Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
Zondagavond, dat wil zeggen weer een weekend én dus ook een week voorbij. Het weekend was zeer leuk met een logeerpartijtje voor Wout en een lekker etentje voor ons. Vandaag heeft Peter ons ventje zijn eetstoel in elkaar gestoken en heeft Woutje er ook echt ingezeten en gegeten. Hij kan beter en beter alleen zitten,buiten enkele evenwichtsproblemen doet hij dat prima. En zittend in die stoel zie je nog maar eens hoe groot dat kereltje ondertussen is. De laatste weken is hij zo hard veranderd dat zelfs ik het zie
Nog elke avond heeft ons kleintje zijn huiluurtje, ttz anderhalf uurtje Man, dat is vermoeiend Het blijft een zoektocht naar de beste manier om hiermee om te gaan. In bed stoppen na zijn flesje van zes uur brengt niet veel op en vond ik ook praktisch gezien niet echt een goede oplossing. En van zeven tot half negen op schoot houden is ook niet echt praktisch te noemen, temeer omdat dat hier ook ons etensuur is.Komt erbij dat op schoot houden ook niet telkens de oplossing is Laten huilen werkt ook niet, hij blijft gewoon harder en harder krijsen tot je hem wat troost en kalmeert door juist dat te doen wat hij op dat moment nodig heeft Dus leggen wij er ons bij neer dat we er niet veel aan kunnen doen en hopen iedere avond dat het deze avond anders zal zijn
Nog een fijne werkweek gewenst en tot de volgende !
eerst en vooral, Woutje is genezen hoor. Hij heeft vandaag terug volgens normaal patroon gegeten en niet meer dan anders pap teruggegeven en is ook terug opgewekt en zijn lieve zelf. Oef !
Vandaag zijn we even naar Z2 geweest, ik moest mijn verlof gaan aftekenen en mijn wensen voor november gaan doorgeven. Zoals altijd is ons ventje iedereens lieveling, van schoot naar schoot en een heleboel babytalk. En dat is best naar zijn zin. Af en toe lijkt het wel alsof hij toch een beetje eigen begint te worden en dan door een pruillipje te kennen geeft dat hij bij mama wil zijn.
Terug naar huis komen was een groot avontuur. Eerst zijn we te voet door de Offerandestraat naar de Rooseveltplaats gewandeld. Er heerst daar echt een vakantiesfeer ! Allemaal pitazaakjes, goedkope electronicawinkels en van die goedkope klerenwinkels. In een slechtere mood kan ik me ook voorstellen dat dit ook wel eens wat irritatie uitlokt maar die sfeer samen met de mengelmoes van talen en culturen kon ik vandaag echt wel smaken,zeker in combinatie met het zonnetje.
Maar toen kwam de bus. Volgens mij een model dat al zeker een jaar of twintig afgeschreven is met drie, ja drie trapjes Daar met een buggy opgegeraken is alleen onmogelijk en het moet gezegd dat de hulpvaardigheid van de betreffende chauffeur echt wel te wensen overliet. Eerst wil ik netjes vooraan opstappen, zoals het tegenwoordig moet en word ik onvriendelijk naar achter gestuurd. En dan, alhoewel hij dus wel weet dat ik er op moet gaan de deuren voor mijn neus terug dicht. Eens ze terug opengaan is er al een geluk een vriendelijke dame die ons voorthelpt. Om af te stappen bijna hetzelfde verhaal. Deuren die razendsnel terug toe gaan en godzijdank een lieve, bejaarde allochtone heer die met gevaar voor eigen ledematen ons helpt af te stappen. Thank God voor burgers met een goed hart
Thuisgekomen was het alweer tijd voor een flesje en probeerden we nog eens ook het namiddagdutje in bed door te brengen. Het duurde heel lang voor ons ventje rustig werd maar ik had me voorgenomen om door te bijten en hem te laten zeuren. Moedig hé Omdat hij pas na lang in slaap viel sliep hij om half tien nog. Dan heb ik hem wakkergemaakt om zijn pyama aan te doen, eten te geven en terug in bed te stoppen. Dat kind moet denken dat ik compleet gek geworden ben Deze routine bevalt me niet echt dus daar zullen we nog aan moeten schaven. Maar niet morgen want dan gaat ons lieverdje bij oma Chris en Karel logeren terwijl mama en papa uit eten gaan,samen met Anneke,Danny,Eefje en Kevin. Dat zal weer een hele verhuis worden want nu moet er ook een reisbed mee
Je ziet het ,onze dagen zijn nooit saai en er gebeurt altijd wel wat en zo komt het denk ik dat die vijf maanden én voorbijgevlogen zijn !
Kusjes, Myriam en Wout ( die van Woutje zijn wel nogal nat tegenwoordig dus houd een zakdoek of zo bij de hand )
Oooooh,ons ventje is gisteren goed ziek geweest, in de namiddag is hij beginnen krijsen en had hij duidelijk pijn. Toen hij daarenboven om zes uur heel zijn fles terug overgaf en een akelig kleurtje kreeg was het duidelijk, zijn maagje was helemaal van slag. En het ging van kwaad tot erger , op den duur bleef zelfs een slokje water er niet langer dan een paar seconden in. Enkel op mijn arm kon hij even tot rust komen en af en toe zelfs een beetje slapen. Tegen dat papa thuis kwam ging het even iets beter en hebben we samen dat dutske in bad gestoken en een propere pyama aangedaan. Dan heeft hij nog even geslapen bij papa op schoot en rond middernacht hebben we hem stilletjes in bed gelegd. Om één uur was hij er terug, hij had honger. Dus na eerst een beetje water te hebben geprobeerd kreeg hij een klein beetje pap. Dat lukte wel maar hij bleef heel bleek zien en erg gevoelig aan zijn buikje. Rond half twee terug in bedje en dan heeft hij doorgeslapen. Ik ben een paar keer opgestaan om te gaan zien want was echt ongerust. Tegen een uur of vijf zag hij minder bleek en het laatste flesje was er in gebleven. De hele tijd maakte hij geen koorts en dat was voor mij al een hele opluchting. Want gedurende de hele namiddag,avond en nacht was ik net niet gepanikeerd maar de onrust en machteloosheid kan ik moeilijk beschrijven. Het is dankzij de papa dat het me lukte om toch een beetje te slapen en in heel die toestand rustig en logisch te blijven nadenken. Die papa's toch, we zouden ze niet kunnen missen
Rond acht uur was hij dan wakker en heeft wat pap gekregen. Hij had een betere kleur en at gretig maar na het flesje had hij blijkbaar toch weer last van buikpijn want even werd er terug gehuild En zo gaat het vandaag, af en toe huilen en zelfs echt krijsen maar de volgende moment opgewekt en vol leven. Ook zijn kleurtje is heel wisselend,hij kan van de ene moment op de andere van gezond blozend tot bijna groen gaan.
Ik hoop echt dat het na zijn middagdutje wat beter zal gaan. Ik zet hem vandaag wel op papdieet; ttz geen petatjes of fruit vandaag en we houden het rustig, straks misschien even een wandelingetje om wat frisse lucht te hebben maar voor de rest veel knuffelen en helemaal gezond worden
Vandaag in onze brievenbus ; een brief van de NMBS én twee geschenkticketten. Zoals je je misschien nog herinnert waren wij deze zomer betrokken bij een treinongeval op weg naar Oostende.
Mijn mailtje werd daar blijkbaar goed ontvangen en vandaag kreeg ik (eindelijk) reactie. Zo zie je maar, asserief zijn loont echt, vooral als je respect hebt voor de andere partij want vooral mijn positieve commentaar op de infodoorstroming en de evacuatie werden op prijs gesteld.
Dus één van de komende weekends trekken wij met ons drietjes nog eens naar zee of naar ergens anders Dan zal ons ventje zijn middagdutje eens een keertje ergens anders doorbrengen want ondertussen slaapt hij netjes in zijn eigen bedje tussen pakweg één en drie in de namiddag. Al maakt hij er ook geen probleem van dat in de buggy of ergens op een zetel te doen
Verder experimenteren we vandaag met het verschuiven van het uur voor de fruitpap om eens te zien of dat iets doet aan Wout zijn dagelijkse huilmoment zo tussen zeven en half negen 's avonds Papa denkt dat het zal helpen de fruitpap wat later te geven dus dat proberen we eerst.
De eerste dagen in de créche zijn vastgelegd en dus komt dat moment van weer gaan werken weer wat dichterbij Maar ik reken er op dat onze deugeniet het daar even goed zal doen als thuis, hij is zo flink en wij zijn terecht zo fier op hem Nog exact één maand en het is zover ; met spanning,verwachting,tegenzin en onrust zie ik 22 oktober dichter en dichterbij komen
Dus zit er maar één ding op ; ten volle genieten van elke moment en er proberen op te letten dat ons schatje geen overdosis knuffels en aandacht krijgt
Man, dat is vermoeiend 
Het blijft een zoektocht naar de beste manier om hiermee om te gaan. In bed stoppen na zijn flesje van zes uur brengt niet veel op en vond ik ook praktisch gezien niet echt een goede oplossing. En van zeven tot half negen op schoot houden is ook niet echt praktisch te noemen, temeer omdat dat hier ook ons etensuur is.Komt erbij dat op schoot houden ook niet telkens de oplossing is 
Daar met een buggy opgegeraken is alleen onmogelijk en het moet gezegd dat de hulpvaardigheid van de betreffende chauffeur echt wel te wensen overliet. Eerst wil ik netjes vooraan opstappen, zoals het tegenwoordig moet 
)
, op den duur bleef zelfs een slokje water er niet langer dan een paar seconden in. Enkel op mijn arm kon hij even tot rust komen en af en toe zelfs een beetje slapen.
En zo gaat het vandaag, af en toe huilen en zelfs echt krijsen maar de volgende moment opgewekt en vol leven. Ook zijn kleurtje is heel wisselend,hij kan van de ene moment op de andere van gezond blozend tot bijna groen gaan.
