Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
Meer en meer ben ik er van overtuigd dat een mensenleven gewoon bestaat uit mijlpaal na mijlpaal, verbonden door één grote leercurve. Leuke mijlpalen,moeilijke mijlpalen, onvergetelijke mijlpalen en snel te vergeten mijlpalen. Ze bestaan in alle kleuren,maten en vormen.
Voor Wout nadert er weer één. Zijn eerste schooljaar zit er bijna op en zijn eerste zomervakantie zit er aan te komen. Ongelooflijk hoe snel het nu weer eind juni is, het lijkt nog niet zo lang geleden dat we hem de eerste keer op school gingen afzetten. Ondertussen heeft hij in Veltwijck zijn draai gevonden, vriendschappen gesloten, zijn juf in zijn hart gesloten, een toneelvoorstelling gedaan, Sinterklaas ontmoet,carnaval gevierd, mama- en papadag gevierd, geschilderd,geknutseld, zelfstandiger geworden, taakjes leren uitvoeren, de voor- en naschoolse opvang leren kennen, het ritme van de week en weekend leren kennen, kort gezegd op die acht maanden is er een hele wereld opengegaan en heeft hij ontzettend veel geleerd. Voor ons was het een periode van leren loslaten ( nog meer ) en vertrouwen stellen in aanvankelijk vreemde mensen die de zorg voor Wout tijdens al die uren per dag overnemen.
Hijzelf vindt het allemaal fantastisch, hij huppelt nog steeds naar school en vindt het vaak maar niks dat juf Lieke er in het weekend niet is. En dat hij volgend schooljaar bij juf Kim gaat spelen en dat zijn jas en boekentas dan niet meer bij de papegaai moeten hangen maar bij de camion, daar doet hij niet aan mee. "Nee mama, ik ga niet naar juf Kim, ik moet bij juf Lieke spelen en mijn boekentas mag niet bij de camion, die is van een ander kindje." Al goed dat er nog twee maanden zijn aan aan de idee te wennen. Ook voor ons is het toch weer even wennen; in september een nieuwe juf en waarschijnlijk ook weer andere afspraken en regels.
Maar nu eerst vakantie Wij zijn aan het aftellen tot we naar De Haan kunnen vertrekken voor een heerlijk weekje ontspannen,zwemmen en van elkaar genieten. Hopelijk staat er voor jullie ook een leuke vankantie te wachten, dichtbij of ver weg !
Groetjes uit Ekeren ( waar op 24 juni de verwarming terug opstaat )
Al zolang geleden dat ik nog eens iets van ons liet horen Maar de mensen die denken dat na drie jaar de moeilijkste periode wel voorbij zal zijn, zijn waarschijnlijk al vergeten hoe dat was. Echt waar, soms zeggen mensen tegen mij ' Ah drie jaar, dan is het kwaadste voorbij hé, dan kan je beginnen genieten !' Nu wil ik absoluut niet ontkennen dat wij nog steeds genieten met ons drie maar ik heb toch de indruk dat ( tot nog toe in ieder geval ) dit één van de moeilijkste periodes is die we hebben meegemaakt sinds Wout alweer drie jaar geleden geboren werd. Een heel vermoeiende periode, voor mij en Peter maar ik denk ook wel voor ons ventje. Aan alles, zelfs de simpelste dingen, gaat een discussie vooraf. Alles moet worden uitgeprobeerd en soms heb ik het gevoel dat Wout alleen maar tegendraads doet om tegendraads te kunnen doen. Niks is goed en als je het anders doet is het nog niet goed. Ik doe al die dingen lekker wel en als ik dan val dan ben ik boos op jou. Nee, mijn tanden zullen nu niet gepoetst worden, ik doe gewoon mijn mond niet open. Ik blijf hier lekker zitten, nee ik kom niet naar beneden. Ik wil op die grote glijbaan en al mag dat niet, ik kruip er gewoon bovenop. Ik herhaal het : vermoeiend. De plaats van zijn potje, de kleur van zijn onderbroek, waar je hem kriebelt, wie hem uit school haalt, welke arm hij in welke mouw steekt en ga zo maar door. Ik herhaal het nog eens :vermoeiend !!! Maar tegelijkertijd ook zo lief,schattig en vertederend. Als hij zegt 'Jij bent mijn zonneke hé mama ?' of als hij heel onverwacht stopt in het midden van de straat en heel luid roept ' Nu wil ik eerst een dikke knuffel hé mama !'. Of als hij absoluut met mes en vork wil eten, erwtjes op zijn vork schuift om dan verrast vast te stellen dat ze niet op zijn vork en zelfs niet meer op zijn bord liggen maar op zijn schoot. Wanneer hij moe is en zegt ; Jij moet dat doen hé mamaaaa ( op zeurderige toon ) Zo klein nog met momenten en ook soms al zo groot. Klein als hij een pijntje heeft of moe is, en groot als hij op zijn loopfiets door het park sjeest. Klein als hij op schoot wil zitten en groot als hij boos wordt omdat hij nou net DIE schoenen niet aan wil doen Vermoeiend omdat niets meer veilig is en alles uitnodigt tot experimenteren, maar niks voor hem gevaarlijk lijkt. Vertederend omdat hij openhartig en volledig uit de doeken doet hoe hij over je denkt en hoe hij zich voelt. Vermoeiend wanneer hij de hele dag vanalles vraagt en verrassend wanneer hij ineens het woord dinosauriër blijkt te kennen. Vermoeiend als hij in het midden vande nachtbegint te zingen van Appelsien,laat u zien en hartverwarmend als hij onverwacht zegt ' Mama,ik houd heel veel van jou !' Schaamrood op mijn wangen wanneer de juf me roept om hem zelf binnen te komen halen ( terwijl alle andere mama's,papa's,oma's en opa's aan de poort moeten wachten) omdat hij zo lang getreuzeld heeft dat zij hem ten einde raad had gezegd dat zij hem niet meer kon helpen met zijn jasje omdat het te laat was. En omdat hij als reactie dan gewoon de klas terug binnen gaat en op zijn gemak voort speelt zonder aanstalten het erg te vinden van nog wat langer te moeten blijven. En een blos van fierheid wanneer de juffen van de buitenschoolse opvang het jammer vinden wanneer ik hem kom halen ' want het is toch zo'n schatteke !'
Jullie lezen het, dit is niet echt de makkelijkste periode volgens mij maar wel weer één om later zeker nog eens ( hopelijk glimlachend ) aan terug te denken.
Vandaag de laatste dag school, morgen begint de paasvakantie ! Wout is er wel weer aan toe. Alhoewel hij meer en meer aan het ritme went is een adempauze af en toe niet overbodig. Momenteel is het zo dat hij aan het begin van de week er in slaagt lang genoeg wakker te blijven om het avondeten rond half vijf te halen. Na het eten, nog wat spelen en het vaste avondritueel doet hij rond zes uur dankbaar zijn oogjes dicht. Woensdagnamiddag kunnen we zelfs nog wat leuke dingen doen zonder gestoord te worden door een middagdutje. Zo zijn we vorige week nog naar de speeltuin geweest en zijn we deze week met Eefje en Finn gaan shoppen in Brasschaat.
Met het goede weer deden we ook al een paar terrasjes. Wout kijkt al uit naar het potje nootjes dat daar bij hoort,mmm lekker . Als hij de rekening mag betalen is hij de koning te rijk want dan krijgt hij van de mevrouw (of meneer ) centen (die achteraf vaak in de spaarpot belanden ). Woensdag wilde ik graag dat hij dank u zegde tegen de mevrouw die hem de centen gaf . Toen ik hem vroeg "Wat zeg jij dan ?" riep hij in de plaats daarvan , zo hard dat het hele terras kon mee genieten, " Das van mij,hé mama !".
Een ander avontuur beleefde hij vorige vrijdag toen papa hem van school ging halen. Onderweg naar huis merktepapa dat hij zijn sleutels niet bij had. Aangezien het dus vrijdag was had ons ventje het na een kwartiertje op het terras van Hof de Bist al wel gezien. Hij wilde naar huis en in bed. Maar mama was aan het werk en papa geraakte ook pas later die avond aan zijn sleutels En daar heb je dan goede buren voor nodig. Die je binnennemen, boterhammen met choco geven en je zo vervelen met hun verhaaltjes dat je er ,zelfs zonder tut van in slaap valt Zelfs papa is er van in slaap gevallen ! Pas rond half tien, als ik thuis kwam, konden de beide heren bekomen van dit avontuur. Want naast boterhammen zonder korstjes en in ieniemienie stukjes gesneden ( wat ligt hier nu op mijn bord moet Wout gedacht hebben ) waren er ook een zetel om in te slapen ( lukt thuis nooit ), de nodige ongelukjes want natuurlijk geen potje, onderbroeken van de zoon des huizes van 15 jaar en een papa die heel verveeld zat met de hele situatie.
Verder is er dinsdag oudercontact geweest. Veel goed nieuws, volgens ons is Wout een echte febbekak, niet alleen van zijn juf maar van bijna alle juffen. Hij blijft heel populair, vooral bij de meisjes en is van vriendinnetje gewisseld. Maar Jarah vindt het niet erg want Wout mag toch nog naar haar verjaardagsfeestje komen. Ja,jullie lezen het goed, hij heeft zijn eerste officiële uitnodiging voor een verjaardagsfeestje in zijn zak. Verder zegt juf Lieke dat hij honderduit babbelt en goed vooruit gaat op verbaal gebied. Hij blijft wat minder sterk qua motoriek maar maakt dat dubbel en dik goed door zijn volharding. Hij moet en zal alles kunnen wat de juf vraagt. De juf had wat vragen over zijn sociaal gedrag thuis, maar meer dan dat hij wat terughoudend is in eerste contacten kunnen we daar niet veel over kwijt. Dit irriteerde mij een beetje, wat bedoelde ze daar mee,met die vraag? In heel onze omgeving horen we verhalen van kindjes die precies om ter eerste één of ander syndroom moeten hebben. Adhd, ASS of misschien is er al iets nieuws Ik herinner mij nog steeds een zin uit één of andere opvoedingsboek : Kinderen kunnen alleen maar kind zijn. Laat ze dat dan ook doen,vind ik.
En nu start de paasvakantie. Een mengeling van dagen thuis, in de buitenschoolse dagopvang, bij oma,verjaardagsfeestjes,kapper,speeltuin,winkelen,... . Hopelijk schier er nog wat tijd over om te rusten
Voor iedereen alvast een zalig Pasen en tot de volgende !
... en vandaag was er zo één.Een dag die begint met pipi die uit het potje op de grond belandt, met een discussie over een blauwe of een rode jas en dan toch een dikke knuffel bij het afscheid ( alhoewel Wout zijn vriendinnetje vlak bij stond ).Dan terug naar huis om te proberen het hier toch een beetje netjes en op orde te houden. Ook nog eten gemaakt, maar dan valt het blik gepelde tomaten . Keuken poetsen dus. Om drie uur Woutje terug gaan halen, eerst limonade op de grond, dan pipi in de broek wegens te koppig om op het potje te gaan zitten ( en nee Wout, nog steeds mag de papaplu niet mee op het potje ), propere onderbroek aan, dan een gezeur om nu direct een propere broek ook te krijgen, dan een beker vers geperst bloedsinaasappel over de tafel,grond en stoel. Dan een superintiem moment in de zetel, samen onder de dekens waarop Wout prompt zijn onderbroek en schoenen uitschiet ( kleren uit om te slapen hé mama ? )kijkend naar KungFuPanda. Dan spaghetti gegeten ( durven hé, op zo'n dag ), tanden poetsen en tijdens het spoelen ook nog eens de beker water over de zetel . En dan in bed, moe maar tevreden,Wout dan toch. En ik kom beneden om vast te stellen dat onze living eruit ziet of er één of andere fuif gecrashed werd door een bende Hell's Angels Een verantwoordelijke huisvrouw begint dan op te ruimen en te poetsen maar het lukte me enkel nog de ergste schade recht te zetten, voor ons tweetjes voor eten te zorgen, de keuken nogmaals op te ruimen, te eten en de boekentas klaar te maken. En uiteindelijk achter de computer te vallen om al onze avonturen nog eens te delen met jullie !
En morgen ? Neen,geen grote kuis of strijk (alhoewel allebei dringend ) maar een shoppingtripje. Ik heb nood aan een nieuwe handtas
Zoals mijn trouwe lezers weten ben ik niet bang van een cliché nu en dan. Wel dus, de tijd vliegt ! En dus is het hoge tijd om jullie nog even mee te laten genieten van ons geluk. Ikzelf ben er ondertussen in geslaagd me iets of wat thuis te voelen in 't Erasmus. Het vervoer blijft lastig ( lang onderweg, slechte verbindingen en dan nog die verdomde stakingen ) maar goed, het zal altijd wel iets zijn. Ondertussen werk ik mijn 4/5de niet meer in dagen van acht uur maar wel zes uur per dag. Dit houdt wel in dat ik praktisch iedere dag moet gaan werken, minder recupedagen, maar het is wel supertof om Wout bijna elke dag zelf te kunnen gaan afhalen van school. Verder begin ik te wennen aan het ritme van een kleuter én aan het ritme van de school. De boekentas maken gaat bijna op automatische piloot ( vergelijk dat maar met die eerste schooldagen ) en ik weet wanneer Wout turnles heeft, wanneer hij bij een andere juf gaat spelen én waar ik alles moet leggen of zetten. Knap werk,mama ! Met Peter gaat het iets minder, weer problemen met zijn baas. Hij is volop aan het worstelen met de vraag hoe dat nu verder moet. Maar nu hij even thuis is kan hij ook volop genieten van ons ventje en het met ons drieën samen zijn. En Wout ? Die verandert iedere dag een beetje. Soms is hij een betweter ( nee, mama, eerst boter op de boterham ), soms is hij superlief ( Mama is gek hé? Ik heb je gek gemaakt, hé mama? ), soms is hij heel blij ( Wout kan springen,hé papa ), soms is hij irritant ( Mama heeft bord laten vallen,hé papa, mam heeft bord laten vallen. Mama moet bord vasthouden,hé papa, mama mag bord niet laten vallen,hé papa.), soms is hij moe ( Wout mag slapen,hé mama.), soms is hij niet moe ( Wout moet nu niet slapen,hé mama.), soms is hij heel slim ( Het regent,hé mama, dan doet Wout zijn bruine schoenen aan,hé mama ) en soms is hij iets, heu, minder handig (Oh nee, snoepje is in pipi gevallen ) en soms is hij echt een deugeniet ( Nee, Wout heeft lamp niet aangedaan, poppemie gedaan.) Maar iedere dag laat hij ons versteld staan met wat hij weet en kan, met wat hij begrijpt en aanvoelt. Verder blijft hij een gewoonteventje en sleuren we dus vier keer per dag al zijn slaapknuffels ( olifant,popje,grote hond, kleine hond, konijn en kussen ) van boven naar beneden en terug. Als het nieuws is komt hij mee in de zetel zitten, zegt dat we stil moeten zijn want dat hij naar het nieuws komt kijken. Drie weken terug heeft hij verder het beste van zichzelf gegeven tijdens de theatervoorstelling van de school waar hij een verrukkelijke Bumba neerzette en een fantastische parapludans uitvoerde. Oma Chris, Anneke,nonkel Danny en mama en papa waren in de wolken ! Verder had hij deze week een briefje bij van juf Lieke, om te zeggen dat er roodvonk heerst op de kleuterschool Leuk hoor, zo vlak voor de vakantie. En de juf laat weten dat hij veel vriendjes heeft en één vriendinnetje. Jara, grote Jara van bij hem in de klas. Samen doen ze hun schoenen en kousen uit, kruipen in het zetelbed onder de deken om samen een boekje te lezen
Jullie merken het, hier in Ekeren blijft het tot tegenbericht genieten van elkaar én elkaar steunen. Steunen door een knuffel, een aai,een lief woord of gewoon met zijn drieën naar Kabouter Plop kijken ! Zo simpel kan het leven zijn
Zalige kerst,gelukkig nieuwjaar en een fijne driekoningen
Ja, ik moet het allemaal ineens wensen want het is weer even geleden dat deze blog werd bijgewerkt. En om niet het cliché van druk,druk,druk te gebruiken schrijf ik maar niks
Voor ons zijn het wel heel fijne feestdagen geweest. Wout is echt hersteld van al die ziektekiemen en geniet weer volop van het leven. Hij vindt het allemaal fijn, de Sint en zwarte piet, de cadeautjes, de feesten, de lekkere taarten, de kerstboom, de kaartjes die aan de trap hangen, mensen op bezoek en dus geen middagdutjes, gaan spelen in de buitenschoolse opvang en ook daar schandalig verwend worden, nog eens een dag bij Linda in de Plakkepolle gaan spelen, hele dagen mama commanderen waar ze mag zitten, wanneer ze tv mag zien en wat ze mag drinken.
Wout is nu helemaal droog overdag en gaat zeer zelfstandig op het potje. Meestal komt hij niks zeggen en al een paar keer komen wij er per ongeluk op uit dat er een 'cadeautje' voor ons in zijn potje ligt. En soms wil hij op de grote toilet, met echt toiletpapier en handen wassen achteraf
Hij babbelt er op los en kan hele verhalen vertellen waarvan wij dan meestal toch de grote lijnen kunnen volgen. Anneke vindt dat hij een Arabische tongval heeft
Wout houdt van grapjes uithalen zoals verstoppen, neus afpakken, andere dingen afpakken, hij wil zelf kiezen welke kleren hij aandoet, wil zelf kiezen met welke kant van zijn lepel hij eet, hij is serieus bezig met ook zijn poppemie droog te maken ( "Moet jij niet op potje? Jawel, ik denk het wel. Blijf nog maar even zitten." En even later "Bravo poppemie, kom,potje leegmaken" waarop hij daadwerkelijk het potje gaat leegkappen in de WC en doortrekt. Daarna moet het potje afgewassen worden en dan krijgt poppemie een koek. Gelukkig voor Wout lust poppemie geen koeken en kan hij haar helpen door de koeken zelf op te eten ) Hij kleurt als de beste maar die stiften dringen er blijkbaar toch altijd op aan om, al is het maar even, op zijn handen of in zijn gezicht te kleuren Ook stickers plakken, parels rijgen en spelen met zijn Duplo boerderij en -ziekenhuis zijn favoriet momenteel.
Eén nadeel aan de afgelopen feestmaand, onze living is aan uitbreiding toe. Want met de kerstboom en Wout zijn groeiende verzameling speelgoed lijkt het momenteel wel alsof wij op studiootje wonen
Maar voor de rest veel gezellige momenten met lieve mensen, lekker eten en veel tijd voor elkaar gehad de afgelopen weken. En als een jaar zo kan starten dan zal het die andere elfenhalve maand ook vast en zeker goed komen !
Wij hopen voor jullie hetzelfde en ... op naar de volgende feesten !
na de windpokken kwam er een koorts van ongenkende oorsprong aanzetten. Maandag na school kwam juf Lieke me al tegemoet om te zeggen dat Wout niet goed was. Thuisgekomen idd koorts 38,9°, direct in bed met de nodige Nurofen.Dinsdag ook de hele dag koorts maar voor de rest eigenlijk niks te merken. Geen pijn, geen hoest, geen diarree, geen boebels van ongekende oorsprong. Woensdagmorgend lijkt de koorts geweken, nog wel slechte eetlust en wat hangerig. Misschien lukt het wel om morgen naar school te gaan.
Helaas,driewerf helaas, donderdagmorgend terug koorts,de hele dag niet willen eten en heel bleekjes. Dus papa noodgedwongen thuis gebleven. Donderdagnamiddag dan toch maar de dokter gebeld. Zij vond ook niks dat de koorts kan verklaren maar begrijpt onze ongerustheid wel. Zij stelt voor om even af te wachten tot na het weekend. De dokter amper buiten ( echtig waar ) en zijn linkeroog begint dikker en dikker te worden en de gele snot loopt er uit. Hier gaan we dus maar weer, de hoop dat het ergste voorbij was werd meteen de grond ingeboord. Dus vrijdag mama noodgedwongen thuis want bij de oppasdienst voor zieke kinderen komen we gewoon op de wachtlijst te staan
Deze morgend geen koorts, wel zijn twee oogjes dik en dichtgeplakt OMG, hoe lang moet dit nog duren ? Er is geen koorts meer dus vind ik het in de namiddag wel de moment om even te gaan wandelen. Het winterzonnetje schijnt en we moeten toch bij de apotheek geraken. Goed aangekleed en ingeduffeld vertrekken we. En Wout geniet, na 4 dagen binnen is deze wandeling echt broodnodig !
En wat blijkt ? Eens we terug thuis zijn zie ik hem zienderogen beter worden. Hij eet zonder zeuren een hele appel op en dan nog wat koekjes, een uur later vraagt hij zelf een boterham met speculaaspasta, een beker melk en nog een brikje Fristi ! Opluchting Want dat hij zo moeilijk at verontrustte ons de afgelopen dagen nog het meest.
Ondanks nu al bijna 3 weken ziek zien we ons ventje toch maar slimmer,handiger en groter worden. En vooral ook verbaler en dat zorgt voor de meeste verrassende momenten. We horen nu meer en meer wat er in dat hoofdje omgaat en dat is bijzonder boeiend. Zo denkt hij dat mama nadat ze pipi gedaan heeft het toiletpapier in haar poep steekt ( ah ja, waar blijft ze daar anders mee ), hij gelooft ook dat juf Lieke bij Linda woont ( een soort opvangtehuis voor vertrouwensfiguren ), hij is gek van ravioli ( ttz ravijojo ) maar alleen met rode saus want met witte saus is het geen ravioli meer maar bloemkool. Hij kent dingen waar ik niet van weet hoe dat komt ( betaalautomaten, bakkers en BH's ( alleen vindt hij het nog moeilijk te eloven dat alleen mevrouwen dat dragen ).
En zo gaat ons leventje voort, met bange,mooie, verdrietige,grappige en ontroerende momenten waar we geen seconde van zouden willen missen !
Amai Wout, da's wel heel vroeg om al pukkels te hebben, en dan nog zo middenop je neus. 't Is geen zicht maar hopelijk lachen kleuters elkaar nog niet uit met pukkels en dergelijke.
Woensdagmorgend, 8u15
Kom Wout, we gaan naar school.'t Is rollertjesdag dus je mag je fiets meenemen, leuk hé ?
Woensdagmiddag, 12u15
Super vent, je hebt de hele weg naar huis gefietst ! Oei, die pukkel is nu wel heel groot geworden.
Woensdagmiddag, 12u25
Moet je pipi doen vent ? Broek naar beneden en op het potje dan. O jee, je hebt ook pukkels op je benen. En op je buik en je armen. (alarmfase 1)
Woensdagmiddag 13u30
Terwijl Wout slaapt even wat opzoekwerk op internet. Toch maar de huisarts opgebeld want die foto's van kindjes met windpokken lijken wel erg op Woutje (alarmfase 2)
Woensdagmiddag 16u15
Oh, ik zie het al, dat zijn inderdaad windpokken, roept de huisarts al van in het deurgat.(alarmfase 3) Heeft hij koorts ? Nee, hij is deze morgend nog gewoon naar school geweest
Woensdagavond 16u45
Schatje, ga jij even naar de apotheker ? Wout heeft windpokken ( alarmfase 4 )
Woensdagavond 16u50
Wout begint over te geven en nog geen beetje, heeft nu plotseling wel koorts, ziet lijkbleek, hangt slap in de zetel en ziet er doodziek uit (geen alarmfase meer maar wel rampenplan provincie Antwerpen in gang gezet met als eerst opgeroepene de dierenarts ) Gelukkig kan die de mama wat kalmeren en slaagt die er wel in haar hoofd er bij te houden. Eens de Motilium er twintig minuten inblijft de volgende siroop er in, Nurofen. Na nog eens een twintigtal minuten ventje terug in bed ( al twee keer verschoond ondertussen ) en duimen maar.
Woensdagavond 19u15
Zelden zo blij geweest dat papa thuis is !
En verder alle verdriet,twijfels,ongerustheid, praktische problemen, verzorging waardoor ook al onze kleren nu wit zien, beslissingen en soms ook wel wat leedvermaak ( zouden we hier geen foto's van maken ? ).
Vrijdagmorgend, 5u45
Ik vertrek naar het werk wetende dat vandaag een wildvreemde voor mijn zieke ventje gaat zorgen. Ongerustheid, schuldgevoel en proberen vertrouwen te hebben, zo ben ik onderweg.
Vrijdagmorgend, 9u00
Gebeld met oppas, klinkt zeer lief en zorgend. Toch zal ik pas gerust zijn als ik straks thuis ben !
Vrijdagmiddag, 14u25
Eindelijk thuis ! Oppas blijkt zeer goed mee te vallen, het klikt en ze boezemt vertrouwen in. Ook door Wout werd ze ondertussen goed bevonden
Maandagmorgend, 5u45
Onderweg naar het werk, iets minder ongerust maar toch.
Maandagmiddag, 14u25
Alles Ok maar ons ventje knapt toch niet zo snel op als iedereen ons verzekerd had. Maar na enige observatie en opzoekwerk denk ik dat de oorzaak van zijn ziek voelen meer ligt aan de bijwerkingen van de Fenistil dan aan de windpokken zelf. Morgen eens uitproberen.
Maandagavond, 19u45
Na overleg met papa toch maar beslist om hem nog de hele week thuis te houden. De nodige telefoontjes ( oppas verlengen en hopen dat dezelfde kan blijven komen , oma gebeld om de oppas vrijdag af te lossen want ik heb een late en papa is pas laat thuis ( en de kans is groot dat de Lijn gaat staken dus wie weet wanneer geraakt er iemand van ons thuis
Maandagavond, 21u00
Opgeruimd, alles geregeld, de was in de droogkast en de andere was opgevouwen, een briefje voor de oppas geschreven, eten gemaakt, een glas wijn genomen en nu even bloggen. Een mooie manier om alle drukte, emoties en verantwoordelijkheden van de afgelopen week even van me af te schrijven
Bedankt voor jullie medeleven ( want dat gaan jullie zeker doen ) en tot de volgende. Benieuwd wanneer ik weer eens een gaatje vind om dat te doen
ik weet niet bij jullie maar bij ons overheerste donderdagavond vooral het gevoel ' TGI lang weekend ' De afgelopen week is enorm vermoeiend, emotioneel, leuk, spannend, nieuw en nog eens vermoeiend geweest.
Na vier dagen school heb ik nu een idee over de routine die ons de komende jaren te wachten staat. Vroeg opstaan ( uitslapen betekent vanaf nu om half zeven opstaan ), direct er in vliegen om mezelf en Wout tegen kwart na acht klaar te krijgen en te vertrekken naar school.Naar de zaal, boekentas leegmaken, bakje nazien en afscheid nemen op de speelplaats. De hele dag nieuwsgierig en ongeduldig om ons ventje terug te zien, dan terug naar de schoolpoort en samen met Wout naar huis. Volle gas zorgen voor hem ( drinken, helpen, eten, in bad, potje,tanden poetsen en dan in bed ) Terug beneden opruimen, boekentas nazien, vuile was in machine ( hopelijk duurt dat wel geen jaren meer ), even relaxen, dan beginnen aan ons eten, zelf eten, terug opruimen en dan, rond een uur of negen eindelijk tijd voor ons twee ! Als ik het zo neerschrijf lijkt het heel erg en lastig maar de voldoening is zo groot dat het allemaal de moeite loont !
Nog een leuk verlengd weekend en tot de volgende !
Wout is nu voor de derde dag naar school. De eerste dag ging alles prima, hij huilde niet toen wij doorgingen, had zich geamuseerd en was zeer blij toen hij ons terugzag.De tweede dag deed ik hem alleen weg en zette hij het toch op een huilen toen ik doorging. Flink zijn en doorbijten dacht ik bij mezelf en ik wandelde uiterlijk rustig de poort uit. Maar amper was ik van de speelplaats of ook bij mij prikten de tranen. Ik voelde me nu zo alleen, schuldig, onzeker en verdrietig. En wat doet een mens dan ? Bellen met haar zusje, meer dan een half uur om mijn nood te klagen. Het overheersende verdriet was het gemis van ons papa. Het is dan op dagen als vandaag dat dat weer als een mokerslag aankomt. En sinds Wout er is zijn er al een paar van die dagen geweest. Verjaardagen,feestdagen, zijn eerste stapjes, zijn interesse voor treintjes,zijn eerste keer naar de créche, zijn eerste keer uit logeren e, nu zijn eerste schooldag. Komt daar nog bij dat het volgende vrijdag grootouderfeest is op school Al goed dat oma Chris en opa Karel er zijn om naar ons ventje zijn eerste feestje op school te gaan. Peter zijn ouders moeten al naar het grootouderfeest op Noeh zijn school dus zijn Chris en Karel nog maar eens reddende engel !
Deze morgend was Wout weer niet zo happy toen ik wegging maar bij mij treedt er alvast enige gewenning op, of is het eerder een begin van vertrouwen in de juf ? Waarschijnlijk zal ook nu, net als gisteren, het huilen snel voorbij zijn en stuurt de juf me dadelijk een sms'je om te zeggen dat hij het prima doet Vandaag is woensdag dus mag ik ons ventje al om tien na twaalf gaan halen, benieuwd of hij nog energie genoeg heeft om ook nog een paar uurtjes met mama te spelen
Wout is naar school. Het lijkt wel zomaar, ineens. We hadden hem goed voorbereid,hoopten we toch en dat bleek deze morgend inderdaad zo te zijn. Geen verwarring omdat we de buggy niet namen en geen vragende ogen omdat we een andere weg namen. Wel herkenning toen we aan de poort aankwamen en hij de speelplaats zag.
De juf noteerde onze gsmnummers nog (voor een berichtje in de loop van de dag ) en toen namen we op de speelplaats afscheid,want de bel was gegaan. Een knuffel van mama en dan nog één van papa. Hij zag er wel wat bleekjes uit, zou hij ook last hebben van zenuwen ? Even keek hij wat ontredderd toen hij zag dat wij weggingen maar toen we nog eens omkeken was hij al mee naar binnen met de juf en de andere kindjes. Een beetje ontdaan en met een vreemd gevoel kwamen wij terug naar huis, nu begint het wachten. Tot tien na drie, dan is de school uit en zullen wij heel benieuwd zijn naar hoe ons ventje het vandaag heeft gesteld.
Ik ben er redelijk gerust in dat hij zijn plekje wel zal vinden. Eerlijk gezegd is mijn grootste bekommernis of hij het droog gaat kunnen houden (pipigewijs bedoel ik dan ).
Een moment om nooit meer te vergeten, weer een moment dat nooit meer terugkomt. De start van een hopelijk vlotte en fijne schoolloopbaan
wat een belevenissen hier allemaal ! De laatste week naar de créche maakte dat het besef van de komende veranderingen zeer dichtbij kwam. Donderdag en vrijdag kwamen er aan en meer en meer viel mijn frank wat ik allemaal zou moeten missen. Linda natuurlijk maar ook de andere kindjes, de mama's en papa's, Arlette, de bekende weg naar huis tijdens dewelke Wout alles becommentarieerde en het zalig geruste gevoel van " hij is in goede handen ".
Vrijdagnamiddag werd er een feestje georganiseerd in de Plakkepolle voor de twee grote jongens die dit veilige plekje verlaten om een stapje in de grote wereld te gaan zetten. Ze stonden centraal in een fotoreportage die te zien was, ze waren 's middags nog uitgebreid gefotografeerd tijdens het maken van pompoensoep , ze kregen een afscheidscadeautje en voor de mama's en papa's was er een hapje en een drankje voorzien. De andere mama's en papa's waren er ook bij en het vreemde was dat ik mij zo kon voorstellen hoe zij zich voelden. Ik heb ook op zo'n feestjes geweest er niet bij stil staand dat ooit onze beurt er ook aankwam. Dat gevoel dat dit eeuwig gaat blijven duren en me een beetje afvragend waar al die drukte voor nodig was Maar zo'n feestje was net wat ik nodig had gisteren, een bijna ceremonieel afsluiten van de peutertijd dat ons ook wel het gevoel gaf van " Dat hebben wij samen toch maar mooi voor elkaar gekregen, de baby van zes maanden die voor het eerst naar hier kwam is nu bijna kleuter én hij is er klaar voor !"
Wij waren ( hoe kan het ook anders ) de laatsten om nar huis te gaan en het afscheid was zeer onwennig ! Vol dankbaarheid heb ik Linda, Arlette en Nina ( dochter van Linda die soms komt helpen in de Plakkepolle ) nog een dikke knuffel gegeven en alvast afgesproken om maandag zeker te laten weten hoe zijn eerste dag is verlopen ! De laatste keer van de Willebeecklaan naar huis, ik werd er dan toch een beetje tranerig van En Wout, die becommentarieerde als altijd en stond er geen seconde bij stil dat al die brievenbussen, fietsen,brommers en garagepoorten vanaf nu niet meer elke dag zijn aandacht zouden krijgen, nee, wat hem betreft komen we maandag gewoon terug naar hier
Ondertussen slaagt ons ventje er ook in een hele dag zonder ongelukjes te hebben,hopelijk doet de verandering volgende week hem niet terugvallen want hij én wij hebben er heel hard aan gewerkt.
Stilaan raken de laatste voorbereidingen voor school in orde, boekentas staat al beneden en deze middag hebben we samen zijn boterhammendoos ingewijd Doosjes en dergelijke zijn getekend alsook de jas en sjaal ( want ik heb me laten vertellen dat alles wat niet getekend is onherroepelijk verloren gaat en al wat wel getekend is waarschijnlijk ook ).
Nog twee nachtjes slapen en dan is het zover, vooral mama en papa zullen blij zijn als die eerste dag achter de rug is, de kriebels in de buik zijn vooralsnog enkel voor ons !
Groetjes en tot de volgende keer voor het spannende vervolg
deze voormiddag zijn Wout en ik samen met de andere kinderen én juf Lieke gaan spelen. Na een kort woordje uitleg van de directrice trokken we naar het kikkerklasje. Jasje uit en samen met de boekentas aan de kapstok en dan op naar de vertelhoek voor een verhaaltje van Jules en zijn opa die in het bos gaan wandelen. Na enige aanmoediging luisterde Wout wel mee maar zo'n hoeveelheid speelgoed, auto's en brommers kunnen gewoon niet anders dan interessanter zijn dan een verhaaltje
Dan schilderschort aan en met de vingertjes regendruppels schilderen. Wout creeërde een heuse wolkbreuk en vond het vooral super om de verf te verdelen over heel zijn handen en onderarmen. Ook hier was hij niet haantje de voorste maar wel zoals we hem kennen eerst de kat uit de boom kijkend, maar eens hij vertrokken is ! Nadat zijn handjes gewassen waren vond ik het tijd om eens even richting toiletjes te trekken. Al goed had ik hem uit voorzorg een pamper aangedaan want het was te laat, kaka in de pamper. Maar goed,geen ramp, toch maar eens de toiletjes uitproberen. Wat een openbaring voor Wout, een echte toilet, op zijn formaat . De doorsnee van de pot is duidelijk niet voorzien op dunne poepjes zoals die van ons ventje, hij zakt er in en zit dan met zijn poep in het water Zelf vond hij het zo fantastisch dat hij er amper nog af wou komen.
Dan was het tijd voor fruit, de juf zorgde voor druifjes en drinken. Ook nu weer moest ik even zijn aandacht trekken want hij was druk in de weer met het waterbakje waar iedereen voordien zijn handjes in gewassen had Na een paar druiven en een brikje melk was het tijd voor de speeltijd, jasje aan en op de bank even wachten tot de bel gaat. En dan ... speeltijd !!! Wout rende de hele speelplaats rond, ging hier en daar een paar kindjes duwen en deed, zoals het hoort, de deugenieterij van de grote kinderen na
Terug naar binnen, jasje uit en terug aan de kapstok. En dan tijd voor wat vrij spel. Wout koerste op zijn brommer de hele klas, de refter én de andere klassen in en uit. Hij had amper tijd om eens te komen kijken of ik er nog was, goed nieuws hé ! Voor we het wisten was het tijd om naar huis te gaan. Wout zag dat absoluut niet zitten en maakte er een spelletje van me steeds te ontglippen. Juf Lieke vond het wel vermakelijk maar kwam me uiteindelijk toch maar even helpen om zijn jasje aan te doen en afscheid te nemen. De directrice kreeg een handje en we konden eindelijk vertrekken, met kunstwerk
Thuisgekomen een flinke pipi op de pot, een boterham met smeerkaas en toen een flauw stemmetje " Woutje slapen, mama ? Boven bedje ?" En daar ligt hij nu, bijna kleuter maar toch nog even peuter !
Een beetje gerustgesteld na deze voormiddag zijn mama en papa er een beetje meer klaar voor om deze grote stap samen met Wout te maken maar op die eerste echte schooldag zullen we pas weten hoe klaar En Wout ? Die laat gewoon komen wat er komt, wat een levenswijsheid !
al een tijdje gaat het hier in Ekeren over loslaten. Over afscheid nemen van gekende,vertrouwde dingen en over kennismaken met nieuwe,spannende maar ook soms wel wat beangstigende dingen.
Loslaten voor mijzelf, op het werk. Komend weekend verhuis ik met al mijn collega's en patiënten naar Sint Erasmus. Loslaten van de Seefhoek, van 't Stuif, van de vele,al jaren vertrouwde gezichten, van de gangen die aanvoelden als een broekzak en van het broodje Porky's op vrijdag in de cafetaria. Kennismaken met een nieuwe buurt, een nieuw ziekenhuis, nieuwe buslijnen en veel ( in het begin dan toch ) onbekende gezichten in de gangen.
Loslaten voor Wout. Speelgoed verdwijnt en wordt gemist ( nadat er al maanden niet meer naar omgekeken is ), zijn vriendje in de créche is naar de grote school, die grote mensen willen zo graag dat hij zonder pamper rondloopt en nu beginnen mama en papa over een ding genaamd school te praten. Hoezo juf Lieke ? en Linda dan ? Die gaat niet mee En ook ikzelf vind de overstap naar de school moeilijk, ik heb een toffe,nauwe band ontwikkeld met Linda en zal onze quasi dagelijkse koffiemomenten enorm missen. Af en toe zullen wij, ook na november, de Plakkepolle blijven bezoeken Loslaten van de zoektocht naar een wondermiddel tegen reisziekte en loslaten van de illusie dat een mens in deze tijd autorijden kan vermijden. Loslaten van het belang van het feit dat een onderbroek juist aan is maar superfier zijn als Wout ze zelf achterstevoren heeft aangedaan.
En daarjuist loslaten in de zin van Wout zijn logeeruitjes te gunnen ondanks ongerustheid en zelfs een klein beetje schuldgevoel en angst dat hij te veel last gaat hebben in de auto. Maar loslaten in de wetenschap dat hij in goede handen is en dat hij twee superdagen tegemoet gaat maakt alles net iets minder pijnlijk Morgenvroeg kan ik even uitslapen en daarna begin ik aan het waarschijnlijk meest emotionele weekend dat ik op het werk al heb meegemaakt ( en ja het weekend begint op donderdag deze week )
Veel loslaatwijsheid en nu moet ik ook jullie nog eens loslaten, al een geluk maar voor even. Jullie horen me de volgende keer
afgelopen week merkten we weer hoe dingen die eerst nog veraf lijken ineens vlakbij zijn. De week ervoor kregen we een brief van de school om ons uit te nodigen voor de opening van het schooljaar en kennismaking met de klas en juf of meester.Dus wij dinsdag om zeven uur naar de turnzaal van Veltwijck. Na de obligate speech van de directrice ( juf Bianca ) en een oproep van de oudervereniging tot nieuwe leden werden eindelijk de leerkrachten voorgesteld. Op het eerste zich zag juf Lieke ( kort voor Nathalie omdat er twee juffen Nathalie zijn ) er wel en toffe uit maar ik keek er naar uit om haar bezig te horen over de kinderen in haar klasje. We volgden haar naar het klasje, samen met nog een stuk of zes andere ouders. Gezeten op kleuterstoeltjes ( valt aanvankelijk mee maar na anderhalf uur is je achterste totaal gevoelloos en weten je gewrichten niet meer welke kant ze uitmoeten ) luisterden we superaandachtig naar de juf. Heel echt kwam ze over, vertelde ook wat over zichzelf en overliep toen een dag in het instapklasje. Van het pak info dat we kregen bleef vooral hangen dat juf Lieke sms'jes stuurt naar mama en papa als er iets speciaals is, dat de klassepop Rikki heet en dat die in het weekend telkens met een kindje naar huis mag, dat de nadruk nog niet zozeer op leren ligt maar vooral op het leren kennen van het schoolmilieu, er voor zorgen dat kinderen zich veilig en prettig voelen op school, dat er heel ingewikkelde systemen zijn om ervoor te zorgen dat ieder kind zijn drinken, eten en soep heeft ( soepbonnetjes in het houten bakje, als je kind geen thee of water lust moet je nog iets anders meegeven buiten de twee drankjes die je zowiezo meegeeft, elke dag fruit en een koek meegeven en het fruit moet bovenaan het schuifje van je kind liggen, het over-en-weerschriftje moet in het bakje van de juf ( het groene ) en zal open liggen als er iets ingeschreven staat, donderdag is betaaldag behalve op de instapdag, dan moet je ineens de maximumfactuur betalen aan de juf al is het dan maandag. En zo bleef die informatie maar komen
Maar het belangrijkste is dat we een goed gevoel hebben bij de juf en de werking van het peuterklasje. We hadden wel enkele bedenkingen maar naar het schijnt hoort dat er gewoon bij, welke school je ook kiest. Zo dacht ik bijvoorbeeld dat het principe dat kinderen hun bord moeten leegeten echt wel achterhaald was ( de trend is toch meer dat de ouder beslist wat het kind eet en dat het kind kiest hoeveel het eet, dit om op voorhand verloren gevechten en eetproblemen te vermijden ) maar in de school geldt het nog wel. Note to self : niet teveel meegeven. En dat er tegen het einde van het schooljaar 24 kindjes in het klasje zitten is eigenlijk ook al een oud en bekend zeer. Geruststellend is wel dat in november als Wout instapt er nog maar 2 kindjes zijn en er samen met hem ook maar drie instappen, 6 kindjes in de peuterklas lijkt me goed te doen.
Uiteindelijk kwam ook de zorgleerkracht langs om wat uitleg te geven ( bij ons heetten die nog taakleerkrachten ) over hoe er wordt omgegaan met kinderen die op één of ander vlak ontwikkelingsproblemen hebben. Veltwijck staat erom bekend een uitgebreide zorgwerking te hebben, zowel voor hoogbegaafde kinderen als voor kinderen met een achterstand. Hopelijk begrijpt meester Marc het wel als ik zeg dat wij hopen dat we hem zo weinig mogelijk nodig zullen hebben
Op woensdag 19 oktober volgt nu nog een proefdagje waarop we met zijn drieën naar school gaan. Om half negen worden we ontvangen door de directrice en vanaf negen uur volgen we dan een ganse voormiddag het verloop in Wout zijn klasje. Benieuwd hoe hij gaat reageren op die nieuwe omgeving,kinderen en juf Spannend !
Verder in de realiteit : Wout heeft al schoenmaat 25 ( was dat pas geleden niet nog 19 ? ), hij kleedt zichzelf volledig uit om in bad te gaan en als je hem laat doen springt er nog zelf in ook, hij gaat klikken in de créche dat mama 's morgens melk gemorst heeft en hij wijst de weg naar de créche en doe geen vergissing want dan moet je dat nog de hele weg horen
Kortom, de tijd gaat zo snel dat ik er soms bang van wordt en naar het schijnt kan hij nog veel sneller gaan, what to do ?!
eindelijk heb ik mezelf nog eens achter de PC gezet om weer wat van onze avonturen te delen.Ondertussen is de zomervakantie voor de meesten onder ons afgelopen en is het nieuwe schooljaar ingezet. Het schooljaar waarin ook ons ventje deze grote stap zal nemen.
En dat is zo momenteel het thema van ons leven ; loslaten om te laten groeien ! Vertrouwen in je kind en in je eigen vermogen om te vertrouwen op je gevoel. Rustig blijven terwijl de druk groeit.
Vooral rond het thema zindelijkheid heeft iedereen wel een mening of DE manier om een kindje " proper " te krijgen. En eigenlijk kan je eerlijk gezegd niet meer doen dan vol liefde en geduld te hopen dat vandaag,morgen of volgende maand zijn frangeske valt , in ieder geval graag voor 7 november (D-day) wsant anders gaan wij heel veel beroep op jullie moeten doen om de opvang te verzekeren. Want Wout zijn plek in de créche is al vergeven en vanaf die dag rekenen wij er op dat hij naar de school en de buitenschoolse opvang kan. En Wout, die vindt het prima, die wil gerust op zijn potje gaan als je het hem vraagt, maar als je het hem niet vraagt is die pamper toch wel zo gemakkelijk
Op de créche vind ik dit ook een vreemde periode. Waar wij twee jaar geleden vreemden waren voor elkaar zie ik er nu al tegenop om onze regelmatige' koffieklatsche' te gaan missen. Tussen Linda en mijzelf heeft het altijd goed geklikt vanaf het begin. We hebben op die bijna twee jaar samen ook veel doorgemaakt en beleefd. Ieder op haar privéterrein en gezamelijk met Wout. En die is nu mee van de oudsten in de créche en dat brengt verantwoordelijkheden met zich mee Stilaan probeert Linda iets meer structuur voor hem te bieden en hem ook te helpen om een aantal dingen te verfijnen. Het is als mama een goed gevoel dat er zo iemand naast je staat die vanop een afstandje en niet te vergeten met heel veel ervaring naar je wondertje kijkt en de dingen die gebeuren kan kaderen of relativeren ( afhankelijk van wat je als mama en papa dan nodig hebt op een bepaald moment).
Op die maand tijd heeft ons ventje verder heel veel nieuwe woordjes geleerd, ook werkwoorden beginnen hun plek te krijgen. Hij kiest zelf tussen douche of bad, kiest zijn schoenen en beslist wie er in welke zetel mag gaan zitten. Hij kiest welke post er op de televisie komt ( Baby tv oftewel babie ( op vragende toon ) en hij weet heel goed welke liedjes hij wel of niet graag hoort. Hij haalt het beleg van tussen zijn boterhammen, sopt zijn boterhammen in de yoghurt en gooit frietjes in zijn melk . Zonder overdrijven, ook dit is volgens ons weer een zalige periode
En tegelijkertijd is het ook weer, zoals al zo vaak de afgelopen twee jaar, telkens weer aanpassen, telkens weer afwachten en soms eens wakker liggen van de vragen en problemen die bij deze leeftijd horen.
Maar er gaat geen dag voorbij dat ik er niet bij stilsta dat dit ventje écht een wonder is en als ik hem 3 dagen moet missen (vorig weekend ) tel ik de laatste dag de uren af voor ik hem weer zie. Ik kan niet anders dan besluiten dat ik dik twee jaar geleden verliefd ben geworden en dat ik dat vandaag nog evenzeer ben als toen. Dat is weer genoeg weemoed voor deze post en ik laat jullie achter met een nieuwe foto !
Ik heb mij dit weekend een nieuwe gsm aangeschaft. De lieve jufrouw van de winkel bood zeer vriendelijk aan mijn oude SIMkaart ( die nog uit de tijd van Orange stamde ) te vervangen door een nieuwe. Ik sla nooit lieve gebaren af en was zeer dankbaar.
Tot ik vandaag merkte dat een heel groot deel van mijn telefoonnummers op die kaart stonden
Als je deze post leest en je wil, stuur me dan even een sms'je of bel me even. Zo heb ik hopelijk snel al mijn nummers terug bij elkaar.
Ondanks onze vakantie is het toch weer even geleden dat ik jullie up-to-date bracht. Om een idee te geven waar we dan wel mee bezig ben geweest volgende bloemlezing.
Enorm flink op het potje, vrienden bezoeken, familiebezoekjes, marktbezoekjes, zeebezoekjes, testritjes, draaimolenavontuur, babybezoek, uit eten gaan, veel nieuwe woordjes leren, ontdekken dat je ook achteruit en zijwaarts kunt stappen, leren huppelen ( of toch iets wat daar op lijkt ), naar de kapper, boodschappen wegzetten, terug naar de créche, terug naar het werk, uitproberen in welke richting de douchesproeier nog kan sproeien, heel veel complimentjes over zo'n schattige, flinke peuter, een ongelukje terwijl de pamper uit is en grote verbazing over de natte voeten die daaruit voortkwamen, een groter ongelukje terwijl de pamper uit is en uitproberen hoe het voelt om daar met je sandalen door te wandelen , iedere dag op zoek naar een nieuwe favoriete knuffel, kennis maken met de buitenschoolse opvang, zo hard groeien dat schoenen en sloefjes niet meer passen en mama en papa iedere dag weer even stil laten worden !
Je ziet het, hier in Ekeren is het iedere dag weer een nieuw avontuur !
P.S Toch fijn om te horen dat velen van jullie de blog na al die tijd nog steeds volgen !
zoals er periodes in het leven zijn dat een mens constant de vraag krijgt ' hebde al een vriendje ?', later gevolgd door ' wanneer gaan jullie samenwonen?' en nog later door ' wanneer gaan jullie trouwen' is er die periode in een mensenleven dat de vraag wanneer er kindjes komen heel vaak wordt gesteld. Voor mij en ons niet altijd even gemakkelijk want hoe leg je uit dat je dolgraag zou willen maar dat er blijkbaar een 'technisch' probleem is ? En hoe ga je om met goedbedoelde maar niet altijd even leuke reacties zoals daar zijn ; bij ons lukte dat van de eerste keer, moet ik eens komen voordoen hoe het moet of ook nog mijn favoriet je moogt er ni te veel aan denken, dan lukt het wel.
Maar toen was er Wout én toen trouwden wij en dacht ik dat de moeilijke vragen nu wel allemaal gesteld waren . Maar nee, ik had er niet bij stilgestaan dat er nog een vraag is. Een vraag die ik de laatste weken al een paar keer heb gekregen ; en, wanneer komt er een tweede ? En idd, in de omgeving zie ik veel mensen met kindjes van Wout zijn leeftijd die aan een tweede begonnen zijn en blijkbaar gaan mensen er nog vaak vanuit dat er zowiezo een tweede komt.
Mijn favoriete antwoord ? We zijn zoooo blij met den deze dat we het hier maar bij houden. En als mensen aandringen trek ik de leeftijdskaart, op mijne leeftijd ? Da's toch wel veel risico.
En ik vind ook echt dat we het zo getroffen hebben met Wout dat een tweede heel welkom zou zijn maar ook niet echt moet. Soms hebben we het er wel eens over, stel je voor dat ik plots in verwachting zou zijn. We zouden het van harte welkom heten en het zou een bezegeling van onze liefde ( cliché-alarm ) zijn maar Wout blijft altijd ons wondertje, die kwam als geroepen en het leven van heel veel mensen heeft verrijkt.
Een wondertje dat nog altijd flink op het potje gaat en blijkbaar vooral wat kaka betreft het ritme heeft begrepen, een ventje dat uit alle macht probeert zijn eerste woordjes te zeggen en een kapoen die zo flink is dat het soms bijna ongelooflijk is. Of kennen jullie nog een jongetje dat terwijl mama en papa een uur aan het praten zijn met een vreemde meneer ( Koen van de buitenschoolse opvang ) gewoon even rondkijkt, een winkelwagentje vindt en wat kruidenierswaren om vervolgens bijna de hele tijd op zichzelf en in stilte boodschappen doen te spelen en af en toe de speelgoedtelefoon komen brengen om te zeggen dat er een dringende oproep is ?
De enige trieste mededeling op dit moment is dat het slecht weer is, net nu wij een weekje verlof hebben. Tips voor een toffe dag tijdens slechtweerperiodes zijn welkom op dit adres.
) en vertrouwen stellen in aanvankelijk vreemde mensen die de zorg voor Wout tijdens al die uren per dag overnemen.
Wij zijn aan het aftellen tot we naar De Haan kunnen vertrekken voor een heerlijk weekje ontspannen,zwemmen en van elkaar genieten. Hopelijk staat er voor jullie ook een leuke vankantie te wachten, dichtbij of ver weg !
)
Al zolang geleden dat ik nog eens iets van ons liet horen 
Vandaag de laatste dag school, morgen begint de paasvakantie ! Wout is er wel weer aan toe. Alhoewel hij meer en meer aan het ritme went is een adempauze af en toe niet overbodig. Momenteel is het zo dat hij aan het begin van de week er in slaagt lang genoeg wakker te blijven om het avondeten rond half vijf te halen. Na het eten, nog wat spelen en het vaste avondritueel doet hij rond zes uur dankbaar zijn oogjes dicht. Woensdagnamiddag kunnen we zelfs nog wat leuke dingen doen zonder gestoord te worden door een middagdutje. Zo zijn we vorige week nog naar de speeltuin geweest en zijn we deze week met Eefje en Finn gaan shoppen in Brasschaat.
(die achteraf vaak in de spaarpot belanden 
). Woensdag wilde ik graag dat hij dank u zegde tegen de mevrouw die hem de centen gaf . Toen ik hem vroeg "Wat zeg jij dan ?" riep hij in de plaats daarvan , zo hard dat het hele terras kon mee genieten, " Das van mij,hé mama !".
En daar heb je dan goede buren voor nodig. Die je binnennemen, boterhammen met choco geven en je zo vervelen met hun verhaaltjes dat je er ,zelfs zonder tut van in slaap valt 
) waren er ook een zetel om in te slapen ( lukt thuis nooit ), de nodige ongelukjes want natuurlijk geen potje, onderbroeken van de zoon des huizes van 15 jaar 
en een papa die heel verveeld zat met de hele situatie.
. Keuken poetsen dus.
Zoals mijn trouwe lezers weten ben ik niet bang van een cliché nu en dan. Wel dus, de tijd vliegt !
), direct er in vliegen om mezelf en Wout tegen kwart na acht klaar te krijgen en te vertrekken naar school.Naar de zaal, boekentas leegmaken, bakje nazien en afscheid nemen op de speelplaats. De hele dag nieuwsgierig en ongeduldig om ons ventje terug te zien, dan terug naar de schoolpoort en samen met Wout naar huis. Volle gas zorgen voor hem ( drinken, helpen, eten, in bad, potje,tanden poetsen en dan in bed ) Terug beneden opruimen, boekentas nazien, vuile was in machine ( hopelijk duurt dat wel geen jaren meer 
Hallo allemaal,
