Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
gisteren is Woutje naar zijn eerste festival geweest; Niet alleen natuurlijk want hij kende weg niet naar Linkeroever maar samen met mama,Anneke en nonkel Danny.
Het was echt fijn daar. En wel om verschillende redenen. Linkerwoofer vindt plaats vlak naast de Schelde dus waaide er een verfrissend windje, ik heb er verschillende collega's nog eens gezien en ook wel andere bekenden en we hadden een schaduwplekje op een terrasje vlak naast de Ricardstand . Het was dus gewoon gezellig. Wout heeft ook echt genoten, zoveel te zien en te horen, da's altijd feest. Maar het mag niet te lang duren natuurlijk, op gegeven moment is de maximale hersencapaciteit bereikt en dan is het tijd om naar huis te gaan
Vandaag was het hier thuis kinderdag. Anthony was hier en dan draait alles even om hem. Meestal ( en dus ook vandaag ) wil hij pannekoeken eten en amuseert hij zich naast met de PS3 ook met Wout. Respect aan alle mama's en papa's van 2 of meer kindjes want zorgen dat die twee ieder op tijd hun aandacht, eten en amusement hebben is niet vanzelfsprekend vind ik altijd.
Zaterdag was natuurlijk ook moederkesdag en ik werd niet vergeten. Een mooi cadeautje van papa en zoon, een lief cadeautje van Anneke en Danny, een extra zoen ( van papa ) en een extra glimlach ( van Wout ) en bloemetjes van mamie. Toch wel fijn om erkend te worden voor alles wat je doet voor je gezin
Woutje raakt niet in slaap dus ik ga hem even helpen. Dat is niet zo erg als het klinkt , een tut geven en een knuffel in zijn arm doen de truc, er komen geen gietijzeren pannen of houten hamers aan te pas
psychologie in vivo . Dat beleven wij nu elke dag. Meer bepaald ontwikkelingspsychologie natuurlijk. Gevoelige periodes, trapsgewijze ontwikkeling, tijdelijke terugvallen en stimulatie worden praktijk. Al deze dingen zien en ervaren wij nu elke dag en dat is superspannend. Leren is van nature een drive van een klein mensje en dus ook van ons hartendiefje. Voorlopig is het vooral leren door imitatie en trial and error. Zo kan hij nu makkelijker van zijn rug op zijn buik rollen, kleine dingen vastgrijpen, dingen naar zijn mondje brengen, zijn hoofd omdraaien naar waar hij een bekend geluid hoort, speelgoed herkennen, situaties herkennen. Als je tegen hem praat probeert hij uit alle macht je na te zeggen, hij lijkt weet te hebben van communicatiepatronen ttz afwisselend luisteren en 'praten' ,hij trekt de ganse dag zijn beentjes op en probeert zelfstandig recht te komen en last but not least heeft hij door dat je door geluiden te maken ervoor kan zorgen dat iedereen naar je kijkt en je aanspreekt,streelt of knuffelt. Vooral dat laatste is zeer handig voor een kleine baby want zomaar in je stoeltje zitten zonder dat er iemand naar je kijkt is ook maar saai Zijn grotere mobiliteit vraagt van ons de nodige oplettendheid want situaties die vroeger veilig waren zijn dat nu niet meer. Los inzijn wipstoeltje of op zijn kussen in de zetel kan echt niet meer zonder toezicht en ook als je hem op schoot hebt moet je voorzien zijn op allerlei,onverwachte bewegingen. Zijn wipstoeltje mag ook niet te dicht bij een tafel of zo staan want dan stampt of stompt hij ertegen én de dagen van de voiture zijn ook voorbij want de randen zijn te laag als hij zich probeert om te rollen.
Als er Antwerpfans meelezen ( en die zijn er zeker,dat weet ik ) heb ik goed nieuws. Bij het zingen van Antwerpliedjes verschijnt er een grote glimlach op Wout zijn snoetje dus jullie hebben er een soulmate bij dunkt me
Gisteren is Woutje nog eens alleen thuis geweest, allé zonder mama en papa maar wel met de beste babysitters in de hele wereld. En die hebben hem mee uit eten genomen en weer lekker in de watten gelegd. Ook zij kunnen niet naast zijn vooruitgang zien en toen wij thuiskwamen lag ons ventje voldaan en gelukkig in zijn box te slapen
Papa is vandaag terug gaan werken, zijn eerste dag op een nieuwe job na drie weken verlof. Het vaart wel,weer zo met ons tweetjes thuis ipv met ons drietjes, stilletjes is het hier.
Wout ligt tegen zich zelf te praten in een spiegeltje maar wordt een beetje boos omdat dat ander kindje niet antwoord, ik ga even helpen en jullie horen ons binnenkort terug !
. Het was dus gewoon gezellig. Wout heeft ook echt genoten, zoveel te zien en te horen, da's altijd feest. Maar het mag niet te lang duren natuurlijk, op gegeven moment is de maximale hersencapaciteit bereikt en dan is het tijd om naar huis te gaan 
want zorgen dat die twee ieder op tijd hun aandacht, eten en amusement hebben is niet vanzelfsprekend vind ik altijd.
