Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
Al zolang geleden dat ik nog eens iets van ons liet horen Maar de mensen die denken dat na drie jaar de moeilijkste periode wel voorbij zal zijn, zijn waarschijnlijk al vergeten hoe dat was. Echt waar, soms zeggen mensen tegen mij ' Ah drie jaar, dan is het kwaadste voorbij hé, dan kan je beginnen genieten !' Nu wil ik absoluut niet ontkennen dat wij nog steeds genieten met ons drie maar ik heb toch de indruk dat ( tot nog toe in ieder geval ) dit één van de moeilijkste periodes is die we hebben meegemaakt sinds Wout alweer drie jaar geleden geboren werd. Een heel vermoeiende periode, voor mij en Peter maar ik denk ook wel voor ons ventje. Aan alles, zelfs de simpelste dingen, gaat een discussie vooraf. Alles moet worden uitgeprobeerd en soms heb ik het gevoel dat Wout alleen maar tegendraads doet om tegendraads te kunnen doen. Niks is goed en als je het anders doet is het nog niet goed. Ik doe al die dingen lekker wel en als ik dan val dan ben ik boos op jou. Nee, mijn tanden zullen nu niet gepoetst worden, ik doe gewoon mijn mond niet open. Ik blijf hier lekker zitten, nee ik kom niet naar beneden. Ik wil op die grote glijbaan en al mag dat niet, ik kruip er gewoon bovenop. Ik herhaal het : vermoeiend. De plaats van zijn potje, de kleur van zijn onderbroek, waar je hem kriebelt, wie hem uit school haalt, welke arm hij in welke mouw steekt en ga zo maar door. Ik herhaal het nog eens :vermoeiend !!! Maar tegelijkertijd ook zo lief,schattig en vertederend. Als hij zegt 'Jij bent mijn zonneke hé mama ?' of als hij heel onverwacht stopt in het midden van de straat en heel luid roept ' Nu wil ik eerst een dikke knuffel hé mama !'. Of als hij absoluut met mes en vork wil eten, erwtjes op zijn vork schuift om dan verrast vast te stellen dat ze niet op zijn vork en zelfs niet meer op zijn bord liggen maar op zijn schoot. Wanneer hij moe is en zegt ; Jij moet dat doen hé mamaaaa ( op zeurderige toon ) Zo klein nog met momenten en ook soms al zo groot. Klein als hij een pijntje heeft of moe is, en groot als hij op zijn loopfiets door het park sjeest. Klein als hij op schoot wil zitten en groot als hij boos wordt omdat hij nou net DIE schoenen niet aan wil doen Vermoeiend omdat niets meer veilig is en alles uitnodigt tot experimenteren, maar niks voor hem gevaarlijk lijkt. Vertederend omdat hij openhartig en volledig uit de doeken doet hoe hij over je denkt en hoe hij zich voelt. Vermoeiend wanneer hij de hele dag vanalles vraagt en verrassend wanneer hij ineens het woord dinosauriër blijkt te kennen. Vermoeiend als hij in het midden vande nachtbegint te zingen van Appelsien,laat u zien en hartverwarmend als hij onverwacht zegt ' Mama,ik houd heel veel van jou !' Schaamrood op mijn wangen wanneer de juf me roept om hem zelf binnen te komen halen ( terwijl alle andere mama's,papa's,oma's en opa's aan de poort moeten wachten) omdat hij zo lang getreuzeld heeft dat zij hem ten einde raad had gezegd dat zij hem niet meer kon helpen met zijn jasje omdat het te laat was. En omdat hij als reactie dan gewoon de klas terug binnen gaat en op zijn gemak voort speelt zonder aanstalten het erg te vinden van nog wat langer te moeten blijven. En een blos van fierheid wanneer de juffen van de buitenschoolse opvang het jammer vinden wanneer ik hem kom halen ' want het is toch zo'n schatteke !'
Jullie lezen het, dit is niet echt de makkelijkste periode volgens mij maar wel weer één om later zeker nog eens ( hopelijk glimlachend ) aan terug te denken.
Al zolang geleden dat ik nog eens iets van ons liet horen 
