Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
ik weet niet bij jullie maar bij ons overheerste donderdagavond vooral het gevoel ' TGI lang weekend ' De afgelopen week is enorm vermoeiend, emotioneel, leuk, spannend, nieuw en nog eens vermoeiend geweest.
Na vier dagen school heb ik nu een idee over de routine die ons de komende jaren te wachten staat. Vroeg opstaan ( uitslapen betekent vanaf nu om half zeven opstaan ), direct er in vliegen om mezelf en Wout tegen kwart na acht klaar te krijgen en te vertrekken naar school.Naar de zaal, boekentas leegmaken, bakje nazien en afscheid nemen op de speelplaats. De hele dag nieuwsgierig en ongeduldig om ons ventje terug te zien, dan terug naar de schoolpoort en samen met Wout naar huis. Volle gas zorgen voor hem ( drinken, helpen, eten, in bad, potje,tanden poetsen en dan in bed ) Terug beneden opruimen, boekentas nazien, vuile was in machine ( hopelijk duurt dat wel geen jaren meer ), even relaxen, dan beginnen aan ons eten, zelf eten, terug opruimen en dan, rond een uur of negen eindelijk tijd voor ons twee ! Als ik het zo neerschrijf lijkt het heel erg en lastig maar de voldoening is zo groot dat het allemaal de moeite loont !
Nog een leuk verlengd weekend en tot de volgende !
Wout is nu voor de derde dag naar school. De eerste dag ging alles prima, hij huilde niet toen wij doorgingen, had zich geamuseerd en was zeer blij toen hij ons terugzag.De tweede dag deed ik hem alleen weg en zette hij het toch op een huilen toen ik doorging. Flink zijn en doorbijten dacht ik bij mezelf en ik wandelde uiterlijk rustig de poort uit. Maar amper was ik van de speelplaats of ook bij mij prikten de tranen. Ik voelde me nu zo alleen, schuldig, onzeker en verdrietig. En wat doet een mens dan ? Bellen met haar zusje, meer dan een half uur om mijn nood te klagen. Het overheersende verdriet was het gemis van ons papa. Het is dan op dagen als vandaag dat dat weer als een mokerslag aankomt. En sinds Wout er is zijn er al een paar van die dagen geweest. Verjaardagen,feestdagen, zijn eerste stapjes, zijn interesse voor treintjes,zijn eerste keer naar de créche, zijn eerste keer uit logeren e, nu zijn eerste schooldag. Komt daar nog bij dat het volgende vrijdag grootouderfeest is op school Al goed dat oma Chris en opa Karel er zijn om naar ons ventje zijn eerste feestje op school te gaan. Peter zijn ouders moeten al naar het grootouderfeest op Noeh zijn school dus zijn Chris en Karel nog maar eens reddende engel !
Deze morgend was Wout weer niet zo happy toen ik wegging maar bij mij treedt er alvast enige gewenning op, of is het eerder een begin van vertrouwen in de juf ? Waarschijnlijk zal ook nu, net als gisteren, het huilen snel voorbij zijn en stuurt de juf me dadelijk een sms'je om te zeggen dat hij het prima doet Vandaag is woensdag dus mag ik ons ventje al om tien na twaalf gaan halen, benieuwd of hij nog energie genoeg heeft om ook nog een paar uurtjes met mama te spelen
Wout is naar school. Het lijkt wel zomaar, ineens. We hadden hem goed voorbereid,hoopten we toch en dat bleek deze morgend inderdaad zo te zijn. Geen verwarring omdat we de buggy niet namen en geen vragende ogen omdat we een andere weg namen. Wel herkenning toen we aan de poort aankwamen en hij de speelplaats zag.
De juf noteerde onze gsmnummers nog (voor een berichtje in de loop van de dag ) en toen namen we op de speelplaats afscheid,want de bel was gegaan. Een knuffel van mama en dan nog één van papa. Hij zag er wel wat bleekjes uit, zou hij ook last hebben van zenuwen ? Even keek hij wat ontredderd toen hij zag dat wij weggingen maar toen we nog eens omkeken was hij al mee naar binnen met de juf en de andere kindjes. Een beetje ontdaan en met een vreemd gevoel kwamen wij terug naar huis, nu begint het wachten. Tot tien na drie, dan is de school uit en zullen wij heel benieuwd zijn naar hoe ons ventje het vandaag heeft gesteld.
Ik ben er redelijk gerust in dat hij zijn plekje wel zal vinden. Eerlijk gezegd is mijn grootste bekommernis of hij het droog gaat kunnen houden (pipigewijs bedoel ik dan ).
Een moment om nooit meer te vergeten, weer een moment dat nooit meer terugkomt. De start van een hopelijk vlotte en fijne schoolloopbaan
De afgelopen week is enorm vermoeiend, emotioneel, leuk, spannend, nieuw en nog eens vermoeiend geweest.
), direct er in vliegen om mezelf en Wout tegen kwart na acht klaar te krijgen en te vertrekken naar school.Naar de zaal, boekentas leegmaken, bakje nazien en afscheid nemen op de speelplaats. De hele dag nieuwsgierig en ongeduldig om ons ventje terug te zien, dan terug naar de schoolpoort en samen met Wout naar huis. Volle gas zorgen voor hem ( drinken, helpen, eten, in bad, potje,tanden poetsen en dan in bed ) Terug beneden opruimen, boekentas nazien, vuile was in machine ( hopelijk duurt dat wel geen jaren meer 
), even relaxen, dan beginnen aan ons eten, zelf eten, terug opruimen en dan, rond een uur of negen eindelijk tijd voor ons twee !
Al goed dat oma Chris en opa Karel er zijn om naar ons ventje zijn eerste feestje op school te gaan. Peter zijn ouders moeten al naar het grootouderfeest op Noeh zijn school dus zijn Chris en Karel nog maar eens reddende engel !
