Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden.
19-05-2008
Onder dwang
Al van kindsbeen af vond ik geen rust als ik geen antwoord kreeg op bepaalde vragen. Dat resulteerde vaak in uren-, soms dagenlang gepieker. Vroeger kon ik dat vrij goed counteren, mits wat opzoekwerk lukte het me wel. Maar er zijn nu eenmaal van die vragen waar het heel moeilijk is een antwoord op te vinden. Iets dat me meermaals wakker hield, dat geef ik grif toe.
Lange tijd werd mijn depressie gevoed door de onbeantwoorde vragen omtrent de dood van mijn broer. Het schuldgevoel, het waarom, ik kreeg er kop noch staart aan. Ondertussen, zoveel jaren later, ben ik dankzij mijn professor op dat punt in mijn leven dat ik alle vragen hieromtrent van een antwoord heb kunnen voorzien, en dat ik in het gebeurde geen vraagtekens meer vind. De puzzel is in zijn plaats gevallen, en ik voel aan dat ik er beter mee om kan.
Ik ben ontzettend onderhevig aan dwangneuroses. In de beginfase van mijn ziek zijn was dit quasi onleefbaar, maar ondertussen is ook dit vrijwel altijd onder controle. Behalve dan die dagen waarbij ik constant aan zelfmoord loop te denken, bij alles wat ik doe.
Ik neem een schaar uit de lade om iets open te knippen en meteen betrap ik mezelf erop dat ik me afvraag of ik het niet gauw even door mijn strot zou jagen. Ik rijd met de wagen over een brug en denk meteen : "zou ik niet even heel erg aan het stuur rukken zodat ik de afgrond indonder ?" Het gevoel is allesomvattend maar ondertussen heb ik al geleerd dat het een gevoel betreft, dat ik het niet concreet maak, uit liefde voor mijn kinderen, en meer en meer uit liefde voor het leven. Maar dat neemt niet weg dat ik vaak van s'morgens tot s'avonds op die manier denk. "Spring ik snel voor die vrachtwagen die daar aan komt ?" , "Zou ik beter niet snel de haardroger bij me in bad gooien ?". Laatst was ik nog bij een klant die een bak toonde met uiterst corrosieve vloeistof in, waar ze zware verroeste motoronderdelen van schepen in laten zakken, om ze na een uurtje weer blinkend als nieuw terug boven te halen. Hij zei me nog dat als je er een vinger in steekt, die meteen weg is, met bot en al. En meteen hoorde ik mezelf denken "spring,spring, spring".
Het vinden van antwoorden is ook een dergelijke vorm van innerlijke dwang die ik maar niet onder controle lijk te krijgen.
Reacties op bericht (0)
Stuur me een email...
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
