiemeting op de fiets dateert van 2004. Al die tijd dacht ik goed, comfortabel en efficiënt op de fiets te zitten. Wat in den beginne waarschijnlijk ook zo was. Maar een mens verandert lichtjes van fysionomie in de loop der jaren. Het materiaal wordt anders door o.a. veelvuldig gebruik van carbon en uiteraard staat de wetenschap op zijn beurt ook niet stil waardoor er meer en meer op meer professionele basis kan getraind worden. Maar als op trainingsgebied een hele vooruitgang geboekt werd, worden ook andere zaken van dichterbij opgevolgd. Deze laatste 'details' winnen daardoor in belangrijkheid.
Een hiervan is de positie vanop de fiets. En dan wil ik me nog niet uitspreken over de omstandigheden voor profrenners (tijdritten, testen in windtunnels, ...) maar hou ik het gewoon bij de mogelijkheden voor de kleine (maar ambitieuze) man op de fiets. Al jaren probeer ik kleine raadgevingen te geven aan jonge renners. Waaronder basiszaken over de houding en zitposititie op de fiets. Altijd goed bedoeld maar daarom niet altijd correct. Ik heb me altijdafgezet tegen de idee dat iemand die al een paar tientallen jaren op de fiets rijdt ook automatisch meer kennis heeft over hoe er moet getraind worden, wanneer, wat getraind moet worden en..... hoe je best je houding op de fiets aanneemt. Nu besef ik eens temeer dat - hoe goed bedoeld ook - ik misschien niet altijd de juiste raad gegeven heb. Om dit te kunnen doen moet er veel kennis van fysionomie en het menselijk lichaam voor aan de dag komen. En die pretentie mag en kan ik mijzelf zeker niet aanmeten.
Sinds het begin van de jonge wielercarrière van Koen hebben we dan ook beroep gedaan op de kennis en de ervaring van iemand als Jan Engels van Fit-Concept (www.fit-concept.be). Vanaf de eerste fietsanalyse wordt Koen nog steeds minimum 1 tot 2 keer per jaar opgevolgd. Moet ook wel aangezien hij als 15-jarige nog volop in de groeifase zit. Ter info; sinds enkele weken wordt de 'lengte'-kloof tussen vader en zoon aan een schrikwekkende snelheid kleiner en kleiner (172 cm tegenover 181 cm).
"Fietspositie is het huwelijk tussen een menselijk lichaam dat zich aanpast en een fiets die aanpasbaar is. (A. Pruitt)"
Als je dan, zoals ik een hele tijd tussen opgroeiende pubers rondrijdt, zie je zaken die absoluut niet kunnen op de fiets (te kort zitten, te laag, te hoog, ....). Dingen die soms iedereen met het blote oog kan zien. Maar ondertussen weet ik ook dat ik geen specialistenwerk kan verrichten. En dat is wel pijnlijk duidelijk tot uiting gekomen ...
Het komt erop neer dat ik onlangs toch ook maar besloten had om mij nog eens aan een fietsanalyse te wagen. Met de quasi zekerheid (vandaar ook weer de eigen 'arrogantie') dat ik goed zit/zat en dat er misschien sprake was van enkele aan te passen details. Liep dat even anders .....
Op dinsdagavond 8 maart meldde ik me aan de deur van Fit-Concept. Na een onderzoekje van de rekbaarheid en soepelheid van spieren en gewrichten mocht ik op de fiets. Dit werd gefilmd en op dat moment kwam de ontnuchtering. Ik moet wel zeggen dat, behalve een aantal genomen wedstrijdfoto's ik mezelf nog niet op film had bezig gezien.
De reactie van Jan was duidelijk: in zijn lange carrière in zijn praktijk had hij nog maar zelden iemand gezien die zo slecht op z'n fiets zat dan ik! En dat had ik met een blik op het tv-scherm ook onmiddellijk gemerkt.
Er bleek dus een hoop werk aan de winkel. Maar aannegatief nieuws is de keerzijde altijd positief. Dat wil zeggen dat er dus nog wel degelijk mogelijkheden zijn om aan efficiëntie en kracht te winnen.
Ik zat dan ook met open mond te kijken naar de aanpassingen die Jan onmiddellijk aan de fiets aanbracht. Ze zijn zo ingrijpend dat het véél beter had geweest als ik deze analyse voor aanvang van de winterperiode had gepland. Maar gedane zaken nemen geen keer en dus wordt het maar de korte pijn. De trainingen zeker en vast een paar weken aanpassen en - eventueel en afhankelijk van de reactie van de spieren op deze aanpassingen - het seizoen met een paar weken uitstellen. Ondertussen kan ik melden dat de eerste dagen alvast positief verlopen zijn en dat het wonderwel goed verloopt. Afwachten of dat ook volgende week zo zal zijn. Indien alles naar wens verloopt op de trainingen en bij de recuperatie,danblijft de start van mijn eerste wedstrijd gepland op volgende zaterdag, 19 maart.
Om jullie een ideetje te geven van de meest ingrijpende wijzigingen: inlegzolen in beide schoenen, zadel 2 cm lager en 5 cm (!) meer vooruit, stuur ietsje gekanteld en stuur een halve centimeter hoger en uiteraard een aanpassing van de voetplaatjes op de schoenen.
En ik kan jullie verzekeren dat dezeaanpassingeningrijpend zijn. Maar als de voorziene voorspellingen uitkomen (aanzienlijke krachtwinst en vooral efficiëntie) dan staat er nog een hele mooie periode te wachten.
Ergens is het ongelooflijk en vooral onbegrijpelijk dat er ettelijke honderden en zelfs duizenden euro's uitgegeven worden aan de aankoop van de fiets maar dat een eenvoudige en voor volwassen mensen eenmalige fietsanalyse als te duur en zelfs overboden beschouwd wordt. Een volledige fietsanalyse mèt onmiddellijke aanpassing van de fiets kost 110 . Voor jongere renners (zoals ik met Koen steeds doe) wordt jaarlijks een update gedaan en worden de nodige aanpassingen gedaan voor 30 . Echt geen grote investering als je comfortabel op je zowiezo dure fiets wil zitten.
Nog een beetje info over de trainingen voor mezelf (voor Koen is er momenteel weinig te melden): alles loopt gesmeerd, geen ziektes of andere ongemakken. Het voorziene schema kan zonder problemen afgewerkt worden. Deze week breng ik nog een bezoek aan de osteopaat voor een 'algemeen onderhoud' en daarna volgen de normale sessies aan de massagetafel. De moral zit goed en zowel mentaal als fysiek (toch afwachten wat de verandering van fietspositie nog in petto heeft) moet ik klaar zijn om goed aan het seizoen te beginnen.
Een mailtje ontvangen wanneer een nieuw bericht op deze blog gepost werd?
Het is vanaf nu mogelijk. Als je hiernaast - rechterkolom - in het desbetreffende vakje je e-mailadres ingeeft, zal je een waarschuwing in je mailbox ontvangen telkens er een nieuw bericht op deze blog gepubliceerd werd. Doen!
Hoewel de huidige temperaturen het nog niet aangeven, vordert de tijd en komt het seizoen dichterbij. Wat zeg ik? Het is al begonnen.
Het begon vorige week met de oefenkoersen en clubkampioenschappen, vanaf komend weekend start het eigenlijke seizoen voor de meesten.
Mijn eigen voorbereiding is echter toegespitst op een eerste start tijdens het weekend van 19 en 20 maart. Waar en wanneer moet nog uitgemaakt worden maar veel kans dat het zaterdag 19 maart in Callenelle is.
Voorlopig verloopt alles volgens planning en heb ik geen trainingsachterstand. De blokkentraining verloopt naar wens, blijft nog wel om de intensiviteit en stilaan de weerstandstrainingen tijdens de volgende weken naar een hoger niveau te brengen. Maar het moet wel lukken om klaar te zijn voor de eerste start. Niet om onmiddellijk vooraan mee te koersen - ook daarin ben ik een diesel, heb enkele wedstrijden nodig om het goeie ritme te pakken te krijgen - maar toch om mij degelijk en zonder al teveel moeilijkheden in de voorste groep te kunnen handhaven.
Dit jaar wil ik er nog eens volledig voor gaan. En daarmee bedoel ik dat er gewerkt wordt naar een podium in een van de kampioenschappen. Inderdaad, je kan beter direct hoog mikken .....
Ook in dit opzicht heb ik binnenkort nog een volledige fietsanalyse gepland. Hierbij worden alle lichaamsmaten nog eens genomen, worden fiets en schoenen eventueel aangepast en zou ik als 'gegoten' op de fiets moeten terecht komen. De laatste keer dat dit gebeurde was 8 jaar geleden, tijd voor een nieuwe scan.
Koen zit ondertussen in het ritme van de veldrijders. Dit wil zeggen dat hij binnenkort ook weer wegtrainingen zal aanvatten om zo de conditie op te bouwen om later eventueel aan de start van enkele veldritten te staan. Gezien zijn groei wordt ook hij 2 keer per jaar opgemeten en wordt de fietspositie aangepast. De laatste keer dat dit gebeurde was enkele weken geleden bij de aanschaf van zijn nieuwe cyclo-crossfiets.
Als ook de spiermassa en gewrichten de huidige (groei)trend kunnen volgen, kan er opnieuw aan competitierennen gedacht worden. Momenteel laten we alle druk weg en zien we wel wat er uit de bus komt.
Hopelijk blijven jullie ook dit jaar onze blog volgen en zien we sommigen van jullie misschien wel op een of andere wedstrijd.
Het winteroffensief is vroeg gestart maar blijkbaar is er toch een kleine kans dat de temperaturen stilaan naar 'trainbare' temperaturen evolueren. Eigenlijk zijn het niet zozeer de temperaturen die roet in het trainingseten gooien maar vooral de sneeuw en verraderlijke ijsplekken op de wegen en fietspaden.
Vanaf morgen zouden de thermometers sinds lang nog eens 5 graden aanduiden. Uiteraard komen er dan ook dikke regenwolken bij kijken. Maar die zullen we dan toch moeten trotseren om eindelijk aan langere duurtrainingen te kunnen beginnen.
Niet dat we ondertussen stil gelegen hebben. Integendeel, de trainingen zijn qua intensiteit hoger dan tijdens dezelfde periode vorig jaar. Maar er ontbreekt toch een heel stuk basistraining, de uren duurwerk met bijhorende kilometers. En die zijn onvermijdelijk om als fundering te dienen voor een lang wegseizoen.
Voor mijzelf is elke kilometer van de laatste 4 weken gemaakt op de rollenbank. Met dank aan Tacx en aan zijn Real Life Video's. De ideale manier om toch nog zonder al teveel tegenzin op de rollen te kruipen. Er werd dan ook meer dan nodig de nadruk gelegd op krachttrainingen met heel af en toe een duurtraining. Op de rollen is dit namelijk niet evident. Maar toch doenbaar, zowel fysiek en mentaal. Trainingen tot 2u30 werden, tot ergernis van de inwonende familieleden relatief vlot afgewerkt.
Met een weekend in zicht met temperaturen van 8 à 10 graden, regen of niet, kan er eindelijk weer aan wegtraining gedacht worden.
Koen was goed vertrokken om trainingen met de mountainbike af te leggen. Jammer genoeg is ook dat veelal de mist ingegaan doordat het zelfs op boswegen onbegonnen werk was om deftig te trainen door sneeuw en ijs. Zelfs door de koeien werden we bekeken als buitenaardse wezens; met de fiets door dichtgesneeuwde wegen glijden ..... Maar hij werkt bijna dagelijks op de roeitrainer, kwestie van toch gezond bezig te zijn en een minimum aan conditie te behouden.
Voor hem zijn er enkele wijzigingen. Zo hebben we beslist om een crossfiets aan te kopen. Tegenover een mountainbike biedt dit als grote voordeel dat er ook volop mee op de weg kan getraind worden. Een ander paar wielen inschuiven en klaar. Als dit project een meevaller wordt, als het lichaam en de gezondheid eindelijk eens zou meewillen, kan er gedacht worden aan een winterseizoen in het veldrijden. Maar eerst afwachten wat de zomer brengt.
De speeltijd is weer voorbij, het wordt stilaan tijd om het serieuze werk weer aan te vatten. De tijd dat de fiets voor 3 maanden aan de kant ging is al lang voorbij. Het zijn tegenwoordig maar enkele weken meer. Nieuwe tijden, nieuwe trainingsmethoden, een nieuwe aanpak.
Zelfs bij amateurs zoals wij vind je nog zelden exemplaren die de tijdtot nieuwjaar zonder fiets doorbrengen.
De echte rustperiode zonder fiets of andere zaken, tijd nodig om de mentale en fysiekebatterijen weer op te laden, werd beperkt tot 2 weken. Daarna werd stilaan weer in actie geschoten. Ondertussen zijn we al een kleine 3 weken aan de iets specifiekere voorbereiding bezig. Een periode doorspekt met verschillende oefeningen en sporten; lopen, fietsen, powertraining, stabilisatieoefeningen, ... Hiermee wordt stilaan gewerkt aan een brede basis, een fond waar het ganse jaar op teruggevallen kan worden.
Na een heel rustig jaar voor Koen is hij ook weer actiever aan het worden. Hij wordt zienderogen groter en meet al ergens rond de 165 cm. Jammer genoeg moeten we nog redelijk wat geduld oefenen wat spierkracht en verdere fysieke ontwikkeling betreft. Zijn huidige gewicht is hier de exponent van; die schommelt rond de 42 kg. Veel te weinig in verhouding tot zijn lengte en dat zie je ook.
Hij houdt zich vooral bezig met roeien (algemene ontwikkeling) en mountainbiken. Roeien gebeurt bijna dagelijks, op de fiets probeert hij 2x per week een uitstap te doen met vader of kameraad.
De eerste kalenders zijn ondertussen ook bekend gemaakt. Hiermee zijn dan ook de kampioenschapsdagen gekend. Inderdaad, deze ouwe rot wil het er nog wel eens op wagen. Het zou mooi zijn om op zulke wedstrijden te kunnen uitblinken. En hierbij is dan ook meteen geweten dat de nadruk tijdens het seizoen op de maanden juni en augustus komt te liggen. Maar hierover later meer.
Hopelijk gooien de weersomstandigheden niet teveel roet in het eten. De vroege winterprik heeft er al voor gezorgd dat de rollen, nu al, goed gerodeerd zijn. Leuk voor een korte periode maar hopelijk wordt dit niets van lange duur. Het is echt wel nodig om langere trainingen uit te voeren en dat kan je gewoon niet op rollen. Hiervoor is het dan ook nog aangenamer dat het droog weer èn niet te koud is. En om deze omstandigheden te hebben, moet het al goed meevallen. Maar het is nog vroeg in de voorbereiding, er blijft nog tijd genoeg om de conditie rustig op te bouwen.
Door een druk op de knop 'Agenda' kan je trouwens al de eerste wedstrijddata consulteren.
Maar eerst willen we iedereen al een prettige eindejaarstijd toewensen.
Volgend seizoen wordt overwogen of Koen deel zal nemen aan een aantal mountainbikewedstrijden. Niets is zeker maar ook onmogelijk. Verdere info hierover volgt later nog.
Gert zal volgend jaar de kleuren verdedigen van het Truval Cycling Team. Samen met Stefaan Lintermans en Michel Grifnée is hij één van de nieuwkomers in deze ploeg.
De laatste twee weekends van het wielerseizoen waren representatief voor de weersomstandigheden die we dit jaar mochten trotseren.
Op zaterdag 3 oktober was normaal gezien mijn laatste wedstrijd gepland. We trokken dan naar Wiers (Henegouwen). Een bochtig parcours van een kleine 8 kilometer met mooie maar smalle wegen, volledig vlak en een strook van ongeveer 1 km over asfalt waar de loop der tijden en de voorbije winter aardig huis hadden gehouden.
Het deed me eerder denken aan de parcoursen in het limburgse waar meestal ook over smalle betonwegen en door de velden moet gekoerst worden. Neem daar nog een redelijk omvangrijk peloton van een kleine 50 man sterk bij, klaar voor het wringen en duwen op de smalle baantjes en je weet dat het niet echt mijn geliefkoosde koersomstandigheden zijn.
Het verslag kan ook redelijk kort zijn. We begonnen met miezerige regen, een beetje later weer iets droger om af te sluiten met een bui, rechtstreeks uit de zondvloed. Het peloton bleef de eerste ronden gegroepeerd en doordat mij een beetje de moral ontbrak om in zo'n peloton te wringen viel ik al snel naar achteren in de groep.
De benen voelden echter goed aan en wilden duidelijk meer. Op een lang recht stuk in het veld lukte het mij om mij een weg naar de voorste gelederen te vinden. Vol in de wind kostte het mij zelfs relatief weinig moeite. Wat is dat nu weer? Precies een goeie dag! Dus ..... we duwen een beetje door in de hoop met een kleiner groepje weg te raken. Gelukt! Met vier draaien we goed rond en hebben onmiddellijk een mooie voorsprong. Even later komen er nog 4 aansluiten en met deze acht zullen we het moeten doen. De premies worden verdeeld, we rijden een minuutje voorsprong bij mekaar en moeten het dan nog in de sprint uitmaken. Deze sprint laat ik aan mij voorbij gaan en wordt uiteindelijk 7e. Ik weet al wat één van mijn werkpunten van volgende winter zal zijn: sprinttraining.
Doordat de conditie nog redelijk top blijkt te zijn, beslis ik ook vrijwel meteen om ook het volgende weekend nog een allerlaatste koers mee te pikken.
Ten opzichte van het weekend waren vorige zaterdag een paar details veranderd. Ten eerste werd het een mooie dag op klimaatgebied. Een zachte 22 graden en volle zon, ideaal koersweer. Het tweede detail was iets moeilijker. Door professionele verplichtingen moest ik donderdag en vrijdag naar Duitsland. Een trip van in het totaal 1.100 km op de achterbank van een niet zo comfortabele wagen. Door het ietsjes verminderde trainingswerk van de voorbije weken en deze autotrip was de voorbereiding op de wedstrijd niet ideaal. Kwam daarbij nog een lichte verkoudheid met hoestbuien. Waarschijnlijk opgeraapt na de kletsnatte wedstrijden van vorige weken.
De opwarming maakte al duidelijk dat het niet mijn dagje zou worden maar je weet maar nooit.
Door het mooie weer stonden ook weer een pak vertrekkers aan de start. Een zelfs nog groter peloton dan vorige week. En op een parcours van amper 5 kilometer betekent dit meestal een grote chaos. Maar dat viel uiteindelijk wel mee.
Na een 20-tal kilometer wedstrijd slaagden acht renners erin om weg te rijden. Met een paar man probeerden we nog om het gat te dichten maar korter dan 20 seconden kwamen we niet. Niet abnormaal als het altijd dezelfde 3 renners zijn die werken en dus met een bende pseudo-sprinters in het wiel rondrijden die allemaal denken kans te maken om de sprint te winnen voor de ..... 9e plaats. Een triestige mentaliteit die blijkbaar meer en meer en in alle verschillende pelotons bij alle verschillende bonden terug te vinden is. Er wordt liever op krachten bespaard en gereden voor een verre ereprijs dan voluit te gaan voor de overwinning.
Enkele keren uitpakken volstond wel om het grote peloton wat uit te dunnen.
Bij deze enkele schuchtere pogingen die ikzelf ondernam, werd me snel duidelijk dat ik met een beperkt arsenaal 'cartouches' aan de start was gekomen. Begrijpelijk bij de kleine probleempjes van voorbije week maar deze zijn geen excuus. Uiteindelijk had ik gewoon bij de acht vluchters moeten zitten. Jammer maar helaas. Meesprinten voor de ereplaatsen zat er zelfs niet meer in, opkomende krampen hielden mij rustig op mijn plaatsje achterin onze groep.
Einde van het seizoen en dat komt op tijd. Het is even op, het verminderde trainingswerk eist z'n tol en de zin in training is stilaan aan het wegebben. Niet zoals andere jaren - waarbij het soms echt moeite doen was om het einde te halen - maar toch. Tijd voor fysieke en mentale rust.
In het achterhoofd zitten al wel de eerste schetsen en krijtlijnen voor een goeie (winter)voorbereiding op volgende seizoen. Als ons een winter als de voorbije 2 jaar bespaard blijft, zal het seizoen voor mij vroeger starten dat dit jaar. Want - en dat kan ik jullie al toevertrouwen - er ligt een hoogtepunt te wachten in de loop van de maand juni 2011. Maar daarover binnenkort meer.
Ook nieuws over de plannen van onze jongste renner ben ik jullie nog verschuldigd. Ook hierover binnenkort iets meer.
Alle lezers van deze blog wil ik nog graag danken voor het geregelde bezoek aan de site/blog en vooral voor de moeite die sommigen zich getroost hebben om af en toe een reactie te plaatsen, meestal een leuk berichtje of aanmoediging.
Ook een dikke merci aan de supporters, deze van elke week en de occasionele èn aan de fotografen die het mogelijk maakten om ook elke week enkele foto's op de blog te plaatsen.
De meeste dank gaat echter uit naar Jos, quasi elke week present voor de mentale steun, het aangeven van het nodige eten en drinken als de omstandigheden ernaar vragen en die sinds kort ook wielerverslaggever geworden is. Want je kan niet alleen op onze blog een (uitgebreid) verslag van de wedstrijden lezen maar op de site www.wielrenneninleuven.be kan je ook wekelijks terecht voor een kort verslagje.
De (jammer genoeg enige) overwinning van het seizoen was er dan ook eentje die niet alleen van mezelf kwam maar er is gekomen mede door de grote en kleine steun van jullie allemaal.
Echt aangenaam vertrekken was het niet. Regen, een matige wind en amper 10 graden bij het vertrek naar de wedstrijd. Aangekomen waren 2 van de 3 ingrediënten nog steeds aanwezig, alleen wind was er (bijna) niet.
De motivatie, of eerder het gebrek eraan, stond op de gezichten te lezen. We waanden ons in een gure maand maart maar we zijn wel degelijk pas einde september. Aan de organisatie zal het niet gelegen hebben. Een grote feesttent op het marktplein, een plein omzoomd door verschillende café's, een beetje plaatselijke horeca en de obligate kerk in het midden. De renners kregen een mooi parcours voorgeschoteld en een wedstrijd waarin verschillende premies te verdelen waren. Een beetje kort, amper vijf en een halve kilometer maar met mooie oplopende stroken en brede wegen. Waarschijnlijk mede door het slechte weer stonden we met slechts 26 renners aan de start, de beteren tekenden wel present.
Zoals zovele keren was het ook nu weer moeilijk om de drive in de groep te krijgen. Uitvallen werden teniet gedaan en er werd zoals gewoonlijk dan weer niet verder gereden. Ook ik probeerde een deel van de aanvallen voor mijn rekening te nemen en dat lukte ook. UIteraard met in het achterhoofd het gegeven dat het dan toch eens moest breken. Maar ook met het risico dat - we zijn uiteindelijk toch op het einde van het seizoen - bij mezelfd de cartouches minder scherp staan dan de voorbije maanden. En vooral, ze zijn ook in mindere aantallen aanwezig ...
Toch lukte het rond zowat half koers. Wat eraan zat te komen, gebeurde ook. Met 5 man lukten we erin om een kloofje te slaan en met dit elite-groepje kon het zeker lukken. En dat deed het ook. Het draaide uit op een sprint waarin ik me uiteraard op de lijn nog liet kloppen. De eerste twee reden een tiental meter voor ons uit over de lijn. Een 5e plaats was mijn deel. Sprinten blijft een moeilijk punt waar ik rekening moet mee houden in de finale van elke wedstrijd. Maar om de laatste kilometer nog te ontsnappen moeten de omstandigheden wat meezitten: het parcours moet er zich toe lenen en - vooral - de benen moeten meewillen.
Persoonlijk mag ik echter nog niet klagen. Na toch wat minder trainingswerk tijdens de laatste 2 weken blijft de conditie nog redelijk goed. Natuurlijk kan dit niet blijven duren; zelfs voor een enkele wedstrijd per weekend moet er getraind worden anders krijg je toch op een dag de rekening gepresenteerd. Maar voorlopig loopt het nog goed, volgende week wordt normaal gezien het laatste koersweekend en dat sluiten we op zaterdagaf in Wiers.
Het voorbije weekend werd weer aangeknoopt met de competitie. Ongeveer 15 graden en geen straaltje zon te bespeuren ..... het was het weekend ervoor wel anders. Samen met een paar collega's trokken we naar de omgeving van de Mont Ventoux. Uiteraard met de bedoeling om de reus te bedwingen. Maar ook een beetje genieten van het lekkere eten, het zwembad en de altijd aanwezige zon van de Provence.
Op zaterdag was het zover. Om 11 uur was het al schitterend weer in het dal (32 graden) en ook op de top scheen de zon volop (24 graden) met een zuchtje wind. Niet van het gevreesde soort bij een beklimming van de Mont Ventoux, eerder een aangename verfrissing.
Na een 15-tal keer de berg opgereden te hebben met de auto was het voor mij de eerste kennismaking met de fiets. Toegegeven, met de wagen heb je echt geen zicht op wat er je benen met de fiets te wachten staat. Het gedeelte in het bos is gruwelijk lang en steil maar de laatste 4 km zijn pas echt te vrezen. Gelukkig was (en is) de conditie nog degelijk te noemen. Maar uiteraard zijn de beentjes meer voorbereid op het koerswerk en iets minder op het beklimmen van een berg van 21 km.
Boven geraken was dus een minimum, de tijd waarin het zou gebeuren eerder bijkomstig. Het lukte me uiteindelijk in 1uur en 28 minuten rond.
Doordat de beide collega's duidelijk geen rennerstypes zijn en uit het pure toeristenhout gesneden, besloot ik boven om mij naar beneden te laten vallen, terug te keren naar het startpunt en vandaar de collega's opnieuw op te zoeken en bij te staan in hun calvarie naar de top. Maar in de afdaling reed ik ze nog in een schicht voorbij.
Bij mijn tweede beklimming had ik even voorbij Chalet Reynard de eerste te pakken, de volgende reed er anderhalve kilometer voor. Even heb ik dan van de ene naar de andere geschipperd en uiteindelijk zijn ook zij, na 3 uur en 20 minuten boven aangekomen. Iedereen blij.
Gisteren stond ik, na een kleine onderbreking opnieuw aan de start van een wedstrijd. En na lange tijd was dit opnieuw een wedstrijd van de ECW.
Het parcours in Jeneffe-en-Condroz leek me wel iets om de huidige conditie nog eens te testen. Na een paar sterke weken weet ik dat de topconditie stilaan aan het wegebben is. Maar normaal moet ze nog voldoende goed zijn om vooraan mee te draaien.
De voorbije weken was het trainingswerk al (sterk) verminderd, mede door het mindere weer en de afnemende zin om in steeds killer wordende temperaturen te trainen. Een typisch eindeseizoensgevoel en een elk jaar opduikend fenomeen rond deze periode.
De benen voelden redelijk aan bij het startsignaal en na een paar rondjes probeerde ik er in goed gezelschap (o.a. Erwin Hoydonckx, altijd bereid om te rijden en te werken) vanonder te muizen. Toen dat in eerste instantie niet onmiddellijk lukte bleef ik het tempo hoog houden en probeerde het met een paar kleinere prikken. Helaas, er was geen ontsnappen aan. Dat bleek ook voor de verdere (schampere) pogingen het geval. Mede door de mentaliteit van een aantal renners werden de gaten steeds weer gedicht en werd de boel stil gelegd. Blijkbaar denkt iedereen over sprintersbenen te beschikken waarmeeze in de laatste 500 meter het verschil hopen te maken. En bij zo'n mentaliteit is de pret er snel af.
Eén man, een in grote vorm verkerende Georges Hauterat probeerde het nog eens op z'n eentje op 5 kilometer van de finisch en slaagde erin om het peloton voor te blijven tot op de aankomstlijn. Sterk nummer.
Bij de groepssprint zat ik achteraan met de bedoeling gewoon mee te sprinten om in dezelfde tijd binnen te komen. Tot het moment dat het stuur van een concurrent die links voor mij zat gewoonweg in twee brak. Met nog één hand aan het stuur en het andere uiteinde los in de hand maakte hij een bruuske beweging maar viel gelukkig niet. Gelukkig reed hij ook achteraan en niet in het midden van de groep. Anders had de ravage groot geweest.
Door zijn bruuske beweging schrok ik geweldig en moest ook ineens bruusk manoevreren en uitwijken. Hierdoor schoot de ganse linkerkant van mijn lichaam in een kramp. Volledig verkrampt kon ik niet anders dan rechtstaan om mijn pedalen en mij verder laten uitbollen ... bergop. Ik viel dan ook volledig stil op 100 meter van de aankomst. Het was pijnlijk wachten tot de kramp z'n greep losliet om na een goeie 6 minuten (!) nog even over de streep te bollen.
Het was de bevestiging dat het mindere trainingswerk van de laatste weken z'n tol begint te eisen maar de prestaties in de wedstrijd zelf geven ook aan dat de conditie toch nog op een redelijk peil vertoeft. Het moet volstaan om nog 2 weekends te koersen. Toch ga ik de volgende dagen nog een paar keer diep gaan op training. Kwestie van het seizoen in schoonheid en op een mooi niveau af te ronden.
Door een rare kronkel in het reglement van de (neven)bond waar ik geregeld aan de start sta, was ik verplicht om mij het voorbije weekend kalm te houden en niet mee te rijden voor het podium. Als renner zonder jaarvergunning bij die bepaalde bond - ik heb wel een vergunning bij de Internationale UCI - mocht ik bij de eigen organisatie van hun wereldkampioenschap niet op het podium eindigen.
Dan maar trainen.
Omdat een training op dit moment efficiënter is in een 'wedstrijdomgeving' maakten we toch maar de verplaatsing naar Thulin.
In vergelijking met het parcours dat we aflegden tijdens wedstrijd van begin juni waren enkele wijzingen aangebracht. Jammer genoeg kwam dit het wedstrijdverloop helemaal niet ten goede. Er stonden zelfs nog enkele wagens op strategische plaatsen en het vele bochtenwerk maakte het ronduit gevaarlijk koersen. Als je weet dat een aantal renners zich toegespitst hadden op deze wedstrijd en er op een kampioenschap altijd met een tikkeltje meer nervositeit gereden wordt, dan kan je er vanop aan dat een dergelijk parcours garant staat voor valpartijen. En hierop was het niet lang wachten.
Dit parcours was een kampioenschap onwaardig.
Mijn doelstelling was dus om er een doorgedreven training van te maken. En dat is in mijn ogen maar gedeeltelijk gelukt. Het aantal af te leggen kilometers werd ingekort (geen idee waarom dit gebeurde want het was stralend koersweer ...) terwijl ik hoopte van 85 à 90 km snelheid en interval te kunnen trainen.
Ook voorgaande woensdag maakte ik een extensieve duurtraining van 110 km. Samen met een snelle koers van 85 km zou dit een mooie trainingsweek kunnen geweest zijn. Het werden 20 km minder aan een tempo dat ik met de vingers in de neus aankon. Het was inhouden om me niet mee in het aanvalsgeweld te storten maar hiermee zou ik alvast geen vrienden maken. Rustig blijven en het trainingsdoel voor ogen houden, meer mocht ik niet doen. Het werd dus een roemloze einduitslag in de buik van het peloton.
Ondertussen had ik al besloten van ook op maandag na de wedstrijd (vandaag dus) een doorgedreven training in te plannen.
Al bij al valt het dus nog perfect tussen de plooien van de trainingsplanning. Het zou een goeie basis moeten zijn om nog 3 à 4 weken te vlammen.
Samen met het koersvrije weekend van volgende week (ik ga op gezapige uitstap naar de Mont Ventoux in het gezelschap van een paar gelegenheidsrenners) maakt dit ook deel uit van een relatieve mentale rustweek. Het moet volstaan om de batterijen op te laden voor nog een paar uitspattingen op het einde van het seizoen.
Aprilse grillen, je verwacht ze niet meer in augustus. Maar gisteren was het toch weer zover. Het gekende Belgische zomerweer in volle glorie. Wolken en een dichte hemel. Waterdicht kon je deze moeilijk noemen want langs spleten en gaten vielen dikke druppels. Een bui, afgewisseld met een waterig zonnetje, het geheel doorspekt met een windje van enkele Beauforts. Dit was het menu voor deze zondag.
Je moest al veel zin hebben om in dit hondenweer de start te nemen voor een ronde van 5,7 km met elke ronde een beklimming (ik schat over de ganse lengte gemiddeld 3%) van 1,7 km, gevolgd door een bochtige afdaling door een woonwijk en een lang recht stuk licht bergaf. Tussendoor lag er nog een strook vlak met asfalt waar je je normaal geen fietsers over stuurt. Maar hier kon het blijkbaar niet anders. Pittig detail: de helling moest volledig genomen worden met de wind pal op kop.
De opwarming gebeurde voor de helft op droog wegdek en de andere helft in de regen. Er moest dus een keuze gemaakt worden bij de bandendruk. Op het laatste moment besliste ik toch om wat lucht uit de banden te laten om meer grip op de weg te houden bij de bochtige afdaling.
Bij de eerste passage had ik vlug gezien dat niet iedereen met dit detail rekening gehouden had. Het leek dus geen goed idee om de ganse wedstrijd in groep te rijden. Anderzijds was het zo goed als zelfmoord om met deze wind als cavalier seul de koers te maken.
En toch was dit wat er gebeurde. Wonderlijk genoeg voelden de benen vanaf de eerste minuut sterk aan. En toen ik bij aanvang van de eerste beklimming weer de onstuitbare drang voelde om aan de boom te schudden dit gebeurt meestal op de meest onverwachte en soms meest ongeschikte momenten -viel er direct een gat van 100 m. Ik hoopte echt dat er iemand mee zou springen maar dat gebeurde niet onmiddellijk. Dus, gewoon even de benen testen en boven zouden we wel verder zien. Maar boven bleek de voorsprong alleen maar gegroeid te zijn. Dan maar alleen verder aan 80% van de mogelijkheden. Maar nog kwam er geen versterking.
Uiteraard spookte het door mijn hoofd dat dit echt wel onbegonnen werk was, er bleven nog een kleine 60 km af te leggen. Eigenaardig genoeg hield die idee me niet tegen. Integendeel, de frustratie van de verloren koers (herinner u de wedstrijd in het nabije Familleureux waar een paar concurrenten mij bijhaalde op 50 m van de meet) speelde weer op en dat bleek genoeg om de turbo aan te laten slaan.
Neem daar nog bij dat mijn grootste supporter (bedankt voor de fotos) mij toeriep of ik nu helemaal zot geworden was en de trein was vertrokken.
Maar toch bleef de twijfel; 60 km alleen rijden is wel erg ver. Het eerste doel werd dan maar de premie van de 3e ronde. Er bleken er nòg 2 te volgen (6e en 9e ronde).
Blijkbaar maakte ik mij onnodig zorgen. De benen stelden de hersenen gerust dat er vandaag wel eens zot mocht gedaan worden .. Een halve minuut, anderhalve minuut, 2 minuten, Ik pakte nog meer voorsprong.
Het was wachten op het klopje van de hamer. Toch het kopje er een beetje bij houden en op tijd eten en drinken.
Ik kreeg zowaar een klein peloton voor ons gestartte As in het vizier en kon daar aanpikken. Maar buiten de onverwachte hulp, af en toe eens overnemen en doortrekken van Bollini-renner Dimitri Nijs moest ik op niet méér rekenen.
De laatste ronden en bijhorende beklimmingen werden afgewerkt tegen bijna dezelfde tussentijden als de voorgaande.
Eindelijk was de eerste overwinning van het seizoen binnen. Na zowat alle plaatsen tussen 2 en 10 behaald te hebben, konden we eindelijk een stapje hoger op het podium.
Alle premies, het hoogste trapje van het podium èn de manier waarop dat bereikt werd. Ik ben er wel bijna van overtuigd dat ik dit geen 2e keer meer kan, dat is quasi uitgesloten. Dit is zo een van die prestaties die je maar 1 keer in je leven kan bereiken.
Maar ik zijn er wel blij mee, dit pakken ze niet meer af.
Nog een dikke merci voor alle supporters voor de aanmoedigingen, voor de fotos, voor de steun! Ik hoop dat jullie er evenveel deugd van hebben gehad als ik. Maar nu waarschijnlijk wel met minder zware benen rondlopen ..
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
