|
Een paar weken geleden kwam "Junior" bij ons. Maar al gauw noemden we hem "Boulet", omdat hij zo ontzettend dik was. Ik was ondertussen stilaan aan het uitkijken naar een tweede pony voor m'n meisjes. Voornamelijk omdat de eerste totaal niet geschikt blijkt om een beginnende ruiter mee te leren springen. Dus kwam Boulet best wel goed uit. De eigenaar had 'm moeten weghalen bij de mensen waar hij stond, omdat die failliet waren verklaard en hij wilde niet dat de pony mee aan de haak ging. Wegens plaatsgebrek werd hij bij ons afgezet. "Mag hij hier blijven tot hij verkocht is ?" Het arme dier had vier jaar lang op één en dezelfde weide gestaan. Hij zag er verschrikkelijk uit; z'n manen en staart kapotgeschuurd door zomerbrand die niet behandeld werd, z'n staart bleek één grote dreadlock te zijn. Hij zat onder olievlekken, stonk, z'n hoeven waren volledig verbrokkeld, en hij woog ruim zestig kilo te zwaar. Op zo'n momenten komt dan ons "collectief hart" naar boven. Ik scheerde z'n benen op, haalde de knotten uit z'n staart, probeerde van z'n manen te redden wat er te redden viel en brandde z'n oren uit, waarna m'n meisjes en nichtje hem wasten, en nog maar eens wasten, en nog maar eens wasten. Boulet genoot van de aandacht, hij liet het zich welgevallen zonder ook maar één poot te verzetten. Vanaf die dag werd hij elke dag getraind. Voornamelijk door m'n oudste, want hij was echt ontzettend braaf bij haar. De dagen dat we er niet raakten, werd hij gereden door m'n nichtje, of werd hij een uurlang aan de stapmolen gezet. De kilo's vlogen er af. Vorige week, toen m'n meisjes bij hun papa waren, trainde ik 'm zelf. Best wel een grappig zicht, ik op een veel te kleine, dikke pony, maar ik was vastberaden om 'm "voorwaarts neerwaarts" te krijgen. (Een technisch detail waardoor paarden beter hun rug gaan gebruiken). Toen al merkte ik een kleine kentering bij het diertje. Hij durfde al eens dreigen te slaan tijdens het opzadelen, maar na een flinke pandoering dacht hij daar niet meer aan. Hij kwam stilaan in conditie, en ik merkte dat hij enorm kijkerig was. Een simpele balk op de grond, en hij sprong ervan opzij. Een ervaren ruiter kan dit opvangen, een beginner echter niet. Dus belde ik de eigenaar op en deelde mee dat ik de pony niet zou kopen. Een paar dagen later kregen ze 'm wel verkocht, en werd hij opgehaald. Tot ziens, Junior.
Dus opnieuw startte ik m'n zoektocht naar een geschikte pony. Op het nationaal tornooi neusde ik tussen tientallen flyers die in de tent hingen, en ik haalde er een viertal uit. De dag nadien belde ik ze op. De ene pony bleek te oud, de andere te duur. Dit weekend zijn we de resterende twee gaan testrijden. Eentje geniet m'n voorkeur qua uiterlijk, op de andere leek m'n dochter dan weer beter te rijden. In de loop van deze week, of dit weekend, ga ik beide pony's opnieuw bekijken, samen met m'n schoonbroer deze keer. En dan wordt het kiezen.
Tja, paarden, het is een microbe. Een poos geleden werd ik het bestuur van de ponyclub in verkozen. Het nieuwe bestuur is een toffe bende, en ik ben ervan overtuigd dat we er samen veel van terecht zullen brengen. Een aantal gedreven en bekwame mensen, met erg goede ideeën, al zeg ik het zelf.
07-10-2009, 00:00 geschreven door K.
|
