Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
stilaan begint de realiteit door te dringen dat het binnen een goede maand gedaan is met dit luizeleventje Zowel voor mij als voor de rest van ons gezin begint dan een heel nieuwe fase.
Gedaan met Woutje zijn ritme volgen ( hier en daar een beetje bijgestuurd door mij ) , gedaan met alles wat hij doet,leert en meemaakt van dichtbij mee te maken, gedaan met een hele namiddag alleen maar wat gaan wandelen, gedaan met afspreken zonder mijn agenda te checken, gedaan met alles op het gemakje en gedaan met pure verwennerij van ons prutske.
Ik ben er nog niet uit voor wie het het moeilijkst zal zijn. Voor mij of voor Woutje? Als ik er aan denk dat dat ventje binnenkort zijn middagdutje in de créche doet en dan wakker wordt zonder mij Of als hij pijn heeft en ik ben er niet om hem te troosten op de manier die hij gewoon is Ik kan er echt niet meer dan een paar seconden aan denken want dan voel ik me helemaal schuldig worden. Ik zie er niet echt tegenop om terug aan het werk te gaan maar vooral tegen het feit dat ik dan hele dagen mijn ventje niet zie. En aan de combinatie eerst een late en dan een vroege wil ik zelfs niet denken
Vooral qua organisatie zal het een hele aanpassing worden. Ik heb al een agenda voorzien om bij te houden wanneer Woutje waar is en wie er voor zorgt dat hij uiteindelijk wel thuis eindigt 's avonds
Al een geluk is de opvang nu in orde en heb ik een goed gevoel bij Linda, die de opvang verzorgt. Ik ga zeker gebruik maken van haar aanbod om een aantal keer een paar uurtjes mee te komen zodat Woutje wat kan wennen en ikzelf ook.
Ondertussen ben ik gisteren gaan winkelen want ik had nog een aantal dingen nodig voor Woutje om de winter warm door te komen én wat spuletjes voor in de créche. Maar zoals te voorspellen ben ik weer gezwicht voor een aantal superschattige en keicoole kleedjes
Gisterenavond heb ik voor de eerste keer ons poppejanneke zijn tandje gepoetst. Hijzelf vond het zeer fijn, ik kan mij voorstellen dat het masseren van zijn tandvlees heel goed doet en de smaak van die babytandpasta is ook heel erg zacht.
Ik probeer nog meer dan voordien te genieten van elke moment en ga dat nu proberen te doen tijdens het opvouwen van (weer ) een berg was en jullie horen me snel terug !
Joepie !!! Het is officieel, Wout heeft zijn eerste tandje ! Het is de snijtand links vanonder en die is er gekomen zonder noemenswaardige problemen. Geen nachtelijke huibuien en ook overdag hebben wij er weinig van gemerkt, behalve dat hij al een tijdje kwijlt zoals de eerste de beste grote hond en alles in zijn mondje steekt. Als de rest ook zo vlot gaat, laat ze dan maar komen !
En is er iemand die me kan uitleggen wat tandjes krijgen te maken heeft met roodheid van de billetjes. Want er zijn verschillende mensen die zeggen dat dat samenkomt én ik merkte het de laatste dagen ook al. Maar verklaren kan ik het niet
Vanaf nu komt er dus nog een dagelijkse taak bij, tand(en) poetsen. Eens benieuwd hoe hij dat zal vinden
Na zijn middagdutje gaan we terug naar de créche om het contract te tekenen en dan begint het aftellen En zullen ook stilaan de zenuwen beginnen toenemen denk ik. Ik ben er nog altijd niet van overtuigd dat het me zal lukken om Woutje,werk,huishouden,liefde en sociale contacten te combineren. Ook mijn zeer onregelmatige werkuren kunnen zowel voor- als nadelig werken, ik zal het allemaal moeten ervaren.
Bedankt aan alle duimers en andere wonderdoeners Ons bezoek aan de minicréche was een groot succes en Woutje is vanaf half oktober onderdak terwijl mama en papa werken !
Een heel toffe mevrouw die Linda, die zonder al te veel toeters en bellen goed voor de kindjes zorgt. Iemand die assertiviteit en zelfvertrouwen hoog in het vaandel draagt en dat juich ik natuurlijk toe Ik denk dat ik hem daar met een zo gerust mogelijk hart zal kunnen achterlaten en hopelijk voelt Wout zich er ook snel thuis. Er zijn wel een aantal praktische problemen rond welke dagen hij gaat en wie hem wanneer zal brengen en halen maar dat zijn dingen die we zeker opgelost krijgen, hoop ik
Zo kan ik met een iets minder bang hart terug aan het werk en ook daar weer het beste van mezelf geven. Collega's, begin maar af te tellen
Ook nog vandaag hebben we eindelijk ons trouwalbum kunnen gaan halen. Het is een prachtexemplaar dat ons nog lang zal herinneren aan die wondermooie dag, nu bijna 3 maanden geleden.
Opgewekte groetjes uit Ekeren en tot de volgende !
Normaal ging ik deze voormiddag naar de dienst voor opvanggezinnen in onze regio. Maar tijdens mijn verdere telefonische zoektocht naar créches,minicréches,kinderdagverblijven en dies meer had ik een meevaller. Een verantwoordelijke van minicréche Bubbels gaf me het telefoonnummer van een dame die, na een tijdje gestopt te zijn geweest, pas terug is begonnen met onthaal. Dat was de eerste meevaller in een hele hoop teleurstellingen
Het telefoontje met de mevrouw in kwestie was ook een meevaller. Nadat ze ons verhaal hoorde over de tegenvaller met onze opvang voor Wout stelde ze voor om vandaag eens even langs te komen om een aantal dingen te bespreken. Ze stelde een aantal voorwaarden die blijkbaar heel normaal zijn ( minimum aantal dagen per week moet Woutje komen, en dat moeten vaste dagen zijn ) maar met mijn shiften eigenlijk moeilijk haalbaar zijn. Maar elke logische en praktische geest weet dat je vandaag de dag moet aannemen wat je krijgt op opvanggebied. Ze klonk me heel lief en begaan over de telefoon. Na het gesprek heb ik haar naam gegoogled en kwam uit op een aantal sites over bijscholingen voor onthaalouders en een aantal artikels in Kiddoo, blijkbaar een vakblad of zo voor onthaalouders. Dus blijkbaar is het ook wel iemand die bewust bezig is met haar vak. Dat is toch ook al geruststellend
Dus deze middag, na de petatjes, gaan we op kennismaking en hopelijk klikt het en kunnen we tot een compromis komen. Het zal niet echt een aanvaardbaar compromis zijn in de zin dat wij ons meer zullen moeten aanpassen dan zij maar wij zijn dan ook de bijna wanhopige,vragende partij
Dus moesten jullie je handen vrij hebben rond één uur, iedere duim is er één Ook kaarsjes,schietgebedjes en toverspreuken worden in dank aanvaard !
En natuurlijk horen jullie als eersten het resultaat.
En Wendy,als je dit leest, het is bij jullie in de straat te doen
na een heel plezant weekend is het weer maandag. En het wordt weer een drukke week. We hebben allerlei afspraken en ze zijn precies allemaal even belangrijk. Dus Wout zijn middagdutje zal een paar keer moeten verschuiven of terug doorgebracht worden in de buggy.
Morgen heb ik een afspraak bij de dienst voor kinderopvang om Wout op de wachtlijst te laten zetten. Hopelijk is het geen probleem dat ik niet zijn wettelijke moeder ben. Mischien moet ik eerst maar eens bellen, dat ik er niet voor niks sta Ook morgen mogen we ons huwelijksalbum gaan halen. We zijn echt benieuwd hoe die er gaat uitzien en we verwachten er veel van We moeten ook nog even langs Z2 om mijn verlof af te gaan tekenen en we moeten een pakje van La Redoute gaan halen in de Carrefour want daar heb ik voor Wout een supercute winterpak gekocht.
Ik wil ook nog Wout zijn kleren eens nazien om te zien wat we nog nodig hebben voor de herfst en de winter en dan nog eens gaan shoppen; zoals je merkt komt het woord moeten in deze zin niet voor
Zoals je kan lezen is hier nog zeker geen gebrek aan activiteit en ook nog geen plaats voor verveling. Maar dit weekend zag ik weer heel wat collega's en het feit dat zij uitzien naar mijn terugkomst is toch wel wat zalf op de pijnlijke plek. Ook de geruststelling door collega's die na de geboorte van hun kindje terug aan de slag gingen en snel een nieuw ritme vonden maakt de angstaanvallen iets draaglijker
Ik blijf ondertussen zoeken naar een lieve onthaalmama of -papa voor ons Woutje, alle tips zijn welkom ! Liefst in de buurt van Merksem en openbaar vervoer . Ik probeer gewoon alle kanalen en voor de rest probeer ik er vertrouwen in te hebben dat alles wel goed komt.