 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 06-03-2009 |
 In-blind-rijk... |
Vrijdagochtend, net voor tien. Ik zit op kantoor. Alles is in gereedheid gebracht voor de klant die zich dadelijk zal aanmelden. Ik heb nog even, een kleine portie ademruimte. Niet goed voor me nu, want m'n gedachten gaan alle kanten uit. Drukke dagen voor me in het verschiet, en maar goed ook. Hoe minder kans tot nadenken, nu, hoe beter. Morgen beurs opzetten, zondag en maandag beurs. Hele godsganse dagen opgewekt en vrolijk.
Net als gisteren in feite. Een grote klant arriveerde om tien uur, en stapte pas om half vijf terug buiten. Ik stapte in m'n wagen, en voelde me leger dan ooit. De geveinsde opgewektheid en professionaliteit eisten hun tol. Toen ik de kinderen bij m'n moeder afhaalde had ik een deugddoend gesprek met haar. Over één van de oorzaken, zal ik maar zeggen. Dat ik me schuldig voelde naar de kinderen toe, en ergens ook naar m'n man toe, want ik kan niet anders dan toegeven dat hij heel erg z'n best doet nu. Maar het gevoel is weg, ik voel me niet meer thuis in het huis dat voorheen zoveel voor me betekende, in die mate zelfs dat ik er soms nauwelijks kan ademen. Ik sluit me af, kruip achter m'n piano of m'n pc, nog meer dan voorheen. Ze suste me. Dat ze me begrijpen kon, dat er te veel was gebeurd, maar dat ik me nu moest sterk houden. Dat m'n tijd wel komen zal, dat ik nu moet sparen zodat ik later weg kan. En dat ze me steunen zal. Ze verontschuldigde zich voor het feit dat ze m'n zus was gevolgd, en me verwijten had gemaakt. Het gesprek deed me deugd, maar nam geen pijn weg.
Om acht uur zat ik in bad, toen m'n oudste meisje bij me kwam. Ze kon niet slapen. Ook haar leventje wordt geteisterd door onzekerheden. Een zevenjarige met een bloedhekel aan school, net als ik toen. "Zullen we wat praten, mama ? Deze keer over boos zijn, die hebben we nog niet gehad." Blij, boos, bang, verdrietig. De andere drie hadden we al gehad : we kruipen dan dicht tegen elkaar aan en praten tot ze in slaap valt. Om beurt, "ik ben blij omdat...", of "ik ben verdrietig want..." Elke keer houden we ons aan één gevoel. En zoeken we gevoelens die daarbij aansluiten. Gisteren was het dus de beurt aan boos. Ik denk niet dat we half negen gehaald hebben. We zijn samen in slaap gevallen, en pas om zes uur deze ochtend terug wakker geworden. Ik had er nood aan.
Terwijl ik eindelijk het gevoel had dat ik voor de eerste keer in m'n leven helder aan het nadenken was, hebben m'n twee nobele musketiers me alweer aan het twijfelen gezet, elk op hun eigen manier.
Hij heeft het vast helemaal niet graag, maar ik lever bij dezer graag het bewijs dat m'n romanist de schrijver is van ons beiden...
lieve K,
kom weer bij ons,wees bedroefd, laat je tranen de vrije loop, al dat verdriet van jaren opgespaard, struikel, val, maar richt je dan met je laatste krachten weer op, een klein stukje, dan nog wat, en nog wat... denk eraan, er zijn mensen op deze aardkloot voor wie het leven zonder jou niet meer hetzelfde zou zijn, ja, niet "levensvatbaar" meer zou zijn. en ook al is het woord bewust gekozen, aardkloot, et même si la vie ne fait pas de cadeaux: er ligt nog liefde en vriendschap voor je klaar, de dag komt dat je weer openbloeit, en misschien al zo meteen, bij het krieken van de lente: je hebt ze toch al beet , je liefde. zonder perspectief , zeg je? nog een keer: veel wolken zijn ons deel, maar als hij je kan helpen, dag na dag, hoeveel dagen is van geen belang, je periodes van zon extra kleur te geven en je pijn te verlichten, zachte heelmeester. waarop wacht je? the time is now, geef de tijd ,die eeuwige vijand, die geduldige bloedzuiger, een ferme trap voor z'n kont, lach 'm maar es flink uit: ik ben 33 en ik laat me niet doen, ik neem en geef liefde aan wie ze wil nemen, en neem van wie me geeft, en wanneer de zon te lang ondergaat en ik dreig te verwelken weet ik dat ze er zijn om me te besproeien, zodat ik weer traag maar zeker het gezicht naar de zon wenden kan. mijn kinderen, mijn vrienden.
Nasr eindigde z'n lofzang aan zijn zieke vriend Wannes met een smeekbede :
Gaat niet varen, blijft hier, er steekt een bitterschone deugd in u. Verdwaalt met ons nog ene keer, vervloekt ons- maar blijft hier. blijft bij ons.
Hij is gebleven, nog een tijd, tot ze daarboven toch vonden dat het tijd was om het licht uit te knippen.
Maar jij: komaan zeg...
"Het is lang niet zo uitzichtloos, zoete." zei hij me gisteren aan de telefoon. Waardoor ik me suf pieker over wat het dan wel is, hoe noem je iets dat niet uitzichtloos is ? Ik heb dat soms, met woorden... dat ik het tegenovergestelde zoek... weet je nog, R., m'n hele gepalaver over onozel ? on-ozel ? Dus niet ozel... dus als je geen onozelaar bent, ben je dan een ozelaar ? We hebben dat nooit gedaan met de andere woorden uit ons woordenboek... hoe zou mateloos tegenovergesteld klinken ? Dié is voor jou... Huiswerk, tegen zondagavond binnen te leveren ! En néé, waag het niet te vragen, ik haal het niét weg, nah ! Ik heb dan misschien niet meer de controle over mezelf, over jou nog wel, begrepen ?  
Uitzichtloos. Is het tegenovergestelde van uitzichtloos uitzichtrijk ? Of moet je van de uit een in maken, want het tegenovergestelde van uit is in. En het tegenovergestelde van zicht dan ? Blindheid... Hebbes ! Het tegenovergestelde van uitzichtloos is : (tromgeroffel) Rijk in blindheid, of rijk aan blindheid. Hmmm, klinkt niet bepaald koosjer, alhoewel ik best veel mensen ken die rijk aan blindheid zijn  .... trouwens, uitzicht... is het tegenovergestelde daarvan niet gewoon inkijk ? Aaaargghhh, hou op !
Het uitzichtloze omkeren, dus. Ik verlangde nochthans niet naar iets tastbaars, dat is net het vreemde. En méér weet ik niet meer. Punt andere lijn. 06-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 04-03-2009 |
| Emotionele vereenvoudiging |
|
Wat ik er mee bedoel ? Het is de enige manier om het kluwen in mijn hoofd te ontwarren. De hele dag was ik zo emotioneel. Ik piekerde, over waar ik heen wil in het leven.
Meer dan ooit besef ik dat m'n huwelijk uitzichtloos is. Zelfs nu, eigenlijk. Want misschien zou ik het mezelf wat makkelijker maken als ik mezelf zou kunnen laten terugvallen op m'n man. Maar dat gaat niet, dat wil ik niet. Ik wil niet meer de controle afgeven. Hij heeft lang genoeg de touwtjes in handen gehad.
En nu ? Praktisch gezien : centen sparen. Om weg te kunnen. Maar waarheen, in godsnaam ? Een apartementje met hooguit een piepklein tuintje ? Ik zal dan wel m'n zelfstandigheid en vrijheid hebben, maar zal ik me werkelijk vrij kunnen voelen ? Zal ik kunnen aarden in een dergelijke omgeving, terwijl ik zo hongerig ben naar een andere manier van leven ? Wat doe ik in geval ik er niet zal aarden ?
Een "ons" zal er nooit komen met P. Dat besef ik ondertussen ten volle. En daaruit vloeien verschillende mogelijkheden. Ofwel ga ik hiermee verder, met de gedachte dat er nooit meer zal zijn. Ofwel zet ik er nu een punt achter. Is er echt geen derde mogelijkheid ?
Enkele dingen die hij vertelde, spoken nog rond in m'n gedachten. Over z'n vorige relatie. Dat hij wekelijks op de lotto speelde toen. Had hij gewonnen, dan had hij voor haar kunnen kiezen. Het is zo ontzettend jammer dat iemand z'n geluk gaat laten bepalen door een spelletje waarvan hij best wel wist dat hij het nooit zou winnen. Wil ik een relatie met slaagkansen die afhankelijk zijn van de lotto-winstkansen ? Hoeveel kans heb je om de Lotto te winnen ? Eén op hoeveel miljoen ? Het is inderdaad jammer, maar zo menselijk. Mensen wil natuurlijk hun gevoel wel volgen, mits het feit dat er geen verdere gevolgen zijn. Geef honderd koppels tien miljoen en wacht af hoeveel er uit elkaar gaan. Je zou er versteld van staan. En dat terwijl je geen geluk kan kopen. En wat zijn de winstkansen op het vinden van je soulmate ? Eén, hooguit twee, en waarschijnlijk niet eens drie, op een mensenleven. Vermenigvuldig die twee winstkansen met elkaar en je weet : je verliest geheid. Terwijl je aan de andere kant net zoveel winnen kan.
Ach, het is zinloos. Het leven is nu eenmaal zinloos. Ik probeerde mezelf te dwingen tot het maken van een keuze. Maar dat kan ik niet. Ik zie hem te graag voor beide opties. Het zijn géén opties.
Waardoor er mij maar één mogelijkheid rest. En die wordt gesterkt door zoveel factoren. De emotionele vereenvoudiging, dus. Waarmee ik bedoel dat ik het hem zo makkelijk mogelijk wil maken, en meteen ook mezelf. Maar niet meteen. Niet vandaag en ook niet morgen. Maar snel. Ik moet eerst nog een aantal dingen in orde brengen. En daarna zal alles goed komen.
04-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 03-03-2009 |
| Een vrouw beminnen |
Een vrouw beminnen is de dood ontkomen
weggerukt worden uit dit aards bestaan
als bliksems in elkanders zielen slaan
te samen liggen, luisteren en dromen
meewiegen met de nachtelijke dromen
elkander kussen en elkander slaan
elkaar een oogwenk naar het leven staan
ondergaan en verwonderd bovenkomen
"Slaap je al ?" vraag ik maar ze antwoordt niet
woordeloos liggen we aan elkaar te denken
twee zielen tot de rand toe vol verdriet
Ver weg de wereld, die ons niet kan krenken
vlak bij de sterren, die betoverend wenken
't is of ik dood ben en haar achterliet
door Ed. Hoornik
03-03-2009, 22:15 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Nog eentje van Hans Andreus |
M'n allerlaatste schriftje gevonden. Het dateert van januari 2006. Ik wil het weg, nu, maar niet zonder eerst enkele teksten over te nemen. Gedichten die ik koester, of zelfgeschreven nonsens. Teksten die me nu raken of die zeggen wat ik niet gezegd krijg. Zo ook deze...
Laat mij, laat
mij gaan waar niemand gaan wil.
De eenzame wolven, zegt men
geen mens meer met een zelfgeschapen ruimte,
waarin hij leeft en ademt
Geen mens meer met zijn uitverkoren
steden, landen, zeeën
Geen ruimte meer
Geen mens meer, nee, geen mens
En geen versierde woorden
maar hoe lang, hoe lang
de onontkoombaarheid
het sterven in de tijd
het brekende woord, de eenzame mond
03-03-2009, 22:11 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Mijn broer... |
Hij is al jaren dood
maar altijd nog nabij
zo echt en levensgroot
hij praat gewoon met mij.
Hij is geen haar veranderd
ik spreek hem elke dag
zijn mond, zijn witte tanden
dezelfde oogopslag
Eens te meer wordt het me duidelijk dat het verleden geen pakketje is dat je opzij kan schuiven. Het duikt op wanneer je het niet verwacht. Vreemd genoeg stelt het me enigszins gerust; hij leidt me wel door de donkere gangen...
Alles is heimwee
wolken en water
alles is heimwee
naar vroeger, naar later
vroeger is over
later, een ster
gisteren is oud
en morgen nog ver.
03-03-2009, 22:05 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| En wat nu ? |
|
Ik typ mijn woorden deze keer niet met m'n lichaam of m'n handen. Ik typ mijn woorden met m'n hart.
Ik kan het niet helpen maar ik heb hem lief. Meer dan goed voor me is. Hij is de aarde en de lucht die ik adem. Maar de aarde is hier niet, en waar leef ik dan ? Ik weet niet wat er gebeuren zal. Ik leef niet meer, ik leef van z'n gemis, alsof ik een wonde ben, onstelpbaar. Alles is geweest. En wat nu ?
Vasalis schreef het voor me neer :
Als je een landschap was waar ik doorheen kon lopen
stil staan en kijken met mijn ogen open
en languit op de harde grond gaan liggen
er mijn gezicht op drukken en niets zeggen
Maar 't meeste lijk je op de grote lucht erboven
waar ruimte is voor buien licht en donkere wolken
en op de vrije wind daartussen
die in mijn haren woelt en mijn gezicht met kussen
bedekt, zonder te vragen, zonder te beloven.
03-03-2009, 22:01 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Voor een dag van morgen |
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield
vertel het aan de wind
die in de bomen klimt
of uit de takken valt
hoeveel ik van je hield
vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen
vertel het aan een dier
misschien alleen door het aan te kijken
vertel het aan de huizen van steen
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had
maar zeg het aan geen mens
ze zouden je niet geloven
ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een vrouw
alleen maar een man
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
... een pareltje van Hans Andreus...
03-03-2009, 21:52 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| JH Leopold |
o, als ik dood zal, dood zal zijn,
kom dan en fluister, fluister iets liefs
mijn bleke ogen zal ik opslaan
en ik zal niet verwonderd zijn.
En ik zal niet verwonderd zijn,
in deze liefde zal de dood
alleen een slapen, slapen gerust
een wachten op u, een wachten zijn.
03-03-2009, 21:49 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| De enige |
Ik heb lang in de regen gestaan, ik heb lang op de bus gewacht, en kon geen taxi krijgen. Ik heb lang wakker gelegen en ontzettend gedroomd/ Ik heb niets gegeten.
Ik ben degene die droomde, de schim in de regen. Ik ben de enige.
03-03-2009, 21:48 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Dank je, M. x |
http://www.youtube.com/watch?v=oBFQg7P5YKwOh the sisters of mercy, they are not departed or gone. They were waiting for me when I thought that I just can't go on. And they brought me their comfort and later they brought me this song. Oh I hope you run into them, you who've been travelling so long. Yes you who must leave everything that you cannot control. It begins with your family, but soon it comes around to your soul. Well I've been where you're hanging, I think I can see how you're pinned: When you're not feeling holy, your loneliness says that you've sinned. Well they lay down beside me, I made my confession to them. They touched both my eyes and I touched the dew on their hem. If your life is a leaf that the seasons tear off and condemn they will bind you with love that is graceful and green as a stem. When I left they were sleeping, I hope you run into them soon. Don't turn on the lights, you can read their address by the moon. And you won't make me jealous if I hear that they sweetened your night: We weren't lovers like that and besides it would still be all right, We weren't lovers like that and besides it would still be all right.
03-03-2009, 21:45 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| As is steen |
Ergens in oktober 2006. Een workshop omtrent filosoferen met kinderen. Gebracht door Bart Moeyaert.
Het zette me aan een aantal van z'n dichtbundels te gaan ontlenen in de bieb. Enkele van z'n teksten die ik neerkribbelde in m'n schriftje toen :
Ik ben de wereld
zowat overal
te lijf gegaan
en als het nacht was
dacht ik: morgen
ga ik weer
Pas als ik sterf
leg ik me erbij neer
dat ik bij leven
hard als steen lijk
maar vergankelijk
ben als gras
en dat mijn vuist
net als mijn vloek
niet meer is dan
een handvol as.
Geef me je jas
van bont van teddyberen
sla je arm om me heen
en al je winterkleren
zoen me tot ik warm word
zoen me tot ik spin
trek je eigen huid dan uit
stop mij eronder in
sus me met je hartslag
wij ons wij ons wij ons
maak van dit veel te grote bed
een heel klein fort van dons.
Kom hier, dat ik je bijt,
je als een appel eet
en zoals dat gaat
van blijdschap
niet meer weet
waar ik mijn handen laat
je bent een boomgaard
eigenlijk, waarvan ik graag
de vruchten pluk
de bloesems ruik
zoals vandaag
kijk maar :
weer raak ik hier
mijn handen kwijt
nu ik je in mijn armen bijt
je als een appel eet
en weet hoe liefde smaakt.
Er zijn plekken
waar ik zonder glimlach
niet meer langs kan
ooit is daar een grap
verteld, een kus geroofd,
iets voor het eerst gedacht
Ter hoogte van mijn oor
bijvoorbeeld
heb jij me op een nacht
beloofd dat eeuwigheid
een leugen is, maar dat het
daarom tussen ons niet
minder lang gaat duren
meer woorden waren er
niet nodig - een mond
spreekt van zichzelf al mooi
en huid heeft een geheugen
Je blijft mijn hals, mijn navel,
mijn holte van mijn knie
voor altijd bij.
Zonder glimlach kan ik
aan geen plek voorbij.
Kort
Niet langer dat een ademtocht
lang is dat niet
kijk maar,
Ik deed het weer
zo lang al hou ik van je
en dan niet zomaar even
nee
de hele tijd als nu
en nu
en verder nog
denk ik
mijn hele leven
03-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| trouw |
|
Blijf trouw aan jezelf met je fouten, je krachten,
je eenzaamheid soms, je emoties, je moed
Aan dat wat alleen maar in jou kan groeien
in wisselend klimaat met wat kwaad en wat goed
Blijf trouw aan je denken, verlangen en voelen,
aan uiten, aan warmte, aan stilte en muziek
Want jij bent een mens als geen ander op aarde,
in jou is de wereld bijzonder uniek.
Blijf trouw aan jezelf, aan je lachen, je zingen
je vallen en opstaan, je inzet, je pijn
aan dat wat bij jou hoort, je warmte en verlangen
waardoor je in alles herkenbaar kunt zijn
Blijf trouw in je denken, je zwakte, je aarzelen,
je hoop, je waarde, je angst, je muziek
Want je bent een mens die gewoon van belang is
in zijn bestaan zo uniek...
Blijf trouw aan jezelf, bouw een hut in de wereld
waarin je kunt wonen, kunt schuilen voor't kwaad
kunt warmen en wapenen in hoop en begrijpen
wanneer men je pijn doet, in liefde en haat
Blijf trouw aan je wezen, je zwakte en krachten
en speel heel alleen voor jezelf wat muziek
Want jij bent een mens om van te houden
in jou is de wereld bijzonder uniek.
03-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Stukjes pijn |
Heel in de verte hoor ik het toeteren van auto's. Lunchtijd, zonder eetlust, dus typ ik maar wat flarden gevoelens van me af, ik prak er vanavond vast nog wel één en ander tussen...
Ik zag hem, deze ochtend. Alsof er helemaal geen vuiltje aan de lucht was. Maar m'n binnenste huilde. Ik stapte uit z'n wagen, alweer niet goed wetende wat te verwachten. Geef me een strohalm en ik klamp me er aan vast. Hij reed van me weg, en ik vertrok. Zodra ik de autostrade opdraaide waren ze er : eindeloos veel waterlanders, veilig verborgen van de buitenwereld, enkel voor mezelf. Vrijwel de hele dag overvielen ze me. Zelfs toen R. s'avonds even met me belde om te checken hoe ik het stelde. Ik probeerde hem te vertellen wat ik voelde en barstte weer in tranen uit. Want de hele godganse dag heb ik alle mogelijke pistes bewandeld. Om uiteindelijk steeds weer terug te keren bij de enige oplossing : emotionele vereenvoudiging (ik lijk Van Quickenborne wel )
Ik denk aan hem, wandelend tussen mensen, pratend, lachend. Was hij maar hier. Hier, waar ik alleen ben en me ongelukkig voel. Ik zie hem voor me, buiten. In een vuile broek, met z'n overhemd slordig eruit, genietend. Ik zou willen zeggen : wees voorzichtig, en tot straks. Maar in de beangstigende realiteit verdrink ik. Ik ben alleen. En ik weet : een dag zonder hem kun je geen dag meer noemen.
Zal ik hem zo missen dat ik niet van de lente zal proeven ? Ik vervloek mezelf omwille van m'n dromerij, en besef eens te meer dat dromen het veiligst zijn opgeborgen in een doosje. Ik had dit doosje niet mogen openen, want het terug moeten sluiten doet me zoveel pijn.
Ik voel me suf, uitgeblust en vol in scherven gevallen droombeelden. Zodra ik mijn ogen opsla is het onzichtbare me ontglipt. Dan zie ik wat ik zie : herinneringen aan wat ik zag. En al wat ik nog zien zal zullen louter herinneringen blijven.
De insomnia waarmee ik nu te kampen zal krijgen is een fase waar ik door moet, waar ik voorheen al door ging. De geschiedenis blijft zich herhalen. De neerwaartse spiraal van het leven. Heruitzendingen van slechte programma's, met geen andere mogelijke kanalen. Ach, voor zover we weten, komt er misschien geen morgen...
Nu pas merk in de flyer op die tussen m'n ruitenwissers is gestopt. Geen zin om uit te stappen, dus wis ik hem wel weg. Hops. In een laatste glimps zie ik er in grote letters "solidariteit" op prijken. Vast weer een inzamelactie. Maar over solidariteit gesproken, wat is solidariteit ? Ik herinner me nog de lessen sociologie van wat jaren geleden. Een discussie omtrent de term. Om uiteindelijk te horen te krijgen dat solidariteit een door mensen gedeeld gevoel is dat ze bij elkaar horen. Wel, dan vraag ik me nu wel even af wanneer er iemand solidair met me zal zijn; hoor bij mij zoals ik bij jou hoor...
De afgelopen maanden... overweldigt door vreugde, diep in mij lachte de hemel. Ik liep zingend door de wereld, blakend van levenslust. Ik proefde van het leven, en het smaakte me. En leek totaal vergeten hoe bedroefd ik was. En terug ben, want liefde veroorzaakt pijn en vertelt sprookjes. Intense gevoelens. Het voelde zo goed aan, en dat had alles met hem te maken. Hij keek recht door me, helemaal tot in mijn ziel. Het beangstigde me maar was zo verslavend.
Natuurlijk had hij z'n gebreken. Maar hij was op zijn manier ontzettend mooi, met z'n houding en z'n pretoogjes. Hij voelde me zo goed aan, dat ik dacht : deze man kan het niet schelen dat ik dik en lelijk ben, of dat ik in feite heel erg dom ben, want hij ziet zo door al die dingen heen. Hij ziet wie ik echt ben, en neemt me als dusdanig. Niemand keek me eerder zo diep in de ogen, en ik voelde me intens gelukkig. En tegelijk kreeg ik het gevoel dat ik ontzettend te kort schoot. Dat heb ik altijd al gedaan, maar mijn droomwereld weerhield me van die gedachte.
Ik mag van niemand nog iets verwachten. Als je niets van niemand verwacht word je nooit teleurgesteld.
03-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 01-03-2009 |
| Zonder woorden... |
Niks aan toe te voegen...
http://www.youtube.com/watch?v=U3D9i0-ftVs
http://www.youtube.com/watch?v=j3EubH2q9tg
maar vooral :
http://www.youtube.com/watch?v=mT69zOTNa8Q
She lifts her skirt up to her knees
walks through the garden rows
with her bare feet laughing
I never learned to count my blessings
I choose instead to dwell
in my disasters
I walk on down the hill
through grass grown tall
and brown and still
it's hard somehow
to let go of my pain
On past the busted back
of that old and rusted Cadillac
that sinks into this field
collecting rain
Will I always feel this way
so empty
and estranged?
and of these cut throat busted sunsets
these cold and damp white mornings
I have grown weary
If through my cracked and dusty
dime store lips
I spoke these words out loud
would no one hear me?
Lay your blouse across the chair
let fall the flowers
from your hair
and kiss me
with that country mouth
so plain
outside the rain is tapping
on the leaves
to me it sounds like
they're applauding us
the quiet love
we've made
Will it always feel this way
so empty
so estranged?
well I looked my demons in the eyes
lay bare my chest
said do your best
to destroy me
I've been to hell and back
so many times
I must admit
you kinda bore me
there's a lot of things
that can kill a man
there's a lot of ways
to die
yes, and some already did
and walk beside me
there's a lot of things
I don't understand
so many people lie
it's the hurt I hide that fuels
the fire inside me
Will I always feel this way
so empty
so estranged?
01-03-2009, 00:57 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Ray Lamontagne |
Dinsdagavond. Twee dagen na de tegengevallen zusters van genade trokken T. en ik alweer richting Brussel, dit keer voor Ray Lamontagne, een alternatieveling waarvoor ik ontzettend veel ontzag heb. Hij draait niet mee in de mallemolen des levens, in plaats daarvan staat hij aan de zijkant, en kijkt hij toe. Hij leidt z'n eigen leven, op zijn manier, wat de anderen er ook van mogen denken. Ik herken m'n onzekerheid in hem. Hij weigert zoveel als mogelijk interviews, want uiteindelijk is het enige wat hij doen wil zijn muziek brengen. Songs die emotionele relevantie verlangen. Een stem, geslagen, bitter en als het ware belegerd, die soms verwoest en onbegrepen klinkt, en toch met levendige restanten, zelfs wanneer hij teksten zingt die pijnlijk gevoelig zijn. Teksten die zich richten tot hoe mensen elkaar in voornamelijk persoonlijke omstandigheden behandelen, soms elkaar vrij makend, soms elkaar verminkend. Z'n liedjes, vaak adembenemend in hun onproductieve psychologische openhartigheid, omvatten zaken die ook mij regelmatig wakker houden. In "Empty", bijvoorbeeld, vraagt hij zich luidop af of hij zich altijd zo leeg en vervreemd zal voelen. Liedjes als "All the wild horses" of "Be here now", die me zo fragiel overkomen, dat ik bijna geneigd ben m'n handen klaar te houden in geval ze zouden vallen en in duizend stukjes op de grond kapot springen.
Het optreden was alles wat ik ervan had verwacht, en zoveel meer. Het was genieten voor me, doch enigszins in mineur, want de geladenheid van de teksten werkte op me in. Tegelijk passeerden allerhande flarden van de voorbije weken de revue van m'n gedachten. De gesprekken met G., de verwijten die ik te horen kreeg van m'n zussen, m'n moeder die zich achter hen schaarde, en vandaag zelfs tot tweemaal toe de telefoon neergooide omdat ze het "schandalig" vond dat je met een huishouden met een man en kinderen zomaar bijna twee dagen op rij s'avonds naar een optreden gaat. En dat terwijl ik haar al verschillende malen had gezegd dat dit puur toeval was, en dat er de komende weken helemaal niks meer op het programma staat. Is het werkelijk zo ? Denk ik alleen maar aan mezelf ?
Ik was omringd door een select groepje mensen die me écht na aan het hart liggen: T., en m'n maatjes R. en M. Drie mensen die het o zo goed met me voor hebben. Na het optreden gingen we samen nog iets drinken, en uiteraard was het gespreksonderwerp al snel m'n huwelijksleven, en het feit dat ik nu moet doorbijten. Alle drie merkten ze blijkbaar dat de twijfel me om de oren had geslagen, dat ik niet meer wist van welk hout pijlen te maken, dat ik oorzaken bij mezelf aan het zoeken was en mezelf terug in m'n ouwe getrouwe rolletje van underdog aan het positionneren was. Alle drie probeerden ze me terug op het juiste pad te brengen. En ergens maar goed ook, want ondanks mijn beslissing om nog even in dit huwelijk te blijven, onder het mom het nog een keer te proberen, maar louter omwille van het financiële aspect, zodat ik nog een tijd kan sparen, was m'n gedachtengang een wirwar van gevoelens die ik niet meer geordend kreeg.
Het was een fijne avond, een avond in m'n "tweede wereld", want T. deed me beseffen dat ik twee parallelle werelden heb gecreeërd. M'n eerste wereld, een wereld zoals m'n nabije omgeving hem ziet : kinderen, man, familie. En daarnaast een wereld waarvan zij niks afweten: een wereld waarin ik kan terugvallen of uithuilen bij M. of R., een wereld die, in tegenstelling tot de andere, volledig op de hoogte is van wat er reilt en zeilt in m'n eerste wereld. Alleen T. behoort tot beide werelden. En ik kan alleen maar afwachten tot het moment er is om m'n twee werelden te laten samenvloeien in één wereld waarbinnen ik leven kan.
Een fijne avond dus, ondanks het akkefietje op de terugweg. T. en ik waren nog niet eens Brussel uit toen we werden aangereden. In Schaarbeek of all places ! Ik ben in geen geval racist, maar ze kwamen er als het ware uit de riool gekropen. Een kruispunt waarvan de lichten niet werkten en een idioot die zo nodig vanop een verkeerd rijvak tegen een rotvaart de straat wou oversteken. Gevolg : zijn wagen perte total, de mijne zwaar gehavend en twee minuten later leken we ons in centrum Marrakech te bevinden. Ach, ook al was het op die moment hoogst onaangenaam en leek het alsof m'n lichaam in shock zou gaan, achteraf bekeken viel alles nog best mee. De politie kwam ter plaatse, de leasingmaatschappij van m'n wagen stuurde een takelwagen die eerst m'n wagen in Grimbergen moest deponeren om ons vervolgens naar Mechelen te brengen alwaar een vervangwagen klaar stond. Als iemand me nu vraagt waarom ik nu wéér met een andere wagen rijd, moetdan ga ik dus kunnen stellen dat ik momenteel rijdt met : een vervangwagen van een vervangwagen van de vervangwagen van mijn wagen ! En néé, ik heb hierin géén vervangwagen te veel getypt !
Niemand gekwetst, en net na vier uur lagen we alweer veilig in ons bedje. M'n man, die anders vast als een razende te keer had gegaan ("Zie je nou wel waarom ik niet wil dat je naar Brussel trekt voor een stom optreden? Dit is de laatste keer geweest, hoor je me!"), durfde gezien de beloften die hij me maakte in een verwoede poging m'n hart terug te winnen, niet te reageren. Hij uitte z'n ongerustheid, en zei verder alleen nog dat hij blij was dat ik uiteindelijk heelhuids terug thuis was. Ik hijste mezelf in m'n flanellen pyama, wenste hem een goede nacht, en ging op m'n zij liggen. M'n spieren, pijnlijk gevoelig van alle stress van de afgelopen weken, hielden me nog even wakker.
Will I always feel this way ? So empty, so estranged ?
http://www.youtube.com/watch?v=5LWpw3CMCEg
There comes a time,
a time in everyones life
Where nothing seems to go your way
Where nothing seems to turn out right
There may come a time,
you just cant seem to find your place
For every door you open,
seems like it gets slammed in your face
Thats when you need someone,
someone that you can call.
And when all your faith is gone
Feels like you cant go on
Let it be me
Let it be me
If it's a friend that you need
Let it be me
Let it be me
Feels like your always coming up last
Pockets full of nothing and you got no cash
No matter where you turn you aint got no place to stand
Reach out for something and they slap your hand
Now i remember all to well
Just how it feels to be all alone
You feel like you'd give anything
For just a little place you can call your own
Thats when you need someone,
someone that you can call
And when all your faith is gone
Feels like you cant go on
Let it be me
Let it be me
If its a friend you need
Let it be me
Let it be me
01-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 28-02-2009 |
| Sisters |
Zondagavond. Ik had me behoorlijk moeten haasten om op tijd T. te kunnen gaan afhalen. Een carnavalstoet waaraan de ponyclub deelnam nam m'n namiddag in beslag. M'n meisjes genoten. De jongste op het koetsje, uitgelaten confetti gooiend, en de oudste op haar pony, fier als een gieter, met mij naast haar, in een outfit die de onzekerheid die binnenin me heerste, moest maskeren. Tien na zes thuis, om half zeven werd ik bij T. verwacht. Ik ontkleedde me vlug in de garage, en maar goed ook. Ze zeggen wel eens dat bloed kruipt waar water niet kruipen kan. Nou, bij dezer wens ik dit genuanceerd te zien : bloed én confetti kruipt waar water niet kruipen kan. Neem het van mij aan !
T. en ik arriveerden behoorlijk laat in Brussel, waardoor het nog moeilijker was parkeerplaats te vinden. Na een helse zoektocht en een fikse wandeling met enkele ren-je-rot-want-het-is-rood-maar-we-hebben-geen-tijd-om-te-wachten-tot-het-groen-wordt-spurtjes, stapten we de AB binnen. Om daar tot de conclusie te komen dat T. haar handtas had laten open staan en de tickets verdwenen waren. We doen het wel vaker: doen alsof we de tickets vergeten zijn. Dus begon ik natuurlijk te lachen : "ja, ja, tuurlijk, T." Maar ze stormde de AB terug uit, vastberaden de tickets terug te vinden. Ik haalde haar in, en samen liepen we de afgelegde weg in tegenovergestelde richting af. "Die kaarten vinden we niet meer, hoor. Die zijn we kwijt." Maar, wonder boven wonder, wat vonden wij in een plasje modderig water te midden van een kruispunt dat we eerder hadden overgelopen ? Juist ! Twee tickets voor het concert van The Sisters of Mercy. Onze tickets. We overhandigden even later twee vieze, natte tickets aan het meisje dat er een stukje diende af te scheuren alvorens ons binnen te laten. Ze was er niet bepaald happig op. Onze spullen in een lockertje, nog iets drinken, en richting zaal. Om een zevental liedjes later alweer in de bar te zitten.
We hadden het ondertussen wel al gehad. Elk liedje leek op het vorige. De zanger poogde verwoed zijn vergane glorie te verbergen, maar z'n stem verraadde hem. Daarenboven flankeerde hij zich, bij gebrek aan de originele bezetting van weleer die wijselijk hadden besloten netjes thuis te blijven, door twee jonge gitaristjes met net iets te veel boysband-gehalte die daarenboven nog eens flink naast hun schoenen liepen. Het drum-synthysizer was ook niet bepaald bevorderlijk voor het geheel. De zaal, nokvol met mensen, op zoek naar een gevoel van vroeger, die stilaan tot het besef kwamen dat dit gevoel voor eeuwig en altijd verdwenen is.
Maar ach, zelfs als de muziek tegenvalt amuseren T. en ik ons nog. Het gaf ons wat meer gelegenheid te praten. Over de typische onderwerpen. Of je al dan niet magerder lijkt als je het op z'n hondjes doet, bijvoorbeeld. Toch een typisch onderwerp, niet ? Zelfs nu, bijna een week later, begin ik weer te giechelen terwijl ik dit neertyp. En T., wel die gaat het vast nòòit meer op die manier kunnen doen zonder aan dat gesprek te kunnen terugdenken. Euch... maar wil ik eigenlijk wel dat ze tijdens... nou ja, gewoon tijdens, aan dat gesprek moet denken, en aldus ook aan mij.... ALARMFASE ROOD !! Sirenes alom : T. : vergeten dat gesprek !!!! Even op delete drukken, meisje. 
T. en ik... de sisters of "lord, have mercy on their souls..." (gniffel, gniffel)
http://www.youtube.com/watch?v=LPfce9FvjgA&feature=related
28-02-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 23-02-2009 |
| De weken na Duitsland... |
De weken na Duitsland lijken in een waas verlopen te zijn, een waas van ergernissen en hoog oplopende ruzies thuis anderzijds.
Ik was nog geen half uur terug in België, en meteen bevond ik me terug in de verdraaide situatie zoals ik die een week voordien had achtergelaten. Ondanks al zijn beloften en goede voornemens aan de telefoon tijdens de dagen dat ik in het buitenland vertoefde. Want ondanks het feit dat mijn man en ik al talloze gesprekken hadden gevoerd omtrent de zovele zaken die ons uit elkaar dreven, kwam hij op de proppen met een kadootje waaruit ik alleen maar kon opmaken dat hij er geen bal van verstaan had, of had willen verstaan.
Ik had hem al met hand en tand proberen duidelijk te maken dat ik problemen had met het sexuele aspect binnen ons huwelijk. Ik moet waarschijnlijk wel erg geschrokken gekeken hebben toen hij me vertelde dat hij me een vibrator had gekocht, waarop hij meteen alle verdere communicatie stil legde, en het vertikte nog tegen me te spreken, laat staan me nog aan te kijken. Thuis aangekomen vertrekte ik meteen naar m'n moeder, want m'n meisjes zaten daar op hun mama te wachten. Ze zag meteen dat er alweer een haar in de boter zat, en gaf me flink op m'n donder. Want hij had tijdens mijn afwezigheid toch zo z'n best gedaan : de zolder werd geschilderd en het hele huis lag er piekfijn bij, want hij had twee dagen lang aan het poetsen geweest. Ik gebaarde m'n moeder naar de keuken, en vertelde haar over de reden van zijn boos-zijn. En ze zweeg.
De daaropvolgende dagen volgden de wederzijdse ergernissen zich in een razend tempo op. De bom moést wel ontploffen. Eerst dreigde hij ermee dat hij zou vertrekken om de dag erna "geen poot meer te willen verzetten". "Trap jij het hier maar af", riep hij nog, net voor hij afgelopen woensdag de voordeur achter zich dicht trok, om met z'n oudste dochter naar de bioscoop te gaan. Ik begon dan maar het internet af te schuimen naar een stekje dat ik huren kon. Slechts ééntje kon me ietwat bekoren. Toen hij later die avond thuiskwam sprak ik hem voorzichtig aan. Dat ik weg zou gaan. Dat hij het huis houden mocht, en dat ik het belangrijk vond om in het belang van de kinderen alles op een zo deftig mogelijke manier af te handelen. Hij lachte me doodeenvoudig uit, en verklaarde me zowat de oorlog.
Donderdag. Ik kwam terug van m'n werk en had de deur nauwelijks achter me dicht getrokken. Een eerste veldslag kwam akelig dichtbij. Hij had zich duidelijk behoorlijk opgeladen, en bleef achter me aan lopen, roepend en tierend. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat dit niet de moment was voor een dergelijk gesprek, de kinderen zaten vlakbij en konden alles opvangen. Hij wilde maar niet luisteren, dus besloot ik naar boven te gaan. Hij kwam achter me aan, en ik gaf hem voor de eerste keer in m'n hele leven geen kans om iets te zeggen. Ik vertelde hem rustig dat mijn besluit vast stond, dat dit niet langer kon. Dat ik zo snel mogelijk iets zou zoeken om in te trekken. En plotseling werd het hem duidelijk dat dit menens was, dat dit geen loze dreigementen waren. Hij vroeg me of ik er al iemand omtrent gesproken had. Ik vertelde dat ik het had overlegd met m'n ouders. "Dan ga jij het nu onmiddellijk aan de kinderen vertellen." Ik probeerde hem duidelijk te maken dat ik dit niet wilde, te meer niet gezien de gevoeligheid van onze oudste. "Ik wil eerst weten waar ik heen ga, en alles tussen jou en mij op papier hebben, dan pas zal ik de kinderen inlichten." Hij deed alsof hij me niet hoorde en rende de trap af. Ik ging op het bed zitten, nam met trillende handen m'n agenda en m'n gsm, en belde een afspraak met de eigenaar van de huurwoning die ik gevonden had. Toen ik inhaakte merkte ik dat hij terug in de kamer stond, hij was blijkbaar stil de trap op gekomen, en had het hele gesprek gevolgd.
Wat daarop volgde was pure paniek van zijnentwege. Plots zou hij helemaal veranderen. Huilend smeekte hij me te blijven, want zonder mij kon hij plots niet meer verder. Holle woorden over hoe graag hij me wel ziet, en dat dit, ondanks de afgelopen maanden vol wederzijdse ergernis, niet was veranderd. Hij vroeg me of ik nog van hem hield. En ik bekende : "Neen, het is over, weg, gedaan. Het spijt me." Het daaropvolgende uur bestookte hij me met smeekpleiades. Om z'n leven niet kapot te maken, dat hij er wel voor zou zorgen dat ik terug van hem zou gaan houden. Ik hield echter stand, voelde een wind van sterkte, vastberadenheid en opluchting door m'n lichaam razen. Eindelijk ! Hij liep naar buiten, sprong in z'n wagen en reed weg. De twee oudsten vroegen wat er gaande was, en ik vertelde hen over m'n beslissing, waarop ze meteen begonnen huilen. Ik probeerde hen te troosten, en vertelde hen dat ze sowieso altijd welkom zouden blijven, dat ik ze even graag zag als de andere twee, maar dat de situatie onhoudbaar geworden was. De oudste begreep me. Zij was altijd al een stille getuige van wat er zich tussen haar vader en mij afspeelde. Ze was al genoeg tegen haar vader ingegaan, om mij in bescherming te nemen.
Een uurtje of twee later kwam hij terug. Hij was blijkbaar wat met z'n wagen gaan rondrijden in de polder, en had onderweg m'n zus ingelicht. Al snel kreeg ik telefoon van haar, woest. Dat ik alleen maar aan mezelf dacht, dat ik het leven van hem en de kinderen kapot zou maken en ga zo maar door. Even later m'n andere zus. Hetzelfde verhaal, maar op een vriendelijke manier. "Doe zoals ik", zei ze nog, "geef hem een zolder en een pc, en je hebt er geen last meer van, en dan kan je gewoon je eigen ding doen." Ze verwees naar haar man, die zodra hij thuiskomt achter z'n pc op zolder verdwijnt, en slechts naar beneden komt om te eten of te gaan slapen. Toen ik uiteindelijk inhaakte, probeerde ik hem alles nog een keer duidelijk te maken. "Kijk, dàt is nu een situatie waarmee ik niet zou kunnen omgaan. Mijn beide zussen heb een rothuwelijk, maar blijven erin louter omwille van hun "luxe", de eigendom en weet ik veel wat nog allemaal. Ondertussen leven ze wel netjes naast elkaar. Dat is niet de manier waarop ik wil leven, G. Dit, wij, werkt niet meer. Al zolang niet meer..."
Urenlang zaten we te praten. Hij gooide alles in de strijd omdat ik zou blijven, ik gooide alles in de strijd om hem duidelijk te maken dat er geen toekomst voor ons meer is weggelegd.
Ook de daaropvolgende dagen hetzelfde scenario. Ondertussen verloor ik ook de steun van m'n moeder. M'n zus had haar aangepakt, en het leek alsof ik plots gebombardeerd was tot persona non grata. G. had zichzelf de slachtofferrol aangemeten en ik voelde me nagenoeg des duivels. Onzekerheid nam m'n hele zijn over. Alsof ik in een hoekje geduwd was en geen kant meer uit kon. Woorden vol steun van T., M. en R. deden me deugd, maar namen mijn onzekerheid niet weg. Misschien lag het hele zootje waarin ik verkeer weldegelijk aan mij. Misschien heeft hij het altijd wel goed voor gehad met me. Misschien.
23-02-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 11-02-2009 |
| Duitsland |
Ik ben ondertussen al even terug. Maar de afgelopen weken waren me net iets te hectisch, zodat er geen tijd was wat neer te pennen, en net nu waren er biezonder veel momenten dat ik zo ontzettend nood had aan wat te liggen tokkelen, gevoelens van me afschrijvend.
Duitsland dus. M'n vuurdoop, ze hadden me gewaarschuwd. "Tegen het einde van de week ben je totaal uitgeput." En inderdaad, het lijkt alsof je een week lang 24 op 24 aan de slag bent...
Elke ochtend klokslag half zeven uit je hotelbed. Douche en aankleden. Nog vlug mails nakijken of er dringende zaken zijn. Kwart voor acht, richting ontbijtbuffet. In feite begin je daar alvast je werkdag. Elk hotel in een omgeving van 50 km van de gigantische beurshallen is sinds maanden volgeboekt, allemaal mensen uit de speelgoedbranche, klaar voor de grootste speelgoedbeurs wereldwijd. Dus kom je allicht een klant of collega tegen, en kan je niet anders dat tijdens het ontbijt hen te vervoegen en over het werk te beginnen. Kwart na acht, afspraak buiten met m'n baas en m'n collega, taxi in en richting beurs. Onderweg worden de agenda's overlopen en gesynchroniseerd waar nodig. Half negen, je stapt de beurshal binnen. Tijd voor ochtendgymnastiek : wandelen ! Kwart voor negen, je arriveert op je stand, en je kan nog net alles in orde brengen om je eerste afspraak van negen uur te ontvangen. Enkel exposanten mogen voor negen uur de beurshallen in. Maar er zijn altijd wel een aantal aankopers die aan een dergelijke badge geraken en zichzelf belangrijk genoeg achten om afspraak te vragen om acht uur in plaats van negen uur. Dus in dat geval vervroegt alles een uurtje.
De hele dag ben je met klanten en collega's in de weer. Af en toe duik je onder, in één van de gangen achter het hele gebeuren, waar je even kan op adem komen met een sigaretje. Je maakt van elke gelegenheid gebruik hem een berichtje te sturen, dat je hem mist, wat dat doe je. Misschien meer dan goed voor je is. Terug de drukte in. De ene klant arriveert te laat waardoor de andere klant moet wachten. En toevallig staat die andere klant je op te wachten op één van de andere standen waarvan je agent bent. Net geen kilometer tussen de hoofdstand en de kleinere standen. Haasten geblazen dus. Vanaf zes uur s'avonds begint de rust weer te keren. Je lichaam maakt je duidelijk dat je niet of nauwelijks hebt gegeten. Rond zeven uur vertrekken we aan de hoofdstand. Ofwel naar een andere stand, om met klanten en collega's iets te drinken, ofwel naar het hotel om je even op te frissen.
Acht uur s'avonds, afspraak. Tijd om richting één of ander restaurant te vertrekken, meestal met klanten of de hele directie van één van de merken die je verdeelt. Negen uur. Je zit aan tafel. Zullen we eerst nog rustig een aperitiefje nemen ? Je hebt de hele dag nauwelijks gegeten, en je bent sowieso al niet erg bestand tegen alcohol. Een Kir Royal, graag. Eéntje maar, want zelfs de eerste slok stijgt je naar het hoofd. Natuurlijk wordt het al gauw twaalf uur vooraleer je het restaurant uitstapt. Ook hier betrap je jezelf er vaak op hoezeer je aan hem denkt. De gekozen restaurantjes zijn vaak pareltjes, waardoor je meteen iets hebt van : "was hij nu maar bij me", of "hier kom ik ooit nog met hem heen." Taxi ! Haubtbahnhofstrasse bitte. Een piepkleine bar waar vanaf elf uur druppelsgewijs alle belgen lijken binnen te stromen. Een piepkleine bar met een live zangeres. Een piepkleine bar waar ze nog een extra scheut vodka in de Mojito's kieperen. Eentje, maar. Je gebaart je baas: "Zorg ervoor dat ze me géén tweede aansmeren." En dat doet hij.
Twee uur, drie uur, half vier. Rond dat uur zit je weer in de taxi. Richting hotel. Je arriveert in je kamer, en checkt je emails nog even. Je oudste dochtertje rekent erop dat ze s'morgens voor school een berichtje van mama in haar mailbox vindt. Dus stuur je nog vlug hoe druk het wel is, hoeveel cadeautjes je ondertussen al hebt voor haar en haar zus, hoe hard je hen mist, en je telt alweer een dagje af voor je terug thuis zal zijn. Je spring nog gauw even de douche in, terwijl je muziek zachtjes door je kamer weerklinkt en je tot rust brengt. Je gaat op je bed zitten. Opzij, Truffel. En je zeilt weg, in slaap.
En zo gaat het, een week lang. Je leert ontzettend interessante mensen kennen, en natuurlijk ook ontzettend oninteressante mensen. Je was je wel al bewust van de testosteronwolk die opsteeg in de bar. Mannen die een weekje van huis zijn, in een wereld waarin vrouwen sterk in de minderheid zijn. Ze zijn zo zielig, meneer. Meerdere smsjes. In welk hotel logeer je ? Zal ik je straks een massage komen geven ? Wat is je kamernummer, dan kom ik je straks eens goed verwennen. M'n antwoord op het eerste dergelijke smsje heb ik ook gebruikt als antwoord op de andere berichten : "Wie zoekt, die vindt. Er zijn zowat 700 hotels in de stad, dus bonne chance!" Dat antwoord leek te werken, want na dag drie hielden de berichten op.
Een gemengd gevoel op de terugweg. Doodop, maar met een flinke portie nieuwe kennis. Want je steekt ontzettend veel op tijdens dergelijke dagen. Vol verlangen om je meisjes terug te zien. En vol weerzin om terug in de realiteit van je huwelijk te stappen.
Want uiteindelijk ging je een aantal dingen beseffen tijdens het weekje weg. Hoezeer deze job je ding is. Hoezeer je van je meisjes houdt. En dat je je man helemaal niet gemist hebt, dat het je eerder een vorm van rust bracht, die week zonder hem, ondanks alle drukte géén nerveus gedoe.
En dan weet je dat er iets aan moet doen. Niet nu, nu is het te vroeg. Ooit. Maar sneller dan gepland.
11-02-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 04-02-2009 |
| Maar... |
|
Ik heb niks, maar ik ben blij. Ik ben arm, maar dat deert me niet. Ik ben niet de mooiste, maar ik ben vrij gezond. Ik ben gestoord, maar ik ben prettig gestoord. Ik ben high van het leven, maar blijf ondertussen met mn voeten op de grond staan. Ik ben verdwaald, maar ik ben hoopvol. Ik voel me dronken, maar ik ben nuchter. Ik ben jong, maar heb al een heel leven achter me. Ik ben moe, maar ik blijf doorgaan. Ik ben hier, maar eigenlijk ben ik al weg. Ik ben rusteloos, maar ik maak me geen zorgen. Ik ben misschien verkeerd, maar dan verontschuldig ik me wel even. Ik ben hard, maar een zachtgekookt eitje. Ik ben een groentje, maar heb levenswijsheid. Ik ben een angsthaas, maar ik ben moedig. Ik ben verdrietig, maar ik blijf lachen. Ik ben gevangen, maar ik voel me vrij.
Ik ben alleen, maar ik ben niet eenzaam.
Want waar het uiteindelijk op neer komt, is dat alles vast wel goed komt.
04-02-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 03-02-2009 |
| Pakken |
|
De hele dag was een geren van hot naar her. De kapper, boodschappen en ga zo maar door. Een week van huis weg is lang, het vergt behoorlijk wat organisatie.
Er was nog iets dat ik deed tijdens mn boodschappen. Mn oudste wil koste wat het kost djembé leren spelen. Dus ging ik haar inschrijven. Ik raapte al mn moed samen en schreef mezelf ook in, voor pianolessen. 12 lessen om te beginnen, op een vrij onorthodoxe manier. Je zegt gewoon welke nummers je wil leren spelen, en al doende leer je. Vanaf volgende week dinsdag begin ik, een half uurtje per keer, van drie tot half vier. Thuisgekomen vroeg mn man me of ik F. niet was vergeten te gaan inschrijven. En ik floepte het er uit. Dat ik ook mezelf had ingeschreven. Hij was er niet bepaald blij mee. O, en dat moet niet meer gevraagd worden ? Ik legde hem uit dat ik vond van niet, omdat het tenslotte tijdens mn werkuren was. Maar uiteraard vond hij dat totaal niet terzake. Jij met je onzin. Denk maar niet dat er hier ooit iets dat nog maar lijkt op een piano binnenkomt. Ik vroeg hem hoe ik dan oefenen moest, aangezien ik een huur-keyboard meekrijg, want zonder thuis te oefenen lukt het niet. Daar had je dan maar eerder aan moeten denken, hier komt het niét binnen, en als je het riskeert, gooi ik dat huurgevalletje van je tegen de muur. Je steun en toeverlaat, noemen ze een partner niet zo ? Ik had geen zin meer om verder in te gaan op zn commentaar, hij was duidelijk uit op ruzie. Dus zweeg ik, wijselijk. Maar hij bleef doorgaan, niet meer over de piano, maar over het feit dat ik naar zijn mening mijn huwelijkse plichten niet nakom. Maandstonden of niet, je kan toch nog andere dingen doen. Natuurlijk kan ik dat, dacht ik, maar denk je nu écht dat ik je die dingen nu nog gun ? Ik dacht aan al die keren dat hij me geld vroeg, zodat ik naar de hoeren kan gaan, want hier gebeurt er toch niks. En ik was bijna geneigd hem het zwijgen op te leggen door hem honderd euro naar het hoofd te gooien. Zo, hier heb je wat geld, ga nu maar, zodat je mij met rust laat. Alsof ik het lef zou hebben. Om de afstandsbediening of iets anders tegen mn hoofd aan gegooid te krijgen ? Neen, dank je. Dus zweeg ik, zoals ik altijd al gezwegen heb. Maar deze keer borrelde het leven binnenin me. Wacht maar. Mijn tijd komt, sneller dan je denkt.
Daarnet. Mn oudste meisje hielp me met kleren uitzoeken en mn koffer maken. Ze zat op mn bed, haar knietjes opgetrokken, met haar grote kijkers het hele gegeven te aanschouwen, en ik zag dat het misging. Ik herken haar reacties vlugger dan eender wie, eenvoudigweg omdat ze zo erg op me lijkt, gevoelsmatig. Haar frele snoetje bleek, haar oogjes vol waterlanders die ze halsstarrig probeerde te bevechten. Ik ging op de grond zitten, mn rug tegen de kast aan. Hey, kom even bij mama zitten. Een vast patroon wanneer ze troost nodig heeft : ze komt op mn schoot zitten, met haar beentjes rondom me, haar buikje tegen de mijne, haar warme armpjes over mn schouders, haar hoofdje op mn borst. Ik trek haar met één arm dicht tegen me aan. Dichter, dichter. Tot ze lachend zegt : Mama, ik krijg wel bijna geen lucht meer hé. Mn vrije hand leg ik op haar voorhoofdje en ik laat mn duim over haar neusje gaan, terwijl ik ons zachtjes heen en weer wieg. Ik heb me al menigmaal afgevraagd of ze er zo van tot rust komt omdat ik dat al doe sinds haar geboorte.
De blik in jouw ogen verandert de kleur van mijn dag. Het is niet te geloven, van zwart als je boos bent, tot blauwer dan blauw als je lacht. De zon hangt voortdurend verliefd om je heen, en de maan laat je nooit een seconde alleen. Eén woord van jouw lippen, en telkens weer vind ik een doel. Het is niet te voorspellen, soms klink je als onweer, en soms als een zonnig seizoen. Maar hoe hard het ook vriest, je bent zo weer ontdooit, zo lang je bij mij bent, verveel ik me nooit. Want jij, jij bent de zon en de maan voor mij. Jij hebt het beste van allebei. Zo mysterieus en zo warm tegelijk, en je doet iets met mij. Je bent vrij, vrij om te gaan maar je blijft bij mij. Jij bent de eb en de vloed erbij. Je bent onweerstaanbaar, toe zeg me gewoon wat je vind. F., mn kind. Je bent wind en windstilte, en jij, jij hoort bij mij.
Een liedje dat ik altijd zachtjes fluisterend zing, samen met haar. Meestal gevolgd door een stukje Samson en Gert :
jij bent mijn beste vriend op aarde, jij bent mijn beste vriend op aarde. Ik zet het even voor je op een rij : aarde op vriend beste mijn ben jij !
Ik kreeg haar deze keer maar moeilijk getroost. « Ik wil niet dat je gaat morgen, mama. »
Daar zat ik dan. Ik, die normaal gezien nooit ween, of nauwelijks. En dikke tranen plengden niet alleen van haar gezichtje, maar ook van het mijne. Tranen voor het komende gemis. Wat ga ik ze missen, die twee. En wat ga ik hem missen. Het klinkt vast lachwekkend, uiteindelijk is het maar een weekje, maar momenteel lijkt die week een eeuwigheid te zullen duren.
Ik probeerde haar gerust te stellen.
- Herinner je je nog het nieuwjaarsfeestje bij tante ?
- Ja.
- Is dat al lang geleden ?
- Neen, dat was maar pas.
- Weet je dat het al vijf weken geleden is ? Lijkt niet zo lang hé. En mama is maar één weekje weg. Morgen is het maar een half dagje school, en dan is het alweer bijna weekend. Papa gaat vast heel leuke dingen doen met jullie, en na het weekend ben ik al bijna terug.
Ze stond op, liep haar kamer in, en kwam terug met Truffel. Truffel is het beertje van me dat ik ooit in Amerika kocht om het vervolgens heel de wereld mee rond te sleuren, vastgemaakt aan de riemen van mn rugzak waarin mn hele hebben en houden zat. Overal waar ik ben geweest, ging Truffel mee heen. En toen F. een jaar of drie was heb ik m haar gegeven, met de opdracht hem ook overal mee naar toe te nemen. Truffel, de beer die de wereld rondreisde. Mama, neem je Truffel voor me mee ? Dus vond hij een plaatsje in mn koffer. Toen ik klaar was met inpakken ging ik bij haar in bed liggen. Ik breng je een heleboel kadootjes mee, en ik bel elke dag, en we kunnen elkaar ook elke dag een email sturen. Zes is ze, en reeds o zo bedreven in dergelijke dingen, mn kleine slimme meid. Ze was gerustgesteld, ondertussen. Ik bleef bij haar liggen, we knuffelden en praatten nog een hele tijd alvorens ze zachtjes in slaap viel.
Ondertussen staat alles netjes ingepakt klaar. Ik heb alles wel drie keer overlopen, om mezelf ervan te overtuigen dat ik niks vergeten ben. Kleren ? Check ! Schoenen ? Check ! Make-up en wasgerei ? Check ! PC en werkdocumenten ? Check !
Het is best laat ondertussen. G. is in al zn koppigheid in slaap gevallen op de sofa. Ik denk dat ik maar eens mn bedje opzoek. Slaapzacht, België. Tot over een weekje...
03-02-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
