Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
Berichtte ik vorige keer nog over scholen bezoeken zijn we nu al de volgende stap gepasseerd. Wout is aangemeld, de voorkeursscholen zijn doorgegeven en nu is het wachten tot einde maart voor we weten op welke school we hem mogen inschrijven. Over dit systeem kan ik uren doorbomen,klagen en lastig zijn maar er gaat geen weg naast, je moet je kind eerst aanmelden en dan maar hopen. Natuurlijk is het comfortabeler dan dagen voor de school van je keuze te gaan camperen maar het is en blijft een oneerlijk gegeven dat je je kindje niet naar school kan laten gaan waar je dat wil. En ik begrijp nog steeds niet goed hoe dit probleem is ontstaan en wat de factoren zijn die daarin meespelen. Natuurlijk kan ik me voorstellen dat sommige scholen populairder zijn dan anderen maar was dat vroeger dan ook al niet ? Maar goed, meer dan duimen kunnen we nu niet meer doen
Ondertussen is ons ventje nog eens goed ziek geweest, een virale maag-darmaandoening waarvan vooral Ann en Danny hebben kunnen genieten. De autostoel is onbruikbaar en Ann haar nieuwe auto is nog steeds niet terug de oude, vooral wat geur betreft dan Hij heeft toch wel een goede week nodig gehad om volledig te herstellen en dan vlotjes over te schakelen naar de volgende verkoudheid Als hij dan zo ziek is pikt het wel eens dat ik er door mijn werk niet steeds voor hem kan zijn. Want al weet ik dat er geen betere handen zijn dan die van Ann en Danny wil ik er dan toch liever zelf kunnen zijn. En als het op het werk dan ook nog niet zo'n fijne sfeer is dan pikt het helemaal. 'Wat zit ik hier te prutsen terwijl mijn ventje het moeilijk heeft' schiet er dan door mijn hoofd. Weer zo'n onbevredigende realiteit waar je mee moet leren omgaan
Goed nieuws is er van het schoenmakersfront ! Peter heeft ander werk en is zijn opzeg aan het doen bij zijn huidige baas. Na bijna 2 jaar geknoei,spanning,stress en gefoeter komt hier eindelijk een eind aan. Hopelijk zal mijn grote vent zich heel snel aanpassen aan zijn nieuwe job !
Ondertussen blijft Wout met grote sprongen vooruitgaan ; iedere dag leert hij iets nieuws, wordt hij iets zelfstandiger en groter. Maar hij is nog altijd het zonnetje in huis En nu ook de ergste periode van de angst voor vreemden voorbij is, is het des te fijner om hem ook af en toe eens bij andere mensen te laten. Zo kan ik met een gerust hart beroep doen op mensen om hem eens op te vangen en krijgt hij de gelegenheid om ook weer nieuwe ervaringen op te doen. Hopelijk moeten we binnenkort niet al te veel beroep doen op anderen want 'Linda van de créche', zoals ze bij de meesten onder jullie bekend is, ligt in het ziekenhuis. We weten eigenlijk niet wat er aan de hand is en hebben dus ook nog geen idee hoe lang ze buiten strijd zal zijn en of ze beroep zal doen op haar vervangster als ze langer afwezig is. En natuurlijk is haar gezondheid het belangrijkst maar toch hopen we dat ze snel weer aan de slag kan. Ook voor ons snoepje want hij is ondertussen echt gewend én gehecht geraakt aan Linda en ' de kindjes'.
Verdere updates : zaterdag is het Alex Agnewtijd, benieuwd hoe het zal zijn. Wout gaat het hele weekend naar Ann en Danny dus is er verder ook nog tijd voor me-time én voor qualitytime voor mama en papa ! Dat zal een vermoeiend en goedgevuld weekend worden Wout zijn potje siert nu onze living, kwestie van er aan te wennen,voor hem én voor ons. Volgende week begint mijn verlof, nog eens tijd om hier in huis even terug wat orde op zaken te stellen. En hopelijk begint dan ook de lente zodat we terug met volle teugen kunnen genieten van de zon, het park en de speeltuin, want dat is echt al veel te lang geleden !
@Peggy en Luc : bedankt voor de mail, altijd fijn te weten dat we zulke toffe en warme vrienden hebben !
Hij heeft toch wel een goede week nodig gehad om volledig te herstellen en dan vlotjes over te schakelen naar de volgende verkoudheid 
Als hij dan zo ziek is pikt het wel eens dat ik er door mijn werk niet steeds voor hem kan zijn. Want al weet ik dat er geen betere handen zijn dan die van Ann en Danny wil ik er dan toch liever zelf kunnen zijn. En als het op het werk dan ook nog niet zo'n fijne sfeer is dan pikt het helemaal. 'Wat zit ik hier te prutsen terwijl mijn ventje het moeilijk heeft' schiet er dan door mijn hoofd. Weer zo'n onbevredigende realiteit waar je mee moet leren omgaan 
En nu ook de ergste periode van de angst voor vreemden voorbij is, is het des te fijner om hem ook af en toe eens bij andere mensen te laten. Zo kan ik met een gerust hart beroep doen op mensen om hem eens op te vangen en krijgt hij de gelegenheid om ook weer nieuwe ervaringen op te doen.
