Met de GR 4 naar de gorges du Verdon en de Mont Ventoux
Paaszaterdag 3 april 2010: Met z'n twaalven, Agnes, Christa, Els, Myriam, Trees, Bernard, Dani, Filips, José, Leslie, Marc en ikzelf, vertrekken we met de TGV richting de Gorges du Verdon en de Mont Ventoux. Tot in Aix-en-Provence en dan met de bus naar Digne-les-Bains en verder naar Castellane. Stapdag 1 Castellane -Rougon Na de groepsfoto aan de gîte in Castellane (724 m) zijn we startklaar: de raincover steekt op de rugzakken. Een eerste klimmetje leidt naar de Col de la Chapelle St-Jean op 950 m. Even verder komen we tegen de middag aan in Chasteuil en krijgen we een 'onderdak' om uit de regen te picknicken. In de namiddag verandert de regen in sneeuw: op 1200 m genieten we van een witte Pasen! Afdaling naar Rougon. In de gîte Le Mur des Abeilles brandt de houtkachel en kunnen we alles laten drogen. Stapdag 2 Rougon - Refuge de la Maline We hebben geluk: het weer is goed en de zon laat zich al vroeg zien. Via een raccourci bereiken we snel le Point Sublime: uitkijkpunt op de Gorges du Verdon. We dalen af naar de Gorges. Trappen en tunnels overbruggen moeilijke passages: de tunnel 'dit du Baou' is 670 m lang. Het pad zelf, le sentier Martel, golft op en neer. 6 ladders helpen de rots van Mescla te overstijgen. Een fikse klim leidt uiteindelijk naar de Refuge de la Maline op de bovenrand van de Gorges. Van de terras geniet je van het uitzicht en van een welverdiend drankje. Stapdag 3 Refuge de la Maline - Moustiers-Ste-Marie We stappen een twee uur langs de weg naar La Palud-sur-Verdon met zicht op de Gorges. Daarna volgt een afdaling van 500m hoogteverschil in de 'barres rocheuses'. Die laat ik aan mij voorbijgaan: mijn knieschijf ziet het niet zitten. Gezien de eerste autobus pas over twee dagen komt, probeer ik te liften. Het lukt goed: 22 km met drie auto's in een uur en een kwart. In de namiddag verken ik het toeristische dorp en geniet van een dame blanche op een terras. Plots zie ik achter mij het Zwitserse koppel van mijn eerste lift-auto: ik bedank ze met een glaasje wijn! De groep komt toe om 17.30: voor hen zit de langste etappe er ook op. We logeren in een gezellig hotelletje Le Relais en genieten van het lekkere avondeten. Stapdag 4 Moustiers-S-Marie - Château de Pontfrac Het weer blijft goed en welgezind maken we eerste een ommetje door het dorp van de faience, want de etappe is eerder kort. De lavendelvelden komen er aan. We picknicken in open lucht. Een geluk dat we niet gewacht hebben tot in Roumoules: de 2 cafés waren toch niet open. In Riez gaan we even terrassen en trekken dan door langs de 4 Romeinse zuilen op zoek naar het Château de Pontfrac. Een uniek liggging maar een beetje vergane glorie. We aperitieven in de woonkamer. De baas kweekt er een jong everzwijntje op met de papfles: Léon is de attractie van de dag. De benen zijn goed want er wordt nog even gedanst na het avondeten. Stapdag 5 Château de Pontfrac - Gréoux-les-Bains We lopen in de voormiddag hoofdzakelijk op een 'chemin de la crête' en hebben uitzicht op de vallei van de Colostre. We dalen af naar St-Martin-de-Brômes voor de picknick op de terras van het dorpscafé. In de namiddag eindigen we met een pittige afdaling en een ommetje langs een wandelpad op de oevers van de Verdon. Zo komen we in het kuuroord Gréoux-les-Bains: de naam zegt het zelf. We verblijven in het heel moderne Hôtel des Alpes met comfortabele kamers. Na het avondeten trakteert de baas met een rondje Génépy. Niemand weigert! Stapdag 6 Gréoux-les-Bains - Manosque De kortste etappe. We trekken over enkele heuvelruggen en komen uit aan de Durance. We moeten de autoweg, het water en de spoorweg over. De binnenstad van Manosque mag er zijn. Na een terras en een kleine wandeling in stad gaan we naar de Jeugdherberg. Die is pas heropend en dat merken we aan de bediening. Maar we klagen niet. Stapdag 7 Manosque - Céreste We verlaten Manosque met een fikse klim naar de Chapelle St-Pancrace. Vandaar gaat het heuvel op en heuvel af naar het mooie dorpje Pierrevert, bekend om zijn wijn en een mooie kerk (ze is open). Een lange klim leidt dan naar het volgende dorp Montfuron: picknick in de zon op het terras van een plaatselijke antiquair. Bij het verlaten van het dorp komen we aan een molen, zo weggelopen uit 'Lettres de mon Moulin' van Alphonse Daudet. In de namiddag is het een lange wandeling op het 'sentier en balcon' tot aan Montjustin. Ze vieren daar nog een soort karnaval na Pasen. We kunnen niet blijven en stappen door naar Céreste. Filps is jarig en de waardin zorgt voor een vuurwerkje op het dessert. Tournée générale. Stapdag 8 Céreste - Gîte de Chaloux We verlaten Céreste als de klokken luiden. We stappen over een mooie Romaanse brug en klimmen naar de ruïnes van de abdij Grand-Carluc. Het volgende dorp Ste-Croix-à-Lauze kan ons niet bekoren. We moeten nog een heuvel over en dalen af naar Oppedette aan de rand van de Gorges d'Oppedette. Het is een gezellig dorpje mar het café is uitzonderlijk gesloten op zondag. Dus trekken we verder naar de Gîte de Chaloux. Een leuk paadje langs een beekje leidt ons naar onze slaapplaats. De waard is eerst wat afstandelijk maar valt dan best mee. We hebben de hele eetkamer voor ons alleen en het vuur wordt aangestoken in de haard. Stapdag 9 Gîte de Chaloux - Ferme-Auberge Les Esfourmiaux Een leuk paadje, eerst naar beneden, dan langs een beekje en verder omhoog: we zien Simiane-la-Rotonde al van ver liggen. In het dorp is het behoorlijk klimmen. De ronde kapel (vandaar -la-Rotonde) is niet open. De smalle straatjes en steegjes stralen een bepaalde sfeer uit. Maar het is nog te vroeg om te aperitieven. We stappen verden en... het weer slaat om. Het begint te regenen. Gelukkig kunnen we schuilen op en overdekte terras van een niet-bewoond huis voor de picknick. We klimmen verder en boven gaat de regen over in smeltende sneeuw. We komen uit aan de grote ferme du Château du Bois. Op asfalt stappen we verder naar Lagarde d'Apt: een gehucht van 7 huizen met een mairie! We slaan de weg in naar de ferme (ze kweken er herten!)-auberge, op 1 km van het GR-pad: we worden er vriendelijk ontvangen. Het avondeten is lekker en de wijn ook. Stapdag 10 Ferme-Auberge Les Esfourmiaux - Sault Het heeft gevroren die nacht : er ligt een fijn laagje ijs op de plassen. We zijn op 1112 m! De huisbaas wijst ons een binnenweg om weer op de GR 4 te komen. Het wordt een tocht door verschillende bospartijen. Het pad golft op en neer. Picknick in een verlaten open stal: een donkere hemel dreigt: gaan we nog regen krijgen. In ieder geval de raincover op de rugzak. Het blijft voorlopig droog. Het pad loopt nog door het bos en eindigt met een scherpe afdaling om uit te komen op de D 943, op 1 km van Sault. En dan vallen de eerste druppels. Als we aan osn hotel, Le Signoret aankomen, is de straat nauwelijks nat. Na een goede douche gaan we op verkenning en vinden een café met een prachtig zicht op de Mont Ventoux! Ze hebben er zelfs de Pietra, het lekkere bier uit Corsica. Stapdag 11 Sault - Mont Serein We staan vroeg op en vertrekken al om 7.45 u voor de koninginne-etappe. We dalen eerst nog wat m beter te kunnen klimmen. Even rusten in Verdolier, een klein maar leuk dorp. En dan volgt een serieuze klim naar het oude Maison Forestière van Jas Forest: op korte afstand van 754 naar 1131 meter. Picknick in de zon onder de bomen, aan de afslag van de GR 91B.We klimmen verder en aan de Belvédère ( er is niet veel te zien) steken we de D164 over die naar de Chalet Reynard loopt, bekend in wielermiddens. We zitten al volop in de sneeuw: 1361 m. Het pad verlaat de hoofddreef, maakt een haakse bocht naar links en dan naar rechts en verdwijnt onder de sneeuw. Waar zijn nu de wit-rode tekens? Even overleggen en we klimmen verder op kaart en vinden tot ons genoegen de open plek van Pas de la Frache op 1586 m. Het klimt nu recht toe, recht aan. De top komt steeds naderbij maar het is toch nog een eind te gaan. De Col des Tempêtes ligt op 1841 m en zo bereiken we de top op 1911 m. Het is er bar koud! Na de groepsfoto, met dank aan een Ingelmunsterse familie, dalen we af naar de Mont Serein. De asfaltbaan ligt onder de sneeuw: af en toe steken de vangrails een beetje uit de sneeuw. De bende valt uiteen en we komen in groepjes toe aan het café op de Mont Serein. Na een warme kop koffie of een tisane of een pint zoeken we onze slaapplaats op in het Chalet Interclub. Stapdag 12 Mont Serein - Malaucène Na een stevig ontbijt start de groep voor de laatste etappe zonder mij. De topogids vermeldt: "le sentier traverse le ravin du Grand Vallat: cirque impressionnant d'éboulis que dominent des rochers escarpés". Mijn knieschijf heeft een hekel aan éboulis! Ik ga met de auto mee van Richard, de huisbaas van het Chalet, naar Malaucène. Ten afscheid drinken we nog een kopje koffie (ik een grote, hij een kleine) op een zonnige terras. Wat later ontdek ik dat onze gîte op 2 km ligt van het centrum en verwittig Dani dat hij niet naar het centrum moet komen om dan weer te klimmen. Het wordt voor mij een lees-namiddag. Tegen 16 u komt de groep toe. De vrouw des huizes moet onverwacht werken en heeft een restaurantje voor ons gereserveerd in het centrum. Eerst nemen we de tijd voor een terras en tegen 19 u gaan we naar het restaurant. Het laatste avondmaal is lekker. We stappen in de vallende duisternis terug naar onze gîte Terugreis: Malaucène-Carpentras-Orange-Avignon-Lille Europe We staan vroeg op en want de bus naar Carpentras is al om 7u15 en we slapen op 2 km van het centrum. Om 8.00 u hebben we daar de bus naar Orange. Als we in het station aankomen is de verrassing compleet: wegens staking rijdt er geen enkele trein in Orange. Wat nu? Aan het loket horen we dat er die dag slechts 1 TGV naar Rijsel rijdt: vanuit Avignon en dat is op circa 30 km. Dan maar met twee grote taxi's naar de stad van de Bekende Brug. Het TGV-station ligt enkele km buiten stad. We konden op de trein maar die was overvol. Toch vonden we nog enkle plaatsen in Eerste Klasse en konden we vrij comfortabel sporen naar Rijsel. Met een paar uur vertraging kwamen we aan in Rijsel. Toen kwam de aswolk...
De foto's zijn een selectie van de foto's van José Millecam waarvoor mijn GRote dank. Je kunt de hele reeks zien op zijn blog 'k lere were te voete lopen!
De revalidatie van de 'barst' in mijn knieschijf verloopt behoorlijk. Nog iedere dag een half uur kine. Gisteren heb ik voor het eerst een tripje gemaakt van 5 km, op asfalt, kwestie van een vlakke ondergrond. Het gaat natuurlijk hier in de streek af en toe wat omhoog en wat omlaag. Omhoog gaat vlotter. Vandaag een tripje van 5, 5 km doorheen een stuk van het Sulferbergnatuurgebied en dan tot tegen Westouterdorp. Ik heb er de werken rechts laten liggen. Zo gaat het iedere dag een beetje beter.
Eindelijk!!! Het is ervan gekomen. De terreinploeg van Natuurpunt is begonnen aan het nieuwe knuppelpad naast het Brandersbos op de Sulferberg. Dit knuppelpad ligt op het tracé van het Tweebergenpad, en van het Wandelnetwerk. Het hout is den maar het is thermisch behandeld. De groevetjes liggen aan de bovenkant tegen het uitglijden in de winter... Na de Sulferberg komen ook de Broekelzen (Broekelzenpad) en de Hellebeek (Scherpenbergpad) aan de beurt. De knuppelpaden worden officieel ingewandeld tijdens de Open Bronnendag van zondag 9 mei. Je bent welkom!
Toen ik maandag op controle ging, had de orthopedist goed nieuws voor me: ik mocht de brace aflaten. En kan ik beginnen opbouwen aan mijn conditie: ongelooflijk hoe snel je spieren afnemen. Ik ga al de trap omhoog, maar afdalen is nog voetje voor voetje. Straks ga ik naar de kine... Ondertussen is de lente aangekomen in de tuin: als je het winterakoniet ziet bloeien, weet je dat de lente definitief in aantocht is.
Nog één keer slapen! Morgen mag ik op controle naar de orthopedist in Ieper. Ik zit nu al vier weken gekluisterd aan mijn brace. Ik hoop dat ik morgen 'groen licht' krijg om hem ddefinitief af te laten zodat ik weer kan beginnen opbouwen. Ondertussen kwam de kinesiste ieder dag om een half uur oefeningen te doen. Het gaf altijd een leuk gevoel als ze de brace afnam: precies of mijn been weer de vrijheid kreeg. De spiermassa van mijn rechterbeen is duidelijk verminderd. Er is nog werk aan. Nog drie weken ...op 3 april vertrekt GR West-Vlaanderen naar de Gorges du Verdon en de Ventoux. Hopelijk kan ik mee!!!
Na een vlotte treinreis met overstap in Lyon kwamen we al om 16 uur aan in het kleine station van Landry. Schoonzoon Frank kwam ons ophalen. Met ons erbij, was de groep compleet. We logeerden in een flat van L'Oréé des Cimes of Aan de Rand van de Bergtoppen. De flat was heel comfortabel en we genoten van een schitterend uitzicht van uit twee hoekvensters. Nog dezelfde avond wordt het skimateriaal en de raketten opgehaald: Els beslist om uiteindelijk toch te skiën. Zondagmorgen: het is bijzonder aangenaam als je de zon ziet klimmen op de bergtoppen. Iedereen wel gemutst. Tegen 9 uur is de flat leeg. Ik ga nog eerst wat info ohalen bij het Office de Tourisme, de ESF of Ecole de ski français en Darentasia, een andere vereniging die rakettentochten aanbiedt. Ik schreef me in bij ESF voor de namiddagtocht, kwestie van niet te overdrijven de eerste dag. Het viel best mee. Met de Télébenne de la Lonzagne, die open bakjes van op de foto's daalden we 300 m af tot in Le Villaret. Dan met een gratis 'navette' naar le site nordique. Bij de deelnemers nog twee Belgische vrouwen Sigrid en Marie-Charlotte. Het werd een heel gevarieerde tocht langs Les Lanches, een dorp waar niemand woont in de winter wegens te veel lawinegevaar. We stapten tot aan Rosuel met het Maison du Parc de la Vanoise. De gids erkt twee steenbokken op. We keerden terug langs een bevroren waterval. Dinsdagvoormiddag maakte ik in mijn eentje een wandeling naar de Chapelle des Vermettes in een betoverend decor... Over de middag schreef ik me in bij Darentasia voor de tochten tot en met donderdag. In de namiddag was ESF weer aan de beurt. Dit keer ging het naar Pracompuet: klimmen en dan door de flank afdalen in diepsneeuw, daar zijn raketten voor. De groep was minder homogeen dan de eerste namiddag. Om 16.45 kwamen we aan in Nancroix, juist aan de bushalte van de navette. En het busje stond er ook. We konden nog mee. Vlug de raketten uitdoen maar ik glij uit op een ijsplaat op straat die ik niet opgemerkt had. En val pardoes op mijn rechterknie. Ik voel een pijnscheut. Maar geen nood: raketten af en de bus op. Ik ga mee met de paniers en dan nog tevoet naar de flat. Dan voel ik dat het toch niet helemaal in orde is. 's Anderendaags voert mijn zoon me naar de dokter: radiografie....en het verdict luidt: breukje in de knieschijf en het rechterbeen wordt geïmmobiliseerd....Wat met de tocht naar de Verdon???? flitst door mijn hoofd. Voorlopig red ik me met twee krukken. Ik zeg mijn andere reservaties af en volg de winterspelen in Vancouver op TV.
Zondag 7 februari 2010: Bierbeek-Huldenberg: GR 512: 23 km
Voor één keer start de groep voor de korte tocht het eerst. Wij genieten nog even na van onze koffie in café 'In de Molen' in Bierbeek. We verlaten meteen het dorp en ter hoogte van een mooie vierkantshoeve pikken we de wit-rode bewegwijzering van de GR 512 op. Een paar veldwegen leiden ons naar het bos. Het eerste deel is het Mollendaalbos. De vele beuken maken indruk. Nu eens langs statige dreven, dan langs smallere paadjes. Afwisseling troef. En er hangt een nevelige sfeer in het bos. We steken de drukke weg naar Hamme-Mille (= Leuven - Namen) over en nu is het Meerdaalbos aan de beurt. De beuken zijn even indrukwekkend. We dalen een holle weg naar het centrum van Sint-Joris-Weert voor de middagpauze in café 'In de Rapte'. We hebben tijd. We lopen ongeveer een km langs de spoorlijn en trekken dan links het mooie natuurpuntgebied De Doode Bemde in. We steken de Dijle over, lopen op een knuppelpad en steken ook de IJse over. We laten Neerijse rechts liggen en volgen een rechte dreef tussen kerselaren. We zijn even tussen de huizen maar vinden een schitterende holle weg: het klimt. Even verder trekken we rechts het Margijsbos. Het pad krinkelt leuk en we dalen af tot bij de oude watermolen van Loonbeek. We volgen de IJse, eerst langs een kaarsrecht stuk en dan heel mooi, langs de meanders. Uiteindelijk komen we aan in Huldenberg. Op de kerktoren prijkt een zonnewijzer met een wijze tekst eronder. We zijn welkom bij Herman en zijn vrouw in café Casino. Het pintje smaakt.
Al van in het begin van de week kwamen de inschrijvingen toe voor de donderdagtocht in Berthen, aan de voet van de Katsberg. Woensdag middag waren er al voorbij de 40 en er kwamen er nog steeds bij zodat we afsloten op 61. Een geluk dat de Auberge du Catsberg voor de middagpauze voldoende groot was... Iedereen was behoorlijk stipt niettegenstaande er heel wat wegenwerken waren, net voor de grens. Een lange sliert trok zich op gang en we waren nog maar pas het dorp uit of we sloegen rechts een veldweg in in de richting van de Katsberg. De antenne en de abdij lonkten al maar moesten nog even wachten op bezoek. Aan het einde van de mooie veldweg linksaf, nog een zigzag en we daalden de Chemin du Noyer af. En dan begon de eigenlijke klim. De moeite om even om te kijken en te genieten van het weidse landschap. De echte vergezichten met de terrils waren ons niet gegund. Na een nijdig klimmetje kwamen we in de buurt van de antenne en gingen even tot bij de abdij voor het mooie uitzicht op de heuvels. We daalden af, we klommen weer en daalden opnieuw, nu in de richting van de oude spoorwegbedding vande lijn Poperinge-Hazebroek. Hier pikten we wit-rood op van de GR 128.We stapten gezwind door het dorp Godewaersvelde (Gode, zeggen de Fransen, met de g van Gand, de rest is veel te moeilijk). We verlieten de spoorweg en stapten voorbij een Brits kerkhof waar de zerken in dichte drommen stonden. Een modderige veldweg leidde naar boven. Nog door een stukje bos en we konden afdalen naar de Auberge du Catsberg. We werden er heel vriendelijk ontvangen, de haard brandde en de soep was uitstekend. Ook de fles Trois Monts. Kortom een ideale plek voor de middagpauze en ... je kunt er lekker tafelen. Als dat geen Valentijntip is! Na de middag trokken we verder, eerst naar de Col de Berthen dan naar de Boeschepeberg van waar je aan beide kanten een schitterend zicht hebt op de streek. De kustlijn was wel niet te zien maar dat kon ons niet deren. De zon kwam er door! Vandaar via een mooie veldweg naar de Kokereleberg. We slalomden door het landschap en zochten de schreve op. Even hielden we halt voor een appeltje of een koekje bij een bijzonder fraai huisje met kapelletje van O.L.Vrouw van de Speute. We maakten een zijsprongetje en kwamen voorbij een grenspaal uit 1819 F/N. Nog uit de tijd van vóór de Stomme van Portici. Enkele mooie onverharde wegen voerden ons terug la Douce France binnen.Nu ging het naar de Zwarteberg of de Mont Noir met het bekende Parc Yourcenar: hier bracht de kleine Marguerite Cleenewerck de Crayencour acht zomers door. Als Marguerite Yourcenar (anagram van Crayencour min 1 c) werd ze in 1980 als eerste vrouw opgenomen in de Académie Française. Ze hield enorm veel van de blauwe hyacinten uit het park. Een smalle holle wegel leidde de afdaling in naar Berthen. Er werd nog genoten van een pintje in het plaatselijke kleine Café de la Commune. Sommigen zullen de vriendelijke bazin niet snel vergeten. Deze dagstapper belooft voor de StreekGR Heuvelland-Monts de Flandre die in aantocht is tussen Palingbeek en Cassel én voor de nieuwe Dagstappergids voor Frans-Vlaanderen die in de maak is. Voor nog méér foto's (en ze zijn heel mooi) verwijs ik naar http://blog.seniorennet.be/freddy . De fotograaf heet Freddy Lesage. Welbekend ondertussen en zijn blog ook. Kijken dus!
Het was frisjes vanmorgen toen ik rond half tien vertrok aan de kerk van Mesen. De Sint-Niklaaskerk of in de volksmond de 'Dikkop' is uniek in het landschap. Van waar je ook kijkt, hij is het: je kunt je niet vergissen. Voor Wereldoorlog I was de kerk verbonden met het grote Koninklijk Instituut van Mesen. De kerk werd volledig vernield eind oktober 1914. De kerk is een bezoekje meer dan waard: de kroonluchter van Otto Meyer uit Hildesheim, hij was een Duitse overlevende van de Slag om Mesen, het beeld van O.L.Vrouw van Mesen en de crypte. De kerk bezit ook een beiaard van een 50-tal klokken. Al snel ben ik in open landschap en ontdek ik meteen de Ierse vredestoren. Het Island of Ireland Peace Park werd in 1998 officieeel geopend op 11 november door de Ierse President Mary Mc Aleese in aanwezigheid van de Britse Koningin Elizabeth II en de Belgische Koning Albert II. Het park werd aangelegd door Ierse jongeren , uit het noorden en uit de republiek, zowel katholieken als protestanten. De nieuwe doorsteek naar het Nieuw-Zeeland Memorial is knap. Ook dit park vraagt om een bezoekje. Op de obelisk staat 'From the uttermost end ot the earth'. De Nieuw-Zeelanders zijn inderdaad onze tegenvoeters. En hoe later in de oorlog, hoe jonger de gesneuvelden, soms met moeite 18 jaar. Sommigen waren pas een week aan het front toen ze 'vielen voor het vaderland'!! Een prachtige veldweg voert me naar het Bos van Ploegsteert. Ook hier werd fel gevochten: getuigen de 9 Britse kerkhoven in of aan de rand van het bos. We 're here because we 'here! Zo luidt de eerste song op de prachtige CD van de Vredesconcerten van Passendale. Er heerst altijd een ingetogen sfeer bij de prachtig onderhouden begraafplaatsen, zeker met de nevel van vandaag. Ik maak een lus door het bos van Ploegsteert, laat het dorp links liggen en klim door het Huttebos en keer langs dezelfde veldweg terug. Het is bijna twaalf uur als il weer aan de kerk van Mesen sta. Voldoende stof voor een bezinning!
Na de donderdagtocht van vorige week was het afwachten wat het weer ging doen. Zaterdag 9 en zondag 10 januari zouden we stappen in Zoersel. Vrijdagnamiddag al zei Sabine van 't Weerbericht dat men maar beter thuis kon blijven en kreeg ik al een paar telefoontjes. Na het nieuws van 19 uur maakte ze ons nog meer ongerust. Gezien ik de wandelingen moest leiden, was het best dat ik er zou zijn zaterdagmorgen! Dus even gebeld naar Freddy in de jeugdherberg en geen probleem, we konden gerust nog toekomen! Ook Geneviève uit Vlamertinge zou nog meerijden. Alles vlug ingepakt en weg waren we...Nog voor tien uur konden we onze dorst lessen met een Gageleer in jeugdherberg Gagelhof! Zaterdagmorgen. Grote opluchting als blijkt dat er toch geen problemen waren op de weg. Iedereen is goed op tijd. Nog een koffietje en we starten stipt om 10 uur: 36 stappers en stapsters. Het sneeuwt lichtjes. We vertrekken met GR 5 richting Brecht. We komen voorbij de bekende abdij van Westmalle en trekken het Molenbos in. Daarna komen we in open veld en we voelen het: de wind blaast koud en ze snijdt! Rode wangen alom! Tijd voor een koekje op een beschut plekje bij het Marbelenven dat nu één witte vlakte is. Op de rechte lijn door de Brechtse heide is het koud: gelukkig wordt er goed doorgestapt. We komen uit aan het kanaal Dessel-Schoten en we vinden Café Trapje Op aan de brug. De winterse erwtensoep is eten en drinken: héél lekker. Na de middag stappen we nog even verder langs het kanaal tot we rechts afslaan naar het Kooldriesnatuurgebied. Alle vennen zijn toegevroren en liggen onder een wit pakje. Het is er stil. Alleen de sneeuw kraakt onder onze schoenen. We keren terug via de bosrand. We steken de weg naar Westmalle over en vinden in de Bremlaan een gezellig vuurtje: hier wordt de glühwein geserveerd. Met dank aan Jaklien voor de lekkere warme wijn en Lies en Frank voor het onthaal. Kleinzoon Aiko stapt de laatste vier kilometer naar de jeugdherberg mee aan de hand van opa. Het is gezellig in de jeugdherberg. Het ruikt al lekker in de keuken en de Gageleer laat zich drinken. Freddy en Greta, de vrijwilligers van dienst en GR-vrienden van het eerste uur, zorgen voor een lekker avondmaal op zijn Schots: een heel lekkere vis-melk-soep, daarna kip met ??? en groentjes en kroketjes en een dessert om vingers af te likken. Er wordt bij het haardvuur lekker gekeuveld over de tocht en het lekkere eten en over nog veel meer. Zondag. Het heeft vannacht niet meer bijgesneeuwd. Na een uitgebreid ontbijt, spek en eieren ontbraken niet, wordt de picknick klaargemaakt, de kamers ontruimd en tegen 9.25 kunnen we starten met de tweede wandeling. Het is droog en min of meer windstil. Al vrij snel zijn we aan het Zoerselbos. Een leuk parcours brengt ons naar het Boshuisje waar Conscience de inspiratie kreeg voor zijn roman De Loteling. Vandaar door het bos naar het kasteel Zoerselhof. We steken de weg naar Zoersel over en maken nog een lus via Einhoven. Hier, vlak in de buurt, wordt vandaag het Kampioenschap veldrijden georganiseerd. Wij ondervinden er geen hinder van: met moeite vangen we wat geluid op in de verte: de wind zit goed. Plots begint het weer te sneeuwen: er ligt al snel een nieuw laagje! Tijd voor de middagpauze: we worden vriendelijk ontvangen in Taverne Lindehoeve en het is verse groentesoep met balletjes. We trekken nu richting Zalfen, lopen langs en door s'Heerenbos en steken de weg naar Oostmalle over. Nog een streepje door de prachtige jonge dreef in Wolfsschot: dit is het verste punt. We keren terug en kunnen 'huizen kijken'. Toch krijg ik geen zin om te verhuizen. We ontdekken nog een paar besneeuwde veldwegen aan de rand van Meerheide en plots ligt de sneeuw bijna kniehoog voor wie korte benen heeft. We komen uit op de weg naar Sint-Antonius en zo terug naar de jeugdherberg. Sven Nys is kampioen, sommigen zijn er heel blij mee. Nog een laatste drankje: Gageleer of soep of glühwein. Als dat geen keuze is! We nemen afscheid en wensen mekaar nog een heel jaar mooie GR-wandelingen toe. De wegen zijn goed bereidbaar.... Voor meer foto's verwijs ik naar het blog van José: 'k lere were te voete lopen! Je kunt ook nog even teruggaan naar mijn archief: week van 7 tot 13 december! Dat zijn de foto's van tijdens de voorbereiding: toen regende het de tweede dag.
Het loont meer dan de moeite om nog meer foto's van de donderdagtocht in Sint-Jan-in-Eremo te bekijken op het blog van José Millecam: 'k lere were te voete lopen! Moet je doen.
Sint-Jan-in-Eremo: eerste donderdagtocht van 2010!
Sint-Jan-in Eremo: deelgemeente van Sint-Laureins tegen de Nederlandse grens, volop in het Krekengebied. Kreken en polders. Bomenrijen en rietkragen. Het dorp zelf is pieplein: een mooi kerkje en een café. En het café is open: de koffie doet deugd voor we buiten verzamelen. 30 stappers zijn op de afspraak.Tochteider Jaak houdt de inleiding kort want het is koud. Wit-rood van GR 5A Noord en geel-rood van de StreekGR Uilenspiegel zijn de leidraad voor deze luswandeling.We vertrekken langs de Boerenkreek: van op de dijk krijgen we al een mooi zicht. Na een stukje Leopoldkanaal keren we terug naar de Boerenkreek en volgen de binnenoever. Het vertrouwde kerkje prijkt tussen de bomen: in vogelvlucht zijn we nog niet ver. tweede grote kreek van de dag is de Blokkreek, ook met een grillige vorm. De sneeuw en de zon maken van ieder hoekje een nieuwjaarsprent. De bomenrijen zijn grafisch heel mooi. Aan grenspaal 339 trekken we Zeeuws-Vlaanderen in. Het dorpje Sint-Kruis komt in zicht: de mùaag begint te knorren, tijd dus voor de picknick. Het cafeetje zit bomvol. Na de middagpauze verlaten we de Dorpsstraat en lopen langs de Sint-Kruiskreek: we wandelen op de Kleine Boomdijk en de Zeedijk. Er is keuze: boven op de dijk of anderaan. Een fruitteler is met druk zijn perebomen aan het snoeien. Had ik nog nooit eerder gezien. We maken een lus voorbij grenspaal 335 en trekken richting Sint-Margriete. We dwarsezn de hoofdweg en stappen in de Sin tLievenspolder tot grenspaal 333. Boven op de dijk van de Jeronimusplder grazen schapenb. De ram houdt een oogje in het zeil. We keren definitief terug naar eigen bodem en via de Molenkreek gaat het in een recxhte lijn naar de watertoren. Een ommetje brengt ons naar de achterkant van het kerkje in Sint-Jan-in-Eremo. Een lekkere Tripel van Westmalle (ik moet niet rijden) sluit deze winterse maar zonnige dag af in een schitterend wit landschap af.
Whaw! We mogen ietske langen slapen want de afspraak aan de kerk in Melle is pas om 10 uur: er moet niet gependeld worden want we keren met de trein trug naar Melle. We zijn weet met 10 stappers: netjes verdeeld, vijf vrouwen en vijf mannen. Het is fris want er staat een strak windje. José heeft de GR-vlag mee en stapt fier vooraan. De wimpel waait in de wind! We stappen meteen over de brug over de Schelde, dalen de trap af en volgen de rechteroever. We komen meteen aan de splitsing van de Ringvaart (voor de boten) en de Schelde (voor de watervogels). Een modern gebouw op de overkant trekt de aandacht. Van op de Scheldeoever is er veel te beleven zodat het niet verveelt. We stappen onder de R4 en komen voorbij Heusden ter hoogte van het huis van de bruggendraaier: er moet daar dus een brug gelegen hebben De sfeer zit er goed in: iedereeen welgezind want deze namiddag komen we aan. Aan de overkant ontdekken we de kerk van Gentbrugge. We stappen onder de E17 en kort daarna slaan we rechtsaf en trekken we naar het prachtige natuurgebied van de Damvallei. We maken een hele lus, stappen rond het Damvalleimeer, eventjes op de GR 128, en via de Bergenmeersen bereiken we weer de Scheldedijk. Het wordt stilaan tijd voor de middagpauze. We verlaten even onze route en vinden De Nieuwe Admiraal op de Dendermondse steenweg in Destelbergen. De boterhammetjes smaken bij een blonde Petrus. Er zijn verschillende bedragen bijgekomen per sms: tijd om de voorlopige balans op te maken: Piet cijfert en Els vult de cheque in: 4600 euro. Net als vorig jaar. Overschrijvingen zijn nog steeds welkom want we storten het definitieve bedrag pas op 31/12. We keren terug naar de Scheldedijk. Als we die verlaten, zijn we al in hartje Gent. Het gaat goed vooruit. En plots, even voor drie uur, komen we om het hoekje aan het Zuid met op het plein het Glazen Huis. Er is veel volk en de muziek weerklinkt. We bellen onze contactpersonn ter plaatse op. Karel komt ons meteen verwelkomen. Drie personen mogen de cheque afgeven en krijgen een micro-moment. Net drie personen hebben de zes dagen gestapt: Ivan, José en Piet. Ietsje over kwart over drie is het zover: Ik krijg de hoofdtelefoon voor het contact met Sam in het Glazen Huis. Een kort gesprekje over onze tocht en we glijden de cheque door de gleuf van de geldlade. We komen alle drie mooi beeld, zei men achteraf. Wij hebben nergens een camera gezien. Van de stappers van de laatste dag hebben Els, Marijke en Geert vijf dagen gestapt en Rita vier. We hebben nog nagenoten bij een glas en een sneetje cake (Jaklien had die meegebracht) in De Vooruit. Aan iedereen die een of meer dagen heeft meegestapt een dikke proficiat en een welgemeende dank. Ook alle sponsors en sympathisanten zijn uiteraard van harte bedankt. Het is mooi geweest: een unieke wintervakantie in eigen land en een schitterende opbrengst voor het goede doel: Stop Malaria. Laat de wereld niet in de steek
Oef, de wegen lagen er vrij goed bij vanmorgen. Zo geraakten we vlot in Melle aan de kerk. Carpoolen naar Munkzwalm waar nog vier treinreizgers op ons wachtten. Stipt om 10 uur vertrokken na de gebruikelijke groepsfoto: weer staat de fotograaf er niet op. We starten langs de schilderachtige Zwalm tot aan de IJzerkotmolen. Dan ging het opwaarts naar Sint-Maria-Latem. Even voorbij de Stampkotbeek liep het mis. Een enkel teken deed ons denken dat we op de goede weg waren. We waren al even voorbij enkele paarden met lange manen toen we ontdekten dat we verkeerd waren. Op onze stappen teruggekeerd. Oef, het enkel teken had eigenlijk een richtingsverandering moeten zijn!! Wat verder krijgen we een mooi uitzicht op een oude Scheldearm en de bijhorende meersen. We slaan rechts af en vinden een paadje dat ons leidt in de richtingvan Dikkelvenne dat we links laten liggen. We lopen in een wijde boog rond het dorp en trekken naar Baaigem voor de middagpauze. Het café is niet aan de kerk maar aan de Hundelgemsesteenweg. Geen nood we vinden het wel. We worden hartelijk ontvangen door Blanche en Paul, die assistentie krijgen van twee kleindochters. De pompoensoep smaakt heerlijk. Plots vernemen we dat het café met Nieuwjaar onherroepelijk dicht gaat. Vorig jaar was dat ook al het geval in Grammene. Blanche schenkt nog 10 euro voor Music for Life. Waarvor onze hartelijkste dank. En ook voor de ontvangst. Na de middag trekken we richting Munte. De pastoor is niet thuis!!Wat verder krijgen we een mooi uitzicht op Bottelare. Een mooie besneeuwde veldweg brengt ons tot in het centrum van Moortsele. En vandaar naar Gontrode. Kort na een boomkwekerij stappen we onder de E40 en onder enkel spoorlijnen. Bij het binnenkomen van Melle ontdekken we de brouwerij van Delirium Tremens. En kort daarna staan we weer aan de kerk. Enkelen hebben al geproefd van Delirium. Ik wacht tot morgen! We zullen het dan wel verdiend hebben.
Vanmorgen vertrokken om half acht richting Munkzwalm. In Kortrijk bij cowboy Henk, de zus van Els opgepikt. Het vlotte redelijk op de autoweg naar Deinze. Voorbij Gavere was het soms van 'langzaam maar traag': de ene chauffeur is de andere niet. Om zeven over negen stonden we aan de kerk in Munkzwalm. De trein van José had een klein beetje vertraging. De twee ander autos' kwamen kort na ons toe. We konden dan meteen met twee auto's doorrijden naar D'Hoppe. En dan konden we starten: vijf mannen en vijf vrouwen. Op de beginfoto ontbreekt de fotograaf. We trekken welgezwind het bos in. Dat het mooi was, moet ik je niet vertellen. Dat zie je zo. We verwisselen de GR 5A Zuid voor de GR 122 die naar Hulst in Nederland loopt. Al snel komen we voornij het Hof ter Fransbeke. Net voorbij de Windmolen van Verrebeke en d'Oude Pastorij (deze nieuwe woning gaat terug op een huis uit 1653) wandelen we langs een beekje naar Opbrakel met prachtige, beschermde Sint-Martinuskerk. Daarna zoeken en vinden we de oude spoorwegbedding die naar Nederbrakel loopt. Tijd om naar het centrum af te zakken voor de middagpauze. Ne de boterhammetjes en de soep, thee of pint trekken we verder. Het mijnwerkerspad, een oude spoorwegbedding, voert ons naar de weg Brakel-Zottegem. Rechts ligt het Sint-Franciscusinstituut, het voormalige kasteel van Lilare. Maar wij gaan linksaf: een schilderachtig parcours brengt ons in de buurt van de Berendries, bekend uit de Ronde van Vlaanderen. We krijgen een mooi uitzicht op Michelbeke, de thuisbasis van den Herman! Het ene mooie plekje volgt het andere op. En dan wenkt de toren van Sint-Goriks-Oudenhove, een deelgemeente van Zottegem. We steken dan een echte spoorlijn over en komen uit aan de Bostmolen, een olie- en graanmolen uit de 16de eeuw. Roborst laten we links liggen. We komen uit aan de Zwalm ter hoogte van de Paddestraat: de rivier is toegevroren. We volgen de oever richting het waterzuiveringsstation: aan de ander kant van dat station loopt de Zwalm ongemeen helder en niet bevroren. We komen uit aan de Zwalmmolen, in restauratie. Een laatste pad op de oever van de Zwalm leidt naar het centrum van Munkzwalm, het administratieve hart van de gemeente Zwalm. Na de aankomst wordt er meteen gependeld om de twee auto's op te halen in D'Hoppe. Ondertussen zitten er al een paar op café. Als wij in het café aankomen is de stemming opperbest. Weerbericht voor morgen (op het nieuws in de auto): kans op ijzel! We zien morgenochtend wel wat het wordt.
Goeberg om 7 uur: het is aan het sneeuwen. Wat gaan we doen? Hoe zullen de wegen er bij liggen? Na een paar telefoontjes beslissen we van toch aan te zetten, gewapend met de gsm-nummers. We geraken vooruit maar niet te rap, er is blijkbaar nog nergens gestrooid of sneeuw geruimd. Via de gsm houden we mekaar op de hoogte van onze 'positie'. Dani is vooruit naar D' Hoppe en Thea en Luc zijn het verst gevorderd. Ook zij rijden naar D'Hoppe om dan met Dani terug te keren naar onze startplaats. De drie andere auto's rijden meteen naar de parking van 't Konijntje. José komt te voet van het station van Ronse. Het is bijna kwart voor elf als we allemaal klaar zijn om te vertrekken. Net op dat ogenblik komt José aangewandeld en en is de groep volledig: 14 moedigen hebben het gure weer getrotseerd en dat voor Music for Life! Als daar geen muziek in zit. We dalen af van de Knokteberg in de richting van De Klijpe, een parochie aan de voet van de klim naar de Kwaremont. We komen voorbij de Lentestraat. We steken de grote weg over en klimmen in de richting van de Hotondmolen maar zover gaan we niet. Vanaf de 'Scherpenberg' (straatnaam) lopen we min of meer horizontaal en komen we voorbij de Wittentakkapel. Een eind verder dalen we af naar het centrum van Ronse voor de picknick in het heel mooie café Harmonie op de Grote Markt. Terwijl we genieten van een winterse erwtensoep, is het buiten plots weer volop aan het sneeuwen. We herorganiseren ons: een aantal keert te voet terug naar de startplaats en enkelen gaan door naar D'Hoppe. Er is ginder maar één auto achter gebleven. Zo vermijden we na de tocht nog een tijdrovende heen-en weer-rit. Want wat zal het weer doen? We nemen afscheid en stappen verder richting Muziekbos. Het wordt een fikse klim in de sneeuw. Het landschap is verbluffend mooi. Het weer is ons gunstig, zelfs de zon komt er door. Het Muziekbos is feeëriek. We komen aan de kruising met de GR 129 aan Chalet Boekzitting. We dalen af richting De Fiertel, een jeugdherberg. We genieten van de maagdelijk witte vlakken. Bijna beneden slaan we links in en weer klimt het. Hier is er veel sneeuw gevallen. We zien zelfs een Yeti met rode jas. Het mooie pad komt uit op de weg naar Brakel. We volgen die een tijdje tot we inslaan naar Chalet Radar. Daar gaan we links af, voorbij het fameuze stort van Fort. Een holle weg brengt ons tot bij de kapel van D'Hoppe én Chalet Gérard waar we nagenieten bij een Quintine Blonde, een pintje, een Orval of een thee. Dani voert ons terug naar de parking van 't Konijntje war we eerst de twee auto's ijsvrij maken en dan begint de terugtocht naar huis... Het is mooi geweest vandaag! Tot morgen!
Music for life 2: Doornikse steenweg Bellegem - Knokteberg
De wegen zijn goed deze morgen en iedereen is meer dan op tijd op de afspraak: de parking van 't Konijntje aan de Ronde van Vlaanderenstraat, net voorbij Kwaremont. - 8° staat er op de display van mijn auto. En ook het busje van Sint-Niklaasinstituut van Zwevegem is op tijd. Waarvoor onze hartelijkste dank! Nog een groepsfoto aan de Doornikse steenweg en weg zijn we. Al snel komt de Molen Ter Klare in zicht en stappen we verder op de kam tussen Zwevegem en Sint-Denijs. Prachtige vergezichten alom. We komen voorbij de gezinswoning van een betonboer die zich de zonnekoning waant. Wat verder komen we aan het prachtige ANB-natuurgebied Het Orveytbos. Als dat geen aanwinst is voor de streek. We komen aan het pittoreske Sint-Pietersbruggetje en ook het kanaal naar Bossuit is op zijn mooist. Dan stappen we op een tegelpad naar de Oude Spoorwegbedding, een Natuurpuntgebied. Zo komen we aan het oud station van Moen en stappen we verder op de oude spoorwegzate richting Heestert en Avelgem. We verlaten het pad voor de middagpauze in het centrum van Avelgem. Na de boterhammetjes en de koffie trekken we naar de oevers van de Schelde. De elektricitieitscentrale van Ruien is alom tegenwoordig. Hier geen KLE maar GLE: de hoogspanningsmasten zijn de Grote Landschaps Elementen. Mooi is anders. De brug van Mira doet me denken aan ons aller Willeke van Ammelrooy. Via een verlaten spoorwegbedding op de andere kant van de Schelde bereiken we de voet van de Kluisberg. Een prachtige holle weg leidt de beklimming in. Boven genieten we van schitterende uitzichten. Eén enkel groen veld intrigeert me: waarom ligt daar geen sneeuw? We komen voorbij het altijd gesloten Maison des Randonneurs en klimmen wat verder naar een leegstaand Balmoral. Freddy stelt voor om hier een rustoord voor GR-schilders van te maken. Er is weinig enthousiasme. We trekken door het prachtige bos op de zuidflank van de Kluisberg: dit parcours is veel mooier dan de dreef tussen Toren en Vierschaar! Het einde van de dagetappe komt in zicht. De zon is aan het verdwijnen en het wordt een stuk frisser. Wat later zijn we aan de parking van 't Konijntje waar we nog even nagenieten bij een koffie of een pint. Het is weer mooi geweest vandaag! Op naar de derde etappe! Welk weer wordt het morgen? Ik zal er mijn slaap nu nog niet voor laten. Morgen zien we wel.
Music for Life 1: Menen - Doorniksesteenweg Bellegem
Onze 6daagse tocht naar het Glazen Huis in Gent is vandaag gestart. Welk weer zou het zijn? Hoe zullen de wegen er bij liggen morgen? Dat vroegen we ons gisterenavond af. Vanmorgen viel het best mee. We geraakten vrij vlot op de plaats van afspraak en ook het schoolbusje van de Gemeentelijke Basisschool van Rekkem was op tijd. Els de chauffeur voerde ons vakkundig naar de Leiebrug in Menen. Waarvoor onze hartelijkste dank! Kwart voor tien, en het was heel fris, Rita en José kwamen met het openbaar vervoer maar we zagen ze niet meteen. We wilden nog een kop koffie drinken maar vonden geen café open op dit uur. José en Rita kwamen goed op tijd toe en we vertrokken dan maar meteen. Het was erg fris langs de Leie. Even een zijsprongetje door een bosje. W verlieten de oever van de Leie en volgden de Waterstraat. Al snel waren we op het Kraaiveld: hier wer de GR 5A gewijzigd om het drukke logistiekcentrum LAR te vermijden. Het nieuwe tracé is stukken beter. Plots worden we via de gsm uitgenodigd voor een glühwein bij Herman en Rejane, twee van onze GR-stappers die op 50 meter van het pad wonen. Herman zal later op de week meestappen. Lekker, die glühwein! Een leuk en verwarmend intermezzo. En weer zijn we op stap. Het nieuwe tracé is verrassend mooi en werpt ook een ander beeld op de Sjouwer, het monument voor de mensen die destijds naar Frankrijk gingen werken: in de cichorie, in de bieten, in het vlas...Ik vond het heel mooi in al zijn eenvoud vandaag. Ondertussen waren we over de spoorweg en over de autoweg gestapt. Langs rustige wegen en paadjes naderden we Aalbeke met de Hoogmolen. Daar verlieten we het GR-pad voor de middagpauze in Café De Smisse, bij Noëlla. We kregen alle dranken aan 1 euro en het verschil met de gewone prijs ging naar Music for Life. Dat bracht 12,10 euro op. Merci Noëlla. Haar naam staat nu voor eeuwig in het straatbeeld! Na de middag trokken we richting Rollegem. Onderweg kregen we een telefoontje van Studio Brussel: ze zouden rond twee kort een gesprekje opnemen over onze tocht en dat om kwart voor vijf uitzenden. We genoten nog van een koffie of thee in Elckerlyc Inn in Rollegem en brachten een blitsbezoek aan de derde kleuterklas van Juf Els. Van Rollegem dan maar naar Bellegem. We stapten door een koker onder de autoweg naar Doornik en maakten een bocht naar het centrum van het dorp vane streek van de steenstapwegeltjes: smalle paden in grote dallen. Deze worden door de landbouwers met rust gelaten. Na twee keer zigzaggen klommen we naar de . Meer moet dat niet zijn! Tot morgen voor etappe 2.
Het is weer zover: Siska, Sofie en Sam maken zich op voor hun verblijf in het Glazen Huis in Gent. Tijd dus voor Music for LIfe. Dit jaar is het thema van de actie 'Stop Malaria en laat de wereld niet in de steek'. Malaria is een infectieziekte die voornamelijk in tropische gebieden voorkomt en veroorzaakt wordt door een parasiet. Die parasiet wordt hoofdzakelijk overgedragen via een beet van een besmette malariamug. De symptomen treden 10 tot 15 dagen na de infectie op: koorts, spierpijn, hoofdpijn en braken. Zonder aangepaste behandeling is malaria een levensbedreigende ziekte omdat ze de bloedtoevoer naar vitale organen aantast. Wereldwijd is malaria de vijfde doodsoorzaak. Malaria is te voorkomen: muskietennetten beschermen de mensen tegen de muggen. Een muskietennet kost 5 euro en redt een mensenleven. Toen ik tussen 1963 en 1966 les gaf in Kabinda (Oost-Kasaï) aan een middelbare school van de Paters Scheutisten, namen we iedere avond, preventief, een pilletje Nevakin, een verwante van het bekende kinine. Het busje met Nevakin stond op de tafel in de refter. Dit jaar stappen we in 6 dagen van Menen over Ronse naar Gent: 125 km. Eerst met de GR 5A Zuid tot in Brakelbos en dan met de GR 122 tot in Melle. De laatste dag maken we zelf een parcours op de Scheldedijken en langs het natuurgebied van de Damvallei. De 6 etappes zijn: Vrijdag 18 december: Menen - Doornikse steenweg Bellegem: 20 km Zaterdag 19 december: Doornikse steenweg Bellegem - Knokteberg (einde Kluisbos): 221, km Zondag 20 december: Knokteberg - D'Hoppe: 20 km Maandag 21 decmeber: D'Hoppe - Munkzwalm: 21 km Dinsdag 22 december: Munkzwalm - Melle: 24,5 km Woensdag 23 december: Melle - Gent: 17,5 km. We verzamelen telkens aan het eindpunt van de dagetappe. We picknicken (eigen picknick) in een café. Je kunt 1 of meer dagen meestappen. Je kunt inschrijven via mail of telefoon tot de dag ervoor. Laat het dan wel weten aub. WE LATEN ONS SPONSOREN AAN 1 EURO PER KM. Je bepaalt zelf hoeveel km je wilt betalen. Schrijf je bedrag over op rekening 738-3221103-46 van GR West-Vlaandeen, Goeberg 3, 8954 Westouter met vermelding 'Music for Life'. We garanderen dat alle bedragen doorgestort worden naar het Rode Kruis die de muskietennetten aankoopt en instaat voor de verspreiding ervan en voor de sensiblisering ter plaatse. Onze actie is geregistreerd onder nummer 86361258647406. Meer info: www.groteroutepaden.be of 057 44 56 57 of grpaden.wvl@telenet.be
Er staat een B tussen twee haakjes omdat er ook een Franse GR 123 bestaat, in Picardië. Dit terzijde. We starten met een kop koffie in het Musée de la Mine waar vrijwilligers, wellicht oud-mijnwekers, ons uiterst vriendelijk ontvangen. Ze zorgen zelfs met een gaskachel voor wat extra warmte. De stappers van de lange tocht (26 km) starten hier en die van de korte tocht rijden nog tot over de autoweg met de bus en starten dan aan de rand van het Bois d'Imberchies. Ik leid de korte tocht met de hulp van Dani's voorbereiding. Leuk om in deze tijd van het jaar door het bos te lopen. We steken de N50 over en trekken opnieuw het bos in. Links ligt het natuurreservaat La Mer de Sable (grondgebied Stambruges). Het gebied is ontstaan door uitdroging van een grote vijver, midden in de heide, na 1852. Het heeft veel weg van een veengebied, trouwens de bekende vijvers van Harchies liggen niet ver. We komen uit het bos bij het gehucht Le Happart, niet José natuurlijk. Op dit kruispunt vertrekt de GR 121 naar links: opletten dus. Een rustig platteland brengt ons tot voorbij een lorkenbosje : hier gaan we linksaf en trekken tussen plassen, met water gevulde verlaten steengroeven, het bos in. We klimmen op de rand van Coron Saint-Pierre en zien met welbehagen dat de natuur haar werk doet. Villerot komt in zicht: tijd voor de middagpauze. Gezellige taverne maar sommige biersoorten waren rap uitverkocht. We laten een chemische fabriek voor wat ze is en trekken opnieuw het bos in: Bois de Baudour. Door dat er geen bladeren aan de bomen zijn valt het zonlicht binnen: heerlijk stappen in zo'n weer. Berken zijn er hier volop en zijn ijdel: ze spiegelen zich heel mooi in het wateroppervlak. We maken een ommetje langs la Ronde Maison, het jachtpaviljoen van de familie de Ligne van het kasteel van Beloeil. Uit het bos komen we aan het station van Erbisoeul, lopen darana een tijdje parallel met de spoorlijn tot in het centrum van Erbisoeul. Een mooie veldweg brengt ons tot net vóór Erbaut. We stappen over de Ruisseau de Jurbise, verlaten de GR 123 en zoeken het centrum van Jurbise op waar de bus op ons wacht. Maar eerst een St-Feuillien in het plaatselijke café Le Cheval d'Or. Weer een verrassend mooie tocht in Henegouwen. Onze Waalse GR-vrienden hebben hun werk goed gedaan. Ook de voorbereiding van Dani mocht er wezen: we hebben alles vlot gevonden! Ik heb geen foto's want fotograferen en de tocht leiden gaat niet goed samen. Kijk even op de site van die andere José.
