Het einde is in zicht.  Eindelijk.  De laatste week is bijna halverwege.  De laatste rechte lijn.  Ik steven met plezier af op mijn laatste werkdag bij mijn huidige werkgever, aanstaande vrijdag.  Toch word ik een dubbel gevoel gewaar.  Het respect dat ik ondertussen verkregen heb bij mijn personeelsleden, resulteert in het feit dat ik enorm fijne reacties krijg van vrijwel ieder van hen.  Een poetsdame begon te wenen toen ik haar het nieuws vertelde, anderen smeekten me dan weer om toch te blijven.  Een teken dat de manier waarop ik werk, ook al staat deze in fel contrast met de werkwijze van mijn area manager, toch zijn vruchten aflevert.  Vrijwel al mijn panden liggen er netjes bij.  Ook van klanten krijg ik ontzettend leuke reacties : ze vinden het jammer dat ik vertrek omdat hun werven er stukken beter bij liggen en er minder problemen zijn met personeelsleden in vergelijking met vroeger, maar voornamelijk omdat ze vinden dat ze "gehoord" worden.  Ik maakte tijd voor hen, luisterde, en bood hen zo snel mogelijk een oplossing aan.  Ik volgde alles kort op, en dat werd geapprecieerd.  Helaas niet altijd door mijn directe werkomgeving, alwaar een aantal mensen er ondertussen blijkbaar een sport van gemaakt hebben me zwart te maken, door te verkondigen dat ik te weinig op mijn panden kwam en dat mijn panden er niet goed bij liggen.  Jammerlijk dat zoiets gebeurt tijdens je opzegperiode.  

Ik tel de dagen af, bezoek nog zoveel mogelijk klanten en personeelsleden, en probeer zo goed als mogelijk in schoonheid af te sluiten, zodat ik met een gerust geweten aanstaande dinsdag mijn nieuwe job kan starten...