Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
01-07-2022
Wierook
Beste Lezers,
Gisteren was de kamer vlug gevonden, wel voor één nacht. Dus vanmorgen terug op zoek gegaan. Van arrenmoede naar het toerisme bureau getrokken. Helaas konden ze me daar voor minder dan 150/ nacht niet helpen. Een albergue even uit het cenrtrum is de volgende drie dagen mijn uitvalsbasis.
Deze morgen mijn rugzak gepost, viel ietsje duurder uit dan verwacht. Samen met het goedkope ticket komt het toch nog goed.
Straks komen we terug samen voor een rondrit door de stad. Waarschijnlijk zullen we erna, zoals gisteravond, gaan eten met gedeelde gerechten. Ieder besteld zijn goesting en deelt met de anderen. Mooi toch.
Heb deze morgen een kapper mijn krullen laten goed leggen. Ik heb hem proficiat gewenst, met google. Hij straalde.
Hij straalde net zoals de zon, die al een hele dag van jetje geeft. Nu in de late namiddag 25°C.
Kort, her zit erop. En in Galicië regent het niet elke dag. Tenmiste niet op de plaats en het moment dat ik daar was. Het maakt de regendagen van een vorige editie een beetje goed.
Het afhalen van den diplom verliep vlekkeloos, geen urenlang meer aanschuiven. Wel was de controle zeer secuur. Maar bon, om 16u konden we toasten op het resultaat. Of anders zou het op iets anders zijn geweest.
Vanuit mijn kamertje voor één nacht kijk ik op de Kathedraal.
En nu opstappen en voorbereiden voor het laatste avondmaal.
Nog één dag op de camino. Ik zou bijna schrijven gelukkig. Maar dat is niet helemaal waar. Het parcour is bekend, het grote aantal wandelaars is ook bekend. En zelfs de commerce is niet nieuw. Toch blijft het de Camino de Santiago. Ongeacht de manier waarop iemand deze tocht, lang of kort, volbrengt, het is de intentie en de motivatie die belangrijk blijven.
Op mijn leeftijd denk je al eens terug. Of beter, denk je niet te lang meer vooruit. As it comes.
Ik ben dankbaar voor het leven en de mogelijkheden die me gegund zijn. Vooral dankbaar met een persoon die me ongelooflijk steunt en me dit gunt. Agnes, de liefde van mijn leven. Aan Jorg en Evert, bedankt om me te verdragen.
Zoals al eerder vermeld, de highway camino loopt makkelijk, de rugzak weegt niks meer en thuis is in zicht.
Nu ik tijd heb is er de mogelijkheid om toch eens tot Finistere te gaan, met de bus welteverstaan. Maar in eerste instantie er voor te zorgen dat mijn bagage via post in België geraakt.
Ben in een groepje verzeild geraakt dat klikt. Al zitten we deze avond verspreid, morgen gaat het wellicht naar dezelfde albergue. Ikzelf zit alweer in een Xunta de Galicia herberg, 8. En die voldoen aan een aantal normen die een gezonde omgeving waarborgen. De tolk, Madara, en het koppel met de jongste pelgrim zijn hier ook.
De plaats van overnachten is Arzua, een bekende naam bij pelgrims. Hier komt de Camino del Norte ten einde en vervoegd de Frances. Het aantal pelgrims is meteen een flink pak hoger.
Rond de middag arriveren we aan een kapel. En deze is open. Een persoon met een fluo hesje met vermelding: voluntario, verwelkomd ons in Spaans met een accentje. Blijkt het een Italiaan te zijn die hier, via de Confratery of James, gids is en het gebouw openhoud.
Enkele kilometers verder staat een verwijzing naar een restaurant, 270 meter van de weg verwijderd. Daar dus heen gelet op het uur. Twee uur later, 16u15, zetten we onze weg verder. De chef bleek alweer een Italiaan te zijn. Zijn kennis van de keuken was net zo goed als deze van de vele Europese pelgrims wegen, uitstekend.
Na een frisse start onder een stralende hemel heb ik eindelijk terug in T-shirt en korte flok kunnen lopen.
Vandaar de titel, schuif aan tafel op het warmste van de dag.
In het klooster zijn nog enkele mannen die in een pij rondlopen. Of het monniken zijn, I will not chance my arm. (St Patricks Cathedral Dublin)
De torenklokken daarentegen zijn wel degelijk goed werkend. Volgens de uitstekend Engels pratende monk zullen deze tussen 22u en 6u very quiet zijn.
Een prachtige morgen doorheen een prachtige natuur, het kan slechter. Voor de rest is er weinig te melden. Het klooster is leeg maar de kerk maakt juist daardoor indruk.
En het avondmaal, het laatste in deze bezetting, smaakte voortreffelijk. Dat is ook camino.
Zit nu in een door de Confratery of St-James gerunde albergue. Mooi, modern en all the way very English.
Het viertal from Sheffield zit hier als vrijwilliger voor veertien dagen. Kevin, Gary, Phylly and David zijn schoolvrienden die op hun zestig jarig bestaan een reünie hadden. Zo volgde de afspraak om voor de CSJ dienst te doen, ook wegens hun eigen camino ervaring.
Er is hier nog een jong koppel, hij Zuid-Afrikaan, zij Schotse, met hun 7 maanden oude dochtertje, Rebecca.
Het kind word opgevoed in het Suid Afrikaans, Engels en Spaans, mama's origine.
Zit hier ook, Madara, een Litouwse die Chinees heeft gestudeerd en daar vier jaar heeft gewerkt. Verder spreekt ze, buiten haar moedertaal, Russisch, Duits, Engels en noties van Spaans en Italiaans.
Alle pelgrims die zijn binnengekomen spreken dezelfde taal, dat bespaart een hoop gebaren.
Vandaag was een rustige wandeldag, niet ver en door een prachtig stukje natuur. Natuurlijk heeft Laura haar steentje bijgedragen, na vier dagen zeker welgekomen. Dat het frisjes was is er met plezier bijgenomen. En de 100 km paal is gepasseerd, althans het merkteken. Blijkbaar heeft men geoordeeld om dat paaltje zes meter verder te plaatsen.
En ja, ik ben links gegaan.
Morgen een laatste trip boven de 20 km naar alweer een klooster.
Op één van de foto's zie je een ONCE lotjes verkoper, een veel voorkomend straatbeeld. En die brengen blijkbaar veel lotjes aan de man/vrouw.
ONCE, herinner ik me, is jarenlang een goede prof wielerploeg geweest. Vooral Laurant Jalabert en Alex Zûlle hebben met die ploeg menig succes geboekt. De laatste Belgische winnaar van een grote ronde, Johan Bruyneel, droeg de meekentrui. De ploeg kwam in competitie tussen 1989 en 2006, toen het in de nasleep van ene dokter Saiz alle banden met de ploeg verbrak. Hieruit ontstond Astana.
Maar Once is veel meer dan dat. Het is een loterij voor het goede doel met al vele prachtige initiatieven op het palmares. In eerste instantie was het voor de blinden en slechtzienden, nu algemeen voor de rechten van alle mindervaliden.
Voor de middag verliep de tocht voorspoedig maar erg fris, koud zeg maar. Na de middag doken de bergjes terug tesamen me de buien. Zit nu in Baamonde, een stad(je) met een mooie albergue de peregrinos de la Xunta de Galicia. Deze is vrij groot, 94 bedden zijn beschikbaar. Dat komt omdat er nog een camino hier passeert.
Volgens de officiële app van de Camino del Norte zijn er in Spanje zo'n 38 camino's. Nog vele jaren te gaan me dunkt.
Vanmorgen dacht ik toch wel heel kleine kalfjes te zien. Bleken het twee honden te zijn die bij de koeien in de wei leefden, ze bleken zelfs gras te eten en te kauwen. En de grote beesten hadden, zo te zien, graag dit gezelschap.
De 7 laatste beelden geven een beetje de indruk van de leegstand en verkrotting van vele gebouwe, zowel in de stad, het dorp of den buiten. Bijna had ik het woord platteland gebruikt.
Morgen begin ik aan de laatste honderd, geen dagen hé.
Alleen ontbijten in een eetzaal voor 100 personen is eens iets anders. Ik had zelfs een grote tafel ter beschikking.
Voor de te volgen weg stond ik op een tweespalt: links de laagste, met weinig hoogtemeters, rechts de kortste maar wel klimwerk.
Bon, het werd de kortste. Na 2u45 was ik al 5 km verder. Het bleek alsof waar ik liep het wolkendek open ging. Echter, bij het naderen van de in de mist verborgen top week er niks meer. Het bleek me raadzaam om voorzorgsmaatregelen te treffen. Niks te vroeg, de mist maakte in een mum van tijd alles nat. De wind voegde zijn part toe door frontaal aan te vallen.
Na een twintigtal kilometers stond O-XISTRAL langs de weg. Dit is een albergue van de bovenste plank. De hospitalero, ik vermoed een dierenarts, heeft er vijf jaar aan gewerkt. En het mag gezegd en geschreven het resultaat is prachtig.
De kookkunst van de man is evenzeer te waarderen.
Oja, er is inhet zwembad niet gedoken, 12°C is niet bepaald veel om te zonnen. De graden van de beklimming weet ik niet precies, wel dat het de laatste zware beproeving was.
Hoe onthoud je een naam makkelijker? Meestal door het maken van een link. Ik overnacht in een klooster in het stad(je) Mondoñedo. Het is niet zomaar een stad, het huisvest een kathedraal en een groot klooster. Eigenlijk is dit laatste een Seminario. Voor één nacht ben ik ingetreden en bevindt me nu binnen de muren omgeven door eerbiedwaardige grijsaards.
Net zoals in de vele kleine dorpen vindt je de jeugd meer in de steden. Veel lege of verwaarloosde woningen kenmerken de veranderende omstandigheden. De auto is een must binnen deze gemeenschappen.
Wel opletten met de term verouderd en verwaarloosd. Niets is soms wat het lijkt en voor je het weet hangt er een hond aan je broek of heet ie Woef.
Hetzelfde geldt voor gene mens tegenkomen. Vanmorgen daal ik een wegel af als er een manspersoon uit tegengestelde richting komt. Iemand in T-shirt en lange broek zal wel een local zijn. Maar als die met een sikkel zwaait denk je aan een druïde. De korte haartooi van de man in kwestie leek wees meer in de richting van een koppensneller. Even flitst je leven aan je voorbij. Hier op de Camino del Norte is Hugo_peregrinus aan zijn eind gekomen. Met een gebaar richting mijn keel begon de bomen keurder hartelijk te lachen en wenste me buon camino.
Voor de zekerheid slaap ik dus vannacht in een klooster.
Dat er al twee fotoreeksen de titel Costa droegen is de reden van de gisteren geplaatste. Vandaag heeft het dan iets vandoen met de afstand. Op mijn huidige rustplaats staat een wegwijzer paal die indikeerd dat er nog 170 km resten tot Santiago.
Toen ik via de autostrade brug over de Ria de Eo Galicië binnen wandelde zag ik de eerste schelp in de juiste richting hangen. De langste lijn duid de richting. Of toch niet? De volgende schelp hing weer met de punt als richting aanwijzing omhoog. Hoe ik dit kon zien? De gele pijl staat er bij. In Ribedeo hingen dan weer twee schelpen met de punt naast elkaar. Verder hing er zelfs eentje horizontaal. Daar kon je uit drie richtingen kiezen. Voor de zekerheid is en blijft de pijl mijn richting aanwijzer.
De kust is uit zicht. De afzwaai naar hoger gelegen regionen is ingezet, en hoe. Het verschil zit hem in in de wegen, die zijn breder en goed begaanbaar.
Omdat het verschil tussen de twee volgen etappe plaatsen te groot is zal het morgen rond de 20 km draaien, wel met enkele honderden hoogtemeters te overbruggen. Dit getal loopt over de duizend de volgende dag. Daarna blijven we op de hoogvlakte, zijn de verschillen redelijk.
Nog een tiental stapdagen, op maandag 4 juli kom ik naar huis.
De titel slaat op vandaag, de start van de zomer. Ik hoop dat er in België meer zon is te zien. Hier is het gene vette. Ik klaag daar zeker niet over, temeer daar de regen zich heel beperkt houdt. Maar hier in Tapia de Cassariego denkt men daar wellicht anders over. Het is een toeristische stad, heel mooi gelegen aan de woeste kusten van de Noordelijke Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje.
Alhoewel het een heel kalme zee is breekt de lichte deining met ruwe kracht op de rotsen.
Een rustig toerke langs het prachtig aangelegde wandelpad brengt je, steeds op korte afstand van het centrum (de kerk) in een half uur terug bij af.
Dat was het bij mij ook, af. Vandaag heerlijk stapweer met temperaturen van 14 tot maximum 19°C.
In La Caridad kon men een stempel ophalen. Daar trof ik die originele kruisweg aan. Rechtover diezelfde kerk kon men de plastic flessen deponeren in het hart (van het dorp).
Enkele kilometers verder is een splitsing in de camino. Links loopt de oude route, rechts de nieuwe. Die nieuwe is er gekomen na de aanleg van een brug over de Ria de Eo. De baai is tevens de scheiding tussen Asturië en Galicië.
In Nivia alweer een scheepswerf gespot waar slepers worden gebouwd.
Hopelijk wat meer slaap zodat we morgen onder de 200 km grens kunnen duiken.
Toch weeral verschieten als ik de route bekijk en mijn volgende track bekijk. Er resten nog 230 kilometers te gaan. Morgen is het volgens Spaanse normen een vlakke dag. Daarna steek ik de baai tussen Figueras en Ribadeo over en belandt ik in Galicia, de pispot of Europa is her second name. Wederom zal de richting aanwijzing van de schelp worden omgedraaid, het ronde gedeelte is de te volgen weg. Asturias is de enige Spaanse regio waar de scharnier zijde de richting aangeeft.
Vanaf de nachtpo gaat het af en toe weer richting 400 á 600 meter, hoogte wel te verstaan.
De stad Luarca is een parel aan de kust, heb een uiterst beperkt aantal foto’s geplaatst.
Vannacht zijn we met drie in de nette albergue de peregrinos de Piñera. In de oude school is een zaaltje voorbehouden voor de dorps gemeenschap. Vanavond was het dansavond en op het ritme van George Baker Selections Paloma Blanca werd hevig van jetje gegeven.
Françoise de Française zal morgen de afstand beperkt houden. Ik denk dat Sandro al helemaal niet ver zal geraken. Hij doet een 15 kilometer per dag. Toen ik hem ontmoette van namiddag kon hij zich nog nauwelijks verplaatsen. Nu ligt hij al 30 minuten heeeel dikke bomen om te leggen, dat beloofd.
De costa route werd gisteravond aangeraden door de hospitalero. Hij beschreef de bergroute als veel te moeilijk. En, volgens dezelfde bron, kon je er nergens even stoppen om te eten of drinken.
Dus, dus iedereen koos voor de costa way. En inderdaad, de bron had de waarheid verkondigd. Alleen had die er niet bij vermeld dat je elke kloof stijl naar beneden moest en inderdaad ook weer .... Elk dorp of dorpje lag op zo een tong en ik heb er acht geteld. Elke pilgrim is het er overeens, heel mooie tocht maar verdomde moeilijk.
Aan alles zijn twee kanten,soms meer maar dat doet niks terzake, en de ommekant van het moeilijke was het schone.
Op de foto's kan je zien waarom. De keien werden door de kracht van de golfslag, van een kalme zee, opgeworpen. Pootje baden is er op die plaats niet bij. Er is een kort filmpje en een panorama foto bij.
Nog positief, een MdD deze middag en vóór de regen alweer onder de douche.
Ik zit nu in Soto de Luiña, niet ver van de kust. De eerste planning was om tot El Pito te gaan. Tot de volgende stop is niks te drinken of eten en dus was het kiezen. Morgen zou het dan 35km zijn met bovenop nog een flinke kuiten bijter of vandaag, bij goed stapweer, die 32 afwerken met enkele kleine bijters.
Juist bijtijds betrad ik het oude schoolgebouw, de eerste druppels vielen neer. In de bergen rommelt het wel, echte regen zal voor straks zijn.
Ik ben klaar om te gaan rusten, het zal deugd doen.
Vroeg begonnen is half gewonnen. Leuk stuk door een stille stad. Een uur later, 07u30 begint het stads lawaai volop. Bij het zien van het naambord met de rode streep dacht ik aan een rustig verder verloop.
AM ofte Arcelor Mittal is van dan af de heersende factor in het dag verhaal. Het stof en lawaai overheerst letterlijk alles. Zelfs de wegen waarover we worden geleid zijn roestig bruin en gevaarlijk. En dat duurt, op een vallei van ongeveer 4 km, tot in de stad Avilès, 25km verder.
De stad zelf is ok en levendig. Zelfs de uilen kunnen hier spreken. Euh sorry folks from Kruibeke. Wel bedankt voor het ommetje om me gedag te zeggen.
Vandaag geleerd dat de Quatarezen ook Estrella verkopen en dat Basken, ook Amerikaanse, Bask blijven.
Maar hierover meer een volgende keer.
Zit. In de albergue in internationaal gezelschap. Niet alleen de al genoemde Americans, Germans, one Hungarian en .... één Belg. Voertaal Inglishe.
Voor het volgen van mijn tocht via het kaartje, het eindpunt blijft hetzelfde. De weg, camino, erheen is enigzins anders. Kijk naar het noorden van Español en vindt Gijôn. De zwarte punten, gezet door de thuisbasis, love ❤️, zijn de leidraad.
De bus genomen om kwart na achten. Gisteren nog info ontvangen over de vertrek uren en plaats. Als vreemdeling is het zoeken. Google weet veel, lokale info is accurater. Alhoewel, Google raadde vertrek tijd om 10u15. En dat is ook juist omdat in Torreviega er pas om 12u05 verbinding is voorzien naar Gijôn. Dus toch meer dan twee uur moeten wachten. Op zich niet zo erg, denk aan Ireland, time en God.
Opvallend is de rit naar Torrevieja, ik denk dat we van een hoogte van 850 meter zijn afgedaald naar 100 meter boven zeeniveau. De chauffeur moest meer zijn retardor opzetten dan gas geven. Ook de temperatuur zakte naarmate de kust naderbij kwam. Wat bijna niet is te tellen zijn het aantal bruggen en viaducten, wat moet dit hebben gekost. (Met steun van de EEG)
Die temperatuur varieerde van 22 bij vertrek, 29 tijdens de rit, 27 in Torrevieja, 34 in Oviedo om terug de dalen naar 28°C in Xixa.
Na bezoek aan Toerist Info, waar ik werd bediend door een uiterst behulpzame dame, vond ik een kamer voor low prize.
Na installatie stel ik vast dat Wifi onvoldoende werkt. Na een toer langs de kust/strand ben ik dan noodgedwongen in een bar met goed werkende wifi gestapt. Het resultaat kan je nu lezen.
Gisteren was de tekst klaar toen het weer misliep. Dat swipen is makkelijk, soms te.
Rusten is belangrijk net zoals goed slapen. Je kan wel 10 tot 12 uur rusten maar daarom niet zo lang slapen, vandaar dit vroege uur.
Ineens was Woef er. Ze kwam op me toe gelopen alsof een begroeting. Rustig, vriendelijk draaide ze om me heen. Ik dacht in eerste instantie dat Woef kwam kijken wie er op haar eigendom afkwam. Toen het huis al een flink eind achter me lag liep het hondje nog steeds voor en achter me.
Ik kon haar niet overhalen terug te keren, het enige Nederlands dat ze verstond was ZIT. Eten was het waaraan ik dacht, zowel voor mezelf als Woef.
Bij het afleggen van de rugzak zat haar snuit al aan mijn hand. Tja, hier kom ik niet met een stukje worst vanaf. Dus nam ik enkel een slok water en ging verder. Zonder agressief te worden maakte Woef me er wel attent op dat ik iets was vergeten. Even tegen mijn benen lopen, de pas afsnijden of gewoon met een hondenblik je aanstaren. Je zou er bij wegsmelten. Een uur later liepen we nog steeds samen. Ik keuring langs de kant van de weg, Woef zowat overal, tot ergernis waarschijnlijk van enkele automobilisten.
In een dorp van 500 meter lang, drie huizen en een boerderij stond een zitbank in de schaduw. De bewoner gaf me graag fris water en de toestemming gebruik te maken van zijn facilities. Woef was weg, dacht ik. Het beestje had zich aan de andere kant van de deur neergelegd. Zou het zijn thuis gekomen?
Bij het rechtstaan na het diner bleef ze roerloos liggen. Oef, de liefde was over.
Ruim op tijd arriveerde ik in Reinosa om een flinke MdD te verorberen.
Straks met de bus naar Gijon. Dit vervoermiddel is sneller en soepeler dan de trein.
Zo, heb ik nu tijd om een tukje te doen op de bus.
