|
Hier zit ik weer, in mijn piepklein bureautje, zogenaamd administratief werk aan het doen, hetgeen ik beter doen zou. Maar m'n hoofd staat er niet naar. Ik krijg m'n gedachten maar niet in één lijn. Hoofdtelefoon op en m'n iPod die me Mad World van Gary Jules in m'n oren fluistert. Tegen beter weten in, want ik weet waar dit soort melancholie me heen zal sturen...
Wat doe je als blijkt dat je relatie een zeepbel is, die elk ogenblik uiteen kan spatten ? Ik heb een bloedhekel aan de situatie waarin ik me bevindt, maar op één of andere manier heb ik er me toch mee verzoend. Er is nu eenmaal geen uitweg. Ik vervloek er mezelf van tijd tot tijd om, maar het is wat het zijn moet. Jammer genoeg staat het recht evenredig met m'n onzekerheid, ook al kan ik dat als de beste verbergen. Iedereen ziet me als een zelfverzekerd iemand, die de touwtjes stevig in handen heeft. Maar niemand ziet wie ik écht ben, en maar goed ook. Vaak voel ik me ontzettend klein en niemand heeft ook maar notie van hoezeer ik het gevoel van vrouw-zijn mis.
Een paar mensen hier weten wel welk haar er hier in de boter zit, maar er wordt vaak tussen pot en pint wat lacherig over gedaan, en dat vergroot mijn klein-zijn dan weer.
Intimiteit. Nooit geloofd dat het werkelijk een parameter is binnen een relatie, maar ik weet meer dan eender wie dat het inderdaad zo is. Een korte tijd schreef ik er iemand over. Een luchtig heen en weer geschrijf waarbij ik de luchtigheid even vergat, en terug ontdekte hoezeer het schrijven me goed doet. Het ordent m'n gedachten. Ik merkte aan de andere persoon dat deze de luchtige K. wel ok vond, maar geen behoefte had aan mijn andere ik, terecht ook. Vandaar dat ik vast hier weer zit.
Dit schreef ik een paar weken geleden... Jarenlang heb ik geprobeerd het te veranderen: ik ben verdikt, ik ben vermagerd, naar de tandarts want misschien had ik wel een slechte adem. Hups, dan langs de dokter want wie weet was het mijn lichaamsgeur of iets anders. Alle haarkleuren en kapsels zijn de revue gepasseerd, kledingstijlen en lingerie idem dito. Ik verloor m'n persoonlijkheid en paste die aan zijn wensen aan, zonder enig resultaat. Ik heb geroepen tegen 'm, gesmeekt, en liet keer op keer alarmbellen loeien, vaak dagenlang, hopend dat hij wakker zou worden. Ik heb hem o zo vaak de zoveelste 'laatste kans' geboden, en vaak was ik nog zo naïef te geloven dat het deze keer wel goed zou komen. Maar keer op keer ben ik op m'n bek gegaan, en uiteindelijk kan ik niets anders dan me erbij neer te leggen. Ik heb geen zin meer om er telkens ruzie over te moeten maken, zeker omdat hij dan me even wat aandacht gaf, op een manier van : nu kan ze weer een tijdje verder. Ik heb gevochten, maar op een gegeven moment moet je gewoonweg toegeven dat jouw oorlog gestreden is. Ik heb gepoogd mezelf te troosten met de gedachte dat hij misschien gewoon zich op die manier niet aangetrokken voelt tot me... met m'n voorgangsters was het nooit een probleem, dus...maar zij waren sowieso andere type vrouwen dat mij; geen van hen werkte of hielp op het erf, hij was enige kostwinner en zijn zuur verdiende centen smeten ze door ramen en deuren buiten, want hey, wat stelt een mens voor zonder dure merkkledij ? Koken werd er niet gedaan, waarom ook als er zoiets bestaat als kant-en-klare microwave maaltijden en afhaaltroep ? Paradepaardjes waarmee hij kon uitpakken, en alles wat ik niet ben, dus daar heb je het : Ping, kant en klaar op een een bordje. Toegegeven, soms haat ik de situatie waarin ik me bevind en haat ik mezelf voor de keuzes die ik maakte, terwijl er best heel wat mensen me vooraf waarschuwden. Bezint eer ge begint. En dan ging het nog maar over de immense schuldenberg die hij had, en waarvan ik vaak nog nachtenlang wakker lig. Foute keuze dus, maar niet iets waarvoor ik het geluk van mijn kinderen op het spel moet zetten. Dus berust ik in de situatie, niks meer, niks minder. Soms vermoeit of verwart het mijn gedachten nog wel, pieker ik me suf, of voel ik me ontzettend alleen, maar dan denk ik bij mezelf : hier, dit, ach, het is louter tijd en tijd gaat voorbij. Ik vertrouw op dat muurtje omheen me, het muurtje van de immer goedlachse en vrolijke K. En zolang dat muurtje niet instort, komt alles goed.
Ondertussen besef ik dat het zo eenvoudig niet is. Tellerstand voor 2015 : 2 keer. Of hoe absurd het is een tellerstand bij te houden. Ondertussen zou ik het al liever helemaal niet meer doen, want dan zou m'n honger misschien stilvallen.
Gisterenavond. Om m'n hoofd wat tot rust te brengen besloot ik een jointje te rollen. Ik drink geen alcohol, en verkies af en toe wat wiet. Zodoende dus. Mijn man besloot mee te roken, en ik draaide er meer dan gewoonlijk in. Op één of andere manier wekte dat de lust in hem op. Terwijl ik ondertussen al ruim drie jaar beneden op de sofa slaap, besloot ik nu mee naar boven te gaan. Ik was in mijn eigen wereldje, niet meer de onze. Ik sloot m'n ogen, en stelde me voor dat ik op een totaal andere plaats was, met iemand totaal anders. Ik nam het heft in handen, stond 'm niet toe ook maar iets te zeggen omdat ik niet uit m'n illusie wou gehaald worden. Mijn ogen gesloten, ruim twee uur lang dirigeerde ik wat er gebeurde, zonder ook maar één woord te zeggen. Hij was ietwat verbijsterd, denk ik. Ik leek iemand totaal anders, zei hij. Ik was niet iemand totaal anders, ik was gewoon mezelf, maar in gedachte was hij iemand totaal anders. En meteen wist ik dat het fout aan het lopen is met me. Zodra hij sliep sloop ik het bed uit, en ging ik naar beneden, naar m'n ouwe getrouwe sofa. Tellerstand op twee dus. Maar met een enorm wrang gevoel, want ik besefte plots hoe het met m'n gevoelswereld gesteld is. Alsof ik aan het vreemdgaan was...
Ze kan er weer een tijdje tegen, denkt hij vast. Langer dat hij zelf doorheeft, weet ik. Maar waar het heen zal leiden, weet ik niet, en dat beangstigt me enorm.
25-05-2015, 17:17 geschreven door K.
|
