Deborah De Ridder verovert de Vlaamse musicalwereld. Ze speelde de voorbije jaren mee in toppers als Grease en Daens en in juni 2009 pakte ze haar eerste echte hoofdrol door het tv-programma Op Zoek naar Maria te winnen. Ze vertolkt in maart 2010 Maria in de moeder aller musicals: The Sound of Music. En met succes, als we kenners mogen geloven.

Was je als kind al bezig met zingen, toneeltje spelen, familiefeestjes entertainen…?

Als je een ander artistiek talent zou mogen kiezen, waar zou je dan heel goed in willen zijn?
‘Ik zou eerst en vooral diplomatisch willen leren zijn! Ik ben dat absoluut niet en soms lijkt me dat toch handig. Verder zou ik zo veel graag kunnen. Ik denk dat je veel kan leren als je er maar genoeg tijd en liefde aan besteedt. Uiteraard kan je niet voor alles talent hebben, en daar leg ik me dan uiteindelijk wel bij neer. Ik zou bijvoorbeeld graag heel goed willen piano spelen, schilderen, dichten, componeren… Aan dat piano spelen en componeren kan ik nog werken, maar de rest is – vrees ik – voor een ander leven. Dat laat ik dus graag over aan mensen die wel talent hebben, zodat wij ervan kunnen genieten!’

Welke kunstdiscipline bekoort jou het meest? En welke het minst?
‘Alles wat me kan raken bekoort me. Of het nu zang is of spel, schilderkunst, beeldende kunst, dans, woorden… Het gebeurt niet vaak dat ik in tranen naar iets zit te kijken of luisteren of dat de haartjes op mijn armen gaan rechtstaan. Gebeurt dat wel, dan ben ik er echt euforisch over! Mensen die hun ziel ergens in leggen en dat met ons willen delen: dat is het mooiste wat er is. Daarnaast vind ik de geboorte van een kind nog altijd het wonderlijkste dat er bestaat. Voor mij is dat ook kunst.’

Welke drie kunstenaars (muzikanten, schrijvers, acteurs, schilders…) vraag je mee voor een gezellig avondje tafelen?
‘Als ze niet per se meer allemaal in leven hoeven te zijn: Stephen Sondheim, Dario Fo en Judi Dench. Ik denk dat het een zeer interessante avond zou worden, omdat ik vind dat zij alledaagse dingen kunnen omzetten in een prachtig soort poëzie.’

Zou je het gesprek in een bepaalde richting sturen?
‘Ik zou hen wel willen bestoken met vragen, maar dat uiteindelijk niet durven en waarschijnlijk stil zitten luisteren naar hun verhalen. Misschien zou ik op het einde van de avond – na een paar glazen wijn – aan Dario Fo durven vragen om een tekst te schrijven. Sondheim maakt daarop dan een prachtige song, zodat ik een privé-performance kan krijgen van Judi Dench en Dario Fo. Het proberen waard toch!?’

Welk cultureel-historisch moment had je live willen meemaken? In welke periode had je willen leven?
‘Ik had graag de grote euforie willen voelen bij het zien van de eerste man op de maan, de eerste televisie, het ontdekken van het talent van een jonge Mozart, de oprichting van de musicalafdeling van het Ballet van Vlaanderen.
Maar ik ben blij met de periode waarin ik leef.’

Stel dat in de hemel drie kamers gevuld zijn met kunst of met artistieke taferelen. In welke kamers zou je tot in de eeuwigheid kunnen verblijven?
‘Eén kamer om mezelf te ontplooien, één kamer om te ontdekken en te genieten van andermans talenten en één kamer om kamer één en twee samen te brengen.
Ik zou het liefst tussen die drie kamers deuren hebben die openstaan, zodat ik vrij van de ene naar de andere kan wandelen. Mensen stoppen te graag andere mensen in vakjes, en dat vind ik verschrikkelijk.’

Welke Vlaamse kunstenaar verdient volgens jou een standbeeld?
‘Ik heb nooit aan idolatrie gedaan. Ik kan iemand natuurlijk heel goed vinden, maar daar houdt het voor mij dan ook bij op. Als er dan al mensen zijn die een standbeeld verdienen, zijn het organisaties zoals Artsen Zonder Grenzen, Oxfam, Damiaanactie, Kom Op Tegen Kanker… Kortom, mensen die zich belangeloos inzetten voor andere mensen.’

Welke artiest/kunstenaar zou je voor één dag uit de dood willen terughalen? En wat zou je hem of haar vragen?
'Ik zou zoveel mensen willen terughalen! Vooral heel wat toneelschrijvers, maar bijvoorbeeld ook Georges Seurat. Ik heb het pointillisme altijd zeer fascinerend gevonden. Vele goede kunstenaars worden pas na hun dood gewaardeerd voor hun werk. Denk maar aan Van Gogh, Camille Claudel… Voor velen heeft dat gebrek aan waardering en erkenning op werk- en liefdesvlak tot waanzin geleid. Ik wil hen als postuum eerbetoon laten zien dat wij hen wél appreciëren. Wie weet helpt het om hun zelfbeeld wat omhoog te krikken daar in de hemel…’ (uit in Vlaanderen)