Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
Deze nacht heb ik niet zo fijn gedroomd. Ik moest terug aan het werk en vertrok met pijn in het hart. Aangekomen op het werk waren er geen patiënten maar alleen vergaderingen waar onnoemelijk veel werd geleuterd en ruzie gemaakt. Ondanks mijn smeekbeden mocht ik niet vroeger naar huis. Ik voelde me zo slecht en zo niet op de plaats waar ik moest zijn
Om maar even aan te geven hoe ik daar toch al mee bezig ben. Maar overdag lukt het me goed daar nog niet van wakker te liggen ( pun intended ), er is zoveel om van te genieten, zoveel te beleven dat ik me daar alleen op concentreer.
Neem nu Wout zijn eerste logeerpartijtje ! Ondanks de dubbele gevoelens ben ik mij er van bewust dat er vanalles maar één eerste keer is. En dus ook van het piekeren, het 's avonds wakkerliggen van wat ik moet meegeven en het nadenken over wat ik zeker niet mag vergeten te zeggen Dus laat me er maar van genieten om mij als een echte mama te veel zorgen te maken en de schatten waar hij naartoe gaat knettergek te maken met mijn instructies en telefoontjes
Ondertussen blijft ons wondertje sterker,groter,steviger en nog van dat soort dingen worden. Hij ligt graag op zijn buik maar niet te lang, hij wordt graag rondgedragen zodat hij alles eens goed kan bekijken en zijn gezichtje kent nu zoveel uitdrukkingen dat hij eigenlijk enkel beeld zonder geluid zou nodig hebben. Ik had gisteren zijn tut bij het ringetje in mijn mond en zijn verbaasde gezicht zegde zonder woorden " Wa doede gij mé mijne tut en wilde die wel eens rap hier geven ! " Hij herkent dus een tut net zoals hij een papfles herkent of een bavet. Ook spiegels zijn erg interessant en worden aan een zer nauwkeurig onderzoek onderworpen als hij ze in het oog krijgt.
Ik bijt door met het laten boeren tijdens de fles maar dat loopt nog niet echt vlotter. Na ongeveer een halve fles moet hij stoppen om te boeren maar dat blijft gepaard gaan met verontwaardigde en boze huil- en krijsbuien. Maar ik ben er zeker van dat hij het één van de dagen zal begrijpen en dan heel rustig een beschaafd boertje zal laten alvorens netjes en zonder morsen zijn flesje mooi leeg te eten
Blijf volgen en reageren ( vooral dat laatste want ik hoor jullie veel te weinig naar mijn zin )
Ik had de eerste dagen en week na de trouw het gevoel dat alles wel weer terug rustiger zou worden en dat ik terug wat meer tijd zou hebben voor het huishouden en de alledaagse dingen die er al een tijdje bij inschoten.
Maar nu, drie weken verder, heb ik nog altijd het gevoel dat de dagen te kort zijn. Ik krijg wel meer gedaan maar nooit alles wat ik gepland had. Meer en meer begin ik me af te vragen hoe dat gaat zijn als ik terug ga werken in oktober De beste oplossing lijkt me minder plannen en stilaan te leren welke verwachtingen realistisch zijn en wat te veel is.
Woutje blijft ons iedere dag verbazen ! Hij probeert echt met ons te communiceren, je kan hele gesprekken met hem voeren. Hij reageert op de routines die we ondertussen hebben rond slapen,eten en spelen. Die knapperd zit recht met een beetje steun voor zijn hoofdje, zit echter nooit ( maar dan ook nooit ) stil, ligt graag op zijn buik en probeert dan overal rond te kijken. Ik ben hem aan het leren zijn voeding te onderbreken voor een boertje ( want dat deden we daarvoor niet ) in de hoop dat hij dan minder zal teruggeven. Dat gaat nog steeds gepaard met dramatische taferelen Krijsen,huilen en wringen op mijn schoot tot hij er zich even bij neerlegt dat hij moet wachten, dan komt het boertje en krijgt hij de fles terug. En dat twee keer per voeding. Hopelijk heeft hij snel door dat even wachten niet het einde van de wereld is en dat die fles wel terug komt .
Ook in zijn bedje ligt hij niet stil en iedere morgend is het een verrassing hoe hij in bed zal liggen 90 tot 180° gedraaid, op zijn zij tegen de linker- of rechterkant van het bedje of soms zelfs op zijn buik.
Volgend weekend zijn we één maand getrouwd en die gelegenheid grijpen we graag aan om onszelf nog eens te verwennen. Woutje gaat logeren zoals jullie weten en wij gaan zaterdagavond uit eten, zondag uitslapen en naar de sauna. Peter heeft nog een verrassing geregeld dus ik ben zeer benieuwd. Ook zaterdag is ons ventje al drie maanden, dertien weken waarin hij ons heeft leren kennnen en ons alle liefde en plezier heeft laten kennen die hij in zich heeft.
Dat logeren volgend weekend vind ik wel heel spannend, ik moet mezelf steeds voor houden dat hij maar naar Kalmthout gaat voor één nachtje en niet naar Afrika voor drie maanden. Want als ik dat niet doe zit ik allerlei scenario's te bedenken van dingen die kunnen mislopen, van iets vergeten tot juist dan voor de eerste keer ziek worden, van niet willen slapen in een ander bed tot huilen als hij ons terug ziet Ik weet het,ik weet het . Ik ben al wel heel blij dat zijn eerste logeerpartijtje bij Ann en Danny zal zijn, de eerste mensen om hem nog meer in de watten te leggen dan dat wij dat doen. Woutje, je zal waarschijnlijk rotverwend zijn tegen zondagavond
Wij gaan nu in bad en dan is het weer bijna tijd om te eten, mét boerpauze
Dus laat me er maar van genieten om mij als een echte mama te veel zorgen te maken en de schatten waar hij naartoe gaat knettergek te maken met mijn instructies en telefoontjes 
Maar ik ben er zeker van dat hij het één van de dagen zal begrijpen en dan heel rustig een beschaafd boertje zal laten alvorens netjes en zonder morsen zijn flesje mooi leeg te eten 
90 tot 180° gedraaid, op zijn zij tegen de linker- of rechterkant van het bedje of soms zelfs op zijn buik.
