Een baaldag, tout court.  Zoals er wel vaker passeren.  Dus kon toen ik in de namiddag thuis kwam, zijn norse bui er gerust nog bij.  "We doen niks meer samen."  Zonder er bij stil te staan waarom dat wel eens het geval zou kunnen zijn.  Ach wat, de hele dag was al ellendig, dus stelde ik voor samen naar de bioscoop te gaan.  En hij stemde in.  Waardoor ik meteen een versnelling hoger moest schakelen.  Een avondje koken werd gereduceerd tot twee uur koken.  Gerechtjes die in de koelkast of de diepvries kunnen, aangezien ik woensdag voor een week richting Duitsland moet vertrekken.  En daar heb ik zo geen zin in, nu.  

Kwart voor acht in m'n wagen.  Niet m'n ouwe getrouwe maatje, want die is donderdag wegens een kapotte join de culasse vroegtijdig op pensioen gestuurd, en in afwachting van m'n nieuwe wagen, kreeg ik een fonkelnieuwe C4 Picasso van de leasingmaatschappij.  Een koekendoos met drie kilometer op z'n teller toen ik hem onder m'n hoede kreeg.  

De hele dag heb ik me suf lopen piekeren, tot ik uiteindelijk moegetergd thuis kwam.  Met tegenzin vertrok ik richting bioscoop, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar, T. zei het me vandaag nog. Ik hou te veel rekening met anderen, en te weinig met mezelf.  Ik vroeg een luchtig filmpje te bekijken, want ik had nood aan ontspanning.  Dus werd het "Yes Man", een comedy met Jim Carrey.  Over een persoon die beslist op alles ja te zeggen.  Waardoor z'n leven terug zin krijgt.  Ja zeggen tegen het leven, de film is doorspekt met die boodschap.  Het deed me beseffen dat alles draait om het leven, hier en nu.  Choose life !  En dat is exact hetgeen ik niet doe.  Ergens uit een gevoel van minderwaardigheid, me dunkt. 

Nobel is het wel, me schuilhoudend achter het belang van m'n kinderen, uit angst voor de reacties van m'n omgeving, uit angst die sprong in het onbekende te nemen.  "Wacht maar, m'n tijd komt nog wel, zodra de kinderen volwassen zijn."  Hoeveel keer vind je dat niet terug op al die onzin die ik hier eerder al heb neergepend ?  Tot je als het ware een tik op je voorhoofd krijgt, en je gaat beseffen dat je het slechte voorbeeld geeft aan je kinderen.  Zou je willen dat zij hetzelfde leven leiden als jij nu ?  Ik niet.  Zouden ze appreciëren als ze later gaan beseffen dat je jarenlang je geluk opzij gezet hebt omwille van hen ?  Neen, ze zouden zich er schuldig over voelen.  Moet je dan nog aan een nieuw leven beginnen ?  Te laat, je tijd is om !  The time is now.  Het is dat besef dat me ondertussen doet vasthouden aan m'n beslissing.  Omdat ik weet dat het de juiste keuze is, ook al zal ik mezelf er misschien in beginfase om vervloeken.  Ik besef beter dan eender wie dat er me vast nog zware tijden te wachten staan.  Maar daar spartel ik me wel doorheen.  

Toen ik, na een hele middag gepieker, te rade ging bij een goede vriend, die zich een tijd geleden in zowat exact dezelfde situatie als ik nu bevond, wist ik dat hij dingen zou zeggen die ik ergens niet horen wou.  Maar ik had nood aan een klare blik op de zaken, want ik merkte dat ik aan het afdwalen sloeg.  Duizend vragen in m'n hoofd.  Stop ik er mee ?  Stop ik er niet mee ?  Kan ik er wel mee stoppen ?  Tot ik aanbelandde in het ellendige doodlopende straatje : misschien moet ik me maar berusten in m'n lot, en gewoon m'n leven leiden zoals ik het nu leid, misschien is m'n plaats hier wel, naast een man die controle-ziek en onzinnig jaloers is, die me m'n leven dirigeert, misschien is het hier dat ik thuishoor.  Misschien ben ik wel niet capabel, misschien ben ik gewoon te zwak, misschien heb ik dergelijke hand wel nodig.  Misschien moet ik al m'n plannen en m'n dromen nu maar eens eeuwig begraven.  Dood ga ik er tenslotte niet aan, ik leef er alleen wat minder door, ik leef wat meer tussen de dode hoofden dan.   

Het praatje deed me goed.  De beslissing is aan mij.  Ik ben als het ware aan zet.  En er zijn enkele opties.  Ofwel hou ik het hier en nu voor bekeken, en vlucht ik terug m'n veilige wereld in, waardoor ik in feite nooit écht leven zal.  Maar dan zal ik me vast voor de rest van m'n leven zitten afvragen wat er had kunnen gebeuren.  Ofwel settel ik mezelf in m'n rolletje als "kruimeldief".  Maar ik zie mezelf niet die rol volhouden.  Nu vast nog wel, maar als ik later m'n vrijheid terug gewonnen heb ?  Ga ik dan m'n leven op wacht zetten, wachtend op hem, op de schamele tijd die hij me geven zal ?  Zal ik daarin genoegen kunnen scheppen ?  Want ook dan zal ik enkel écht leven wanneer hij bij me is.  

De derde optie.  Die wordt het.  Zonder meer.  De derde optie is om gewoonweg voor het leven te kiezen, en te zien wat de dag me brengt.  Als ik ooit, binnen een tweetal jaren, of hopelijk sneller, terug vrij ben, dan zie ik wel.  Gewoon zien wat er op me afkomt, en hopen dat het evolueert zoals ik het zie in m'n eigen wereldje, want dan weet ik dat ooit de twee werelden waartussen ik momenteel voortdurend heen en weer pendel zullen versmelten in één wereld waarin ik aarden kan.

2 februari.  En nu daagt het me.  11 jaar.  Exact elf jaar geleden is m'n relatie met G. begonnen.  Elf jaar, waarvan negen getrouwd.  En ik kan me niet herinneren waar of wanneer het is beginnen fout lopen.  Het moet ergens in de eerste zes maanden geweest zijn...

Zou dat de oorzaak van m'n baaldag zijn ?  Of liggen externe factoren meer aan de basis ?  De idioot die deze voormiddag zo nodig tegen zestig per uur op een besneeuwd wegdek door de bocht moest gaan, de controle verloor en tegen m'n nieuwe koekendoos moest knallen, bijvoorbeeld ?  Al bij al viel het best mee, afgezien van wat lichte blikschade en urenlange vertraging doordat ik allerhande documenten in orde diende te brengen.  Of het nieuws dat op het nieuwjaarsdineetje van het bedrijf waar ik voorheen werkte een aantal ex-collega's duchtig over me aan het roddelen waren ?  Nu ja, dat zootje is niet eens het piekeren waard, en toch vraag ik me af waar ze al die onzin vandaan halen. 

Een samenraapsel van al die factoren, kleinigheden als je het achteraf bekijkt, zorgden ervoor dat ik me niets meer waard voelde toen ik thuis kwam.  De drang naar pijn was alom tegenwoordig.  Een uur later zat ik er : een hoopje miserie.  Op m'n knieën, in het toilet, met een bekertje cola naast me op de grond.  Een truucje dat ik ondertussen geleerd heb.  Ik drink een slokje en wacht.  Ik luister naar m'n lichaam en voel de koude cola zich langzaam een weg naar beneden banen.  Ik kan het hele traject als het ware meevolgen, om dan op het gepaste ogenblik m'n vinger achterin m'n keel te duwen.  Ik had nochthans geen last van m'n eten, niet meer dan anders in ieder geval.  Dit was een poging om de controle over mezelf terug te winnen.  Ik weet ondertussen hoe ver ik gaan kan, en herhaal alles tot ik op het punt kom dat ik leegte braak.  De leegte in me braak ik weg.  De feibele smaak van bloed achterin m'n keel.  Ik ga achterover zitten, en sluit even m'n ogen dan.  Totdat ik m'n ademhaling terug onder controle heb, en tegelijk ook mezelf.  Ik sta op, en begeef me terug in de wereld, wetende dat ik er weer even tegen kan.        

Het is laat op de avond, ondertussen.  De hele wereld slaapt.  Sssshhht.  Zullen we fluisteren ?   

Morgen zal het geen baaldag meer zijn...      

02-02-2009, 00:00 geschreven door K.

 De hele dag was een geren van hot naar her.  De kapper, boodschappen en ga zo maar door.  Een week van huis weg is lang, het vergt behoorlijk wat organisatie.

Er was nog iets dat ik deed tijdens m’n boodschappen.  M’n oudste wil koste wat het kost djembé leren spelen.  Dus ging ik haar inschrijven.  Ik raapte al m’n moed samen en schreef mezelf ook in, voor pianolessen.  12 lessen om te beginnen, op een vrij onorthodoxe manier.  Je zegt gewoon welke nummers je wil leren spelen, en al doende leer je.  Vanaf volgende week dinsdag begin ik, een half uurtje per keer, van drie tot half vier.  Thuisgekomen vroeg m’n man me of ik F. niet was vergeten te gaan inschrijven.  En ik floepte het er uit.  Dat ik ook mezelf had ingeschreven.  Hij was er niet bepaald blij mee.  “O, en dat moet niet meer gevraagd worden ? “ Ik legde hem uit dat ik vond van niet, omdat het tenslotte tijdens m’n werkuren was.  Maar uiteraard vond hij dat totaal niet terzake.  “Jij met je onzin. Denk maar niet dat er hier ooit iets dat nog maar lijkt op een piano binnenkomt.” Ik vroeg hem hoe ik dan oefenen moest, aangezien ik een huur-keyboard meekrijg, want zonder thuis te oefenen lukt het niet.  “Daar had je dan maar eerder aan moeten denken, hier komt het niét binnen, en als je het riskeert, gooi ik dat huurgevalletje van je tegen de muur.”  Je steun en toeverlaat, noemen ze een partner niet zo ?  Ik had geen zin meer om verder in te gaan op z’n commentaar, hij was duidelijk uit op ruzie. Dus zweeg ik, wijselijk.  Maar hij bleef doorgaan, niet meer over de piano, maar over het feit dat ik naar zijn mening mijn “huwelijkse plichten” niet nakom.  Maandstonden of niet, “je kan toch nog andere dingen doen.”  Natuurlijk kan ik dat, dacht ik, maar denk je nu écht dat ik je die dingen nu nog gun ?  Ik dacht aan al die keren dat hij me geld vroeg, “zodat ik naar de hoeren kan gaan, want hier gebeurt er toch niks.”  En ik was bijna geneigd hem het zwijgen op te leggen door hem honderd euro naar het hoofd te gooien.  “Zo, hier heb je wat geld, ga nu maar, zodat je mij met rust laat.”  Alsof ik het lef zou hebben.  Om de afstandsbediening of iets anders tegen m’n hoofd aan gegooid te krijgen ?  Neen, dank je.  Dus zweeg ik, zoals ik altijd al gezwegen heb.  Maar deze keer borrelde het leven binnenin me.  Wacht maar.  Mijn tijd komt, sneller dan je denkt.      

Daarnet.  M’n oudste meisje hielp me met kleren uitzoeken en m’n koffer maken.  Ze zat op m’n bed, haar knietjes opgetrokken, met haar grote kijkers het hele gegeven te aanschouwen, en ik zag dat het misging.  Ik herken haar reacties vlugger dan eender wie, eenvoudigweg omdat ze zo erg op me lijkt, gevoelsmatig.  Haar frele snoetje bleek, haar oogjes vol waterlanders die ze halsstarrig probeerde te bevechten.  Ik ging op de grond zitten, m’n rug tegen de kast aan. “Hey, kom even bij mama zitten.”  Een vast patroon wanneer ze troost nodig heeft : ze komt op m’n schoot zitten, met haar beentjes rondom me, haar buikje tegen de mijne, haar warme armpjes over m’n schouders, haar hoofdje op m’n borst.  Ik trek haar met één arm dicht tegen me aan.  “Dichter, dichter.”  Tot ze lachend zegt : “Mama, ik krijg wel bijna geen lucht meer hé.”  M’n vrije hand leg ik op haar voorhoofdje en ik laat m’n duim over haar neusje gaan, terwijl ik ons zachtjes heen en weer wieg.  Ik heb me al menigmaal afgevraagd of ze er zo van tot rust komt omdat ik dat al doe sinds haar geboorte. 

“De blik in jouw ogen verandert de kleur van mijn dag.  Het is niet te geloven, van zwart als je boos bent, tot blauwer dan blauw als je lacht.  De zon hangt voortdurend verliefd om je heen, en de maan laat je nooit een seconde alleen.  Eén woord van jouw lippen, en telkens weer vind ik een doel.  Het is niet te voorspellen, soms klink je als onweer, en soms als een zonnig seizoen.  Maar hoe hard het ook vriest, je bent zo weer ontdooit, zo lang je bij mij bent, verveel ik me nooit.  Want jij, jij bent de zon en de maan voor mij.  Jij hebt het beste van allebei.  Zo mysterieus en zo warm tegelijk, en je doet iets met mij.  Je bent vrij, vrij om te gaan maar je blijft bij mij.  Jij bent de eb en de vloed erbij.  Je bent onweerstaanbaar, toe zeg me gewoon wat je vind.  F., m’n kind.  Je bent wind en windstilte, en jij, jij hoort bij mij.”

Een liedje dat ik altijd zachtjes fluisterend zing, samen met haar.  Meestal gevolgd door een stukje Samson en Gert :

“jij bent mijn beste vriend op aarde, jij bent mijn beste vriend op aarde.  Ik zet het even voor je op een rij : aarde op vriend beste mijn ben jij !”

Ik kreeg haar deze keer maar moeilijk getroost.  « Ik wil niet dat je gaat morgen, mama. » 

Daar zat ik dan.  Ik, die normaal gezien nooit ween, of nauwelijks.  En dikke tranen plengden niet alleen van haar gezichtje, maar ook van het mijne.  Tranen voor het komende gemis.  Wat ga ik ze missen, die twee.  En wat ga ik hem missen.  Het klinkt vast lachwekkend, uiteindelijk is het maar een weekje, maar momenteel lijkt die week een eeuwigheid te zullen duren. 

Ik probeerde haar gerust te stellen. 

- Herinner je je nog het nieuwjaarsfeestje bij tante ?      

- Ja.

- Is dat al lang geleden ?

- Neen, dat was maar pas.

- Weet je dat het al vijf weken geleden is ?  Lijkt niet zo lang hé.  En mama is maar één weekje weg.  Morgen is het maar een half dagje school, en dan is het alweer bijna weekend.  Papa gaat vast heel leuke dingen doen met jullie, en na het weekend ben ik al bijna terug.

Ze stond op, liep haar kamer in, en kwam terug met Truffel.  Truffel is het beertje van me dat ik ooit in Amerika kocht om het vervolgens heel de wereld mee rond te sleuren, vastgemaakt aan de riemen van m’n rugzak waarin m’n hele hebben en houden zat.  Overal waar ik ben geweest, ging Truffel mee heen.  En toen F. een jaar of drie was heb ik ‘m haar gegeven, met de opdracht hem ook overal mee naar toe te nemen.  Truffel, de beer die de wereld rondreisde.  Mama, neem je Truffel voor me mee ?  Dus vond hij een plaatsje in m’n koffer.  Toen ik klaar was met inpakken ging ik bij haar in bed liggen.  Ik breng je een heleboel kadootjes mee, en ik bel elke dag, en we kunnen elkaar ook elke dag een email sturen.  Zes is ze, en reeds o zo bedreven in dergelijke dingen, m’n kleine slimme meid.  Ze was gerustgesteld, ondertussen.  Ik bleef bij haar liggen, we knuffelden en praatten nog een hele tijd alvorens ze zachtjes in slaap viel. 

Ondertussen staat alles netjes ingepakt klaar.  Ik heb alles wel drie keer overlopen, om mezelf ervan te overtuigen dat ik niks vergeten ben.  Kleren ?  Check !  Schoenen ?  Check !  Make-up en wasgerei ?  Check !  PC en werkdocumenten ?  Check !  
 

Het is best laat ondertussen.  G. is in al z’n koppigheid in slaap gevallen op de sofa.  Ik denk dat ik maar eens m’n bedje opzoek.  Slaapzacht, België.  Tot over een weekje...

03-02-2009, 00:00 geschreven door K.

Ik heb niks, maar ik ben blij.  Ik ben arm, maar dat deert me niet.  Ik ben niet de mooiste, maar ik ben vrij gezond.  Ik ben gestoord, maar ik ben prettig gestoord.  Ik ben high van het leven, maar blijf ondertussen met m’n voeten op de grond staan.  Ik ben verdwaald, maar ik ben hoopvol.  Ik voel me dronken, maar ik ben nuchter.  Ik ben jong, maar heb al een heel leven achter me.  Ik ben moe, maar ik blijf doorgaan.  Ik ben hier, maar eigenlijk ben ik al weg.  Ik ben rusteloos, maar ik maak me geen zorgen.  Ik ben misschien verkeerd, maar dan verontschuldig ik me wel even.  Ik ben hard, maar een zachtgekookt eitje. Ik ben een groentje, maar heb levenswijsheid.  Ik ben een angsthaas, maar ik ben moedig.  Ik ben verdrietig, maar ik blijf lachen.  Ik ben gevangen, maar ik voel me vrij. 

Ik ben alleen, maar ik ben niet eenzaam.

Want waar het uiteindelijk op neer komt, is dat alles vast wel goed komt. 

04-02-2009, 00:00 geschreven door K.

11-02-2009, 00:00 geschreven door K.

23-02-2009, 00:00 geschreven door K.

28-02-2009, 00:00 geschreven door K.