Ik heb nooit gedacht dat ik ooit met de auto zou kunnen rijden. Gelukt: theorie-examen direct ok, de praktijk in 3 keer eerste keer gebuisd op het parcours (parkeren was ik buiten mijn tijd), examen op de baan de eerste keer gebuisd op de baan overdreven snelheid op de ring. Derde keer goede keer. Nu rij ik niet meer met de auto omdat mijn zicht niet goed is. Moest ik willen rijden dan zou ik al een aangepaste wagen moeten hebben en zou ik testen moeten doen. Ik ben geen vragende partij dus laat ik me nu rijden. Er zijn genoeg mogelijkheden om ergens te geraken.

Ik heb heel lang gedacht dat ik geen kinderen ging hebben omdat ik dacht nooit een langdurige relatie te hebben.

Ik heb nooit gedacht dat ik kon verder studeren en dat ik ging gaan werken. Ik dacht altijd dat ik eeuwig rond mijn 20^ste ging blijven hangen en ik wou ook niet ouder worden.

Nooit dacht ik dat ik ging alleen wonen of zelfs ging samenwonen, trouwen of scheiden.

Ik was er allemaal niet zo mee bezig met ouder worden en als ik er het volste vertrouwen had dan ging ik op weg naar mijn volgende avontuur. Zoals trouwen en kinderen krijgen.

Dat was iets wat ik met heel mijn hart achter stond. Mijn jongens zie ik onvoorwaardelijk graag en mijn ondertussen ex-man keek ik naar op en dacht ik heel graag te zien. Ik dacht dat alles wat we op ons pad tegenkwamen samen konden overwinnen. Niet dus.

De toekomst is anders gelopen want wat ik nooit heb gedacht is dat ik ooit in een rolstoel terecht ging komen. Na mijn ziekenhuis en revalidatieperiode van 16 maanden verliep alles anders dan verwacht. Ik dacht dat ik mijn leven gewoon ging oppikken zoals ik het kende. Maar neen, niets was waar van dat gene. Ik kreeg een enorme klap want ik kwam het ene obstakel tegen en het andere obstakel diende zich al aan.

Mijn relatie liep stroever en stroever en ik kan niet voor hem spreken maar ik kan wel mijn gevoel neer schrijven. Niet de gore details maar gewoon mijn gevoel. Naarmate de tijd verder ging zijn we elkaar verloren. Omdat ik niet de kans kreeg om mijn nieuwe ik te leren kennen want tijdens de revalidatie kreeg ik een lichaam dat ik moest leren kennen.

Mijn priveleven thuis bij mijn gezin moest terug ik leren kennen, ik moest mijn plekje terug vinden,…. Hij rende verder en ik bleef achterop. Ik had het gevoel dat hij me de tijd niet gaf om te settelen in mijn toch drastisch veranderde leven. We gingen naast elkaar leven en het leven werd grimmiger met de dag. Tot op een dag dat ik besloot mezelf te redden en alleen ben gaan wonen.

Ik kreeg heel wat te verduren in mijn hoofd. Ging ik het kunnen? Dat was mijn eerste vraag. Ik begon alles voor mezelf op een rijtje te zetten. Wat kan, wat kan niet. Wat als ik alleen ga wonen waar moet ik opletten.

Toegankelijkheid: Vind ik een appartement dat toegankelijk is voor mij en mijn beperking? Maar ook een woning die genoeg ruimte bied voor mijn jongens. Een woning waar ik zonder hulp binnen en buiten kan zonder teveel obstakels. Missie geslaagd!!!

Kan ik mezelf beredderen? Kan ik de zorgen die ik nodig heb garanderen: heb ik mezelf goed ingedekt qua zorg en mantelzorg bv. Het regelen van hulpmiddelen, dokter, apotheker,… Missie geslaagd!!!

Kan ik het financieel aan: Missie geslaagd!!!

Kan ik mijn dagen goed vullen: Missie geslaagd!!!

Allemaal vragen die je je moet stellen als je alleen gaat wonen.

ik was toen 39 jaar en normaal ga je op eigen benen staan als je ergens in de 20 bent. Nu tja, die fase heb ik gehad en deed ik nog eens over. Alleen had ik nu een echte rugzak mee te dragen.

Eerst dacht ik aan mijn jongens want de jongens moesten zich op de eerste plaats goed voelen.

Dat waren de vragen die ik me toen stelde en ik ben beginnen zoeken rondbellen en vooral onderzoeken.

Ik stelde eerst mijn verpleging op de hoogte, mijn gezinshulp en huisarts. Hoe gaat het in zijn werk.

Huisarts is geen probleem die volgt.

Verpleging volgt ook er moet gewoon afgesproken worden wanneer en waar en dat kan zelfs de dag of de ochtend dat je vertrekt. Ook werd er afgesproken qua toegankelijkheid voor de verpleging zeker s’morgens. Want ik kan de deur niet zomaar laten openstaan. Het in en uit bed komen alleen zonder schoenen is niet van zelfsprekend en zeker niet veilig. Er werden sleutels en parkeerkaarten geregeld. In het begin bleef oma slapen om de verpleging binnen te laten. Maar leuk is dit niet altijd iemand in huis hebben. Ik vind het super als de jongens in huis zijn. Als ik s ’nachts eens wakker word dan hoor ik ze babbelen en wroeten in hun slaap.

Maar kon ik het alleen wonen? Ja

Ik zorgde voor mijn gezinshulp dat ze hun werk hier konden verder zetten en mee in en uitpakken.

Ik vertelde de verhuismannen dat ik pas verhuisde als mijn bed verhuisde. Omdat mijn bed een hoog – laag bed is (ziekenhuisstijl in een eigentijds huiselijke sfeer).

Het was een hele onderneming en ik ben nu bijna 3 jaar verder en heb ik het gedaan? JA, het is me zeker gelukt. Ik leef geen decadent leven. Ik leef vooral voor mijn 2 kerels.

Ik probeer gezond te leven door gezond te leven en te eten vroeger moest ik er geen moeite voor doen maar dronk ik 1.5L cola op een dag en nu zit ik aan 2 tot 3 kleine glazen per dag. Na 18 uur drink ik geen cola meer.

Ook voor de jongens is er cola maar ook water en water met een smaakje van Spa… Om eerlijk te zijn ze mogen alles proeven eten maar de zoete dingen met mate.

Dat brengt me bij mijn vrije tijdsbesteding. Elke week ga ik tijdens het academisch jaar van de KULeuven sporten. Ik doe dit heel graag en dit is zo een restantje van Pellenberg. Bewegen is goed, bewegen is belangrijk. Daarom laat ik ook Lander zwemmen en samen met zijn broer gaat hij naar de Chiro om te spelen en te bewegen.

Vroeger plakte ik aan mijn computer maar dat is nu iets wat ik minder doe. Ok elke dag zit ik even aan de pc. Mijn blog, FB, Skype, maar van s’morgens tot s’avonds neen dat zit er niet meer in. Ik kijk 1 uurtje tv per dag ER en De Slimste Mens maar dan opgenomen en dan moet ik de reclame niet zien. Op zondag haal ik dan m’n programma’s in. Dingen zoals Komen Eten, De Rechtbank en nog iets dat ik heb opgenomen. Zondag is luidag. Lander en Volker gaan om beurt op de pc en Volker is een jongen die van scherm tot scherm zou gaan maar dit vind ik niet ok. Lander is meer de speelvogel in huis. Ook speelt Volker heel graag aan tafel en Lander op de speeltafel. Vrijdag halen ze uit en zondag ruimen ze op.

Het is vooral dingen regelen en zorgen dat het loopt zoals de jongens mogen spelen maar er moet een doorgang zijn voor mama met de rolstoel… De jongens krijgen wat meer vrijheid omdat de leeftijd dit toelaat. Zo gaat Volker alleen naar de tekenles. Hij is een paar keer meegegaan met een vriend van school en hij leert de kneepjes van het vak. Hij leert zelfstandig met de fiets te gaan. Ik maak hem ook duidelijk dat hij veilig het verkeer in moet. Zo is hij goed verlicht hij heeft een ongelooflijk goeie verlichting op zijn fiets en ook belangrijk is vind ik dat de verlichting van zijn fiets blijft branden ook al staat hij stil, hij heeft een fietshelm op.

Soms hoor ik van mensen zou ik dit ook kunnen moest ik een beperking hebben of ik zou dit niet kunnen met wat Inge heeft alleen gaan wonen en deeltijds de zorg dragen voor Lander en Volker. Rolstoel, minder kracht, minder dit en meer dat, Inge chapeau dat jij dit doet!!!

Het is niet zo moeilijk voor mezelf ik weet waar ik in staat voor ben want ik heb alleen gewoond voor ik was getrouwd.

Ik heb me die vragen gesteld ga ik het kunnen,… maar ik wist niet dat het me ging lukken alleen had ik geen keuze of het ging lukken het moest lukken. Gelukkig heb ik Marc, An, Els, Oma, , familie, vrienden een heel netwerk dat achter me staat.

Ik ben blijven geloven in mezelf en ja af en toe loop ik wel eens tegen de muur maar ik kom steeds op mijn pootjes terecht. Ik voel me enorm gesteund door mijn omgeving en dat is het belangrijkste om te weten dat je er geraakt mensen moeten in je geloven en vooral je moet blijven geloven in jezelf. Af en toe denk ik Inge wat heb je gedaan maar dan weet ik Inge je doet dit goed en neen het is niet altijd even gemakkelijk maar je komt er wel na bijna 3 jaar denk ik ‘ok, ik blijf doorgaan’.