Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
Vanmorgend heb ik echt een vreemd gevoel. Volgende zaterdag en zondag zal ik niet met ons gezinnetje doorbrengen maar ben ik op het werk, hopelijk druk bezig met andere dingen. Het geeft toch direct een heel andere dimensie aan dit weekend
De dagen in de créche waren al bij al best meegevallen, dat hadden we op voorhand ook wel verwacht. Woutje heeft daar bijna even goed als thuis geslapen, flink gegeten en alle harten gestolen Maar een deel van mijn geruststelling was tot nog toe dat ik bij het minste bericht over probleempjes direct naar daar kon gaan om hem te gaan 'redden'. En dat zal niet gaan als ik aan het werk ben. Vandaar dat ik ook nog niet weet of ik vanaf het werk ga bellen om te horen hoe het gaat. Als ik dan hoor dat hij bijvoorbeeld veel weent door krampjes dan zit ik daar en ik kan er niks aan doen. Maar misschien bel ik wel, hopend dat het allemaal goed nieuws is zoals donderdag het geval was
Ik kijk er nog altijd niet naar uit om terug te gaan werken en dat baart me wel wat zorgen. Hopelijk komt dat gevoel eens ik er aan begin
Ik ga verder genieten va nhet weekendgevoel en hoop voor jullie hetzelfde ! Tot snel !
even een snipverkouden post, pas op voor besmettingsgevaar .
Deze morgend bracht ik ons ventje naar de créche en besloot ik om hem indien mogelijk een paar uurtjes alleen daar te laten. Ik voelde me zo ziek én moe ( slecht geslapen wegens Woutje wakker om 2 uur en papa snurken en verstopte neus ) dat ik even wilde uitzieken. Linda ( van de créche ) zag het helemaal zitten en stelde voor om hem dan ineens ook zijn fruitpapje nog daar te laten eten. Dankbaar ben ik naar huis gekomen, heb twee Dafalgans genomen en ben in bed gekropen. Rond 11 uur heb ik even gebeld en lag hij mooi te slapen. Rond drie uur heb ik nog eens gebeld en bleek dat hij veel last van krampen had, zoals dat thuis ook wel eens gebeurt Hij had veel gekrijst en weinig geslapen.
Om vier uur ben ik vertrokken om hem te gaan halen, eerst nog even langs de apotheek gepasseerd.
Ons prutske zat rustig op Linda haar schoot,mee de krant te lezen. Hij had ook haar hart gestolen en noemde hem achtereenvolgens een gezellig ventje, een schoon jongske en een schat Je gelooft dus dat deze dame mijn hart ook gestolen heeft
Thuisgekomen heb ik hem zijn pap van zes uur gegeven en in bedje gelegd. Dat vond ik wel wat triest, hij was amper thuis en dan ging hij al gaan slapen, we hebben niet zo heel veel aan elkaar gehad Maar hij had zijn slaap zeer nodig. Weinig geslapen overdag, veel nieuwe indrukken te verwerken en vroeg opstaan, we vragen nogal van dat ventje
Bij de apotheek nog eens iets anders meegebracht tegen zijn krampjes want blijkbaar is die Infacol, die ik in Nederland kocht toch niet zo onschuldig als ik dacht maar wel een echt geneesmiddel. Nu heb ik iets homeopatisch bij,Colikind vanVSM. We zullen zien wat het geeft.
In de créche echter wordt alleen medicatie gegeven als je een doktersvoorschrift hebt dus zullen we die druppels thuis moeten geven.
Morgen nog één dag naar de créche, mama gaat naar de kapper en voor zichzelf shoppen en dan kunnen we vijf dagen genieten van ons oude,rustige leventje voor mijn collega's mij terugverwachten op de ouwe getrouwe Z2.
Ik snuit nog eens en met een nies neem ik afscheid voor vandaag, tot de volgende !
Snotter en snif, zo zou je ons momenteel kunnen noemen. Ik snotter en heb wat koorts, Woutje blijft sniffen en een enorm zielig hoestje produceren. De huilbui die volgt op het spoelen van zijn neusje is werkelijk hartverscheurend maar nadien lijkt hij toch wel content te zijn. De dokter had gezegd dat hij na het weekend beter zou moeten zijn en daar lijkt het wel een beetje op, het is zeker nog niet gedaan maar wel minder erg. Al een geluk want zaterdagavond klonk hij zo enorm griezelig als hij hoestte dat ik even getwijfeld heb om een dokter van wacht te zoeken. Maar zondagmorgend was dat enge er een beetje af en ons prutske heeft nooit koorts gemaakt, dus dat stelde me wel gerust.
Deze morgend hebben we generale repetitie gehouden want morgen is onze eerste dag in de créche en ik wilde wel ens weten hoeveel tijd wij nodig hebben om samen klaar te zijn om te vertrekken. En dikke proficiat voor ons want op een dik uur rond waren we er klaar voor. Ik aangekleed,Wout aangekleed,Wout gegeten,ik toonbaar gemaakt en snel living opgeruimd.
Morgen is dus de eerste dag dat Wout naar de créche gaat, ik zal samen met hem de voormiddag daar doorbrengen, ttz als ik niet meer ziek ben want anders zal hij ineens alleen moeten gaan. Allee, niet alleen gaan hé, maar daar alleen blijven want ik kan daar moeilijk al die kindjes gaan aansteken.
Die stomme snotter heeft er ook voor gezorgd dat we Eline nog niet zijn kunnen gaan bezoeken
Nog acht nachtjes slapen en dan moet ik terug gaan werken. Hoe dichterbij het komt hoe meer ik er terug begin tegenop te zien. De tranen springen in mijn ogen als ik er te lang en te diep over nadenk. Ik heb genoten van zes maanden ( bijna toch ) mama zijn en vind het vooral moeilijk om nu die verantwoordelijkheid af te staan (gedeeltelijk toch) en niet meer de enige te zijn die Wout van zo dichtbij meemaakt ( zo voelt het toch ). In mijn hoofd weet ik dat het hoge tijd wordt dat hij en ik wat minder symbiotisch worden en dat hij stilaan zijn eerste stapjes in de buitenwereld zet. Maar de communicatie tusen mijn hoofd en mijn gevoel loopt al een hele tijd mank
Woutje slaapt terug dus ik ga er snel van profiteren om ook nog een dutje te doen. Tot de volgende en iedereen veel weerstand gewenst !
en ik kan er niks aan doen. Maar misschien bel ik wel, hopend dat het allemaal goed nieuws is zoals donderdag het geval was 
.
Hij had veel gekrijst en weinig geslapen. 
