Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
Zoals beloofd in de vorige post ben ik er weer. Na twee dagen ( relatief ) uitrusten ( zoals in niet gaan werken ) voel ik me stilaan weer wat uitgerust. Twee dagen van volop genieten van ons prutske en ook wel twee dagen van het huishouden terug wat op orde proberen te krijgen.
Zo een aantal dagen achter elkaar werken heeft ook weer voor- en nadelen. ( Ik begin stilaan te denken dat alles voor- en nadelen heeft ) Op het werk zorgt het er zeker voor dat ik goed meeben en ook weer het gevoel heb terug te functioneren als voordien. Ik ken de patiënten bij naam en weet van iedereen zo wat waarom ze zijn opgenomen en waar ze mee bezig zijn. Ik begin ook de nieuwe collega's te leren kennen en wat de ' oude ' collega's betreft geraak ik stilaan terug op de hoogte van hoe het met hun gaat. De collega's zijn ook terug meer op hun hoede wat betreft dt-fouten . Alleen dr. Beunis heeft precies nog niet door dat ik terugben ( grapje voor de insiders )
Maar aan de andere kant is ons ventje ondertussen gewoon doorgegaan met ontwikkelen en groeien en heb ik hem heel weinig gezien Hij kan nu dingen die hij een dikke week terug nog niet kon, zoals bijvoorbeeld sommige speeltjes vasthouden, nog meer funny faces maken én lachen als je hem kriebelt Na zes dagen werken geniet een mens wel dubbel en dik van het samenzijn met man en kind, zelfs verschonen en eten geven zijn een echt plezier, aan het kind dan, de man heeft andere zorgen nodig .
De Tupperwareparty dinsdag was een succes, niet zozeer wat betreft opkomst maar zeker wel wat betreft sfeer en verkoop. Ik hou er heel wat mooie cadeaus aan over maar zoals telkens nadat ik zoiets heb georganiseerd denk ik weer : dat doen ik ni meer .
Vorig weekend ben ik tijdens mijn onderbroken naar ' De helaasheid der dingen gaan zien '. Die film heeft me echt gepakt en het duurde even voordat ik eruit was wat er dan juist zo pakkend was. De rauwe agressie maar ook de pure familiebanden, de verslavingsproblematiek waar ook kinderen van afzien, de liefde van dat hele gezin voor die ene jongen en hoe een kind zijn verleden meedraagt, hoe het ook probeert er aan te ontsnappen. En de humor die dit soort situaties ongewild in zich heeft. Wie hem nog niet gezien heeft ,zeker een aanrader. Ook als je het boek gelezen hebt.
Hebben jullie ook al gemerkt dat de feestsfeer stilaan in het land komt. Vandaag komt de Sint al aan heb ik begrepen en overal waar je kijkt ( in boekjes en winkels ) zie je al kerstversiering en kerstmenu's. Ik wil dit jaar een grote kerstboom met alles erop en eraan, gezelligheid,gezinssfeer en het begin van vele jaren eigen gezinstradities. Nog meer dan vorige jaren vind ik Kerst zo belangrijk, we vieren tenslotte de geboorte van een kindje dat op een wondere wijze aan Maria en Jozef werd gegeven en dat een heel bijzonder leven kende. Laat ons zeggen dat Woutje op een heel bijzondere manier in ons leven kwam en ongetwijfeld ook een heel bijzonder leven zal hebben. Kwestie van de dingen in proportie zien zo op een zaterdagmorgend
Ik post ook nog wat foto's, want dat is al even geleden hé; Geniet er van en tot de volgende !
De titel zegt het allemaal. Het gewone leventje is zeer leuk maar de combinatie van al die leuke dingen is verdomd vermoeiend. Hopelijk ben ik het snel terug gewoon en lig ik niet de komende jaren al om negen uur 's avonds voor pampus op de zetel
Het werken is leuk, vooral de nieuwe uitdagingen en het gevoel weer zinvol te zijn voor meer dan alleen maar Wout en Peter is wel fijn. Maar toch blijf ik het zeggen ; in een ideale wereld bleef ik gerust nog een half jaar thuis !
En zoals het spreekwoord zegt : Honger is de beste saus is het inderdaad zo dat na een dag hard werken het weerzien met mijn mannen dubbel zo leuk is.
Ik ga er snel mee stoppen want de typfouten en kromme grammatica beginnen zelfs mij te irriteren , eind deze week hoop ik nog eens een deftige update te kunnen posten;
voor mij dan toch. Kwart voor zes en snel even een post. Want tussen werken,Wout,Peter en mezelf lijkt een dag minder dan 24 uur te duren. Terug gaan werken is vermoeiender dan ik had gedacht. Vooral de lange, lange, lange dagen maken het zo vermoeiend. Met een vroege is een mens toch al snel van kwart na vijf tot elf uur 's avonds bezig en ne late is meestal nog erger.
Maar het werk op zich valt enorm mee, de vernieuwde energie na mijn lange vakantie doet goed. En de geruststelling dat ik het nog steeds kan doet ook veel natuurlijk. En als collega's zeggen dat ze blij zijn dat ik terug ben, ja, dat doet een mens goed hé.
Wout stelt het supergoed en gaat met sprongen vooruit, zalig om te zien. Natuurlijk mis ik hem hard maar stilaan ben ik wat geruster dat hij ook met mij minder in de buurt gewoon verder gaat met zijn eigen dingen. En eens een weekend zonder mama, enkel quality time met papa is voor een jongen nooit een slecht idee
Ik ga vertrekken naar het werk en wens jullie allemaal nog een fijne dag, tot de volgende !
Het leven gaat echt gewoon voort, Woutje of geen Woutje. Gisteren werd één van mijn collega's ziek en kreeg ik dat telefoontje waar je niet op zit te wachten Kan jij hem komen vervangen, maandag of dinsdag ?
Gelukkig kan ik 's maandags nog al eens op mijn zusje rekenen en zorgt zij er samen met Danny voor dat ik met een gerust hart collegiaal kan zijn en vandaag de ploeg kan gaan versterken met een twee-tien. En ook gelukkig dat ons ventje nog geen plannen kent en er dus ook niks mee inzit dat ik toch ga werken nadat ik al een heel weekend had beloofd dat ik tot en met donderdag bij hem bleef
Zo'n onverwacht uitje brengt wel heel wat voorbereiding met zich mee maar daar krijg ik stilaan routine in dus dat mag maar een goeie vijf minuutjes duren en dan blijft er nog heel wat tijd over om van mijn schatje te genieten. En hopelijk wacht hij vanavond op mij voor zizjn laatste flesje.
Nog een fijne dag voor iedereen en voor de collega's ; tot sebiet !
na een lastig weekend en begin van de week is de griepaanval hier voorbij. Opluchting alom want het was geen pretje.
Donderdag en vrijdag terug gewerkt, twee vroeges en dat was best wel fijn. Ondanks dat het serieus druk was. Maar de gewone contacten met patiënten en collega's voelen al terug zo vertrouwd, het lijkt gewoon of ik met verlof ben geweest. Het grote verschil is dat ik nu regelmatig even denk aan ons ventje, aan wat hij aan het doen is of aan wat hij gaat eten deze middag. Maar dat lijkt me niet meer dan normaal. Gelukkig, en ik zeg het regelmatig ,hebben we goede opvang gevonden en kunnen we met een zo gerust mogelijk hart ons Woutje bij Linda laten, ook zij is gek van deze schat !
Het zijn wel lange dagen die vroeges en ik ben serieus moe tegen dat ik eindelijk in bed kan. Grote voordeel is nog steeds dat ik absoluut geen last heb van slaapproblemen
Gisteren ben ik op het werk gevaccineerd tegen de Mexicaanse griep. Zoals collega's al hadden ervaren is mijn arm serieus stijf, is er een serieuze zwelling op de prikplaats maar ik heb nog geen grieperig gevoel of koorts, want dat gebeurt soms ook heb ik gehoord. Hopelijk komt dat nu ook niet meer Hopelijk kan Peter volgende week ook gevaccineerd worden en kunnen we zo ons ventje toch een beetje beschermen!
Wout slaapt heel veel de afgelopen dagen, waarschijnlijk de voorbode van een nieuwe groeispurt of weer iets nieuws dat hij binnenkort onder de knie heeft. Snel even de statistieken : hij weegt nu 6.800 en is 67 cm groot. Dat is weinig bijgekomen en veel gegroeid maar nog steeds helemaal in orde Zijn rode billetjes zijn al veel beter, enkel nog een paar plekjes die wat kapot zijn. En da's ook een hele opluchting want die kapotte billen, dat moet wreed zeer gedaan hebben
Vanavond ga ik met Peter uit eten want wij hebben iets te vieren ! Wij hebben elkaar op Halloween avond leren kennen, in de classy Volmolen En hij heeft voor mij ook al het twaalfde seizoen van de Simpsons gekocht. Ik ben echt met mijn gat in de boter gevallen en geniet daar nog ( bijna ) elke dag van !
Ik wil hier nog even reclame maken voor mijn Tupperwareparty op 10 november om 20 uur. Very desperate Housewives maar gezelligheid gegarandeerd ! Ik hoop jullie allemaal te mogen ontvangen in de Hof van Delftlaan 46a te Ekeren. Even een belletje of mailtje om je stoel te reserveren graag ! Enne ... woensdag mag je uitslapen dus wat houdt je nog tegen ?
Het wordt een post vol zelfbeklag en op het einde een kleine heropleving dus je bent gewaarschuwd.
Nadat ik twee dagen gewerkt had zag ik het weekend helemaal zitten. Rustig de tijd om wat dossiers bij te lezen, wat met de collega's bij te kletsen en verder te acclimatiseren.
Maar vrjidagnacht werd ik ziek. Zieker dan ik mij in heel lange tijd ( en dan heb ik het denk ik over jaren ) heb gevoeld. Ik stond op voor ons ventje nadat ik al een hele nacht misselijk was geweest maar ik hooptedat het wel zou overgaan als ik me maar wat bezighield. Rond negen uur was ik aangekleed en al, klaar om om elf uur te vertrekken maar ik bleef me zo ziek voelen. Na heel lang twijfelen en proberen belde ik de collega's. In een moedige bui zag ik het toch nog zitten om een paar uur te gaan werken maar van twaalf tot tien, dat leek me wat te veel.
Maa vlak na dat telefoontje kwam er weer een golf van misselijkheid en dacht ik echt dat mijn laatste uur geslagen had Dus in tranen moest ik toegeven dat het niet ging lukken. Dokter van wacht gezocht en gebeld; Ik mocht direct komen en het verdict : griep en gastro-enteritis. Drie dagen volledige bed- of zetelrust en de komende dagen moest maar iemand anders voor mijn baby zorgen
Terug naar huis na eerst het werk gebeld te hebben, ook in tranen want na twee dagen terug werken was ziekvallen in het weekend niet echt hoe ik het me had voorgesteld.
Wat dan volgt is het best te omschrijven als een dag op de zetel vanop afstand kijkend hoe mamie en papa voor Woutje zorgden. In de namiddag kwam Ann ook een handje toesteken. En er waren de eerste berichten over rode billetjes bij Woutje. Zaterdagnacht slecht geslapen en 's morgens toch opgestaan voor ons ventje. Want Peter was nu aan de beurt, dezelfde klachten; alleen met wat meer mannelijke accenten Ook mamie kwam ziek vragen of het zou lukken vandaag. Dus wat moet een mama dan ? Wout was ook best lastig zondag. Zijn billetjes zagen niet alleen rood maar waren echt kapot. Na het raadplegen van mijn uitgebreide babybibliotheek werd keuken omgetoverd tot een babyverzorgplaats met alles binnen de hand om hem zo goed mogelijk te verschonen. Dus dat was een dag van met drie op de zetel, ik mezelf sterk houdend en Wout en Peter zeurend
Tegen 's avonds voelde ik me een beetje beter en al een geluk want die rode billetjes werden nu nog verergerd door diarree. Dus vond ik het nodig om ook 's nachts twee keer op te staan om de genezing te bevorderen. Maar zo als ik me nog herinner is onderbroken slapen enorm vermoeiend. En op de koop toe zag ik dat het nog niet echt beter was 's morgens
Maandag ook de hele dag om de twee uur verschonen,wassen met water en zeep en goed Dermocrem gebruiken en dat ook deze nacht maken gelukkig wel dat het nu iets beter gaat, de kapotte stukken blinken niet meer zo hard en Woutje schreeuwt ook niet meer zo hard tijdens het verschonen Ondertussen ben ik nog steeds niet de oude en ben ik vooral in de voormiddag nog misselijk en slapjes. Maar ik heb me herpakt, me aangekleed en mijn gezicht opgezet want sebiet gaan we naar K&G, een afspraak die al twee keer verzet werd dus nu moet het echt wel gebeuren.
Ondertussen is Peter ietske beter en mamie lijkt ook bijna terug de oude, Woutje zijn diarree is iets minder en die heeft het net weer gedaan gekregen dat mamie hem gepakt heeft Zoals Linda van de opvang zegt : 't Is een echt charmeurtje.
Straks of morgen weer wat getallen voor de liefhebbers dus kom zeker nog eens langs !
De kop is er af ! Mijn eerste echte werkdag zit er op. Ik ben echt moe en duidelijk niet meer gewoon me een hele dag te concentreren. De simpelste dingen kostten me veel moeite en dingen die ik al duizenden keren gedaan heb voelden toch onwennig. Samen met alle nieuwe gezichten en dingen die op dienst veranderd zijn was het ook een bevreemdende dag.
De morgend ging snel vooruit omdat het ook best wel druk was. Pas rond half twaalf vond ik een gaatje om even naar de créche te bellen. Maar na de middagpauze werd het iets rustiger en vanaf drie uur toen de vroege door was ben ik toch echt beginnen aftellen. Nog nooit heeft de bus naar huis zo traag gereden
Eens thuis was ik zooooo blij ons ventje te zien en van oma Chris het relaas van een zalige namiddag te krijgen. Jammer genoeg moest ik hem een half uurtje later in bedje leggen want hij was erg moe. Maar dat kon ik pas na een extra knuffel en nog even bijkletsen
Bedankt collega's voor de lieve ontvangst en meelevende opmerkingen, bedankt tante Rita voor je lieve berichtje en bedankt Peter voor alles wat je voor ons doet !
Nu ga ik even uitblazen voor de rest van het huishouden mijn aandacht weer opeist. Dus ik zou zeggen ; tot de volgende keer.
Nu kon ik er niet meer onderuit, vandaag roept de plicht ! Dat zorgde voor een spannende,leuke en tegelijkertijd beetje verdrietige en vooral vermoeiende dag.
Om kwart voor zeven er uit, mezelf aangekleed en dan was het ook voor Wout tijd om op te staan. Die zag dat niet echt zitten zo vroeg. Echt erg om te zien hoe dat ventje moest vechten om wakker te worden en zelfs om gewoon zijn oogjes open te doen
Nadat ook hij was aangekleed tijd om te eten dus flesje klaarmaken, laten eten en laten boeren. Dan mezelf verder klaargemaakt, ik wilde er tenslotte wel op mijn best uit zien op deze belangrijke dag
Nog snel een tas koffie terwijl ik Woutje zijn zak nazie om te checken of ik niets vergeten ben mee te geven, Woutjes jas aan,mijn jas aan en om iets voor acht kunnen we vertrekken.
In de créche even een babbeltje met Linda over hoe de afgelopen dagen thuis liepen, over terug meer pijn aan tandjes, over de snotvalling die hardnekkig blijft hangen en over zijn eten. Een dikke knuffel voor ons flinkerdje en dan zonder al te veel na te denken doorgaan terwijl Linda me nog eens verzekert dat ik mag bellen wanneer ik wil.
Wachtend op de bus en tijdens de busrit veel te veel tijd om na te denken en om dit afgelopen "tijdperk" af te sluiten. Nog snel wat boodschappen ( kattebrokken, eten voor vanavond én een traktatie voor de collega's ), al goed was het markt in Merksem. En dan de tram op en na lange tijd weer afstappen in station Handel, deze keer alleen en dus zonder mijn kereltje. De bekende weg naar 't Stuif, tikken en daar de draaitol naar binnen. Nu begin ik toch wat zenuwachtig te worden. Maar eens ik uit de lift stap op Z2 voel ik me bijna direct terug thuis, nog wel wat onwennig met die sleutels en rustig een sigaretje gaan roken op het terras lukt ook niet helemaal dus snel terug naar binnen. De collega's zijn wel lief maar zijn ook druk bezig. Dus ben ik even aan mijn lot overgelaten ( lekker dramatisch hé ) en neem ik even de tijd om een paar nieuwe gezichten te begroeten en uit te leggen wie ik ben.
Om tien uur begint dan de vergadering en het is erg om te zeggen maar het onderwerp was nog maar eens hetzelfde als de laatste vergadering die ik meer da nzeven maanden geleden bijwoonde. Mijn frustratie werd iets minder toen ik merkte dat we er vandaag ook in zouden slagen concrete,werkbare afspraken te maken. Maar stilaan begon het toch te kriebelen, ik vroeg me af hoe Wout het stelde en was dus heel blij toen we een pauze hielden en ik even kon bellen. Alles ok ( natuurlijk) en Wout zat klaar voor zijn petatjes. Hij gaat de eerste keer vis eten, ben benieuwd.
Na de vergadering pauze, een bekend broodje in de bekende cafetaria waar nog niks veranderd is. Veel te snel is het tijd om naar de bijscholing te vertrekken. Na nog wat fysieke inspanning en het instuderen van nieuwe isolatietechnieken was het eigenlijk heel snel drie uur en popelde ik om te vertrekken. Ik sloeg een uitnodiging van de collega's om nog iets te gaan drinken af want wilde zo snel mogelijk naar Wout. Vanop de tram nog eens gebeld met Linda om te horen of alles nog in orde was en dat was ook zo. Hij had goed geslapen en heel goed gegeten van zijn vispreipuree. Ze ging hem net nog even in bedje leggen dus k kon rustig naar daar gaan om hem op te pikken.
Toen ik ( eindelijk ) daar was, was hij net terug wakker en liet duidelijk van zich horen. Elvira,de stagiaire had er haar handen vol mee Hij stopte met huilen en glimlachte zelfs toen hij mij zag, ik ga zelfs niet proberen uit te leggen hoe dat voelt Linda nodigde me uit voor een tasje thee en een stuk zelfgebakken appelcake en ik zei geen nee. Ik was zo moe dat thee en cake hemels klonken. Nog een gezellige babbel, de papa van Marie kwam er ook nog even bijzitten en dan werd het toch tijd om naar huis te gaan.
Thuisgekomen Woutje verschoond, eten gegeven, geknuffeld en in bed gelegd want hij was ook echt moe van deze lange dag. Dan wat opgeruimd,want dat was 's morgens niet gebeurd en de boodschappen uitgepakt en even een rustmoment. Tot Peter thuis was en heel het verslag van deze dag wilde horen. Dan nog even bezig met de installatie van onze computer die binnen is geweest voor een groot onderhoud en dan beginnen aan het eten, dringend want het is al bijna half negen.
Na dat wij hadden gegeten is het weer hoge tijd om Wout wakker te maken,pyama aan te doen en zijn laatste voeding te geven. Na nog even knuffelen en gek doen met papa gaat hij terug naar bed, kan ik nog wat opruimen en met Peter wat bijpraten en dan is het eigenlijk ook grotemensenslaaptijd maar mijn systeem draaide nog op volle toeren dus lukte het me pas rond middernacht om te gaan slapen.
Ik word al terug moe van alles terug te beleven, hopelijk zijn jullie niet te moe geworden van het te lezen want ik verwacht meer van deze dagen in de toekomst
Al een geluk hebben we vandaag de kans om even op adem te komen en dan beginnen we er donderdag terug aan, dan ga ik echt werken en kunnen we beginnen zoeken naar een nieuw ritme en een nieuwe routine !
Tot de volgende keer en aan alle werkende mama's : chapeau !
Vanmorgend heb ik echt een vreemd gevoel. Volgende zaterdag en zondag zal ik niet met ons gezinnetje doorbrengen maar ben ik op het werk, hopelijk druk bezig met andere dingen. Het geeft toch direct een heel andere dimensie aan dit weekend
De dagen in de créche waren al bij al best meegevallen, dat hadden we op voorhand ook wel verwacht. Woutje heeft daar bijna even goed als thuis geslapen, flink gegeten en alle harten gestolen Maar een deel van mijn geruststelling was tot nog toe dat ik bij het minste bericht over probleempjes direct naar daar kon gaan om hem te gaan 'redden'. En dat zal niet gaan als ik aan het werk ben. Vandaar dat ik ook nog niet weet of ik vanaf het werk ga bellen om te horen hoe het gaat. Als ik dan hoor dat hij bijvoorbeeld veel weent door krampjes dan zit ik daar en ik kan er niks aan doen. Maar misschien bel ik wel, hopend dat het allemaal goed nieuws is zoals donderdag het geval was
Ik kijk er nog altijd niet naar uit om terug te gaan werken en dat baart me wel wat zorgen. Hopelijk komt dat gevoel eens ik er aan begin
Ik ga verder genieten va nhet weekendgevoel en hoop voor jullie hetzelfde ! Tot snel !
even een snipverkouden post, pas op voor besmettingsgevaar .
Deze morgend bracht ik ons ventje naar de créche en besloot ik om hem indien mogelijk een paar uurtjes alleen daar te laten. Ik voelde me zo ziek én moe ( slecht geslapen wegens Woutje wakker om 2 uur en papa snurken en verstopte neus ) dat ik even wilde uitzieken. Linda ( van de créche ) zag het helemaal zitten en stelde voor om hem dan ineens ook zijn fruitpapje nog daar te laten eten. Dankbaar ben ik naar huis gekomen, heb twee Dafalgans genomen en ben in bed gekropen. Rond 11 uur heb ik even gebeld en lag hij mooi te slapen. Rond drie uur heb ik nog eens gebeld en bleek dat hij veel last van krampen had, zoals dat thuis ook wel eens gebeurt Hij had veel gekrijst en weinig geslapen.
Om vier uur ben ik vertrokken om hem te gaan halen, eerst nog even langs de apotheek gepasseerd.
Ons prutske zat rustig op Linda haar schoot,mee de krant te lezen. Hij had ook haar hart gestolen en noemde hem achtereenvolgens een gezellig ventje, een schoon jongske en een schat Je gelooft dus dat deze dame mijn hart ook gestolen heeft
Thuisgekomen heb ik hem zijn pap van zes uur gegeven en in bedje gelegd. Dat vond ik wel wat triest, hij was amper thuis en dan ging hij al gaan slapen, we hebben niet zo heel veel aan elkaar gehad Maar hij had zijn slaap zeer nodig. Weinig geslapen overdag, veel nieuwe indrukken te verwerken en vroeg opstaan, we vragen nogal van dat ventje
Bij de apotheek nog eens iets anders meegebracht tegen zijn krampjes want blijkbaar is die Infacol, die ik in Nederland kocht toch niet zo onschuldig als ik dacht maar wel een echt geneesmiddel. Nu heb ik iets homeopatisch bij,Colikind vanVSM. We zullen zien wat het geeft.
In de créche echter wordt alleen medicatie gegeven als je een doktersvoorschrift hebt dus zullen we die druppels thuis moeten geven.
Morgen nog één dag naar de créche, mama gaat naar de kapper en voor zichzelf shoppen en dan kunnen we vijf dagen genieten van ons oude,rustige leventje voor mijn collega's mij terugverwachten op de ouwe getrouwe Z2.
Ik snuit nog eens en met een nies neem ik afscheid voor vandaag, tot de volgende !
Snotter en snif, zo zou je ons momenteel kunnen noemen. Ik snotter en heb wat koorts, Woutje blijft sniffen en een enorm zielig hoestje produceren. De huilbui die volgt op het spoelen van zijn neusje is werkelijk hartverscheurend maar nadien lijkt hij toch wel content te zijn. De dokter had gezegd dat hij na het weekend beter zou moeten zijn en daar lijkt het wel een beetje op, het is zeker nog niet gedaan maar wel minder erg. Al een geluk want zaterdagavond klonk hij zo enorm griezelig als hij hoestte dat ik even getwijfeld heb om een dokter van wacht te zoeken. Maar zondagmorgend was dat enge er een beetje af en ons prutske heeft nooit koorts gemaakt, dus dat stelde me wel gerust.
Deze morgend hebben we generale repetitie gehouden want morgen is onze eerste dag in de créche en ik wilde wel ens weten hoeveel tijd wij nodig hebben om samen klaar te zijn om te vertrekken. En dikke proficiat voor ons want op een dik uur rond waren we er klaar voor. Ik aangekleed,Wout aangekleed,Wout gegeten,ik toonbaar gemaakt en snel living opgeruimd.
Morgen is dus de eerste dag dat Wout naar de créche gaat, ik zal samen met hem de voormiddag daar doorbrengen, ttz als ik niet meer ziek ben want anders zal hij ineens alleen moeten gaan. Allee, niet alleen gaan hé, maar daar alleen blijven want ik kan daar moeilijk al die kindjes gaan aansteken.
Die stomme snotter heeft er ook voor gezorgd dat we Eline nog niet zijn kunnen gaan bezoeken
Nog acht nachtjes slapen en dan moet ik terug gaan werken. Hoe dichterbij het komt hoe meer ik er terug begin tegenop te zien. De tranen springen in mijn ogen als ik er te lang en te diep over nadenk. Ik heb genoten van zes maanden ( bijna toch ) mama zijn en vind het vooral moeilijk om nu die verantwoordelijkheid af te staan (gedeeltelijk toch) en niet meer de enige te zijn die Wout van zo dichtbij meemaakt ( zo voelt het toch ). In mijn hoofd weet ik dat het hoge tijd wordt dat hij en ik wat minder symbiotisch worden en dat hij stilaan zijn eerste stapjes in de buitenwereld zet. Maar de communicatie tusen mijn hoofd en mijn gevoel loopt al een hele tijd mank
Woutje slaapt terug dus ik ga er snel van profiteren om ook nog een dutje te doen. Tot de volgende en iedereen veel weerstand gewenst !
Deze morgend was Woutje dan echt serieus verkouden. Hij was hees, huilde zelfs hees, hoestte en zijn neusje hoorde je gewoon rammelen vanbinnen van alle snot die erin zat. Hij had geen koorts en was wel levendig maar ik maakte me toch serieus zorgen. Onze vaste huisarts had geen plaats meer vandaag dus ging ik op zoek naar een andere dokter hier in de buurt.
Op internet vond ik iemand op de Kapelsesteenweg dus ik bel. We mochten om twintig na zes komen. Dus om twintig na zes stipt staan wij daar aan de deur. Maar wat blijkt ? Deze dokteres weet van niks, nee het telefoonnummer dat ik herhaalde was niet haar nummer en ik kon op twintig na zes zeker geen afspraak hebben bij haar. Maar we mochten wel even binnenkomen en ze heeft ons voortgeholpen.
Buiten een natte hoest ( in lekentermen ), een verstopt neusje en heel hard krijsen werd ons ventje goedgekeurd. Longetjes, oortjes en keeltje waren in orde. We kregen een voorschrift mee voor een slijmoplossend middel ( type Lysomucil ), de raad om in 't oog te houden dat hij geen koorts krijgt en de tip om zijn neusje regelmatig te spoelen met fysiologisch. En na het weekend zou alles achter de rug moeten zijn.
Ons prutske is zo ongelooflijk flink tijdens dit alles ( behalve bij de dokter en in de apotheek ) Hij zeurt af en toe en slaapt meer dan anders maar voor de rest geeft hij geen krimp zo te zien.
De siroop viel in de smaak dus dat was ook geen probleem maar het neusje spoelen is telkens een heus gevecht met hartverscheurend gesnik en razend gekrijs. Maar nadien kalmeert hij snel en lijkt dan toch even iets vrijer te kunnen ademen.
Hopelijk is het morgen al wat beter want het is zo ontzettend erg om te zien ( en vooral te horen ) hoe lastig hij het heeft.
Nog een fijn weekend en veel beterschap aan alle snotteraars en anderszins zieke lezers ( want er blijken heel wat zieken te zijn ) !
even voor diegenen die geïnteresseerd zijn in getallen. Wout weegt nu 6.800 kg en is 64 cm groot. Goed hé !
Verder gaat alles hier zijn gangetje. Tussen eten maken,eten geven, verschonen,in bad zetten,knuffelen,spelen,troosten,te slapen leggen en gaan wandelen maak ik verder tijd om verder grote kuis te doen ( keuken,living en slaapkamer zijn al gedaan ) en om samen met Peter wat quality time door te brengen. Dus is er al een geluk weinig tijd om te bedenken hoe de tijd begint te korten Nog 12 nachtjes en het is zover, mijn herintrede in het alom gekende Stuif !
Ik had vorige week in Nederland een siroop gekocht genaamd Infacol om aan Woutje te geven tegen zijn krampen. Dat spul werkt eigenlijk heel goed maar is hier in België niet te verkrijgen; Er zijn ook geen vervangende produkten beschikbaar. Niet te geloven hé, apotheken vol maar niet juist dat waar ons ventje zoveel baat bij heeft. Ik zal misschien eens op zoek gaan op internet
Geniet nog van de mooie herfstdagen die komen ne tot de volgende !
Tot u spreekt een bijgeslapen mama. Papa heeft deze morgend de honeurs waargenomen en ik heb geslapen tot 11 uur. 11 uur !? Dan wordt een dag wel heel kort maar het heeft enorm deugd gedaan. Straks gaan we op bezoek bij Wendy en Martin en niet te vergeten Olivier natuurlijk. Die zullen verschieten van ons prutske
Stilaan begint de tijd te dringen om nog heel wat zaken te regelen voor ik terug aan het werk ga. De living heeft al een grote beurt gehad gisteren en nu moet de rest nog volgen. Ik wil graag alles bij hebben voor ik ga werken. Een paar van Wout's spullen moeten nog getekend worden, ik wil voor mezelf nog een verwendag, we gaan kennismaken met de créche, ik wil nog enkele bezoekjes afleggen én ik wil uitgerust aan het werk kunnen gaan Het zal vooral aan discipline liggen, stilaan terug een normaal ritme vinden waarin een aantal dingen moeten en het tempo wat wordt opgevoerd.
Ik houd jullie op de hoogte of al deze plannen lukken en hoe al die goede voornemens er in de realiteit zullen uitzien
Joepie, Eefje en Kevin zijn mama en papa geworden ! Eline werd woensdag geboren en ze stelt het heel goed. Gisteren zijn we op bezoek geweest maar Wout vond er niet echt veel aan. Het was er zeer warm en het was tijdens zijn huiluurtje dus werd zijn gekrijs nu ook in Mortsel en omstreken gehoord
Wout blijft iedere dag nieuwe dingen leren en doen. En dan moet ik er steeds aan denken dat ik daar binnenkort minder getuige van zal kunnen zijn Hij grijpt meer en meer gericht, laat duidelijker merken wat hij wil, er is nog meer interactie, hij kirt meer en meer en begint echt te genieten van spelletjes. Zittend in zijn eetstoel kan hij nu ook met twee handen een speeltje manipuleren en er dus nieuwe dingen mee doen. En hij is nu zo beweeglijk,sterk en weet hoe hij ergens kan geraken, je kan het net nog geen kruipen noemen. Het is eerder wat commandogewijs sluipen dat hij probeert te doen
Stilaan wil ik ook zijn dagritme iets meer in de richting van de créche doen opschuiven en zit ik dus te tellen en op de klok te kijken. Maar aan de andere kant valt me bij het teruglezen van mijn blog op dat ik me vaak te veel zorgen maak over dingen dus denk ik aan de andere kant van ' we zien wel hoe het loopt, het loopt wel los' ( om het zo eens te zeggen ) Misschien moeten we gewoon nog zo lang mogelijk genieten van het vrije leventje dat we momenteel hebben
Deze morgend kregen we een verrassing van Anneke en Danny. Zij hadden op hun bellenblazer van ons huwelijk deze week staan en ze zorgden voor een lekkere,zelfgemaakte aardbeien-yoghurttaart Dank u wel ! Het is de eerste verrassing die we kregen dus als iedereen nog eens goed op zijn bellenblazer wil zien want wij verwachten nu ook wel van jullie een lekkere,leuke of lieve verrassing
In de opruimcraze zijn vandaag de was,opvouw,strijk én living aan de beurt dus jullie begrijpen dat er geen tijd te verliezen valt maar ik kom zo snel mogelijk terug met een nieuwe post !
Stilaan begint de stress toe te nemen. De tijd tot ik weer terug ga werken begint nu echt te korten, nog 20 dagen en dan is het zover. Dus begint het ook te kriebelen om alles in gereedheid te brengen voor het hectische leventje dat ons staat te wachten. Dus dat wordt poetsen,opruimen en in orde brengen tegen honderd per uur.
Gisteren heb ik de strijklabeltjes en en naamstickertjes van Wout toegekregen die ik online besteld had. Dus kan ik zijn lakentjes,knuffel en flesje voor de créche tekenen en dan zal het nog echter worden.
Ons schatje ligt momenteel nog rustig een dutje te doen in zijn box en dat zal hem goed doen. Maandag naar tante Erna en nonkel Gaston geweest om Thymen nog eens te zien en gisteren met Eefje naar Ikea en Prenatal geweest, dan snakt ons ventje weer naar een dagje rust, hij blijft heel gevoelig voor drukte en andere omgevingen. Het wordt een hele aanpassing binnenkort, ook voor hem
Sebiet is het weer petatjestijd. Hij zal nu nog beter zitten in zijn stoeltje want we hebben een extra kussentje om erin te zetten zodat het beter 'past'
In zijn eetstoel ziet hij er alweer een heel pak groter en ouder uit, zie zelf maar !
Zondagavond, dat wil zeggen weer een weekend én dus ook een week voorbij. Het weekend was zeer leuk met een logeerpartijtje voor Wout en een lekker etentje voor ons. Vandaag heeft Peter ons ventje zijn eetstoel in elkaar gestoken en heeft Woutje er ook echt ingezeten en gegeten. Hij kan beter en beter alleen zitten,buiten enkele evenwichtsproblemen doet hij dat prima. En zittend in die stoel zie je nog maar eens hoe groot dat kereltje ondertussen is. De laatste weken is hij zo hard veranderd dat zelfs ik het zie
Nog elke avond heeft ons kleintje zijn huiluurtje, ttz anderhalf uurtje Man, dat is vermoeiend Het blijft een zoektocht naar de beste manier om hiermee om te gaan. In bed stoppen na zijn flesje van zes uur brengt niet veel op en vond ik ook praktisch gezien niet echt een goede oplossing. En van zeven tot half negen op schoot houden is ook niet echt praktisch te noemen, temeer omdat dat hier ook ons etensuur is.Komt erbij dat op schoot houden ook niet telkens de oplossing is Laten huilen werkt ook niet, hij blijft gewoon harder en harder krijsen tot je hem wat troost en kalmeert door juist dat te doen wat hij op dat moment nodig heeft Dus leggen wij er ons bij neer dat we er niet veel aan kunnen doen en hopen iedere avond dat het deze avond anders zal zijn
Nog een fijne werkweek gewenst en tot de volgende !
eerst en vooral, Woutje is genezen hoor. Hij heeft vandaag terug volgens normaal patroon gegeten en niet meer dan anders pap teruggegeven en is ook terug opgewekt en zijn lieve zelf. Oef !
Vandaag zijn we even naar Z2 geweest, ik moest mijn verlof gaan aftekenen en mijn wensen voor november gaan doorgeven. Zoals altijd is ons ventje iedereens lieveling, van schoot naar schoot en een heleboel babytalk. En dat is best naar zijn zin. Af en toe lijkt het wel alsof hij toch een beetje eigen begint te worden en dan door een pruillipje te kennen geeft dat hij bij mama wil zijn.
Terug naar huis komen was een groot avontuur. Eerst zijn we te voet door de Offerandestraat naar de Rooseveltplaats gewandeld. Er heerst daar echt een vakantiesfeer ! Allemaal pitazaakjes, goedkope electronicawinkels en van die goedkope klerenwinkels. In een slechtere mood kan ik me ook voorstellen dat dit ook wel eens wat irritatie uitlokt maar die sfeer samen met de mengelmoes van talen en culturen kon ik vandaag echt wel smaken,zeker in combinatie met het zonnetje.
Maar toen kwam de bus. Volgens mij een model dat al zeker een jaar of twintig afgeschreven is met drie, ja drie trapjes Daar met een buggy opgegeraken is alleen onmogelijk en het moet gezegd dat de hulpvaardigheid van de betreffende chauffeur echt wel te wensen overliet. Eerst wil ik netjes vooraan opstappen, zoals het tegenwoordig moet en word ik onvriendelijk naar achter gestuurd. En dan, alhoewel hij dus wel weet dat ik er op moet gaan de deuren voor mijn neus terug dicht. Eens ze terug opengaan is er al een geluk een vriendelijke dame die ons voorthelpt. Om af te stappen bijna hetzelfde verhaal. Deuren die razendsnel terug toe gaan en godzijdank een lieve, bejaarde allochtone heer die met gevaar voor eigen ledematen ons helpt af te stappen. Thank God voor burgers met een goed hart
Thuisgekomen was het alweer tijd voor een flesje en probeerden we nog eens ook het namiddagdutje in bed door te brengen. Het duurde heel lang voor ons ventje rustig werd maar ik had me voorgenomen om door te bijten en hem te laten zeuren. Moedig hé Omdat hij pas na lang in slaap viel sliep hij om half tien nog. Dan heb ik hem wakkergemaakt om zijn pyama aan te doen, eten te geven en terug in bed te stoppen. Dat kind moet denken dat ik compleet gek geworden ben Deze routine bevalt me niet echt dus daar zullen we nog aan moeten schaven. Maar niet morgen want dan gaat ons lieverdje bij oma Chris en Karel logeren terwijl mama en papa uit eten gaan,samen met Anneke,Danny,Eefje en Kevin. Dat zal weer een hele verhuis worden want nu moet er ook een reisbed mee
Je ziet het ,onze dagen zijn nooit saai en er gebeurt altijd wel wat en zo komt het denk ik dat die vijf maanden én voorbijgevlogen zijn !
Kusjes, Myriam en Wout ( die van Woutje zijn wel nogal nat tegenwoordig dus houd een zakdoek of zo bij de hand )
Oooooh,ons ventje is gisteren goed ziek geweest, in de namiddag is hij beginnen krijsen en had hij duidelijk pijn. Toen hij daarenboven om zes uur heel zijn fles terug overgaf en een akelig kleurtje kreeg was het duidelijk, zijn maagje was helemaal van slag. En het ging van kwaad tot erger , op den duur bleef zelfs een slokje water er niet langer dan een paar seconden in. Enkel op mijn arm kon hij even tot rust komen en af en toe zelfs een beetje slapen. Tegen dat papa thuis kwam ging het even iets beter en hebben we samen dat dutske in bad gestoken en een propere pyama aangedaan. Dan heeft hij nog even geslapen bij papa op schoot en rond middernacht hebben we hem stilletjes in bed gelegd. Om één uur was hij er terug, hij had honger. Dus na eerst een beetje water te hebben geprobeerd kreeg hij een klein beetje pap. Dat lukte wel maar hij bleef heel bleek zien en erg gevoelig aan zijn buikje. Rond half twee terug in bedje en dan heeft hij doorgeslapen. Ik ben een paar keer opgestaan om te gaan zien want was echt ongerust. Tegen een uur of vijf zag hij minder bleek en het laatste flesje was er in gebleven. De hele tijd maakte hij geen koorts en dat was voor mij al een hele opluchting. Want gedurende de hele namiddag,avond en nacht was ik net niet gepanikeerd maar de onrust en machteloosheid kan ik moeilijk beschrijven. Het is dankzij de papa dat het me lukte om toch een beetje te slapen en in heel die toestand rustig en logisch te blijven nadenken. Die papa's toch, we zouden ze niet kunnen missen
Rond acht uur was hij dan wakker en heeft wat pap gekregen. Hij had een betere kleur en at gretig maar na het flesje had hij blijkbaar toch weer last van buikpijn want even werd er terug gehuild En zo gaat het vandaag, af en toe huilen en zelfs echt krijsen maar de volgende moment opgewekt en vol leven. Ook zijn kleurtje is heel wisselend,hij kan van de ene moment op de andere van gezond blozend tot bijna groen gaan.
Ik hoop echt dat het na zijn middagdutje wat beter zal gaan. Ik zet hem vandaag wel op papdieet; ttz geen petatjes of fruit vandaag en we houden het rustig, straks misschien even een wandelingetje om wat frisse lucht te hebben maar voor de rest veel knuffelen en helemaal gezond worden
) Op het werk zorgt het er zeker voor dat ik goed meeben en ook weer het gevoel heb terug te functioneren als voordien. Ik ken de patiënten bij naam en weet van iedereen zo wat waarom ze zijn opgenomen en waar ze mee bezig zijn. Ik begin ook de nieuwe collega's te leren kennen en wat de ' oude ' collega's betreft geraak ik stilaan terug op de hoogte van hoe het met hun gaat. De collega's zijn ook terug meer op hun hoede wat betreft dt-fouten 
( grapje voor de insiders )
Hij kan nu dingen die hij een dikke week terug nog niet kon, zoals bijvoorbeeld sommige speeltjes vasthouden, nog meer funny faces maken én lachen als je hem kriebelt 
Na zes dagen werken geniet een mens wel dubbel en dik van het samenzijn met man en kind, zelfs verschonen en eten geven zijn een echt plezier, aan het kind dan, de man heeft andere zorgen nodig 
Dus in tranen moest ik toegeven dat het niet ging lukken. Dokter van wacht gezocht en gebeld; Ik mocht direct komen en het verdict : griep en gastro-enteritis. Drie dagen volledige bed- of zetelrust en de komende dagen moest maar iemand anders voor mijn baby zorgen 
.
Stilaan begint de stress toe te nemen. De tijd tot ik weer terug ga werken begint nu echt te korten, nog 20 dagen en dan is het zover.
