Huisarts, uroloog, revalidatiearts, pneumoloog, neuroloog, internisten, dermatoloog, radiologen, orthopedisten, psycholoog, … allemaal artsen die aan mijn lijf zitten sinds 2011 en dan vergeet ik de kinesisten, verpleegkundigen, gezinshulpen, … Allemaal mensen die me proberen op te lappen tot een Inge die er fysiek, en mentaal sterker voor staat.

Ik heb zoveel onderzoeken en ingrepen gehad en ik onderging het allemaal zonder morren. Je houd het bijna niet voor mogelijk. Bloedafnames, neuswatje om het MRSAvirus op te sporen, echo’s, botscans, MRI’s, CT-scans, gewone RX-en. Ze hebben een shunt gestoken om het overtollige hersenvocht weg te nemen en dat verdwijnt in mijn buik omdat er een connectie was waardoor ik heel veel moest overgeven. Een urostoma zodat ik me enkele keren per dag kan sonderen, een stuk long laten weghalen,  een tracheacanule  om te ademen een tijd, plassonde in het ziekenhuis bij opname, elke dag kine. Soms denk ik het is genoeg geweest en dan denk ik even rust aan dat lijf van Inge. Ik geef mezelf een beetje rust maar binnenkort ga ik hopelijk onder het mes om mijn blaas te laten afsluiten waardoor ik geen urineverlies heb. ‘Weg luiers’ eindelijk.

Er zijn heel veel oplossingen gekomen maar er zijn ook wel heel veel teleurstellingen gevolgd. Opname luchtweginfectie waardoor de ingreep aan mijn blaas is uitgesteld. Luchtweginfecties en longontstekingen schuilen in een klein hoekje. Want in 2011 Mexicaanse griep met een longontsteking maakt dat ik enorm vatbaar ben voor zo een infecties. Heel veel consultaties later waar er oplossingen kwamen maar ook veel teleurstellingen bv. Mijn bekken en knieën waardoor ik me nooit 100% kan oprichten en waardoor ik nooit een 100% goede zithouding heb en zowel in mijn bekken als knieën veel pijn.

Maar na mijn ziekenhuisopname 3 weken geleden en heb ik het even gehad. Met vorige week een CT-scan en donderdag controle met een bloedafname. Ik ben een echt prikkebeest geworden. Elke ochtend een bloedverdunner omdat ik teveel zit om bloedklonters te vermijden. 15 tot 18 pilletjes op een dag. Wat best wel pittig is. Het kokhalzen als ik een pilletje neem is er niet meer bij en ik kan al een hele cocktail aan zo neem ik s’morgens 6 tot 7 pillekes in 1 keer. En het zijn niet allemaal kleintjes.

Ook dagelijks kine gaat vooruit en de ene keer gaat het beter dan de andere keer. Zo was woensdag mijn lichaam en dan vooral m’n benen volledig verzuurd en heb ik moeite moeten doen om aan mijn rolstoel te geraken. 2 keer 15meter stappen was net iets teveel die dag. Ik heb doorgezet maar Lisa en ik waren blij dat ik er was. Ik was gewoon naar beneden gegaan tot buiten en terug.

Zo loop ik af en toe tegen mijn grenzen aan en keer op keer verleg ik die grens een stukje verder met in mijn gedachte dit kan het toch nog niet zijn. Ik heb nog zoveel dat ik wil bereiken. En met behulp van anderen dokters- specialisten, verpleging, kine, gezinshulp kom ik er wel. En ja ik doe dit vooral voor mezelf als voor mijn 2 jongens.

Maar het belangrijkste is ik blijf positief