Dit is mijn leven, ik moest een script schrijven. Liefdesverdriet is dan wel het laatste wat je kan gebruiken.

Tijdens het schrijven van het script voor 'Dagen zonder lief' viel ik zonder lief. Een script schrijven is een langdurig en zwaar proces. Je moet het zo nu en dan laten liggen, om het daarna weer op te nemen. Liefdesverdriet is in zo'n periode van noeste arbeid wel het laatste wat je kunt gebruiken. Ik was jaren met die vriendin samen geweest. Hoewel ik er zelf voor had gekozen om zonder haar verder te gaan, liet onze breuk me niet koud. Ik voelde me intriest. Zij had al vlug iemand anders, dus ik kon niet meer terug. Het viel me moeilijk om me op mijn werk te concentreren en ik besloot om me een tijdlang af te zonderen.»

«Mijn neef had een huis in de Auvergne en ik kon bij hem logeren. Ik kende die bergachtige streek in het hart van Frankrijk goed. Als jongen was ik er bij familie op vakantie geweest en op mijn veertiende had ik er zelfs een jaar gewoond. Mijn moeder had er toen een nieuwe man leren kennen. 'Ik ga in deAuvergne leven', zei ze en ik wilde best mee. Ik kon er met mijn neef naar school gaan. Bovendien mocht je in Frankrijk op je veertiende al met de brommer rijden en dat gaf voor mij de doorslag. Het werd een pracht van een jaar. Ik reed op mijn brommer, trok met vrienden de natuur in en dat hield me allicht weg van dranken drugs.

Nu ik me wilde afzonderen, ging ik opnieuw naar mijn neef en de Auvergne. Er wachtte me een bijzonder intense periode. Ikhad gebroken met een vrouwen bevond me ver van mijn vertrouwde omgeving. Er was het script voor 'Dagen zonder lief' waaraan ik moest werken en daar heb ik me op geconcentreerd. Ik weigerde om eronderdoor te gaan. Mijn verdriet werd omgezet in kwaadheid. Er raasde een energie door mij die ik ook positief kon gebruiken.»

«Waarom had ik mijn film 'Dagen zonder lief' genoemd nog voor het uit was met mijn lief? Dat heb ik me afgevraagd en ik meen het antwoord te hebben gevonden. Als je iets schept, verandert die schepping je leven. De grote lijnen van de film had ik uitgewerkt. Het zou gaan over een aantal vrienden die elkaar na jaren terugzien. Ze beseffen dat ze geen zestien meer zijn en keuzes moeten maken. Door te benoemen waar de film over moest gaan, ging ik een aantal dingen in mijn eigen leven in vraag stellen - en dus ook mijn relatie. Tijdens die weken in de Auvergne bleef ik nadenken. Ik ging hardlopen in de heuvels en dat hielp om me te bezinnen. Het script werd geschreven en ik kon terug naar België.

In de Auvergne had ik geleerd dat een beetje eenzaamheid goed was voor mijn werk. Toen de film gemonteerd moest worden, huurde ik een appartement op de dijk in Zeebrugge en ging daar drie maanden wonen met de monteur. Een film monteren is ingespannen werk, het is bijna alsof je hem opnieuw schrijft. Aan zee kon niemand me storen. Er lag geen belastingbrief die ingevuld moest worden en er kwam geen post. Ik was niet thuis en dus wisten mijn vrienden dat ik niet mee uit kon gaan. Koken hoefde niet, want buiten waren er genoeg restaurantjes voor een snelle hap. Mijn tijd was van mij en ik kon hem helemaal wijden aan creatieve arbeid.»

«Na het uitbrengen van 'Dagen zonder lief' ben ik verhuisd. Mijn jonge jaren had ik in Gent doorgebracht, maar nu verlangde ik naar een andere omgeving. Antwerpen leek me de juiste plek. Ik ben er nu thuis, maar nog steeds zonder ik me nu en dan af. Dat gaat niet meer samen met liefdesverdriet, want ik ben gelukkig. Mijn relatie is fijn en ik werk aan een nieuwfilmproject. Mijn nieuwe vriendin begrijpt het best als ik tijd voor mezelf nodig heb. Ze is actrice en in periodes dat ze een film combineert met een toneelstuk, dient ze zich ook volledig te focussen op haar werk. Deze winter doe ik een experiment. Ik ga twee maanden schrijven aan de kust in Vietnam. Ditmaal neem ik mijn vriendin mee. Even alleen, maar dan met z'n tweeën.» !