Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
Zondagmorgend, dus Wout en ik zitten samen wat te genieten van de rust, papa slaapt nog. Ik ben gisterenavond naar een BBQ geweest met de collega's en ook heel wat ex-collega's. Met zo'n toffe ploeg kon het niet anders dan gezellig en plezant zijn. We zaten op linkeroever en hebben de hele avond vanop afstand kunnen meegenieten van Laundry Day aan de andere oever.
Woutje was bij Anneke en nonkel Danny en heeft het zoals steeds weer supergoed gedaan, zelfs zijn fruitpap heeft hij netjes opgegeten. Als ik gerust ben dat Woutje in goede handen is,slaag ik er echt in mezelf enorm te amuseren en heb ik maar twee keer gebeld om even te horen hoe het ging
Steeds als ik de collega's zie komt dezelfde vraag ; "En,... zie je het zitten om terug te komen werken?" Heel moeilijke vraag is steeds mijn antwoord. Het is wel heel fijn om te horen dat ik gemist wordt en dan begint het wel weer te kriebelen. Mijn job biedt heel wat uitdagingen en het zullen eens andere uitdagingen zijn dan dewelke ons poppejanneke iedere dag voorziet Maarhet vooruitzicht hem regelmatig een hele dag te missen doet me wel wat. En vooral komt steeds mijn ongeloof ; moet ik echt binnenkort alles wat ik nu doe blijven doen én ook nog gaan werken
Als we nu ook nog snel een vaste opvang voor hem vinden denk ik dat ik het wel zou zien zitten stilaan. Maar ondertussen alvast bedankt collega's voor alle lieve voorstellen om hem eens op te vangen als het nodig is. Ik hou julie aan jullie woord
Deze namiddag naar Kind&Gezin geweest. Het was niet naar ons prutske zijn zin. Eigenlijk al van bij het binnenkomen keek hij wat verontrust en op weg naar de weegschaal kwam zijn befaamde pruillipje boven. meten was nog minder naar zijn zin en toen moesten we nog naar de dokter.
Op tafel bij de dokter is hij beginnen huilen en krijsen, eigenlijk zonder ophouden En dan moesten de spuitjes nog komen En het krijsen bleef duren, enkel op de arm kon hij even gesust worden. En dan nog
Uiteindelijk is Anneke hem gaan aankleden en entertainen terwijl ik dan rustig even met de verpleegster kon praten. Ik hoorde hem tot bij ons huilen en krijsen. Het klonk als huilen van de pijn en dat gebeurt de laatste dagen wel eens meer. Het is spijtig genoeg niet altijd duidelijk waar hij pijn heeft. Is het zijn buikje ? Zijn het beginnende tandjes? Is hij gewoon moe? Want dan kan hij ook heel lelijk doen
Thuisgekomen probeerden we alles evenuit. Knuffelen? Nee. Fruitpap? Nee. Relax zitten? Nee. Box liggen? Precies wel, hij heeft dan een half uurtje geslapen en was dan wel klaar voor zijn fruitpap. Ik had pap gemaakt van meloen en peer en dat leek lekkerder dan anders. Zou hij niet graag appel lusten ? Morgen nog eens proberen. De groentepap deze morgend was ook al een groot succes. Een origineel recept met aardappel,witloof en peer viel enorm in de smaak. Geen dubbele boodschappen, geen gehuil en ook geen tutje nodig tussendoor Het is echt waar, beetje bij beetje leren we elkaar beter kennen en begrijpen we elkaar dus ook beter.
Maar de volgende verandering zit er aan te komen. Hij zou overdag eigenlijk ook beter in zijn bedje gaan slapen. Vroeger sliep hij overal door en kon ik in de living gewoon mijn gang gaan terwijl hij sliep en zelfs op Linkerwoofer heeft hij gewoon zijn middagdutje gedaan. Maar de laatste weken wordt hij veel sneller wakker en reageert hij als ik bijvoorbeeld een tas te luid neerzet of iets laat vallen. Dus beter geen dutjes meer in de box maar zoals een grote 2 dutten per dag, in zijn eigen rustige kamertje Dat zal weer even puzzelen worden voor we daar een evenwicht hebben.
Voor de mensen die de statistieken bijhouden : Wout weegt nu op 19 weken 6k280 en is ondertussen al 62 cm lang. Met die getallen zit hij nog steeds op p10, goed dus !
Door zo goed te groeien kan hij eindelijk ook eens wat andere kleedjes aan die we nog gekregen hadden. Zo zag hij er vandaag uit als een echte kerel met een stoere broek en dito hemd
het lijkt wel alsof goed nieuws nooit alleen komt maar vaak vergezeld van slecht nieuws. Dat klinkt wel erg doemdenkend maar soms is het echt wel zo. Na een prachtig weekend en zoveel geluk de afgelopen maanden belde Ann gisteren met slecht nieuws.
De dame die voor Woutje ging zorgen eens ik terug ging werken is tijdens haar vakantie plots en onverwacht overleden. Een actieve vrouw die met kinderen en kleinkinderen op vakantie was voor ze terug aan het werk ging, een dame die Ann zo graag had dat ze zeker een plaatsje voor Wout wilde vrijhouden en die een hart groot genoeg had om haar dagen te spenderen aan de zorg voor kinderen. Zomaar, plotseling is ze er niet meer. Een vreselijk iets voor haar man,kinderen,kleinkinderen,familie en vrienden.
Los daarvan stelt het ook ons wel voor een probleem, zij het van een heel andere orde natuurlijk. Wetende dat de wachtlijsten voor kinderopvang kunnen oplopen tot een jaar krabten ( krabden ? ) wij toch wel even in ons haar. En natuurlijk zijn er genoeg mensen die willen helpen, natuurlijk komt alles wel in orde maar ik heb er toch van wakker gelegen deze nacht De dochter van de dame in kwestie hielp vroeger haar moeder bij het openhouden van de créche en wil het werk graag verder zetten. Maar er is een grote maar, ze heeft niet de benodigde diploma's. Ze heeft zich ingeschreven voor een aantal cursussen aan de VDAB en wil zo snel mogelijk terug aan de slag, ook en vooral voor de kindjes die al bij hen verbleven. Want die mama's en papa's zitten met een nog groter probleem dan wij natuurlijk. In afwachting daarvan zullen we met kunst- en vliegwerk en hopelijk de steun van heel wat mensen er wel uitgeraken.
Wout gaat ondertussen gewoon voort met schattig zijn. Schattig en beweeglijk ! Hij rolt nu zonder problemen op zijn buik en terug, hij probeert een hele dag te gaan zitten en als hij op zijn buik ligt probeert hij te kruipen. Hij geraakt wel waar hij wil zijn maar echt kruipen wil ik het nog niet noemen En wat de orale fase betreft, nu pas krijg ik echt een idee wat die ( tot nog toe voor mij theoretische ) fases eigenlijk inhouden. Alles verdwijnt in die mond ; zijn eigen vuisten, onze vingers, tutten,bavetten, lakentjes, doekjes, onze oren en neuzen,knuffels,al een geluk ook af en toe wat eten. Alhoewel, af en toe ? Ongeveer om de drie uur is het etenstijd. En ik probeer dat echt in het oog te houden want als ik te lang wacht begint hij terug te geven alsof om te zeggen dat er terug een lege plek is in zijn buikje En tot een paar weken terug was zijn eten op een minuutje klaar maar nu zijn er momenten dat dat toch iets langer duurt en iets meer werk vraagt. Ik voel me met momenten een cateringservice En ook de afwas in navenant
Van groentepap lust hij momenteel wel "pap" alles wat ik tot nog toe gegeven heb lijkt hij te lusten en dat is toch al een heleboel. Venkel,wortelen,tomaat,courgette en broccoli hebben we al geprobeerd. Fruitpap is minder favoriet. Op aanraden van verschillende mensen heb ik gisteren eens geprobeerd het appelsiensap weg te laten. En de pap van appel,banaan en nectarine werd inderdaad iets enthousiaster ontvangen dan de versie met appelsiensap. Straks zal ik een andere tip uitproberen, om nectar te gebruiken in plaats van vers appelsiensap. Ik laat het jullie weten.
Van al dat grotemenseneten functioneren ook andere dingen als bij grote mensen Compleet met kleur- en geurpatronen En wat irritatie van de billetjes, komt die tube zinkzalf toch nog van pas
Tot later deze week met een update vanop Kind &Gezin !
Maandag vandaag en in tegenstelling tot de meeste mensen is dit voor ons een rustdag. We hebben een heel leuk weekend achter de rug maar ook wel vermoeiend. Zaterdag ben ik met Wout naar de braderij in Merksem geweest. Niet dat die tegenwoordig nog zoveel voorstelt maar het was mooi weer en Peter was niet thuis, die was naar een modelbouw/treinbeurs in Nederland. Te voet naar daar en dan over de baan, lekker op het gemakske
Maar van zo'n wandeling krijgt een mens honger dus eerste halte ; hamburgerkraam ! Maar niet voor Wout want die mag nog geen vlees eten Al een geluk waren tante Chantal en nonkel Paul thuis zodat we daar rustig konden stoppen om Wout zijn pap te geven. Na een gezellige babbel terug richting thuis. Thuisgekomen was het tijd voor de fruitpap. En het is ondertussen redelijk duidelijk ; ons prutske lust liever petatjes dan fruitpap. Hij eet ze wel op maar niet zo gretig als de groentepap.
En gisteren was het reünietijd met wat vrienden uit ' de goeie ouwe tijd ' van mama. Heel gezellig, een hele drukte want met twee babies, twee kinderen en zeven volwassenenen die herinneringen ophalen uit hun wilde jaren zullen ze in Brasserie Kwadraat nog lang over ons napraten. Terwijl we daar zaten verhalen te vertellen kwamen we op nog vrienden die we nog wel eens terug willen zien dus besloten we deze reünie in november nog eens over te doen met nog meer volk erbij.
Als ik deze morgend Wout uit bed haalde zag ik dat zijn rechterkaak helemaal rood zag. Ik vrees dat dit nog een teken is dat er tandjes zitten aan te komen alhoewel ik nog niks zie in zijn mondje. We kunnen alleen maar hopen dat ons wondertje er binnenkort niet al te veel last van zal hebben
Deze namiddag naar Kind&Gezin geweest. Het was niet naar ons prutske zijn zin. Eigenlijk al van bij het binnenkomen keek hij wat verontrust en op weg naar de weegschaal kwam zijn befaamde pruillipje boven. meten was nog minder naar zijn zin en toen moesten we nog naar de dokter.
En dan moesten de spuitjes nog komen 
En het krijsen bleef duren, enkel op de arm kon hij even gesust worden. En dan nog 
En ook de afwas in navenant 
