Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
De kop is er af ! Mijn eerste echte werkdag zit er op. Ik ben echt moe en duidelijk niet meer gewoon me een hele dag te concentreren. De simpelste dingen kostten me veel moeite en dingen die ik al duizenden keren gedaan heb voelden toch onwennig. Samen met alle nieuwe gezichten en dingen die op dienst veranderd zijn was het ook een bevreemdende dag.
De morgend ging snel vooruit omdat het ook best wel druk was. Pas rond half twaalf vond ik een gaatje om even naar de créche te bellen. Maar na de middagpauze werd het iets rustiger en vanaf drie uur toen de vroege door was ben ik toch echt beginnen aftellen. Nog nooit heeft de bus naar huis zo traag gereden
Eens thuis was ik zooooo blij ons ventje te zien en van oma Chris het relaas van een zalige namiddag te krijgen. Jammer genoeg moest ik hem een half uurtje later in bedje leggen want hij was erg moe. Maar dat kon ik pas na een extra knuffel en nog even bijkletsen
Bedankt collega's voor de lieve ontvangst en meelevende opmerkingen, bedankt tante Rita voor je lieve berichtje en bedankt Peter voor alles wat je voor ons doet !
Nu ga ik even uitblazen voor de rest van het huishouden mijn aandacht weer opeist. Dus ik zou zeggen ; tot de volgende keer.
Nu kon ik er niet meer onderuit, vandaag roept de plicht ! Dat zorgde voor een spannende,leuke en tegelijkertijd beetje verdrietige en vooral vermoeiende dag.
Om kwart voor zeven er uit, mezelf aangekleed en dan was het ook voor Wout tijd om op te staan. Die zag dat niet echt zitten zo vroeg. Echt erg om te zien hoe dat ventje moest vechten om wakker te worden en zelfs om gewoon zijn oogjes open te doen
Nadat ook hij was aangekleed tijd om te eten dus flesje klaarmaken, laten eten en laten boeren. Dan mezelf verder klaargemaakt, ik wilde er tenslotte wel op mijn best uit zien op deze belangrijke dag
Nog snel een tas koffie terwijl ik Woutje zijn zak nazie om te checken of ik niets vergeten ben mee te geven, Woutjes jas aan,mijn jas aan en om iets voor acht kunnen we vertrekken.
In de créche even een babbeltje met Linda over hoe de afgelopen dagen thuis liepen, over terug meer pijn aan tandjes, over de snotvalling die hardnekkig blijft hangen en over zijn eten. Een dikke knuffel voor ons flinkerdje en dan zonder al te veel na te denken doorgaan terwijl Linda me nog eens verzekert dat ik mag bellen wanneer ik wil.
Wachtend op de bus en tijdens de busrit veel te veel tijd om na te denken en om dit afgelopen "tijdperk" af te sluiten. Nog snel wat boodschappen ( kattebrokken, eten voor vanavond én een traktatie voor de collega's ), al goed was het markt in Merksem. En dan de tram op en na lange tijd weer afstappen in station Handel, deze keer alleen en dus zonder mijn kereltje. De bekende weg naar 't Stuif, tikken en daar de draaitol naar binnen. Nu begin ik toch wat zenuwachtig te worden. Maar eens ik uit de lift stap op Z2 voel ik me bijna direct terug thuis, nog wel wat onwennig met die sleutels en rustig een sigaretje gaan roken op het terras lukt ook niet helemaal dus snel terug naar binnen. De collega's zijn wel lief maar zijn ook druk bezig. Dus ben ik even aan mijn lot overgelaten ( lekker dramatisch hé ) en neem ik even de tijd om een paar nieuwe gezichten te begroeten en uit te leggen wie ik ben.
Om tien uur begint dan de vergadering en het is erg om te zeggen maar het onderwerp was nog maar eens hetzelfde als de laatste vergadering die ik meer da nzeven maanden geleden bijwoonde. Mijn frustratie werd iets minder toen ik merkte dat we er vandaag ook in zouden slagen concrete,werkbare afspraken te maken. Maar stilaan begon het toch te kriebelen, ik vroeg me af hoe Wout het stelde en was dus heel blij toen we een pauze hielden en ik even kon bellen. Alles ok ( natuurlijk) en Wout zat klaar voor zijn petatjes. Hij gaat de eerste keer vis eten, ben benieuwd.
Na de vergadering pauze, een bekend broodje in de bekende cafetaria waar nog niks veranderd is. Veel te snel is het tijd om naar de bijscholing te vertrekken. Na nog wat fysieke inspanning en het instuderen van nieuwe isolatietechnieken was het eigenlijk heel snel drie uur en popelde ik om te vertrekken. Ik sloeg een uitnodiging van de collega's om nog iets te gaan drinken af want wilde zo snel mogelijk naar Wout. Vanop de tram nog eens gebeld met Linda om te horen of alles nog in orde was en dat was ook zo. Hij had goed geslapen en heel goed gegeten van zijn vispreipuree. Ze ging hem net nog even in bedje leggen dus k kon rustig naar daar gaan om hem op te pikken.
Toen ik ( eindelijk ) daar was, was hij net terug wakker en liet duidelijk van zich horen. Elvira,de stagiaire had er haar handen vol mee Hij stopte met huilen en glimlachte zelfs toen hij mij zag, ik ga zelfs niet proberen uit te leggen hoe dat voelt Linda nodigde me uit voor een tasje thee en een stuk zelfgebakken appelcake en ik zei geen nee. Ik was zo moe dat thee en cake hemels klonken. Nog een gezellige babbel, de papa van Marie kwam er ook nog even bijzitten en dan werd het toch tijd om naar huis te gaan.
Thuisgekomen Woutje verschoond, eten gegeven, geknuffeld en in bed gelegd want hij was ook echt moe van deze lange dag. Dan wat opgeruimd,want dat was 's morgens niet gebeurd en de boodschappen uitgepakt en even een rustmoment. Tot Peter thuis was en heel het verslag van deze dag wilde horen. Dan nog even bezig met de installatie van onze computer die binnen is geweest voor een groot onderhoud en dan beginnen aan het eten, dringend want het is al bijna half negen.
Na dat wij hadden gegeten is het weer hoge tijd om Wout wakker te maken,pyama aan te doen en zijn laatste voeding te geven. Na nog even knuffelen en gek doen met papa gaat hij terug naar bed, kan ik nog wat opruimen en met Peter wat bijpraten en dan is het eigenlijk ook grotemensenslaaptijd maar mijn systeem draaide nog op volle toeren dus lukte het me pas rond middernacht om te gaan slapen.
Ik word al terug moe van alles terug te beleven, hopelijk zijn jullie niet te moe geworden van het te lezen want ik verwacht meer van deze dagen in de toekomst
Al een geluk hebben we vandaag de kans om even op adem te komen en dan beginnen we er donderdag terug aan, dan ga ik echt werken en kunnen we beginnen zoeken naar een nieuw ritme en een nieuwe routine !
Tot de volgende keer en aan alle werkende mama's : chapeau !
Linda nodigde me uit voor een tasje thee en een stuk zelfgebakken appelcake en ik zei geen nee. Ik was zo moe dat thee en cake hemels klonken. Nog een gezellige babbel, de papa van Marie kwam er ook nog even bijzitten en dan werd het toch tijd om naar huis te gaan.
