Wanneer de weg donker en verlaten wordt, in wie moet ik dan vertrouwen nemen ? 
Wanneer je door de bomen het bos niet meer ziet, is het dan niet beter op te geven ?
Wanneer je alles probeert en niets meer werkt, mag je dan niet ophouden ? 
Wanneer niks meer goed gaat in iemands leven, wordt het dan niet hoog tijd dat je kordaat reageert en het gedoe een halt toe roept ? 
Wanneer je constant zweeft tussen pijn en minder pijn, en smacht naar een pijnloos moment, moet de pijn dan niet opgeheven worden ?
Wanneer het lijkt dat het al je hele leven regent, grauw en vies, mag je dan zelf niet opteren voor een leven vol zon ?
Wanneer je eeuwig lijkt te leven tussen de dode hoofden, kan je er dan beter niet zelf één worden ?
Wanneer, wanneer, wanneer ?  Wanneer komt mijn halte er aan ?  Wanneer mag ik uitstappen ? 

De tranen die je huilt lijken het enige te zijn waarin je nog geloven kan... 
Je lijkt met je rug tegen de muur aan te staan, het lijkt alsof je geen kant meer opkan...
 

11-02-2008, 23:36 geschreven door K.

In 1847 schreef Edgar Allan Poe Ulalume, een wondermooi gedicht dat ik hier graag even citeer... ik riskeer me echter niet tot een schamele vertaling, en houdt het op de originele versie.  In één van zijn laatste opnamen, sprak Jeff Buckley dit gedicht in... luister, lees, en geniet...

http://www.youtube.com/watch?v=JgeaqpmqUT8

The skies they were ashen and sober;
The leaves they were crispèd and sere,
The leaves they were withering and sere;
It was night in the lonesome October
Of my most immemorial year;	5
It was hard by the dim lake of Auber,
In the misty mid region of Weir:
It was down by the dank tarn of Auber,
In the ghoul-haunted woodland of Weir.
Here once, through an alley Titanic	10
Of cypress, I roamed with my Soul—
Of cypress, with Psyche, my Soul.
These were days when my heart was volcanic
As the scoriac rivers that roll,
As the lavas that restlessly roll	15
Their sulphurous currents down Yaanek
In the ultimate climes of the pole,
That groan as they roll down Mount Yaanek
In the realms of the boreal pole.
Our talk had been serious and sober,	20
But our thoughts they were palsied and sere,
Our memories were treacherous and sere,
For we knew not the month was October,
And we marked not the night of the year,
(Ah, night of all nights in the year!)	25
We noted not the dim lake of Auber
(Though once we had journeyed down here),
Remembered not the dank tarn of Auber
Nor the ghoul-haunted woodland of Weir.
And now, as the night was senescent	30
And star-dials pointed to morn,
As the star-dials hinted of morn,
At the end of our path a liquescent
And nebulous lustre was born,
Out of which a miraculous crescent	35
Arose with a duplicate horn,
Astarte's bediamonded crescent
Distinct with its duplicate horn.
And I said—"She is warmer than Dian:
She rolls through an ether of sighs,	40
She revels in a region of sighs:
She has seen that the tears are not dry on
These cheeks, where the worm never dies,
And has come past the stars of the Lion
To point us the path to the skies,	45
To the Lethean peace of the skies:
Come up, in despite of the Lion,
To shine on us with her bright eyes:
Come up through the lair of the Lion,
With love in her luminous eyes."	50
But Psyche, uplifting her finger,
Said—"Sadly this star I mistrust,
Her pallor I strangely mistrust:
Oh, hasten!—oh, let us not linger!
Oh, fly!—let us fly! for we must."	55
In terror she spoke, letting sink her
Wings until they trailed in the dust,
In agony sobbed, letting sink her
Plumes till they trailed in the dust,
Till they sorrowfully trailed in the dust.	60
I replied—"This is nothing but dreaming:
Let us on by this tremulous light!
Let us bathe in this crystalline light!
Its sibyllic splendor is beaming
With hope and in beauty to-night:	65
See, it flickers up the sky through the night!
Ah, we safely may trust to its gleaming,
And be sure it will lead us aright:
We safely may trust to a gleaming
That cannot but guide us aright,	70
Since it flickers up to Heaven through the night."
Thus I pacified Psyche and kissed her,
And tempted her out of her gloom,
And conquered her scruples and gloom;
And we passed to the end of the vista,	75
But were stopped by the door of a tomb,
By the door of a legended tomb;
And I said—"What is written, sweet sister,
On the door of this legended tomb?"
She replied—"Ulalume—Ulalume—	80
'T is the vault of thy lost Ulalume!"
Then my heart it grew ashen and sober
As the leaves that were crispèd and sere,
As the leaves that were withering and sere,
And I cried—"It was surely October	85
On this very night of last year
That I journeyed—I journeyed down here,
That I brought a dread burden down here:
On this night of all nights in the year,
Ah, what demon has tempted me here?	90
Well I know, now, this dim lake of Auber,
This misty mid region of Weir:
Well I know, now, this dank tarn of Auber,
This ghoul-haunted woodland of Weir."

14-02-2008, 00:00 geschreven door K.

15-02-2008, 23:02 geschreven door K.

17-02-2008, 00:00 geschreven door K.

23-02-2008, 00:00 geschreven door K.

08-03-2008, 00:00 geschreven door K.

Woensdag.  Ik stapte na m'n werk bij mijn ouders binnen, om m'n meisjes af te halen.  Ze waren net begonnen met het avondeten, en m'n vader schoof me meteen een bord toe.  Mijn man zou pas rond acht uur thuiskomen, dus besliste ik maar te blijven eten.  Voor zover je het eten kan noemen. 
Mijn moeder vroeg of ik de nieuwe Humo al gelezen had.  Ik schudde m'n hoofd. 
-"Er staat een artikel in over hoogbegaafde tieners.  Ik kreeg kippevel toen ik het las, het deed me volledig aan jouw schooltijd denken.  Eén van hen heeft trouwens hetzelfde IQ als jij.  Je moet het maar eens lezen."  Ze schoof het tijdschrift mijn richting uit.
Ik duwde het terug.  "Ik lees het thuis wel."  Alles wat met schooltijd te maken heeft hou ik liever op veilige afstand van me.  Het was een tijd van pijn en verdriet, van onbegrip en gemis. 

Ik klinkte de gordels vast van mijn meisjes en sloot de deuren.  Mijn moeder, eeuwig ongerust over haar jongste dochter, keek me aan. 
-"Je ziet er niet goed uit, scheelt er wat ?" 
-"Nee," loog ik, "Ik ben gewoon wat moe." 
-"Neem je je medicatie nog?"
-"Elke dag, baas." zei ik.  Elke dag gooi ik ze in de gootsteen, dacht ik.  Die zal vast gelukkig zijn. 

Ik was net vertrokken, toen mijn man me belde.  Zijn werk was beter gevorderd dan voorzien, en ook hij was onderweg naar huis. 
"Ik had de Humo mee, voor tijdens mijn lunchpauze", begon hij, "Er staat een stuk in over hoogbegaafde kinderen.  Toen ik het las, leek het alsof ik over F. aan het lezen was.  Je moet dat stuk straks even lezen."
Een koude rilling over mijn rug.  Nee ! 

F.  Mijn zorgenkindje.  Ze werd geboren, en de gyneacoloog die me hielp bevallen, kwam achteraf naar me toe.  Dat het voor hem de eerste keer was dat een pasgeboren baby haar hoofdje constant probeerde te draaien in de richting van haar moeders stem.  Ze werd na haar eerste bad in m'n armen gelegd, en ze keek me taxerend aan, zo van "ben jij nou de eigenaar van die stem die ik herkende ?"  Net dezelfde reactie wanneer haar papa haar opnam.  Een dag later vroeg ik de verpleegster of zo'n klein ukje al zien kon.  Ik kreeg een resolute nee als antwoord.  "Hoe komt het dan dat ze me na doet ? vroeg ik.  Ik kreeg te horen dat dit onmogelijk was.  Dus nam ik haar, en legde haar op m'n gebogen benen.  Ik articuleerde een aantal letters, zonder ze uit te spreken, in alle stilte; A, O, I.  Na elke letter imiteerde dat kleine schepseltje van me de houding van mijn mond zo goed ze kon.  De verpleegster was sprakeloos, en de verdere dagen van ons verblijf dienden we vaak ons "truucje" ten berde te brengen. 
Op twee maanden lachte ze luidop.  Op zes maanden kroop ze volop rond, op negen maanden stapte ze alsof ze nog nooit iets anders gedaan had.  Toen ze een jaar of twee was, tekende ze héél gedetailleerd.  Na de tweede dag in de peuterklas, ze was nét tweeënhalf, zei haar juf me dat ze vreemd genoeg alle kindjes reeds bij naam kende.  Thuis vertelde ze me tot in de puntjes wat ze die dag op school gedaan had, netjes op chronologische volgorde, zonder ook maar iets te vergeten.  Maar ik stond er niet echt bij stil, voor mij leek alles normaal, ik had natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal, ze was mijn eerste dochtertje.  Later, toen mijn tweede dochtertje opgroeide, was ik constant bang dat ze achter was, dat er iets mis was met haar.  Maar zij was gewoon, normaal, netjes op leeftijd, terwijl de andere alles véél te vroeg deed.  Na een drietal weken peuterklas begon ze te veranderen.  Ze wou niet meer naar school en had constant buikpijn.  Ik kreeg te horen dat ze mogelijk autistisch was, en dat ze dringend getest moest worden.  Plotseling viel me op dat haar tekeningen op school helemaal niks voorstelden in vergelijking met wat ze thuis maakte.  Ze krabbelde er op school maar wat op los.  Ik nam de kaft met haar tekeningen van thuis mee naar school, en ik kreeg te horen dat ze ondertussen werd gevolgd door een extra zorgjuf, en dat uit diens bevindingen vermoedens rezen dat ze een ontwikkelingsvoorsprong had, aangezien je pas later over hoogbegaafdheid kan praten.  Enige probleem was dat F. pas getest kon worden als ze vier was.  We moesten dus wachten, maar in afwachting besloot de school, in samenspraak met ons en het CLB, haar naar een hoger klasje te laten gaan.  Na enkele zware weken van aanpassing verbeterde de situatie en begon ze terug graag school te lopen.  Ze was vier jaar en vijf maanden toen ze getest werd in het centrum voor communicatiestoornissen van het UZA.  Na afloop bleek dat ze niet autistisch was, maar dat ze een behoorlijke ontwikkelingsvoorsprong had.  Haar resultaten kwamen overeen met de resultaten van dat van een kind van zeven jaar en twee maanden.   Vreemd genoeg bleek er uit de testen ook dat ze bewust fouten maakte.  Bij sommige vragen antwoordde ze dat ze nog te klein was om ze te beantwoorden terwijl bleek dat ze best wel de oplossing wist.  De beslissing haar een een jaar hoger te laten volgen bleek uit de resultaten aangewezen om haar voldoende uitdaging te bezorgen, zo niet zou ze kunnen beginnen onderpresteren.  We kregen een stapel documenten mee naar huis, en de raad om haar opnieuw te laten testen als ze een aantal jaren ouder was en om bij problemen ons te wenden bij het CBO, het centrum voor begaafdheidsonderzoek van Prof. T. Kieboom.  Ondertussen zit ze in het eerste leerjaar, en doet ze het uitstekend.  Ze heeft, ondanks het feit dat ze een jaartje jonger is, uitstekende resultaten, en voelt zich bij haar klasgenootjes best wel goed. 
Haar gevoeligheid speelt haar echter vaak parten.  Het nieuws kijken we beter niet als ze in de buurt is, want dan raakt ze overstuur.  Ze heeft het enorm moeilijk met onrechtvaardigheid en neemt het altijd op voor de zwaksten.  Ze wil voor alles een gedegen uitleg.  Haar drang naar perfectie bezorgt haar faalangst.  Als ze ergens niet zeker van is, begint ze er liever helemaal niet aan.  Dan bekijkt ze even alles vanop afstand, verwerkt ze alle gegevens in dat kleine hoofdje van 'r, om dan, als niemand het ziet, het te proberen.  Een zin voor humor en een smaak in muziek die niet bij haar leeftijd passen.  

In haar herkent mijn moeder mij.  Helaas was er toen ik jong was nog totaal geen actief onderzoek omtrent de materie.  Ik werd bestempeld als een buitenbeentje, een rebel, of een moeilijke leerling.  Terwijl ik me doodeenvoudig stierlijk zat te vervelen op school.  Achteraf bekeken ben ik in een sukkelstraatje van faalangst en onderprestatie geraakt, twee zaken die, zo bleek later, mijn depressie voedden.  

Herinneringen aan mijn schooltijd zitten veilig opgeborgen, verbannen wegens te pijnlijk.  Het geen aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten, het onbegrip bij leerkrachten.  Ik was moeilijk, ik was eigenwijs.  Ik kwam wel tot dezelfde eindoplossing, maar bereikte die op een totaal andere manier dan hoe deze werd aangereikt, dus werd het als zijnde fout bestempeld.  Dit resulteerde er in dat ik zelfs een jaar opnieuw diende te doen.  De heerschappij van de idiotie der leerkrachten deed me de das om, en deed me een dégout krijgen van alles wat met school te maken heeft.  Alsof ze alle wijsheid in pacht hebben ! 

Nooit, niet één keer heb ik gestudeerd voor een toets of examen.  De basiskennis die we in de lessen kregen vond ik voldoende.  Iets vanbuiten leren vond ik zinloos.  Natuurlijk, als je op die manier aan hogere studies begint, en je plotseling een massa gegevens meekrijgt die je thuis dient te verwerken, dan weet je niet hoe er aan te beginnen.  Faalangst evolueerden in ernstige angstaanvallen, en omwille van gezondsheidredenen diende school te worden stopgezet.   

Ik heb hieromtrent vast wel al eerder iets geschreven, het artikel in Humo maakte gewoon alles weer wakker in me.  

Ik denk anders.  ik besta anders.  Ik voel anders.  Intenser.  Iedereen lijkt zijn leven te leiden, zonder er al te veel bij stil te staan.  Ik dien echter af en toe even "af te stappen", even een adempauze te nemen, om de dingen vanop afstand te bekijken en een plaats te geven.  Ik dien af en toe even afstand te nemen wanneer ik merk dat menselijke wreedheid me alweer te dicht benaderd.  Dan moet ik bijvoorbeeld even naar mijn plekje. 
Mijn plekje, waar ik soms gemoedsrust vind, soms ook niet.  Starend naar het water, waar grijze golven vol zorgen voorbij kabbelen, vraag ik me dan af waarom mijn zorgen niet zo eenvoudigweg voorbij kunnen kabbelen.   

Mijn dochter kwam laatst naar me toe, en zei, totaal zonder enige aanleiding : "Mama, iedereen heeft twee oortjes om mee te luisteren, en twee oogjes om mee te kijken.  Maar ik, hé mama, ik luister en kijk met drie dingen : ik luister en kijk ook met mijn hartje.  Mijn zus doet dat niet, papa ook niet, en de kindjes uit mijn klas ook niet.  Maar jij wel, mama.  Hoe komt dat ?"  Ik antwoordde dat ik niet wist hoe dat kwam, en vroeg of ze het erg vond misschien.  Ze antwoordde : "Nee, want wij luisteren en zien véél beter toch ?"
Of hoeveel je als volwassene van een kind van zes leren kan...    

12-03-2008, 00:00 geschreven door K.

25-03-2008, 00:00 geschreven door K.

De eerste week van de Paasvakantie zit er bijna op, zo ook mijn weekje verlof.  Het weer heeft, misschien zoals bij zovelen, invloed op mijn gemoedstoestand.  Of is er weer meer aan de gang ?  Ik vrees er eerlijk gezegd een beetje voor.  Mijn gedachten zijn alweer niet meer te stoppen, ze stormen als het ware door me heen.  Ik ben weer genoodzaakt te vechten tegen de doodslust.  Ik lijk het maar niet te kunnen laten : sta ik voor een gesloten spoorweg, dan beeld ik me dat ik uit mijn wagen stap, dat ik rustig naar de treinbils toe loop, en zachtjes erop begin te wandelen, in de richting van de trein die komt aanrazen.  Terwijl de trein nadert, en waarschuwend begint te toeteren, strek ik mijn armen naast me uit, en richt ik mijn hoofd richting de grauwgrijze lucht boven me.
De afgelopen dagen had ik voldoende tijd om alles even op een rijtje te zetten, om eens flink na te denken over het leven dat ik leid.  Of kan ik het me permitteren te spreken over het leven dat ik lijd ?  In ieder geval lijk ik er wijzer uitgekomen te zijn.  Een aantal beslissingen zijn gevallen, belangrijke beslissingen.  
Momenteel leef ik enkel tussen de slechte momenten door.  Ik geniet van de korte tijden van "me goed voelen" die me gegund zijn.  Maar het is me duidelijk geworden dat de tijden tussenin steeds korter lijken te worden, me nauwelijks de kans gevend te recupereren en voldoende aan te sterken voor de volgende donkere episode in mijn leven.  Medicatie heb ik definitief opgegeven; als het niet zonder lukt, nou dan lukt het maar niet.  De muur die ik opgetrokken heb rondom me neemt buitengewone proporties aan.  Thuis, op kantoor, waar dan ook, kom ik over als zijnde zelfzeker, altijd vrolijk, altijd hard werkend, altijd klaar om bij te springen waar nodig.  De logische gevolgen van dat muurtje beginnen zich meer en meer te manifesteren : wanneer ik alleen ben voel ik me uitgeput, leeg, en trek ik me volledig terug in mijn eigen wereldje vol bluesy muziek en dagdromen.  Wanneer ik alleen ben, voel ik de ware ik, teruggetrokken, in stilte schreeuwend omdat ik de harde wereld niet lijk aan te kunnen, omdat ik niet begrepen lijk te worden en nog meer omdat ik zo erg aansluiting mis bij anderen.     
Ik weet niet meer waar ik heen ga.  Ik zie een licht, en tracht het te volgen, weg uit het donker.    Ondanks alle moeite van de wereld, zie ik dan het licht zachtjes uitdoven, en kan ik niet anders dan besluiten dat ik alweer verdwaald ben.  Ik weet écht niet meer waar ik heen ga. 
Mijn leven lijkt een storm te zijn, en tijdens de korte windstille periodes sterk ik onvoldoende aan, wat resulteert in het feit dat ik bij de eerste de beste windstoot weggeblazen word.  Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik me vasthou aan een droom.  Een droom dat ik me op een dag beter zal voelen en dat alle nare gevoelens voorgoed verdwenen zullen zijn.  Maar dat zullen ze nooit.  Ze zijn nu eenmaal een deel van me.  Ermee leren leven is geen optie voor me.  Een leven vol regen, nee dank je, niet voor mij.  Dan pas ik. 
Een laatste sprankeltje hoop zorgt er voor dat ik nog een tijdlang op mijn tanden bijten zal.  Merk ik dan dat het me niet lukt alle nare gedachten te verdrijven, dat geef ik me met opgeheven hoofd gewonnen.  Blijvend vechten heeft uiteindelijk geen nut, aangezien het een gevecht is waar ik nooit in winnen zal, behalve een kleine veldslag hier en daar dan. 
Wanneer ik 's morgens vroeg in mijn eentje van werf naar werf rijd, en er nog nauwelijks ander verkeer op de baan is, bedenk ik vrij vaak dat als ik op dat ogenblik even de gaspedaal helemaal ingedrukt zou houden, om kort nadien bruusk het stuur om te gooien, ik er vast niet meer zou zijn.  Met een maximale kans dat iedereen denkt dat het een ongeval betreft.    
Maar ik geef mezelf eerst alsnog een laatste kans... 

27-03-2008, 00:00 geschreven door K.

04-04-2008, 23:44 geschreven door K.

17-04-2008, 00:00 geschreven door K.

19-04-2008, 23:27 geschreven door K.

20-04-2008, 00:10 geschreven door K.

22-04-2008, 00:00 geschreven door K.

06-05-2008, 00:00 geschreven door K.

Het einde is in zicht.  Eindelijk.  De laatste week is bijna halverwege.  De laatste rechte lijn.  Ik steven met plezier af op mijn laatste werkdag bij mijn huidige werkgever, aanstaande vrijdag.  Toch word ik een dubbel gevoel gewaar.  Het respect dat ik ondertussen verkregen heb bij mijn personeelsleden, resulteert in het feit dat ik enorm fijne reacties krijg van vrijwel ieder van hen.  Een poetsdame begon te wenen toen ik haar het nieuws vertelde, anderen smeekten me dan weer om toch te blijven.  Een teken dat de manier waarop ik werk, ook al staat deze in fel contrast met de werkwijze van mijn area manager, toch zijn vruchten aflevert.  Vrijwel al mijn panden liggen er netjes bij.  Ook van klanten krijg ik ontzettend leuke reacties : ze vinden het jammer dat ik vertrek omdat hun werven er stukken beter bij liggen en er minder problemen zijn met personeelsleden in vergelijking met vroeger, maar voornamelijk omdat ze vinden dat ze "gehoord" worden.  Ik maakte tijd voor hen, luisterde, en bood hen zo snel mogelijk een oplossing aan.  Ik volgde alles kort op, en dat werd geapprecieerd.  Helaas niet altijd door mijn directe werkomgeving, alwaar een aantal mensen er ondertussen blijkbaar een sport van gemaakt hebben me zwart te maken, door te verkondigen dat ik te weinig op mijn panden kwam en dat mijn panden er niet goed bij liggen.  Jammerlijk dat zoiets gebeurt tijdens je opzegperiode.  

Ik tel de dagen af, bezoek nog zoveel mogelijk klanten en personeelsleden, en probeer zo goed als mogelijk in schoonheid af te sluiten, zodat ik met een gerust geweten aanstaande dinsdag mijn nieuwe job kan starten...  

   

06-05-2008, 00:00 geschreven door K.

07-05-2008, 00:00 geschreven door K.

Al jarenlang ben ikzelf mijn eigen grootste vijand. Elke fout, elke misrekening, elke vorm van twijfel, elke vorm van falen speelt door m'n hoofd, opnieuw en opnieuw en opnieuw.  Elke verbroken belofte, elke verloren dag, elke gemiste kans zorgt dat ik met afkeer terugkijk op een leven waarin ik helemaal niks in bereikt heb. 

Het leven kan vreemd zijn, goed en slecht op zoveel verschillende manieren, maar op termijn ontdek je dat de dingen niet altijd zijn zoals je denkt dat ze zijn.  Als kind bijvoorbeeld, was ik bang voor het donker, nu nog trouwens.  Maar nu ben ik vaak ook bang voor het licht, bang om het licht in te stappen, om méér te worden...

Het is moeilijk om mijn pijn te laten gaan, omdat het altijd de enige constante in mijn leven is geweest.  Vergeving is de deur ontgrendelen en jezelf vrij laten, wetende dat je gevangene én bewaker was, tegelijk.  Echte kracht bestaat erin om jezelf recht te houden op een moment dat niemand het je kwalijk zou nemen als je vallen zou... Soms lijkt het leven me niet alle antwoorden te willen geven omdat het wil voorkomen dat ik alweer gekwetst word of mezelf kwets. 

Iemand zei me ooit : "God beloofde ons geen dagen zonder pijn, geen gelach zonder verdriet, geen zon zonder regen, maar hij beloofde ons wel kracht voor de pijn, troost voor het verdriet en licht tijdens donkere dagen." 

Te vaak kijk ik naar anderen, en vergelijk ik mezelf met hen.  Op zo'n momenten voel ik als het ware pijlen door m'n hart gaan, al de pijn waarvan ik zo hoop dat ze ooit verdwijnen zal.  Op zo'n momenten verlang ik naar een persoon die me toefluistert dat alles wel goed komen zal.  Want er zijn zoveel dingen die ik niet begrijp.  Waarom mensen moeten liegen, of beloftes maken waaraan ze zich niet houden.  Of waarom niemand mijn angsten, mijn pijn ziet, en een hand reikt naar me.  Waarom mensen niet zien wat er zich onder hun ogen afspeelt, waarom ze oppervlakkigheid verkiezen boven diepgang. 

Soms hou ik mijn affectie voor mezelf, en druk ik mijn gevoelens niet uit in woorden, en soms vind ik geen woorden om mijn gevoelens uit te drukken, gevoelens van pijn of angst die niemand begrijpen zal.  In plaats daarvan word ik stil, sla ik dicht.  

Zo vaak voel ik me verdwaald, verdwaald in mijn eigen leven en in de maatschappij.  Alsof ik lig rond te drijven tot mijn leven zin lijkt te hebben, en het me de juiste richting aanwijzen zal.  Er is ruwheid en verwondering in het leven. 

Het hart heeft redenen waarvan de rede niks afweet, zegt men weleens.

Terwijl ik met blote voeten door het gras vol ochtenddauw wandel, besef ik dat ik mezelf nooit toe zal laten het geluk vast te houden.  In plaats daarvan verkies ik vaak te blijven hangen bij mijn verdriet, en bouw ik een veilige zone in, waarin ik geen anderen toelaat.  Want hoe luid ik ook praten zou, niemand zou me écht horen.  

Vaak kijk ik mijn demonen recht in de ogen, en denk ik : "vooruit, vernietig me maar..."  Ik heb de hel al vaak genoeg gezien, het lijkt een vertrouwd plekje geworden te zijn.  Ik heb geen schrik om te sterven.  Hoeveel mensen lopen zonder ze het beseffen dood rond ?          

Zal ik me altijd zo voelen ?  Zo leeg, zo vervreemd ? 

09-05-2008, 00:00 geschreven door K.

12-05-2008, 15:09 geschreven door K.

19-05-2008, 00:00 geschreven door K.