Wel ik had dit deze week al een paar keer voor gehad. Toen Els en co om 6 uur aan mijn bed stond. Ik heb dan wel zoiets van ik wil nog even slapen!!! Maar toch ben ik snel wakker zodat de verpleging haar werk kan doen. Een ochtendhumeur is dan ook niet aan mij besteed. In de loop van de ochtend krijg ik dan een dipje omdat ik vroeg moet opstaan en dan heb je Inge en die geeft toe aan die dipjes. Ik val dan even in slaap maar ik zorg dat ik toch wel comfortabel zit.

Ik zit in de rolstoel en dan een dutje doen… Niet comfortabel voor je lichaam en het brengt een zekere kans op pijn mee.

Ik heb geen armsteunen op de rolstoel omdat ik dat niet wou en nog steeds niet wil. Ik moet dan gewoon enkele voornemens nemen want ik wil niet vallen. Steun ik op mijn rechter arm en hand dan zet ik me schuin tegen de tafel en mijn remmen op. Moest ik door mijn arm gaan dan tits ik tegen de tafel en niet wat dieper.

Als ik slaap dan komt er blijkbaar een lach op mijn gezicht. Een lach dat zegt ik ben blij en ik geniet.

·         Lachen is blij zijn

·         Lachen is genieten

En bij een lach denk aan intens geluk bij jezelf.

Ongeacht de pech die ik heb gehad in 2011 ben ik toch wel gelukkig denk ik.

Ok, blind en doof aan 1 zijde, pijn en een beperkte beweging in mijn handen, armen en schouders. Door de beperkte bewegingen heb ik vaak last van een overbelaste nek waar ik af en toe een zalfje op smeer en een sjaal aandoe om alles een beetje warm te houden. De ossificaties in mijn bekken en knieën waardoor ik toch wel een verkeerde zithouding heb wat pijn en last teweeg brengt. De dropvoet en het weinige gevoel is mijn benen. Het rolstoelgebonden zijn! Een emotionele en fysieke rollercoaster heb ik achter de rug.

 Dan denk je: ‘nu is het wel genoeg geweest’ en dan komen er ook nog je gevoelens bij kijken die je een plekje moet geven in je archief.

Maar toch ‘positief denken’ zit in mijn genen. En dan denk ik als je dat doet blijven denken ik kan het, ik doe het dan geraak je al een heel eind. Ik ken heel veel mensen met een beperking en met de ene gaat goed mee om en de andere tja daar gaat het niet zo goed mee. Je hebt mensen die blijven zoeken naar de boosdoener of huppelen van de ene dokter naar de andere. Maar voor mezelf is de boosdoener een dom virus die de aanleiding was van heel dit gedoe en kan ik een virus voor de rechter slepen? Neen.

Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn en ja af en toe kom ik mezelf tegen maar als je alles in overweging neemt dan denk ik ‘het gevoel te hebben dat ik gelukkig ben' en dat staat nog steeds bovenaan de lijst van wat belangrijk is in een mens zijn leven.

Mensen zeggen kijk eens Inge vanwaar kom? En ik zeg altijd ‘ja, ik weet het ik ben geboren in Gent’. Neen, zo bedoelen ze het niet maar ziek worden, 10 weken coma, een beperking,… noem het maar op en ik heb gevochten tot de Inge die heel veel terug kan.

Volgens vele mensen ben ik een mama met een heel groot hart voor mijn jongens en voor mijn vrienden een tof persoon die veel om hen geeft.

Er zijn ergere dingen dan een griepke te hebben met als afsluiter een hersenstaminfarct dat zou een mens moeten tekenen. Maar ik heb het belang van leven en overleven beleefd en ja het was confronterend. Locked in syndroom, tetraplegie, enkel knipperen met mijn ogen om te communiceren. Gelukkig zit er daar nog een zwart gat in mijn geheugen. Al heb ik lang gezocht naar antwoorden en een invulling van mijn leven in die 3 maanden dat ik van de wereld ben geweest. Wat deed ik toen, wat deden mijn jongens, wat gebeurde er in de wereld? Het was en is nog steeds een zwart gat. De mensen hebben het me proberen uitleggen maar het is niets tastbaar. Lachen, huilen, rennen, springen niets van die dingen kon ik nog en  gingen aan me voorbij.

Neen ik ben niet verbitterd of verdrietig en ja ik vind het erg wat me is overkomen. Maar blijven hangen bij het negatieve dat brengt je niet vooruit.

Ik heb soms mijn momenten maar die maak je ook mee op de blog maar nu geef ik even een positieve twitch.

Als ik rond kijk dan zie ik inderdaad ergere dingen en dat zijn niet allemaal mensen met een beperking. Ik ken mensen met een NAH, halfzijdige verlammingen, rolstoelgebonden,… ik ben er heel wat tegengekomen in Pellenberg. 

Maar wat erg vind is en dat is in het verlengde van wat ik deed in mijn werk als opvoedster en dingen die ik nu tegenkom.

Zoals:

vroeger had ik een juf voor nederlands die nu aan de ziekte van Alzheimer lijdt je ziet ze letterlijk achteruit gaan en je kan niets doen.  Gelukkig heeft ze een hele goede vriendin die ze af en toe vaak meeneemt en ook eens langs mij komt want ze mag niet sociaal geïsoleerd geraken en als ze komt dan praten we over de kinderen en over vroeger. Het is een hele warme vrouw en ze wist wat ze wou bereiken met haar klas. Ze hield ook rekening met elke leerling apart en hield dan ook rekening met de interesses. Zo wist ze dat ik enorm geïnteresseerd was in fotografie en op een dag stond ze in school met een 15 tal tijdschriften over fotografie. Tim is nu een talentvolle fotograaf-journalist voor De Morgen en toen was Tim en nu nog echt ne ferme gast.

Vroeger werkte ik als opvoedster in de bijzondere jeugdzorg en in een buitenschoolse opvang en de rugzakjes die de kinderen toen droegen en dat nu nog meedragen is enorm hard om te horen en daar sla je van omver. Ook bepaalde nieuwsberichten zijn bitter en verteren moeilijk. De boosheid dat sommige mensen dragen ‘ik snap dat niet’.

Daarom vind ik het positief om positief door het leven te gaan. Ook naar mijn 2 jongens toe. Ik wil dat ze opgroeien in een nest waar ze zich goed en geborgen voelen.

Ik vind het belangrijk dat ze zien dat er een toekomst is en dat ze de kansen krijgen die ze verdienen. Ik vind het belangrijk dat ze Volker en Lander zijn die zichzelf mogen zijn…

Er zijn zoveel dingen die ik wil voor mijn jongens, voor mijn familie, vrienden maar ook voor mezelf en dan kan ik alleen maar als ik positief in het leven sta. Je kan dromen van dingen maar soms moet je er voor werken en met een lach op je snoet geraak je al heel ver.

Al meer dan 5 jaar vecht ik met een positieve ingesteldheid en sta ik ervan versteld dat het toch wel heel vaak met een lach op mijn gezicht is. Het leuke is ik geef die positieve kracht ook door aan anderen in mijn omgeving.

Dit heeft niets niet direct te maken met wat ik geschreven heb maar ik wil jullie even meesleuren in wat ik soms meemaak. Het is een gevoel dat ik heb op dit moment. Op dit moment heb ik zoiets van: ik heb genoeg handen aan mijn lijf heb gehad. Dokters, verpleging, gezinshulp, psy,… het genoeg eventjes. Ik laat voor de moment geen nieuwe menen toe om me fysiek te helpen. De psy, verpleging, gezinshulp, kine,… het is eventjes genoeg. Maar toch kijk ik met mijn neus in de lucht en een lach op mijn snoet en weet ik ik heb nog een lange weg te gaan. Met een lach op mijn gezicht en een blij gevoel weet ik dat ik het nog heel ver zal brengen en ja, ik blijf er in geloven.