De huidige generatie vaders is vaak aanwezig in de bevallingskamer. Dat is niet altijd zo geweest. Voor de jaren zeventig was bevallen uitsluitend een vrouwenzaak. Die tijden lijken definitief voorbij. Vrouwen verwachten steeds vaker van mannen dat ze meer te doen dan hun handje vasthouden en sussende woordjes te bazelen. De navelstreng doorknippen bijvoorbeeld, of het kindje opvangen. Maar is elke toekomstige papa daar klaar voor?
Ruimere taken
Journalist Simon Davis, zelf papa, meent van niet. "Handen vasthouden, helpen de weeën opvangen, bijna flauwvallen: dat is geen probleem. Maar waarom moeten we persé naar het hoofdje gaan gluren?"
"Gaan handelingen als de 'baby opvangen', 'de navelstreng doorknippen', 'hulp bieden bij de keizersnede', 'de kleine wassen', 'de placenta bewaren'" niet een beetje te ver, vraagt Davis. "Het is niet omdat we naar een lekker restaurant afzakken, dat we meteen het complete menu willen."
Zitten en kijken
Niet dat mannen er niet bij willen zijn, graag zelfs. Tenminste, als de bevallende vrouw dat ook wil. "Voel jij je beter met je moeder of een vriendin, zeg dat dan. Wij begrijpen het wel. Voor mannen is een bevalling is heel vreemd. We hebben er nooit over gepraat, nooit over nagedacht. Wij zitten erbij en kijken ernaar."
Davis waarschuwt ook voor bevallingen met complicaties. "Elke man is naïef over geboortes. Ze hebben geen idee wat er moet gebeuren. Vraag hen dus zeker niet om uitleg te geven of in te grijpen op een moment dat er iets niet gaat zoals gepland."
Piekeren
Elke man piekert, zeker bij een ingrijpende gebeurtenis als een geboorte. Vragen als 'Zal ik een goede papa worden?' of 'Nu ik alles van mijn vrouw gezien heb, zal ik straks nog evenveel van haar houden?' , borrelen ongetwijfeld in hun gedachten op. Davis geeft een laatste raadgeving: "Kijk niet naar beneden en weiger vriendelijk als de gynaecoloog vraagt om te piepen." (lvl/edp)
|
