|
5 jaar geleden kreeg ik de idee op
aanraden van
een blog te schrijven. Ik had dit nodig om al het gene wat me was
overkomen een plaats te geven. Het is een momentenblog geworden. In het begin
schreef ik dagelijks een stukje en ondertussen schrijf ik wekelijks 1 of 2
keer. Het is naargelang ik zin heb en de motivatie er is. Als mijn kerels er
zijn schrijf ik bijna niet. Soms begin ik te schrijven en ga ik de volgende
week verder. Er zijn ook heel vaak stukjes die begonnen zijn maar nooit afgewerkt
zijn en aan het wachten zijn op een vervolg. De stukjes zijn op zich wel
pareltjes maar ze zijn niet meer van toepassing of toch net iets te
persoonlijk. Het zijn vaak de stukjes waar de tranen over mijn wangen rollen. Of
ze ooit nog op de blog komen dat weet ik niet maar wat ik wel weet, is dat ik
heb geleerd dat via het schrijven en er over na te denken dat ik veel heb leren
relativeren en een plaats heb kunnen geven in mijn Inge zijn. Ik ben deels door
het schrijven uit die put gesukkeld maar het was geen gemakkelijke weg en af en
toe schoof ik terug uit en moest ik terug op weg naar een plek waar ik op het gras
kon liggen naast die put. Ik ben beginnen verder wandelen (rollen in mijn
geval) maar 1 ding weet ik zeker af en toe sta ik even met 1 voet terug in de
put maar mijn hoofd zeg Inge zorg dat jij uit die put bent want jij hoort niet
daar niet thuis.
Vele mensen lezen of lazen mijn blog
en konden volgen aan de zijlijn. En ze hebben mee gezien dat ik top momenten
heb en die zijn er altijd meer en meer. Het is fijn dat vele mensen de blog
volgen en me achterna aanspreken en zeggen amai, je bent een straffe madam om
daar voor te gaan. Ik bel je nog en de meesten doen dit dan ook. Fans heb ik
verspreid zitten In Gent, West Vlaanderen, vrienden en kennissen uit Leuven en
omstreken en niet te vergeten mijn lieve oudere directeur van mijn middelbare
school die voorzitter is van mijn fanclub. Gelukkig heeft ze nog geen T-shirts
en petjes laten maken. (Sorry J. ik kon het niet laten J
Maar zo ben ik
begonnen.
Hoi,
Ik ben Inge 38 jaar en kom hier mn
verhaal een beetje vertellen. Hopelijk word het geen klaagzang maar gewoon een
leuke blog waar mijn ervaringen in staan als mama na een vreselijke tijd. Ik
ben gehuwd en heb 2 zonen van 5 j Lander en 8 j Volker.
Het begon op een doordeweekse
woensdag ik voelde me wat grieperig en was al naar de huisarts geweest. Je kan
al raden wat ze zei mevr. pak maar een Dafalgan of Ibuprofen, een paar dagen
en je voelt je al een heel ander mens. Die woensdag lag ik in de zetel tv te
kijken met mn jongens en ik had het gevoel te moeten overgeven, wetende dat ik
niet aan de wc geraakte maar wetende dat er naast mij een nierbekken stond van
onze oudste zijn operatie aan de amandelen. Het bakje stond er en is ideaal om
potloden in te leggen.J Ik nam het bakje en daar kwam het.
Wat ik zag was niet goed het overgeefsel zag rood, rood van het bloed. Ik
vertelde dit aan Jo, mn man en we regelden opvang voor de kinderen. Oma
in alle staten de jongens nog een snelle knuffel en kus en zonder bij na te
denken zei ik tot straks. Maar dit afscheid zou voor een hele tijd zijn
Na een lange revalidatie ben ik
thuisgekomen met heel wat restletsels van het ziek zijn maar meest zichtbare is
dat ik rolstoelgebonden ben.
Ondertussen ben ik 43 jaar en is er
veel gebeurt. Ik ben gescheiden en mijn jongens zijn ook al grote knapen van 13
en 10 jaar oud. En zoals ik al geschreven heb het dingen kunnen omschrijven en
op een scherm te toveren vergt inzet, doorzettingsvermogen en moed. Ik heb
geleerd dat ik mag dromen en dat ik mag plannen maken om te doen met mijn
jongens en zelfs alleen met een vriendin.
En ook wel belangrijk ik heb me
voorgenomen om toch nog eventjes verder te doen met de blog.
Lieve groetjes,
Inge
|
