Goed geslapen in onze mooie kamer: sober maar heel functioneel ingericht. En een zalige douche doet wonderen. We nemen het ontbijt samen met het gastgezin. We zitten voor veel zaken op dezelfde golflengte: gezonde voeding, zachte recreatie, trage wegen, kijk op de maatschappij. De babbel bij het ontbijt loopt uit en het is al half elf als we naar Opbrakel vertrekken voor Dagstapper 2 uit de gids: de lange tocht van 25 km. Een blik op de kaart vertelt dat we regelmatig de hoogtelijnen zullen dwarsen: klimwerk dus. We stappen door een rustige streek met een valleitje hier en een valleitje daar. Het eerste hootepunt is het Natuurpuntgebied het Burreken. Het staat wel niet in lentetooi maar het kan ons toch bekoren. Als we afdalen naar de N8, net voor Zegelsem, ontmoeten we een groepje stappers. Met mijn Oost-Vlaamse collega Geert erbij en een bendeke West-Vlamingen uit het Kortrijkse. Zegelsem komt wat te vroeg voor de middagpauze (na dat heerlijke, late ontbijt) en we laten de kasseien en de herberg In den Drijhaard voor wat ze zijn en stappen verder. We zijn op de Leberg, bekend uit de Ronde van Vlaanderen. De buurt van de Perlinkmolen is heel mooi en het grote schoepenrad is nog te zien. Een geplaveid pad brengt ons naar de Pottenberg. En vandaar gaat het naar Elst: hier gingen we eten in het Geutelingenhof. Maar een bordje 'Te Huur' was duidelijk. Dus hebben we wat verder buiten gepicknickt op een muurtje van een voortuintje. We stappen verder door naar de Boembekemolen op de Zwalm. We zitten hier op het snijpunt van drie gemeenten: links Horebeke, gem. Zwalm, rechtdoor Sint-Goriks-Oudenhove, gem. Zottegem en we zijn in de buurt van Michelbeke, gem. Brakel. In Brakel vermelden de straatnaambordjes niet meer de naam van het dorp: alles Brakel en alleen Brakel, foei Herman! Als gewezen eerste burger van het land had je het verschil tussen woonplaats (dorp of stad) en gemeente (bestuurlijke eenheid) beter moeten kennen! Als dorpsnamen geen erfgoed zijn, dan weet ik het niet meer.We hopen dan maar onze dorst te lessen in Café In De Zavelput maar ook hier geen soelaas. Hier pikken we in op de GR 122. We merken meteen het verschil: veel meer onverharde paadjes! Als we bij huisnummer 43 rechtsaf gaan herken ik me aan het laatste huis: hier zagen we op onze GR-tocht Munkzwalm-La Houppe van 12/12/1999 voor het laatst onze Marie-Louise. Ze was door de vele modder die dag ongezien achteropgeraakt. Bij het binnengaan van Nederbrakel die dag ontmoeten we Fiel Van Twembeke, de plaatselijke GR-schilder. We vertellen het hem dat we een dame kwijt geraakt zijn en geven hem de naam van het café voor de middagpauze. Bijna drie kwartier later komen Marie-Louise en Fiel triomfantelijk het café binnen. Volgens Marie-Luise was Fiel de enige échte man in het hele gezelschap. Toch waren wij opgelucht! Terug naar de buurt van Michelbeke. Al snel komen we uit op de Berendries, nog zo een bekende helling. Een prachtig pad leidt ons naar de weg Brakel-Zottegem in de omgeving vn het kasteel van Lilare. Wat verder slaan we links af op het Mijnwerkerkspad, een oude spoorwegbedding, nu een 'wandel- en fietspad'. Jammer genoeg in het midden een brede geasfalteerde strook: je moet helaas regelmatig uitwijken voor fietsers, meestal zonder bel! Waarom niet de geasfalteerde strook rechts leggen en de linkerhelft onverhard laten? Veel beter voor onze voeten! We komen uit in Nederbrakel. Een ommetje langs het park van Top Bronnen en de Toepkapel brengen ons naar de Tenbossestraat, de laatste helling van onze 'Ronde van Brakel'. De kerk van Opbrakel wenkt en het café, het schutterslokaal, is open! Het pintje smaakt voor twee.
We hadden wat te vieren en trokken er voor het weekend op uit. Nederzwalm was onze bestemming. We hadden Dagstapper 5 uit de Oost-Vlaamse gids gekozen. We zoeken de Ter Biestmolen op en pikken daar in op de luswandeling. Hier zijn het geen windmolens maar watermolens op de Zwalmbeek. De Ter Biest molen is de laatste op de Zwalm voor die uitmondt in de Schelde.Hij bestond al in 1063 en was afhankelijk van de abdij van Ename. Het molenhuis is nu een restaurant. We komen aan een oude Schelde-arm ter hoogte van de Kaaihoeve, een natuureducatief centrum. Een smal pad tussen weilanden brengt ons naar Dikkelvenne. We maken een lus rond het kasteelpark en stappen op de vele betonnen ruilverkavelingsbaantjes. Aan de kapel van Beerlegem slaan we links af en komen uit op de kasseien van Dikkele. In dit dorp is de tijd precies stil blijven staan: het ademt een en al rust uit. We zijn onverwachts welkom in Poezenelle: normaal is het enkel nog open op zondag maar er was een groep aan het eten en de deur was niet op slot. We werden vriendelijk bediend: waterkerssoep bij de boterhammetjes en dan een Zwalmse Tripel. Welgezind gaan we weer op stap. We steken de Hundelgemsesteenweg over en wat verder dalen we de Rekegemstraat af naar de Zwalmmolen. Dit is de bekendste van de watermolens. Hij is meer dan 1000 jaar oud. Het provinciebestuur is bezig met de molen te restaureren. In het stijlvolle cafetaria genoten we van de pannekoek met ijs. We liepen nu op een smal pad langs de Zwalm tot in Munkzwalm het centrum van de gemeente Zwalm die uit 12 dorpen bestaat. Een nodelloos ommetje langs het station van Munkzwalm (is wel interessant voor wie met openbaar vervoer komt) bracht ons weer tot bij de Zwalm. Nu volgde het mooiste stuk van de wandeling langs de Zwalm met Klein Zwitserland, Stampkotmolen en zo tot aan de Ter Biestmolen: kring gesloten. We overnachtten in B&B De Notelaar (www.de-notelaar.be) waar we heel vriendelijk werden ontvangen door Bart en Els en de kinderen Flor en Jasper. Met een arrangement van onze B&B gingen we tafelen in het gezellige restaurant van de Ter Biestmolen. Leuk dat we er voet naar toe konden. Spijs en drank, het was allemaal heel lekker en de bediening was vlot. Nog even nababbelen met onze gastheer en- vrouw en 'moe maar voldaan' gingen we slapen. Ook dit keer geen foto's: toestel is thuis vergeten, net als de jas van Els. Gelukkig heeft het niet geregend. Maar morgen???
Donderdagmorgen, er vallen wat spatjes regen op de voorruit als ik naar Wijtschate rijd. Daar stap ik over in de wagen van Michel en Rita. Carpoolen in tof gezelschap is leuk en ecologisch. Als we in Ellezelles toekomen, is het weer al een tijdje opgeklaard en staan er al enkele stappers te wachten. Tochtleider Dani vinkt aan op zijn lijstje als hij de deelnemers ziet toekomen: een stuk in de veertig!. Twee minuten over tien licht hij even de luswandeling toe en weg zijn we met wit-rood van GR 123. Meteen verlaten we de hoofdweg naar Ronse en zijn we al 'te velde'. Rijen knotbomen (wilg, maar ook haagbeuk en eik) duiden hier de perceelsgrenzen aan en leveren hout om te stoken. Rechts het valleitje van de ruisseau du Tordoir. We slaan rechtsaf en stappen door een bosje. We stappen over van GR 123 naar GR129, steken de weg naar Ronse over ter hoogte van de Moulin du Cat Sauvage. Hij maalt nog voor een nabijgelegen bakkerij. Een oude spoorwegbedding leidt ons naar de N519. Tijd voor een kennismaking met La Grange en le Jardin des plantes: zeker een plek om terug te keren. We zoeken weer de spoorwegbedding op en dalen dan af naar de Brasserie Ellezelloise. Het weer is ons gunstig en we kunnen buiten picknicken op het terras. Voor mij een Quintine blonde! Vooral die tweede smaakt. We genieten van dit Waalse platteland en trekken noordwaarts. Van Queneau naar La Houppe of D'Hoppe: we zijn op de taalgrens. Het Brakelbos lonkt al maar we volgen de rechterkant van het bos. Hier en daar liggen er al tamme kastanjes en walnoten. We lopen rond de Mont de Rhodes.. We ontmoeten de GR 5A Zuid en de GR 122 en volgen nog een streepje geel-rood van de StreekGR Vlaamse Ardennen. Je moet het maar doen: 5 op een rij! We laten Ste-Anne links liggen en steken de Chaussée Brunehaut over. De GR 123 leidt ons veilig terug naar Ellezelles: de heksen die op de loer staan, hebben geen schijn van kans. We wippen nog even binnen in het Maison du Parc waar een mevrouw ons heel vriendelijk ontvangt. Vandaar naar het plaatselijke café op de markt. Ook hier smaakt de Quintine blonde. En ik heb een chauffeur! Een heel mooie wandeling, zalig wandelweer en de compagnie, meer moet dat niet zijn. Merci Dani! Er zijn geen foto's: mijn toestel is thuis blijven liggen.
13 september 09: Creuse - Picquigny op de GR 123 (F)
Zondagmorgen vroeg uit de veren want we gaan stappenin de buurt van Amiens. De bus zit praktisch vol, jammer een echtpaar ontbreekt op de afspraak. De busreis verloopt heel vlot, net als de koffiepauze in en wegrestaurant , kort voor Amiens. Dan nog voor een 20-tal km de bus tot in Creuse. De individuelen kiezen meteen het hazenpad. De groep voor de korte tocht van 22 km is groter dan de groep van 26 km. Bertje heeft er zijn handen mee vol! Johan leidt de lange tocht en ik sluit af. We klimmen uit het dorp en slaan links het Forêt Domaniale de Creuse in. Prachtige veldwegen leiden ons voorbij de N29 Amiens-Rouen, naar Clairy-Saulchoix. We lopen een tijdje op asfalt maar het landschap is wijds. En plots begint het wat te miezeren. Wie had gedacht? En wie zijn/haar jas meeheeft, trekt die aan. Gelukkig duur het niet lang. Ondertussen lieten we Guignemicourt rechts liggen. Een rustige veldweg brengt ons naar Ferrières en daarna trekken we het mooie Forêt d'Ailly in. Weer in open veld verlaten we het GR-pad om te gaan picknicken in Saveuse. We worden er uitertst hartelijk ontvangen door gastvrouw Catherine en haar man in de vakantiehoeve Les Kintrabell (de naam verwijst naar iets met paarden). Als wij toekomen is de groep van de korte tocht daar ook nog. Een adres om te onthouden. We keren terug naar het Gr-pad en trekken verder in een licht golvend landschap. In de buurt van Amiens is er een thermische centrale, vandaar de hoogspanningsleidingen in verschillende richtingen. Geef mij maar windturbines, dat vind ik veel eleganter, vooral als ze draaien. We lopen links van de vallei van de Somme maar de rivier zelf krijgen we niet te zien. We laten Ailly-sur-Somme en Breilly voor wat ze zijn en maken een grote bocht naar Picquigny. Ondertussen passeren we een stoppelveld met ongelooflijk veel bloemen in de akkerrand. Nog een mooie heg en we dalen af naar Picquigny. Een ommetje langs het kasteel is meer dan de moeite waard. Trap afdalen, brug over en we komen uit bij Café Le Terminus bij het stationnetje. Hier zijn we ook weer welkom want ze houden het café speciaal voor ons open. Op het terras kaarten we na over de tocht en genieten we van een pression. Kijk ook naar de site van José Millecam voor zijn fotoreportage.
Volgend jaar komt er bij Lannoo een nieuwe Dagstappergids uit "Frans-Vlaanderen" met 15 schitterende wandellussen. Vooral de GR 128 Wissant-Kemmel en de GR du Littoral tussen Bray-Dunes en Boulogne zullen telkens de ruggegraat vormen. Gisteren heb ik die van de Catsberg afgewandeld en 'ingesproken'. Nu moet ik de tekst uitschrijven. Het wordt een vijfbergentocht: 2x de Catsberg, de Boeschepeberg, de Kokereleberg en de Zwarteberg. Afstand: 27,3 km maar kan voor wie dat wenst, ingekort worden tot 20 kmIk heb zelfs een nieuw leuk paadje ontdekt op de flanken en heb mijn tracé meteen aangepast. Start is aan de plaats van waar mijn blogfoto genomen is. De mast boven op de berg is zelf 200 m hoog. Dat is meer dan de hoogte van de Casselberg boven zee. Ongelooflijk. Met minder dan 4 x die hoogte kom je aan het hoogste punt van ons land!Crazy! De foto is van José Millecam.
Wie nog meer foto's wil zien van de GR-donderdagtocht in Béclers surft naar de site van José Millecam 'k lere were te voete lopen of naar "Freddy's Wandelhoekje" van Freddy Lesage. Doen!
Dit jaar zijn druiven goed gelukt. Misschien wel te goed want ik vraag of zoveel trossen de wijnstok niet teveel uitputten. Ze genieten nu nog van de zon en straks zal ik van mijn druiven smullen.
De gemeente Doornik telt meer dan 20 deelgemeenten waaronder Béclers, vroeger nog nooit van gehoord. Maar het ligt vlak over de bekende cementfabriek van Gaurain-Ramecroix. Een dertigtal GR-wandelaars verzamelen zich op het kerkpleintje. En hopen dat het droog zal blijven. Tochtleider Dani vertelt over de wandeling en ... we zijn al snel in open landschap. En al even snel dreigen de grijze wolken en vallen de eerste druppels. Een kleine uitwijk tot bij het Kruis en dan gaat het richting Haut Hameau. Tegen een gevel trek ik snel mijn regenbroek aan want het begint serieus te regenen. Het zijn dikke druppels en het zijn er veel. De vlaag gaat over voor we in Thimougies aankomen. Onder een blauw dekzeil ligt de romp van de oude molen: wellicht wordt hij gerestaureerd. We kiezen richting Montroeul-au-Bois dat we bereiken via een tegelpad tussen twee stukken 'Chemin Forestier'. De kerk ligt er prachtig tegen de beboste helling. Er wordt gepicknickt buiten, in het huis van de Vader of in de sofa boven het parochiezaaltje La Cure. Het toilet wordt er druk bezocht. Na de middagpauze starten we een beetje ontredderd: waar is Gerard gebleven? Wie heeft hem waar gezien voor het laatst? Een prachtige kerkwegel leidt ons weg van de kerk, omhoog. We zoeken een grote zendmast op: schitterend uitzicht op Maulde. We dalen af tot bij een boerderij en trekken rechtdoor de maïs in. De kerkwegel loopt inderdaad door maïs en bieten en lijkt nog vrij veel gebruikt. Van Maulde gaat het naar het Château-ferme de Maulde en dan via het brongebied van de Rieu de la Motte naar de rand van het Kasteeldomein van Froidmanteau. En weer naar boven naar de zendmast! We dalen nu een mooie holle weg af en bemerken de toren van Béclers al in de verte. De perenpluk is al begonnen en langs een mooie grasweg komen we weer het dorp in. Dani en José A. keren met de auto terug naar Montroeul-au-Bois op zoek naar Gerard. Ze zijn net weg of de Verloren Zoon duikt op: eind goed al goed.. En het pintje smaakt in La Rotonde.
Rare foto van Dranouter met een toren van Belle. Van waar zou die genomen zijn? M.a.w. welke is de straat op de voorgrond? Laat het maar weten. De foto's zijn van dezelfde fotografen als die van Dag 1.
Ziehier enkele foto's van de Rando dag 1 met wandeling richting Kemmel. De foto's zijn hoofdzakelijk van Vincent Feys en ook van Patrick Dufranne. Waarvoor dank.
Zaterdagmorgen verzamelden ongeveer 60 Vlaamse en Franse wandelvrienden in Dranouter voor de 22ste Rando zonder GRenzen. Na het onthaal met een kop koffie en een speculaasje vertrokken we voor een 'dagstapper' richting Kemmel- en Monteberg. Het werd een weekend van 'recreatief medegebruik' want er was een toertocht van mountainbikers, een cyclotocht 'Roeselare-Roubaix' voor wierltoeristen en in de namiddag passeerden een aantal oldtimers, de ene chauffeur al arroganter dan de andere. We vertrokken langs de GR128 maar trokken zo snel mogelijk het provinciedomein van de Monteberg in: daar konden we in alle rust genieten van het landschap en de vele vergezichten met de skyline van Rijsel, de tweelingterrils van Loos-en Gohelle en de vele kerktorens van Mesen en Wulvergem over Armentiers naar Steenwerck. We stapten dan verder langs de GR 5A naar het Franse massagraf op de Kemmelberg en daalden af naar Het Labyrint op De Dries voor de middagpauze. Na de boterhammetjes waagden enkelen zich aan het steltlopen. Daarna wandelden we door de Douvevallei naar de tweede heuvelrug: van de Walletjes en de Zwartemolenheuvel. En genieten van het uizicht op de Breemeersen. Nog even op de schreve lopen tot aan de Verloren Hoek/Coin Perdu en de Schoonemaegdstraete en een prachtige veldweg met zicht op het Eeuwenhout leidde ons terug naar de startplaats. Tijd voor een pintje en een douche. Kwart over zes werd de lekkere sangría uitgeschonken. Ze kregen er maar niet genoeg van. Voorgerecht van ter plekke gerookte zalm en daarna warme beenhesp aan het spit en verse groentjes. Alle deenemers waren vol lof over de kookkunsten van ons team olv Jaklien en José, Dani en Trees. Er werd nog gezellig nagekaart over de mooie dag. Tegen elf uur werden de tentjes opgezocht.....
8.00 uur: de broodjes voor het ontbijt en de picknick komen er aan. Het is gezellig aan de ontbijttafel: geurende koffie, al dan niet zelf gemaakte confituur, kaas, choco en speculaas (speculoos rijmt niet op sinterklaas!). Dan maakt ieder zijn eigen picknick klaar: buffet met kaas en ham, salami, vleessalade en groentjes. Plus wafel, appel en flesje water. Op zondag wordt er gestart om 9.30u. Vandaag gaat het richting Westouter. Eerst genieten we van het mooie uitzicht op de poel in het Eeuwenhout. Dan komt de Douvevallei aan de beurt en ontdekken we enkele nieuwe wandelpaden, met dank aan ANB: proficiat! Precies om 11 u stopt Mimi en haalt hij de flessen en de bekertjes uit zijn rugzak: tijd voor een korte aperopauze, willen of niet. We steken de Vidaigneberg en dalen af, eerst in een mooie holleweg en dan langs de weilanden in De Broekelzen. Kop 12 uur installeren we ons op het terras van De Zwaan in Westouter voor de picknick. In de namiddag zoeken we de vele onverharde paden op tussen Westouter en de Scherpenberg: stukjes Hellegat, een streepje Sulferberg en het pad doorheen het Natuurpuntgebied van de Scherpenberg. We steken de Dikkebusseweg over en genieten van het zicht op het keteldal en de Kemmelberg. Enkele rustige asfaltwegjes leiden ons opnieuw naar het Provinciedomein van de Monteberg. We kiezen voor een andere doortocht maar we verlaten het domein langs de weg waar we gisteren zijn binnen gekomen. En dan in één rechte lijn naar onze kampplaats. Een laatste en voorlaatste biertje tot afscheid! Tot volgend jaar! A la prochaine! Het is weer goed geweest. Met dank aan allen die dit hebben mogelijk gemaakt. De afwezigen hadden weer eens ongelijk!!
Het nieuwe nummer van GRiffel West is vanmorgen naar de post gebracht in Kemmel. GRiffel West is het contactblad van de West-Vlaamse GR-stappers en is aan zijn 21ste jaargang. Het geeft alle info voor de bustochten en donderdagtochten tot einde 2009 plus het winterweekend van 9 en 10 januari 2010 in Zoersel. Wie zo een nummer gratis met de post wil toegestuurd krijgen, mailt naar grpaden.wvl@telenet.be
Als je gaat wandelen wordt voor het ogenblik je horizon flink beperkt. Je kijkt aan tegen een muur van MAIS.Vergezichten worden je ontnomen.... Vlaanderen wordt nummer 1 in de productie van maizena!!!
Donderdagtocht 2 juni: warmste dag van het jaar! Donderdagtocht 6 juli: 2de warmste dag van het jaar. Het parcours werd enigszins aangepast om wat meer van de schaduw te kunnen genieten. We vertrokken langs de oever van ZillebekeVijver met prachtige waterleliepartijen. En vandaar naar de Verdronken Weide: een pracht van een waterspaarbekken en dé groene Ieperse aanwinst uit de recente geschiedenis. Via de Rijselpoort kwamen we uit op de Vesten: een klassieker maar altijd leuk wandelen. In de Dikkebusseweg kozen we links voor het Bijlanderpad dat rechtsreeks loopt naar het Provinciedomein De Palingbeek. We volgen nog even de rechteroever van het kanaal, stapten de brug over en klommen naar de parasols op het terras van het cafetaria voor de middagpauze. Na de boterhammetjes trokken we door het domein naar de Entrepot en wat verder sloegen we links De Vierlingen in. Een prachtig heideveldje en een vijver trokken de aandacht. Om van de zwanebloemen bij de krater Caterpillar niet te spreken. En dan maakten we een GRote tocht doorheen het provinciedomein van 250 ha. Het is er nu zo vredig dat men zich moeilijk de oorlogstaferelen kan voorstellen. En toch zijn ze er geweest: De Heuvel van Willy Spillebeen speelt zich af in deze hoek. In het 'strontstraatje' staken we de spoorlijn over en kwamen we weer in Zillebeke aan.
Gisteren schreef ik: "Men zegt dat..." Gisteravond kwam ik in het containerpark iemand tegen die ook aan de Dikkebusstraat woont en die een ander verhaal vertelde. Het 'zou' een dubbel fietspad worden tussen Loker Hoekjes en De Klyte en het zou volledig aan de linkerkant liggen van de weg als je naar De Klytre rijdt. De gevelde bomen moesten weg omdat de wortels schade berokkenden aan de waterleiding die aan die kant ligt. De as van de weg zou verlegd worden zodat een rijvak zou komen waar de bomen stonden. We zullen wel zien als het zo ver is.
Toen ik vanmorgen naar de bakker reed zag ik dat de rechterrij bomen in de Dikkebusstraat, richting De Klyte, al geveld waren. Er wordt immers een fietspad aan gelegd. Fijn zul je denken maar er is meer aan de hand. Een: er ligt al een fietspad aan een kant. Er zijn andere straten waar een nieuw fietspad meer wenselijk is: vb Goeberg omdat alle schoolgaande jeugd van Loker naar Poperinge er fietst en er zijn een paar gevaarlijke bochten. Twee: men had de GEZONDE bomen kunnen laten staan en het fietspad achter de bomen aanleggen. Dit zou de veiligheid fors doen toenemen. Drie: men zegt (!) dat het fietspad twee keer van kant zal veranderen tussen De Klyte en Loker Hoekjes. Met ander woorden, de fietsers zullen tweemaal de Dikkebusstraat moeten dwarsen Niet meteen veilig zou je denken. Goed bestuur noemen ze dat! Ik moet de hele tijd denken aan het lied van Bram Vermeulen 'Ik heb een steen verlegd'. Het wordt nu 'Ik heb een boom geveld'. De Dikkebusstraat zal nooit meer hetzelfde zijn.
Donderdagmorgen. We waren goed op tijd voor onze taxibus naar Granada. Het was 5u50 en donker toen we de weg opreden naar de Puerto de la Ragua: 2000 m hoog. Laroles lig top 1100 m. Van de pas niet veel gezien, tenzij hier en daar wat lichtjes. Het werd al klaar toen we La Calahorra naderden en we zagen het bekende kasteel op de heuvel. Schitterend landschap, zeker in de buurt van Guadix. Dit stadje is bekend voor de holbewoners: de cuevas zijn grotten die in de kalkheuvels gegraven zijn. Na een kleine 2 uur zette de chauffeur ons en onze rugzakken af in de buurt van de kathedraal. We schrokken toen we uitstapten: slechts 20°! Fleece aandoen of niet? Eerst gaan ontbijten op een terras aan de Plaza Nueva en dan ons hotel gaan opzoeken om de rugzakken achter te laten. Ons hotel Zacatin lag in een soek die uitgaf op het gezellige pleintje met bloemenkraampjes en dagbladventers Plaza Bib-Rambla. En dan meteen op stap naar de wijken Albaicín en Sacromonte. Het werd vlug weer onze 'gewone' temperatuur.Vrijdagnamiddag stond het Alhambra geprogrammeerd: we hadden laten reserveren vanuit Laroles. 7 uur was de afspraak voor de Nasrides Paleizen. Dit bezoek beschrijven is niet mogelijk. Geniet mee van de foto's. Zaterdag gingen we andere buurtjes opzoeken in de stad. Granada is heel mooi maar het kan niet wedijveren met Sevilla!
Op zondag namen we dus naar Málaga en genoten nog van het geboortehuis van Picasso en een wandeling in de haven. Maandag werd een dagje strand maar aan de havenkade botsten we op een Belgisch zeilschip van de Zeemacht. Er kwam net iemand naar buiten en toen we hem goededag zegden, werden we vriendelijk uitgenodigd om een kijkje te nemen. En we genoten van een Jupiler!
Dinsdag. Met de bus van lijn 19 naar het vliegveld. Het was een bijzonder rustige vlucht naar Brussel. En dan met de trein naar Poperinge om onze auto op te halen. Het was acht uur voor we op de Goeberg waren. Alles ok!
Etappe 11 van onze tocht doorheen de Alpujarra. We verlaten Yehen in alle stilte en profiteren van de frisse ochtend. We stappen vlot en passeren al snel de vervallen fonteinen van CuestraViñas. Het platteland ligt er nog rustig bij. Na een uur komen uit aan de Romeinse brug Puente de la Tableta bij de ingang van Válor, de geboorteplaats van Aben Humeya die de revolte leidde in 1568 tegen de Christenen. Tot begin 17de eeuw was Válor een voorpost van de Moorse weerstand. We trekken door het hele dorp en slaan linksaf, richting Nechite. Even zijn we weer het spoor bijster. Een oud mannetje is daar aan het werk en hij zegt dat we moeten passeren waar een cabra y un mulo staan. We vinden inderdaad de twee geiten en de muilezel en... het juiste pad. Het was eventjes fel overgroeid zodat we begonnen te twijfelen aan de goede richting. Weldra bereiken we de zijkant van Nechite. Dit dorp van 100 inwoners bestaat eigenlijk uit 3 kleine kernen boven mekaar op de helling. We gaan verder, naar Mairena. Tijd dan voor ons ontbijt. Van mairena naar Júbar is het maar een kwarteiertje. Helemaal aan et einde van het dorp staat het witte kerkje. Het is het oudste van de regio en op het dak staat een kruis en een davidster. De deur is Moors. Hier zijn de drie monotheïstishe godsdiensten vertegenwoordigd. We praten even met een Zwitser uit Lausanne die hier in het dorp een huis gekocht heeft, 20 jaar geleden en hier zal kom rentenieren. Op de kaart zin we weer een fameuze uitwijk naar links om aan de overkant van het ravijn te geraken. Het is een vlotte grintweg maar we kunnen alleen maar gissen of we zullen afdalen of er omheen lopen. We zijn al bijna aan het einde van de 'omleiding' als we plots rechts een smal pad afdalen. Bijna beneden ontmoeten twee mensen die een plaatselijke wandeling maken vanuit Laroles. Helemaal beneden steken we het water over: het is er vrij groen, veel struiken en bomen. een aangename klim leidt ons uit de kloof., recht af op Laroles. Bij het binnenkomen van het dorp zien we een wegwijzer naar 'Refugio de Nevada' zodat we niet naar het centrum afdalen. We vinde de Refugio maar om ons in te schrijven moeten we naar de nabijgelegen bar. Geen probleem want de dorst moet gelest worden. We worden er heel vriendelijk ontvangen en we installeren ons op het terras.Tubos y tapas, meer moet dat niet zijn. Als we naar nze kamer gaan, informeren we (tip uit de wandelgids!) of de Refugio van de Puerto (Pas) de la Ragua (2000 m) wel open is. Het is er heel druk in het skiseizoen maar in de zomer is dat even anders. Een jonge man aan de receptie doet vier, vijf telefoontjes voor ons. Cerrado is het antwoord: gesloten. Er is een mogelijkheid om langs de grote weg in een hotel op 1800 m te gaan overnachten maar dan wordt de volgende etappe naar La Calahorra een stuk langer en ... wordt het moeilijk om nog diezelfde vrijdag in Granada te geraken met openbaar vervoer. Plots zegt die jonge man dat er 's anderendaags, heel vroeg, een mogelijkheid is om vanuit Laroles naar Granada te geraken. Er is een soort minibus-taxi-dienst die mensen vervoert die naar de dokter moeten in Granda. Kost ongeveer 10 euro persoon. We vragen hoe vroeg? Je moet klaar styaan benden op strata om 5.45u. Inderdaad, dat is vroeg. Maar geen probleem. Hij belt om te zien of er nog plaats en ja.... er zijn nob twee plaatsen, 12 euro pp. We beslissen meteen om op dit aanbod in te gaan en beseffen ook meteen....dat onze staptocht doorheen de Alpujarra er op zit! Els geniet nog in het nabije gemeentelijke openluchtzwembad. 's Avonds herschikken we onze rugzak: de wandelschoenen en de -stokken moeten er in!
Eigenlijk moesten we van Cádiar vertrekken maar door omstandigheden waren we 'gisteren' in Narila beland: dus vandaag 17,8- 1,8 =16 km. Het begint al met een klimmetje richting Berchules. Net als we over een beekje gestapt zijn (te laat het wankele bruggetje gezien) ontmoeten we een oudere man die met zijn hak naar zijn land gaat en hij stapt een eindje met ons mee.De oudere bevolking snapt niet dat wij te voet willen gaan in dit seizoen! Alsnel bereiken we Alcútare, een voordorp van Berchules dat een kleine km verder ligt. Het is er nog rustig.We genieten van de ochtendkoelte. We zijn het stilaan gewoon: bij het verlaten van een dorp dalen we af naar een kloof en klimmen aan de overkant van het watertje. En telkens geniet je van het zicht op het vorige witte dorp. Dank zij de chronologisch volgorde van de foto's kunnen we de dorpen nog een beetje uit mekaar houden. 2 uur voorbij Berchules komen we aan in Mecina Bombarón en op het terras van de eerste bar nemen we ons ontbijt: café, zumo y tostadas. Als we weer verder stappen zien we dat Mecina Bombarón veel groter is dan we dachten (1200 inwoners). Het is steil afdalen in het dorp. De GR-uitgang is voorbij de school maar waar is de school? Een paar keer vragen en we vinden de start naar het volgende dorp. Al gauw komen we voorbij het gehucht Golco. Op naar Montenegro, een klein uur verder. We moeten over de Río de Mecina en komen in een prachtig kleurrijk landschap: naakte, uitgesleten kliffen en hellingen in alle schakeringen van grijs tot oker. We komen in de buurt van de Ermita Fatima de Abén Aboo. Deze Abén Aboo vermoordde de vorige koning, zijn neef Aben Humeya. Hijzelf werd korte tijd later gedood door Filips II. We klimmen nog ruim een half uur verder naar Yegen. We komen aan een bar in de barrio bajo. We blijven trouw aan ons ritueel van tubo en tapa. Even voorbij de kerk begint de barrio alto en ons pension La Fuente ligt aan het plein met de leeuwenfontein. In dit dorp leefde tussen 1920 en 1934 de Britse schrijver Gerald Brenan. Hij is de auteur van het bekende 'South from Granada', in het Spaans vertaald als 'Al Sur de Granada'. Leuk om weten is dat de jonge Brit (° in 1894 in Malta) dienst deed in het Briste leger en gevochten heeft in Ieper, Passendale en Armentiers en werd ervoor 'gedecoreerd'. Het boek gaat over het leven van de gewonen mensen in de Alpujarra in het interbellum. Hij stierf in1987.
Volgend jaar komt er bij Lannoo een nieuwe Dagstappergids uit "Frans-Vlaanderen" met 15 schitterende wandellussen. Vooral de GR 128 Wissant-Kemmel en de GR du Littoral tussen Bray-Dunes en Boulogne zullen telkens de ruggegraat vormen.
Zaterdagmorgen verzamelden ongeveer 60 Vlaamse en Franse wandelvrienden in Dranouter voor de 22ste Rando zonder GRenzen. Na het onthaal met een kop koffie en een speculaasje vertrokken we voor een 'dagstapper' richting Kemmel- en Monteberg. Het werd een weekend van 'recreatief medegebruik' want er was een toertocht van mountainbikers, een cyclotocht 'Roeselare-Roubaix' voor wierltoeristen en in de namiddag passeerden een aantal oldtimers, de ene chauffeur al arroganter dan de andere. We vertrokken langs de GR128 maar trokken zo snel mogelijk het provinciedomein van de Monteberg in: daar konden we in alle rust genieten van het landschap en de vele vergezichten met de skyline van Rijsel, de tweelingterrils van Loos-en Gohelle en de vele kerktorens van Mesen en Wulvergem over Armentiers naar Steenwerck. We stapten dan verder langs de GR 5A naar het Franse massagraf op de Kemmelberg en daalden af naar Het Labyrint op De Dries voor de middagpauze. Na de boterhammetjes waagden enkelen zich aan het steltlopen. Daarna wandelden we door de Douvevallei naar de tweede heuvelrug: van de Walletjes en de Zwartemolenheuvel. En genieten van het uizicht op de Breemeersen. Nog even op de schreve lopen tot aan de Verloren Hoek/Coin Perdu en de Schoonemaegdstraete en een prachtige veldweg met zicht op het Eeuwenhout leidde ons terug naar de startplaats.
