Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
Jazeker, ik ben heel fier op mezelf. Ik heb het park voor ons kleintje helemaal alleen in elkaar gekregen. En al zeg ik het zelf het ziet er schitterend uit. Gelukkig had ik al wat ervaring met IKEAgewijs meubels in elkaar zetten. Alleen was ik eerlijk gezegd eerst vergeten de bodem erin te leggen en verdient Ann ook wat krediet. Ze wees me er op dat de open kant bovenaan moet, anders wordt het wel heel moeilijk om er een kindje in te leggen
Nu dit park in onze living staat lijkt alles weer wat dichterbij te komen. We worden er steeds weer aan herinnerd dat we binnenkort met ons drietjes zijn. En de poezen lijken niet echt geïnteresseerd te zijn. Enkel Breezer heeft er al eens een kijkje in genomen. Dat is een meevaller want drie poezen uit een park houden lijkt me een fulltime job.
Ondertussen zit ik vol ongeduld op de suikerbonen en toebehoren te wachten. Ik kan amper wachten om er aan te beginnen. Het zijn die praktische dingen die me op deze moment al een beetje dichterbij ons kleintje doen voelen. Woensdag bestellen we de kaartjes en dan kan ik beginnen schrijven, alle adressen dubbel want niet vergeten dat we binnenkort ook onze huwelijksaankondiging op de bus willen doen. Iemand tips om schrijfkrampen te voorkomen?
De kinderkamer krijgt ook stilaan vorm, alleen het bed en wat aankleding staan er nog niet. Maar er liggen al kleedjes in de kast en het verzorgingskussen staat klaar. Ook de grote hond begint zich er al thuis te voelen, met dank aan Ann ( tante Ann hoort ze niet graag). Voor jullie panikeren, 't is een pluchen hoor.
Kom nog eens terug voor het vervolg, tot dan veel groetjes
wat er toch allemaal op één dag kan gebeuren. Eerst gingen we op trouwringenjacht. We hadden al een redelijk idee over wat we zochten dus dat ging gemakkelijk worden, not. Al die mooie,blinkende dingen en maar ééntje kan het worden. De mensen bij Brouckaert waren heel behulpzaam en toen ze hoorden dat ik van blinkende steentjes hield ,kwamen er zelfs ringen uit de kluis aan te pas ! Ik heb ze aangehad en ik kan jullie verzekeren dat ze mooi waren. Maar die prijzen ?! Het kleinste ringetje van de Memoire-collectie kwam op 2400 euro. Dat was toch wel even slikken. Ik heb er dan voor de fun nog een paar gepast maar ben uiteindelijk gegaan voor een democratischer model maar daarom zeker niet minder mooi, alleen wat minder bling bling.
En dan op naar de babywinkel. En daar een grote meevaller. Ons oog viel op een heel mooi park en dat stond toch wel niet sinds vandaag aan -50% ! Van het gewonnen geld hebben we dan maar nog wat accesoires gekocht.
En dan naar huis want we moesten ons klaarmaken voor de Wit Licht tournee van Marco Borsato. Een zalige avond en Marco heeft er alvast één fan bij. Zijn afscheid was werkelijk spectaculair ! Ik zal niet teveel verklappen want ik weet niet of er nog mensen zijn die naar hem gaan kijken.
heel lang bleef ons kindje een droom, een idee, een voorstelling. Maar stilletjesaan wordt het echter en echter. Het eerste bezoek aan de gynaecoloog waar ik bij was,zal ik me steeds herinneren. Ik zag voor de eerste keer dit kleine hartendiefje ( want dat gaat het zeker worden ) en op slag kon ik me niet meer losmaken van dit kleine wonder. Sindsdien is dit kindje al in ons leven. We praten erover, lachen er mee en maken ons zorgen.
Het kon dan ook niet lang duren voor de eerste kleedjes werden gekocht. Ik probeerde mezelf in te houden en nam Peter en mijn moeder mee om te gaan winkelen met de duidelijke vraag me tegen te houden als ik iets wilde kopen. Nice try, achteraf gezien. Zij waren de eerste twee om op jacht te gaan naar schattige babyspulletjes. De eerste sokjes en kleedjes waren een feit. Kan je me dan kwalijk nemen dat mijn zelfbeheersing het ook liet afweten ?
Ik lees graag en ook dat is een onuitputtelijke bron van verleidingen. Het eerste boek werd " Ouderschap voor Dummies ". Een aanrader voor alle aankomende en andere ouders vind ik. En natuurlijk volgden een aantal breiboeken. En oma werd aan het werk gezet. Zal het oma worden of iets anders? Dat moeten we nog eens vragen. Verder nog veel catalogi van allerlei grote ketens die iets met kinderen te maken hebben. Denk Baby 2000, Prémaman, Dreamland en dergelijke.
Natuurlijk heb je meer nodig dan kleedjes en boeken. Stilaan werd ons huis omgetoverd in een opslagplaats voor kinderspullen. Dit hebben we ook te danken aan vrienden en familie die ( leek het mij althans ) amper konden wachten om in hun eigen huis weer plaats te maken. Voituren, buggies, badjes, kussens, knuffels en een eerste lading pampers kwamen onze richting uit.
Voorlopig lagen al die dingen over het hele huis verspreid maar dat blijft niet houdbaar. Dus heb ik gisteren de toekomstige kinderkamer een eerste grote beurt gegeven. Onvoorstelbaar hoe vuil een kamer wordt als je ze anderhalf jaar niet meer gebruikt hebt. Maar tijdens het stofzuigen, dweilen en afwassen van de deuren kwam ons kindje weer een beetje dichterbij. Tijdens het poetsen kreeg ik allerlei ideeën over de aankleding. Wat zal het worden? Felle jongenskleuren of eerder een zachtroze meisjeskamer? Nog even geduld alstublieft
Wat me tegenwoordig ook bezighoudt zijn lijstjes. Lijstjes van vanalles en nog wat. Lijstjes van lijstjes. Boodschappenlijstjes, to dolijstjes, meeneemlijstjes, adreslijsten, afsprakenlijstjes, verlanglijstjes, niet vergetenlijstjes, bestellijsten, betalingslijsten, wat heb ik nodiglijstjes, wat heb ik al lijstjes, waarlijstjes, websitelijstjes, leeslijsten, welk lijstje moet eerst lijstjes, allerlei lijstjes. Het lijkt soms wel of er alleen lijstjes bijkomen en er van al die lijstjes niets geschrapt kan worden. Dat is natuurlijk niet echt zo, er is al heel wat gedaan maar als je er dan ook nog eens de lijstjes van ons huwelijk bijtelt kan ik je verzekeren dat je er het noorden bij zou verliezen.
Daarom is het wel goed dat ik met verlof ben, ik kan nu proberen om rustig en gestructureerd de lijsten af te werken. Suikerbonen?Ok, met dank aan Marleen. Trouwkleed? Besteld, met dank aan Marleen en Greet. Kaartjes? Besteld. Adressenlijst? Bijna volledig. En zo zijn er allerlei dingen in orde.
Ik ben er gerust in dat alles in orde komt en probeer ( ook van de lijstjes ) 100 % te genieten van alles wat ik doe !
Keitof, ik doe mijn blog open en zie daar ! Mijn teller staat op 58 en ik heb reacties. Dat was dus echt de bedoeling hé, dit alles kunnen delen met jullie.
Heel dit avontuur bewijst mijn overtuiging dat het nooit te laat is. Na een moeilijke periode in mijn leven, tijdens dewelke ik eerlijk gezegd wel eens twijfelde aan mijzelf en aan mijn kansen op geluk, kwam ik Peter tegen. En Peter die bleef en hij slaagde er stilletjesaan in mijn geloof te herstellen.
En na een tijdje samen komt dan de volgende stap. We willen graag een echt gezinnetje zijn. Zullen we stoppen met de pil en er het beste van hopen? We wisten van in het begin dat dat niet evident zou zijn maar we wilden het er absoluut op wagen. En dan had Peter nog een vraag. Hij wilde zo graag trouwen. Mijn reactie ? Nee, dat nooit meer. Misschien veeeel later wel maar nu zeker niet.
Na bijna 2 jaar proberen om in verwachting te geraken moesten we ons er zien bij neer te leggen dat het het niet voor ons zou zijn. Ik borg mijn moedergevoelens in de kast en die kwamen er soms even uit als Anthony hier was. Je kent dat wel, pannekoeken bakken ( of zijn het nu pannenkoeken?), zorgen dat hij niet op zijn kousen op de trap loopt, enthousiast applaudiseren als hij de maximumscore haalt met Star Wars op de PS3.
Maar dan gebeurt er iets heel onverwachts ! Ergens is er een kindje verwekt, met twee liefdevolle en bezorgde ouders. Dat kindje zoekt een warme en goede thuis en nog een mama en een papa die het zullen helpen op te groeien tot een warme, toffe volwassene. En wie krijgen de kans daartoe ? Welja, wij tweetjes, die dit al lang willen en er helemaal klaar voor zijn ( was toch ons idee op dat moment, maar daar later meer over ). Ik wil hier die twee mensen toch eens bedanken voor het enorme vertrouwen dat ze in ons stellen. Dat is niet evident en daar zijn we ons zeer bewust van.
Jaja, van een donder bij heldere hemel gesproken. Na heel wat denken,praten en overleggen beslissen we het te doen. Ik heb eerlijk gezegd nooit getwijfeld maar bij zo'n beslissing is een man dan toch wel praktischer. Die stelt meer vragen, kijkt verder dan alleen maar de emotionele kant. Peter, bedankt daarvoor. Want daardoor kunnen we er nu 100 % zeker van zijn dat we de juiste keuze hebben gemaakt.
En wat was zijn eerste reactie ? Veel van jullie hadden het zien aankomen. "Dan zullen we wel moeten trouwen!" En even later was zijn geduld op en al zijn moed verzameld. De vraag die hij al heel lang wilde stellen, maar had uitgesteld op jullie aanraden, kwam er dan toch. Op een zeer ontroerende manier, zo echt en zo gemeend vol spanning werd ze gesteld dat ik alleen nog ja kon zeggen. Want zo'n groot engagement aangaan, samen de verantwoordelijkheid opnemen om een kind te nemen kon ik echt niet overeenbrengen met het uit de weg gaan van deze verbinding.
En hier staan we dan. Op een bepalend punt in onze levens. We worden mama en papa én we worden man en vrouw. Over veranderingen gesproken.
Nog even wat foto's zodat jullie even kunnen zien wie de hoofdrolspelers in deze blog zullen zijn.
Als het goed is zien jullie mijzelf, Peter en onze drie poezen. De rosse kater is Riga, het zwartje heet Monsterke en de gevlekte is onze Breezer. Het kindje op de foto is Peter zijn petekindje, Noeh.
Met alle spannende dingen die ons staan te gebeuren dacht ik eraan om opnieuw met een dagboek te beginnen. Ja, zoals vroeger, tijdens die vreselijk moeilijke puberteit ,-). Een plaats om alles kwijt te kunnen, om gedachten,emoties en gebeurtenissen te kunnen verzamelen én iets om later nog eens op terug te kijken. Maar, zoals jullie weten, ben ik een gadgetmadammeke en behoorden een schriftje of agenda niet echt bij mijn stijl. Maar een blog, een eigen website(je), dat zag ik zitten.
