Wendy 29 jaar woonachtige in Nijlen.
1 zoontje: Kiyan (9maanden) leefgeld: 250 per maand.
Wendy's vriend wilde niets meer met haar te maken hebben toen ze zwanger was, en de eigenaar van de brasserie waar ze als kok werkte, stuurde haar een week na bericht van haar zwangerschap een ontslagbrief.
Met kerstmis geef ik thuis een feestje voor mijn moeder, mijn halfbroertjes en twee alleenstaande vriendinnen van wie ik niet wil dat ze alleen thuis zitten die dag. Ik heb een kunstboom, slingers en lichtjes en zélfs een kerststalletje. Omdat ik weet dat december een dure maand is, dan komen de rekeningen van de verzekering voor het huis, mijn brommerke, de kabeldistributie heb ik de voorbije maanden al wat vlees gekocht en in de diepvries gestoken: kipfilet, worst, een biefstuk. Want ik wil graag, zoals de vorige jaren, gourmetten. Een kant-en-klare gourmetschotel kan ik me niet veroorloven, dus koop ik grotere stukken vlees die ik zelf in stukken snijd. Daarbij komen dan groenten en aardappelen. Die krijgen we genoeg bij Moeders voor Moeders.
Ik ga er ook voor zorgen dat er voor Kiyan en voor mijn kleinste halfbroertje iets onder de boom ligt. Voor mijn grotere half broer zal ik waarschijnlijk niets hebben. Zelf hoef ik niets. Ik heb niets nodig. Alleen - later - misschien een man, die een goede papa zal willen zijn voor Kiyan. Want het valt me af en toe zwaar alles alleen te dragen. Ik weet dat het mijn keuze was. Toen ik wist dat ik zwanger was, heb ik onmiddellijk mijn verantwoordelijkheid genomen: ik vertelde mijn vriend dat ik het kind alleen zou opvoeden en beloofde hem dat ik hem met rust zou laten.
Op dat moment wist ik echter nog niet dat ik mijn ontslag zou krijgen en dat ik zou moeten gaan leven van stempelgeld van iets meer dan 900.
Dat terwijl mijn huur al 690 euro per maand is. Uiteraard zou ik werk kunnen zoeken, maar ik zit al maanden met een hernia. Het is mogelijk dat ik binnenkort geopereerd moet worden. Op steun van mijn familie hoef ik niet te rekenen.
Mijn vader zie ik zelden. Hij weet niet van mijn situatie en ik vertel het hem ook niet, hij zou er toch alleen maar op neerkijken. Mijn moeder leeft zelf van het OCMW en heeft uit een tweede relatie nog twee kinderen van 14 en 6. Ze is net uit haar huis gezet en woont nu voorlopig met de kinderen bij mij in. Sinds ik Kiyan heb, ga ik elke week naar Moeders voor Moeders. Ik durfde dat eerst niet. Ik voelde me een bedelaar, maar een vriendin trok me over de streep. Gelukkig, anders zou ik het niet rooien.
Alles wat ik nodig had voor Kiyan, heb ik van de Moeders. Een Maxi-Cosi, een bedje, een buggy, flesjes, fIesverwarmer, zelfs speelgoed. Ik kan hier Kiyan een warm badje geven. Dan krijg ik nog tien pampers gratis mee naar huis. Het is vooral door dat soort hulp dat ik eigenijk niets tekortkom. Soms sta ik ervan te kijken eveel ik met 40 of 50 euro per week kan doen.
Ik beperk me tot kleine aankopen bij de Aldi: limonade, pampers, tabak en af en toe een herlaadkaart voor mijn gsm. Ik heb ook niet veel nodig: ik zit de hele dag thuis. Mijn zoontje heeft alleen mij en ik alleen hém. Ik heb mijn verantwoordelijkheid genomen en ik wil en zal ervoor zorgen dat hij niets tekortkomt.
Hoteliers schenkt kerstdiner en overnachting, Wendy reageert enthousiast.
|
