"Lachen met de kont van de maan" Zesenveertig kinderen uit het eerste leerjaar maakten samen met Geert De Kockere een prentenboek vol vrolijke dieren.
 | Geert De Kockere weet niet uit het hoofd hoeveel boeken hij nu precies heeft uitgebracht. Onderweg is hij de tel kwijtgeraakt. Twintig jaar lang teksten schrijven is niet altijd even plezierig. Het betekent soms hard wroeten om iets te vinden. Net daarom was Visjes in je hoofd zo verfrissend. Het is naar mijn weten nog nooit gebeurd dat een schrijver zich laat inspireren door kindertekeningen.
Hoe bent u bij deze kinderen uitgekomen? Ik liep op een schooltentoonstelling van mijn dochter rond en het viel me op hoe mooi sommige tekeningen waren. Bijna wekelijks bieden jonge illustratoren zich bij mij aan. Daar zitten soms pareltjés tussen, zoals het werk van Sabien Clement, dat ik heb gebruikt voor Jij Lievert (bekroond met een Boekenpluim in 2003, nvdr.). Maar verder ontmoet je veel na-apers. Dat is niet wat ik wil. Ik wil nieuwe dingen proberen.
Wilden ze meteen met u samenwerken? Ja juffrouw Mieke en meester Nik van de school in Gierle zagen dat meteen zitten. Ik ben in hun klasjes gaan vertellen over prentenboeken en gedichten maken: 'Gedichten, dat zijn gedachten die heel dicht bij elkaar staan.' Klas lA en klas 1B zijn in september 2007 heel intensief beginnen tekenen rond 'natuur en dieren'. Voor de gedichten heb ik me laten inspireren door wat zij tekenden: een walvis met een veel te korte staart, een veel te dikke poes of een konijn met drie poten. Het. is pretentieloze poëzie. Ik denk dat daar wel behoefte aan is.
Hebben alle kinderen een plaatsje gekregen in het boek? Ja, maar daarvoor hebben we wel ons best moeten doen. Niet alle tekeningen waren even mooi. We hebben hier en daar moeten knippen. Daar hoeven de kinderen zich niet slecht over te voelen. Ik heb hen verteld dat zoiets ook bij professionele illustratoren gebeurt. Ik heb mijn selectie trouwens gemaakt zonder dat ik wist van wie de tekeningen waren. Pas achteraf hebben de onderwijzers ervoor gezorgd dat er toch van ieder kind een kleinigheid in staat. De school visjes op de schutbladen is zo ontstaan. Zo hebben alle 46 kinderen een plekje in het boek.
Krijgen de kinderen een deel van de royalty's? Normaal gezien krijgen auteur en illustrator allebei vijf procent op de verkoopsprijs. Maar we hebben beslist om de royalty's volledig af te staan aan een natuurproject in en rond Gierle. Dus niemand verdient iets aan dit boek, ook ikzelf niet. Alleen de natuur wordt er beter van. Alle kinderen krijgen van natuurpunt een professionele nestkast en een zakje bloemenzaad dat vlinders aantrekt., Voor Natuurpunt kopen we drie geiten die ze zullen inzetten voor alternatieve begrazing. Dat worden de geiten van de school. De kinderen mogen zelf een naam verzinnen. Dicht bij de school wordt er een educatief natuurgebied aangeplant met hoogstammige fruitbomen en een waterpoel. Het gebied vormt een perfecte buffer met het natuurreservaat van Natuurpunt er net achter. In het najaar zullen de kinderen in Lille een bos van vijf hectare aanplanten met inheemse bomen.
Is het boek dan ook op milieuvriendelijk papier gedrukt? Da's een heel moèllijk punt. Je kan vandaag geen mooi prentenboek drukken op milieuvriendelijk papier. Gerecycleerd papier blijft inkt opslorpen. We drukken vaak op papier met een FSC-Iabel. Maar alleen als het formaat van het prentenboek aansluit bij het formaat van het papier. Anders krijg je zoveel afval dat je ook niet meer milieuvriendelijk bezig bent. We zetten wel altijd de papierfabrikant in het boek. Lezers die dat belangrijk vinden, kunnen dan zo nog selecteren
Zijn de kinderen zelf blij met het resultaat? Ja, dat denk ik wel. Met één van mijn gedichtjes moesten ze hard lachen: De maan is krom, de maan is rond, de maan is geel, de maan is blond, de maan een neus, de maan een mond. Maar nooit, nee nooit, heeft de maan een kont.... Dat laatste woord doet het hem. Bij kinderen gaat poëzie over klank en ritme. Rijm kan magisch zijn. Maar hoe die magie precies werkt? Dat kan ik niet verklaren.'
|